پاورپوینت کامل قراءات قرآن ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قراءات قرآن ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قراءات قرآن ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قراءات قرآن ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ معانى لغوى و اصطلاحى قرائت
۲ انواع قرائات
۳ علل اختلاف قرائات
۴ تاریخچه قراءات
۵ قراء سبعه
۶ پانویس
۷ منابع

معانى لغوى و اصطلاحى قرائت

برخى از علماء لغت قرائت را واژه اى اصیل در زبان عربى مى دانند و برخى از محققان معتقدند که قرائت به معناى تلاوت و خواندن، داراى ریشه اصیل عربى نیست بلکه عرب در آغاز امر، این واژه را به معناى تلاوت نمى دانست و از زبان عبرى گرفته شده؛ سپس دست به دست گشته تا به معناى تلاوت در زبان عربى معمول و متداول شده است.[۱]

ابن جزرى در معناى اصطلاحى قرائات مى نویسد: قرائات، عبارت از علم به کیفیت اداى کلمات قرآن و اختلاف این کیفیت مى باشد؛ اختلافى که به ناقل و راوى آن منسوب است.[۲] طبق این تعریف، روایت، نقل و اسناد از اجزاى معتبر در تعریف قرائات خواهد بود.

عبدالهادى فضلى تعریف واضحى از قرائات بدست مى دهد: قرائت عبارت است از تلفظ قرآن کریم به همان صورت و کیفیتى که رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم تلفظ مى کرد و یا عبارت از خواندن و تلفظ قرآن کریم به همان صورت و کیفیتى است که در حضور رسول اکرم صلى الله علیه و آله و سلم خوانده شده و آن حضرت آن تلفظ و خواندن را تأیید کرده اند.

خواندن قرآن کریم بر اساس لفظى که نقل و روایت شده است، فرقى نمى کند که تلفظ خود آن حضرت باشد و یا تلفظ و خواندن دیگران که مورد تأیید ایشان قرار گرفته است؛ اعم از آن که یک یا چند نفر باشند.[۳]

انواع قرائات

اختلاف در قرائات بی‌شمار است؛ مثل اختلاف در حرکات اعراب و بنا، تقدیم و تأخیر، زیاده و نقصان مد و قصر، تخفیف و تشدید، ترقیق و تفخیم، اخفا و اظهار، فک ادغام و…

دانشمندانى مثل ابن قتیبه، فخرالدین رازى، ابن جزرى و دیگران در مقام استقراى قرائات – على‌رغم اختلاف انواع آن – برآمدند و سعى کردند جهات یا وجوه اختلاف را نیز مشخص سازند. برخى از مدافعان کوشیده اند از این وجوه را در هفت منحصر سازند. ابن قتیبه مى نویسد: «وجوه اختلاف قرائات را هفت وجه یافتم:

۱. اختلاف در حرکات کلمه بدون این که در معنى و صورت و شکل آن تغییرى ایجاد کند مانند «وَیَضِیقُ صَدْرِی»[۴] که هم به رفع قاف «یضیق» و هم به نصب آن «یضیق» قرائت شده است.
۲. اختلاف در حرکات که تغییرى در معنى ایجاد کند لکن صورت و شکل کلمه محفوظ ماند مانند «کفلها» در آیه «وَکَفَّلَهَا زَکَرِیَّا»[۵] کلمه «کفلها» هم به تخفیف فاء «کفلها» و رفع محلى زکریا به عنوان فاعل و نیز به تشدید فاء «کفلها» و نصب محلى زکریا به عنوان مفعول دوم قرائت شده است.
۳. اختلاف در حروف کلمه که در معنا تغییر ایجاد کند، لکن صورت و شکل کلمه محفظ مانند «ننشزها» در آیه «وَانْظُرْ إِلَى الْعِظَامِ کَیْفَ نُنْشِزُهَا»(سوره بقره/آیه۲۵۹) کلمه «ننشزها» هم با «زاء» و هم با «راء» قرائت شده است.
۴. اختلاف در حروف که در صورت و شکل کلمه تغییر به وجود مى آورد، لکن معناى کلمه محفوظ مى ماند. مانند «کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ» در آیه «وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ»[۶] این آیه به صورت کالصوف المنفوش نیز قرائت شده است.
۵. اختلاف در حروف که معنى و شکل را تغییر مى دهد، مانند کلمه «طلح» در آیه «وَ طَلْحٍ مَنْضُودٍ»[۷] کلمه «طلح» با «حاء» (طلح) و نیز «عین» (طلع) قرائت شده است.
۶. اختلاف در تقدیم و تأخیر مانند؛ «وَجَاءَتْ سَکْرَهُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ»[۸] که به صورت «و جاءت سکره الحق بالموت» یعنى به صورت تقدیم «الحق» به «الموت» قرائت شده است.
۷. اختلاف در زیاده و نقصان مانند «ما عملت ایدیهم»[۹] که به صورت «وَمَا عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ» نیز قرائت شده است.[۱۰]

تعداد اختلافات قرائات:

تعداد اختلاف قرائات طبق ثبت التیسیر فى قرائات السبع نوشته دانى (م۴۴۴ه) در حدود ۱۱۰۰ مورد – مهم و غیرمهم – است و بیشتر از دو سوم آن‌ها به ادغام و ضمیر یا صیغه حاضر و غایب فى المثل فرق یعلمون و تعلمون و امثال آن مربوط مى شود.[۱۱]

نویسندگان معجم القرائات القرآنیه که موارد اختلاف قرائات را از آغاز تا انجام قرآن به ثبت رسانده اند، ۱۰۲۴۳ مورد اختلاف را ذکر مى کنند[۱۲] که بخش اعظم آن به ادغام یا عدم ادغام، اماله و جزئیات تجویدى و سجاوندى مربوط مى شود.

