توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حکم اول ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حکم اول ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حکم اول ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

حکم بن هشام

با انقراض حکومت ۹۰ ساله بنی امیه و فروپاشی آنها در سال ۱۳۲هـ. ق عبدالرحمان بن معاویه معروف به عبدالرحمان داخل، از نوادگان هشام بن عبدالملک (دهمین خلیفه امویان) از چنگ عباسیان فرار کرد و به مغرب «شمال آفریقا» رفت و حکومت نیرومندی بنام حکومت امویان اندلس تاسیس کرد. در این پژوهش به یکی از حاکمان اموی به نام حکم بن هشام بن عبدالرحمان سال (۲۰۶-۱۸۰) هجری قمری پرداخته خواهد شد.

فهرست مندرجات

۱ – زندگینامه حکم بن هشام
۲ – وضعیت سیاسی حکومت حکم
۲.۱ – سقوط برشلونه اسپانیا
۲.۲ – شورش یحیی بن یحیی لیثی
۳ – واقعه حفر عمروس
۴ – شرح واقعه ربض
۵ – حکم بن هشام و شکوه پادشاهی
۵.۱ – تعیین ولیعهد بعد از خود
۵.۲ – منع دخالت فقها در حکومت
۵.۳ – علاقمند به شعر و موسیقی
۵.۴ – عصر علم و ادب
۶ – پانویس
۷ – منبع

زندگینامه حکم بن هشام

حکم بن هشام بن عبدالرحمان، سومین امیر اموی اندلس، معروف به ربضی، و کنیه اش ابوالعاص بود. او در سال ۱۵۴، از کنیزی به نام زخرف، در قرطبه به دنیا آمد.

[۱] ابن عذاری مراکشی، البیان المغرب فی الاخبار الاندلس و المغرب، ص۶۸، تحقیق لووی پروونسال و چ. سی کولان، بی جا، دارالثقافه، ۱۹۸۳.

حکم در ۸ و به روایتی ۱۴ صفر ۱۸۰، جانشین پدرش شد و فرمانروای اندلس گردید.

[۲] عنان، محمد عبدالله، تاریخ دولت اسلامی در اندلس، ج۱، ص۲۳۰.

وی در ابتدای امارت، با استفاده از ثبات داخلی که در اواخر دوران پدرش به وجود آمده بود، سیاست قدرتمندانه‌ای را در برابر دشمنان مسیحی شمال اندلس در پیش گرفت. او حاجب خود، عبدالکریم بن عبدالواحد بن مغیث، را در راس سپاهی انبوه به ناحیه البه و قلاع (قشتاله قدیم) و بلاط بشکنس (ناوار) فرستاد که این سپاه، پس از کشتار بسیار، با غنایم و اسیران فراوان بازگشت.

[۳] ابن اثیر، عز الدین علی، کامل تاریخ بزرگ اسلام و ایران، ترجمه ابو القاسم حالت و عباس خلیلی، ج۱۶، ص۹۳، تهران، مؤسسه مطبوعاتی علمی، ۱۳۷۱.

[۴] ابن عذاری مراکشی، البیان المغرب فی الاخبار الاندلس و المغرب، ج۲، ص۷۵.

وضعیت سیاسی حکومت حکم

پس از به امارت رسیدن حکم، عموهایش سلیمان و عبدالله (که قبلا هم بر هشام خروج کرده بودند، اما او آنان را بخشیده بود) بار دیگر شورش کردند. عبدالله از مغرب به بلنسیه (والنسیا) رفت و آنجا را تصرف کرد و سلیمان، که در طنجه بود، به او پیوست. عبدالله به دربار شارلمانی، پادشاه فرانسه، رفت و از او یاری خواست. شارلمانی نیز لشکری به سرداری پسرش، لوئی، روانه کرد. برخی سران شورشی نیز عبدالله را همراهی می‌کردند. پس از چندین جنگ، حکم پیروز شد و سلیمان را در سال ۱۸۴ کشت. عبدالله در بلنسیه ماند و بخشش خواست و دست از آشوب برداشت. وی در سال ۱۸۷ با حکم صلح کرد.

[۵] ابن اثیر، عز الدین علی، کامل تاریخ بزرگ اسلام و ایران، ترجمه ابو القاسم حالت و عباس خلیلی، ج۱۶، ص۱۱۲-۹۳.

[۶] ابن عذاری مراکشی، البیان المغرب فی الاخبار الاندلس و المغرب، ج۲، ص۷۱-۷۰.

[۷] ابن خلدون، العبر، ترجمه عبد المحمد آیتی، ج۳، ص۱۸۲، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، چ اول، ۱۳۶۳.

در سال ۱۸۱، حکم با شورش‌هایی در منطقه ثغر اعلی (آراگون) و طلیطله (تولدو) روبه رو شد که همگی را سرکوب کرد.

[۸] ابن خلدون، العبر، ترجمه عبد المحمد آیتی، ج۳، ص۱۸۳.

