توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هزار حدیث نبوی ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هزار حدیث نبوی ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل هزار حدیث نبوی ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint :

جامع الاحادیث (کتاب)

کتب حدیثی شیعه میراث گران‌بهایی هستند که بیانگر سخنان گهربار معصومین (علیهم‌السلام) در تمام جنبه‌های دین و زندگی هستند. کتاب جامع الاحادیث که مؤلّف آن جعفر بن علی بن احمد قمی است، یکی از این میراث گران‌بهاست که نگارنده در پی آن است تا شناختی از مؤلّف را به خوانندگان عرضه بدارد و کتاب ایشان را معرفی و خصوصیات آن را بیان کند. نویسنده‌ مقاله بر این باور است که این کتاب اوّلین تألیف شیعه، راجع به احادیث مختصّ به پیامبر است که به صورت الفبایی به نگارش درآمده است و احادیث آن منحصر در موضوع خاصی نیست.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – مؤلّف کتاب
۲.۱ – نام اول
۲.۲ – نام دوم
۲.۳ – توثیق مؤلّف
۲.۴ – طبقه مؤلّف
۳ – تألیفات مؤلّف
۳.۱ – کتب مفقود شده
۳.۲ – کتب در دسترس
۴ – روش تألیف
۵ – انگیزه‌ی تألیف
۶ – سند روایات
۷ – تعداد احادیث
۸ – مشایخ و شاگردان
۹ – چاپ کتاب
۱۰ – نسخ خطی
۱۱ – ابواب کتاب
۱۲ – عناوین و موضوعات
۱۲.۱ – علم
۱۲.۲ – اعتقادی
۱۲.۳ – فقهی
۱۲.۴ – اخلاقی
۱۲.۵ – طبّی
۱۲.۶ – سایر موضوعات
۱۳ – شرح و توضیح احادیث
۱۴ – نتیجه‌گیری
۱۵ – پانویس
۱۶ – منبع

مقدمه

این مقاله، درباره‌ی اوّلین اثر و کتاب شیعه به نام «جامع الأحادیث» است که به جمع‌آوری احادیث منقول از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) پرداخته است و تنها، احادیث پیامبر را در آن ذکر کرده است. مؤلّف آن از علمای قرن چهارم هجری می‌باشد و به گفته‌ی بسیاری از بزرگان، نیازی به توثیق و تزکیه ندارد و بسیاری از احادیث او، دارای اعتبار و مسند هستند و در کتب دیگر شیعه نقل شده است و اوّلین اثر شیعه در جمع‌آوری احادیث گهربار پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است؛ امّا این سؤال مطرح است که چرا این کتاب، مورد توجّه معاصران قرار نگرفته است؟ و در نرم افزارهایی مانند «مکتبه اهل البیت و جامع الأحادیث.» نیز وجود ندارد، این مقاله سعی بر آن دارد که تحقیقی درباره‌ی مؤلّف محترم و این کتاب شریف به خوانندگان عرضه بدارد.

مؤلّف کتاب

در تمام مصادر تراجم، نام مؤلّف «جعفر» است؛ امّا در نام پدر او اختلاف کرده‌اند؛ برخی نام او را «جعفر بن احمد بن علی» و بعضی دیگر «جعفر بن علی بن احمد» نگاشته‌اند.

نام اول

سید ابن طاووس در «الدروع الواقیه»

[۱] سیّد ابن طاووس، علی بن موسی، الدروع الواقیه، ج۱، ص۲۷۲-۲۷۳، قم، مؤسسه آل البیت (علیهم‌السلام).

و «فلاح السائل»

[۲] سیّد ابن طاووس، علی بن موسی، فلاح السائل، ج۱، ص۱۶۱، قم، دفتر تبلیغات اسلامی.

[۳] سیّد ابن طاووس، علی بن موسی، فلاح السائل، ج۱، ص۲۶۵، قم، دفتر تبلیغات اسلامی.

و علامه حلّی در «التحصین»

[۴] حلّی، ابن فهد، التحصین، ج۱، ص۲۰، قم، مدرسه الامام المهدی (علیه‌السلام).

