توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یحیی بن محمد شیبانی ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یحیی بن محمد شیبانی ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل یحیی بن محمد شیبانی ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

ابن‌هبیره ابوالمظفر عون‌الدین پاورپوینت کامل یحیی بن محمد شیبانی ۷۴ اسلاید در PowerPoint

اِبْنِ هُبَیْره، ابوالمظفر عون‌الدین یحیی بن محمد بن هبیر شیبانی، (۴۹۹-۵۶۰ق/۱۱۰۶-۱۱۶۵م) ادیب، محدث، فقیه حنبلی و وزیر دو تن از خلفای عباسی است.

فهرست مندرجات

۱ – زندگی
۱.۱ – فرزندان
۲ – اساتید
۳ – شاگردان
۴ – فعالیت‌ها
۵ – ویژگی‌ها
۶ – مجالس درس
۷ – بحثی در اعتقادات ابن هبیره
۸ – آثار
۸.۱ – چاپی
۸.۲ – یافت نشده
۹ – فهرست منابع
۱۰ – پانویس
۱۱ – منبع

زندگی

اگرچه در تبارنام مفصلی نسب او را به بنی بکر بن وائل، از اعراب عدنانی، رسانده‌اند، اما نویسندگان بعدی غالباً آن را بر ساخت دوران وزارت وی دانسته‌اند.

[۱] عمادالدین کاتب، محمد بن محمد، خریده القصر و جریده العصر، القسم العراقی، ج۱، ص۹۶-۹۷، بغداد، ۱۳۷۵ق/۱۹۵۵م.

[۲] ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، مرآه الزمان، ج۸، ص۲۵۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۷۰ق/۱۹۵۱م.

[۳] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۲۳۰.

ابن هبیره در روستایی به نام «دور بنی اوقر»،(که بعدها به «دورالوزیر عون‌الدین» شهرت یافت)، از توابع دُجیل عراق ، زاده شد.

[۴] عمادالدین کاتب، محمد بن محمد، خریده القصر و جریده العصر، القسم العراقی، ج۱، ص۹۶-۹۷، بغداد، ۱۳۷۵ق/۱۹۵۵م.

[۵] ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، مرآه الزمان، ج۸، ص۲۵۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۷۰ق/۱۹۵۱م.

[۶] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۲۳۰.

[۷] یاقوت، بلدان، ج۲، ص۶۱۵.

پدرش که کشاورز

[۸] ابن طقطقی، محمد، الفخری، ج۱، ص۳۱۲، بیروت، ۱۴۰۰ق/۱۹۸۰م.

و به روایتی مردی سپاهی بود،

[۹] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۲۳۰.

او را در کودکی برای تحصیل به بغداد فرستاد و گویا اندکی بعد که هنوز ابن هبیره کودک بود، درگذشت و پس از آن ابن هبیره روزگار را با سختی و تنگدستی می‌گذرانید و به کارهای مختلف می‌پرداخت.

[۱۰] ابن طقطقی، محمد، الفخری، ج۱، ص۳۱۲، بیروت، ۱۴۰۰ق/۱۹۸۰م.

با این‌همه به تحصیل علم همت گماشت.
ابن هبیره سرانجام در بغداد بر اثر بیماری درگذشت و احتمالاً وی را مسموم کردند

[۱۱] ابن جوزی عبدالرحمن، المنتظم، ج۱۰، ص۲۱۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۵۸ق.

و در مدرسه‌ای که خود برای حنبلیان بنیاد نهاده بود، دفن شد.

[۱۲] ابن اثیر، الکامل، ج۱۱، ص۳۲۱.

فرزندان

از ابن هبیره دو پسر به نام‌های عزالدین ابوعبداللـه محمد که مقام نیابت وزارت پدر را داشت، و شرف‌الدین ابوالولید مظفر بازماند،

[۱۳] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۲۴۲.

اما پس از درگذشت ابن هبیره، به فرمان خلیفه مستنجد، فرزندان وی را دستگیر و اموالشان را مصادره کردند. از این‌رو خاندان ابن هبیره به تهیدستی افتادند، تا آن‌جا که مجبور شدند کتابخان وقفی وزیر را بفروشند.

[۱۴] ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، مرآه الزمان، ج۸، ص۲۶۲، حیدرآباد دکن، ۱۳۷۰ق/۱۹۵۱م.

