پاورپوینت کامل ابراهیم امام ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابراهیم امام ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابراهیم امام ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابراهیم امام ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

برادر سفاح و منصور نخستین و دومین خلیفه عباسی است. او دعوت عباسیان علیه دولت اموی را در خراسان رهبری می کرد. ابراهیم به فرمان مروان حمار خلیفه اموی در حمیمه دستگیر شد و در حران به بند افتاد.ابراهیم پس از دستگیری، برادر خود عبداللـه سفاح را به جانشینی برگزید و در حضور خلیفه همه روابط خود با جنبش عباسیان را انکار کرد. ابراهیم در زندان بود تا در ۱۳۲ق/۷۵۰م در ۵۱ سالگی به بیماری وبا درگذشت.

ابراهیم امام

ابراهیم امام، ابواسحاق ابراهیم بن محمد بن علی بن عبدالله بن عباس (۸۲-۱۳۲ق/۷۰۱-۷۵۰م) سامان دهنده دعوت عباسیان بر ضد امویان و برادر سفاح و منصور نخستین و دومین خلیفه عباسی. پدرش محمد بن علی به تحریک ابوهاشم عبدالله بن محمدبن حنفیه پس از مرگ ابوهاشم دست بکار دعوت سری بر ضد امویان شد و در حمیمه از توابع عمان، جای گرفت و آنجا را مرکز فعالیت خویش قرار داد.

ابراهیم در همان جا از یک کنیز بربری به نام سلمی به دنیا آمد و پس از مرگ پدرش محمد به وصیت او رهبری دعوت عباسی را بدست گرفت و در مراکز نفوذ دعوت، خاصه در خراسان نهضت را سازمان داد و آن را زیر نظارت دقیق خویش درآورد. برای پژوهش درباره فعالیت های سیاسی ابراهیم و نقش وی در فروافکندن حکومت اموی که اندکی پس از مرگ او تحقق یافت، باید به نقش خراسانیان که بی تردید بیش از دیگران در قبول دعوت، رغبت نشان دادند، توجه کرد زیرا هدف عباسیان دست کم تا آنجا که مربوط به نبرد با امویان بود، با خواسته های ایرانیانی که سخت زیر فشار فرمانروایان متمایل به اشرافیت عرب بودند، هماهنگی داشت.

وانگهی، چنان که از محمد بن علی پدر ابراهیم نقل کرده اند، وی به دلایل سیاسی و دینی عراق و شام و جزیره را برای نشر دعوت عباسی مناسب نمی دانست بلکه فقط خراسان را برای این کار شایسته می دید و به پشتیبانی خراسانیان امیدوار بود.

گذشته از آن، رقابت سیاسی میان گروه های عرب ساکن خراسان و گرایش جمعی از آنها ــ یمانیان ــ به نهضت عباسی، عامل مهم توجه امام به خراسان بود. این توجه از اینجا آشکار بود که ابراهیم پس از مرگ پدر، بکیر بن ماهان داعی بزرگ عباسی را برای آگاه ساختن طرفداران و مبلغان جنبش از مرگ پدر و جانشینی خود به خراسان فرستاد و آنان نیز نسبت به امام تازه اظهار وفاداری کردند و اموالی برای او فرستادند.

ابراهیم امام ظاهراً اندکی پس از مرگ پدر برای حج به مکه رفت و داعیان بزرگی چون سلیمان بن کثیر و لاهزبن قریظ تمیمی و مالک بن هیثم و قحطبه بن شبیب را که به طور ناشناس برای گرفتن فرمان و دادن کمک های مالی طرفداران عباسیان به نزد او آمده بودند، به حضور پذیرفت. ابراهیم خواسته سران دعوت در عراق و خراسان را مبنی بر صدور فرمان قیام نپذیرفت اما برای پیشبرد هدف خویش، دو امر مهم را که نشان دهنده هوشمندی و تسلط او بر اوضاع سیاسی زمان بود، نصب العین خود ساخت: یکی آن که فرمان داد داعیان مردم را به اطاعت شخصی از خاندان پیامبر ــ بی ذکر نام خاصی ــ فراخوانند. او نیک می دانست که اگر نام خویش را آشکار سازد، نه تنها در معرض خطر دستگیری از سوی حاکمان اموی خواهد بود بلکه امکان دارد که همه مخالفان دستگاه اموی و مهمتر از همه شیعیان به اطاعت وی گردن ننهند. دوم آن که دعوت عباسی را دعوتی برای خونخواهی اهل بیت پیامبر که بدست حاکمان اموی کشته شده بودند، نمایاند تا روح انتقام را در شیعیان بدمد و آنان را با خود یار سازد.

این تدبیرها به افزایش طرفداران دعوت انجامید. گویا در ۱۲۸ق/۷۴۶م هنگام آن رسیده بود که ابراهیم به توصیه سلیمان بن کثیر و ابوسلمه خلال که به پایمردی پدرزن خویش بکیر بن ماهان پس از درگذشت او به ریاست داعیان کوفه دست یافته بود، کسی را به عنوان نماینده خویش برای فراهم ساختن زمینه قیام به خراسان بفرستد.

ابراهیم نخست از داعیانی چون سلیمان بن کثیر و ابراهیم بن سلمه خواست که این مأموریت را به عهده گیرند و چون آنان نپذیرفتند، ابومسلم را به عنوان نماینده خویش و رئیس داعیان به خراسان فرستاد. این جوان دلیر و هوشمند خراسانی بر اساس روایتی سخت قابل تردید، سالیانی پیش از سوی بکیر بن ماهان یا گروهی از داعیان به عنوان غلام به ابراهیم امام یا به پدرش محمد بخشیده شده بود، یا خود به ابراهیم پیوسته بود و ابراهیم لیاقت و خردش را آزموده و نام عبدالرحمن و کنیه ابومسلم بر او نهاده بود.

گفته اند که ابراهیم پس از آن که ابومسلم را مردی از خاندان خویش خواند، او را گفت تا در خراسان یک تن عرب، خاصه مضریان را زنده نگذارد اما با یمانیان که طرفدار عباسیان هستند، به احترام رفتار کند و پند سلیمان بن کثیر را بپذیرد و به کار بندد.

صدور چنین فرمانی از سوی ابراهیم امام که اکثر داعیانش عرب بودند و او به ویژه در عراق و خراسان بر طرفداری اعراب مخالف امویان تکیه داشت، سخت با وضع سیاسی دعوت عباسی ناسازگار است و می توان در صحت انتساب آن به ابراهیم امام تردید کرد. داعیان عباسی در خراسان به ویژه سلیمان بن کثیر که می پنداشتند ابراهیم کسی از خاندان خویش را به این مأموریت خواهد فرستاد، از پذیرش ابومسلم جوان خودداری کردند و به مکه نزد ابراهیم شتافتند.

وی مأموریت ابومسلم را تأیید کرد و از داعیان خواست که از او فرمان برند. از این تاریخ دعوت عباسی شکل تازه ای یافت. ابومسلم که افرادی را در جامه بازرگانان برای انگیختن مردم به قیام به سراسر خراسان فرستاد، می بایست فرماندهی بخ