پاورپوینت کامل حسن ظن ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حسن ظن ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حسن ظن ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حسن ظن ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

حسن ظن (گمان نیکو)

حسن ظن دو قسم است:

حسن ظن به خدا
حسن ظن به بندگان خدا

۱ ـ حسن ظن به خدا

در شرع مقدس به حسن ظن و رجا تشویق و ترغیب ها شده، مخصوصا به هنگام مرگ.

قرآن مجید مى فرماید: «قُلْ یا عِبادِىَ الَّذِینَ اسْرَفُوا عَلى انْفُسِهِمْ لاتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللَّهِ اِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعًا اِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمِ»؛ (اى رسول ما) به آن بندگانم که بر خویشتن ستم روا داشتند. بگو: از رحمت خدا ناامید نشوید که خدا همه گناهان را مى بخشد؛ زیرا او خدایى بسیار بخشنده و مهربان است. (سوره زمر، ۵۳)

و مى فرماید: «انَّ رَبَّکَ لَذُو مَغْفِرَهٍ لِلنَّاسِ عَلى ظُلْمِهِمْ»؛ همانا پروردگارت بر مردم با گذشت است اگر چه آنها ستم کرده اند. (سوره رعد، ۱۶)

و در حالى که از قومى انتقاد مى کند، مى فرماید: «ذلِکُمْ ظَنُّکُمْ الَّذِى ظَنَنْتُمْ بِرَبِّکُمْ ارْدیکُمْ»؛ همان گمان بدى که به پروردگار خویش داشتید، شما را هلاک کرد. (سوره فصلت، ۲۳)

و مى فرماید: «ظَنَنْتُمْ ظَنَّ السَّوءِ وَکُنْتُمْ قَوْمًا بُورًا»؛ (به خدا) گمان بد داشتید و قومى شایسته هلاکت بودید. (سوره فتح، ۱۲)

و در اخبار جناب یعقوب علیه السّلام چنین آمده: خداى تعالى به یعقوب وحى کرد: آیا مى دانى چرا بین تو و یوسف جدایى افکندم؟ به خاطر این که گفتى: «انّى اخافُ انْ یَأْکُلَهُ الذِّئْبُ وَانْتُمْ عَنْهُ غافِلُونَ»؛ همانا مى ترسم گرگ او را بخورد در حالى که شما از او غافل باشید. (سوره یوسف، ۱۳)

چرا از گرگ ترسیدى و به من امیدوار نبودى؟ و چرا به غفلت برادرانش توجه داشتى ولى از محافظت من غافل بودى؟

نبى گرامى اسلام صلى اللّه علیه و آله و سلّم مى فرماید: «رَوْضَهُ الْوَاعِظِینَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه وآله وسلم لَایَمُوتَنَّ أَحَدُکُمْ إِلَّا وَ هُوَ یُحْسِنُ الظَّنَّ بِاللَّهِ فَإِنَّ حُسْنَ الظَّنِّ بِاللَّهِ ثَمَنُ الْجَنَّهِ؛ مبادا کسى از شما بمیرد در حالى که به خدا سوء ظنّ دارد پس به درستى که حسن ظن به خدا ثمن و بهاى بهشت است». (بحارالانوار، ج۶۷، ص۳۹۵)

و فرمود: الْقُطْبُ الرَّاوَنْدِیُّ فِی لُبِّ اللُّبَابِ، عَنْهُ صلى الله علیه و آله و سلم أَنَّهُ قَالَ یَقُولُ اللَّهُ أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِی بِی فَلْیَظُنَّ مَا شَاءَ؛ خداى تعالى مى فرماید: من چنانم که بنده ام به من گمان دارد، پس هر گونه مى خواهد مرا گمان کند. (مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۲۵۲)

