پاورپوینت کامل محبت دنیا ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محبت دنیا ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محبت دنیا ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محبت دنیا ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

دنیای خوب و دنیای بد

دنیا دو قسم است، دنیای بلاغ و دنیای ملعون.

دنیای بلاغ یعنی دنیایی که وسیله رسیدن به آخرت می باشد و بعد از مرگ همراه انسان می باشد و از دو طریق قابل کسب است؛ دانش و کردار. مقصود از دانش یعنی معرفت به خدا و صفات و افعال و فرشتگان و کتب و رسل او، و مقصود از عمل یعنی عبادت خالص برای خدا و تمام افعال مطابق با شرع مقدس؛ در آن صورت لذایذی که در آن اعمال است بعد از مرگ هم کمک مؤمن می باشد مثل لذایذ اکل و شرب و رابطه جنسی که از طریق شرع مقدس تأیید شده باشد.

اما دنیای مذموم یعنی دانش و کرداری که سد طریق آخرت باشد و آن دشمنی است که راه بسوی خدا را می بندد و خلاصه آن منهیات شرع مقدس است که شامل تمام مسائلی که شرع مقدس منع نموده می باشد.

احادیثی درباره دنیا

در روایات ذیل اشاره به دنیای مذموم شده که چگونه انسان را به سقوط می کشاند و انسان ها بیش از رزق خودشان به سهم بیشتری نخواهند رسید بلکه فقط حزن و اندوه و حرصی که عمر آنها را تباه کرده است برایشان خواهد ماند. روایاتی که اشاره به حکمت مذموم بودن دنیاطلبلی نموده است.

۱. عَلِی بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیرٍ عَنْ دُرُسْتَ بْنِ أَبِی مَنْصُورٍ عَنْ رَجُلٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام وَ هِشَامٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ قَالَ رَأْسُ کلِّ خَطِیئَهٍ حُبُّ الدُّنْیا؛ حضرت امام صادق علیه السلام فرمود: ریشه و سر هر خطاکارى دوستى دنیا است. (اصول کافی، ج۵، ص ۲۳۰، ح۱)

شرح: باید دانست که دنیا و دوستى آن به خودى خود مذموم نیست، آنچه مذموم است آن دنیائى است که انسان را از کسب کمالات و تحصیل آخرت بازدارد و او را به هلاکت اندازد وگرنه وسیله بسیارى از سعادت همین دنیا و دوستى آن است، دنیا است که محل نزول فرشتگان رحمت و خانه پیامبران و جاى تجارت اولیاء خدا بوده، چنانچه امیرالمؤمنین علیه السلام فرماید و روى همین اصل، پیامبران و ائمه اطهار از خداى تعالى طول عمر و ماندن در دنیا را مى خواستند، چنانچه در کلام سیدالساجدین علیه السلام است که از خدا براى صرف در اطاعتش طول عمر مى خواهد و البته این چنین دنیائى عین آخرت است، چنانچه در روایت صحیح از ابن ابى یعفور حدیث شده است که گوید: عرض کردم به حضرت صادق علیه السلام که ما دنیا را دوست داریم؟ فرمود: می خواهى براى چه کار؟ عرض کردم: مى خواهم بوسیله آن تزویج کنم و حج بجاى آورم و بر نان خورهاى خود انفاق کنم و به برادران دینى خود برسانم و صدقه دهم؟ فرمود: این از دنیا نیست، (بلکه) این آخرت است. پس روی هم رفته آنچه از اخبار و آیات استفاده مى شود آن است که دوستى دنیائى که باعث فراموشى آخرت و تن پرورى و واگذاردن دستورات الهى و حرص بر لذات و شهوات و گناهان و امثال اینها باشد مذموم است و به عبارت روشنتر دنیا را براى دنیا بخواهند نه براى آخرت، ولى اگر دنیا را براى درک سعادات و کسب کمالات و آخرت بخواهد مذموم نیست بلکه ممدوح است. (این بود ملخص کلام علامه مجلسى علیه الرحمه در باب ذم دنیا)