اما به گفت ابن طقطقی

[۱۵] ابن طقطقی، محمد، الفخری، ج۱، ص۳۱۶، بیروت، ۱۴۰۰ق/۱۹۸۰م.

عزالدین پس از پدر به وزارت برگزیده شد، ولی زود برکنار و زندانی گردید.

اساتید

فقه را نزد کسانی چون ابوبکر دینوری و ابوالحسین محمد فرّاء فرا گرفت، از ابومنصور جوالیقی ادب آموخت و نزد ابوعثمان اسماعیل بن محمد بن قیل اصفهانی و ابوالقاسم هبه اللـه بن محمد بن حسین کاتب حدیث خواند و مدتی نیز مصاحبت ابوعبداللـه محمد بن یحیی بن علی زبیدی واعظ را برگزید.

[۱۶] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۲۳۱.

[۱۷] ابن ایبک، احمد، المستفاد من ذیل تاریخ بغداد، به کوشش قیصر ابوفرح، ج۱، ص۲۶۱، بیروت، ۱۳۹۹ق/۱۹۷۹م.

همچنین از کسانی چون ابوغالب بن بنا، ابوبکر محمد بن عبدالباقی انصاری، عبدالوهاب انماطی، ابوعثمان ابن مله و ابن زاغونی حدیث شنید.

[۱۸] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۲۳۱.

[۱۹] ابن ایبک، احمد، المستفاد من ذیل تاریخ بغداد، به کوشش قیصر ابوفرح، ج۱، ص۲۶۱، بیروت، ۱۳۹۹ق/۱۹۷۹م.

[۲۰] ابن رجب، عبدالرحمن بن شهاب‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، به کوشش حامد الفقی، ج۱، ص۲۵۱، قاهره، ۱۳۷۲ق/۱۹۵۲م.

و به روایتی از ابوطالب علوی محمد بن محمد حسنی، نقیب طالبیان بصره، بخش‌هایی از السنن ابی داوود را فرا گرفت و با اجاز او آن را روایت کرد.

[۲۱] ذهبی، محمد بن احمد، العبر، به کوشش محمدسعید بن بسیونی، ج۳، ص۳۴، بیروت، ۱۴۰۵ق/۱۹۸۵م.

شاگردان

عالمان و فقیهان متعددی از ابن هبیره فقه و حدیث و ادب آموخته‌اند که مشهورترین اینان ابوالفرج عبدالرحمن ابن جوزی است که از وی با عنوان «شیخ» خود یاد کرده است.

[۲۲] ابن جوزی، عبدالرحمن، مشیخه، به کوشش محمد محفوظ، ج۱، ص۱۹۳، بیروت، دارالعرب الاسلامی.

ابن جوزی یکی از نخستین گزارشگران زندگی ابن هبیره است و روایات او در این باب معتبرترین مأخذ احوال وزیر به‌شمار می‌رود و نویسندگان و محققان بعدی عمدتاً از روایات ابن جوزی استفاده کرده‌اند. افزون بر وی، ابن مارستانیه نیز در شرح حال این وزیر عباسی، اثری با عنوان سیره الوزیر ابن هبیره تألیف کرده است و به نظر می‌رسد که ابن رجب

[۲۳] ابن رجب، عبدالرحمن بن شهاب‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، به کوشش حامد الفقی، ج۱، ص۲۵۱، قاهره، ۱۳۷۲ق/۱۹۵۲م.

[۲۴] ابن رجب، عبدالرحمن بن شهاب‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، به کوشش حامد الفقی، ج۱، ص۲۵۳، قاهره، ۱۳۷۲ق/۱۹۵۲م.

و ابن خلکان

[۲۵] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۲۳۲.

در شرح زندگانی ابن هبیره از آن سود برده باشند. ابن جوزی همچنین بهره‌هایی علمی را که از ابن هبیره برگرفته، در کتاب المقتبس فی الفوائد العونیه خود منعکس کرده است. وی گزیده‌ای از مطالب الافصاح استاد را در کتاب محض المحض آورده است.

[۲۶] ابن رجب، عبدالرحمن بن شهاب‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، به کوشش حامد الفقی، ج۱، ص۲۵۳، قاهره، ۱۳۷۲ق/۱۹۵۲م.

او چندان به استاد نزدیک بوده که چون ابن هبیره درگذشت، این شاگرد وفادار عهده‌دار غسل او شد.

