پاورپوینت کامل حسین بن على بن حسین بابویه قمى ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حسین بن على بن حسین بابویه قمى ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حسین بن على بن حسین بابویه قمى ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حسین بن على بن حسین بابویه قمى ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ تولد حسین بن علی
۲ حسین بن علی بن حسین بابویه قمی
۳ شخصیت حسین بن علی بابویه قمی
۴ تدریس حسین بن علی بابویه قمی
۵ علت ار تباط با حاکمان زمان خود
۶ استادان حسین بن علی
۷ شاگردان وی
۸ تألیفات حسین بن علی بن حسین بابویه قمی
۹ دیدگاه علما در مورد حسین بن علی
۱۰ فرزندان و نوادگان حسین بن علی بن حسین بابویه قمی
۱۱ وفات حسین بن علی بابویه قمی
۱۲ پانویس
۱۳ منابع

تولد حسین بن علی

بیش از شصت بهار از عمر پربار على بن الحسین بن بابویه قمى گذشته بود، ولى هنوز از همسرش که فرزند عموى او، محمد بن موسى بن بابویه بود، فرزندى به دنیا نیامده بود. با این حال او به دلیل بشارت امام حسن عسکرى علیه‌السلام به او، آسوده خاطر بود. حضرت در حق او چنین دعا فرموده بود: «و جعل اللّه من صلبک اولاداً صالحین برحمته؛[۱] خداوند متعال از رحمت و کرم خویش، فرزندان شایسته اى را از صلب تو، مى آفریند».

على بن الحسین در انتظار تحقق این بشارت مى سوخت؛ لذا نامه اى به جناب حسین بن روح نوبختى نوشت و از نائب خاص امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشریف خواست تا از آن حضرت تقاضا نماید، براى او دعا بفرمایند، خداوند فرزندانى فقیه و آگاه به احکام اسلام به او عطا کند.

پس از مدتى در جواب نامه اش چنین آمد: «انک لاترزق من هذه، و ستملک جاریهً دیلمیّهً ترزق منها ولدین فقیهین؛[۲] از همسر فعلى خود فرزندى نخواهى داشت؛ ولى بزودى کنیزى دیلمى را مالک خواهى شد که دو پسر فقیه و دین‌شناس از او نصیب تو مى گردد».

در بعضى از روایات آمده است که پس از سه روز خبر رسید، امام زمان علیه‌السلام براى وى دعا فرموده اند: «و انّه سیولد له ولد مبارک ینفع (اللّه) به و بعده اولاد؛[۳] بزودى براى او فرزندى مبارک به دنیا خواهد آمد، (خداوند) به واسطه او منفعت مى رساند و پس از او نیز فرزندانى خواهد بود».

در تعبیر دیگرى آمده است: «فکتب الیه قد دعونا اللّه لک بذالک، و سترزق ولدین ذکرین خیرین؛[۴] حضرت براى على بن الحسین نوشتند: براى تو حاجت از خداوند متعال خواستیم. بزودى دو پسر نیکوکار روزى تو مى شود».

دعاى امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشریف در حق او به اجابت رسید. خداوند متعال از کنیزى دیلمى که به همسرى على بن حسین درآمده بود، سه پسر به او عنایت کرد و دو تن از آن‌ها طبق فرموده حضرت علیه‌السلام از فقها و حافظان نامدار گردیدند:

۱- ابوجعفر محمد بن على بن حسین: معروف به شیخ صدوق؛
۲- حسن بن على بن حسین: وى پارسایى و عبادت‌ پیشه کرد، با مردم چندان ارتباط نداشت. وى در زمره علما و فقها نبود.
۳- ابوعبدالله، حسین بن على بن حسین:[۵] در این مقاله درباره زندگى این فقیه و محدث برجسته سخن مى گوییم.

از تاریخ تولد حسین بن على در کتب رجالى سخنى به میان نیامده است، اما از قرائن روشن است، تولد وى در اوائل قرن چهارم هجرى بوده است؛ زیرا پدر بزرگوارش در سال ۳۰۴ یا ۳۰۵ ق براى زیارت قبور ائمه طاهرین علیهم‌السلام و سومین نایب خاص حضرت بقیه الله عجل الله تعالى فرجه الشریف به بغداد مى رود. نامه هایى را که او براى حسین بن روح نوبختى نوشته، بعد از این تاریخ بوده است.[۶]

در جواب نامه وى، حضرت حجه ابن الحسن علیه‌السلام تعبیرهایى چون «ستملک»، «سترزق» یا «سیولد» را بکار برده اند. از این تعابیر (با حروف «س») معلوم مى شود که پس از سال هاى ۳۰۵، خیلى طول نمى کشد که على بن الحسین؛ صاحب اولاد مى گردد. با توجه به این که على بن الحسین در سال ۳۲۸ ق از دنیا رفته است؛[۷] سال تولد محمد، حسن و حسین را باید بین سال هاى ۳۰۶ تا ۳۲۸ دانست.