و «عده الداعی»

[۵] حلّی، ابن فهد، عده الداعی، ج۱، ص۲۲۷، قم، انتشارات وجدانی.

و شهید ثانی در «روض الجنان»

[۶] شهید ثانی، علی بن احمد عاملی، روض الجنان، ج۲، ص۵۰۴.

و علامه مجلسی در مقدمات بحار الأنوار

[۷] مجلسی، علامه محمّدباقر، بحار الأنوار، ج۱، ص۱۹، بیروت، مؤسسه الوفاء.

و خوانساری در روضات الجنات

[۸] خوانساری، سیدمحمدباقر، روضات الجنات، ج۲، ص۱۷۲، قم، مکتبه إسماعیلیان.

قول اوّل را پذیرفته‌اند و نام او را در کتب خود «جعفر بن احمد بن علی» ضبط کرده‌اند.
علامه شعرانی در مقدمه‌ی چاپ سنگی این کتاب نوشته است: «مصنّف این کتب الشیخ الثقه ابو محمّد جعفربن احمدبن علی القمی الإیلاقی نزیل ریّ است و در برخی نسخ، ابن علی‌ بن احمد آمده است؛ امّا صحیح همان اولی است.»

[۹] قمی، جعفر بن احمد بن علی، مقدمه چاپ جدید کتاب جامع الأحادیث، ج۱، ص۱۱، مشهد، بنیاد پژوهش‌های آستان قدس رضوی.

نام دوم

امّا شیخ صدوق در معانی الاخبار

[۱۰] شیخ صدوق، محمد بن علی، معانی الأخبار، ج۱، ص۶، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

و التوحید

[۱۱] شیخ صدوق، محمد بن علی، التوحید، ج۱، ص۸۸، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

[۱۲] شیخ صدوق، محمد بن علی، التوحید، ج۱، ص۴۱۷، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

[۱۳] شیخ صدوق، محمد بن علی، التوحید، ج۱، ص۴۴۱، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

و عیون اخبار الرضا

[۱۴] شیخ صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا، ج۲، ص۱۵۹، بیروت، مؤسسه الأعلمی.

نام دوم را ذکر کرده و فرموده است: «حدثنا ابو‌محمد جعفر بن علی ‌بن احمد الفقیه القمی ثم الإیلاقی رضی الله عنه.» (إیلاق نام مکانی است و این‌که این مکان کجاست سه قول وجود دارد: الف) نام یکی از شهرهای چاچ هم‌مرز ترکستان؛ ب) شهری است از نواحی نیشابور؛ ج) شهری است از نواحی بخارا.)

[۱۵] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۱، ص۲۹۱-۲۹۲.

همچنین شیخ طوسی و ابن‌داوود در رجال خود آورده‌اند: «جعفر بن علی بن احمد القمی المعروف بابن الرازی یکنی ابا‌محمد، ثقه، مصنّف.»

[۱۶] طوسی، محمد بن حسن، رجال شیخ طوسی، ج۱، ص۴۱۸، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

(لفظ ثقه در رجال شیخ نیامده)،

[۱۷] حلّی، ابن‌داوود، رجال ابن‌داوود، ج۱، ص۶۴، قم، انتشارات رضی.

برای صحت نام دوم سه دلیل می‌توان ذکر کرد:
۱. شیخ صدوق که بدون واسطه از او حدیث نقل کرده و معاصر ایشان می‌باشد، نام دوم را در اسناد روایاتش ذکر کرده است و این بهترین دلیل بر صحّت نام دوم می‌باشد.
۲. شیخ طوسی که صاحب دو کتاب از کتب اصلی رجال شیعه است نیز، نام دوم را ضبط کرده است.
۳. ابن‌داوود که ایشان هم مؤلّف یکی از کتب اصلی رجال شیعه است، نام مؤلّف را جعفر بن علی‌ بن احمد ذکر کرده است؛ بنابراین با توجّه به این سه دلیل باید گفت که قول صحیح، همان جعفر بن علی ‌بن احمد می‌باشد.

