توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سید حجهالاسلام‌ ۶۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سید حجهالاسلام‌ ۶۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل سید حجهالاسلام‌ ۶۵ اسلاید در PowerPoint :

حجهالاسلام‌ سیدمحمدباقر شفتی

سیدمحمدباقر موسوی شَفتی (۱۱۷۵ – م ۱۲۶۰ ه)، فرزند سیدمحمدنقی و معروف به «حجهالاسلام‌» از ثروتمندترین و بانفوذترین علمای ایران در عهد قاجار یعنی قرن دوازدهم و سیزدهم هجری بود.
سیدشفتی تحصیلات علمی‌اش را در کربلا، نجف، کاظمین، قم و کاشان گذرانید و از محضر اساتیدی چون وحید بهبهانی، سیدمهدی بحرالعلوم، کاشف الغطاء، ملامهدی نراقی و دیگران بهرمند شد و به درجه اجتهاد رسید.
سید ادامه زندگی‌اش را در اصفهان گذرانید و به تدریس اشتغال داشت و به خاطر نفوذ و ثروت بسیار فعالیت‌های مذهبی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی زیادی داشت و از جمله آنها ساخت یکی از بزرگترین مساجد جهان به نام مسجد سید در اصفهان و اجرای حدود الهی و مقابله با ظلم حکام بود.

فهرست مندرجات

۱ – ولادت
۲ – محل تولد
۳ – تحصیلات و اجتهاد
۳.۱ – کربلا
۳.۲ – نجف
۳.۳ – بغداد و کاظمین
۳.۴ – اصفهان
۴ – شاگردان
۵ – فعالیت‌های سیاسی و مذهبی
۵.۱ – کمک به فقرا
۵.۲ – اجرای حدود الهی
۵.۳ – ساخت مسجد سید
۵.۴ – اقامه نماز جماعت
۵.۵ – مقابله با ظلم حکام
۶ – آثار علمی
۷ – مقام حجه‌الاسلامی
۸ – سفر به حجاز
۹ – پشتیبانی از مصالح ملت
۱۰ – نجات سید از توطئه
۱۱ – وفات
۱۲ – پانویس
۱۳ – منبع

ولادت

سیدمحمدنقی از نوادگان امام موسی بن جعفر (علیه‌السّلام) و عالم روستای چرزه بود.

[۱] آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، الکرام البرره، ج۱، ص۱۹۳.

فرزند این عالم در سال ۱۱۷۵ ق. متولد شد و محمدباقر نام‌گذاری شد.

[۲] حرزالدین، محمد، معارف الرجال فی تراجم العلماء و الادباء، ج۲، ص۱۹۵.

او مقدمات علوم دینی را از پدر فراگیرد و در سال ۱۱۸۲ ق. که سیدمحمدنقی به خواسته برخی از مؤمنان شفت همراه خانواده‌اش رهسپار آن دیار شد،

[۳] محلاتی، ذبیح‌الله، اختران تابناک، ج۱، ص۳۹۴.

محمدباقر نیز پدر را در این هجرت همراهی کرد و در آنجا هم از پدر بهره گرفت؛ این هجرت نه تنها برای مردم شفت بلکه برای سیدمحمدباقر نیز پربار و مبارک بود، او در این شهر از محضر دانشوران بهره گرفته، سرانجام خود را از آموزش‌های آنان بی‌نیاز دید و رهسپار عراق شد.

محل تولد

سیدمحمدباقر شفتی، در روستای چرزه دیده به جهان گشود و در اینکه وی در این مکان تولد یافته اختلافی نیست، اما برخی او را اصالتا رشتی و برخی زنجانی دانسته‌اند؛ چنانکه صاحب روضات الجنات وی را “الرشتی الجیلانى الاصل” دانسته است.

[۴] خوانساری، سیدمحمدباقر، روضات الجنات فی احوال العلما و السادات، ج۲، ص۹۹.

آقا بزرگ تهرانی نیز او را با همین عناوین توصیف می‌کند.

[۵] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۲۵، ص۳۱.

برخی نیز وی را اصالتا زنجانی دانسته‌اند؛ سیدمصلح‌الدین مهدوی از جمله افرادی است که او را تولد یافته روستای چرزه از نواحی طارم علیا معرفی می‌کند.

[۶] مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۳۷۲.

به نظر می‌رسد این اختلاف ناشی از این باشد که روستای چرزه از توابع ناحیه طارم علیا، یا از توابع شفت محسوب گردد. مولف مرآت البلدان می‌نویسد: «قریه‌ای است قدیم النسق از قرای طارم واقع در میان کوه و بیست و پنج خانوار سکنه دارد که بزبان فرس قدیم تکلم می‌کنند. هوایش معتدل است. زراعتش از آب رودخانه مشروب می‌شود و گردنه ناهموار و راهی صعب‌العبور دارد.»

