پاورپوینت کامل پذیرایی از مهمان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پذیرایی از مهمان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پذیرایی از مهمان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل پذیرایی از مهمان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

مهمانى

میهمان: کسى که بر دیگرى وارد شود و از او با طعـام و دیگر وسائل پذیرایى کنند.

سوى دین هدیه خدایش دان

آن که ناخوانده آیدت مهمانسنائى

بى طلب زنهار بر خوان کسى مهمان مشو

گوهر بى قیمتى ریگ ته دندان مشوصائب

خرج که از کیسه مهمان بود

حاتم طائى شدن آسان بود

روایات

الف ـ اجابت دعوت

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ إِنَّ مِنْ حَقِّ الْمُسْلِمِ الْوَاجِبِ عَلَى أَخِیهِ إِجَابَهَ دَعْوَتِهِ؛ امام صادق علیه السلام: قبول دعوت از حقوق مسلمان بر برادر مسلمانش است. (وسائل الشیعه، ج۲۴، ص۲۷۰)
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه وآله وسلم یُجِیبُ الدَّعْوَهَ؛ امام باقر علیه السلام فرمود: پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم دعوت را اجابت مى کرد. (وسائل الشیعه، ج۲۴، ص۲۷۰)
وَ عَنِ النَّوْفَلِیِّ بِإِسْنَادِهِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم لَوْ دُعِیتُ إِلَى ذِرَاعِ شَاهٍ لَأَجَبْتُ؛ پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم: اگر به خوردن پاچه گوسفندى دعوت شوم حتما اجابت مى کنم. (وسائل الشیعه، ج۲۴، ص۲۷۱)

ب ـ مهمان دوستى

عـَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام أَنَّهُ قَالَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ یَسْمَعُ بِهَمْسِ الضَّیْفِ وَ فَرِحَ بِذَلِکَ إِلَّا غُفِرَتْ لَهُ خَطَایَاهُ وَ إِنْ کَانَتْ مُطْبَقَهً بَیْنَ السَّمَاءِ والْأَرْضِ؛ امام على علیه السلام: هیچ مؤمنى نیست که صـداى پاى مهمان را بشنود و خوشحال شود الا اینکه خداوند گناهانش را بیامرزد اگر چه به اندازه فاصله بین زمین و آسمان باشد. (مستدرک الوسائل، ج۱۶، ص۲۵۷)
عـَنْ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ علیه السلام قَالَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ یُحِبُّ الضَّیْفَ إِلَّا وَ یَقُومُ مِنْ قَبْرِهِ وَ وَجْهُهُ کَالْقَمَرِ لَیْلَهَ الْبَدْرِ فَیَنْظُرُ أَهْلُ الْجَمْعِ فَیَقُولُونَ مَا هَذَا إِلَّا نَبِیٌّ مُرْسَلٌ فَیَقُولُ مَلَکٌ هَذَا مُؤْمِنٌ یُحِبُّ الضَّیْفَ وَ یُکْرِمُ الضَّیْفَ وَ لَا سَبِیلَ لَهُ إِلَّا أَنْ یَدْخُلَ الْجَنَّهَ؛ امام على علیه السلام: هر مؤمنى که مهمان را دوست بدارد بیرون میاید از قبرش در حالى که صـورتش مانند ماه می درخشد همه نگاه می کنند و می گویند این پیامبر است اما ملکى می گوید این مؤمنى است که مهمان دوست بوده و او را اکرام می کرده و راه او به بهشت است. (مستدرک الوسائل، ج۱۶، ص۲۵۷)
عـَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام أَنَّهُ قَالَ حُبِّبَ إِلَیَّ مِنْ دُنْیَاکُمْ ثَلَاثٌ إِطْعَامُ الضَّیْفِ وَ الصَّوْمُ بِالصَّیْفِ وَ الضَّرْبُ بِالسَّیْفِ؛ امام على علیه السلام: از دنیاى شما سه چیز را دوست دارم، غذا به مهمان دادن، روزه گرفتن در تابستان، شمشیر زدن در راه خدا. (مستدرک الوسائل، ج۱۶، ص۲۵۹)