سقوط برشلونه اسپانیا

در سال ۱۸۵، شارلمانی به منظور ایمن ساختن گالیا (درجنوب فرانسه) از خطر جنگجویان مسلمان، لشکری عظیم به سرداری پسرش لویی امیر اکوتین برای فتح برشلونه (بارسلون) به اسپانیا فرستاد. نرسیدن حمایت‌های حکم که مشغول سرکوب شورش‌های داخلی بود از یک سو، و عصیان والیان ثغر اعلی برضد حکومت اموی اندلس از سوی دیگر، مقاومت والی برشلونه را بی نتیجه گذاشت. در این جنگ، هزاران نفر کشته شدند و برشلونه، بزرگ‌ترین و استوارترین ثغر در اسپانیا، پس از هفت ماه محاصره، از دست مسلمانان خارج شد و حدود اندلس، که روزگاری جبال پیرنه بود، به ثغر اعلی عقب نشست.

[۹] ابن خلدون، العبر، ترجمه عبد المحمد آیتی، ج۳، صو۱۸۳.

[۱۰] عنان، محمد عبدالله، تاریخ دولت اسلامی در اندلس، ج۱، ص۲۳۵.

با افزایش جمعیت قرطبه، پایتخت خلفای اموی اندلس، محلات اطراف شهر ربض گسترش یافت. بیشتر ساکنان این محلات مهاجران عرب و بربر و طبقات میانه و فقیر اسپانیایی مسلمان (مولدون) بودند که با امتیاز طلبی عربها در حکومت و خروجشان از احکام اسلامی و گرایش آنان به برتری‌های نژادی و ملی و قومی و طبقاتی، مخالفت می‌ورزیدند.

شورش یحیی بن یحیی لیثی

از سوی دیگر، علما و فقها سیاست مذهبی حکم را نمی‌پسندیدند. حکم آشکارا به خوش گذرانی و شراب خواری می‌پرداخت و برعکس پدرش هشام که فقها را در هم امور شرکت داده بود، می‌کوشید تا از نفوذ آنان کاسته و آنان را از دخالت در امور دور کند و به همین دلیل، فقها نیز تلاش می‌کردند تا سلط سیاسی بدست آورند، بنابراین وی را به فسق و خروج از احکام دین نسبت می‌دادند. آنان که در میان توده مردم قرطبه پایگاهی قوی داشتند، در سال ۱۸۷ یا ۱۸۹ بنیان شورشی عمومی را پی ریزی کردند. در راس مخالفان، یحیی بن یحیی لیثی (از فقهای مالکی)، عیسی بن دینار، طالوت الفقیه بودند. مخالفان با شخصی از خاندان اموی، به نام محمد بن قاسم مروانی، به جانشینی حکم بیعت کردند و او را به ریاست برگزیدند و به او وعده دادند اگر پیروز شود او را به جای حکم به حکومت برسانند؛ اما محمد بن قاسم نزد حکم رفت و وفاداری خود را به او اظهار داشت. بدین ترتیب، شورش قبل از پا گرفتن کشف شد و حکم بسیاری را دستگیر و ۷۲ نفر را اعدام کرد.

[۱۱] ابن اثیر، عز الدین علی، کامل تاریخ بزرگ اسلام و ایران، ترجمه ابو القاسم حالت و عباس خلیلی، ج۱۶، ص۱۲۹.

[۱۲] ابن عذاری مراکشی، البیان المغرب فی الاخبار الاندلس و المغرب، ج۲، ص۷۵ـ۷۷.

[۱۳] ابن خلدون، العبر، ترجمه عبد المحمد آیتی، ج۳، ص۱۸۲.

واقعه حفر عمروس

حکم با زیرکی تمام برای نشان دادن حسن ظن خود و جلب نظر مردم، حکومت طلیطله را به یکی از وفاداران خود به نام عمروس، که از مولدون وشقه بود، سپرد. عمروس با تظاهر به دشمنی با امویان، تصمیم گرفت بر مردم طلیطله، که بر ضد حکومت قرطبه شورش می‌کردند، ضربه نهایی را وارد کند. او در خارج شهر قلعه‌ای محکم ساخت و به دستور او، در ضیافتی ساختگی به مناسبت بازگشت عبدالرحمان بن حکم از سفر جنگی به شمال اندلس، عده زیادی، و به روایتی بیش از ۵۳۰۰ تن از مردم و بزرگان شهر، را گردن زدند و در حفره‌ای مدفون ساختند. او جسد کشتگان را به درون گودالی می‌انداخت و وانمود می‌کرد. میهمانان از درب دیگری خارج شده‌اند. این واقعه به «حفره عمروس» معروف شد. در سال ۱۸۱ق (این واقعه را در سال ۱۹۱ق ذکر کرده‌اند. لیکن با توجه به گزارش مورخان اندلسی به نظر می‌آید ۱۸۱ق صحیح باشد.) اتفاق افتاد.

[۱۴] ابن اثیر، عز الدین علی، کامل تاریخ بزرگ اسلام و ایران، ترجمه ابو القاسم حالت و عباس خلیلی، ج۱۶، ص۱۳۰.

[۱۵] ناصری طاهری،