پاورپوینت کامل احمد بن حسین بن سعید اهوازی ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل احمد بن حسین بن سعید اهوازی ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل احمد بن حسین بن سعید اهوازی ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل احمد بن حسین بن سعید اهوازی ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ لقب و کنیه
۲ زادگاه و پایگاه رشد
۳ استادان
۴ شاگردان
۵ از دیدگاه فرزانگان
۶ آثار
۷ گرایش روایتی
۸ مدفن
۹ گزیده‌ای از میراث جاودان
۱۰ پانویس
۱۱ منابع

لقب و کنیه

این محدث گران‌قدر نامش احمد، کنیه‌اش ابوجعفر و لقب مشهورش، دندان[۱] است و چون زمانی در اهواز زیسته نسبتش اهوازی است.[۲]

در زندگی نامه‌ها به این که او در کدام یک از دو شهرِ کوفه یا اهواز، به دنیا آمده و نیز این که تولدش در چه سالی رخ داده، اشاره‌ای نشده است. البته از آن جا که شاگردش محمد بن حسن صفار قمی ‌‌در سال ۲۹۰ ق. دیده از جهان فروبسته، شاید بتوان فهمید که او در اواخر نیمه اول سده دوم هجری قمری در خاندانِ حسین بن سعید پا به عرصه وجود گذاشته است.

زادگاه و پایگاه رشد

زادگاه و پایگاه رشد پدر بزرگوار و نیز عموی احمد، (حسن بن سعید) شهر کوفه بود و بدین لحاظ به آنان کوفی گفته شده است. این دو از کوفه به سمت اهواز مهاجرت کردند و به اندازه‌ای در این شهر، ماندگار شدند که به اهوازی شهرت یافتند. روشن نیست که احمد بن حسین در کوفه به دنیا آمد یا بعد از هجرتِ پدر به اهواز مهاجرت کرده است؛ ولی به هر حال، او نیز مانند پدر و عمویش به اهوازی شهرت یافته است. گرچه به ظاهر، زادگاه احمد کوفه است؛ اما مشخص نیست چه عوامل و انگیزه‌هایی سبب شد تا پدرش، حسین بن سعید از کوفه به اهواز، هجرت نماید. پس از مدتی احمد بن حسین، همراه پدرش، از اهواز به قم هجرت کرد. شهر قم، در آن عصر به دلیل برخورداری از دانشوران بزرگ و محدثان نام‌آور شیعی و نشر و گسترش اخبار امامان شیعه، به عنوان یکی از شهرهای فرهنگی و جایگاه نشر تفکر شیعی از شهرت بسزایی برخوردار بود. شاید این عوامل، انگیزه هجرت آنان به این شهر باشد. احمد در این شهر، به گسترش آموزه‌های دینی پرداخت. گروهی از راویان، محضر او را غنیمت شمردند و در حوزه درسش حاضر و از دانشش بهره‌مند شدند.

استادان

احمد بن حسین بن سعید، برای فراگیری و بهره‌مندی از اصحاب حدیث، بسیار کوشا بود و از محضر استادان فراوانی در کوفه، اهواز و شاید در مدینه و بغداد نیز کسب فیض کرد. وی از تمامی ‌‌استادان روایتی پدرش، روایت نقل می‌‌کند مگر حماد بن عثمان.[۳]

در این که آیا وی از یاران حضرت امام جواد و امام هادی علیهماالسلام به شمار می‌‌رود یا نه، تردید وجود دارد. گرچه بعضی از پژوهشگران این احتمال را از نظر دور ندانسته‌اند که او نیز بسان پدرش، محضر آن بزرگواران را درک کرده باشد.[۴] البته روایاتی که از احمد در دست هست همه با واسطه از امامان علیهم‌السلام روایت شده است.پر روشن است که حسین بن سعید، استادان فراوانی داشته و احمد نیز از آن‌ها روایت نقل کرده مانند:

صفوان بن یحیی؛

عثمان بن عیسی؛

قاسم به محمد؛

یعقوب بن یقطین؛

نضر بن سُوید؛

فضاله بن ایوب؛

سهل بن زیاد؛

حسین بن اسد بصری؛

احمد بن ابراهیم.[۵]

شاگردان

این محدث گرانقدر، پس از این که مقطعی از عمرش را در راه یادگیری و ضبط و ثبت روایات اهل بیت عصمت علیهم‌السلام سپری کرد، آموخته‌های خود را در اختیار علاقه‌مندان علم حدیث قرار داد.

بدین سبب بود که گروهی از صاحبان استعداد در حوزه حدیث شناسی، به گِردش شتافتند و او نیز در این راه روشن گام نهاد و ذخیره‌های گرانسنگ دانش خود را در اختیار حدیث طلبان قرار داد. گروهی از شاگردان وی عبارتند از:

محمد بن حسن صفار؛

محمد بن احمد بن یحیی؛

سعد به عبدالله قمی؛

محمد بن یحیی عطار قمی؛

محمد بن یزید نخعی؛

در بین این شاگردان، بیشترین روایت را محمد بن حسن صفار از احمد نقل کرده است.[۶]

از دیدگاه فرزانگان

شایسته است که منزلت و جایگاه احمد، این محدث گرانمایه مورد ارزیابی قرار گیرد. میان دانشوران، درباره او دو نقطه نظر وجود دارد:

۱. راویان قمی ‌‌درباره‌اش گفته‌اند او دارای اندیشه‌های غلوّآمیز بوده، گروهی در پذیرش اخبار او و جایگاه ارزشی‌اش دچار نوعی تردید شده‌اند مانند: علامه حلی و گروهی دیگر.[۷]
۲. گروه دوم که بسیاری از زندگینامه‌نویسان برجسته‌اند او را از گروه محدثان فرزانه و بزرگوار به شمار آورده‌اند.

ابن غضائری که از معروف‌ترین رجال شناسان شیعه و از کسانی است که اگر در باورها و رفتارهای راوی کوچکترین نقطه ضعفی ببیند راوی را غیرقابل اعتماد می‌‌داند، درباره احمد چنین می‌‌نگارد: من روایات او را مورد ارزیابی قرار دادم و آن روایات را از هر گونه غلوّ پیراسته دیدم. روایات او بسیار جالب و عالی است و نشان از اعتقاد و نگرش صحیح روای دارد.[۸]

ابوعلی مازندرانی می‌‌گوید: همین که نجاشی و طوسی آثار او را، یادآوری نموده و اشکالی بر او نگرفته‌اند، خود نشان از بزرگی اوست.[۹]

علامه مامقانی می‌‌نویسد: گروهی از محدثان قم، اگر می‌‌نگریستند که یک راوی، سهو کردن را شایسته مقام پیامبر و امامان معصوم علیهم‌السلام، نمی‌‌دانست و از آنان نفی می‌‌کرد، او را متهم به افکار غلوآمیز می‌‌کردند. فضائل و مناقبی را که ما اینک برای امامان اثبات می‌‌کنیم و از کمالات آنان می‌‌دانیم، به نظر آنان به صورت باورهای غلوآمیز جلوه می‌‌کرده، در حالی که اگر به روایات این محدث نگریسته شود، نشانی از غلوّ افراط در آن‌ها یافت نمی‌‌شود.

علامه شوشتری در این راستا چنین نگاشته است: غالی بودن این محدث مورد تردید است. از آنجایی که یک ترجمه شناسِ مدقق و محقق مانند ابن غضائری، او را پیراسته از هر گونه گرایش غلوآمیز می‌‌داند، باید در شأن و جایگاه او گفت: او دارای مقام بلند و اَخبار او پاک و پاکیزه است.&#۹