پاورپوینت کامل قبیله بنى قریظه ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قبیله بنى قریظه ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قبیله بنى قریظه ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قبیله بنى قریظه ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ نسب و خاستگاه بنى قریظه
۲ استقرار در یثرب
۳ روابط بنى‌‌قریظه با پیامبر صلى الله علیه وآله
۴ نقش بنى‌‌ قریظه در غزوه خندق
۵ محاصره بنى‌‌قریظه به دست مسلمانان
۶ پانویس
۷ منابع

نسب و خاستگاه بنى قریظه

گزارش ها درباره تبار و منشأ آنان همسانى ندارد. بیشتر منابع اسلامى، ایشان را بنى‌‌اسرائیلى و از فرزندان خزرج بن الصریح، از نسل هارون بن عمران علیه السلام دانسته‌‌اند[۱] که به «کاهنان» شهرت دارند.[۲]

در مقابل، برخى مورخان، بنى‌‌قریظه را در اصل عرب و تیره‌‌اى از قبیله جذام مى‌‌دانند که در زمان عادیا‌‌بن سموئیل، به دین یهود درآمدند و چون در کنار کوهى به نام قریظه فرود آمدند بدان نام مشهور شدند. قول دیگر، نام نیاى آنان را قریظه دانسته است.[۳] مستشرقان نیز درباره نسب این طایفه از یهود، نظر یکسانى ندارند؛ برخى بنى اسرائیلى بودن ایشان را تأیید و برخى مورد تردید قرار داده‌‌اند.[۴]

در زمان و علت هجرت یهود به یثرب که بنى‌‌ قریظه را نیز دربرمى‌‌گیرد اخبار متفاوتى ارائه شده است. برپایه خبرى، آنان در بازگشت از سفر حج که با حضور موسى علیه السلام انجام گرفت، در یثرب ساکن شدند.[۵]

گزارش دیگرى حکایت از آن دارد که آن حضرت‌‌ علیه السلام براى سرکوب عمالقه، سپاهى به حجاز فرستاد. در بازگشت، چون بنى‌‌اسرائیل متوجه نافرمانى سپاه از دستور آن حضرت شدند ایشان را از خود راندند و آنان به یثرب مهاجرت کردند.[۶]

برخى مورخان اسلامى در این خبر تردید کرده‌‌اند.[۷] به موجب گزارش دیگرى، هجرت آنان بر اثر ترس از حمله‌‌هاى بخت‌‌النصر، فرمانرواى بابل به فلسطین بوده است.[۸] از دیگر علل مى‌‌توان به ازدیاد جمعیت یهود و امکانات محدود محل سکونت[۹] و آگاهى آنان از ظهور پیامبر آخرالزمان در حجاز اشاره کرد.[۱۰]

بنابر قول مشهور، هجرت یهود به یثرب، پس از حمله امپراتورى روم به فلسطین، کشتار یهود و ویرانى معبد ایشان صورت گرفت.[۱۱] گویند: این واقعه قبل از آمدن اوس و خزرج به یثرب بوده است.[۱۲]

استقرار در یثرب

برخى منابع اشاره دارند که بنى‌‌قریظه در جنوب شرقى یثرب، بین وادى مهروز و مُذَیْنب ساکن گشتند.[۱۳] وادى مهروز به آنان تعلق داشت که سیل آن مدینه را تهدید مى‌‌کرد و در زمان عثمان جلوى آن سدى ساخته شد.[۱۴] آنان با دیگر یهودیان مدت ها بر عرب آن شهر (اوس و خزرج) تسلط داشتند[۱۵] و بنابر قولى در آن زمان (دوره‌‌ساسانیان)، خرجگزار مرزبان ایرانى «الزاره» در بحرین بودند.[۱۶]

اقتصاد آنان عمدتاً متکى به کشاورزى بود. غَمْل، محل فرود بنى‌‌قریظه از پوشش گیاهى خوبى برخوردار بود.[۱۷] چاه أبّا نیز از اموال آنان به شمار مى‌‌آمد [۱۸] که رسول خدا به هنگام غزوه بنى‌‌قریظه بدانجا فرود آمد.[۱۹] بعاث (جایگاه جنگ اوس با خزرج در آستانه ظهور اسلام) نیز متعلق به بنى‌‌قریظه بود.[۲۰]

