توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فاطمه بنت حرام ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فاطمه بنت حرام ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فاطمه بنت حرام ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint :

ام‌البنین

فاطمه‌ بنت‌ حزام (۶۴ یا ۷۰ق)، یکی از همسران امام علی (علیه‌السّلام) و مادر حضرت عباس (علیه‌السّلام) است. ام‌البنین را زنی شاعر و فصیح و از خانواده‌ای اصیل و شجاع شمرده‌اند. حضرت علی (علیه‌السّلام) با معرفی برادرش عقیل که عالم به انساب عرب بود، وی را که خاندانش در شجاعت معروف بودند، به همسری انتخاب کرد. فاطمه‌ بنت‌ حزام به‌جهت داشتن چهار فرزند پسر، به‌نام‌های عباس، جعفر، عبدالله و عثمان، ام‌البنین لقب گرفت و نسل امام علی (علیه‌السّلام) از همسرش‌ ام‌البنین تنها از طریق عبیدالله بن عباس استمرار یافت.
ام‌البنین در کربلا حضور نداشت؛ اما فرزندانش همگی در رکاب امام حسین (علیه‌السّلام) به شهادت رسیدند و به گزارش منابع تاریخی، ‌ام‌البنین در پی آگاهی از واقعه کربلا، برای جان امام حسین (علیه‌السّلام) بیش از پسرانش نگران بود.

فهرست مندرجات

۱ – نسب‌شناسی
۲ – شخصیت
۳ – ازدواج با امیرالمومنین
۴ – فرزندان
۵ – شهادت فرزندان
۶ – سوگواری ام‌البنین
۷ – وفات و محل دفن
۸ – استمرار نسل امام علی از ام‌البنین
۹ – ام‌البنین‌ در فرهنگ‌ عامه‌
۹.۱ – توسل‌جویی‌
۹.۲ – سفره ام‌البنین‌
۹.۲.۱ – آداب‌ سفره‌اندازی‌
۹.۲.۲ – آش‌ و حلوای‌ نذری‌
۹.۲.۳ – پذیرش‌ نذری‌
۱۰ – فهرست منابع
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

نسب‌شناسی

فاطمه دختر حزام/ حرام

[۱] مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، ج۳، ص۵۸.

[۲] ابن عبد ربه، احمد بن محمد، العقد الفرید، ج۵، ص۱۳۴.

بن خالد بن ربیعه، از تیره بنی کلاب بن ربیعه از قبیله بنی عامر بن صعصعه از عرب عدنانی است.

[۳] ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم، المعارف، ص۸۸.

[۴] یعقوبی، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۱۳.

[۵] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۳۷.

برخی صحابه‌نگاران از حزام با تعبیر «له ادراک» یاد کرده‌اند؛ یعنی دوران پیامبر را درک کرده، اما صحابی نبوده است.

[۶] ابن حجر العسقلانی، احمد بن علی، الاصابه، ج۲، ص۱۴۵.

مادر‌ ام‌البنین، ثمامه (لیلی

[۷] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۳۵۶.

دختر سهیل بن عامر بن مالک) نیز به تیره بنی کلاب نسب می‌برد.

[۸] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۸۹.

[۹] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۲۸۲.

[۱۰] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ص۸۷.

[۱۱] السماوی، محمد بن طاهر، ابصار العین، ص۵۶.

عاتکه یکی از جده‌های‌ ام‌البنین را دختر عبدشمس بن عبدمناف خوانده‌اند.

[۱۲] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ص۸۷.

[۱۳] السماوی، محمد بن طاهر، ابصار العین، ص۵۶.

عموی او، لبید بن ربیعه، از شاعران مشهور عرب است.

[۱۴] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۱۹۲.

[۱۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۱۱، ص۵۴۱.

هنگام ولادت وی مشخص نیست. برخی تولد او را حدود سال پنجم ق. دانسته‌اند.

[۱۶] السیوج، ‌ سید مهدی، ام‌البنین سیده نساء العرب، ص۹.

[۱۷] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۸۹.

[۱۸] ربانی خلخالی، علی، ستاره درخشان، ص۱۲.

شخصیت

‌ام‌البنین را زنی شاعر و فصیح

[۱۹] کحاله، عمررضا، اعلام النساء، ج۴، ص۴۰.

[۲۰] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۸۹.

و از خانواده‌ای اصیل و شجاع شمرده‌اند.

