پاورپوینت کامل حاج شیخ عبدالله مجد فقیهی بروجردی ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حاج شیخ عبدالله مجد فقیهی بروجردی ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حاج شیخ عبدالله مجد فقیهی بروجردی ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حاج شیخ عبدالله مجد فقیهی بروجردی ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ تولد وخاندان بروجردی
۲ تحصیلات عبدالله مجد
۳ هجرت شیخ عبدالله به نجف
۴ هجرت ایشان به مشهد مقدس
۵ علمایی که اجازه اجتهاد به شیخ عبدالله دادند
۶ خصوصیات اخلاقی عبدالله مجد فقیهی بروجردی
۷ تألیفات حاج شیخ عبدالله مجد فقیهی بروجردی
۸ شاگردان وی
۹ کرامت شیخ بروجردی
۱۰ خدمات فرهنگی و عمرانی شیخ عبدالله بروجردی
۱۱ فرزندان ایشان
۱۲ وفات حاج شیخ عبدالله مجد فقیهی بروجردی
۱۳ پانویس
۱۴ منابع

تولد وخاندان بروجردی

حضرت آیت الله حاج شیخ عبدالله مجد فقیهی بروجردی در اردیبهشت سال ۱۳۰۲ ش. مطابق با صفر ۱۳۴۲ ق. در شهرستان عالم‌پرور بروجرد، دیده به جهان گشود. پدرش میرزا عبدالرحمن پاشایی[۱]، شاعر و مداح اهل بیت علیهم السلام، در میان مردم بروجرد از اعتبار و احترام خاصی برخوردار بود. تهجد و قرائت مداوم زیارتنامه دوازده امام علیهم السلام از ویژگی‌های وی می‌‌باشد. مادرش کوکب خانم، زنی عفیف و متدین بود که به علم طب آشنایی داشت و گاهی طبابت می‌‌کرد.

تحصیلات عبدالله مجد

عبدالله در سن هفت سالگی وارد دبستان شد و دوره ابتدایی را با موفقیت پشت سرگذاشت. پس از اتمام دوره ابتدایی، پدرش با توجه به علاقه وی به دروس حوزوی و استعداد ذاتی، تصمیم گرفت وی را به مدرسه علمیه بفرستد. عبدالله در سن دوازده سالگی وارد مدرسه حضرت ولی عصر علیه السلام بروجرد شد و در آن جا مقدمات حوزوی[۲] را فراگرفت. از دوستان و همشاگردی‌های ایشان در این مدرسه، می‌‌توان به آیت الله نیری بروجردی و دکتر سید جعفر شهیدی اشاره کرد.

عبدالله پس از چند سال تحصیل و تکمیل مقدمات در بروجرد، به همراه طلبه‌ای دیگر به نام میرزا عبدالله به قم هجرت کرد تا به تحصیل سطح عالی حوزه بپردازد. پس از ورود به قم، خدمت حضرت آیت الله بروجردی، مرجع جهان تشیع، می‌‌رسد و می‌‌گوید: «آقا! تصمیم داریم برای ادامه تحصیل علوم حوزوی، در قم بمانیم. نظر شما چیست»؟ آیت الله بروجردی که پدر عبدالله را می‌‌شناخت، نگاهی به وی انداخت و گفت: «تو بمان؛ ولی دوستت در این جا نماند و برگردد».

آیت الله فقیهی بعدها هنگام نقل خاطرات دوران تحصیل برای پسرش، می‌‌گفت: میرزا عبدالله بعد از مدتی جزو عوامل ساواک شد. این مطلب، تیزبینی زعیم حوزه علمیه قم را می‌‌رساند که با یک نگاه می‌‌فهمد میرزا عبدالله به درد طلبگی نمی‌‌خورد. آیت الله فقیهی پس از استقرار در قم، کفایه الاصول مرحوم آخوند خراسانی را نزد حضرت آیت الله گلپایگانی فراگرفت و پس از تکمیل سطح حوزه، در درس خارج حضرت آیت الله بروجردی، آیت الله محمدتقی خوانساری و آیت الله عبدالنبی عراقی شرکت کرد. همچنین در کنار تحصیل فقه و اصول، در درس حکمت و کلام مرحوم میرزا مهدی مازندرانی شرکت جست.

