پاورپوینت کامل حاج میرزا رضی زنوزی ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حاج میرزا رضی زنوزی ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حاج میرزا رضی زنوزی ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حاج میرزا رضی زنوزی ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

ستاره زنوز

اشاره:

بخش «زنوز» از کوهستانی ترین مناطق شهرستان مرند است و در شمال این شهر واقع شده است. این خطه حاصل خیز، تنها منطقه زیبا و باصفایی است که از قدیم خاستگاه اندیشمندان فرزانه و فقیهان نامدار بوده است. برخی از ستارگان فروزانی که از این سرزمین درخشیده اند عبارتند از: علامه میرزا محمدحسن زنوزی خویی (۱۲۳۲-۱۱۷۲ ق)، حکیم برجسته ملاعبدالله زنوزی (م ۱۲۵۷ ق)، شاعر و دوستدار اهل بیت ملا مهرعلی زنوزی خویی (م ۱۲۶۲ ق)، حکیم فرزانه، علی آقا مدرس زنوزی (۱۲۳۴-۱۳۰۷ ق)، آیت الله آقا میرزا محمدحسن زنوزی (م ۱۳۱۰ ق)، حکیم دانشمند عبدالحسین فیلسوف الدوله (۱۲۷۷-۱۳۶۰)، آیت الله سید جواد زنوزی، ملقب به مشیرالاسلام.

مقاله حاضر نگاهی گذرا به زندگی آیت الله حاج میرزا رضی زنوزی، یکی دیگر از ستاره‌های پرفروغ این دیار است.

پدر

آیت الله میرزا محمدحسن زنوزی[۱] پدر میرزا رضی زنوزی است. وی از عالمان بزرگ و از فقیهان عصر خویش بود. او پس از تکمیل مقدمات و سطوح، راهی نجف شد و در مجلس بحث شیخ مرتضی انصاری، شیخ مهدی کاشف الغطا و ملا محمدفاضل ایروانی شرکت نمود و سال ها به تحصیل پرداخت. وی پس از تحصیلات به تبریز بازگشت و به تبلیغ و معارف الهی پرداخت. از آثار قلمی ایشان می توان به موارد زیر اشاره نمود:

۱- کتاب حج؛
۲- مباحث الفاظ؛
۳- اصل البرائه؛
۴- الاستصحاب؛
۵- شرح مفصل بر قصیده تائیه دعبل خزاعی؛
۶- الماتین در امامت.

آیت الله زنوزی در شب شنبه، ۲۶ شوال ۱۳۱۰ ق. در تبریز رحلت نمود و پیکرش در نجف، گورستان وادی السلام دفن شد. از آیت الله میرزا حسن زنوزی سه فرزند به یادگار ماند که هر سه از دانشمندان بودند. اسامی آن ها عبارت است از:

۱- حکیم میرزا عبدالحسین فیلسوف الدوله؛
۲- آیت الله میرزا ابوالحسن زنوزی (پدر آیت الله شیخ لطف علی زنوزی میانجی)؛
۳- آیت الله حاج میرزا رضی زنوزی.[۲]

تولد

آیت الله حاج میرزا رضی زنوزی، در ۱۴ ذی القعده ۱۲۹۴ ق. در یکی از خاندان های محترم و اهل علم، در تبریز تولد یافت. میرزا رضی از دوران کودکی، به علم و دانش علاقه بسیار داشت ولذا آموختن را از شش سالگی در زادگاهش شروع نمود.[۳]

تحصیلات

این عالم برجسته، دروس ابتدایی، قرآن کریم، ادبیات فارسی و عربی را در منزل خود خواند و در حدود پانزده سالگی به مدرسه علوم دینی «حاج صفرعلی»[۴] راه یافت. ادبیات عرب، معانی، بیان و منطق را در مدت سه سال از محفل درسی استادان وقت، از جمله آیت الله میرزا صادق آقا مجتهد و آقاجمال شیروانی، فراگرفت. وی در هفده سالگی، در دروس فقه و اصول حاضر گردید و در مدت چهار سال آن ها را به خوبی یادگرفت. در این دوران قطعه‌های منظومی را در فنون مختلف فقه، اصول، کلام و ادبیات، به زبان های ترکی، عربی و فارسی سرود که یادگار دوران تحصیل اوست.[۵]

هجرت به نجف

زنوزی، در پنجم رجب ۱۳۱۸ ق. به قصد تکمیل تحصیلات، رهسپار عتبات عالیات گردید و در سالروز ولادت حضرت مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه شریف، قدم به سرزمین کربلا گذاشت. او پس از زیارت، در بیست و دوم شعبان، از کربلا به طرف نجف حرکت نمود و در روز میلاد حضرت امام علی علیه السلام وارد نجف اشرف گردید.[۶]

استادان

میرزا رضی در حوزه علمیه نجف در جلسات درسی برخی از عالمان معروف شرکت نموده که به نام آن ها اشاره می گردد:

