توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیت‌الله ربانی شیرازی ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیت‌الله ربانی شیرازی ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیت‌الله ربانی شیرازی ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

عبدالرحیم ربانی شیرازی

عبدالرحیم ربانی شیرازی، از علمای مبارز و ضد استبداد ایران در قرن چهاردهم هجری می‌باشد.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی اجمالی
۲ – ورود به حوزه
۳ – مبارزه با فرقه‌های انحرافی
۴ – مهاجرت به قم
۵ – کسب درجه اجتهاد
۶ – طرح اتحاد مراجع
۷ – سازماندهی مبارزات
۸ – مبارزه با رژیم پهلوی و دستگیری
۹ – تلاش جهت بازگشت امام از تبعید
۱۰ – اوج مبارزات سیاسی
۱۱ – مبارزه علیه قدرت‌های خارجی
۱۲ – مخالفت با جشن‌های دو هزار و پانصد ساله
۱۳ – ایجاد تشکیلات انقلابی
۱۴ – مبارزه با جریان‌های فکری انحرافی
۱۵ – تبعید
۱۶ – اقدامات دیگر مبارزاتی
۱۷ – فعالیت پس از پیروزی انقلاب
۱۸ – سوء قصدهای متعدد
۱۹ – شهادت
۲۰ – آثار علمی
۲۱ – پانویس
۲۲ – منبع

معرفی اجمالی

وی در ۱۱ فروردین ۱۳۰۱ ش/ ۳ شعبان ۱۳۴۰ در شیراز به دنیا آمد. تحصیلات خود را در مکتب خانه آغاز کرد و همزمان به کسب و کار در کنار پدر پرداخت. پس از طی تحصیلات ابتدایی، در دوازده سالگی به فراگیری علوم اسلامی روی آورد. صبح‌ها به مدرسه آقا باباخان می‌رفت و بعد از ظهرها در بازار به فروشندگی اشتغال داشت. همزمان با کار، به «حزب برادران» آیت‌الله نورالدین حسینی (که مقابله با تجاوزات استعمارگران خارجی و عمال داخلی آنها را هدف خود قرار داده بود) پیوست و رسما به فعالیت‌های حزبی و سیاسی روی آورد و تا ۱۳۲۵ همکاری خود را با آن ادامه داد.

ورود به حوزه

تصمیم او برای ورود به حوزه مصادف با اوج مبارزه رضا خان با فرهنگ و مظاهر دینی و روحانیت بود. عبدالرحیم در واقعه کشف حجاب با اجازه آقا سیدنورالدین آیات و روایاتی را که دلالت بر لزوم پوشش برای زن و حفظ بدن زن و مرد بیگانه از یکدیگر داشت، استخراج و به صورت اعلامیه بر معابر عمومی نصب کرد و با این عمل به اولین حرکت دینی و تبلیغاتش دست زد.

مبارزه با فرقه‌های انحرافی

ربانی در هنگام تحصیل در حوزه شیراز، احساس کرد که فرقه‌های به ظاهر مذهبی چون صوفیه و بهائیت، در واقع گروه‌های سیاسی هستند که با هدف اجرای سیاست‌های استعماری انگلیس و ایجاد شکاف بین صفوف مردم و بدبین کردن آنها نسبت به روحانیت و مرجعیت تقلید دست به کار شده‌اند. از اینرو مبارزه با آنان را از وظایف خویش برشمرد و به دلیل آشنایی با مشکلات آن، در وهله اول کوشش کرد تا با سخنرانی و تشکیل جلسات بحث و مناظره علمی و گفتگوهای مستقیم با سران این فرقه‌ها آنان را متقاعد سازد؛ اما پس از عدم قبول مناظره از سوی رهبران این فرق و اقدام آنها به جوسازی و شایعه پراکنی علیه ربانی برای جلوگیری از حضور وی در منطقه، او مردم را به تصرف و انهدام مراکز آنها توصیه کرد.
اقدامات وی در مبارزه با عوامل بهایی در منطقه سروستان (که از پایگاه‌های اصلی بهائیان فارس و پل ارتباطی آنها در شیراز با دیگر مناطق بود) در ۲۸ صفر ۱۳۶۷ ق/ ۱۳۲۷ مصادف با رحلت [شهادت] امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) منجر به زد و خورد و قتل سرکرده آنان و سپس دستگیری خود و حدود سی نفر از مسلمان‌ها شد که تعدادی از این دستگیر شدگان از جمله ربانی به اعدام محکوم گردیدند، ولی به دلیل فعالیت پیگیر علمای شیراز از اعدام وی جلوگیری به عمل آمد. از دیگر فعالیت‌های او مبارزه با دراویش بود که توانست مسجد گنج شیراز را که از پایگاه‌های آنان بود از دستشان خارج سازد؛ و نیز مبارزه علمی و فکری از طریق بحث آزاد و مناظره با اخباریان (که به انکار وظیفه مجتهدان و محدودیت نقش علما از لحاظ عقیدتی و عملی قائل بودند) و مبارزه با چپی‌ها و کمونیست‌ها بود که تا آخرین روزهای زندگیش ادامه داشت.

