توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یوسف بویطی ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یوسف بویطی ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل یوسف بویطی ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

یوسف بن یحیی قرشی بویطی

بُوَیْطی، ابویعقوب، یوسف بن یحیی قرشی از فقها و محدثان عامه و جانشین شافعی است.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی اجمالی
۲ – زمان و محل تولد
۳ – مشایخ
۴ – شاگردان
۵ – ملازمت با شافعی
۶ – اعلم شاگردان شافعی
۷ – جانشین شافعی
۸ – راویان وی
۹ – بویطی در جریان محنه
۱۰ – آراء
۱۱ – آثار و تالیفات
۱۱.۱ – انتساب کتاب الام
۱۱.۲ – اثری در نحو
۱۲ – فهرست منابع
۱۳ – پانویس
۱۴ – منبع

معرفی اجمالی

بُوَیْطی، ابویعقوب‌یوسف‌ بن‌ یحیی قرشی (د ۲۳۱ق/۸۴۶م)، فقیه ، زاهد و محدث مصری، شاگرد و جانشین شافعی ، نسبت وی به بوبط، روستایی درصعید مصر می‌رسد.

[۱] عبدالکریم سمعانی، الانساب، ج۲، ص۳۶۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۳م.

[۲] یاقوت، بلدان، ج۱، ص۷۶۶.

از تاریخ تولد وی در منابع ذکری به میان نیامده است، ولی براساس آگاهی‌های موجود دربار روایت وی از ابن‌وهَب (د۱۹۷ق/۸۱۳م)، می‌توان ولادت او را در نیم دوم سده ۲ق تخمین زد.

زمان و محل تولد

او که به ابن بویطی نیز معروف است، به بُوَیْط، قریه‌ای در مصر ، منسوب بوده است

[۳] یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۱، ص۵۱۳، بیروت ۱۳۹۹/۱۹۷۹.

[۴] عبدالکریم بن محمد سمعانی، الانساب، ج۱، ص۴۱۶، چاپ عبدالله عمر بارودی، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸.

و تاریخ ولادت او معلوم نیست.

مشایخ

احادیث نبوی را از شافعی (متوفی ۲۰۴) و عبداللّه بن وهب فقیه مالکی (۱۲۵ـ۱۹۷) استماع کرد.

شاگردان

ابواسماعیل ترمذی، ابراهیم بن اسحاق حربی، قاسم بن مغیره جوهری، احمدبن منصور رمادی، ابومحمد الدارمی، ابوحاتم، ربیع بن سلیمان و بعضی از محدثان دیگر نیز از وی روایت کرده‌اند.

[۵] احمدبن علی خطیب بغدادی، تاریخ بغدادی، ج۱۴، ص۳۰، چاپ مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت ۱۴۱۷/۱۹۹۷.

[۶] ابن ندیم، کتاب الفهرست، ج۱، ص۲۶۶، چاپ رضا تجدّد، تهران ۱۳۵۰ ش.

[۷] ابن خلّکان، وفیات الاعیان، ج۷، ص۶۱، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۹۶۸ـ۱۹۷۷.

[۸] محمدبن احمد ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۱۲، ص۵۸ ـ۵۹، بیروت ۱۴۰۲ـ۱۴۰۹/ ۱۹۸۲ـ ۱۹۸۸.

ملازمت با شافعی

بویطی مصاحب شافعی بود و نزد او منزلت مهمی داشت.
شافعی نظریات او را تأیید می‌کرد و گاهی پاسخ به مسائل را به وی ارجاع می‌داد و بویطی را زبان خود می‌دانست.

[۹] ابن خلّکان، وفیات الاعیان، ج۷، ص۶۳، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۹۶۸ـ۱۹۷۷.

[۱۰] ابن تغری بردی، النّجوم الزاهره فی ملوک مصر و قاهره، ج۲، ص۲۶۰ـ۲۶۱، قاهره (تاریخ مقدمه ۱۳۸۳/۱۹۶۳).

اعلم شاگردان شافعی

شافعی پس از ابتلا به مرضی که به مرگ او منجر شد، جلسات درس خود را به بویطی واگذار کرد و او را اعلم اصحاب و شاگردان خود خواند.

[۱۱] ابن خلّکان، وفیات الاعیان، ج۷، ص۶۳، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۹۶۸ـ۱۹۷۷.

[۱۲] احمدبن علی خطیب بغدادی، تاریخ بغدادی، ج۱۴، ص۳۰۳، چاپ مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت ۱۴۱۷/۱۹۹۷.

پس از فوت شافعی نیز بویطی جانشین او در درس و افتاء شد.

[۱۳] ابن خلّکان، وفیات الاعیان، ج۷، ص۶۳، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۹۶۸ـ۱۹۷۷.

[۱۴] عبدالوهاب بن علی سبکی، طبقات الشّافعیّه الکبری، ج۲، ص۱۶۳، چاپ محمود محمد طناحی و عبدالفتاح محمد حلو، قاهره ۱۹۶۴ـ۱۹۷۶.

[۱۵] احمدبن مصطفی طاش کبری زاده، مفتاح السعاده و مصباح السیاده، ج۲، ص۲۷۹، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۵.

جانشین شافعی

بویطی فقه را نزد شافعی فرا گرفت. پس از مرگ شافعی (۲۰۴ق/۸۱۹م). با وجود رقیبانی چون محمد بن‌ عبدالله بن عبدالحکم (د ۲۶۸ق/۸۸۱م)، بویطی که از بقیه مسن‌تر بود، جانشین وی در امر تدریس و فتوا گشت.