موقعیت اقتصادى ایشان به‌‌گونه‌‌اى بود که دارایى خود را به رخ دیگران مى‌‌کشیدند. بنابر نقل بعضى از مفسران، آیه‌‌ ۱۰ سوره آل عمران/۳ به یهود بنى‌‌قریظه و بنى‌‌نضیر اشاره دارد که به اموال و فرزندان خود افتخار مى‌‌کردند: «اِنَّ الَّذینَ کَفَروا لَن تُغنِىَ عَنهُم اَمولُهُم ولا اَولدُهُم مِنَ اللّهِ شَیــًا و اُولئِکَ هُم وقودُ النّار»(ثروتها و فرزندان کسانى که کافر شدند، [به کارشان نیاید و] هرگز آنان را در برابر [عذاب] خدا هیچ سودى نخواهد داشت [و عذاب را از آنان دفع نخواهد کرد] و‌‌ آنان خود، آتشگیره دوزخ‌‌اند).[۲۱]

نیز به نقل مقاتل مقصود از کافران در آیه «اِنَّ الَّذینَ کَفَروا لَن تُغنِىَ عَنهُم اَمولُهُم ولا اَولدُهُم مِنَ اللّهِ شیـًا و اُولئِکَ اَصحـبُ النّارِ هُم فیها خلِدون»(کسانى که کفر ورزیدند هرگز اموالشان و فرزندانشان چیزى [از عذاب خدا] را از آنان دفع نخواهد کرد و آنها اصحاب آتش‌‌اند و در آن جاودانه خواهند ماند) (سوره آل عمران/۳، ۱۱۶) بنى‌‌قریظه و بنى‌‌نضیر هستند که به اموال و اولاد خود مى‌‌بالیدند.[۲۲]

بنا به نقل عطاء بزرگان یهود بنى‌‌قریظه و دیگر یهود مدینه، ضعفاى صحابه پیامبر را به باد استهزا و مسخره مى‌‌گرفتند، از این‌‌ رو آیه ۲۱۲ سوره بقره/۲ در شأن آنان نازل شد:[۲۳] «زُیِّنَ‌‌ لِلَّذینَ کَفَروا الحَیوهُ الدُّنیا و یَسخَرونَ مِنَ الَّذینَ ءامَنوا والَّذینَ اتَّقَوا فَوقَهُم یَومَ القِیـمَهِ واللّهُ یَرزُقُ مَن یَشاءُ بِغَیرِ حِساب…». زندگى دنیا براى کافران زینت داده شده است، و افراد باایمان را مسخره‌‌مى‌‌کنند [که گاهى دستشان تهى است، در حالى که پرهیزگاران در قیامت برتر از آنان هستند… اموال‌‌ بر جاى مانده از آنها در غزوه بنى‌‌قریظه نیز‌‌گویاى ثروتمندى‌‌ آنان‌‌ است.[۲۴]

شخصیت هاى آنان در این دوره شامل زبیر بن باطا‌‌بن وهب، عزال بن شموال (سَمْوال) و کعب‌‌ بن اسد بودند.[۲۵] ابن هشام حدود ۱۶ تن از بزرگان ایشان را نام برده است که مردم به آنها مراجعه مى‌‌کردند.[۲۶]

روابط بنى‌‌قریظه با پیامبر صلى الله علیه وآله

غالب سیره نویسان برآن‌‌اند که رسول خدا پس از هجرت به یثرب با آنها پیمانى بست[۲۷]؛ اما زمان آن دقیقاً مشخص نیست. از مفاد آن، خوددارى یهود از اقدام بر ضد پیامبر و مسلمانان بود. این پیمان به آن حضرت اجازه مى‌‌داد تا در صورت نقض آن از سوى یهود در ریختن خون آنان و به اسارت درآوردن ذریه ایشان آزاد باشد.[۲۸]

همین پیمان تا سال پنجم هجرى مانع همکارى بنى قریظه با مخالفان رسول خدا گردید و آنان اعتراف داشتند که از رسول خدا جز وفا و راستى چیزى ندیده‌‌اند[۲۹] و آن حضرت ایشان را به پذیرش اسلام مجبور نساخته است.[۳۰] در طى دوره همپیمانى، روابط خوبى میان آنان و پیامبر برقرار بود[۳۱]، چنان‌‌ که در غزوه بنى نضیر (سال چهارم هجرى) از اجابت دعوت عبدالله بن ابى منافق مبنى بر یارى بنى نضیر خوددارى ورزیدند.