حسین بن علی بن حسین بابویه قمی

حسین بن على، این فقیه نامدار، فرزند على بن حسین بن موسى بن بابویه قمى معروف به «صدوق اول»، مى باشد. پدر بزرگوارش ابوالحسن على بن الحسین از فقهاى نامدار و محدثان برجسته اى است که در حدود سال ۲۳۵ ق در قم متولد گردید.[۸] وى در فقه و حدیث و تقوى و پارسایى از چهره هاى کم‌نظیر تاریخ اسلام است.

نامه اى که امام حسن عسکرى علیه‌السلام براى او نوشت، جایگاه رفیع وى را در بین دیگر دانشمندان و فقهاى قم و نیز موقعیت خاص و احترامى را که او در نزد ائمه معصومین علیهم‌السلام دارد، آشکار مى کند.

امام حسن عسکرى علیه‌السلام پس از حمد و ثناى الهى، صلوات بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلام بر عترت طاهرینش، خطاب به او مى نویسد: «یا شیخى و معتمدى و فقیهى، ابا الحسن على بن الحسین القمى! وفقک الله لمرضاته، و جعل من صلبک اولاداً صالحین برحمته؛ اى پیر من واى فقیه مورد اعتمادم ابوالحسن على بن حسین قمى! خداوند تو را بر انجام افعال مورد رضایتش توفیق دهد و از صلب تو به رحمت و کرم خویش، فرزندان شایسته اى را پدید آورد».

امام علیه‌السلام، در ادامه این پیام که به حق منشور عبادى، اخلاقى و اجتماعى و سیاسى براى یک زندگانى شرافتمندانه انسانى است، در روزگار پر از مخاطره و گرداب جهالت ها و هوس ها چنین توصیه مى کنند: «تو را به تقواى الهى سفارش مى کنم و نیز بر به پا داشتن نماز و پرداخت زکات؛ زیرا نمازِ کسانى که زکات نمى دهند، پذیرفته نمى شود.

تو را به بخشیدن خطاى دیگران، فرو خوردن خشم، صله رحم، همدردى با برادران، کوشش در رفع نیازمندى هاى آنان در هنگامه کارها، هم‌پیمانى با قرآن، خوش‌خلقى و امر به معروف و نهى از منکر سفارش مى کنم؛ چرا که خداوند متعال مى فرماید: «لاخیر فى کثیر من نجویهم الّا من امر بصدقه او معروف او اصلاح بین النّاس؛[۹] در بسیارى از گفتگوهاى در گوشى آنان خیرى نیست، جز آن کس که به صدقه یا معروفى امر کند، یا میان مردم اصلاح پدید آورد».

همچنین سفارش مى کنم از تمام پلیدى ها و زشتى ها دورى بجویى؛ بر تو باد به نماز شب خواندن! زیرا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به امام على علیه‌السلام همین سفارش را کرد و فرمود: اى على! بر تو باد که نماز شب بخوانى – و این جمله را سه مرتبه تکرار نمود. – و هر کس نماز شب را سبک بشمارد، از ما نیست. پس توصیه مرا بکار گیر و شیعیانم را بر انجام آن فرمان ده، تا عمل کنند. بر تو باد به صبر و انتظار فرج؛ زیرا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «برترین اعمال امت من، انتظار فرج است». امت من و شیعیان ما همواره اندوهگین خواهند بود، تا فرزندم که پیامبر صلی الله علیه و آله بشارت ظهور او را داده است، قیام کند. او زمین را پس از آن که پر از ظلم و ستم مى شود، سرشار از عدالت و برابرى خواهد نمود.

اى شخصیت بزرگ من (ابن بابویه قمى)! خود صبر کن و شیعیانم را به صبر بخوان؛ زیرا زمین از آنِ خداوند است، به هر کس از بندگانش که بخواهد، واگذار مى کند و فرجام نیک براى متقین خواهد بود. والسلام علیک و على جمیع شیعتنا و رحمه اللّه و برکاته».[۱۰]

ابن بابویه دویست کتاب در علوم مختلف دینى تألیف نموده و آثار ارزشمندى بر جاى نهاده است. او در سال ۳۲۹ ق. دارفانى را وداع گفت و در جوار بارگاه ملکوتى حضرت معصومه سلام الله علیها (ابتداى خیابان چهارمردان) به خاک سپرده شد. براى آگاهى بیشتر از شخصیت برجسته این محدث و فقیه بزرگوار به مقاله اى که در جلد دوم ستارگان حرم در این زمینه نوشته شده است، مراجعه کنید.

شخصیت حسین بن علی بابویه قمی

حسین بن على، همچون برادرش که به دعاى حضرت ولى عصر عجل الله تعالى فرجه الشریف به دنیا آمد، در بیت علم و تقوا و مهد فقاهت و حدیث بالندگى یافت. او بیش از یک دهه تحت تعلیم پدر بزرگوارش، فقیه و محدث نامدار عصر (على بن حسین)، قرار داشت. وى با استعدادى سرشار و شوق زیادى که در تحصیل علم داشت، درجات بلند علوم اسلامى را به سرعت پیمود.

