پاورپوینت کامل سرگذشتنامه‌نگاری ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سرگذشتنامه‌نگاری ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سرگذشتنامه‌نگاری ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سرگذشتنامه‌نگاری ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ انواع سرگذشتنامه
۲ تاریخچه سرگذشتنامه‌نویسی
۳ پانویس
۴ منابع

انواع سرگذشتنامه

سرگذشتنامه‌ها انواع بسیار دارند و دسته‌بندی آنها دشوار است. مبنای عامی نیز برای دسته‌بندی آنها وجود ندارد. اما برخی دسته‌بندی‌ها چندان بی‌فایده نیستند. یک دسته‌بندی آن است که سرگذشتنامه‌ها را از لحاظ منبع اطلاعات آنها به پژوهشی و غیرپژوهشی تقسیم می‌کنند.

سرگذشتنامه پژوهشی آن است که صرفآ حاصل آشنایی نویسنده با شخص موضوع سرگذشتنامه نباشد بلکه با استفاده از روش‌های پژوهش تاریخی صورت گیرد. سرگذشتنامه پژوهشی گونه‌های بسیار دارد. یک نوع آن سرگذشتنامه‌های جمعی است که اطلاعات فشرده و کوتاه در مورد بسیاری از کسان ـ زنده یا مرده ـ در آنها می‌آید. مثال‌های آن «فرهنگ سرگذشتنامه‌های ملی (دی. ان. بی)»[۱] در انگلستان و «فرهنگ سرگذشتنامه‌های امریکا»[۲] در ایالات متحده هستند.

سرگذشتنامه‌ها را بر پایه میزان پایبندی آنها به عینیت نیز دسته‌بندی می‌کنند. مهم‌ترین انواع آن سرگذشتنامه‌های اطلاعاتی[۳] هستند که عینی‌ترین نوع بوده و در آنها نویسنده می‌کوشد از هر گونه تفسیر به استثنای گزینش مواد بپرهیزد و به‌ دنبال آن باشد که زندگی موضوعِ اثرِ خود را صرفاً بر پایه شواهد بنمایاند. در این‌گونه آثار خطر اشتباه کمتر است ولی نتیجه کار چندان چنگی به دل نمی‌زند و بصیرت‌افزا نیست.

سرگذشتنامه انتقادی[۴] اثری عالمانه است که می‌کوشد حقیقت زندگی موضوع خود را بازنمایاند.

سرگذشتنامه انتقادی حاصل پژوهش دقیق است و طی آن منابع به دقت بررسی و اعتباریابی و سپس عرضه می‌شوند. در سرگذشتنامه انتقادی هرگاه استنباط و گمانه‌زنی صورت گیرد، نویسنده به آن اشاره می‌کند. در سرگذشتنامه انتقادی هیچ‌گونه داستان‌پردازی صورت نمی‌گیرد و وقایع دستکاری نمی‌شوند تا شکل “مطلوب” به‌ خود گیرند. سرگذشتنامه انتقادی تنظیم زمانی (کرونولوژیک) نیز دارد اما در آن گزینش و چینش مطالب صورت می‌گیرد. سرگذشتنامه‌های انتقادی استادانه گل سرسبد ادبیات سرگذشتنامه‌ای هستند که علاوه بر زندگی، زمانه شخص نیز در آنها به دقت به تحلیل درمی‌آید و نویسنده توانا در عین حال که اطلاعات بسیاری به خواننده منتقل می‌کند، آنها را چنان ترکیب می‌کند که فهمی از کل زندگی شخص موضوع زندگینامه بدست دهد. در زبان فارسی نمونه برجسته چنین زندگینامه‌ای، معمای هویدا (تهران، ۱۳۸۲) اثر عباس میلانی است.

سرگذشتنامه تفسیری[۵] آن است که سرگذشتنامه‌نویس منابع خود را درهم می‌ریزد و روایتی از زندگی شخص بدست می‌دهد که پایه در واقعیات دارد، اما آنها را دستکاری می‌کند تا به بصیرتی که به‌ دنبال آن است برسد، مثلاً گفتگوها را خلق می‌کند. تاماس پین (تهران، ۱۳۵۷)، اثر هوارد فاست زندگینامه تاماس پین (۱۷۳۷-۱۸۰۹) نویسنده دوران انقلاب امریکا و انقلاب فرانسه را به شیوه تفسیری بازمی‌نمایاند.

گونه دیگر سرگذشتنامه‌های داستانی هستند. سرگذشتنامه‌های داستانی را به دشواری می‌توان سرگذشتنامه به معنای دقیق کلمه دانست؛ چه در آنها بسیاری نکات و رویدادها برساخته نویسنده هستند و صحنه‌ها و گفتگوها تخیلی‌اند. در نوشتن این‌گونه سرگذشتنامه‌ها معمولاً از منابع دست دوم استفاده می‌کنند. در این گونه آثار، نویسنده می‌کوشد زندگینامه را با جذابیت‌های رمان درآمیزد. آثار ایرونیگ استون نظیر شور زندگی (تهران، ۱۳۷۸) و من میکل آنژ پیکرتراش (تهران، ۱۳۷۷) که به‌ ترتیب سرگذشت ونسان ون گوگ و میکل آنژ را بازمی‌نمایانند، نمونه‌های مشهور این‌گونه سرگذشتنامه‌ها هستند.