در روایت است که نبى اکرم صلى اللّه علیه و آله و سلّم به مردى در حال احتضار وارد شد، فرمود: دَخَلَ صلى الله علیه وآله وسلم عَلَى رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِهِ وَهُوَ یَجُودُ بِنَفْسِهِ فَقَالَ کَیْفَ تَجِدُکَ قَالَ أَجِدُنِی أَخَافُ ذُنُوبِی وَأَرْجُوْ رَحْمَهَ رَبِی فَقَالَ صلى الله علیه وآله وسلم مَا اِجْتَمِعَا فِی قَلْبِ عَبْدٍ فِی هَذَا اَلْمَوْطِنِ إِلاَ أَعْطَاهُ اَللهَ مَا رَجَاهُ وَأَمَنَهُ مِمَا خَافَهُ؛ در چه حالى؟ عرض کرد: در حالى که از گناهانم در هراسم و به رحمت پروردگارم امید بسته ام. فرمود: در چنین وقتى این دو، در قلب بنده اى اجتماع نکردند مگر آنکه خدا او را از آنچه مى ترسد در امان داشت، و آنچه را امید داشت به او عطا کرد. (شرح نهج البلاغه، ج۱۰، ص۱۵۵ و أعلام الدین، ص۲۸۰)

امام صادق علیه السّلام مى فرماید: عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْمِنْقَرِیِّ عَنْ سُفْیَانَ بْنِ عُیَیْنَهَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام یَقُولُ حُسْنُ الظَّنِّ بِاللَّهِ أَنْ لَاتَرْجُوَ إِلَّا اللَّهَ وَ لَاتَخَافَ إِلَّا ذَنْبَکَ؛ حسن ظن به خدا این است که جز به او امید مبندى، و جز از گناهت نترسى. (کافى، ج۲، ص۷۲)

امام صادق علیه السلام مى فرمایند: حُسْنُ الظَّنِّ أَصْلُهُ مِنْ حُسْنِ إِیمَانِ الْمَرْءِ وَ سَلَامَهِ صَدْرِهِ وَ عَلَامَتُهُ أَنْ یُرَى کُلَّمَا نُظِرَ إِلَیْهِ بِعَیْنِ الطَّهَارَهِ وَ الْفَضْلِ مِنْ حَیْثُ رُکِّبَ فِیهِ وَقُذِفَ (فِی قَلْبِهِ) مِنَ الْحَیَاءِ وَ الْأَمَانَهِ وَ الصِّیَانَهِ وَ الصِّدْقِ أَوْحَى اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى إِلَى دَاوُدَ ذَکِّرْ عِبَادِی مِنْ آلَائِی وَ نَعْمَائِی فإِنَّهُمْ لَمْ یَرَوْا مِنِّی إِلَّا الْحَسَنَ الْجَمِیلَ لِئَلَّا یَظُنُّوا فِی الْبَاقِی إِلَّا مِثْلَ الَّذِی سَلَفَ مِنِّی إِلَیْهِمْ وَ حُسْنُ الظَّنِّ یَدْعُو إِلَى حُسْنِ الْعِبَادَهِ وَ الْمَغْرُورُ یَتَمَادَى فِی الْمَعْصِیَهِ وَ یَتَمَنَّى الْمَغْفِرَهَ وَ لَایَکُونُ أَحْسَنَ الظَّنَّ فِی خَلْقِ اللَّهِ إِلَّا الْمُطِیعُ لَهُ یَرْجُو ثَوَابَهُ وَ یَخَافُ عِقَابَهُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم یَحْکِی عَنْ رَبِّهِ أَنَا عِنْدَ حُسْنِ ظَنِّ عَبْدِی بِی یَا مُحَمَّدُ فَمَنْ زَاغَ عَنْ وَفَاءِ حَقِیقَهِ مُوجِبَاتِ ظَنِّهِ بِرَبِّهِ فَقَدْ أَعْظَمَ الْحُجَّهَ عَلَى نَفْسِهِ وَ کَانَ مِنَ الْمَخْدُوعِینَ فِی أَسْرِ هَوَاه؛ حضرت امام صادق علیه السّلام مى فرماید که: حسن ظنّ و گمان نیک، ناشى مى شود از حسن ایمان، هر چند آدمى ایمانش محکم تر است و سینه اش از تیرگى و سیاهى سالم تر است، حسن ظنّ او به خدا بیشتر است. (مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۲۵۱)