ج ـ اقراء الضیف (نیکى کردن به مهمان)

عـَنْ أَبِی عبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ الْمَکَارِمُ عـَشْرٌ فَإِنِ اسْتَطَعْتَ أَنْ تَکُونَ فِیکَ فَلْتَکُنْ فَإِنَّهَا تَکُونُ فِی الرَّجُلِ وَلَا تَکُونُ فِی وَلَدِهِ وَ تَکُونُ فِی الْوَلَدِ وَ لَا تَکُونُ فِی أَبِیهِ وَ تَکُونُ فِی الْعَبْدِ وَ لَا تَکُونُ فِی الْحُرِّ قِیلَ وَ مَا هُنَّ قَالَ صِدْقُ الْبَأْسِ وَ صِدْقُ اللِّسَانِ وَ أَدَاءُ الْأَمَانَهِ وَصِلَهُ الرَّحِمِ وَ إِقْرَاءُ الضَّیْفِ وَ إِطْعـَامُ السَّائِلِ وَ الْمُکَافَأَهُ عـَلَى الصَّنَائِعِ وَ التَّذَمُّمُ لِلْجَارِ وَ التَّذَمُّمُ لِلصَّاحِبِ وَ رَأْسُهُنَّ الْحَیَاءُ؛ امام صادق علیه السلام: مکارم اخلاق ده چـیز است اگر می توانى آن ها را داشته باش زیرا گاهى شخصى آن ها را دارد و فرزندش ‍ ندارد و گاهى در فرزند هست در پدر نیست گاهى در برده هست در آزاد نیست، عرض شد آن ها چه هستند؟ حضرت فرمود: نومیدى حقیقى از آن چه در دست مردم است، راستى زبان و اداء امانت و صله رحم و پذیرائى از مهمان و غذا دادن به سائل و جبران نیکى ها و مراعات حق همسایه و رفیق و عالی تر از همه شرم و حیا است زیرا کسی که در برابر خدا شرم داشته باشد همه این مکارم را انجام می دهد.(الکافی، ج۲، ص۵۵)
وَ بِالْإِسْنَادِ أَنَّ رَجُلًا أَتَى النَّبِیَّ صلى الله علیه و آله و سلم فَقَالَ إِنِّی أُحْسِنُ الْوُضُوءَ وَ أُقِیمُ الصَّلَاهَ وَ أُوتِی الزَّکَاهَ فِی وَقْتِهَا وَ أُقْرِئُ الضَّیْفَ طَیِّبَهً بِهَا نَفْسِی فَقَالَ (رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم) مَا لِجَهَنَّمَ عَلَیْکَ سَبِیلٌ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَرَّأَکَ مِنَ الشُّحِّ إِنْ کُنْتَ کَذَلِکَ ثُمَّ نَهَى عَنِ التَّکَلُّفِ لِلضَّیْفِ بِمَا لَا یَقْدِرُ عَلَیْهِ إِلَّا بِمَشَقَّهٍ وَ مَا مِنْ ضَیْفٍ نَزَلَ بِقَوْمٍ إِلَّا وَ رِزْقُهُ مَعَهُ؛ مردى آمد خدمت رسول خدا عرض کرد من زیبا وضو می گیرم و نماز می خوانم و زکات می پردازم و به مهمان نیکى می کنم رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم: جهنم بر تو راهى ندارد و از فقر و تنگدستى دور هستى اگر این چنین هستى سپس نهى فرمودند از تکلف و مشقت بخاطر مهمان و فرمودند هر مهمانى وقتى بر کسى وارد شود روزى خود را همراه می برد. (وسائل الشیعه، ج۲۴، ص ۲۷۹)
عـَنْ عـَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم إِنَّ مِنْ مَکَارِمِ الْأَخْلَاقِ إِقْرَاءَ الضَّیْفِ؛ امام على علیه السلام: از رسول خدا: یکى از مکارم اخلاق، پذیرائى و احترام مهمان است. (مستدرک الوسائل، ج۱۶، ص۲۴۱)
عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم أَنَّهُ قَالَ لَا یُضِیفُ الضَّیْفَ إِلَّا کُلُّ مُؤْمِنٍ وَ مِنْ مَکَارِمِ الْأَخْلَاقِ قِرَى الضَّیْفِ؛ رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم: پذیرائى نمی کند از مهمان مگر مؤمن و از جمله مکارم اخلاق، پذیرائى از مهمان است. (الکافی، ج۶، ص۲۸۳)

