پاورپوینت کامل خوردن و آشامیدن ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خوردن و آشامیدن ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خوردن و آشامیدن ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خوردن و آشامیدن ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ فطرى بودن خوردن و آشامیدن
۲ خوردن و آشامیدن بهشتیان و جهنمیان
۳ نیت در خوردن و آشامیدن
۴ خوردن و آشامیدن در روایات
۵ یک توصیه مهم
۶ منبع

فطرى بودن خوردن و آشامیدن

براى این مطلب شواهد زیادى از آیات کریمه قرآن مى توان به دست آورد، از جمله، آیاتى که نعمت هاى خدا را در مورد رزق انسان و خوردن و آشامیدن ذکر مى فرماید و لسان این آیات، لسان منت بر انسان است که چنین نعمت هایى را برایش فراهم کرده است و چنین لسانى با مذموم بودن استفاده از این نعمت ها سازگار نیست.

از جمله، آیاتى است که به ذکر فهرست آنها اکتفا مى کنیم: آیه ۲۷ از سوره سجده، آیه۱۴ سوره نحل، آیه۷۹ سوره غافر، آیه۳۳ و ۷۲ سوره یس، آیه۱۶ سوره جاثیه.
در همه این آیات، نعمت هاى مختلفى از گیاهان و حیوانات دریایى و خشکى را که براى رزق و روزى انسان آفریده شده ذکر مى فرماید و لسانش لسان مذمت و نکوهش نیست بلکه لسان تجویز و ترخیص استفاده از آنهاست. همین طور آیه ۲۲ سوره بقره و آیه ۳۲ سوره ابراهیم.
در یک سلسله دیگر از آیات صریحا به استفاده از مإکولات و مشروبات امر شده، منتها این گونه امرها دلالت بر مطلوبیت ندارد بلکه فقط جواز و رخصت را مى رساند. فهرست این دسته آیات از این قرار است:
آیه۱۴۱ و ۱۴۲ سوره انعام، آیه۶۰ سوره بقره، آیه۳۱ و ۱۶۰ سوره اعراف، آیه۵۷ و ۱۷۲ سوره بقره. آیه۶۹ سوره انفال، آیه۱۱۴ سوره نحل، آیه۸۸ سوره مائده، آیه۵۴ و آیه۸۱ سوره طه، آیه۵۱ سوره مومنون، آیه۱۵ سوره سبا، آیه۱۶۸ سوره بقره، آیه۱۵ سوره ملک.
قرآن کریم به تجویز و رخصت براى استفاده از مإکولات و مشروبات اکتفا نکرده بلکه کسانى را که بعضى از مإکولات و مشروبات را بى جا بر خود تحریم کرده بودند مورد مذمت قرار داده است، از جمله آیه ۳۲ سوره اعراف: ((قل من حرم زینه الله التى اخرج لعباده والطیبات من الرزق)) و در آیه ۱۴۰ سوره انعام کسانى که از پیش خود چیزهایى را منع کردند مذمت مى کند: ((و حرموا ما رزقهم الله افترإ علیه)) بر خدا افترا بستند که این ها حرام است در صورتى که خدا منعى نکرده است.
در دو مورد از حضرت ابراهیم(ع) نقل شده که براى اهل مکه دعا کرد که خدا آنها را از میوه ها روزى دهد. ((وارزق اهله من الثمرات)) و هم چنین آیه ۳۷ سوره ابراهیم.
اینها آیاتى هست که دلالت مى کند که استفاده از مإکولات و مشروبات در دنیا ممنوع نیست بلکه مطابق با فطرت انسان است.

خوردن و آشامیدن بهشتیان و جهنمیان

از طرف دیگر یک دسته آیاتى داریم که دلالت مى کند بر این که در آخرت هم براى مومنین و اهل سعادت این نعمت ها برقرار است و حکایت مى کند از این که در آن جا هم چنین میلى وجود دارد، از جمله این آیات:
آیه ۳۵ سوره رعد، آیه۵۱ سوره ص، آیه۷۱ تا ۷۳ سوره زخرف، آیه۵۵ سوره احقاف، آیه۱۵ سوره محمد(ص)، آیه۱۷ تا ۱۹ و آیه۲۲ ـ ۲۳ سوره طور، آیه۵۲ و ۶۸ سوره الرحمن، آیه۲۰ و ۲۱ و آیه ۳۲ و ۳۳ سوره واقعه، آیه۲۴ سوره الحاقه، آیه۵۶ سوره دهر، آیه ۴۲ و ۴۳ سوره مرسلات و آیه۲۵ تا ۲۸ سوره مطففین.