علامت حسن ظنّ و نشانه اتّصاف آدمى به این وصف شریف، آن است که به هر چه نظر کند غیر خوبى نبیند و عیب بین نباشد. چرا که خداوند عالم جلّ شأنه، ترکیب کرده است در بدن انسان و جا داده است در نفس او، صفت هاى چندى که نیست مقتضاى آن صفت ها مگر حسن ظنّ.

یکى از آن، صفت حیا است و تقاضا کردن او حسن ظنّ را ظاهر است، چه حمل افعال مؤمنین بر بدى، با وجود احتمال خوبى، منافى حیا است.

دوم ـ صفت امانت، چرا که در پى عیب جوئى مؤمنان بودن و با وجود بودن خوبى و نیکوئى در ایشان، خوبى ندیدن و بدى دیدن، عین خیانت است و همچنین دو صفت دیگر که صیانت است و صدق نیز، مقتضى حسن ظنّاند، چنان که ظاهر است.

چنان که فرموده است حضرت پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله: نیکو کنید گمان هاى خود را به برادران مؤمن، چرا که حسن ظنّ به مؤمن موجب صفاى دل است و پاکى طبع، چه، منشأ کدورت هاى بعضى با بعضى، نیست مگر سوء ظنّ، هر گاه سوء ظنّ به حسن ظنّ مبدّل شد، کدورت باطن و کینه دل نیز لا محاله به صفا و جلا مبدّل مى شود، و هر که چنین است، در هیچ کس جز خوبى نمى بیند و با هیچ کس صاحب کینه نمى شود.

حضرت بارى عزّ اسمه، به حضرت داود علیه السّلام وحى کرد که: به خاطر بندگان من بیار و بگو به ایشان که، گمان نبرند و اعتقاد نکنند به پروردگار خود در باقى اوقات مگر مثل آن چه از من به ایشان رسیده است پیشتر و ایّام سابقه از لطف و احسان و نعمت هاى گوناگون. یعنى: چنان که در دنیا غرق نعمت من بوده اند و در هر وقت از اوقات، به الطاف جسیمه و نعمت هاى عظیمه من، متنعّم بوده اند، در ایّام آینده نیز حتّى در قیامت به همان طریق حسن ظنّ به من داشته باشند و حسن ظنّ به خدا، این معنى دارد که، اگر از بنده تقصیرى و خطائى واقع شود، بعد از توبه و انابه، امید مغفرت داشته باشد، نه آن که با وجود جرائم بسیار و نافرمانى، بى توبه و رجوع و ندامت و پشیمانى، گوید: من حسن ظنّ به خدا دارم چه خوب گفته است ناظم:

اى نیک نکرده و بدی ها کرده

وانگاه به عفو حقّ، تولا کرده

بر عفو مکن تکیه که هرگز نبود

ناکرده چو کرده، کرده چون ناکرده

تا نمرده ست این چراغ با گهر

هین فتیلش ساز و روغن زودتر

روایت است که پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله بعد از نزول آیه: «و َانَّ رَبَّکَ لَذُو مَغْفِرَهٍ لِلنَّاسِ عَلى ظُلْمِهِمْ وَ انَّ رَبَّکَ لَشَدیدُ الْعِقابِ». (سوره رعد، ۶)

اگر عفو خدا نبود، هیچ عیش احدى، گوارنده نبود و اگر وعید حق نبود، همه تکیه بر عفو کرده از طاعت باز مى ماندند. و بعد از آن فرمود که: اگر بندگان، قدر رحمت الهى و عفو و مغفرت الهى را مى دانستند، چشم هاى ایشان بدان روشن مى شد، و اگر قدر عذاب و عقوبت و نکال او را مى شناختند، هرگز چشم ایشان از گریه باز نمى ایستاد و چشم ایشان به هیچ چیز، روشن نمى شد.