ح ـ مهمانى سه روز است

عـَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عـَنْ أَبِیهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْحُسَیْنِ الْفَارِسِیِّ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ حَفْصٍ الْبَصرِیِّ عنْ أَبِی عبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم الضَّیْفُ یُلْطَفُ لَیْلَتَیْنِ فَإِذَا کَانَتْ لَیْلَهُ الثَّالِثَهِ فَهُوَ مِنْ أَهْلِ الْبَیْتِ یَأْکُلُ مَا أَدْرَکَ؛ رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم: مهمان دو شب است شب سوم از اهل خانه است و هر چقدر کار کرد می خورد. (الکافی، ج۶، ص۲۸۳)
الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ وَاصِلٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم الضِّیَافَهُ أَوَّلَ یَوْمٍ وَ الثَّانِیَ وَ الثَّالِثَ وَ مَا بَعْدَ ذَلِکَ فَإِنَّهَا صَدَقَهٌ تُصُدِّقَ بِهَا عَلَیْهِ قَالَ ثُمَّ قَالَ صلى الله علیه و آله و سلم لَا یَنْزِلُ أَحَدُکُمْ عَلَى أَخِیهِ حَتَّى یُوثِمَهُ مَعَهُ قِیلَ یَا رَسُولَ اللَّهِ کَیْفَ یُوثِمُهُ قَالَ حَتَّى لَا یَکُونَ عِنْدَهُ مَا یُنْفِقُ عَلَیْهِ؛ رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم: مهمانى تا سه روز است و بعد از آن به او صدقه می دهند. (الکافی، ج۶، ص۲۸۳)

د ـ کراهت بکار گرفتن مهمان

مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُوسَى عَنْ ذُبْیَانَ بْنِ حَکِیمٍ عَنْ مُوسَى النُّمَیْرِیِّ عَنِ ابْنِ أَبِی یَعـْفُورٍ قَالَ رَأَیْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام ضَیْفاً فَقَامَ یَوْماً فِی بَعْضِ الْحَوَائِجِ فَنَهَاهُ عـَنْ ذَلِکَ وَقَامَ بِنَفْسِهِ إِلَى تِلْکَ الْحَاجَهِ وَ قَالَ علیه السلام نَهَى رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم عَنْ أَنْ یُسْتَخْدَمَ الضَّیْفُ؛ ابن ابى یعفور می گوید روزى نزد امام صادق علیه السلام دیدم مهمانى پا شد تا کارى انجام دهد حضـرت او را نهى کردند و خود اقدام کردند و فرمودند رسول خدا نهى فرمودند از بکار گماشتن مهمان. (الکافی، ج۶، ص۲۸۳)
الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنِ السَّیَّارِیِّ عَنْ عُبَیْدِ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْبَغْدَادِیِّ عَمَّنْ أَخْبَرَهُ قَالَ نَزَلَ بِأَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا علیه السلام ضَیْفٌ وَ کَانَ جَالِساً عِنْدَهُ یُحَدِّثُهُ فِی بَعْضِ اللَّیْلِ فَتَغَیَّرَ السِّرَاجُ فَمَدَّ الرَّجُلُ یَدَهُ لِیُصْلِحَهُ فَزَبَرَهُ أَبُو الْحَسَنِ علیه السلام ثُمَّ بَادَرَهُ بِنَفْسِهِ فَأَصْلَحَهُ ثُمَّ قَالَ لَهُ إِنَّا قَوْمٌ لَا نَسْتَخْدِمُ أَضْیَافَنَا؛ مهمانى وارد بر امام هشتم شد شب مشغول صحبت بودند چراغ کم نور شد مهمان دست برد تا چراغ را درست کند امام نگذاشتند و خودشان آن را درست کردند و فرمودند ما از مهمان کار نمی کشیم. (الکافی، ج۶، ص۲۸۳)

