پاورپوینت کامل کتاب در اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کتاب در اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کتاب در اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کتاب در اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

“کتاب” کلمه‌ای عربی و از ریشه “کتَبَ”، به معنی پیوستن اجزای مختلف یک چیز به همدیگر است. استعمال مجازی آن برای نوشتن به‌ واسطه پیوند دادن حروف و کلمات در امتداد “سطر” است. گاهی به‌ پیوستن الفاظ در کلام نیز کتاب گفته‌اند. لفظ “کتاب” بر چند مصدر و به معنای “نوشتن” است ولی اصطلاحاً بر هر “نوشته” مدون و غیرمدون اطلاق می‌شود. برای آگاهی از شأن کتاب در اسلام می‌باید که شأن آن را در قرآن مجید و اخبار نشان داد.

الف. کتاب در قرآن:

در قرآن کریم، علاوه بر مصدر “کتَبَ” و مشتفات آن، الفاظ دیگری نزدیک به همین معنا استعمال شده است که از اهم آنها، مشتقات مصادر “سَطْر”، “رَقَمْ”، “نَسْخ”، “زِبَر” و “صُحُف” قابل ذکر است. البته هیچ‌یک از این کلمات مترادف، دارای معنای کاملاً مشابه و یکسان با یکدیگر نیستند بلکه هر کدام واجد وجه خاصی هستند که دیگری فاقد آن است. واژه کتاب در معنای “نوشتن” ۳۶۰ بار در قرآن مجید آمده است. این موارد را می‌توان به دو وجه کلی “رمزی” و “متعارف” تقسیم کرد:

وجه رمزی: در این وجه، لفظ کتاب و مشتقات آن به دو قسم مشخص قابل تقسیم است:
رمزی تکوینی: در این معنا، کلمات بر عالم وجود اطلاق می‌شود: “هیچ جنبده در روی زمین نیست و هیچ پرنده‌ای با بال‌های خود در هوا نمی‌پرد مگر آنکه چون شما امت‌هایی هستند ما در این کتاب هیچ چیزی فرو گذار نکرده‌ایم…”.(۹: سوره انعام: ۳۸)
رمزی تشریعی: در این معنا، لفظ کلمات و ترکیبات آن برای شریعت‌گذاری آمده است. اهم موارد آن اینها هستند:
علم الهی: “هیچ ذره‌ای در زمین و آسمان از پروردگار تو پنهان نیست و کوچک‌تر از ذره و بزرگ‌تر از آن چیزی نیست مگر آن که در کتاب مبین است”. (۹: سوره یونس: ۶۱)؛ “خداوند هر چه را که خواهد محو می‌کند و ـ یا ـ تثبیت می‌نماید و “ام‌ّالکتاب” نزد اوست” (۹: سوره رعد: ۳۹)؛ “ما بدانچه زمین از آنها بکاهد، کاملاً آگاه هستیم و کتاب محفوظ نزد ماست”؛ “به راستی این قرآن ارجمند است ـ که ـ در کتاب مکنون است”. (۹: سوره واقعه: ۷۷، ۷۸)
اراده الهی: “خداوند نوشته [کتب = اراده کرده] است که من و پیامبرانم حتمآ پیروز خواهیم بود…”. (۹: سوره مجادله: ۲۱)
حکم الهی: “بر بنی‌اسرائیل نوشتیم [کتبنا = حکم کردیم] هر که شخصی را بدون حق قصاص و یا بی‌آنکه فساد و فتنه‌ای در زمین کرده باشد به قتل رساند، چنان است که تمام مردم را کشته باشد”. (۹: سوره مائده: ۳۲)
ایجاب و وجوب: “روزه بر شما نوشته [کتِبَ = واجب] شد، همان‌گونه که بر پیشینیان شما نوشته [کتِبَ = واجب] شده بود”. (۹: سوره بقره: ۱۸۳)
ثبت و نگهداری: “کسی که نیکوکاری کند و اهل ایمان باشد، کوشش وی ضایع نخواهد شد و ما برای او می‌نویسیم [کاتبون = ثبت می‌کنیم]”. (۹: سوره انبیاء: ۹۴)
کتاب آسمانی: “هر که به خداوند و فرشتگان و کتاب‌ها و پیامبران او و روز رستاخیز کافر شود، به راستی که به گمراهه دوری منحرف شده است”. (۹: سوره نساء: ۱۳۶)
دلیل ثابت و معتبر: “و از میان مردم کسی هست که درباره خداوند مجادله می‌کند، بدون شناخت و بی‌آنکه هدایتی یافته و یا کتابی روشنگر [= دلیلی معتبر] داشته باشد”. (۹: سوره حج: ۸۰)

