پاورپوینت کامل فراموشی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فراموشی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فراموشی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فراموشی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ فراموشی در قرآن
۲ فراموشی­های زیان­بار
۳ عوامل فراموشی
۴ پانویس
۵ منابع

فراموشی در عربی معادل “نسیان” است و نسیان که از ماده­ “نسی” است در لغت به معنای از یاد بردن و فراموش کردن چیزی است که قبلا در ذهن بوده؛[۱] طبق این معنا نسیان ضد ذکر و حفظ می­باشد.[۲]

برای نسیان چند معنای مجازی نیز ذکر کرده ­اند؛ از جمله: “بی­ اعتنائی” و “ترک کردن” [۳] که در کلام عرب استعمال نسیان در معنای اخیر شایع است.[۴] “فراموشی” در اصطلاح قرآنی غالباً به معنای بی­ اعنتایی به خدا و اوامر او اطلاق می­شود.[۵]

در قرآن کریم واژه­ “نسیان” ۴۵ بار با اشکال مختلف بکار رفته که ۳۷ مورد آن درباره­ انسان بوده و در این مقاله به فراموشی انسان در قرآن می­ پردازیم.

فراموشی در قرآن

در قرآن کریم فراموشی به سه معنا آمده است:[۶]

۱. فراموشی طبیعی:

این فراموشی در اختیار انسان نیست و طبق بیان نورانی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله در حدیث رفع[۷] این نوع نسیان از انسان برداشته شده و بر آن مؤاخذه نمی­شود: «فَلَمَّا بَلَغا مَجْمَعَ بَیْنِهِما نَسِیا حُوتَهُما فَاتَّخَذَ سَبیلَهُ فِی الْبَحْرِ سَرَباً»؛[۸] (ولى) هنگامى که به محل تلاقى آن دو دریا رسیدند، ماهى خود را (که براى تغذیه همراه داشتند) فراموش کردند و ماهى راه خود را در دریا پیش گرفت (و روان شد).

در این آیه فراموشی به حضرت موسی علیه السلام و همراه او یعنی یوشع ­بن­ نون که وصی ایشان بود، نسبت داده شده؛ در حالی ­که می­دانیم نسیانی که مربوط به ذکر خداوند و احکام الهی باشد، از ساحت مقدس پیامبران دور است؛[۹] بنابراین نسیان مذکور در آیه از اختیار انسان خارج بوده و نسبت دادن آن به پیامبران هیچ مانعی ندارد.[۱۰]

۲. فراموشی در اثر سوء اختیار:

این نوع فراموشی در اثر عدم اعتناء و اشتغال به اموری حاصل می­شود که انسان را از وظیفه­ خود باز می­دارد:

«وَ إِذَا مَسَّ الْانسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِیبًا إِلَیْهِ ثمُ‌َّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَهً مِّنْهُ نَسىِ‌َ مَا کاَنَ یَدْعُواْ إِلَیْهِ مِن قَبْل‌…»[۱۱] هنگامى که انسان را زیانى رسد، پروردگار خود را مى‌خواند و بسوى او باز مى گردد؛ اما هنگامى که نعمتى از خود به او عطا کند، آنچه را به خاطر آن قبلاً خدا را می­خواند، از یاد مى‌برد…

۳. اعراض و ترک نمودن از روی عمد:

در برخی موارد فراموشی به ترک کردن موضوع مورد نظر از روی عمد و اختیار اطلاق می­شود؛ یعنی خود موضوع فراموش نمی­شود بلکه در واقع نتیجه­ فراموشی که عدم توجه و ترک موضوع باشد، حاصل می­شود: «فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَیْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَیْ‌ءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَهً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ».[۱۲] (آرى،) هنگامى که (اندرزها سودى نبخشید، و) آنچه را به آنها یادآورى شده بود، فراموش کردند. درهاى همه چیز (از نعمت ها) را به روى آنها گشودیم تا (کاملا) خوشحال شدند (و دل به آن بستند)؛ ناگهان آنها را گرفتیم (و سخت مجازات کردیم) در این هنگام، همگى مأیوس شدند (و درهاى امید به روى آنها بسته شد)‌.

چه بسا ممکن است موضوع مورد نظر مانند اوامر و نواهی الهی در ذهن انسان حاضر باشد، اما چون به آن اهمیت نداده و عمداً ترک کرده، در قلب این شخص هیچ اثری نداشته و حال وی هیچ تفاوتی با حال شخص فراموشکار نخواهد داشت.[۱۳]

نسیانی که به خداوند نسبت داده شده، از این نوع است؛ یعنی زمانی­ که بنده ­ای آیات خدا را فراموش نماید و از یاد پرودگار اعراض کند، بر خداست که آن بنده را با قطع توجه و اعراض از او مجازات نماید:[۱۴]

«وَ قیلَ الْیَوْمَ نَنْساکُمْ کَمانَسیتُمْ لِقاءَ یَوْمِکُمْ هذا…»؛[۱۵] و به آنها گفته مى‌شود: امروز شما را فراموش مى‌کنیم، همان‌گونه که شما دیدار امروزتان را فراموش کردید…