وى گرچه در علم فقه و حفظ حدیث به مرتبه برادرش شیخ صدوق؛ نمى رسید، لکن او هم از فقها و محدثین برجسته اى به شمار مى آمد که بر سر زبان اهالى قم قرار داشت. او با مسافرت‌هایى که به بعضى از شهرها نمود، آوازه شهرتش بیشتر مناطق اسلامى را فراگرفت.

وى در ربیع الاول سال ۳۷۸ ق. به شهر بصره رفت و در آنجا به بیان احادیث و نشر احکام اسلام پرداخت. از فضایل وى و برادرش همین بس که در کلام گهربار و توقیع شریف امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشریف به عنوان دو شخصیت بسیار نیکوکار «خیرین» و فقیه «ولدین فقیهین» و نافع «ینفع اللّه به» شناخته شده اند.

فقه در زبان قرآن و ائمه معصومین علیهم‌السلام، تنها فراگیرى برخى از مسائل تدوین یافته و استدلال هاى آن نیست؛ بلکه فقه «تئورى واقعى و کامل اداره انسان از گهواره تا گور است»[۱۱] فقه امروز بخشى از این معناى وسیع است.

از دیگر معانى عمیق فقه در زبان قرآن و روایات، عبارت است از: آشنایى با اصول اعتقادات؛ شناخت مبانى اخلاق و عمل به آن‌ها و ادراک جلالت و عظمت حق تعالى، آن گونه که حاصل آن خوف و خشوع در پیشگاه خداوند متعال وسوق به سوى تقوا باشد.

خداوند متعال مى فرماید: «فلولا نفر من کلّ فرقهٍ منهم طائفه لیتفقّهوا فى الدّین ولینذروا قومهم اذا رجعوا الیهم لعلّهم یحذرون؛[۱۲]چرا از هر گروهى از آنان، طایفه اى کوچ نمى کنند، تا در دین آگاهى یابند و به هنگام بازگشت به سوى قوم خود، آن‌ها را بیم دهند؟ شاید که بیم ورزند».

تدریس حسین بن علی بابویه قمی

ابوعبدالله، حسین بن على با استعداد سرشار و جدیت و شوق زیادى که به تحصیل علم و حفظ احادیث اهل بیت علیهم‌السلام داشت، به سرعت توانست مدارج عالى فقه و حدیث را بپیماید و بر کرسى تدریس قرار گیرد.

ایشان مى گوید: وقتى مجلس درس تشکیل دادم، کمتر از بیست سال داشتم. گاهى ابوجعفر، محمد بن على اسود در مجلس درس من حاضر مى شد. او وقتى مى دید من در این سن جوانى با سرعت به سؤال هاى شاگردان در رابطه با مسائل حلال و حرام شرعى جواب مى دهم، بسیار شگفت زده مى شد و بعد مى گفت: تعجبى نیست، چون که تو به دعاى حضرت امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشریف به دنیا آمده اى.[۱۳]

علت ار تباط با حاکمان زمان خود

از مطالعه تاریخ و حدیث چنین بدست مى آید که همواره رجال شیعه داراى مناصب مهمى در مرکز خلافت و سایر شهرها بوده اند، و حکام وقت به نظرات آن‌ها توجه مى کردند.

قدرت و عظمت علماى شیعه در بغداد و قم و به طور کلى در عراق و ایران، در دوره «دیالمه» به اوج خود رسیده بود. حوزه هاى درس و بحث و مجالس مناظره آنان با ارباب مذاهب در بغداد، علنى بود. دانشمندان شیعه در همه جا با سلاطین دیالمه و وزراى آنان مرتبط و منظور نظر ایشان بودند. رابطه شیخ صدوق؛ و برادرش حسین بن على بن بابویه با صاحب بن عباد، وزیر دانشمند و ادب‌پرور «دیالمه»، از نمونه این ارتباط‌ها است.

شیخ صدوق؛ کتاب عیون اخبارالرضا را به نام صاحب بن عباد، تألیف کرد. حسین بن على بن بابویه؛ نیز کتابى را براى صاحب بن عباد به رشته تحریر درآورد.[۱۴]

روشن است که ارتباط با فرمانروایان براى بدست آوردن منصب و یا جلب منفعت دنیایى نبوده است؛ بلکه ارشاد و راهنمایى آن‌ها به سوى حق و عدالت بوده، که خود حاکى از اقتدار و نفوذ علماى شیعه در آن عصر مى باشد.

استادان حسین بن علی

حسین بن على بن بابویه قمى از استادان سترگى بهره مند بود، بعضى از آن‌ها که در کتب رجالى به نامشان تصریح شده است، عبارتند از:

۱- پدر بزرگوارش على بن حسین بن بابویه قمى: وى بیش از یک دهه تحت تعلیم آن عالم فرزانه قرار داشت. او از پدر گرامیش براى نقل روایاتش اجازه داشت.[۱۵]
۲- برادرش ابوجعفر، محمد بن على بن حسین بن بابویه قمى معروف به شیخ صدوق[۱۶]: وى در حدود سال هاى ۳۰۶ ق. ب