مهاجرت به قم

عبدالرحیم در ۱۳۲۷ به دلیل فراهم نبودن امکان تکمیل تحصیلات حوزوی در شیراز، به قم مهاجرت کرد و در درس آیت‌الله بروجردی حاضر شد. روح دینی، فکر روشن، تقوای شدید، قدرت علمی و دقت نظر وی در کلاس درس سبب ارتقاء منزلت وی نزد استادش (آیت الله بروجردی) گردید و به عنوان نماینده ایشان بارها برای رسیدگی به امور مسلمانان به شهرهای مختلف سفر کرد.

کسب درجه اجتهاد

او به زودی نردبان ترقی را طی نمود و به درجه اجتهاد نائل گردید و اجازه دریافت از آیات عظام: شیخ محمدکاظم شیرازی، سیدعبدالله بلادی و شیخ آقا بزرگ تهرانی دریافت نمود.
وی در ابتدا در شیراز و قم به تدریس اشتغال داشت اما بعدها به واسطه مبارزات سیاسیش، تدریس را رها کرد.

طرح اتحاد مراجع

پس از وفات آیت‌الله بروجردی، ربانی خطر ایجاد تشکیلات قوی و منسجم و نیرومندی را حول محور یکی از علما و مدرسان نامدار حوزه، ضروری دانست. از اینرو در جلسات متعددی که با حضور علما و مدرسین طراز اول حوزه علمیه قم تشکیل شد، امام خمینی را که شیوه اش مبارزه با طاغوت و ایستادگی در مقابل تجاوزات دولت‌ها به مرزهای اسلام و منافع اسلام بود جهت رهبری روحانیت پیشنهاد نمود و برای جلب نظر موافق آنها تلاش فراوان کرد، اما نتوانست طرح مرجعیت واحد را تصویب کند و لذا طرح «اتحاد مراجع» را داد. وی می‌خواست به هر ترتیب، قدرت متمرکز روحانیت تقسیم نشود تا بتوان در مواقع لزوم به بهترین نحو از آن استفاده کرد و جلو اقدامات ضد اسلامی و ضد مردمی رژیم را گرفت اما این طرح نیز با موفقیت رو به رو نشد.

سازماندهی مبارزات

پس از اعلام برگزاری رفراندوم انقلاب سفید و مخالفت علما با آن در بهمن ۱۳۴۱، وی برای تحقق خواسته‌های مراجع، تظاهراتی را علیه رژیم در قم سازماندهی کرد که این حرکت، الگویی برای مخالفت در شهرستان‌ها شد.
بعد از بازگشت امام خمینی در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲، او با اعزام نمایندگانی به نقاط مختلف کشور تصمیم به گسترش و ادامه نهضت و مبارزه توسط طلاب و روشنفکران مسلمان گرفت.

