پاورپوینت کامل حاج سید محمد جعفر مروج جزائرى ۹۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حاج سید محمد جعفر مروج جزائرى ۹۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حاج سید محمد جعفر مروج جزائرى ۹۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حاج سید محمد جعفر مروج جزائرى ۹۱ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت
۲ خاندان
۳ تحصیل
۴ تدریس
۵ هم دوره هاى تحصیلى
۶ تقریرات و تألیفات
۷ آشنایى با استاد
۸ ویژگى اخلاقى
۹ منابع
۱۰ منبع
۱۱ آرشیو عکس و تصویر

ولادت

آیت الله حاج سید محمد جعفر مروج در تاریخ ۲۸ جمادى الثانى سال ۱۳۲۸ هجرى قمرى، در شهرستان شوشتر و در خاندان جزایرى که از تبار عالمان و دانشمندان بودند، چشم به جهان گشود.

خاندان

خاندان جزایرى در شوشتر براى دانش پژوهى، نشر دین و تبلیغ شریعت سیدالمرسلین کمر همت بسته و نسل به نسل از عالمان و خدمتگزاران به علم و دانش بودند. سر سلسله این دودمان، علامه نامور و محدث گرانمایه سید نعمت الله جزایرى، متولد ۱۰۵۰ هجرى قمرى در «جایدر» پل دختر لرستان بود. برخى از اساتید وى عبارتند از: علامه مجلسى، شیخ حر عاملى، ملا ابراهیم (فرزند صدرالمتألهین)، ملا محمدباقر خراسانى و شیخ جعفر بحرانى.

او در سال ۱۰۷۹ هجرى قمرى در شوشتر رحل اقامت افکند و تألیفات علمى اش بیش از ۵۰ عنوان کتاب است که شرح تهذیب، شرح استبصار، شرح عوالى اللئالى، انوار النعمانیه، شرح عیون اخبارالرضا علیه السلام، شرح نهج البلاغه، قصص الانبیاء و ده ها تألیف دیگر از آن جمله است.

حضرت آیت الله حاج سید محمدجعفر مروج، از عالمان نامدار همین تبار و فرزند حضرت آیت الله حاج سید محمدعلى مروج (۱۲۹۷-۱۳۵۶ ق) است. پدرش مردى فضیلت مدار و فاضلى دانش پیشه بود. مقدمات علوم را در زادگاهش شوشتر از سید محمدتقى شیخ الاسلام و سید عبدالصمد جزایرى فراگرفت و در نجف اشرف از محضر میرزا محمدعلى رشتى و سید محمدکاظم یزدى بهره هاى کافى برد. آن گاه با کوله بارى از دانش و گوهر تقوا به شوشتر بازگشت و عمرش را در راه ترویج دین سپرى کرد.

نسبت آیت الله مروج، با هفت واسطه به محدث شهیر، سید نعمت الله جزایرى مى رسد. بدین ترتیب:

آیت الله حاج سید محمدعلى مروج؛
آیت الله سید محمود؛
حجه الاسلام والمسلمین حاج سید احمد؛
حجه الاسلام والمسلمین حاج سید محمدرضا؛
حجه الاسلام والمسلمین سید على اکبر؛
آیت الله حاج سید عبدالله؛
آیت الله سید نورالدین.

تحصیل

سید محمدجعفر، خط نویسى و قرائت کلام الله مجید را در مکتب خانه ملا رحیم فراگرفت، سپس در محضر پدر بزرگوارش، حاج سید محمدعلى مروج و آیات و حجج اسلام: حاج سید حسین نورى، سید على اصغر حکیم، حاج سید محمدباقر امام و سید مهدى آل طیب مقدمات علوم دینى (جامع المقدمات، حاشیه منطق، سیوطى، مغنى، مطول و شرح لمعه) را فراگرفت.