ذ ـ مهمان رزقش همراه اوست

علِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عنْ أَبِیهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْحُسَیْنِ الْفَارِسِیِّ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ حَفْصٍ الْبَصـْرِیِّ عـَنْ أَبِی عـَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم إِنَّ الضَّیْفَ إِذَا جَاءَ فَنَزَلَ بِالْقَوْمِ جَاءَ بِرِزْقِهِ مَعَهُ مِنَ السَّمَاءِ فَإِذَا أَکَلَ غَفَرَ اللَّهُ لَهُمْ بِنُزُولِهِ عَلَیْهِمْ؛ رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم: هرگاه مهمانى وارد بر قومى شود روزیش هم از آسمان می اید وقتى خورد خداوند بخاطر او آن قوم را می آمرزد. (الکافی، ج۶، ص۲۸۴)
علِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم مَا مِنْ ضَیْفٍ حَلَّ بِقَوْمٍ إِلَّا وَ رِزْقُهُ فِی حَجْرِهِ؛ رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم: مهمانى که وارد بر قومى مى شود روزیش هم همراه خود می آورد. (الکافی، ج۶، ص۲۸۴)

ه ـ حق مهمان و اکرام او

مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عُمَرَ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ وَ جَمِیلٍ وَ زُرَارَهَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ مِمَّا عَلَّمَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم فَاطِمَهَ علیه السلام أَنْ قَالَ لَهَا یَا فَاطِمَهُ مَنْ کَانَ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ فَلْ یُکْرِمْ ضَیْفَهُ؛ امام صادق علیه السلام: از چـیزهایى که رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم به فاطمه علیه السلام تعلیم دادند این بود که فرمودند کسى که خدا و قیامت ایمان دارد مهمان را اکرام مى کند. (الکافی، ج۶، ص۲۸۵)
علِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عنْ أَبِیهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْحُسَیْنِ الْفَارِسِیِّ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ حَفْصٍ عـَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم إِنَّ مِنْ حَقِّ الضَّیْفِ أَنْ یُکْرَمَ وَ أَنْ یُعَدَّ لَهُ الْخِلَالُ؛ رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم: حق مهمان این است که او را اکرام کنى. (الکافی، ج۶، ص۲۸۵)

ى ـ همراهى در خوردن با مهمان

عـِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِیِّ عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم إِذَا أَکَلَ مَعَ الْقَوْمِ أَوَّلَ مَنْ یَضَعُ یَدَهُ مَعَ الْقَوْمِ وَ آخِرَ مَنْ یَرْفَعُهَا إِلَى أَنْ یَأْکُلَ الْقَوْمُ؛ امام صادق علیه السلام: رسول خدا هرگاه با گروهى غـذا می خوردند اول شروع می نمودند و آخر تمام می کردند تا همه بخورند. (الکافی، ج۶، ص۲۸۵)
عَنْهُ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ حَفْصٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ أَخِیهِ مُوسَى علیه السلام أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله علیه و آله و سلم کَانَ إِذَا أَتَاهُ الضَّیْفُ أَکَلَ مَعَهُ وَ لَمْ یَرْفَعْ یَدَهُ مِنَ الْخِوَانِ حَتَّى یَرْفَعَ الضَّیْفُ یَدَهُ؛ امام هفتم علیه السلام: رسول خدا هرگاه مهمان داشت همراه او غذا می خورد و دست از غذا خوردن نمی کشید تا مهمان دست بکشد. (الکافی، ج۶، ص۲۸۶)

کتب اخلاقى

میهمانى (مهماندارى)

ثواب آن بسیار و پاداش آن نیکو و عالى است، و فضیلت آن بزرگ و فایده اش سترگ است. رسول خدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: کسى که مهمانى نمى کند خیرى در او نیست.