۲. عَلِی بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ وَ عَلِی بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ سُلَیمَانَ الْمِنْقَرِی عَنْ عَبْدِالرَّزَّاقِ بْنِ هَمَّامٍ عَنْ مَعْمَرِ بْنِ رَاشِدٍ عَنِ الزُّهْرِی مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمِ بْنِ عُبَیدِاللَّهِ قَالَ سُئِلَ عَلِی بْنُ الْحُسَینِ أَی الْأَعْمَالِ أَفْضَلُ عِنْدَاللَّهِ قَالَ مَا مِنْ عَمَلٍ بَعْدَ معْرِفهِ اللَّهِ عـَزَّوَجَلَّ وَ مَعْرِفَهِ رَسُولِهِ صلی الله علیه و آله أَفْضَلَ مِنْ بُغْضِ الدُّنْیا فَإِنَّ لِذَلِک لَشُعَباً کثِیرَهً وَلِلْمَعَاصِى شُعَبٌ فَأَوَّلُ مَا عُصِی اللَّهُ بِهِ الْکبْرُ مَعْصِیهُ إِبْلِیسَ حِینَ أَبَى وَاسْتَکبَرَ وَ کانَ مِنَ الْکافِرِینَ ثُمَّ الْحِرْصُ وَ هِی مَعْصِیهُ آدَمَ وَ حَوَّاءَ حِینَ قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهمَا فَکلا منْ حَیثُ شـِئْتُما وَلاتقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَهَ فَتَکونا مِنَ الظّالِمِینَ فَأَخَذَا مَا لَا حَاجَهَ بِهِمَا إِلَیهِ فَدَخَلَ ذَلِک علَى ذُرِّیتهِمَا إِلَى یوْمِ الْقِیامَهِ وَ ذَلِک أَنَّ أَکثَرَ مَا یطْلُبُ ابْنُ آدَمَ مَا لَا حَاجَهَ بِهِ إِلَیهِ ثُمَّ الْحَسَدُ وَ هی مَعْصِیهُ ابْنِ آدَمَ حَیثُ حَسَدَ أَخَاهُ فَقَتَلَهُ فَتَشَعَّبَ مِنْ ذَلِک حُبُّ النِّسَاءِ وَ حُبُّ الدُّنْیا وَ حبُّ الرِّئَاسـَهِ وَ حُبُّ الرَّاحَهِ وَ حُبُّ الْکلَامِ وَ حُبُّ الْعُلُوِّ وَالثَّرْوَهِ فَصِرْنَ سـَبْعَ خِصَالٍ فَاجْتَمَعْنَ کلُّهُنَّ فِى حُبِّ الدُّنْیا فَقَالَ الْأَنْبِیاءُ وَالْعُلَمَاءُ بَعْدَ مَعْرِفَهِ ذَلِک حُبُّ الدُّنْیا رَأْسُ کلِّ خَطِیئَهٍ وَالدُّنْیا دُنْیاءَانِ دُنْیا بَلَاغٍ وَ دُنْیا مَلْعُونَهٍ؛ زهرى گوید: از حضرت على بن الحسین علیه السلام پرسیدند: بهترین کردارها در نزد خداوند چیست؟ فرمود: کردارى پس از شناختن خداى عزوجل و شناختن پیامبر صلى الله علیه و آله بهتر از بغض دنیا نیست زیرا که براى آن شعبه هاى بسیارى است و براى گناهان نیز شعبه هائى است، پس اول چیزى که بوسیله آن نافرمانى خداوند شد کبر بود و آن گناه شیطان بود آن هنگام که سرباز زد و تکبر ورزیده و از کافرین شد، سپس حرص است و آن گناه آدم و حوا علیهما السلام بود آن هنگام که خداوند عزوجل به آن دو فرمود: بخورید از هر جا که مى خواهید و نزدیک نشوید بدین درخت که می شوید از ستمگران. (سوره اعراف آیه ۱۹) و آن دو دنبال چیزى رفتند که بدان نیازى نداشتند و این خوى در نژادشان تا روز رستاخیز درآمد و روى همین است که بیشتر آنچه آدمی زاد به جستجوى آن است چیزهای است که بدان نیاز ندارد، سپس حسد است و آن گناه فرزند آدم (قابیل) است، آن هنگام که به برادرش (هابیل) حسد ورزید و او را کشت و از این منشعب می شود: دوستى زنان، دوستى دنیا، دوستى ریاست، دوستى راحتى (و راحت طلبى) دوستى سخنورى و گفتار، دوستى برترى بر دیگران، دوستى ثروت و اینها هفت خصلت است که همه آنها در دوستى دنیا گرد آمده و پیمبران و دانشمندان پس از شناختن آن گفته اند: دوستى دنیا سر هر گناهى است و دنیا دو قسم دنیا است، دنیاى بلاغ (یعنى به مقدار ضرورت زندگى یا به معناى وسیله رسیدن به آخرت) و دنیاى ملعون. (اصول کافی، ج۵، ص۲۳۴، ح۸)

