پاورپوینت کامل تفسیر روان جاوید ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفسیر روان جاوید ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفسیر روان جاوید ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفسیر روان جاوید ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ معرفی اجمالی کتاب
۲ محتوای کتاب
۳ تنظیم مجلدت روان جاوید
۴ وضعیت نشر
۵ نسخه ‌شناسى
۶ منابع
۷ متن کتاب تفسیر روان جاوید

معرفی اجمالی کتاب

آغاز تألیف «تفسیر روان جاوید»، آن گونه که مؤلّف در آغاز اشاره کرده، رمضان سال ۱۳۶۰ قمرى بوده است و بعد از وقفه‌اى چند ساله، سرانجام در ۱۳۸۳ قمرى به پایان رسیده است.

عنوان «روان جاوید در تفسیر کلام مجید» در محاسبه حروف ابجد با همان تاریخ برابرى مى‌کند. مؤلّف در ابتدا رویکرد کلّى تفسیرى خود را این گونه توضیح مى‌دهد: «از جهات قرآن، جهتى را در نظر گرفتم که براى آن نازل شده و آن هدایت متقین است».

چون در تفسیر، توجه به احادیث مأثور ضرورت دارد و فهم بسیارى از آیات قرآنى جز در پرتو تبیین معلمان وحى ممکن نیست، ایشان «تفسیر صافى»، اثر مرحوم فیض کاشانى رضوان اللّه علیه را ملاک قرار داده و روایات تفسیرى را از این کتاب برگزیده است. مخاطب مؤلّف در این تفسیر، عموم هستند و براى آن که به همه آنان نفع برسد «تا توانسته مطالب را تنزل داده و عبارات را ساده نوشته است».

تأکید مؤلّف بر این سه عنصر اصلى و به ویژه عنایت به وجهه هدایتى قرآن، موجب شده است که مؤلّف در مقام تفسیر آیات از بحث‌هاى تفصیلى و تخصصى، خصوصا بحث‌هاى فنى و ادبى – که در بسیارى از تفسیرهاى قدیم رواج داشته است – فاصله بگیرد، اما به مباحث علمى کلامى و فلسفى تا آنجا که به ابعاد هدایتى قرآن ارتباط دارد، بیشتر بپردازد.

محتوای کتاب

روش کار بدین صورت است که مؤلّف ابتدا یک یا چند آیه از یک سوره را مى‌آورد، آنها را ترجمه مى‌کند و سپس به تفسیر مى‌پردازد. گاه نیز مطالبى را افزون بر تفسیر آیه، با عناوین ایقاظ، شرح، ارشاد، تحقیق و… ارائه مى‌کند. در تفسیر آیات، گذشته از تأکیدى که بر نقل روایات بر پایه تفسیر صافى دارد، مهمترین نکات مربوط به آیه را مطرح مى‌نماید.

این نکات و آنچه به صورت استطرادى ارائه مى‌کند، ممکن است درباره قرائت آیه، شأن نزول آن یا بحثى کلامى، فقهى، تاریخى و امثال آن باشد.

براى نمونه در تفسیر آیه «مالک یوم الدّین» توضیح مى‌دهد که فرق بین قرائت «مالک» و «ملک» در چیست و از نظر فقهى در قرائت نماز بهتر است هر دو صورت خوانده شود. آنگاه به مناسبت توضیح کلمه «یوم» نظریه فقها را در خصوص تعیین نیمه شب شرعى مطرح مى‌کند، بحث مفصل او درباره «آیه» قرآن و ملاک تشخیص و تعیین آن بحثى دلنشین است، به عقیده ایشان هر آیه معرف یک «واحد خطاب» است که فرشته وحى بر رسول خدا القا کرده و آن حضرت نیز بى‌کم و کاست و حتى با حفظ فاصله بین دو واحد، آن را بر مؤمنان و مخاطبان تلاوت مى‌کرده‌اند.

از این رو چه بسا روى مى‌دهد که یک مطلب در چند آیه تمام مى‌شود و این بدان معناست که آن مطلب در چند «واحد خطاب» القا شده است ، بحث‌هاى کلامى و استدلالى مؤلف درباره چگونگى اثبات معاد جسمانى و گزارش وى از برخى کوشش‌هاى اهل حکمت در تبیین استدلالى و عقلانى این معاد و انتقاد او از برخى توضیحات حکما، با این عبارت که این توضیحات «با ظواهر آیات و اخبار و کیفیت مغروسه در اذهان متشرعه کاملا وفق ندارد، اگر چه انصاف آن است که خیلى زحمت کشیده و مجاهدت نموده و تمام مشکوک و شبهات را دفع نموده‌اند»، از نمونه‌هایى است که هم از آگاهى وافر مؤلّف در مباحث فلسفى حکایت دارد و هم روش و دیدگاه او را بازمى‌شناساند همچنین است بحثى مبسوط درباره عذاب دوزخ و خلود در آتش و نقد وى از نظریه ابن عربى در این خصوص در یک جا به مناسبت آیه «وَلَا تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَى التَّهْلُکَهِ» بحثى تذکارى درباره «تقیّه» و لزوم رعایت این قاعده عقلایى – دینى پیش مى‌کشد و تأکید مى‌کند که «بر حسب فرموده حضرت امیر علیه السّلام در نهج البلاغه، خداوند از علما اخذ میثاق نموده است که با ظلمه به هیچ وجه توافق ننمایند، چه رسد به تبعیت و معاونت که موجب سلب توفیق و انحراف از طریق هدایت و ترویج شرع خواهد بود».

در همین بحث است که از مجاهدت‌هاى استادش مرحوم آیت اللّه حایرى یزدى یاد مى‌کند که تحمل ناملایمات نمود و در موقع هتک حرمت از خودش و حروم ائمه اطهار چه صبر و بردبارى بروز داد که ما مبهوت و متحیّر شدیم تا در ظرف چند سال ایران را از علم پر کرد.

ذکر این نمونه از بحث مؤلف نیز بى‌وجه نیست که ایشان به مناسبت بحث معاد بر تخصصى بودن شاخه‌هاى مختلف علوم دینى تأکید مى‌کند و این که ورود به هر یک از این شاخه‌ها نیازمند آگاهى از مباحث آنهاست و «هر علمى اهل و متخصص و خبره دارد» و وظیفه فقها بیان احکام شرعیّه فرعیّه است و این منصب را امام به آنها مرحمت فرموده است و مورد تقلید نیز، چنان که علماى اعلام و فقهاى اسلام بیان فرموده‌اند، احکام فرعیه عملّیه است و در اصول دین و اصول فقه و نحو و صرف و لغت و موضوعات مستنبطه عرفى یا لغوى و موضوعات صرفه تقلید راه ندارد.

آنگاه نتیجه مى‌گیرد که پرداختن به مسایل عقلى و پاسخ‌گویى به پرسش‌هاى کلامى براى علما مستلزم وقوف بر این مباحث است و آن «علاوه بر استعداد و عقل کامل، یک عمر زحمت و مجاهدت مى‌خواهد».