روزى آن حضـرت به مردى که صـاحب شتر و گاو بسیار بود گذشت، و آن مرد از او مهمانى نکرد، و به زنى گذشت که گوسفندانى خرد داشت، یکى را براى آن حضرت ذبح کرد، پیغـمبر صلى اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: به این دو بنگرید، که این اخلاق و رفتار به دست خداى عزوجل است، پس هر که را بخواهد خلق و خوئى نیکو مى بخشد و فرمود: الضـّیف إذا جاء فنزل بالقوم جاء برزقه معه من السّماء، فإذا أکل غـفر اللّه لهم بنزوله؛ هرگاه مهمانى بر قومى وارد شود روزیش با او از آسمان فرود مى آید، و چون چیزى بخورد خداوند به سبب ورود مهمان آن قوم را مى آمرزد و فرمود: هیچ مهمانى بر قومى وارد نمى شود مگر آن که روزیش در کنار او است.

و فرمود: هر که به خدا و آخرت ایمان دارد باید مهمان خود را گرامى دارد و فرمود: امّت من مادام که به یکدیگر محبّت ورزند، و امانت را ادا کنند، و از حرام اجتناب نمایند، و مهمان فرا خوانند، و نماز برپا دارند، و زکات بدهند در خیر خواهند بود، و چون این کارها نکنند به قحط و خشک سالى گرفتار شوند.

و فرمود: هر گاه خدا خیر مردمى را بخواهد بر ایشان هدیه مى فرستد. گفتند: آن هدیه چـیست؟ فرمود: مهمان، که با روزى خود مى آید و گناهان اهل خانه را مى برد.

و فرمود: هر خانه اى که مهمان در آن داخل نشود فرشتگان نیز به آن جا نیایند. و فرمود: مهمان راهنماى بهشت است.

و امیرمؤمنان علیه السّلام فرمود: هیچ مؤمنى نیست که مهمان را دوست داشته باشد مگر این که وقتى سر از گور بر آرد چـهره اش هم چون ماه شب چهارده خواهد بود، اهل محشر گویند: این جز پیامبرى مرسل نباشد پس فرشته اى گوید: این مؤمنى است که مهمان را دوست دارد و او را اکرام کند، راه او جز دخول به بهشت نیست.

و فرمود: هیچ مؤمنى نیست که صداى پاى مهمان را بشنود و به آن خوشحال شود مگر این که گناهانش آمرزیده مى شود، اگر چه میان زمین و آسمان را پر کرده باشد.

روزى آن حضرت گریست، از سبب گریه او پرسیدند، فرمود: هفت روز است که مهمان به من نرسیده، مى ترسم که مرتبه ام نزد خدا پست شده باشد.

از محمّد بن قیس، از حضرت صادق علیه السّلام روایت است که گفت: در محضر امام علیه السّلام اصحاب از قومى سخن مى گفتند. من گفتم: سوگند به خدا که بامداد و شامگاهى نیست مگر آن که دو سه نفر از آنان، یا بیشتر یا کمتر، مهمان منند. حضرت فرمود: فضل آن ها بر تو بیش از فضل تو بر آن ها است. گفتم: فدایت شوم چگونه چنین است و حال آن که من آن ها را طعام مى دهم، و از مال خود برایشان انفاق مى کنم، و خادم من خدمتشان مى کند؟

فرمود: وقتى آنان بر تو وارد مى شوند از جانب خدا با روزى بسیار مى آیند، و وقتى مى روند با آمرزش تو بیرون مى روند.

و إبراهیم خلیل علیه السلام چون مى خواست چیزى بخورد، یک یا دو میل مى رفت تا کسى را بیابد که با او غذا بخورد، و او را (پدر مهمانان) لقب دادند.

و همه اخبارى که در فضیلت طعام دادن مؤمن وارد شده بر فضیلت میهمانى نیز دلالت دارد، مانند گفتار پیغمبر اکرم صلى اللّه علیه و آله و سلّم هنگامى که از آن حضرت پرسیدند: حج مقبول چیست؟ فرمود: اطعام طعام و خوبى کلام.

