توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل همسران امام حسن ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل همسران امام حسن ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل همسران امام حسن ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل همسران امام حسن ۸۷ اسلاید در PowerPoint

گروهی از مورخان همسران متعددی را به حضرت امام مجتبی (علیه‌السّلام) نسبت داده‌اند، اما این مسئله با حقایق تاریخی مستند در منابع روایی و تاریخی شیعه و سنی در تضاد است و افسانه‌ای بیش نیست.

فهرست مندرجات

۱ – تعداد همسران
۲ – افسانه ازدواج‌های مکرّر
۳ – بررسی منابع تاریخی و روایی
۳.۱ – منابع اهل سنت
۳.۲ – منابع شیعی
۴ – ریشه شایعات
۵ – پاسخ به افسانه
۵.۱ – تعداد فرزندان
۵.۲ – تعداد دامادها
۵.۳ – زنان بی‌نام و نشان
۵.۴ – تضادّ فاحش اقوال
۵.۵ – مشغله و علایق امام
۶ – پانویس
۷ – منبع

تعداد همسران

مورّخان اعمّ از شیعه و سنّی با همه تفحّصاتی که داشته‌اند، حدّاکثر نام و نشانی که از پاورپوینت کامل همسران امام حسن ۸۷ اسلاید در PowerPoint (علیه‌السّلام) ارائه داده‌اند، ۱۳ نفر می‌باشد که در ذیل به آنها اشاره می‌کنیم:
۱. خوله؛ دختر منظور بن زیاد فزاری؛ از زنان مشهور به عقل و کمال بود که قبل از ازدواج با امام حسن (علیه‌السّلام) به همسری محمد بن طلحه در آمده بود و از وی سه پسر داشت، و چون محمد بن طلحه در جنگ جمل به قتل رسید و چندی گذشت، خواستگاران زیادی پیدا کرد، ولی خود او اظهار علاقه به ازدواج با سبط اکبر رسول گرامی‌ اسلام داشت و از این رو کار خود را به آن حضرت واگذار کرد، و امام حسن (علیه‌السّلام) نیز او را به ازدواج خود درآورد، و از وی حسن بن حسن ( حسن مثنی) به دنیا آمد، و تا پایان عمر آن حضرت نیز افتخار همسری امام (علیه‌السّلام) را داشت، و در رحلت آن حضرت نیز بسیار بی تابی می‌کرد.

[۱] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۵۵.

[۲] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

[۳] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۲۰.

۲. جُعده؛ دختر اشعث بن قیس کِندی، همان که به امام (علیه‌السلام) زهر خورانید و او را شهید کرد؛

[۴] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۵۷.

[۵] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۱۵.

[۶] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

۳. عایشه خثعمیه؛ او از زنانی بود که امام (علیه‌السّلام) در زمان حیات پدرش امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) با او ازدواج کرد، و چون امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) به شهادت رسید، وی به نزد امام حسن (علیه‌السّلام) آمده و به صورت شماتت به آن حضرت عرض کرد: «لتهنئک الخلافه؛ خلافت بر تو مبارک باد»! و امام (علیه‌السّلام) به خاطر همین عمل، او را طلاق داد.

[۷] ابوالحسن اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه عن معرفه الائمه، ج۲، ص۱۷۴.

[۸] ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه الدمشق، ج۱۳، ص۲۵۱.

[۹] شوشتری، قاضی نور الله، احقاق الحق، ج۱۱، ص۱۵۶.

[۱۰] معروف الحسینی، ‌هاشم، زندگانی دوازده امام (علیهم‌السّلام)، ج۱، ص۶۰۴.

[۱۱] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۵۹.

۴. امّ کلثوم؛ دختر فضل بن عباس بن عبدالمطلب؛

[۱۲] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۰.

۵. امّ اسحاق؛ دختر طلحه بن عبیداللّه تیمی؛

[۱۳] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۰.

[۱۴] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۲۰.