در مقابلش هم آیاتى است مربوط به اکل و شرب اهل جهنم که حاکى از این است که این نیاز انسان به اکل و شرب حتى در جهنم هم باقى است و دوزخیان هم مإکولات و مشروباتى دارند و از همین راه عذاب مى شوند، یعنى همان طور که اهل بهشت اگر میل به خوردنى و آشامیدنى نداشتند این نعمت ها برایشان بى مورد بود اگر اهل جهنم هم میل به خوردن و آشامیدن نداشتند آن عذاب ها برایشان امکان نداشت، باید این میل در ایشان باشد تا با خوردنى خاصى معذب بشوند. از جمله این آیات است: آیه۴۴ سوره احقاف، آیه۵۲ تا ۵۵ سوره واقعه، آیه۳۷ سوره الحاقه، آیه۱۳ سوره مزمل و آیه۵ تا ۷ سوره غاشیه.

از مجموع این آیات استفاده مى شود که این میل، فطرى است و حتى در عالم آخرت هم از انسان سلب نمى شود و در اثر همین میل است که بهشتیان به وسیله نعمت ها متنعم مى شوند و دوزخیان هم به وسیله خوردنى ها و آشامیدنى هاى نامطلوب معذب مى شوند.
حال ممکن است بپرسند که در این مورد مطلوبیت و نامطلوبیت اخلاقى و ارزش مثبت و منفى اخلاقى از کجا پیدا مى شود؟ این مورد هم مثل سایر موارد در اثر انتخاب حاصل مى شود و مربوط به کمیت یا کیفیت یا جهت خاصى است. اگر از اکل و شرب مذمت مى شود ممکن است مربوط به کمیت باشد این آیه که مى فرماید: ((کلوا واشربوا ولاتسرفوا)) یعنى ارزش منفى در اثر کمیت خاصى پدید مىآید. یا در اثر نوع متعلق اکل و شرب است که بازگشتش به یک نوع تزاحم است; یعنى خوردنى ها و آشامیدنى هایى به خاطر مزاحمتى که براى چیزهاى دیگر ایجاد مى کند یا موجب ضررى براى بدن یا روح مى شود، ممنوع مى شود; مثلا بین التذاذ به خوردن و آشامیدن و التذاذ به سلامتى، تزاحم واقع مى شود، پس باید به اندازه اى خورد که به سلامتى لطمه نزند یا چیزى را باید خورد که به سلامتى لطمه نزند و هم چنین چیزهایى که ضرر روحى و معنوى دارد بر فرض که ضرر بدنى هم نداشته باشد، مثل خمر و گوشت خوک، یا چیزهایى که بدون نام خدا ذبح شده اند: ((ما لم یذکر اسم الله علیه)).

از جمله عواملى که موجب ارزش منفى مى شود جهت نامطلوب است مثل این که کسى بخواهد نیروى حاصل از اکل و شرب را در راه معصیت خدا به کار بگیرد با این که مإکولاتش همه از طیبات است و ضرر مادى و عقلى و اجتماعى هم ندارد اما به وسیله این اکل و شرب مى خواهد قدرت بر معصیت پیدا بکند، چنین نیتى موجب ارزش منفى مى شود.