[۲۱] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۳۵۷.

[۲۲] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۸۹.

از زندگی او تا پیش از ازدواجش با امام علی (علیه‌السّلام) خبری در دست نیست. پس از شهادت حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) به همسری امام علی (علیه‌السّلام) درآمد. با توجه به تولد نخستین فرزند او، عباس، به سال ۲۶ق.

[۲۳] مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۸.

و وجود گزارش‌هایی درباره ازدواج حضرت علی با امامه، خواهر‌زاده حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) بر پایه وصیت ایشان،

[۲۴] ابن شهرآشوب، محمد بن علی، المناقب، ج۳، ص۱۳۷.

[۲۵] ابن اثیر، علی بن محمد، اسد الغابه، ج۶، ص۲۲.

به‌نظر می‌رسد ازدواج‌ ام‌البنین حدود سال ۲۵ق. رخ داده باشد. نیز گزارش‌هایی از ازدواج او به‌عنوان دومین همسر امام علی (علیه‌السّلام) در دست است.

[۲۶] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۵، ص۱۵۳.

[۲۷] سبط بن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، تذکره الخواص، ص۵۷.

ازدواج با امیرالمومنین

به هر روی، امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) از برادرش عقیل که به نسب عرب آشنا بود، خواست تا زنی از خاندانی اصیل و شجاع را برای او خواستگاری کند تا از او دارای فرزندانی شجاع شود. عقیل با اعتقاد به شجاعت پدران‌ ام‌البنین، او را برای ازدواج با ایشان پیشنهاد کرد.

[۲۸] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۳۵۷.

[۲۹] مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۸.

[۳۰] ام علی، اشعار النساء، ص۱۳۱.

بر پایه گزارش‌هایی، پدران و خویشان‌ ام‌البنین از دلیران عرب پیش از اسلام؛ چنان‌که ابوبره عامر بن مالک، جد دوم او، در میان قبایل عرب در شجاعت بی‌نظیر خوانده شده و از او با تعبیر کنایی «ملاعب الاسنه» (بازیگر با نیزه‌ها) یاد کرده‌اند.

[۳۱] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۳۵۶.

[۳۲] ابن حجر العسقلانی، احمد بن علی، الاصابه، ج۲، ص۳۹۶.

[۳۳] مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال، ج۲، ص۱۲۸.

به گزارش ابن عبدالبر، وی پیش از مسلمان شدن نزد رسول خدا آمد و با تقدیم هدایایی، از ایشان خواست مبلغانی را به نجد اعزام کند.

[۳۴] ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله، الاستیعاب، ج۴، ص۱۴۵۰.

[۳۵] ابن اثیر، علی بن محمد، اسد الغابه، ج۳، ص۳۶.

بر پایه گزارش‌هایی که در شماری از منابع متاخر آمده‌اند، ‌ام‌البنین پس از خواستگاری امام علی (علیه‌السّلام)، سوگند یاد کرد که برای فرزندان ایشان همچون مادری دلسوز باشد. با ورود‌ ام‌البنین به خانه امیرمؤمنان، او ضمن پرستاری از کودکان امام، همانند مادر واقعی با آنان رفتار می‌کرد. آنان نیز او را بسیار دوست می‌داشتند.

[۳۶] السیوج، ‌ سید مهدی، ام‌البنین سیده نساء العرب، ص۵۰.

[۳۷] شبّر، جواد، ادب الطف، ص۷۴.

[۳۸] شبّر، جواد، ادب الطف، ص۷۳.

[۳۹] الاشیقر، محمد علی یوسف، العباس رجل العقیده و الجهاد، ص۳۴.

آورده‌اند که‌ ام‌البنین از امام علی (علیه‌السّلام) خواست که او را فاطمه صدا نکند؛ زیرا ممکن است فرزندان حضرت زهرا با شنیدن این نام، به یاد مادرشان افتند و غمگین شوند.

[۴۰] ربانی خلخالی، علی، ستاره درخشان، ص۹۴.

فرزندان

ثمره ازدواج‌ ام‌البنین با علی (علیه‌السّلام)، فرزندانی به نام‌های عباس، جعفر، عبدالله و عثمان بود.

[۴۱] ابن سعد، محمد بن سعد، الطبقات، ج۳، ص۱۴.

[۴۲] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۳۹۰.

[۴۳] المنتظم، ابن الجوزی، ج۵، ص۶۹.