آنچه از موارد استعمال لفظ کتاب و سایر الفاظ مترادف و مربوط با آن و مشتقات آنها در قرآن کریم استنباط می‌شود آن است که کتاب و کتابت در فرهنگ آسمانی اسلام دارای ریشه‌ای عینی و مینوی است و از عالم ملکوت و از سرچشمه فیض اقدس الهی نشأت می‌گیرد.

وجه متعارف: در این وجه، مراد از “کتاب” نوشته‌ای است که بر کاغذ یا پوست و یا لوح نقش بسته است، خواه به‌ صورت برگ و طومار و لوح باشد و خواه به‌ صورت مدون و مجتمع. در هیئت صحیفه که امروز مدلول خاص لفظ کتاب است، به همین ترتیب مشتقات فعلی و اسمی کتاب نیز بر معنای متعارف نوشتن دلالت دارند. “و اگر ما بر تو کتابی کاغذین از آسمان فرود آوردیم تا مدعیان آن را با دست‌های خود لمس کنند، باز آن کسانی که کفر می‌ورزند خواهند گفت که این جز سحری آشکار نیست”. (۹: سوره انعام: ۷)؛ “ای کسانی که ایمان آورده‌اید هرگاه بخواهید در مدت زمان معین با یکدیگر به قرض و نسیه معامله کنید، پس این موضوع را مکتوب کنید”. در وجه متعارف، نوشتن در قرآن به معنای “جعل کردن” نیز بکار رفته است: “پس وای بر کسانی که با دستان خویش کتابی را می‌نویسند و سپس شایع می‌کنند که “این از جانب خداست” تا آن را به بهای ناچیزی بفروشند. وای بر آنان از آنچه دست‌هایشان نوشت و وای بر آنان از آنچه بدست آوردند”. (۹: سوره بقره: ۷۸)

بدین ترتیب، همان‌طور که آنچه در دار وجود و عالم تکوین است، تعین حقیقی است که در “ام‌ّالکتابِ” خداوند و کتاب مبین او “تثبیت” و در قرآن کریم “تبیین” گردیده است، کلیه مکتوبات معتبر بشری نیز از خداوندی که بشر را نوشتن آموخته است، نشأت می‌گیرد و انعکاس و محاکاتی از عوالم غیب و شهادت است. لذا نه فقط کتبی که گزارش شهود اولیای الهی از عوالم قدسی غیب است، تقدس دارد و در مرتبه‌ای دیگر کلیه کتاب‌هایی که موضوعاً متعلق به علوم و معارف دینی است واجد حرمت و شرافت است؛ بلکه تمام کتاب‌هایی که وجه “محسوس” یا “معقول” و یا “زیبای” عالم شهادت را ـ به مثابه “آیه” و مظهری از عالم غیب ـ در ساحت علم یا فلسفه و یا هنر جلوه‌گر می‌سازند، نیز درخور قدر و اعتبار خاص هستند.