توثیق مؤلّف

شیخ صدوق او را با لفظ «الفقیه» توصیف کرده است و در سه کتاب التوحید، معانی الاخبار و عیون اخبار الرضا برای او طلب رضوان کرده است: «حدثنا ابو‌محمد جعفربن علی ‌بن احمد الفقیه القمی ثم الإیلاقی رضی الله عنه.»

[۱۸] شیخ صدوق، محمد بن علی، معانی الأخبار، ج۱، ص۶، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

[۱۹] شیخ صدوق، محمد بن علی، التوحید، ج۱، ص۸۸، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

[۲۰] شیخ صدوق، محمد بن علی، التوحید، ج۱، ص۴۱۷، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

[۲۱] شیخ صدوق، محمد بن علی، التوحید، ج۱، ص۴۴۱، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

[۲۲] شیخ صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا، ج۲، ص۱۵۹، بیروت، مؤسسه الأعلمی.

شیخ طوسی نام او را در باب «من لم یرو عن الائمه علیهم‌السلام» ذکر کرده است و جرح و تعدیلی انجام نداده است و فقط گفته است که ایشان صاحب مصنّفاتی هستند: «جعفر بن علی بن أحمد القمی المعروف بابن الرازی یکنی أبا محمد صاحب المصنفات‌.»

[۲۳] طوسی، محمد بن حسن، رجال شیخ طوسی، ج۱، ص۴۱۸، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

امّا ابن‌داوود در رجال خود به نقل از رجال شیخ طوسی، ایشان را توثیق می‌کند: «جعفر بن علی بن احمد القمی المعروف بابن الرازی یکنی ابا‌محمد، ثقه، مصنّف.»

[۲۴] حلّی، ابن‌داوود، رجال ابن‌داوود، ج۱، ص۶۴، قم، انتشارات رضی.

؛ امّا در رجال فعلی شیخ طوسی لفظ” ثقه” وجود ندارد. البته مرحوم قهبائی در رجال خود، همان عبارتی را آورده است که ابن‌داوود در رجال خود به نقل از رجال طوسی آورده است؛

[۲۵] قهپائی، عنایت‌الله، مجمع الرجال، ج۲، ص۳۱، قم، اسماعیلیان.

لذا ممکن است در برخی از نسخ رجال شیخ طوسی لفظ ” ثقه ” موجود بوده است.
سیّدعلی ‌بن طاووس در اواخر کتاب «الدروع الواقیه» می‌نویسد: «و هذا جعفر بن محمّد، عظیم الشأن، من الأعیان، ذکر الکراجکی فی کتاب الفهرست أنه صنّف مأتین و عشرین کتاب بقمّ و الریّ.»

[۲۶] سیّد ابن طاووس، علی بن موسی، الدروع الواقیه، ج۱، ص۲۷۲، قم، مؤسسه آل البیت (علیهم‌السلام).

هم‌چنین در فلاح السائل نیز فرموده است: «روی ذلک الشیخ الفقیه السعید ابو محمّد جعفر بن احمد القمی فی کتاب ادب الإمام و المأموم.»

[۲۷] قمی، جعفر بن احمد بن علی، مقدمه چاپ جدید کتاب جامع الأحادیث، ج۱، ص۱۱، مشهد، بنیاد پژوهش‌های آستان قدس رضوی.

در اوّل تفسیر منسوب به امام حسن عسکری (علیه‌السلام) نیز، ایشان به «الشیخ الفقیه» توصیف شده‌اند.

[۲۸] تفسیر الامام العسکری، ج۱، ص۹، قم، مدرسه الامام المهدی (علیه‌السلام).

علامه مجلسی نیز در مقدمات بحار هنگام بیان اصول و کتب می‌فرماید: «و الاصل الآخر… و یظهر منه جلاله مؤلّفه.»

[۲۹] مجلسی، علامه محمّدباقر، بحار الأنوار، ج۱، ص۲۶، بیروت، مؤسسه الوفاء.

و در جای دیگر می‌فرماید: «الشیخ النبیل ابی محمد جعفر بن احمد بن علی القمی نزیل الرّی رحمه الله علیه.»

[۳۰] مجلسی، علامه محمّدباقر، بحار الأنوار، ج۱، ص۱۹، بیروت، مؤسسه الوفاء.