در مقابل، گاهى ممکن است ترک خوردن و آشامیدن ارزش مثبت داشته باشد چون موجب بهتر کار کردن سایر قواى انسان مى شود، زیرا در اثر خوردن، خواه ناخواه مقدارى مزاحمت براى قواى عقلى و فکرى و توجهات نفسانى پیش مىآید البته تا یک حدش چاره اى نیست چون نیاز بدن باید تإمین بشود، ولى بیش از آن اندازه اى که بدن لازم دارد ارزش منفى پیدا مى کند، چون آدم را کسل و قواى فکرى را تضعیف مى کند و باعث ناتوانى انسان در توجهات قلبى و نیز از دست دادن لطافت قلبى مى شود. این است که ترک خوردن و آشامیدن گاهى ارزش مثبت پیدا مى کند; بهترین نمونه اش روزه گرفتن است. از سوى دیگر خود خوردن و آشامیدن هم ممکن است به خاطر ((نیت)) ارزش مثبت داشته باشد; یعنى انسان غذا بخورد براى این که قدرت عبادت، تحصیل علم، کمک به بیچارگان و کارهاى خیر دیگر را داشته باشد، و گاهى هم به عناوین ثانویه دیگرى این ارزش حاصل مى شود مثل این که به خاطر خشنودى پدر و مادر، یا خشنودى دوستان، یا میزبانى که دوست دارد از غذایش تناول کند در چنین مواردى حتى مستحب است که شخص، روزه استحبابى خودش را هم افطار کند و اظهار نکند که من روزه دار هستم و از غذاى او تناول کند گرچه این مربوط به اخلاق اجتماعى است.

در قرآن کریم در مواردى ارزش هاى مثبت و منفى بر اساس همین محورها ذکر شده است مانند آیاتى که مربوط به صوم هست یا صوم واجب یا مطلق صوم که شامل مستحبات بشود یا به خصوص راجع به صوم مستحبى و تطوع مانند آیه۱۸۳ سوره بقره: ((کتب علیکم الصیام)) که مربوط به روزه واجب است و هم چنین آیاتى که مربوط به صوم کفاره است مانند آیه۱۹۶ سوره بقره، آیه۹۲ سوره نسإ، آیه۸۹ و ۹۵ سوره مائده و آیه ۱۴ سوره مجادله. این ها مربوط به روزه هایى است که در مورد کفاره انجام مى گیرد. و همین که روزه به عنوان کفاره قرار داده شده معلوم مى شود که روزه یک نورانیتى دارد که آن آلودگى قبلى را از بین مى برد. آلودگى خاصى در اثر گناه پدید آمده که باید جبران بشود و یکى از راه هاى جبران آن، روزه گرفتن است و اصلا ((کفاره)) یعنى جبران کننده.

در ذیل آیات وجوب صوم، این جمله شریفه است: ((فمن تطوع خیرا فهو خیر له و ان تصوموا خیر لکم ان کنتم تعلمون)) که اطلاق آن شامل روزه مستحبى هم مى شود. همین طور در آیه۳۵ از سوره احزاب، مطلق صائمین و صائمات را مورد ستایش قرار داده است: ((والصائمین والصائمات)).

این ها نمونه هاى روشنى است که دلالت مى کند بر این که ترک اکل و شرب در مواردى و تا حدودى مطلوب است. البته روزه گرفتن تنها ترک خوراک نیست ولى امساک از خوردن و آشامیدن جزو آن است و شاید بتوان گفت که رکن اصلى آن را تشکیل مى دهد. در قرآن کریم به حکمت آن اشاره شده: ((لعلکم تتقون)).

در قرآن از کسانى در مورد اکل و شربشان مذمت شده است از جمله آیه اى است درباره بنى اسرائیل که لسانش لسان مذمت است، موقعى که بنى اسرائیل از مصر خارج و وارد سرزمین شامات شدند خداى متعال ((من)) و ((سلوى)) بر آنان نازل کرد. آنان گفتند: ((و اذ قلتم یا موسى لن نصبر على طعام واحد)) ما به یک نوع غذا نمى توانیم اکتفا کنیم، انواع و اقسام غذاها را مى خواهیم. این لسان کما بیش دلالت بر مذمت مى کند با این که غذایى که خدا برایشان نازل مى فرمود غذاى بسیار مطلوبى بود در عین حال آنان به فکر شکم پرستى بودند و دلشان مى خواست غذاهاى رنگارنگ داشته باشند. مخصوصا در ذیل آیه مى فرماید:

((الذى هو ادنى بالذى هو خیر)) ما غذاى بهتر به شما دادیم شما دنبال بدترش مى گردید؟! این حالتى که آدمى هوسناکانه دنبال این غذا و آن غذا و تفنن در غذ