هنگامى که بیست بهار از زندگانى اش مى گذشت، روح دانش پژوه او افقى گسترده تر را جستجو مى کرد، پس بر اساس گفتار پیامبر خدا صلی الله علیه و آله «انا مدینه العلم و علىّ بابها» به نجف اشرف، شهر «باب علم نبى» کوچ کرد و در کنار بارگاه امیرمؤمنان علیه السلام و محضر شاگردان مکتب امام صادق علیه السلام که در آن حوزه پربرکت علمى بودند، به دانش پژوهى روى آورد و باقیمانده دروس سطح را در محضر آیات: شیخ یوسف خراسانى، سید محمود شاهرودى، سید على نورى، سید محمدجواد تبریزى، شیخ محمدحسین حائرى و حجه الاسلام حاج شیخ اسماعیل تنکابنى فراگرفت.

در سال ۱۳۵۱ پدر از او خواست به شوشتر بازگردد تا به دیدار فرزندش که اینک در شمار فضلاى حوزه علمیه نجف قرار گرفته است، کامیاب شود و براى تشکیل خانواده و ازدواج او تدبیرى بیاندیشد. در این سفر با دختر خانواده اى از خاندان جزایرى که از علماى بزرگ شهر و از استادان دروس مقدماتى او بود، ازدواج کرد و پس از اقامتى کوتاه در شوشتر، بار دیگر به نجف اشرف مراجعت کرد.

در سال ۱۳۵۵ که پدر وارد شصتمین سال زندگى اش مى شد و دچار ناتوانى و بیمارى شده بود، سید محمدجعفر براى یارى پدر از نجف به شوشتر برگشت و پدر را در امر اقامه جماعت، تدریس و ترویج دین یارى داد. او در محراب نماز، پیشوایى پرهیزگار و در تدریس علوم دینى، استادى بزرگوار و در وعظ و خطابه، واعظى نامدار شد. پس از چهار سال اقامت در شوشتر، روح بلندش آرام نگرفت و براى آستان بوسى راهى بارگاه ثامن الائمه علیه السلام شد و پس از مراجعت از مشهد در سال ۱۳۶۱ بار دیگر به نجف اشرف هجرت کرد و درس هاى خارج فقه و اصول را در محضر بزرگانى همانند آیات عظام: آقا ضیاء الدین عراقى، سید ابوالحسن اصفهانى، شیخ موسى خوانسارى، حاج شیخ حسین حلّى، سید محسن حکیم و سید محمود شاهرودى آموخت. وى از دو استاد اخیر خود بهره هاى بیشترى برد و در درس هر کدام، حدود بیست سال حضور یافت.

اساتید بزرگوارش نهایت تکریم و احترام را نسبت به وى مبذول مى داشتند و نسبت به او لطف و عنایت ویژه اى ابراز مى کردند و سرانجام با جدیت و تلاش در تحقیق، فراگیرى علم و نگارش آن موفق به اخذ اجازات اجتهادى از آیات عظام: آقا ضیاء الدین عراقى، سید ابوالحسن اصفهانى و سید محمود شاهرودى شد و آیت الله العظمى سید محسن حکیم بر نوشته هاى حج و اجاره ایشان تقریظى نوشت.

تدریس

آیت الله مروج همزمان با تحصیل، به تدریس نیز اشتغال داشت. او در حوزه نجف، با وجود اساتید و بزرگان، به عنوان مدرسى موفق مشهور شد و پس از دوره اى ممتد که سطوح متوسط و عالى را تدریس کرد، به درخواست جمعى از فضلا در سال ۱۳۸۴ ه.ق درس خارج فقه را در نجف اشرف آغاز کرد. تا این که در سال ۱۳۹۱ ه.ق رژیم بعثى عراق حوزه نجف را از طلاب و علما خالى کرد و مرحوم مروج ناگزیر به سوى ایران رهسپار شد.