۱- شیخ مرتضی انصاری (۱۲۹۸-۱۲۱۴ ق)؛
۲- سید محمدکاظم یزدی (۱۳۳۷-۱۲۴۸ ق)؛
۳- ملا محمدکاظم خراسانی (۱۳۲۹-۱۲۵۵ ق)؛
۴- ملا فتح الله شریعت اصفهانی (۱۳۳۹-۱۲۶۶ ق)؛
۵- شیخ محمدفاضل شربیانی (۱۳۲۲-۱۲۴۸ ق)؛
۶- حاج آقا رضا همدانی (متوفای ۱۳۲۲ ق)؛
۷- آقا شیخ محمدباقر اصطهباناتی (م ۱۳۲۶ ق). (ایشان استاد علوم هیئت و معقول آیت الله زنوزی بود)؛
۸- حکیم میرزا عبدالحسین فیلسوف الدوله (۱۳۶۰-۱۲۷۷ ق).

میرزا عبدالحسین، معروف به فیلسوف الدوله، که برادر بزرگتر آیت الله حاج میرزا رضی زنوزی بود، در سال ۱۲۷۷ ق. قدم به هستی گذاشت. وی با نظارت پدر بزرگوارش تربیت یافت و علوم متداول آن روزگار را فراگرفت. وی طبیبی ماهر و حکیمی وارسته بود. آیت الله حاج میرزا رضی، طب قدیم را از محضر وی استفاده نمود. او دارای تألیفات باارزشی در طب است که عبارتند از:

۱- مطرح الانظار فی تراجم اطباء الاعصار و فلاسفهالامصار؛
۲- مفتاح الادویه؛
۳- معرفه السموم (مطبوع)؛
۴- تاریخ تبریز؛
۵- الجدریه؛
۶- حاشیه اقلیدس؛
۷- الجذامیه؛

فیلسوف الدوله در سال ۱۳۶۰ ق. وفات نمود.[۷]

مشایخ

میرزا رضی در کنار بارگاه علوی، با جد و جهد وصف ناپذیر آموختن را پی گرفت و موفق به دریافت اجازات اجتهادی و روایتی از آیات بزرگوار: سید محمدکاظم یزدی، ملامحمد کاظم خراسانی و ملا فتح الله شیخ الشریعه گردید.[۸]

البته برخی از فضلا و دانشمندان همچون: حاج میرزا محسین کوچه باغی،[۹] حاج شیخ محمد شریف رازی[۱۰] و آیت الله سید مصطفی صفایی خوانساری[۱۱]، نیز از آیت الله حاج میرزا رضی اجازه روایت دریافت کرده‌اند.

تدریس

زنوزی در حوزه نجف، در مدرسه هندی، تدریس خارج فقه و اصول را آغاز نمود که عده‌ای از فضلا در آن جلسات شرکت می کردند. وی همچنین بعد از بازگشت به ایران، در شهرهای تبریز، قم و مشهد، به تدریس علوم اسلامی در سطوح عالی پرداخت که نتیجه آن تربیت و پرورش ده ها فقیه و مجتهد است. از جمله دانشورانی که در این شهرها از محضر وی استفاده نمودند عبارتند از:

۱- حاج میرزا علی غروی علیاری (۱۴۱۷-۱۳۱۹ ق)؛[۱۲]
۲- میرزا علی آقا زنوزی (متوفای ۱۳۶۰ ق)[۱۳]، پسر بزرگوارش؛
۳- حاج میرزا آقا محمدعلی باغمیشه‌ای (۱۴۰۴-۱۳۳۴ ق)؛[۱۴]
۴- حاج میرزا جعفر اشراقی (۱۴۲۱-۱۳۳۴ ق)؛[۱۵]
۵- میرزا علی احمدی میانجی (۱۳۷۹-۱۳۴۵ ش)؛[۱۶]
۶- حاج میرزا محسن کوچه باغی.[۱۷]

بازگشت به تبریز

آن مرد بزرگ پس از ۲۷ سال اقامت در نجف، با آغاز جنگ جهانی اول، در سال ۱۳۳۵ ق. به تبریز بازگشت و مورد استقبال قرار گرفت. محقق فاضل شیخ محمد شریف رازی در این باره می نویسد: «…از بدو ورود مورد حسن استقبال و تعظیم و تکریم اهالی و مخصوصاً اعاظم تبریز قرار گرفته و از بدو ورود، محضر ایشان مرکز استفاده محققین و فضلای تبریز شده، و چنان چه از خصائص اولیه ایشان است اقامتشان مصروف شئون علمیه و تربیت فضلا و تدریس خارج فقه و اصول و مباحثات اسلامی بوده است».[۱۸]

بازگشت دوباره به نجف

علاقه و اشتیاق وی به عتبات عالیات، او را واداشت تا پس از سه سال اقامت در تبریز، دوباره به نجف بازگردد و مشغول تدریس و تحقیق شود. دانشمند فرزانه شیخ محمد شریف رازی به این نکته اشاره کرده،