شماری دیگر، ابوبکر را نیز بر فرزندان او افزوده

[۴۴] ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۲، ص۱۲.

[۴۵] ابن عبد ربه، احمد بن محمد، العقد الفرید، ج۵، ص۱۳۴.

[۴۶] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۳۸.

و شماری از عثمان یاد نکرده‌اند.

[۴۷] ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم، المعارف، ص۸۸.

[۴۸] مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، ج۳، ص۵۸.

[۴۹] مفید، محمد بن محمد، الاختصاص، ص۸۲.

به سبب داشتن این پسران، فاطمه به‌ ام‌البنین (مادر پسران) شهرت یافت. منابع بیش از این به زندگی او در مدینه و هجرتش به کوفه در دوران خلافت امیرمؤمنان (۳۵-۴۰ق.) و نیز به ازدواج او پس از شهادت امام علی (علیه‌السّلام) اشاره نکرده‌اند. این شاید از این‌رو است که وی دیگر ازدواج نکرد و حتی آن‌گاه که برخی همسران امام علی (علیه‌السّلام) برای مشورت درباره ازدواجشان نزد‌ ام‌البنین آمدند، به آنان سفارش کرد که سزاوار نیست پس از علی، با مردی دیگر پیمان همسری ببندند و آنان نیز به سفارش وی عمل کردند.

[۵۰] ربانی خلخالی، علی، ستاره درخشان، ص۴۸.

شهادت فرزندان

ام‌البنین در کربلا حضور نداشت؛ اما فرزندانش همگی در رکاب امام حسین (علیه‌السّلام) به شهادت رسیدند. عثمان با کنیه ابوعمرو در ۲۱ سالگی، جعفر با کنیه ابوعبدالله در ۲۹سالگی

[۵۱] ابن سعد، محمد بن سعد، الطبقات، ج۳، ص۱۴.

[۵۲] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۴۱۳.

[۵۳] ابن شهرآشوب، محمد بن علی، المناقب، ج۳، ص۲۵۹.

[۵۴] علوی، علی بن محمد، المجدی، ص۱۵.

و عبدالله (اکبر)

[۵۵] علوی، علی بن محمد، المجدی، ص۱۵.

با کنیه ابومحمد در ۲۵ سالگی به شهادت رسیدند.

[۵۶] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ص۸۷.

[۵۷] طوسی، محمد بن حسن، رجال طوسی، ص۹۹.

[۵۸] طوسی، محمد بن حسن، رجال طوسی، ص۱۰۲.

[۵۹] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ج۱، ص۳۹۵.

عباس که از او با لقب عباس الاکبر و با کنیه ابوالفضل یاد شده است،

[۶۰] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۴۱۳.

[۶۱] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ص۸۹.

[۶۲] علوی، علی بن محمد، المجدی، ص۱۵.

از دیگر برادران تنی خود بزرگ‌تر و واپسین شهید از آنان است.

[۶۳] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ص۸۹.

[۶۴] تمیمیّ المغربی، نعمان بن محمد، شرح الاخبار، ج۳، ص۱۸۴.

در شب تاسوعا عبدالله بن ابی المحل بن حزام، برادرزاده‌ ام‌البنین، و نیز شمر بن ذی الجوشن کلابی، از قبیله ‌ام‌البنین، امان نامه‌ای را از عبیدالله بن زیاد برای فرزندان‌ ام‌البنین در کربلا آوردند؛ اما با واکنش تند ایشان رو به رو شدند.

[۶۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۵، ص۴۱۵.

[۶۶] ابن اعثم، احمد بن علی، الفتوح، ج۵، ص۹۴.

[۶۷] مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۲، ص۸۹.

سوگواری ام‌البنین

محبت خالصانه‌ ام‌البنین به اهل‌بیت و نیز شهادت فرزندانش در رکاب سیدالشهدا (علیه‌السّلام) موجب شده تا شیعیان برای او جایگاهی والا و ارزشی ویژه قائل باشند و از او نزد خدا شفاعت طلبند.
به گزارش شماری از منابع، ‌ام‌البنین در پی آگاهی از واقعه کربلا، برای جان امام حسین (علیه‌السّلام) بیش از پسرانش نگران بود. او از حال امام جویا شد و گفت: اگر حسین زنده باشد، غمی نیست که فرزندانم را از دست داده باشم.