تقابل ایجاب و سلب “حق” و “باطل” در اسلام اقتضا می‌کند که هر نوشته که دارای نسبتی مستقیم با حق نیست و در قلمرو باطل با هر چه حقیقی و حقانی است تعارض دارد، از حریم تقدس کتاب خارج شود. در ساحت حق، حرمت و تقدس “کتب الهی” یا “رحمانی”، واجد مراتبی از قرآن مجید تا آثار مربوط به جلوه محسوس عالم شهادت است؛ و در ساحت باطل نیز بطلانِ “کتب شیطانی” مبتنی بر مدارجی است که دانی آن نقطه مقابل کتب رحمانی است و ادنای آن فاقد نقطه مقابل و حتی خارج از تعریف کتاب است ولذا لایق ردّیه نیست. توضیح آن که بسا کتب باطل و شیطانی که در دوره تاریخی خاص خود حقانی و رحمانی بوده‌اند ولی با نسخ آن دوران و ظهور دوره‌ای جدید از اعتبار دیرینه ساقط گردیده‌اند. فی‌المثل آنچه در باب زندگی دینی انسان بر اساس کیش مسیحیت در عهد ولایت عیسوی به رشته تحریر درآمده بود، هر چند در مقابل “کفر” آن عصر محق بوده است ولی با “نسخ” آن دین در عهد اسلام در زمره متون “منسوخ” و بی‌اعتبار قرار گرفته و عمل بدان‌ها باطل اعلام شده است. درست به همان نحو که ایمان به ادیان گذشته، کفر دوره ایمان اسلامی محسوب می‌شود.

لغونامه‌هایی نیز که غفلت و جهل و فحشا و منکر را در بین مردمان رواج می‌دهند به “کتب تلف شده” می‌مانند. بنابراین “اتلاف” آنها ـ به معنی از بین بردن ـ واجب نیست، بلکه خرید و فروش و مزد گرفتن برای نوشتن آنها مانعی ندارد.

این‌گونه لغونامه‌ها نه تنها فاقد هر گونه اعتبار حقیقی هستند بلکه از دایره تعریف کتاب نیز خارج می‌شوند؛ لذا برخلاف سایر کتب شیطانی که در تقابل با کتب الهی و ردیه‌های خود قرار می‌گیرند، این‌گونه کتاب‌ها مقتضی هیچ‌گونه نقد یا پاسخی نیستند و به تعبیر قرآن مجید، دستاوردهایی هستند که فقط آتش دوزخ عاملان خود توانند بود. تنها راه برخورد با آنها خاموش کردن آتش فتنه فراگیر آنهاست: “و از مردم کسی هست که گفتار و داستان‌های لغو و فریبنده را خریداری می‌کند تا ـ مردم را ـ به‌ واسطه جهالت از راه خداوند گمراه سازد و آن ـ راه هدایت ـ را به تمسخر و استهزا گیرد. آنان هستند که به عذابی توأم با خواری گرفتار می‌شوند. هرگاه آیات الهی بر او خوانده شود، متکبرانه روی برمی‌گرداند چنانکه گویی هرگز نشنیده است و حتی دو گوش کر دارد. پس او را به عذابی دردناک بشارت ده”. (۹: سوره لقمان: ۶)

جدا از تقسیم‌بندی نظری که ناظر به ماهیت رحمانی یا شیطانی آثار مکتوب بشری است، از دیدگاه دیگری که اساساً معطوف به مصالح عملی است، اسلام مجموعه آثار مکتوب را به دو قسم “نافع” و “مضر” یا “هادی” و “مضّل” تقسیم می‌کند: هر نوشته که نتیجه عملی آن ترغیب مردم به تقوا و ایمان و عمل صالح، یعنی بکار بستن رهنمودهای اصولی قرآن حکیم باشد، “نافع” است و هر اثر مکتوب که موجب برانگیختن و تشویق افرادی در موقعیت‌های مختلف به ارتکاب مفاسدی شود که مورد “نهی” آن کتاب مقدس قرار گرفته است، در زمره “کتب ضالّه” یا کتب مضر خواهد بود. اما “نفع” و “ضرر” نیز دارای مراتب و درجات است. ملاک تشخیص نفع و ضرر یک نوشته و تعیین درجه خاص آن به سه مبنای اصلی