[۱۵] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

۶. امّ بشیر؛ دختر ابومسعود عقبه بن عمر انصاری خزرجی؛

[۱۶] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۰.

[۱۷] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۲۰.

[۱۸] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

۷. هند بنت عبدالرحمن؛ دختر عبدالرحمن بن ابی بکر؛

[۱۹] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۰.

که در بحار با نام حفصه آمده است.

[۲۰] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

۸. زنی از قبیله عمرو بن اهیم منقری؛

[۲۱] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۰.

[۲۲] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

۹. زنی از خاندان بنی‌ثقیف؛

[۲۳] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۰.

[۲۴] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

۱۰. زنی از خاندان علقمه بن زراره؛

[۲۵] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۰.

[۲۶] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

۱۱. زنی از قبیله بنی‌شیبان؛ که به جهت هم فکری با خوارج، طلاق داده شد.

[۲۷] ابوحامد عبدالحمید، ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۶، ص۲۱.

[۲۸] معروف الحسینی، ‌هاشم، زندگانی دوازده امام (علیهم‌السّلام)، ج۱، ص۶۰۲.

[۲۹] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۰.

[۳۰] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

۱۲. نفیله ( امّ ولد) و یا رمله؛ که مادر قاسم بن حسن (علیه‌السّلام) است؛

[۳۱] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۰.

۱۳. زینب؛ دختر سُبَیْع بن عبداللّه؛

[۳۲] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۶۰.

که احتمالا در بحار بصورت هند دختر سهیل ضبط گردیده است.

[۳۳] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

لازم به تذکر است همه این زنان دریک زمان همسر آن حضرت نبوده بلکه بعد از اینکه بعضی از دنیا رفته‌اند حضرت با بعضی دیگر ازدواج کرده‌اند.

[۳۴] رسولی محلاتی، سید‌هاشم، زندگانی امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام)، ص۴۶۹-۴۸۴.

مورخان با تمام تفحصی که در زندگی ائمه داشتند، فقط از نام و نشان ۱۳ همسر گزارش داده‌اند که از این تعداد نام ۴ نفر مشخص نیست و فقط نام قبیله‌شان وجود دارد.

[۳۵] زمانی، احمد، حقایق پنهان، ص۳۳۸.

افسانه ازدواج‌های مکرّر

گروهی از مورخان همسران متعددی به حضرت امام مجتبی (علیه‌السّلام) نسبت داده، نوشته‌اند که آن حضرت همسران متعددی تزویج می‌کرد و پس از‌اندکی آنها را طلاق می‌داد و به جای آنها زنان دیگری اختیار می‌نمود؛ می‌گویند به همین دلیل تعداد همسران آن حضرت زیاد بود بطوری که این موضوع زبان‌زد مردم شده بود، دشمنان اهل بیت (علیهم‌السّلام) و همچنین کسانی که پی به حقیقت والای امامت نبرده‌اند و هرگز کام معرفت‌شان با چشمه زلال و شفاف ولایت آشنا نگشته است، افسانه ازدواج‌های مکرر آن حضرت را جعل کرده و دست‌آویز خود قرار داده و برای سرکوب شخصیت بی نظیر امام حسن (علیه‌السلام)، به او معترض گشته‌اند. آنان، امام (علیه‌السلام) را به عنوان یک شخص عیاش قلمداد کرده و علت صلح او را نیز در همین راستا تحلیل و تفسیر نموده‌اند. معاندان می‌گویند: امام برای راحت ماندن از مشکلات حکومت و برای رسیدن به بزم، ترک رزم نمود و تن به صلح داد.

بررسی منابع تاریخی و روایی

در کتاب‌های تاریخی، گزارشات مختلفی در این رابطه آمده است که به بعضی از آنها اشاره خواهیم کرد.
۱. ابوالحسن مدائنی: «کان الحسن کثیر التزویج… و قال اُحصِیَ زوجات الحسن فکنّ سبعین امراه؛ حسن بن علی، بسیار ازدواج می‌کرد؛ وقتی همسرانش را شمردند، به ۷۰ تن رسید.»

