توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ولید بن عبیدالله ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ولید بن عبیدالله ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ولید بن عبیدالله ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

ولید بن عبید بحتری

بُحْتُری، ابوعباده ولید بن عُبَیْد (اللّه)، شاعر و مؤلف منتخباتِ شعر عرب (۲۰۶ـ۲۸۴) است.

فهرست مندرجات

۱ – شرح حال بحتری
۲ – دیدار بحتری با ابوتمّام
۳ – مدح بزرگان بغداد بوسیله بحتری
۴ – ناسپاسی بحتری
۵ – روزگار پرجلال بحتری
۶ – تشبیه‌های قصاید بحتری
۷ – عزلت گزیدن بحتری
۸ – شهرت دوباره بحتری
۹ – مایه اصلی اشعار بحتری
۱۰ – سبک شعر بحتری
۱۱ – نظر منتقدان غربی و شرقی در مورد بحتری
۱۲ – عقیده بحتری در مورد آثارش
۱۳ – حرص مال اندوزی بحتری
۱۴ – آگاهی سیاسی بحتری
۱۵ – دیوان بحتری
۱۶ – فهرست منابع
۱۷ – پانویس
۱۸ – منبع

شرح حال بحتری

در مَنْبِجْ و در خانواده‌ای از بحتر، شاخه‌ای از قبیله طَیّ، به دنیا آمد (برخی زادگاه او را روستایی مجاور منبج به نام خُرْدُفنه می‌دانند).

بحتری هرگز پیوند خود را با زادگاهش نگسست، بلکه با ثروت سرشاری که طی سالیان دراز از راه شاعری دربار فراهم آورده بود املاک فراوانی در آن شهر خرید و با استفاده از اصل و نسب خود مناسبات پرمنفعتی نیز با اولیای امور برقرار کرد.

دیدار بحتری با ابوتمّام

نخستین آثار شعریش را (۲۲۳ـ۲۲۶) وقف ستایش قبیله خود کرد و آنگاه به جستجوی ممدوحی برخاست تا سرانجام با ابوسعید یوسف بن محمد مشهور به ثَغْری، از فرماندهان قبیله طی، آشنا شد و در خانه او با ابوتمّام شاعر، که او نیز ادّعای طایی بودن داشت، دیدار کرد.

ابوتمّام مجذوب استعداد بحتری جوان شد و ظاهراً او را به عنوان مدیحه سرا به بزرگان مَعَرَّهُ النُعمان معرفی کرد و آنان به قولی ۰۰۰، ۴ درهم مقرری برای او تعیین کردند، اما از سروده‌های او در این دوره نشانی نمانده است.

مدح بزرگان بغداد بوسیله بحتری

به هرحال، دیری نپایید که بحتری به ابوتمّام پیوست و در سلک مقرّبان ممدوح او، مالک بن طوق والی جزیره، درآمد و در ملازمت ابوتمّام به بغداد رفت و در آن‌جا به حلقه‌های درس علمای مشهور (بویژه ابن اعرابی) پیوست و به یادگیری شیوه رفتار و زندگی در پایتخت همت گماشت و به امید راهیابی در دربار خلیفه ، به مدح بزرگان پرداخت.

اما نزد ابن زیّات توفیق چندانی حاصل نکرد و ناچار به خانواده‌ای از قبیله خویش به نام بنوحُمَیْد، که برخی از اعضای آن در بغداد جاه و منزلت داشتند، پیوست و قصایدی چند به نام ابونَهْشَل، بزرگ این خانواده، سرود و در ۲۳۰، همزمان با ابوتمّام، عراق را ترک کرد تا بار دیگر به ثغری، که در آن زمان در موصل بود، بپیوندد.

ناسپاسی بحتری

از قراین پیداست که بحتری، برخلاف انتظار ، با آن‌که نخستین تشویقها و راهنماییها و بخشی از آموخته‌های خود را در شاعری مدیون ابوتمّام بود، از مرگ او (۲۳۱) اندوهگین نشده است.

این نخستین نمونه ناسپاسی و فرصت طلبی او بود و در ادوار بعدی نمونه‌های فراوان دیگری از او دیده شد.

روزگار پرجلال بحتری

پس از به خلافت رسیدن متوکل ، بحتری به بغداد بازگشت و با مساعی ابن مُنجَّم، توجّه فتح بن خاقان را به خود جلب کرد، و فتح، احتمالاً در ۲۳۴، او را به خدمت خلیفه برد و روزگار پر جلال بحتری در مقام شاعر دربار از همین زمان آغاز شد.