روحانیون اهواز که قدر و منزلتش را مى دانستند، از او خواهش کردند در آن سامان سکونت گزیند. در آن زمان حوزه هاى علمیه بزرگ ایران مانند حوزه علمیه قم و مشهد آماده فراگیرى علم و دانش از آن منبع علم بودند و براى مرجعیت نیز اقامت در آن دو شهر برایش اولویت داشت، ولى آیت الله مروج که به وظیفه الهى خویش مى اندیشید، نه به خوش آمد و دلخواه خود هر چند آن خواسته سود معنوى هم داشته باشد، دعوت روحانیون اهواز را اجابت کرد و در آن سامان تدریس خارج فقه و اصول را آغاز کرد.

دوران تدریس آیت الله مروج در حوزه علمیه اهواز براى علاقمندان علم و دانش آن سامان دوره اى پرثمر بود. بسیارى از عالمان شهر اهواز که اینک هدایت مردم، اقامه جماعت، اداره حوزه علمیه شهر و تربیت طلاب را بر عهده دارند، از دانش آموختگان مکتب آیت الله مروج در همان دوره ها هستند.

هم دوره هاى تحصیلى

برخى از مراجع بزرگ و علماى نامى از همدوره هاى تحصیلى و هم بحث هاى او بوده و هستند که از جلمه آن ها حضرات آیات عظام: مرحوم حاج سید محمدحسن آل طیب، مرحوم حاج سید محمدعلى سبط الشیخ، مرحوم حاج سید مهدى لاله زارى، شیخ حسین وحید خراسانى، سید على سیستانى، شیخ محمدتقى بهجت، سید محمد شاهرودى، شیخ محمدتقى بروجردى، میرزا هاشم آملى و حاج سید عبدالاعلى سبزوارى هستند.

شاگردان حضرت آیت الله مروج در طول دوران پربرکت تدریس، علما و فضلایى را تربیت کرد که مسئولیت هاى بزرگى را بر عهده دارند و مشغول خدمت به علم و ترویج دین هستند. از میان آن ها عده اى نیز به عنوان مدرس حوزه علمیه قم و مشهد و دیگر حوزه هاى علمیه ایران به تربیت شاگرد اشتغال دارند.

اسامى شمارى از آن ها به ترتیب الفبا عبارتند از: حضرات آیات و حجج الاسلام: سید محمدعلى آل سید غفور، سید محمدحسن آل سید غفور، شیخ مهدى ایمانى، شیخ فتح الله بهبهانى، سید محمد جزایرى، سید طیب جزایرى، سید هاشم حسن زاده، سید محمدتقى حکیم، سید علاء الدین سید موسوى، سید نورالدین شریعتمدار جزایرى، سید على شفیعى، شیخ احمد عاملى، سید محمود کاظمى، سید مهدى مروج، سید محمدعلى مروج، سید عبدالله معلم، سید على معلم، سید طیب موسوى، سید محمدعلى موسوى جزایرى و سید محمود میرسالارى.

تقریرات و تألیفات

آیت الله سید محمدجعفر مروج در طول دوره تحصیل، نویسنده اى ماهر بود که هیچ گاه قلم را بر زمین نگذاشت و تا آخرین لحظات عمر خود که توانایى به دست گرفتن قلم را داشت، به تألیف پرداخت. آثار همت و تلاش این محقق بزرگ، به نگارش تقریرات و تألیات بسیارى انجامید. این آثار در دو بخش تقریرات و تألیفات عبارتند از:

الف) تقریرات:

تقریرات بخش بزرگى از درس آیت الله آقا ضیاء الدین عراقى.
تقریرات بخشى از درس آیت الله سید جمال الدین گلپایگانى.
تقریرات درس فقه آیت الله سید محسن حکیم (۵ جلد) به نام مستند الفتوى.
تقریرات درس اصول آیت الله شاهرودى (۶ جلد) به نام نتایج الافکار.
تقریرات درس فقه آیت الله شاهرودى به نام ینابیع الفقه، یک دوره کامل.