[۱۶] احمد خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۴، ص۳۰۱، قاهره، ۱۳۴۹ق.

[۱۷] ابواسحاق شیرازی، طبقات الفقهاء، ج۱، ص۹۸، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۴۰۱ق/۱۹۸۱م.

[۱۸] محمد ذهبی، سیراعلام النبلاء، ج۱۲، ص۶۰، به کوشش شعیب ارنؤوط و دیگران، بیروت، ۱۴۰۴ق/۱۹۸۴م.

[۱۹] عبدالوهاب سبکی، طبقات الشافعیه الکبری، ج۲، ص۱۶۳، به کوشش عبدالفتاح محمد حلو و محمود محمد طناحی، قاهره، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۴م.

گفته‌اند که شافعی استفتائات را به او ارجاع می‌داد

[۲۰] محمد عبادی، طبقات الفقهاء الشافعیه، ج۱، ص۷، به کوشش یوستا ویتستام، لیدن، ۱۹۶۴.

و نیز اورا اعلم اصحاب خود می‌دانست.

[۲۱] احمد خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۴، ص۳۰۱، قاهره، ۱۳۴۹ق.

[۲۲] ابواسحاق شیرازی، طبقات الفقهاء، ج۱، ص۹۸، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۴۰۱ق/۱۹۸۱م.

[۲۳] محمد ذهبی، العبر، ج۱، ص۳۲۳، به کوشش محمدسعید بن‌ بسیونی زغلول، بیروت، ۱۴۰۵ق/۱۹۸۵م.

ابن‌ندیم،

[۲۴] ابن‌ندیم، الفهرست، ج۱، ص۲۶۶.

مُزَنی را فقیه‌ترین اصحاب شافعی ، و بویطی را صالح‌ترین آن‌ها خوانده است. همچنین تسلط وی بر احتجاج به کتاب خدا ستوده شده است.

[۲۵] محمد عبادی، طبقات الفقهاء الشافعیه، ج۱، ص۷، به کوشش یوستا ویتستام، لیدن، ۱۹۶۴.

ابن‌حزم،

[۲۶] ابن‌حزم، «اصحاب‌الفتیا» جوامع‌السیره، ج۱، ص۳۳۳، به کوشش احسان عباس و دیگران، قاهره، دارالمعارف.

بویطی را از مجتهدان اصحاب شافعی محسوب می‌دارد.

[۲۷] محمد شافعی، الام، ج۶، ص۲۳۶، به کوشش محمدزهری نجار، بیروت، ۱۳۹۳ق/۱۹۷۳م.

[۲۸] محمد عبادی، طبقات الفقهاء الشافعیه، ج۱، ص۹، به کوشش یوستا ویتستام، لیدن، ۱۹۶۴.

راویان وی

بویطی از ابن‌وهب ومحمد بن ادریس شافعی حدیث شنید.

[۲۹] ابن‌ندیم، الفهرست، ج۱، ص۲۶۵.

[۳۰] ابن‌ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۴، ص۲۳۵، حیدرآباد دکن، ۱۳۲۷ق/۱۹۵۳م.

[۳۱] احمد خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۴، ص۲۹۹، قاهره، ۱۳۴۹ق.

[۳۲] محمد ذهبی، سیراعلام النبلاء، ج۱۲، ص۵۹، به کوشش شعیب ارنؤوط و دیگران، بیروت، ۱۴۰۴ق/۱۹۸۴م.

[۳۳] عبدالله دارمی، سنن، ج۱، ص۳۶۰، قاهره، ۱۳۹۸ق/۱۹۷۸م.

در فهرست کسانی که از او روایت کرده‌اند، از ربیع‌ بن سلیمان مرادی، ابواسماعیل ترمذی، ابراهیم‌ بن‌ اسحاق حربی، ابوحاتم رازی، عثمان‌ بن‌ سعید دارمی، قاسم‌ بن‌ مغیره جوهری ، احمد بن منصوررمادی، قاسم‌ بن‌ هاشم سمسار، احمد بن‌ ابراهیم‌ بن فیل، محمد بن عامر مِصّیصی، ابوسهل محمود بن نضر بن واصل بُخاری ، یحیی‌ بن‌ عثمان‌ بن‌ صالح مصری و ابوالولید مکی می‌توان یاد کرد.

[۳۴] ابن‌ندیم، الفهرست، ج۱، ص۲۶۶.

[۳۵] ابن‌ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۴، ص۲۳۵، حیدرآباد دکن، ۱۳۲۷ق/۱۹۵۳م.

[۳۶] احمد خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۴، ص۲۹۹_۳۰۰، قاهره، ۱۳۴۹ق.

[۳۷] عبدالکریم سمعانی، الانساب، ج۲، ص۳۶۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۳م.

[۳۸] محمد ذهبی، سیراعلام النبلاء، ج۱۲، ص۵۹، به کوشش شعیب ارنؤوط و دیگران، بیروت، ۱۴۰۴ق/۱۹۸۴م.

[۳۹] عبدالوهاب سبکی، طبقات الشافعیه الکبری، ج۲، ص۱۶۳، به کوشش عبدالفتاح محمد حلو و محمود محمد طناحی، قاهره، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۴م.

[۴۰] ابن‌حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، ج۱۱، ص۴۲۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۲۷ق.

از نظر اعتبار در نقل حدیث، ابوحاتم اورا «صدوق»،

[۴۱] ابن‌ابی حاتم، الجر