علل اختلاف قرائات

اختلاف قرائات در هر متنى به ویژه متون کهن، پیش مى آید؛ هر چند آن متن با دقت زیادى تدوین شده باشد. با نگاهى به تاریخ جهان درمى یابیم که هیچ کتاب عادى یا مقدسى، مانند قرآن عمر بیش از ۱۴۰۰ سال نداشته است که با این دقت و صحت تدوین شده باشد.

جامعان و تدوین‌کنندگان قرآن که قداست ویژه اى براى آن قائل بودند، با روش فوق‌العاده دقیق خود قرآن را جمع آورى کردند به گونه اى که نه یک کلمه در اصل قرآن افزودند و نه یک کلمه از آن کاستند. قرآن کتابى است که هم شفاهاً از آغاز تاکنون، سینه به سینه نقل شده و هم صورت کتبى قرآن موجود از روى مصاحف اولیه استنساخ شده است و هنوز هم رسم الخط عثمانى در میان مسلمانان از قداست ویژه اى برخوردار است. اما با وجود این همه امعان نظر و اعمال دقت، اختلاف قرائات در قرآن هم راه یافت؛ حتى در زمان حیات پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم نیز این مسأله مشهود بود. به تدریج بر این اختلاف افزوده شد تا این که امت اسلامى بر قرائتى واحد اجماع کردند.

مجموعه اى از علل در ایجاد اختلاف قرائات نقش داشته است و چنان که گفته شد مقدارى از آن طبیعى و قهرى بود. در اینجا به برخى از علل اختلاف قرائات اشاره مى شود:

۱. اختلاف لهجه:

لهجه مجموعه اى از صفات زبانى است که به محیطى خاص وابسته است و همه افراد این محیط در این صفات مشترکند و زبان مجموعه اى از این لهجه هاست.[۱۳] اساساً هیچ زبانى نیست که از اختلاف لهجه ها مصون باشد. قبایل عرب نیز داراى لهجه هاى مختلفى هستند. از موارد اختلاف لهجه ها مى توان نمونه هاى زیر را ذکر کرد:

اختلاف در حرکات: مثل نستعین به فتح نون و کسر آن.[۱۴]
اختلاف در حرکت و سکون: مثل «معکم» به فتح و سکون عین.
اختلاف در اظهار همزه و حذف آن: مثل «مستهزئون» و «مستهزون».
اختلاف در تقدیم و تأخیر: مثلا اهل حجاز صاعقه و صواعق و بنى‌تمیم صاقعه و مواقع گویند.[۱۵]
اختلاف در حروف: مثل اولئک و اولائک.
اختلاف در تأنیث و تذکیر: مثل هذه البقره و هذا البقره.[۱۶]

این لهجات در قرائات قرآن نیز اثر گذاشت. در اینجا به چند قرائت که لهجه در آن اثر داشته است، اشاره مى شود: سعید بن جبیر «من اعاء اخیه»[۱۷] خوانده است که تبدیل واو مکسور به همزه، لهجه هذیل است.[۱۸] ابوجعفر و حسن «و اذا الرسل وقتت»[۱۹] خوانده اند که لهجه مصر سفلى است.[۲۰] به نظر مى رسد نخستین کسى که ریشه اختلاف قرائات را این گونه یاد کرده، ابن قتیبه است.

۲. نبودن اعراب و حرکت در خط عربى و مصاحف امام:

وقتى که کلمه اى اعراب نداشته باشد، به طور طبیعى احتمال چند نوع خواندن پیش مى آید. براى نشان دادن تنوع اختلاف اعرابى و نقش آن در اختلاف قرائات به نمونه هاى زیر اشاره مى کنیم: حمزه و کسایى: «قالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللَّهَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ»[۲۱] را به صیغه امر خوانده اند و بقیه به صیغه متکلم.[۲۲] نافع «وَلاتُسْئَلُ عَنْ أَصْحابِ الْجَحِیمِ» را به صیغه نفى خوانده و بقیه به صیغه مضارع خوانده اند.[۲۳]

۳. نبودن اعجام یا نقطه و نشان حروف:

در آن زمان مرسوم بود که حروف بدون نقطه نوشته مى شد، یعنى در نوشتن بین سین و شین، عین و غین، راء و زاء، باء، تاء، ثاء، و یاء، فاء و قاف، جیم، حاء و خاء، دال و ذال، صاد و ضاد، طاء و ظاء فرقى نبود؛ به عنوان مثال کسایى «ان جاءکم فاسق بنباء فتثبتوا»[۲۴] خوانده است و بقیه «فتبینوا» خوانده اند. ابن عامر «نُنْشِزُها»[۲۵] خوانده است و بقیه «ننشرها».[۲۶]

۴. خطا و سهو و نسیان:

اشتباه راویان، قاریان و کاتبان نیز عاملى اجتناب ناپذیر در افزایش و گسترش اختلاف قرائات بوده است. مرحوم جعفر مرتضى عاملى در مورد سهو کاتبان چنین مى نویسد: جامعان قرآن تلاش فراوانى کردند تا حتى المقدور تحریف سهوى یا عمدى در آیات قرآن رخ ندهد لیکن این دقت و تحفظ و اهتمام به ضبط دقیق آیات و مقابله مکرر، مانع از وقوع خطاهاى سهوى نشد.

این مسأله نسبت به کتابى با چنین حجم بزرگى طبیعى به نظر مى رسد؛ بخصوص که برخى از مصاحف عثمانى قبل از مقابله نه