هجرت شیخ عبدالله به نجف

شیخ عبدالله در سال ۱۳۲۵ ش. به حوزه هزار ساله نجف اشرف هجرت کرد و به مدت پنج سال، از محضر بزرگان و علمای آن جا استفاده کرد و در درس خارج حضرت آیت الله عبدالهادی شیرازی، آیت الله ابوالقاسم خوئی، آیت الله سید حسن بجنوردی، آیت الله حاج سید یحیی مدرس یزدی، آیت الله سید جمال الدین گلپایگانی و آیت الله علی محمد بروجردی حضور یافت. وی در میان اساتید فقه و اصولش، با آیت الله سید جمال‌الدین گلپایگانی و آیت الله علی محمد بروجردی ارتباط نزدیکتری داشت و از شاگردان خصوصی آن ها بشمار می‌‌آمد. همچنین این دو از اساتید اخلاق وی بوده‌اند. وی در مدتی که در نجف به تحصیل مشغول بود، از تدریس هم غافل نبود و کتب مقدمات و سطح حوزه را تدریس می‌‌کرد.

هجرت ایشان به مشهد مقدس

آیت الله فقیهی در سال ۱۳۳۰ ش. از نجف اشرف به مشهد مقدس عزیمت کرد و به مدت یک سال در جوار مرقد منور امام رضا علیه السلام به تحصیل و تدریس علوم حوزوی اشتغال داشت. ایشان همان ابتدای سکونتش در مشهد، در حرم مطهر امام رضا علیه السلام دو حاجت از امام می‌‌خواهد که هر دو برآورده شد. اولین حاجت این بود که درخواست نمود خداوند علم استخاره را به او تعلیم دهد. وی پس از مدتی، استخاره‌های عجیبی می‌‌کرد؛ به عنوان نمونه، در سال ۱۳۴۳ ش. که حضرت امام خمینی قدس سره از سوی رژیم پهلوی از ایران به خارج از کشور تبعید شد، ایشان در این باره تفأّلی به قرآن می‌‌زند و می‌‌گوید: امام خمینی برمی‌‌گردد و در ایران حکومت خواهد کرد. و در توضیح استخاره فرمود: آیه درباره حضرت یوسف علیه السلام است که اول به زندان افتاد؛ ولی سرانجام عزیز مصر شد.

دومین حاجت ایشان این بود که زندگی اش از وجوه شرعی تأمین نشود، که این حاجت هم برآورده شد؛ به طوری که تا آخر عمر، از وجوهات استفاده نکرد و از همان مقدار ارث پدری که به وی رسیده بود، امرار معاش می‌‌کرد.

ایشان بعد از اقامت یک ساله در مشهد، تصمیم گرفت به شهر مقدس قم برگردد. وقتی آیت الله میلانی از سفر وی باخبر می‌‌شود بسیار اصرار می‌‌ورزد که او در مشهد بماند؛ ولی ایشان قبول نمی‌‌کند و به قم مراجعت می‌‌کند. پس از هجرت مجدد به قم، فلسفه و حکمت را از محضر علامه طباطبایی، صاحب تفسیر المیزان، فرامی‌‌گیرد. در درس عرفان مرحوم خندق‌آبادی شرکت می‌‌جوید. همچنین در علوم غریبه مطالعات و تحقیقات فراوانی انجام می‌‌دهد؛ ولی هرگز از آن استفاده نمی‌‌کند.

در کنار تحصیل علوم مختلف، به تدریس دروس سطح و خارج فقه و اصول می‌‌پردازد. درس خارج ایشان در طبقه فوقانی درمانگاه قرآن و عترت برگزار می‌‌شد و حدود هفتاد نفر از طلاب و فضلای حوزه علمیه قم در درس وی شرکت می‌‌کردند. تدریس خارج ایشان تا مدتی ادامه می‌‌یابد؛ تا این که به علت عارضه سکته قلبی و پرداختن به فعالیت‌های اجتماعی، از تدریس بازمی‌‌ماند و درس را تعطیل می‌‌کند.

علمایی که اجازه اجتهاد به شیخ عبدالله دادند

حضرت آیت الله فقیهی بروجردی، در حدود سی سالگی در نجف اشرف موفق به اخذ درجه اجتهاد مطلق گردید. علمایی که به ایشان اجازه اجتهاد در فقه و اجازه روایت داده اند، عبارتند از:

۱- آیت الله سید حسن موسوی بجنوردی: ایشان در اجازه‌نامه‌ای که برای آیت الله فقیهی صادر کرده، با ستایش از وی می‌‌نویسد: «جناب عامل، فاضل، کامل، محقق، مدقق، عمادالعلما والاتقیاء ثقه الاسلام والمسلمین شیخ عبدالله بروجردی…».
۲- آیت الله جمال‌الدین گلپایگانی: وی همیشه دستور می‌‌داد اجازه‌نامه‌ها را پسرش بنویسد و بعد خود آن را مهر می‌‌زد؛ ولی اجازه‌نامه اجتهاد آیت الله فقیهی را با خط خود می‌‌نویسد و به این نکته اشاره می‌‌کند: «تاکنون این چنین اجازه اجتهادی به کسی ندادم».
۳- آیت الله عبدالنبی عراقی.
۴- آیت الله یحیی مدرس یزدی.
۵- آیت الله هبه‌الدین شهرستانی (فقط اجازه روایت).
۶- آیت الله رفیعی قزوینی.