سیّد خوانساری در روضات الجنات فرموده است: «الامام الهمام التمام الکامل المؤید ابو محمّد جعفر بن احمد بن علی القمی نزیل الری… و بالجمله، فالرجل من المحدّثین الأعیان و المصنّفین فی أفنان.»

[۳۱] خوانساری، سیدمحمدباقر، روضات الجنات، ج۲، ص۱۷۲، قم، مکتبه إسماعیلیان.

سیّد امین در اعیان الشیعه گفته است: «و ممّا مرّ یعلم أنه لا ینبغی التأمل فی وثاقته و جلالته لو لم یکن وصَفه الصدوق بالفقه کافیاً فیها، کیف و وصفه بها دالٌ علی ذلک.»

[۳۲] أمین، سیدمحسن، أعیان الشیعه، ج۴، ص۸۳، بیروت، دارالتعارف.

آقابزرگ طهرانی نیز در طبقات أعلام الشیعه ایشان را به «ثقه مصنّف» توصیف کرده است.

[۳۳] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، طبقات أعلام الشیعه، ج۱، ص۶۸، بیروت، دار الکتب العربی.

میرزای نوری در خاتمه مستدرک می‌نویسد: «و من جمیع ما ذکرنا یظهر أنه کان من العلماء المعروفین الذین لا‌یحتاجون الی التزکیه و التوثیق…»

[۳۴] میرزای نوری، حسین، خاتمه المستدرک، ج۱، ص۱۰۸، قم، مؤسسه آل البیت (علیهم‌السلام).

آیت‌الله سبحانی نیز در موسوعه طبقات الفقهاء می‌نویسد: «و کان فقیهاً، عیناً، عظیم الشأن، کثیر التصانیف.»

[۳۵] سبحانی، جعفر، موسوعه طبقات الفقها، ج‌۴، ص۱۱۹، قم، مؤسسه‌ی امام صادق (علیه‌السلام).

بنابراین با توجّه به ادلّه‌ی فوق و این‌که مؤلّف از اساتید شیخ صدوق می‌باشد و خود شیخ صدوق نیز برای ایشان طلب رضوان نموده است، ایشان از اجلاء می‌باشند و مهم‌تر این‌که صدوق او را توصیف به «الفقیه» کرده و بنابر نظر برخی از رجالیون از جمله میرداماد صاحب «الرواشح السماویه» این لفظ افاده “وثاقت”می‌کند.

[۳۶] الاسترآبادی، میرداماد محمّد باقر الحسینی، الرواشح السماویه، ج۱، ص۱۰۳، قم، دارالحدیث.

طبقه مؤلّف

مؤلّف یکی از مشایخ شیخ صدوق است که جناب صدوق از او روایت نقل می‌کند و البته مؤلّف هم از شیخ صدوق روایت نقل می‌کند، هم‌چنین از راویانی که متوفی قرن چهارم می‌باشند، روایت نقل می‌کند.
برخی از راویانی که از آن‌ها نقل روایت می‌کند عبارتند از: «سهل‌بن احمد دیباجی (متوفای۳۷۰)، ابومحمد هارون بن موسی (متوفای ۳۸۵)، ابوالمفضّل محمّد بن عبدالله شیبانی و محمّد بن وهنان و أبی‌عبدالله حسین ‌بن هارون ضبی و محمد بن احمد بن الغطریف (متوفای ۳۸۷).»
بنابراین می‌توان چنین نتیجه گرفت که ایشان از علمای قرن چهارم و پنجم هجری و معاصر شیخ صدوق بوده است.

تألیفات مؤلّف

مرحوم کراجکی در الفهرست برای ایشان ۲۲۰ کتاب برشمرده که در قم و ری تصنیف کرده است؛ امّا با تأسف، باید چنین گفت که حتّی اسامی آن کتب نیز به ما نرسیده است تا چه برسد به نُسخ آن‌ها مگر کتبی که از تعداد انگشتان دست تجاوز نمی‌کند.

کتب مفقود شده

۱. ادب الإمام و المأموم

[۳۷] خوانساری، سیدمحمدباقر، روضات الجنات، ج۲، ص۱۷۲، قم، مکتبه إسماعیلیان.

