پاورپوینت کامل اجازه (علم الحدیث) ۱۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اجازه (علم الحدیث) ۱۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اجازه (علم الحدیث) ۱۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اجازه (علم الحدیث) ۱۵ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ اجازه در اصطلاح محدثان
۲ اقسام اجازه
۳ سابقه اجازه روایت
۴ نظر علما درباره ضرورت اجازه
۵ کتابهای اجازات
۶ پانویس
۷ منابع

اجازه در اصطلاح محدثان

اجازه در اصطلاح محدثان عبارت است از: اذن شفاهی یا کتبی به کسی در نقل حدیث که شخص اجازه دهنده، استاد (شیخ) اجازه گیرنده محسوب می‌شود. بدین معنا که افراد از ناحیه‌ اساتید خود رسماً اجازه گزارش حدیث می‌گرفتند. این اجازه‌نامه‌ها معمولاً به صورت کتبی بوده است و استاد به شاگردش اجازه می‌داد که آنچه را که از او شنیده یا بر او خوانده یا در کتاب‌های حدیثی آمده است، نقل کند.

اقسام اجازه

اجازه بر چند قسم ‌مى ‌باشد:

الف) اجازه شیخ به یک نفر به خصوص در مورد کتاب خاص یا روایات مخصوص که معمولاً آن را جایز دانسته ‌اند.[۱]
ب) اجازه شیخ به شخص معینى با تعمیم مورد که نقل از هر کتاب‌ معتبرى را مثلاً براى وى اجازه نماید که در این مورد اختلاف بیشترى‌ است.
ج) اجازه شیخ به غیرمعین مانند: اجزت لجمیع المسلمین که ‌جمیع مانند قاضى ابوطیب و خطیب بغدادى و ابن منده جایز دانسته‌ اند.
د) اجازه شیخ به فرد مجهول، مانند: اجزت لمن شاء فلان که در این ‌قسم بیشتر محدثین منع تحدیث از شیخ نموده‌ اند، گرچه بعضى این ‌قسم را نیز جایز دانند.
ه) اجازه به کسى که فعلاً وجود ندارد، مانند اجازه شیخ به فرزندش ‌که متولد نشده است که بعضى در موردى که شیخ وى را به موجودین ‌ضمیمه نماید. (و به اصطلاح، عطف معدوم بر موجود نماید) جایز دانسته‌ اند، مانند (اجزت لک و لابنک او لعقبک)
و) اجازه شیخ به شاگرد در مورد روایاتى که شیخ هنوز سماع ننموده ‌و بعداً خواهد شنید، چنان که بگوید: (اجزت لک ما صح او یصح ‌عندی من مسموعاتی).

کسانى که این گونه اجازه را کافى نمى ‌دانند، مى ‌بایست فقط روایاتى ‌را که شیخ هنگام اجازه به تلمیذ، سماع نموده است از او نقل کنند.

ز) اجازه شیخ آنچه را که از استادش مجاز گردیده، مانند: اجزت لک‌ جمیع ما اجیز لی روایته.

تنبیه ۱. ابن عبدالبر فرموده است: شایسته است در مورد اجازه کتبى‌ به کسى، لفظى را که نوشته نیز به زبان آورد یا لااقل هنگام نوشتن اجازه ‌براى تلمیذ، آنچه را مى ‌نویسد در دل بگذارند.

تنبیه ۲. ابن حزم اصولاً اجازه را در تمام اقسامى که یاد شده بدعت ‌شمرده و جایز نمى ‌داند، زیرا (به عقیده وى