آیت الله فقیهی بروجردی در سفری که به قزوین داشت، در درس آیت الله رفیعی شرکت می‌‌کند. بعد از مباحثه علمی ‌‌بین آن ها، اجتهاد آیت الله فقیهی بر آیت الله رفیعی محرز می‌‌شود و اجازه‌نامه اجتهاد برایشان صادر می‌‌کند.

خصوصیات اخلاقی عبدالله مجد فقیهی بروجردی

حضرت آیت الله فقیهی از جمله علمایی است که در زندگی فردی و اجتماعی، خود را به اخلاق اسلامی ‌‌متخلق ساخت. به جلوه‌هایی از روحیات اخلاقی ایشان اشاره می‌‌کنیم:

۱- تقید به احکام اسلام:

وی شخصی بسیار مقید بود. هیچ‌گاه دیده نشد حرامی ‌‌مرتکب شود یا واجبی را ترک کند؛ حتی از انجام مکروهات نیز دوری می‌‌گزید و مستحبات را حتی المقدور انجام می‌‌داد. به عنوان نمونه مواردی از تقید ایشان را نقل می‌‌کنیم: هیچ وقت لباس را در حال ایستاده نمی‌‌پوشید؛ زیرا در فقه اسلامی، پوشیدن لباس در حالت ایستاده کراهت دارد. همیشه در روزهای پنجشنبه و جمعه ناخن می‌‌گرفت و بعد از آن، ناخن ها را دفن می‌‌کرد. (هردو عمل، مستحب است). در خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها بسیار مقید بود و در برابر شبهات توقف می‌‌کرد. اگر به مهمانی دعوت می‌‌شد و شک داشت که میزبان خمس مالش را می‌‌دهد یا نه؟ پس از صرف غذا، خمس مقدار غذایی را که خورده بود، پرداخت می‌‌کرد.

۲- تواضع:

یکی دیگر از خصوصیات ایشان، تواضع بسیار بود. هر وقت سیدی را می‌‌دید بدون هیچ گونه غروری، دست وی را می‌‌بوسید. در درس اخلاقِ شاگرد قدیمی ‌‌خودش، شرکت می‌‌کرد و هر وقت هنگام پیاده‌روی خسته می‌‌شد، کنار خیابان می‌‌نشست و استراحت می‌‌کرد. طوری تواضع داشت که هیچ کس باور نمی‌‌کرد وی دارای مراتب عالی علمی ‌‌است.

۳- علاقه به اهل بیت علیهم السلام:

هر روز زیارت عاشورا، زیارت آل یاسین، حدیث شریف کساء و زیارت جامعه کبیره را قرائت می‌‌کرد. در بعضی از روزها چندین بار زیارت جامعه کبیره را می‌‌خواند. این موضوع، علاقه وی به اهل بیت علیهم السلام را می‌‌رساند. همچنین مقید بود هر روز به حرم حضرت معصومه سلام الله علیها مشرف شود؛ حتی زمانی که مریض بود یا گرفتاری دیگری داشت، زیارت را ترک نمی‌‌کرد، مگر این که حال ایشان خیلی بد می‌‌شد. به قدری به اهل بیت علیهم السلام علاقه داشت که نمی‌‌توانست در شهری که حرم امام یا امامزاده‌ای درآن وجود ندارد، زندگی کند.

به حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه شریف علاقه وافری داشت؛ به طوری که وصیت کرده است تمام اموالش وقف آن حضرت شود. آیت الله خرازی درباره ایشان فرمود: وی عاشق امام زمان علیه السلام بود. پسر ایشان نقل می‌‌کرد که ایشان تا آخرین لحظات عمر، روی تخت بیمارستان با حالت حسرت و اندوه می‌‌گفت: آقا تشریف نیاوردند!

۴- تهجد:

فرزند ایشان می‌‌گوید: نماز شب وی هیچ وقت ترک نمی‌‌شد. شبی نبود که بیدار شوم و او خواب باشد.

۵- انفاق:

بسیار سخاوتمند بود و اگر پولی بدست می‌‌آورد، انفاق می‌‌کرد. نمونه‌ای از انفاق ایشان به فقرا و محرومان ذکر می‌‌شود: سالی برای تبلیغ به جایی رفت و پاکت پولی به وی دادند؛ اما وی آن را بدون این که باز کند، به سید فقیر