[۷] اعتمادالسلطنه، محمدحسن، مرآت البلدان، ج۴، ص۲۲۰.

در کتاب فرهنگ جغرافیایی ایران آمده است: «دهی جزء دهستان طارم بالا بخش سیردان شهرستان زنجان که در ۴۲ هزارگزی شمال باختر سیردان و ۱۰ هزارگزی راه مالرو عمومی واقع است. کوهستانی و سردسیر است و ۱۶۷ تن سکنه دارد. آبش از چشمه ، محصولش غلات، فندق، گردو و عسل، شغل اهالی زراعت، مکاری و بافتن گلیم، جاجیم و شال و راهش مالرو و صعب‌العبور است.»

[۸] رزم‌آرا، حسین‌علی، فرهنگ جغرافیایی ایران، ج۲.

بر این اساس “چرزه” روستایی است در ناحیه طارم علیا که آن‌را از آبادی‌های منطقه زنجان شمرده‌اند و در ۵۰ کیلومتری این شهر واقع است. البته فاصله این آبادی تا شفت که در جنوب غربی رشت واقع شده، ۶۰ کیلومتر است. به هرحال ایشان ملقب به سیدمحدباقر “شفتی” هستند و در منابع نیز با این عنوان معرفی شده‌اند،

[۹] امین عاملی‌، سیدمحسن، اعیان الشّیعه، ج۱۰، ص۱۹۴.

[۱۰] صدر، سیدحسن، تکمله امل الامل، ج۵، ص۲۳۸.

[۱۱] مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال فی علم الرجال، ج۲۲، ص۴۲.

[۱۲] اقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۱۴، ص۲۱۸.

و از آنجا که شفت، از توابع استان گیلان محسوب شده است، عده‌ای او را شفتی گیلانی دانسته‌اند؛

[۱۳] خوانساری، سیدمحمدباقر، روضات الجنات فی احوال العلما و السادات، ج۲، ص۹۹.

[۱۴] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۲۵، ص۳۱.

ولی روستای چرزه که محل دقیق تولد وی است، از روستاهای طارم و از توابع استان زنجان محسوب می‌شود.
بنابراین سیدمحمدباقر از آنجا که مشهور به “شفتی” شده، لقب گیلانی درباره ایشان به کار رفته و از آنجا که روستای چرزه از توابع استان زنجان محسوب می‌شود، می‌توان ایشان را زنجانی دانست و از آنجا که بعدها در اصفهان سکنی گزدیدند، وی را اصفهانی هم گفته‌اند.

[۱۵] صدر، سیدحسن، تکمله امل الامل، ج۵، ص۲۳۸.

تحصیلات و اجتهاد

سیدمحمدباقر مقدمات علوم دینی را در زادگاه خود نزد پدرش و دیگر استادان آنجا گذراند. سپس برای ادامه تحصیل به عراق مهاجرت کرد و در کربلا ساکن شد تا از محضر درس وحید بهبهانی استفاده کند. سپس در درس آقا سیدعلی طباطبایی (صاحب ریاض) شرکت کرد و پس از آن به نجف اشرف رفت و از محضر استادانی چون سیدمهدی بحرالعلوم و شیخ جعفر نجفی (کاشف الغطاء) استفاده نمود. در کاظمین نیز از درس سیدمحسن اعرجی بهره‌مند شد و در ۱۲۰۰ ق پس از اخذ درجه اجتهاد به قم آمد و به محضر درس میرزای قمی‌ پیوست و سپس از درس حاج ملامهدی نراقی در کاشان استفاده کرد و در ۱۲۰۶ به اصفهان عزیمت نمود.

کربلا

سیدمحمدباقر در یکی از روزهای سال ۱۱۹۲ ق. به کربلا رسید

[۱۶] حرزالدین، محمد، معارف الرجال فی تراجم العلما و الادباء، ج ۱، ص ۱۹۵.

و در جمع شاگردان سیدعلی طباطبایی جای گرفت. زندگی در کربلا یک سال به درازا کشید. محمدباقر در این مدت از پژوهش‌های وحید بهبهانی بهره برد و از حمایت‌های استادش سیدعلی طباطبایی برخوردار شد؛ استاد به خاطر تنگدستی سید شفتی، فردی را مأمور ساخت تا هر روز دو گرده نان برای ظهر و شام او آماده سازد.

[۱۷] تنکابنی، محمد، قصص العلماء، ص۱۴۰.

نجف

۱۱۹۳ ه‌.ق. سال دومین هجرت علمی دانش‌پژوه شفتی بود. او راه نجف پیش گرفت و خود را به سیدمهدی طباطبایی بروجردی، سپرد و ایشان هم شاگردی سیدشفتی را پذیرفت،

[۱۸] تنکابنی، محمد، قصص العلماء، ص ۱۴۰.