[۳۸] أمین، سیدمحسن، أعیان الشیعه، ج۴، ص۸۳، بیروت، دارالتعارف.

[۳۹] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱، ص۳۸۶، بیروت، دار الأضواء.

[۴۰] محدث قمی، شیخ عباس، الفوائد الرضویّه، ج۱، ص۱۲۶، قم، دفتر نشر نوید اسلام.

۲. المنبئ عن زهد النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)

[۴۱] سیّد ابن طاووس، علی بن موسی، الدروع الواقیه، ج۱، ص۲۷۲-۲۷۳، قم، مؤسسه آل البیت (علیهم‌السلام).

[۴۲] سیّد ابن طاووس، علی بن موسی، فلاح السائل، ج۱، ص۱۶۱، قم، دفتر تبلیغات اسلامی.

[۴۳] سیّد ابن طاووس، علی بن موسی، فلاح السائل، ج۱، ص۲۶۵، قم، دفتر تبلیغات اسلامی.

[۴۴] حلّی، ابن فهد، عده الداعی، ج۱، ص۲۲۸، قم، انتشارات وجدانی.

[۴۵] حلّی، ابن فهد، التحصین، ج۱، ص۲۰، قم، مدرسه الامام المهدی (علیه‌السلام).

[۴۶] خوانساری، سیدمحمدباقر، روضات الجنات، ج۲، ص۱۷۲، قم، مکتبه إسماعیلیان.

[۴۷] أمین، سیدمحسن، أعیان الشیعه، ج۴، ص۸۳، بیروت، دارالتعارف.

[۴۸] محدث قمی، شیخ عباس، الفوائد الرضویّه، ج۱، ص۱۲۶، قم، دفتر نشر نوید اسلام.

[۴۹] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۲۲، ص۳۵۵، بیروت، دار الأضواء.

۳. فضائل جعفر بن ابی‌طالب

[۵۰] قمی، جعفر بن احمد بن علی، مقدمه چاپ جدید کتاب جامع الأحادیث، ج۱، ص۳۲۱، مشهد، بنیاد پژوهش‌های آستان قدس رضوی.

۴. فضل الجمعه

[۵۱] جعفر بن احمد قمی رازی، ابومحمد، کتاب العروس، ص۱۶۶.

[۵۲] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۶، ص۲۶۶، بیروت، دار الأضواء.

[۵۳] أمین، سیدمحسن، أعیان الشیعه، ج۴، ص۸۳، بیروت، دارالتعارف.

[۵۴] محدث قمی، شیخ عباس، الفوائد الرضویّه، ج۱، ص۱۲۶، قم، دفتر نشر نوید اسلام.

۵. دفن المیت

[۵۵] جعفر بن احمد قمی رازی، ابومحمد، کتاب الغایات، ص۲۳۰.

[۵۶] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۸، ص۲۳۳، بیروت، دار الأضواء.

[۵۷] خوانساری، سیدمحمدباقر، روضات الجنات، ج۲، ص۱۷۳، قم، مکتبه إسماعیلیان.

[۵۸] أمین، سیدمحسن، أعیان الشیعه، ج۴، ص۸۳، بیروت، دارالتعارف.

این پنج کتاب متأسفانه به دست ما نرسیده است؛ امّا سیّد ابن‌طاووس در کتب خود از آن‌ها روایت نقل می‌کند و نام این کتب در تراجم شیعه ذکر شده است؛ امّا شش کتاب بعدی که ذکر می‌شود، به دست ما رسیده و نسخه‌های آن‌ها موجود است و برخی از آن‌ها به چاپ رسیده است.

کتب در دسترس

۱. نوادر الأثر فی علی خیر البشر: این کتاب در بیان طرق حدیث شریف «علی خیر البشر» می‌باشد. (این کتاب چاپ نشده و طبق الذریعه، فقط نسخه‌های آن در بعضی کتابخانه‌ها موجود است.)

[۵۹] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۲۴، ص۳۴۳، بیروت، دار الأضواء.