خودسرگذشتنامه‌ها[۶] که در فارسی اتوبیوگرافی نیز خوانده می‌شوند، دسته مهمی از ادبیات سرگذشتنامه‌ای هستند که جنبه پژوهشی ندارند زیرا بازگوکننده زندگی و تجربیات نویسنده آن هستند. ادبیات خودسرگذشتنامه‌ای را به دو دسته غیررسمی و رسمی تقسیم می‌کنند. نامه‌ها، یادداشت‌های روزانه و خاطرات شخصی از انواع غیررسمی خودسرگذشتنامه هستند. عبور از بحران (تهران، ۱۳۷۸) یادداشت‌های روزانه اکبر هاشمی رفسنجانی و یادداشت‌های عَلَم (تهران، ۱۳۷۲) نمونه‌های خود سرگذشتنامه غیررسمی بر مبنای یادداشت‌های روزانه هستند. از کاخ شاه تا زندان اوین (تهران، ۱۳۷۹) نوشته احسان نراقی نمونه خوب خود سرگذشتنامه غیررسمی است که برهه حساس و هیجان‌انگیزی از حیات نویسنده را بازمی‌نمایاند. اما خودسرگذشتنامه رسمی شرح یکپارچه‌ای از زندگی نویسنده آن است که بر اساس خاطرات شکل گرفته و بازآفریده شده است. طبعاً خودسرگذشتنامه در معرض حذف و اضافات و تبدیل‌های خودآگاه و ناخودآگاه نویسنده است. از این‌روست که نویسنده به‌ نامی همچون گراهام گرین خودسرگذشتنامه‌اش را «نوعی زندگی» نامیده است.

تاریخچه سرگذشتنامه‌نویسی

نوشتن شرح حال و کردارهای افراد، پیشینه دیرینه دارد. شاهان دوران‌های کهن در سنگ‌نگاشته‌ها از خود و کرده‌هایشان یاد کرده‌اند. نمونه آن کتیبه داریوش هخامنشی است. با رواج کتابت، نوشته‌های حاوی سرگذشت قهرمانان افسانه‌ای و پادشاهان پدیدار شدند.

نوشته‌هایی نظیر خداینامک‌ها در ایران که سرانجام در قالب شاهنامه فردوسی شکل نهایی یافتند، نمونه‌های برجسته این‌گونه نوشته‌ها هستند اما اینان را به سختی می‌توان سرگذشتنامه به معنای متعارف و امروزی دانست. نخست به سبب آن که این متون عین تاریخ‌نویسی عصر خود بودند، دیگر آن که در این نوشته‌ها افسانه با واقعیت آمیخته و چه بسا غالب بر آن بودند.

از نخستین موارد مهم سرگذشتنامه‌های به دور از افسانه و نزدیک به سرگذشتنامه‌های عصر حاضر سرگذشتنامه سقراط به قلم افلاطون است. کتاب مقدس مسیحیان در بخش عهد عتیق آن عمدتاً سرگذشتنامه پیامبران بنی‌اسرائیل و عهد جدید آن زندگینامه عیسی مسیح علیه السلام است. مشهورترین زندگینامه‌های واقع‌گرای عصر باستان، اثر مشهور پلوتارک به‌نام حیات مردان نامی (تهران، ۱۳۷۸) است.

قرون وسطی، دوران رکود زندگینامه‌نویسی در غرب بوده است. زندگینامه شارلمانی امپراتور به قلم یک کشیش در قرن نهم، یکی از نوادر است. اما در دوران رنسانس (از قرن ۱۵) زندگینامه‌نویسی رونق دوباره یافت. اکثر آنچه که از این دوران باقی‌مانده خود زندگینامه است. زندگینامه‌های این دوران در اروپا بیشتر مدیحه‌نامه‌های بی‌رمق هستند که برای امرای ایتالیایی نوشته شدند. در نیمه نخست قرن ۱۶ در انگلستان بود که نخستین نمونه‌های سرگذشتنامه‌نویسی مدرن پدید آمدند و برخی نظیر سرگذشت شاهان دستمایه نمایشنامه‌های شکسپیر شدند.

قرن هفدهم از آن نظر در سرگذشتنامه‌نویسی شاخص است که کلمه بیوگرافی برای نخستین بار در این قرن بکار رفت و سرگذشتنامه از دیگر انواع ادبی متمایز شد. اما نیمه نخست قرن هجدهم را دوره تجربه‌گری در زندگینامه‌نویسی در غرب می‌دانند نه دورانی که در آن اثر مهمی نوشته شده باشد. در این دوران سرگذشتنامه‌نویسی در مستعمره‌نشین امریکای شمالی به‌صورت پراکنده آغاز شد و در فرانسه خاطرات‌نویسی رونق داشت. در این دوره نخستین زنان زندگینامه‌نویس پدیدار شدند. همچنین نخستین زندگینامه‌نویسان حرفه‌ای