البته سیدمحمدباقر تنها به درس آن مرجع بسنده نکرد و از اندوخته‌های دیگر دانشوران آن سامان نیز بهره برد. بزرگانی که بی‌تردید باید شیخ جعفر کاشف الغطاء را در شمار آنان جای داد.
سیدمحمدباقر در نجف از محضر محمد ابراهیم کلباسی و علامه بحرالعلوم نیز بهره‌مند شد.

[۱۹] تنکابنی، محمد، قصص العلماء، ص ۱۴۰.

در تاریخ گفتگوها و آمد و شدهای سید با دیگران ثبت نشده اما تنها خاطره بازمانده از آن روزها می‌تواند نشان‌دهنده زندگی سید دانشجویان شفت در نجف باشد:
روزی محمدابراهیم به حجره سیدمحمدباقر شتافت و با صحنه‌ای غیر منتظره روبه‌رو شد؛ کتاب‌ها نیمه‌باز در کف اتاق پراکنده بود، کوزه آب گوشه‌ای بر زمین غلتیده، دوست گرانقدرش چون مردگان بر حصیر کهنه فرو افتاده می‌نمود. محمدابراهیم، که از شرایط زندگی سیدمحمدباقر آگاه بود، دریافت که جوانی چون سید، جز به سبب گرسنگی چنین ناتوان و زمین‌گیر نمی‌شود. پس به بازار رفت، غذایی مناسب فراهم آورد و دوستش را از چنگال مرگ رهایی بخشید.

[۲۰] تنکابنی، محمد، قصص العلماء، ص ۱۴۰.

بغداد و کاظمین

زندگی در نجف تا ۱۲۰۴ ه‌. ق. ادامه یافت.

[۲۱] امین عاملی، محسن، اعیان الشیعه، ج۹، ص۱۸۸.

در این سال بیماری سید را فرا گرفت و روانه بغداد ساخت.

[۲۲] تنکابنی، محمد، قصص العلماء، ص ۱۳۶.

او چهار ماه در بغداد زیست. در این مدت از درد رهایی یافت، کتاب نفیس «الحلیه اللامعه» را به رشته نگارش کشید

[۲۳] امین عاملی، محسن، اعیان الشیعه، ج۹، ص۱۸۸.

و سرانجام برای بهره‌گیری از محضر سیدمحسن اعرجی رهسپار کاظمین شد.

[۲۴] موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات، ج۲، ص۱۰۰.

جاذبه کاظمیه و استاد شهره‌اش سیدمحمدباقر را یک‌سال در آن دیار ماندگار ساخت. سپس بار سفر بست و در حدود ۱۲۰۵ ه‌. ق. راه ایران پیش گرفت.

اصفهان

سیدمحمدباقر در حالی که جز یک جلد کتاب و سفره‌ای نان چیزی همراه نداشت

[۲۵] جاپلقی، محمدشفیع، الروضه البهیه فی طرق الشفیعیه، چاپ سنگی.

در مدرسه چهار باغ اصفهان مسکن گزید ولی بزودی دریافت که محفل درسش سرپرست مدرسه را آزرده‌خاطر کرده است بنابراین به مدرسه دیگر کوچید

[۲۶] تنکابنی، محمد، قصص العلماء، ص ۱۴۳ و ۱۴۴.

و بساط تدریس و تحقیق گسترد.

شاگردان

۱. شیخ محمدمهدی بن حاج محمدابراهیم کلباسی.
۲. میرزا ابوالقاسم بن حاج سیدمهدی کاشانی (متوفی: ۱۲۸۱ ه‌. ق.).
۳. حاج محمدجعفر آباده‌ای.
۴. محمدشفیع جاپلقی (متوفی: ۱۲۸۰ ه‌. ق.).
۵. صفرعلی لاهیجی.
۶. ملا صالح برغانی قزوینی.
۷. ملا جعفر نظرآبادی.
۸. محمد تنکابنی.
۹. سیدمحمدباقر خوانساری.
۱۰. سیدعلی طباطبایی زواره‌ای (علویجه‌ای)
و ده‌ها شاگرد دیگر.

[۲۷] موسوی، محمدمهدی، احسن الودیعه، ص۲۹ ـ ۳۸.

[۲۸] تنکابنی، محمد، قصص العلماء، ص۷۱.

[۲۹] تنکابنی، محمد، قصص العلماء، ص۹۱.

[۳۰] تنکابنی، محمد، قصص العلماء، ص۱۳۶.

[۳۱] تنکابنی، محمد، قصص العلماء، ص۱۸۳.

[۳۲] گزی برخواری، عبدالکریم بن مهدی، تذکره القبور، ص۳۱.

[۳۳] گزی برخواری، عبدالکریم بن مهدی، تذکره القبور، ص۱۵۹.

[۳۴] شریف کاشانی، حبیب‌الله، لباب الالقاب فی القاب الاطیاب، ص۷۸.

فعالیت‌های سیاسی و مذهبی

از جمله فعالیت‌های سیاسی و مذهبی وی می‌توان کمک به فقرا، اجرای حدود ال