حضرت پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله مى فرماید که: جناب عزّت (سبحانه تعالى) به من وحى فرستاد که اى محمّد، عمل من با بنده، موافق ظنّ او است به من، اگر ظنّش با من خوب است و حسن ظنّ به من دارد، من هم موافق ظنّ او با او سلوک مى کنم و از تقصیرات او مى گذرم. و هر که میل کرد و منحرف شد از این و حسن ظنّ به من تحصیل نکرد، پس حجّت را بر نفس خود، بزرگ کرده، و در قیامت اگر از او بپرسند که تو را چه واداشت که نافرمانى کردى؟ جواب ندارد و نمى تواند، بگوید: حسن ظنّ به تو، یا کرم تو. و از جمله فریب خورندگان و مغرور شدگان در قید هواى نفس ‍ خواهد بود.

و امام باقر علیه السلام مى فرماید: در کتاب على علیه السّلام چنین یافتیم که رسول خدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم بر منبر مى فرمود: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ وَجَدْنَا فِی کِتَابِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله علیه و آله قَالَ وَ هُوَ عَلَى مِنْبَرِهِ وَ اللَّهِ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ مَا أُعْطِیَ مُؤْمِنٌ خَیْرَ الدُّنْیَا و َالْآخِرَهِ إِلَّا بِحُسْنِ ظَنِّهِ بِاللَّهِ وَ رَجَائِهِ و َحُسْنِ خُلُقِهِ وَ الْکَفِّ عَنِ اغْتِیَابِ الْمُؤْمِنِینَ وَ اللَّهِ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَا یُعَذِّبُ اللَّهُ مُؤْمِناً بَعْدَ التَّوْبَهِ وَ الِاسْتِغْفَارِ إِلَّا بِسُوءِ ظَنِّهِ بِاللَّهِ وَ تَقـْصِیرٍ مِنْ رَجَائِهِ بِاللَّهِ وَ سُوءِ خُلُقِهِ وَ اغْتِیَابِهِ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ اللَّهِ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَا یَحْسُنُ ظَنُّ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ بِاللَّهِ إِلَّا کَانَ اللَّهُ عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِهِ الْمُؤْمِنِ بِهِ لِأَنَّ اللَّهَ کَرِیمٌ بِیَدِهِ الْخَیْرَاتُ یَسْتَحِی أَنْ یَکُونَ عَبْدُهُ الْمُؤْمِنُ قَدْ أَحْسَنَ بِهِ الظَّنَّ وَ الرَّجَاءَ ثُمَّ یُخْلِفُ ظَنَّهُ و َرَجَاءَهُ لَهُ فَأَحْسِنُوا بِاللَّهِ الظَّنَّ وَ ارْغَبُوا إِلَیْهِ؛ قسم به کسى که جز او خدایى نیست، هیچ مؤمنى به خیر دنیا و آخرت نرسید مگر با خوش گمانى به خدا و امیدوارى به او و حسن خلق و خوددارى از غیبت مؤمنین. قسم به کسى که جز او خدایى نیست، خدا، هیچ مؤمنى را بعد از توبه و استغفار عذاب نمى کند، مگر به خاطر بدگمانى به خدا، و تقصیر و کوتاهى در امید به او، و بد خلقى و غیبت مؤمنین. قسم به کسى که جز او خدایى نیست، هیچ مؤمنى به خدا، گمان نیکو نبرد مگر آن که خدا چنان باشد که او گمان مى کند؛ زیرا او کریم است، و تمام خیرات در دست اوست، حیاء مى کند که بنده اش گمان نیکو برد و گمانش به خطا رود، و امیدش بیهوده باشد؛ پس به خدا گمان نیکو برید، و به سوى او رغبت کنید. (بحارالانوار، ج۶۷، ص۳۹۴)