مبارزه با رژیم پهلوی و دستگیری

در ۱۸ فروردین ۱۳۴۳، در گردهمایی توده‌های مردم به مناسبت آزادی امام خمینی، قطعنامه تنظیمی خویش را که به امضای طلاب و فضلای حوزه علمیه قم رسانده بود، توسط یکی از طلاب به آگاهی عموم رساند تا ضمن اعلام رهبری دینی و مرجعیت قاطع امام خمینی، مردم را نسبت به وظایف خویش در مقابل رژیم شاه، آشنا سازد. ربانی پس از تبعید امام در ۱۳ آبان ۱۳۴۳، این اقدام غیر قانونی رژیم را محکوم کرد و از همین رو، در ۲۳ آبان همان سال دستگیر و بازداشت شد.
او پس از آزادی در اولین قدم و به نشانه اعتراض به رای دادگاه قاتلان حسنعلی منصور، نخست وزیر، برنامه تحصن در منزل سه نفر از علمای طراز اول قم را به تاریخ ۱۱ خرداد ۱۳۴۴، ترتیب داد. این حرکت ابتکاری تنها پشتیبانی رسمی و علنی از گروه انقلابی بخارایی در آن دوران خفقان بود.
ربانی معتقد بود که پس از تبعید امام، مبارزه روحانیون همچنان باید تداوم یابد تا رژیم بداند که راه او همچنان ادامه دارد؛ لذا دست به بازسازی تشکیلات مبارزه سازماندهی روحانیون مبارز زد.

تلاش جهت بازگشت امام از تبعید

موقعیت ممتاز علمی و حوزوی او از یک سو و فعالیت‌ها و فداکاری‌های وی در مواجهه با خطرات، سبب شد تا گروه قابل توجهی از طلاب و حتی مدرسین و فضلا، رهبری او را در مسائل مبارزاتی و سیاسی پذیرفته و حرکت‌های خود را بر اساس رهنمودهای وی تنظیم کنند. او برای پایان بخشیدن به دوران تبعید امام خمینی و بازگشت ایشان به کشور و جلوگیری از بی تفاوتی مردم نسبت به عدم حضور امام، تمهیدات گوناگونی اندیشید.
در نخستین گام با ارسال نامه‌های متعدد به نام افراد با نفوذ رؤسای حوزه‌های علمیه در سراسر کشور از آنها خواست تا بر اساس یک طرح معین، در یک روز مشخص حوزه‌های علمیه و بازار و مغازه‌ها در سراسر کشور تعطیل شود. این حرکت به دلیل دستیابی ساواک به یکی از نامه‌ها، عقیم ماند. او همچنین در مقابله با توطئه انتقال امام از ترکیه به عراق موضعگیری صریح و علنی کرد و از سویی طی نامه‌ای به هویدا اعلام داشت که ادامه تبعید ایشان مورد خشم و نگرانی عموم ملت است و از سوی دیگر با نوشتن نامه‌هایی با عناوین مختلف درصدد وادار کردن فضلای دیگر شهرها برای نوشتن نامه‌های سرگشاده مستقل جهت ایجاد موج و فشار بر رژیم، جهت خنثی سازی توطئه تداوم تبعید امام خمینی شد. حرکت بعدی وی، راه اندازی اعتصابات و اعتراضات عمومی در سطح کشور بود که به دلیل عدم همراهی برخی از علما، ناکام ماند.
به دنبال این اقدامات، رژیم شاه در آستانه ۱۳۴۵ با هجوم گسترده به حوزه علمیه قم به دستگیری طلاب و فضلای انقلابی حوزه پرداخت. ساواک در پی این بازداشت‌ها و بازرسی منازل افراد، به وجود تشکیلاتی مخفی و سری پی برد که ریاست آن، مدتی به عهده آیت‌الله ربانی بود. از اینرو وی در ۲ فروردین ۱۳۴۵ دستگیر و روانه زندان قزل قلعه شد و منزل او نیز بازرسی گردید.

اوج مبارزات سیاسی

وی پس از گذشت شش ماه از دوران بازداشت خود طی نامه سرگشاده‌ای که به همراه یکی از علمای زندانی، خطاب به مراجع بین المللی و علمای ایران و برخی کشورهای اسلامی نوشت، موارد بارزی از تجاوزات رژیم شاه در پایمال نمودن حقوق بشر و موازین بین المللی و قانون اساسی کشور را بشمرد و خواستار محکومیت او شد. پس از انتشار این نامه در ایران و خارج کشور، ماموران رژیم برای حفظ حیثیت سیاسی خود در ۲۸ مهر ۱۳۴۵