[۲۷] ابن جوزی، عبدالرحمن، المنتظم، ج۱۰، ص۲۱۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۵۸ق.

فعالیت‌ها

اولین منصب او از مشاغل دولتی، نظارت امور مالیاتی مناطق غربی خلافت بود. از آن پس مشاغل مهم و متعددی را عهده‌دار شد و به سبب تدبیری که در دفع شرارت و بی‌حرمتی مسعود بلالی ، شحن بغداد از سوی مسعود سلجوقی ، نسبت به خلیفه و نیز ممانعت از هجوم ابن القش مسعودی و ایلدگز سلطانی به بغداد نشان داد، کارش بالا گرفت و در ۵۴۴ق از سوی خلیفه المقتفی، به جای ابن صدقه به وزارت منصوب شد و عون‌الدین لقب گرفت.

[۲۸] عمادالدین کاتب، محمد بن محمد، تاریخ دوله آل سلجوق، اختصار بنداری اصفهانی، ج۱، ص۲۰۵، بیروت، ۱۴۰۰ق/۱۹۸۰م.

[۲۹] ابن عمرانی، محمد، الانباء فی تاریخ الخلفاء، به کوشش قاسم سامرائی، ج۱، ص۲۲۵، لیدن، ۱۹۷۲م.

[۳۰] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۲۳۱-۲۳۲.

[۳۱] ابن اثیر، الکامل، ج۱۱، ص۱۴۶.

به گفت ذهبی در ۵۴۹ق که مسعود بلالی و ابن‌القش با جلب رضایت سلطان محمد سلجوقی به بغداد تاختند، عون‌الدین آنان را درهم شکست و لقب «سلطان العراق ملک الجیوش» یافت.

[۳۲] ذهبی، محمد بن احمد، العبر، به کوشش محمدسعید بن بسیونی، ج۳، ص۸، بیروت، ۱۴۰۵ق/۱۹۸۵م.

در ۵۵۳ق سلطان محمد به تنِ خویش بغداد را به محاصره گرفت، اما به سبب تدبیرهای عون‌الدین، شهر دست‌خوش قحطی و گرانی نشد و سلطان محمد چندی بعد از آن‌جا برخاست.

[۳۳] ابن اثیر، التاریخ الباهر، به کوشش عبدالقادر احمد طلیمات، ج۱، ص۱۱۳-۱۱۴، قاهره، ۱۹۶۳م.

ابن هبیره پس از مرگ المقتفی، به روزگار خلافت المستنجد نیز در وزارت ابقا شد. در دوران این خلیفه، بر اثر تلاش‌های ابن هبیره، در مصر که از قلمرو خلافت عباسی خارج بود، خطبه به نام خلیف بغداد خوانده شد.

[۳۴] ابن رجب، عبدالرحمن بن شهاب‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، به کوشش حامد الفقی، ج۱، ص۲۵۸، قاهره، ۱۳۷۲ق/۱۹۵۲م.

ویژگی‌ها

با این‌که روزگار طولانی عباسیان وزیران معتبر و مقتدر بسیاری دیده است، اما برخی

[۳۵] ابن عمرانی، محمد، الانباء فی تاریخ الخلفاء، به کوشش قاسم سامرائی، ج۱، ص۲۲۵، لیدن، ۱۹۷۲م.

بر این عقیده‌اند که هیچ وزیری در اقتدار و درایت و سیاستمداری به ابن هبیره نمی‌رسد. در روزگار وزارت او، سلجوقیان تقریباً نفوذ خود را از دست دادند، تا آن‌جا که پس از مرگ سلطان مسعود، املاک او به فرمان ابن هبیره به صورت اقطاع درآمد و بین هواداران خلیفه تقسیم شد.

[۳۶] کلوزنر، کارلا، دیوانسالاری در عهد سلجوقی، ترجم یعقوب آژند، ج۱، ص۴۵، تهران، ۱۳۶۴ش.

وی برای بقای خلافت از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کرد،

[۳۷] ابن جوزی، عبدالرحمن، المنتظم، ج۱۰، ص۲۱۴، حیدرآباد دکن، ۱۳۵۸ق.

[۳۸] ابن طقطقی، محمد، الفخری، ج۱، ص۳۱۴، بیروت، ۱۴۰۰ق/۱۹۸۰م.

چنانکه ظاهراً مسموم کردن ملکشاه سلجوقی در ۵۵۵ق در اصفهان به تحریک او بوده است.