و فرمود: هر که سه نفر مسلمان را طعام دهد خداوند او را از سه بهشت در ملکوت آسمان ها اطعام خواهد کرد: فردوس، و بهشت عدن، و درخت طوبى که در بهشت عدن روئیده و خداوند به دست لطف خود آن را کاشته.

امام صادق علیه السلام فرمود: هر که مؤمنى را سیر کند بهشت بر او واجب است. و فرمود: هر که مؤمنى را اطعام کند تا سیر شود هیچ یک از خلق خدا نمى داند بزرگى اجر او در آخرت چقدر است، نه فرشته اى مقرب و نه پیامبرى مرسل، و تنها خداى رب العالمین مى داند.

از پیغمبر اکرم صلى اللّه علیه و آله و سلّم پرسیدند: ایمان چیست؟ فرمود: اطعام کردن و سلام گفتن. و فرمود: در بهشت غرفه هائى است که درون آن ها از بیرون و بیرون آن ها از درون دیده مى شود، کسانى از امّت من در آن ها جاى مى گیرند که نیکو سخن گویند و اطعام طعام کنند، و سلام را بلند ادا نمایند، و شب هنگام که مردم در خوابند نماز گزارند.

و فرمود: از محبوبترین اعمال در پیشگاه خداى تعالى: سیر کردن مؤمن گرسنه، و رهائى بخشیدن او از رنج و اندوه او، و اداء قرض اوست.

و فرمود: خداوند اطعام در راه خدا را دوست دارد، و کسى را که در راه خدا اطعام مى کند دوست دارد، و ورود برکت در خانه وى از فرو رفتن کارد در کوهان شتر سریعتر است. و فرمود: بهترین شما کسى است که اطعام کند.

و فرمود: هر که برادر مؤمن خود را طعام دهد تا سیر شود و آب دهد تا سیراب شود خداوند او را به اندازه هفت خندق، که فاصله هر دو خندق، پانصـد سال راه باشد، از جهنّم دور کند. و در خبر است که: خداى تعالى در قیامت به بنده خود گوید: فرزند آدم، ترسیدى و مرا اطعام نکردى.

بنده گوید: خداوندا چگونه تورا که رب العالمین هستى اطعام مى کردم؟ مى فرماید: برادرت گرسنه بود و سیرش نکردى، که اگر او را اطعام مى کردى مرا اطعام کرده بودى. و فرمود: هر که مؤمن تشنه اى را سیراب کند، خداوند او را از رحیق مختوم (شراب سر به مهر بهشتى) بنوشاند.

و فرمود: هر که مؤمنى را از جائى که در دسترس اوست شربت آبى بنوشاند، خداوند او را به هر شربت آبى هفتاد هزار حسنه مى دهد، و اگر از جائى که آب در دسترس نیست آب دهد مثل این است که ده برده از فرزندان اسماعیل را آزاد کرده است.

آنچه در میهمانى باید مقصود باشد

سزاوار است که مقصود از میهمانى تقرّب به خدا و پیروى از سنّت رسول اللّه صـلى اللّه عـلیه و آله و سلّم و دلجوئى برادران و شاد کردن دل مؤمنان بوده باشد، و به قصـد خودنمائى و فخر فروشى و نازیدن و بالیدن نباشد، و گر نه عمل میزبان ضایع و تباه مى شود. و شایسته است که فقیران و اهل تقوا را مهمان کند اگر چه مهمانى اغنیاء و مطلق مردم نیز فضیلت دارد.

و نیز شایسته است که از میهمانى خویشان و نزدیکان و همسایگان غفلت نکند، که ترک کردن آنان به منزله قطع رحم و اندوهگین ساختن است، و کسى را که مى داند مهمانى رفتن بر او دشوار است دعـوت نکند.

و سزاوار است که غذا را زود حاضر کند، که این خود گرامی داشت مهمان است، و در حدیث است که شتاب در هر کارى از شیطان است مگر در پنج چـیز که شتاب در آن ها از سنّت رسول اکرم صلى اللّه علیه و آله و سلّم است: طعام آوردن براى مهمان، و برداشتن (تجهیز) میّت، و شوهر دادن دختر دوشیزه، و اداء دین، و توبه از گناهان.