[۳۶] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

[۳۷] ابوحامد عبدالحمید، ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۶، ص۲۱.

۲. ابوطالب مکی: ابن شهر آشوب، به نقل از کتاب «قوت القلوب» ابوطالب مکّی می‌گوید: «انه تزوّج ماتین و خمسین امراه و قیل ثلثمائه و کان علیٌّ یضجرُ من ذلک؛ حسن بن علی ۲۵۰ زن به همسری خود درآورد و بلکه گفته شده با ۳۰۰ زن ازدواج نمود و پدرش علی بن ابی‌طالب از این امر، رنج می‌برد.»

[۳۸] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۳.

[۳۹] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۶۹.

۳. بلاذری می‌نویسد: «حسن بن علی با ۹۰ زن ازدواج کرد، سپس علی (علیه‌السّلام) فرمود: آن قدر حسن ازدواج کرد و طلاق داد که می‌ترسم عمل او سبب دشمنی دیگر اقوام و قبایل علیه ما گردد.»

[۴۰] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۲۵.

۴. عبداللّه بن سنان از امام صادق (علیه‌السّلام) نقل می‌کند: «انّ علیّا قال و هو علی المنبر: لاتزوّجوا الحسن فانّه رجلٌ مِطلاق. فقام رجلٌ من هَمْدان فقال: بلی واللّه لنزوّجنّهُ و هو ابن رسول (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وسلم و ابن امیرالمؤمنین فانْ شاء امسک و انْ شاء طلّق؛ علی بن ابی‌طالب در حالی که بر روی منبر بود، فرمود: دخترانتان را به ازدواج فرزندم حسن درنیاورید؛ زیرا او، مردی است که زیاد طلاق می‌دهد. در آن هنگام مردی از اهل هَمْدان برخاست و گفت: سوگند به خدا! ما دخترانمان را به ازدواج او درخواهیم آورد؛ زیرا او فرزند پیامبرخدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) است. پس چنانچه او را خواست، نگه می‌دارد و اگر نخواست، طلاق می‌دهد.»

[۴۱] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۷۲.

۵. مرحوم کلینی از یحیی بن ابی یعلا از قول امام صادق (علیه‌السّلام) نقل می‌کند: «همانا حسن بن علی ۵۰ زن را طلاق داد و امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) فرمود: ‌ای مردم کوفه! به حسن زن ندهید؛ زیرا وی، مردی است که زنان را طلاق می‌دهد….»

[۴۲] قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ص۲۲۲.

۶. در محاسن برقی از امام صادق (علیه‌السّلام) روایت شده است: «مردی خدمت امیرالمؤمنین رسید، عرض کرد: آمده‌ام با شما مشورتی بکنم؛ زیرا حسن و حسین و عبداللّه بن جعفر جهت خواستگاری دخترم آمده‌اند. حضرت فرمود: کسی که مورد مشورت قرار می‌گیرد، باید امین باشد؛ راجع به فرزندم حسن، همانا او زنان را طلاق می‌دهد و اما حسین برای دخترت بهتر است، پس دخترت را به ازدواج حسین درآور.»

[۴۳] کلینی، محمد بن یعقوب، فروع کافی، ج۶، ص۵۶.

منابع اهل سنت

نقد و بررسی احایث از طریق اهل سنت، نشان می‌دهد مصدر و مرجع بیشتر این گونه احادیث، یکی از سه راوی ذیل است:
۱. ابوطالب مکّی، محمد بن علی بن عطیّه، (م ۳۸۰ ه. ق.)؛
۲. محمد بن عمر واقدی، (مشهور به واقدی) مورّخ معروف، (م ۲۰۷ ه. ق.)؛
۳. ابوالحسن مدائنی، علی بن محمد بن عبداللّه بصری، (م ۲۲۵ ه. ق.).
راویان فوق که اغلب سر منشا روایات مورد بحث بودند، نه تنها از دیدگاه عالمان رجالی شیعه مورد وثوق و اطمینان نیستند؛ بلکه از دیدگاه عالمان اهل سنّت هم مورد خدشه قرار گرفته‌اند. تمامی این نقل‌ها، مرسل است و این سه مورّخ نیز این جریان را بدون سند نقل کرده‌اند. علاوه براین بسیاری، این سه مورّخ را ضعیف شمرده و ردّ کرده‌اند. از میان آنها می‌توان به ذهبی، عسقلانی، ابن الجوزی، عماد حنبلی، رازی، ابن الاثیر جزری، زرکلی، علامه امینی، سیدمحسن امین، هاشم معروف الحسینی و… اشاره کرد.