روشن است که فراموشی اگر طبیعی باشد، انسان معذور بوده و عقاب کردن چنین شخصی درست نیست؛ اما اگر فراموشی در اثر سوء اختیار و از روی عمد باشد، انسان معذور نیست و خداوند در قبال این فراموشی او را عقاب خواهد کرد؛ چرا که شخص با اختیار خودش مقدمات فراموشی را فراهم نموده و به ­عمد اوامر خدا را ترک کرده است.[۱۶]

فراموشی­های زیان­بار

خداوند در قرآن انسان را به خاطر فراموش کردن برخی مسائل مذمّت نموده که نسیان هر یک از آن مسائل به تناسب اهمیت آن، اثرات متفاوتی دارد:

۱. فراموش کردن خدا:

فراموشی خداوند از ناحیه انسان ها و غفلت از یاد او، در آیات متعددی بیان شده که بدترین نوع فراموشی بوده و به این میزان نیز اثرات مخربی دارد.[۱۷] قرآن در مورد فراموشی منافقان می­فرماید: «الْمُنافِقُونَ وَالْمُنافِقاتُ بَعْضُهُمْ مِنْ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمُنْکَرِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمَعْرُوفِ وَ یَقْبِضُونَ أَیْدِیَهُمْ نَسُوااللَّهَ فَنَسِیَهُمْ إِنَّ الْمُنافِقینَ هُمُ الْفاسِقُونَ»؛[۱۸] مردان منافق و زنان منافق، همه از یک گروهند! آنها امر به منکر و نهى از معروف مى‌کنند و دست هایشان را (از انفاق و بخشش) مى‌بندند؛ خدا را فراموش کردند و خدا (نیز) آنها را فراموش کرد، (و رحمتش را از آنها قطع نمود.) به یقین، منافقان همان فاسقانند!

امر به منکر، نهى از معروف و عدم انفاق منافقان در راه خدا در حقیقت اعراض کردن از یاد خدا و فراموشی اوست که عبارت «نَسُوا اللَّهَ فَنَسِیَهُمْ» بیان­گر آن بوده و لازمه ­اش این است که امر به معروف و نهى از منکر و انفاق در راه خدا، همان ذکر و یاد خداست».[۱۹]

همچنین خداوند خطاب به مسلمانان می­فرماید: «و همچون کسانى نباشید که خدا را فراموش کردند!»[۲۰] منظور کسانی است که خدا را از روی عقیده و عمق جان یاد ننموده و حضور خداوند را در زندگی احساس نکردند تا تمام جهت­گیری آنان به سوی او باشد و در مسیر طاعت او قرار گیرند؛ بلکه از یاد او غافل مانده و در آرزوها، لذات دنیوی، هواهای نفسانی و افعال لهو و لعب غرق شدند و در زندگی از مسیر استقامت دور شده و انحراف پیدا کردند که در نتیجه­، غفلت از یاد خدا موجب دوری از حقیقت و دلبستگی به دنیا شد، به ­طوری ­که خودشان را نیز فراموش کردند.[۲۱]

۲. فراموش کردن آخرت:

یکی از گرفتاری­های انسانها در زندگی دنیا، فراموش کردن عالم آخرت است که قرآن در این زمینه می­فرماید: «الَّذینَ اتَّخَذُوا دینَهُمْ لَهْواً وَ لَعِباً وَ غَرَّتْهُمُ الْحَیاهُ الدُّنْیا فَالْیَوْمَ نَنْساهُمْ کَمانَسُوا لِقاءَ یَوْمِهِمْ هذا…»؛[۲۲] همان ها که دین و آیین خود را سرگرمى و بازیچه گرفتند و زندگى دنیا آنان را مغرور ساخت، امروز ما آنها را فراموش مى‌کنیم؛ همان­گونه که لقاى چنین روزى را فراموش کردند…

منظور از فراموشی آخرت در این آیات، بی­ اعتنایی به آخرت و ترک آن است؛[۲۳] لذا به فراموشی سپردن برپایی دادگاه الهی در قیامت، سرچشمه­ انواع آلودگی­ها بوده و موجب فراموشی آنها از ناحیه­ خداوند می­شود؛ در نتیجه هر گونه راه نجات بر آنها بسته شده و جز سقوط در آتش دوزخ راهی ندارند.[۲۴]

بنابراین یاد معاد یکی از عوامل مؤثر در وارستگی انسان است؛ زیرا انسان بیدار همه­ اعمالش را تحت مراقبت ویژه­ قرار می­دهد و سعی دارد تا تمام اعمالش را بر خشنودی خداوند استوار ساخته، در نتیجه در مدار شهوات، آرزوهای باطل و هوس های شیطانی گرفتار نگردد. خداوند به پیامبر برگزیده خویش حضرت داوود علیه السلام فرمان داده تا بر اساس حق و عدم پیروی از هوس، داوری کند؛ زیرا هوس پرستی زمینهی گمراهی است:[۲۵]

«…وَلَا تَتَّبِعِ الْهَوَى فَیُضِلَّکَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ إِنَّ الَّذِینَ یَضِلُّونَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا نَسُوا یَوْمَ الْحِسَابِ»؛[۲۶] …و از هواى نفس پیروى مکن که تو را از راه خدا منحرف سازد؛ کسانى که از راه خدا گمراه شوند، عذاب شدیدى بخاطر فراموش کردن روز حساب دارند!‌

۳. فراموشی موعظه ها و اوامر خدا:

خداوند در آیات متعددی انسانها را به خاطر فراموش کردن موعظه­ ه