همچنین امام باقر علیه السّلام از نبى اکرم صلى اللّه علیه و آله و سلّم نقل مى کند که خداى تعالى مى فرماید: (الامالی للشیخ الطوسی) الْمُفِیدُ عَنِ ابْنِ قُولَوَیْهِ عَنِ الْکُلَیْنِیِّ عَنْ عِدَّهٍ مِنْ أَصْحَابِهِ عَنِ ابْنِ عِیسَى عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ دَاوُدَ بْنِ کَثِیرٍ عَنْ أَبِی عُبَیْدَهَ الْحَذَّاءِ عَنْ أَبی جَعْفـَرٍ علیه السلام قـَالَ قـَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ لَا یَتَّکِلِ الْعَامِلُونَ عَلَى أَعْمَالِهِمُ الَّتِی یَعْمَلُونَ بِهَا لِثَوَابِی فَإِنَّهُمْ لَوِ اجْتَهَدُوا وَ أَتْعَبُوا أَنْفُسَهُمْ أَعْمَارَهُمْ فِی عِبَادَتِی کَانُوا مُقَصِّرِینَ غَیْرَ بَالِغِینَ فِی عِبَادَتِهِمْ کُنْهَ عِبَادَتِی فِیمَا یَطْلُبُونَ مِنْ کَرَامَتِی وَ النَّعِیمِ فِی جَنَّاتِی وَ رَفِیعِ الدَّرَجَاتِ الْعُلَى فِی جِوَارِی وَلَکِنْ بِرَحْمَتِی فَلْیَثِقُوا وَفَضْلِی فَلْیَرْجُوا وَ إِلَى حُسْنِ الظَّنِّ بِی فَلْیَطْمَئِنُّوا فَإِنَّ رَحْمَتِی عِنْدَ ذَلِکَ تُدْرِکُهُمْ وَ بِمَنِّی أُبَلِّغُهُمْ رِضْوَانِی وَ أُلْبِسُهُمْ عَفْوِی فَإِنِّی أَنَا اللَّهُ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ بِذَلِکَ تَسَمَّیْتُ؛ عبادت کنندگان به عباداتى که براى پاداش انجام مى دهند، تکیه نکنند؛ زیرا اگر تمام عمر خویش را با تلاش و کوشش به رحمت، عبادت طى کنند، مقصّرند، و نسبت به آن کرامت و نعمت هاى بهشتى و درجات رفیعى که در جوار من مى جویند به کنه بندگیم نمى رسند. ولى به رحمت من اعتماد کنند، و به فضل و کرم من امید بربندند، و به حسن ظنى که به من دارند، اطمینان کنند، که در این صورت رحمت من آن ها را فرا خواهد گرفت. زیرا من خداى بخشنده مهربانم و به این نام نامیده شده ام. (بحارالانوار، ج۶۷، ص۳۸۶)

۲ ـ حسن ظن به بندگان خدا

ضدّ بد گمانى به خالق و مخلوق حسن ظن به آن ها است. و چون سوء ظن از لوازم ضعف و کوچکى نفـس است، پس حسن ظن از نتایج قوّت و ثبات نفس مى باشد، و فوائد خوش گمانى آثار فراوانى دارد. و اخبار در مدح و فضیلت آن وارد شده. پس ‍ شایسته است که هیچ مؤمنى از لطف خدا مأیوس نباشد، و نپندارد که خدا به او رحم نخواهد کرد و حتما از عذاب و عقاب او رهائى ندارد، و گمان نکند که بلاها و مصیبت هائى که در دنیا به او مى رسد، شرّ و عقوبت است. بلکه سزاوار است که خدا را مهربان تر از پدر و مادر بداند، و معتقد باشد که او را آفریده تا از وجود و فیض خود برخوردارش سازد. و بنابراین در سراى آخرت به او ترحّم خواهد کرد و او را از عذاب ابدى نجات خواهد داد و به نعمت هاى سرمدى بهشت خواهد رساند و مصیبت ها و بلاهائى که در دنیا به او وارد مى شود، خیر و صلاح او و ذخیره اى بر