ب) تألیفات:

رساله اى در شرح حدیث لاتعاد.
رساله اى در حلق اللحیه.
رساله اى در الوطن الشرعى.
رساله اى در علم کلام.
عمال الصبى، تحقیق احکام صبى در تمام فقه.
رساله اى در درایه الحدیث.
تکمله الوسیله فى الحدود والدیات.
مسائل مستحدثه.
منتهى الدرایه فى توضیح الکفایه. (۸ جلد)
هدى الطالب الى شرح المکاسب (در حدود ۱۲ جلد) ۳ جلد آن تاکنون چاپ و منتشر شده است.
شرح عروه الوثقى. (۲ جلد)
ضیاءالمسالک در شرح «مناسک حج» میرزاى نائینى. (۲ جلد)
تعلیقه بر عروه الوثقى.
حاشیه بر توضیح المسائل با اشاره به ادله آن.
رساله اى در قاعده لاضرر.
حاشیه بر وسیله النجاه.
القواعد الفقهیه.
رساله فى حکم الحاکم فى الهلال.
هدایه الانام.
المباحث اصولیه (از اول علم اصول تا اواخر).

آشنایى با استاد

آشنایى نگارنده با حضرت آیت الله مروج پیش از ورود به حوزه علمیه نجف و حضور در درس ایشان بود؛ زیرا معظم له گذشته از این که علماى نامى شوشتر در نجف اشرف بود، از فامیل و ارحام ما نیز بشمار مى آمد و همین امر سبب آشنایى بیشتر با ایشان شد.

از ابتداى توجه به علماى حوزه هاى علمیه به ویژه حوزه علمیه نجف، به ایشن معرفت قلبى داشتم و به هر اندازه از آثار علمى و مقامات ایشان در شوشتر، مى شنیدم، ارادتم به ایشان بیشتر مى شد تا این که در سال ۱۳۴۷ ش به نجف اشرف مشرف شدم و در حوزه درس ایشان شرکت کردم. تا حدود سال ۱۳۵۰ ه.ش سه سال، از محضر درس استاد استفاده هاى بسیارى بردم. گذشته از حضور در حلقه درس، در دیدارهاى گوناگون و نشست هاى مختلف در نجف، قم و اهواز نیز بارها خدمت ایشان رسیدم.

ویژگى اخلاقى

به جرأت مى توان گفت آیت الله مروج «بقیه السلف» بود و حلقه اى میان بزرگان از علماى گذشته و علماى معاصر. برخى از ویژگى هاى ایشان را مى توان به این صورت برشمرد:

۱- کثرت مطالعه و تحقیق و تدوین:

یکى از علماى نجف نقل کرد: «در زمانى که به شهر کوفه، براى تفریح و یا به مسجد کوفه براى اعتکاف مى رفتیم و همگان به سرگرمى و استراحت از ایام تحصیل مشغول بودند، سید محمدجعفر مروج در گوشه اى مى نشست و به نگارش و تألیف و تحقیق مى پرداخت».

۲- تواضع در تدریس:

در تدریس و توجه به شاگردان چنان متواضع و فروتن بود که گاهى نسبت میان او و شاگردش صمیمى تر از ارتباط پدر و فرزند مى شد. او از جهت سنى در حکم پدربزرگ برخى از شاگردانش بود؛ لیکن با همان شاگردان همانند همدوره درسى برخورد مى کرد و به سؤال آن ها پاسخ مى گفت. به اعتراض و اشکال آن ها در درس، با احترام گوش مى کرد و فراخور حال سؤال کننده پاسخ مناسب مى داد و اگر احیاناً متوجه مى شد اشکال درست است، آن را مى پذیرفت.