[۳۹] ابن کثیر، البدایه، ج۱۲، ص۲۴۲.

با این‌همه او را بسیار متشرع، متقی، پارسا و بی‌اعتنا به ظواهر دنیا دانسته‌اند. از نظر اخلاقی نیز اهل تساهل و گذشت و مدارا بود و او را مردی دادگر دانسته و گفته‌اند که در رفع ستم از مردم کوشش می‌کرد. چنانکه از زندگی او برمی‌آید، وی از نظر اخلاقی سخت تحت تأثیر استادش زبیدی واعظ بود که در جوانی از او بهره برده بود.

[۴۰] ابن رجب، عبدالرحمن بن شهاب‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، به کوشش حامد الفقی، ج۱، ص۲۵۱، قاهره، ۱۳۷۲ق/۱۹۵۲م.

ابن هبیره مردی دانشمند بود و در فقه و حدیث و لغت مهارت داشت. سخنان حکمت‌آموز و لطیفی که از او در دست است،

[۴۱] ابن رجب، عبدالرحمن بن شهاب‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، به کوشش حامد الفقی، ج۱، ص۲۷۴-۲۷۶، قاهره، ۱۳۷۲ق/۱۹۵۲م.

دقت نظر و نکته‌سنجی او را معلوم می‌دارد.

مجالس درس

با این‌که خود حنبلی بود، علمای مذاهب دیگر نیز در مجلس درس او حضور می‌یافتند،

[۴۲] ابوشامه، عبدالرحمن، الروضتین فی اخبار الدولتین، ج۲، ص۱۴۱، قاهره، ۱۳۷۷ق.

بدین‌سان در زمان او محیطی علمی و فرهنگی پدیدار شد و انجمن‌های متعدد انعقاد یافت و بحث و تحقیق علمی شایع گردید.

[۴۳] کلوزنر، کارلا، دیوانسالاری در عهد سلجوقی، ترجم یعقوب آژند، ج۱، ص۸۸، تهران، ۱۳۶۴ش.

بسیاری از همان عالمان و فقیهانی که با ابن هبیره دوستی داشتند و گاه نیز در مسائل سیاسی و اجتماعی مورد مشورت او قرار می‌گرفتند، از جمل ستایشگران او به‌شمار می‌آیند که پس از مرگش نیز در رثای او شعرها سرودند.

[۴۴] ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، مرآه الزمان، ج۸، ص۲۶۱، حیدرآباد دکن، ۱۳۷۰ق/۱۹۵۱م.

[۴۵] ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، مرآه الزمان، ج۸، ص۴۲۱، حیدرآباد دکن، ۱۳۷۰ق/۱۹۵۱م.

[۴۶] ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، مرآه الزمان، ج۸، ص۵۰۴، حیدرآباد دکن، ۱۳۷۰ق/۱۹۵۱م.

[۴۷] ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، مرآه الزمان، ج۸، ص۵۰۵، حیدرآباد دکن، ۱۳۷۰ق/۱۹۵۱م.

[۴۸] عمادالدین کاتب، محمد بن محمد، خریده القصر و جریده العصر، به کوشش محمد بهجه الاثری، ج۱، ص۱۰-۱۵، بغداد، ۱۹۷۳م.

[۴۹] عمادالدین کاتب، محمد بن محمد، خریده القصر و جریده العصر، به کوشش محمد بهجه الاثری، ج۱، ص۴۶، بغداد، ۱۹۷۳م.

[۵۰] عمادالدین کاتب، محمد بن محمد، خریده القصر و جریده العصر، به کوشش محمد بهجه الاثری، ج۲، ص۵۰۶، بغداد، ۱۹۷۳م.

[۵۱] ابن تعاویذی، محمد بن عبیداللـه، دیوان، به کوشش د س مارگلیوث، ج۱، ص۳۴۴-۳۴۷، قاهره، ۱۳۲۱ق/۱۹۰۳م.

[۵۲] حیص بیص، سعد بن محمد، دیوان، به کوشش مکی سیدجاسم و شاکر هادی شکر، ج۳، ص۴۱۰-۴۱۱، بغداد، ۱۳۹۴ق/۱۹۷۴م.

حتی خلیفه مستنجد نیز او را در شعری ستوده است.

[۵۳] ابن رجب، عبدالرحمن بن شهاب‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، به