به نقل مجاهد جماعتى از اوس و خزرج با بنى‌‌قریظه نیز ارتباط خویشاوندى (رضاع) داشتند و به آیین یهود درآمده بودند. با هجرت پیامبر به مدینه، انصار مى‌‌خواستند آنان را به پذیرش اسلام وادارند که با نزول این آیه از این کار نهى شدند[۳۲]: «لا‌‌اِکراهَ فِى الدِّینِ قَد تَبَیَّنَ الرُّشدُ مِنَ الغَىِّ فَمَن یَکفُر بِالطّـغوتِ و یُؤمِن بِاللّهِ فَقَدِ استَمسَکَ بِالعُروهِ الوُثقى لاَانفِصامَ لَها واللّهُ سَمیعٌ عَلیم».(سوره بقره/۲،۲۵۶)

به روایت ابن عباس، انصار براى مسلمان کردن این عده به رغم نیازشان، کمک هاى مالى خود را مشروط به پذیرش اسلام کرده بودند که با نزول آیه «لَیسَ عَلَیکَ هُدهُم ولکِنَّ اللّهَ یَهدى مَن یَشاءُ وما تُنفِقوا مِن خَیر فَلاَِنفُسِکُم وما تُنفِقونَ اِلاَّ ابتِغاءَ وجهِ اللّهِ و ما تُنفِقوا مِن خَیر یُوَفَّ اِلَیکُم و اَنتُم لاتُظلَمون»(سوره بقره/۲،۲۷۲) عملشان ناپسند دانسته شد.[۳۳]

مطابق قولى، عبداللّه بن سلام (یهودىِ تازه مسلمان) به پیامبر صلى الله علیه و آله گفت: بنى‌‌قریظه و بنى‌‌نضیر از ما دورى مى‌‌جویند و سوگند یاد کرده‌‌اند که با ما نشست و برخاست نکنند و ما هم بر اثر دورى راه امکان همنشینى با اصحاب تو را نداریم. آیه «اِنَّما وَلِیُّکُمُ اللّهُ و رَسولُهُ والَّذینَ ءامَنوا‌‌…‌‌»سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آورده‌‌اند…)(سوره مائده/۵،۵۵) نازل شد و ابن سلام رضایت خود را اعلام کرد[۳۴]؛ اما بنا به گزارش هاى بسیارى در منابع اهل سنت و شیعه این آیه در شأن على علیه السلام نازل شده که در حال رکوع انگشتر خود را صدقه داد.[۳۵]

رفتار و اعمال یهود به گونه‌‌اى بود که رسول خدا و مسلمانان به بنى قریظه نیز چون دیگر یهود پیمان شکن اعتماد چندانى نداشتند، از این رو با نزول آیه «یـاَیُّهَا الَّذینَ ءامَنوا لاتَتَّخِذوا الکـفِرینَ اَولِیاءَ مِن‌‌ دونِ‌‌ المُؤمِنین» اى کسانى که ایمان آورده‌‌اید به غیر از مؤمنان کافران را ولىّ و تکیه‌‌گاه خود قرار ندهید) (نساء ۴/۱۴۴)، آن دسته از انصارى که با آنان از طریق حلف و رضاع ارتباط داشتند از این کار نهى شدند.[۳۶]

آیات ۵۵ ـ ۶۴ سوره انفال/ ۸ بیانگر آن است که پیامبر صلى الله علیه و آله بایستى با گروه پیمان شکن یهود روش محکم‌‌ترى در پیش گیرد تا افزون بر رفع خطر ایشان، مایه عبرت دیگران نیز باشد. میبدى در شأن نزول آیه ۵۵ سوره انفال/۸: «اِنَّ شَرَّ الدَّوابِّ عِندَاللّهِ الَّذینَ کَفَروا فَهُم لا‌‌یُؤمِنون» (به یقین بدترین جنبندگان نزد خدا، کسانى هستند که کافر شدند و ایمان نمى‌‌آورند) آورده است که یهود بنى‌‌قریظه با رسول خدا صلی الله علیه و آله عهدى داشتند و آن را نقض کرده، مشرکان را با در اختیار گذاشتن سلاح یارى دادند. سپس پشیمان شده، عذر خواستند