شرح: آنچه در هفت خصلت ترجمه شد بنابراین است که دوستى ثروت را خصلتى جداگانه به حساب درآوریم و اگرچه لفظ حب در کلام نیست لکن از این که بوسیله (واو) عطف شده است این معنى را می توان استفاده نمود و بعضى گفته اند: که دوستى برترى و ثروت یکى است به قرینه این که لفظ (حب) در ثروت ذکر نشده و آن خصلت دگر کبر است که در صدر حدیث یاد شده و حسد نیز به جهت این که شعبه هاى آن ذکر شده خودش در شمار حساب نیامده است.

۳. عَلِی عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ ابْنِ بُکیرٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ بَشِیرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِاللَّهِ یقُولُ مَا ذِئْبَانِ ضَارِیانِ فِى غَنَمٍ قَدْ فَارَقَهَا رِعَاؤُهَا أَحَدُهُمَا فِى أَوَّلِهَا وَالْآخَرُ فِى آخِرِهَا بِأَفْسَدَ فِیهَا مِنْ حُبِّ الْمَالِ وَالشَّرَفِ فِى دِینِ الْمُسْلِمِ؛ حماد بن بشیر گوید: شنیدم از امام صادق علیه السلام که می فرمود: دو گرگ درنده و خون خوار که به گله بى شبانى برسند یکى از آن دو در جلو گله بایستد و دیگرى در آخر آنها زیان آنها بیشتر از دوستى دنیا و شرف براى دین مسلمان نیست. (اصول کافی، ج۵، ص۲۳۰، ح۲)

شرح: مقصود از دوستى شرف در روایت همان اعیان منشى و تکبرى است که از این ناحیه پیدا شود و سدى در مقابل پذیرفتن حق و دعوت پیامبران گردد و براستى این گونه خودبستگی ها در تاریخ بزرگترین بدبختى بوده که گریبانگر دسته از شرافت مآبان شده و آنان را از درک هر گونه حقیقى بازداشته است.

۴. مُحَمَّدُ بْنُ یحْیى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یحْیى الْخَزَّازِ عَنْ غِیاثِ بْنِ إِبرَاهیمَ عَنْ أَبِى عَبْدِاللَّهِ علیه السلام قَالَ إِنَّ الشَّیطَانَ یدِیرُ ابْنَ آدَمَ فِى کلِّ شَیءٍ فَإِذَا أَعْیاهُ جَثَمَ لَهُ عِنْدَ الْمَالِ فَأَخَذَ بِرَقَبَتِهِ؛ امام صادق علیه السلام فرمود: شیطان پسر آدم را در هر چیز مى چرخاند (و به هر گناهى پیشنهاد مى کند) همین که او را خسته کرد، در کنار مال کمین مى کند و چون بدان جا رسد گریبانش را مى گیرد. (اصول کافی، ج۵، ص۲۳۰، ح۴)

شرح: مقصود این است که مال و ثروت بزرگترین کمینگاه شیطان است زیرا بسیار کم است که به آن برسد و او را نفریبد.