[۶۸] تمیمیّ المغربی، نعمان بن محمد، شرح الاخبار، ج۳، ص۱۸۶.

[۶۹] مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال، ج۳، ص۷۰.

[۷۰] ام علی، اشعار النساء، ص۱۳۳.

این سخن او را دلیل اخلاص کامل او به اهل‌بیت (علیهم‌السلام) به‌ویژه امام حسین (علیه‌السّلام) دانسته‌اند. از آن پس وی در خانه‌اش با حضور زنان بنی‌هاشم مجلس سوگواری برپا می‌کرد.

[۷۱] شبّر، جواد، ادب الطف، ص۷۴.

او هر روز با نوه‌اش عبیدالله، فرزند عباس، به بقیع می‌رفت و سروده‌هایی را که خود در رثای عباس سروده بود، می‌خواند و دردمندانه می‌گریست. وی در این سروده‌ها، مردم را از‌ ام‌البنین خواندن خود نهی می‌کرد؛ زیرا چهار پسرش را که همچون شیر بیشه بودند، از دست داده بود و دیگر پسری نداشت که به نام آنان «مادر پسران» خوانده شود. نیز در سروده‌های دیگر، از شاهدان نبرد پسرانش می‌پرسد: چگونه گرز آهنین بر سر عباس فرود آمد؟ و خود پاسخ می‌دهد: اگر عباس دست داشت و شمشیرش در دستانش بود، کسی به او نزدیک نمی‌شد.

[۷۲] تمیمیّ المغربی، نعمان بن محمد، شرح الاخبار، ج۳، ص۱۸۶.

[۷۳] السماوی، محمد بن طاهر، ابصار العین، ص۶۴.

[۷۴] پورامینی، محمدامین، مع رکب الحسین، ج۶، ص۴۱۰.

مردم نزد او گرد می‌آمدند و با وی در گریستن هم‌نوا می‌شدند. گفته‌اند که حتی مروان بن حکم اموی، از دشمنان اهل‌بیت، نیز با شنیدن سروده‌های جانسوز او می‌گریست.

[۷۵] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ص۹۰.

[۷۶] تمیمیّ المغربی، نعمان بن محمد، شرح الاخبار، ج۳، ص۱۸۶.

[۷۷] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۵، ص۴۰.

وفات و محل دفن

هنگام درگذشت وی را ۱۳ جمادی الثانی سال ۶۴ یا ۷۰ق. گزارش کرده‌اند.

[۷۸] السیوج، سید مهدی، ام‌البنین، ص۴۱.

برخی مدفن او را در بقیع، سمت چپ ورودی و کنار صفیه و عاتکه، عمه‌های پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دانسته‌اند.

[۷۹] جعفریان، رسول، آثار اسلامی، ص۳۴۹.

اما شماری دیگر این سخن را رد کرده‌اند؛ زیرا افزون بر فقدان شاهد تاریخی در منابع اصیل، حتی در سفرنامه‌های دو سده اخیر، از این گزارش خبری در دست نیست. از این‌رو، می‌توان گفت قبر وی می‌بایست کنار دیگر همسران امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) و فرزندان ایشان در بقیع باشد؛ اما مکان دقیق آن مشخص نیست.

[۸۰] نجمی، محمدصادق، تاریخ حرم، ص۲۷۵.

استمرار نسل امام علی از ام‌البنین

نسل امام علی (علیه‌السّلام) از همسرش‌ ام‌البنین تنها از طریق عبیدالله بن عباس استمرار یافت:

[۸۱] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۴۱۲.

[۸۲] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۵، ص۱۵۳.

[۸۳] فخر رازی، محمد بن عمر، الشجره المبارکه، ص۱۸۴.

۱. عبیدالله بن حسن بن عبیدالله بن عباس که به سال ۲۰۴ق. به امارت حرمین رسید و امیر الحاج آن سال بود.

[۸۴] نویری، احمد بن عبدالوهاب، نهایه الارب، ج۲۲، ص۲۱۱.

[۸۵] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۳۵۷.

۲. فضل بن حسن بن عبیدالله که به وی ابن‌ هاشمیه می‌گفتند و نزد خلفا دارای حشمت و احترام بود.

[۸۶] علوی، علی بن محمد، المجدی، ص۲۳۲.

[۸۷] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۳۵۷.