و شایسته است که طعام را به قدر کفایت حاضر کند، زیرا کمتر از آن خلاف مروّت و موجب آبرو ریزى است، و زیادتر از آن ضایع کردن مال و اسراف است.

و نیز براى گرامی داشت مهمان باید با او گشاده روئى و خوش سخنى نماید، و در وقت رفتن او را تا در خانه مشایعت کند. و مهمان را به خدمت نگیرد، امام باقر علیه السّلام فرمود: به کار گرفتن مهمان جفاست.

حضرت رضا علیه السّلام مهمانى داشت، روزى به انجام کارى پرداخت، حضرت او را از آن کار باز داشت و خود به آن کار پرداخت و فرمود: رسول خدا صلى اللّه علیه و آله از این که مهمان را به کار گیرند نهى فرموده است.

آداب مهماندارى

براى هر مؤمنى شایسته است که دعوت برادر مؤمن خود را بپذیرد و میان غنى و فقیر فرق نگذارد، بلکه دعوت فقیر را زودتر اجابت کند، و دورى راه اگر معـمولا قابل تحمّل است مانع قبول دعوت نشود. رسول خدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: حاضـر و غایب امّت خود را سفارش مى کنم که دعوت مسلمان را بپذیرد اگر چه به قدر پنج میل راه باشد، و روزه مستحبى نباید مانع از اجابت دعوت شود، بلکه به مهمانى برود و اگر میزبان به خوردن چیزى خوشحال مى شود افطار کند و ثواب این افطار بیش از روزه خواهد بود. و حضرت صادق علیه السّلام فرمود: هر که روزه مستحبّى دارد و بر برادر مؤمن خود وارد شود و او را از روزه خود آگاه نکند و روزه بگشاید خدا ثواب یکسال روزه براى او مى نویسد، و اگر بداند که صـاحبخانه اهل تکلّف و تعارف است و از افطار او خوشحال نمى شود تعلّل ورزد و عذر آورد.

و سزاوار است که مقصـود از مهمانى رفتن شکم پرستى نباشد که عملش از امور دنیوى محسوب خواهد شد، بلکه قصـد وى پیروى از سنّت رسول اللّه صلى اللّه علیه و آله و اکرام برادر مؤمن خود باشد، تا در این کار مطیع خدا باشد و به پاداش اخروى نائل شود.

و اگر بداند که میزبان از ظالمان و فاسقان است، یا مهمانیش براى فخر فروشى و خودنمائى و نازیدن و بالیدن است، یا غذایش حرام یا شبهه ناک است، یا خانه یا فرش و بساطش حلال نیست، یا در آنجا ظرف طلا یا نقره یا آلات لهو و لعب و مانند این ها باشد، یا به لهو و لعـب و هرزه گوئى مشغول باشند، همه این ها قبول دعوت را منع مى کند و موجب تحریم یا کراهت آن است.

امام صادق علیه السّلام فرمود: سزاوار نیست که مؤمن در مجلسى بنشیند که در آن خداى تعـالى معصیت مى شود و نتواند منع کند، و کسى که ناچار باشد (از روى اکراه و تقیّه) که بر سفره ظالمى حاضر شود باید کم بخورد و از غذاهاى مرغوب نخورد.

و نیز مهمان باید وقتى وارد خانه اى مى شود در صدر مجلس ننشیند، و بهترین مکان ها را انتخاب نکند، بلکه فروتنى نماید و به پائین مجلس خشنود باشد، و اگر صاحب خانه جائى بنماید همان جا بنشیند و با او مخالفت نکند، اگر چه مهمانان جاى دیگرى از بالا یا پائین به وى نشان دهند. و مواظب باشد که مقابل اطاق زنان ننشیند، و به جائى که طعام از آنجا مى آورند بسیار نگاه نکند، که این عـمل دلیل بر آزمندى و پستى نفس است، و درود