بحتری، علی‌رغم حسادتهای چاره ناپذیری که یک چند موجب سردی مناسباتش با فتح بن خاقان شد، تقریباً همیشه از حمایت او بهره‌مند بود؛ حماسه خود را به نام او ساخت و در مدحش اشعاری سرود.

او بسیاری دیگر از بزرگان مملکت را نیز مدح کرد، اما بیش‌تر سروده‌های خود را به خلیفه اختصاص داد.

با او مناسباتی نزدیک داشت و مورد اعتمادش بود و از سیاست حکومت ، حتی آنگاه که با گرایش شیعی او سازگار نبود، حمایت می‌کرد و آشکارا به تبلیغ فضایل و حقوق عباسیان می‌پرداخت.

اشعار این دوره او، به رویدادهای سیاسی، مانند شورش دمشق (۲۳۶)، طغیان ارمنستان (۲۳۷)، قیام حِمْص (۲۴۰)، اقامت خلیفه در دمشق (۲۴۴)، و ایجاد بنای متوکلیّه (۲۴۵ـ۲۴۶)، اشارات بسیار دارد.

تشبیه‌های قصاید بحتری

تا این زمان تشبیبهای قصاید بحتری به نام هند، بانوی خیالی شعر عرب، بود اما از این به بعد چهره بانویی واقعی در اشعارش جلوه کرد که عَلْوَه بنت زُرَیقه نام داشت و در حلب می‌زیست و در حومه آن در بِطْیاسْ خانه‌ای ییلاقی داشت و احتمالاً بحتری در سفرهایش به سوریه به دیدار او می‌رفت، زیرا اقامتش در عراق هرگز استمرار نمی‌یافت و امکان آن هست که بحتری این بانو را سخت دوست می‌داشته هر چند که او را در شعری نه چندان شایسته مسخره کرده است.

عزلت گزیدن بحتری

بحتری، به طوری که مسعودی از قول خودِ او نقل کرده، پس از اتهام به معاونت در قتل متوکل و فتح (۲۴۷)، مصلحت چنان دید که در مَنْبِج عزلت گزیند، اما دیری نپایید که بار دیگر با مدیحه‌ای که برای مُنْتَصِر سروده بود به بغداد بازگشت؛ سپس مدایحش را به احمد بن خَصیبِ وزیر تقدیم کرد، اما چندی بعد مستعین را بر ضدّ او برانگیخت.

شهرت دوباره بحتری

بحتری در روزگار مُعْتَزّ، بار دیگر به شهرت رسید و در مدح او قصاید بسیار سرود که در آن‌ها بازتاب شورشهایی که ایالات سرزمین اسلامی را به خون کشیده بود دیده می‌شود؛ با این همه بحتری، چنانکه گویی اتفاقی نیفتاده است، به استقبال مُهْتَدی شتافت و برای خوشایند او چندی به جامه شاعر زهد و پرهیز درآمد.

شهرت او در روزگار معتمد، که سیاستهای مالیش موجب نگرانی بحتری شده بود، رو به افول نهاد و آخرین شعری که در مدح خلیفه‌ای سرود، در ستایش معتضد (۲۷۹) بود.

پس ازآن عراق را ترک کرد و باردیگر شاعر دربار خُمارَوَیْه بن طولون شد و عاقبت به زادگاهش بازگشت و پس از یک بیماری طولانی، در همان‌جا درگذشت.

مایه اصلی اشعار بحتری

بحتری در آغاز تقریباً پیوسته به سرودن شعرهایی در ستایش خویشتن یا در وصف سیر و سفرش در بادیه می‌پرداخت،

[۱] ولید بن عبید بحتری، دیوان البُحتُری، ج۲، ص۱۱۰.

اما با ورود به دربار ، مدیحه مایه اصلی اشعارش شد.

در این سبک ، قالب سه پاره قصیده را، جز احتمالاً در اواخر عمرش، بدقت رعایت می‌کرد، و از ممدوحان گوناگون خود تصویری متعارف عرضه می‌داشت.

با این همه مدایح اواز رهگذر وصفهای درخشانش (بویژه وصف کاخها) شکوهی دیگرمی‌یابد.

دراین وصفها در پرتو ذوق ظریفش در صورت پردازی شاعرانه و ترسیم