[۴۴] شمس الدین ذهبی، محمد بن احمد، میزان الاعتدال، ج ۳، ص۶۵۵.

[۴۵] ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج۴، ص۳۸۶.

عالمان رجال گفته‌اند: او (ابوطالب مکی) احادیثی را نقل کرده که اصل و اساسی ندارد.و در آخر عمرش گرفتار جنون شده است.

[۴۶] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۶۹.

روایات واقدی نیز خالی از خدشه و اشکال نیست؛ و درباره ابوالحسن مدائنی: گفته شده است که او از ثناگویان اموی بود. او اخبار خود را از عوانه بن حکم (م ۱۵۸ ه. ق.) گرفته است، که وی عثمانی بوده و برای حکّام بنی‌امیه حدیث می‌ساخته است. هاشم معروف الحسینی می‌نویسد: مدائنی، معاصر عباسی‌ها و از جمله کسانی است که متهم به دروغگویی و جعل حدیث است.

[۴۷] معروف الحسینی، ‌هاشم، زندگانی دوازده امام (علیهم‌السّلام)، ج۱، ص۶۲۲.

منابع شیعی

گرچه روایات فوق از روی حُسن نیت و البته مقداری هم از روی ساده‌اندیشی و کم دقّتی، در بعضی از کتاب‌های شیعه به مناسبت‌های خاصّ آمده است؛ اما بررسی سند و محتوای احادیث، وجود ضعف و خدشه در آنها را ثابت می‌کند. زیرا که اولا: این احادیث دچار ضعف سند هستند؛ زیرا یحیی بن ابی یعلا در کتاب‌های رجال برای دو شخص آمده است که یکی معروف به توثیق شده و دیگری مجهول است.

[۴۸] خویی، سید ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۲۱، ص۲۷.

[۴۹] نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۴۴۴.

[۵۰] شوشتری، محمد تقی، قاموس الرجال، ج۱۱، ص۶۹.

[۵۱] خویی، سید ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۲۱، ص۲۵.

محمد بن علی برقی کوفی هم علی رغم رغم توثیقش، خالی از اشکال نیست؛ چون او در نقل روایات به افراد ضعیف اطمینان می‌کرده. نجاشی گفته است: «محمد بن علی برقی، مردی صد درصد قابل اطمینان است ولکن در نقل احادیث، بر افراد ضعیف اعتماد کرده است و همچنین دارای روایات مرسله فراوانی است.»

[۵۲] نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۷۶.

[۵۳] شوشتری، محمد تقی، قاموس الرجال، ج۱، ص۵۹۰.

[۵۴] خویی، سید ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۴۹.

از این رو اعتماد بر روایات ایشان، که معارض هم دارد، مشکل است. در حدیث عبداللّه بن سنان هم، دو نفر از راویان به نام‌های حمید بن زیاد و حسن بن محمد بن سماعه، «واقفیه» هستند و در صورتی قول آنها مورد قبول است که معارضِ قطعی نداشته باشد و حال آنکه در اینجا معارض وجود دارد.

[۵۵] خویی، سید ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۵، ص۳۴۴.

[۵۶] خویی، سید ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۳۰۲.

ثانیا: روایات فوق، از لحاظ محتوا نیز دچار اشکال هستند و اصطلاحا معارض دارد چون در روایات واژه