۳. محمد بن علی بن حمزه که شاعر و راوی حدیث امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) بود و مادر امام پس از شهادت فرزندش در منزل او ماند.

[۸۸] نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۳۴۷.

[۸۹] علوی، علی بن محمد، المجدی، ص۲۳۵.

[۹۰] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۳۵۸.

۴. عباس بن حسن بن عبیدالله که به اعتقاد علویان در شعر سرآمد فرزندان ابوطالب بود و در بقیع دفن شد.

[۹۱] علوی، علی بن محمد، المجدی، ص۲۳۶.

[۹۲] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۳۵۹.

در ایران، شماری از تبار حضرت عباس دارای آرامگاه و بارگاه هستند و مردم به زیارت آنان می‌روند. امامزاده سید (شاه سید علی) در قم از آن جمله است که نسب او را این‌گونه گزارش کرده‌اند: علی بن ابراهیم بن جعفر بن عباس بن امیرالمؤمنین.

[۹۳] جواهر کلام، عبدالحسین، تربت پاکان قم، ج۱، ص۱۵۰.

[۹۴] مدرس طباطبایی، حسین، تربت پاکان آثار و بناهای قدیم، ج۲، ص۱۰۳.

البته بیشتر نوادگان عباس در عربستان و کشورهایی مانند عراق، مصر، اردن و ترکمنستان پراکنده‌اند که از ایشان برخی در دانش و ادب و شعر و حدیث سرآمد دوران خویش بوده‌اند؛ از جمله ابویعلی حمزه بن قاسم بن علی بن حمزه بن حسن بن عبیدالله بن عباس از محدثان مورد اعتماد شیعه و صاحب کتاب التوحید، الزیاره و المناسک که مزار او در حله عراق معروف است و مردم به زیارتش می‌روند.

[۹۵] نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۱۴۰.

[۹۶] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار،، ج۴۸، ص۳۱۵.

[۹۷] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار،، ج۵۳، ص۲۸۶.

[۹۸] قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۱، ص۱۸۶.

ام‌البنین‌ در فرهنگ‌ عامه‌

حضرت‌ فاطمه ام‌البنین‌ (که‌ نزد عامه مردم‌ ایران ‌ به‌ مادر حضرت‌ عباس‌ شناخته‌ شده‌، و به‌ «ام‌ البنی‌» معروف‌ است‌) در میان‌ زنان‌ مسلمان ‌ شیعه ‌ پایگاه‌ قدسی‌ و منزلت‌ والایی‌ دارد. زنان‌ ایرانی‌ برای‌ این‌ بانوی‌ بزرگوار ارزش‌ نمادی‌ ویژه‌ای‌ قائلند و برای‌ برآورده‌ شدن‌ آرزوها و حاجت‌ها و سامان‌ گرفتن‌ کارها و بالا بردن‌ نیروی‌ شکیبایی‌ خود در تحمل‌ مصایب‌ و رنج‌ها به‌ او توسل ‌ می‌جویند.

توسل‌جویی‌

قرنهاست‌ که‌ زنان‌ شیعه‌ برای‌ دور کردن‌ بلا و نقمتی‌ و دست‌ یافتن‌ به‌ خواسته‌ و نعمتی‌ به‌ ایشان توسل‌ می‌جویند و از او طلب یاری‌ و مرادخواهی‌ می‌کنند. توسل‌ به‌ ام‌البنین‌ معمولاً از طریق‌ نذر و دادن‌ نذری‌هایی‌ مانند‌ انداختن‌ سفره نذری‌، پختن‌ آش ‌ و حلوای‌ نذری‌، و خیر کردن‌ خرما در راه‌ خدا و به‌ نام‌ او صورت‌ می‌پذیرد. مردم‌ با برگذاری‌ اینگونه‌ مراسم‌ و شعائر دینی‌ معتقدند که‌ می‌توانند ارواح‌ مقدسان‌ را به‌ یاری‌ بطلبند و با کمک‌ آنها تنگی‌ها و مصایب‌ زندگی‌ را از میان‌ بردارند. این‌ مراسم‌ و شعائر یک‌ واقعیت‌ اجتماعی‌ است‌ و بخشی‌ از حیات ‌ دینی‌ و زندگی‌ معنوی‌ مردم‌ مسلمان ‌ در جامعه‌های‌ سنتی‌ را شکل‌ می‌دهد و کارکردی‌ روانی‌ – اجتماعی‌ در انسجام