۲. المسلسلات: مؤلّف در این کتاب احادیث مسلسل (حدیث مسلسل حدیثی است که تمامی یا بیش‌تر افراد سلسله‌ی سند تا به معصوم، هم‌نام یک‌دیگر باشند یا تمامی روات، اهل یک شهر باشند، یا همگان هنگام روایت دارای خصوصیت مشابهی در گفتار یا کردار باشند یا هر یک از روات، از پدر خویش نقل نموده باشند؛ مثل أخبرنی فلان والله که لفظ مزبور در یکان یکان افراد سلسل سند تکرار شده باشد.)

[۶۰] مدیرشانه‌چی، استاد کاظم، درایه الحدیث، ج۱، ص۱۰۰، قم، مؤسسه نشر اسلامی.

را جمع‌آوری کرده است.

[۶۱] خوانساری، سیدمحمدباقر، روضات الجنات، ج۲، ص۱۷۳، قم، مکتبه إسماعیلیان.

[۶۲] أمین، سیدمحسن، أعیان الشیعه، ج۴، ص۸۳، بیروت، دارالتعارف.

[۶۳] محدث قمی، شیخ عباس، الفوائد الرضویّه، ج۱، ص۱۲۶، قم، دفتر نشر نوید اسلام.

[۶۴] محدث قمّی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج۱، ص۵۹۶.

[۶۵] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۲۱، ص۲۱، بیروت، دار الأضواء.

۳. الغایات: مصنّف در این کتاب با ذوقی که داشته است، احادیثی را که با “أفعل التفضیل” مانند “أفضل الأعمال” یا “أبغضها الی الله” شروع شده‌اند، گردآوری کرده است.

[۶۶] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۶، ص۳، بیروت، دار الأضواء.

[۶۷] محدث قمی، شیخ عباس، الفوائد الرضویّه، ج۱، ص۱۲۶، قم، دفتر نشر نوید اسلام.

[۶۸] محدث قمّی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج۱، ص۵۹۶.

[۶۹] أمین، سیدمحسن، أعیان الشیعه، ج۴، ص۸۳، بیروت، دارالتعارف.

[۷۰] صدر، سیّدحسن، تأسیس الشیعه، ج۱، ص۴۱۴، تهران، انتشارات اعلمی.

۴. العروس: این کتاب درباره‌ی خصائص روز جمعه و فضایل آن است.

[۷۱] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۵، ص۲۵۳، بیروت، دار الأضواء.

[۷۲] محدث قمی، شیخ عباس، الفوائد الرضویّه، ج۱، ص۱۲۶، قم، دفتر نشر نوید اسلام.

[۷۳] محدث قمّی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج۱، ص۵۹۶.

[۷۴] خوانساری، سیدمحمدباقر، روضات الجنات، ج۲، ص۱۷۳، قم، مکتبه إسماعیلیان.

[۷۵] أمین، سیدمحسن، أعیان الشیعه، ج۴، ص۸۳، بیروت، دارالتعارف.

[۷۶] صدر، سیّدحسن، تأسیس الشیعه، ج۱، ص۴۱۴، تهران، انتشارات اعلمی.

۵. الأعمال المانعه من دخول الجنه: احادیثی که توضیح دهنده اعمالی است که مانع از ورود به بهشت می‌شود، در این کتاب جمع‌آوری شده است.

[۷۷] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۲، ص۲۴۶، بیروت، دار الأضواء.

[۷۸] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۹، ص۳۰، بیروت، دار الأضواء.

[۷۹] محدث قمی، شیخ عباس، الفوائد الرضویّه، ج۱، ص۱۲۶، قم، دفتر نشر نوید اسلام.

[۸۰] محدث قمّی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج۱، ص۵۹۶.

[۸۱] خوانساری، سیدمحمدباقر، روضات الجنات، ج۲، ص۱۷۳، قم، مکتبه إسماعیلیان.

[۸۲] أمین، سیدمحسن، أعیان الشیعه، ج۴، ص۸۳، بیروت، دارالتعارف.

[۸۳] صدر، سیّدحسن، تأسیس الشیعه، ج۱، ص۴۱۴، تهران، انتشارات اعلمی.

این چهار کتاب در مورد ت