۳- تواضع در نشست:

با مردم در دیدارها و معاشرت ها مانند پدرى رئوف و مهربان سخن مى گفت و اصولاً در مجلس وى رعایت تقید و هیچ گونه آدابى لازم نبود. از جمله فروتنى روحى او این بود که حاضر نمى شد کسى دستش را ببوسد.

۴- توجه به طلاب و اهل علم:

حضرت آیت الله مروج علم دوست و عالم پرور بود، نسبت به علم و تحقیق عشق مى ورزید، از طلاب و فضلایى که عمرشان را براى تحصیل صرف مى کردند، تقدیر مى نمود و مقام آن ها را محترم مى شمرد و بر این اساس تا حد قدرت و توانایى نیاز اهل علم را برطرف مى ساخت، کارهاى آن ها را انجام مى داد و براى طلاب و فضلا پناهگاه بسیار مطمئنى بود که هنگام احساس نیاز به او پناه مى بردند.

آنچه در توان داشت بکار مى گرفت و نیاز طلاب را برطرف مى کرد. از دفاتر مراجع بزرگوارى که در نجف بودند، کمک مى گرفت و چون مناعت طبع و مقامات علمى ایشان بر مراجع ثابت بود، هر جا سفارش مى کرد، فوراً به اجابت مى رسید. براى رفع نیازهایى که براى اهل علم پیش مى آمد، کوشش مى کرد. او براى رفع هر نوع احتیاج طلاب (از امور کوچک مانند گرفتن شهریه گرفته تا نیازهاى بزرگ مانند اخذ اجاره اجتهاد براى علما و مجتهدینى که از شهرستان ها به نجف اشرف مى رفتند و مى خواستند از مراجع نجف اجازه اجتهاد بگیرند) کوشش مى کرد.

وى پس از فوت مرحوم آیت الله سید محمدحسن آل طیب، نقل مى کرد: «هنگامى که آیت الله آل طیب براى گرفتن اجازه اجتهاد از شوشتر به نجف آمد، چون مراجع و علماى نجف شناخت کاملى از ایشان نداشتند، براى معرفى او و انجام کارهاى مربوط به اخذ اجتهاد تلاش کردم و بسیارى از مقدمات آن در منزل ما انجام گرفت. من با آیات عظام: حکیم، خویى، شاهرودى و شیخ محمدکاظم شیرازى تماس گرفتم تا این کار انجام گرفت و تمام آن ها به آیت الله آل طیب اجازه اجتهاد دادند».

عشق و علاقه آیت الله مروج به علم چنان بود که هرگاه یکى از اهل علم به همراه فرزند خود به خدمت او مى رسید، پس از احوال پرسى، آن نوجوان را مخاطب مى ساخت و از حالش جویا مى شد؛ آن گاه او را به تحصیل علوم دینى تشویق مى کرد.

۵- دورى از مقام و شهرت:

حضرت آیت الله مروج عالم گمنامى بود که جز در مجامع علمى حوزه ها و برخى از شهرهاى خوزستان نام و نشانى نداشت. او این حالت را دوست مى داشت و خود زمینه آن را فراهم کرده بود. براى نمونه چند مورد را در این باره، نقل مى کنیم: وقتى که در نجف اشرف اقامت داشت، زمینه امام جماعت شدن در بهترین مکان و مرکز شهر نجف فراهم شد.

زمانى که امام جماعت مسجد شیخ انصارى – که در بازار مرکزى شهر نجف اقامه جماعت مى کرد. – درگذشت، شوشترى هاى مجاور مسجد که در بازار اشتغال داشتند، از او تقاضا کردند به عنوان امام جماعت در مسجد شیخ حاضر شود و امامت را به عهده بگیرد، لیکن او اجابت درخواست آن ها را به اندازه اى تأخیر انداخت تا براى مسجد، امام جماعت دیگرى تعیین شد.

وقتى از نجف اشرف وارد شهر اهواز شد، بسیارى از مردم و روحانیان اهل شهر از او خواستند در محلى اقامه جماعت کند و اگر این در