۵. عَنْهُ عنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِی بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ أَبِی أُسَامَهَ زَیدٍ عَنْ أَبِی عَبْدِاللَّهِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله مَنْ لَمْ یتَعَزَّ بِعَزَاءِ اللَّهِ تَقَطَّعَتْ نَفْسُهُ حَسَرَاتٍ عَلَى الدُّنْیا وَ مَنْ أَتْبَعَ بَصَرَهُ مَا فِى أَیدِى النَّاسِ کثُرَ هَمُّهُ وَلَمْ یشْفِ غَیظَهُ وَ مَنْ لَمْ یرَ لِلَّهِ عَزَّوَجَلَّ عَلَیهِ نِعْمَهً إِلَّا فِى مَطْعَمٍ أَوْ مَشْرَبٍ أَوْ مَلْبَسٍ فَقَدْ قَصَرَ عَمَلُهُ وَ دَنَا عَذَابُهُ؛ و آن حضرت علیه السلام فرموده که رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: هر که با تسلیت و دلجوئى خداوند تسلى نجوید (و در مقابل ناملایمات بردبارى نکند) نفسش از حسرت هاى پى در پى بند آید، و هر که چشم به دنبال آنچه در دست مردمان دیگر است اندازد، اندوهش فراوان گردد و سوز دلش درمان نپذیرد و هر که جز در خوردن و یا نوشیدن یا جامه پوشیدن براى خداى عزوجل در خودش نعمتى نبیند به طور تحقیق (چنین کسى) کردارش کم و کوتاه و عذابش نزدیک است. (اصول کافی، ج۵، ص۲۳۲، ح۵)

۶. عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِى عَبْدِاللَّهِ عَنْ یعْقُوبَ بْنِ زَیدٍ عَنْ زِیادٍ الْقَنْدِی عَنْ أَبِی وَکیعٍ عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ السَّبِیعِی عَنِ الْحَارِثِ الْأَعْوَرِ عَنْ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ علیه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ إِنَّ الدِّینَارَ وَالدِّرْهَمَ أَهْلَکا مَنْ کانَ قَبْلَکمْ وَ هُمَا مُهْلِکاکمْ؛ امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: رسول خدا صلى الله علیه و آله فرموده: درهم و دینار (و دوستى آنها) آن را که پیش از شما بودند هلاک کردند و همان دو هلاک کننده شمایند. (اصول کافی، ج۵، ص۲۳۲، ح۶)

۷. عَلِی بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ یحْیى بْنِ عُقْبَهَ الْأَزْدِی عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ مَثَلُ الْحَرِیصِ عَلَى الدُّنْیا مَثَلُ دُودَهِ الْقَزِّ کلَّمَا ازْدَادَتْ مِنَ الْقَزِّ عَلَى نَفْسِهَا لَفّاً کانَ أَبْعَدَ لَهَا مِنَ الْخُرُوجِ حَتَّى تَمُوتَ غَمّاً وَ قَالَ أَبُوعَبْدِاللَّهِ أَغْنَى الْغِنَى مَنْ لَمْ یکنْ لِلْحِرْصِ أَسِیراً وَ قَالَ لَا تُشْعِرُوا قُلُوبَکمُ الِاشْتِغَالَ بِمَا قَدْ فَاتَ فَتَشْغَلُوا أَذْهَانَکمْ عَنِ الِاسْتِعْدَادِ لِمَا لَمْ یأْتِ؛ و از حضرت امام صادق علیه السلام حدیث شده که حضرت امام باقر علیه السلام فرمود: شخص حریص بر دنیا مانند کرم ابریشم است که هر چه بیشتر ابریشم بر خود مى پیچید راه بیرون شدنش دورتر و بسته تر می گردد، تا این که از غم و اندوه بمیرد. (اصول کافی، ج۵، ص۲۳۲، ح۷)

۸. وَ بِهَذَا الْإِسنَادِ عَنِ الْمِنْقرِی عَنْ حَفْصِ بْنِ غِیاثٍ عَنْ أَبِی عَبْدِاللَّهِ قَالَ فِی مُنَاجَاهِ مُوسَى یا مُوسَى إِنَّ الدُّنْیا دَارُ عُقُوبَهٍ عَاقَبْتُ فِیهَا آدَمَ عِنْدَ خَطِیئَتِهِ وَ جَعَلْتُهَا ملْعُونَهً مَلْعُونٌ مَا فِیهَا إِلَّا مَا