توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ولایت بطلیس ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ولایت بطلیس ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ولایت بطلیس ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

بدلیس

بِدلیس (بِتلیس /بَدلیس/ بَتلیس/ بَطلیس)، ولایت («ایل» : استان) و شهری در قسمت شرقی آناطولی در مشرق ترکیه است.

فهرست مندرجات

۱ – موقعیت جغرافیایی
۲ – مشخصات طبیعی بِدلیس
۳ – محصولات بدلیس
۴ – مشخصات شهری
۵ – پیشینه
۵.۱ – در زمان معاویه
۵.۲ – در زمان عبدالملک
۵.۳ – در قرن چهارم
۵.۴ – در قرن پنجم
۵.۵ – در قرن ششم
۵.۶ – در قرن هفتم
۵.۷ – در قرن هشتم
۵.۸ – در قرن نهم
۵.۹ – در قرن دهم
۶ – تکمله
۶.۱ – بدلیس در سال ۳۳۲
۶.۲ – بدلیس در سال ۳۷۲
۶.۳ – بدلیس در سال ۵۷۹
۶.۴ – بدلیس در سال ۵۷۸
۶.۵ – بدلیس در اوایل قرن هفتم
۶.۶ – بدلیس در اوایل قرن هشتم
۶.۷ – بدلیس در اوایل قرن نهم
۶.۸ – بدلیس در قرن دهم
۶.۸.۱ – در سال ۹۳۸
۶.۸.۲ – در سال ۹۳۹
۶.۸.۳ – در سال ۹۵۹
۶.۸.۴ – در سال ۹۶۱
۷ – فهرست منابع
۸ – پانویس
۹ – منبع

موقعیت جغرافیایی

این ولایت در ناحیه کردنشین، حدود ۲۵ کیلومتری جنوب غربی بندرگاه تات وان، کنار دریاچه وان، واقع است.

مشخصات طبیعی بِدلیس

ارتفاع بتلیس به ۴۰۰، ۱ تا ۴۵۰، ۱ متر می‌رسد.

آب و هوای آن در تابستانها گرم و در زمستانها بسیار سرد است.

ناحیه های پر برف و باران فراوان دارد.

میانگین باران سالانه آن به حدود یک متر می‌رسد.

شهر در دره تنگی قرار دارد و پیرامون آن را کوههای عریان فرا گرفته است.

بدلیس چشمه های آب معدنی دارد که از آن میان، چشمه آب معدنی کِچور در داخل شهر است.

چندین رود در آن جریان دارد، از جمله رود بدلیس از ریزابه های قسمت علیای دجله، که در شانزده کیلومتری جنوب شهر سِعِرد به شاخه اصلی رود دجله ـ در قسمت علیای آن ـ می‌پیوندد.

رود بدلیس دشت موش را، در جانب شمال غربی، از دریاچه وان، در قسمت غربی، جدا می‌سازد.

بدلیس، که به سبب داشتن گذرگاه مناسب، از دیرباز مناطق دیار بکر ودشت موش را به نواحی دریاچه وان و آذربایجان و قفقاز متصل می‌کرده، اهمیت نظامی و اقتصادی داشته، و قلعه آن معروف بوده است و طوایف کرد و گروههایی از ارامنه در آن به سر می‌برده اند.

محصولات بدلیس

از محصولات بدلیس توت و گلابی اهمیت دارد.

مشخصات شهری

راه آهن دیار بکر به مرز عراق، از حدود پنجاه کیلومتری جنوب بدلیس، نزدیک شهر سِعِرْد، می گذرد و راه آهن دیگری از نزدیکی بندرگاه تات وان تا العزیز احداث شده است.

در اواخر جنگ جهانی اول، قوای روس بدلیس را تصرف کردند.

پس از تشکیل جمهوری ترکیه، ولایت بدلیس و قسمتهای اداری تابع آن، جزو تقسیمات ولایات دیگر قرار گرفت.

در ۱۳۰۸ ش/ ۱۹۲۹ بدلیس تابع ولایت موش شد، و در ۱۳۱۵ ش/ ۱۹۳۶، بار دیگر ولایت بدلیس تشکیل یافت.

امروز آبادیهای تات وان، اخلاط، موطیکی و خیزان تابع آن است.

جمعیت شهر آن در سال ۱۳۶۹ ش ۱۳۰، ۳۸ تن بوده است.

به نوشته اولیاچلبی در ۱۰۶۵ بدلیس مسجد جامعی داشت و مساحت درون قلعه بدلیس به چهار هزار قدم می‌رسید و شهر دارای سیصد خانه و هفده محله بود و بیش‌تر ساکنان آن را کردان و ارامنه تشکیل می‌دادند.

در گذشته از بدلیس، مازو، کتیرا، چوب گردو، توتون، عسل و انواع پوست و روده و دام زنده صادر می‌شد.

ویرانه های قلعه قدیمی، که چندین بار خراب و دوباره ساخته شده، در شهر دیده می‌شود.

شهر دارای چند مسجد جامع و ۳۴ مسجد دیگر است.

پیشینه

به نوشته بلاذری،

[۱] احمدبن یحیی بلاذری، فتوح البلدان، ج۱، ص۱۸۴، مصر ۱۹۰۱.

عیاض بن غَنَم، سپهسالار عمر، خلیفه دوم، پس از تصرف شهر اَرزَن، برای فتح جزیره به بدلیس رفت و از آنجابه اَخلاط لشکر کشید و بِطریقِ (لقب امرای عرب که در خدمت پادشاه روم بودند) اخلاط به صلح راضی شد.

در بازگشت، بطریقِ بدلیس نیز حاضر شد که خراجی معادل خراج اخلاط بپردازد.

کتاب الفتوح، در بخش راجع به جزیره، درباره فتح بدلیس به دست عیاض، مطالبی آورده است.

[۲] محمدبن عمر واقدی، کتاب الفتوح، ج۲، ص۱۵۲ـ۱۵۴، مصر ۱۳۰۲.

در زمان معاویه

هنگامی که امرای ارمنی در ارزروم (تئودو سیوپولیس) و آمِد زیر نظر والیان امپراتوری روم حکمروایی داشتند، حاکم بدلیس نیز از زیر نفوذ مسلمانان خارج شد، به طوری که در کشمکشهای داخلی از پیروی مسلمانان سرپیچی کرد و باز تابع قیصر قسطنطنیه شد، اما بار دیگر معاویه بر آن‌جا تسلط یافت.

بدلیس در دوره آشوبِ پس از مرگ یزیدبن معاویه تا روی کار آمدن عبدالملک بن مروان (حک. ۶۵ـ۸۶) دوباره از دست مسلمانان خارج شد.

در زمان عبدالملک

سپس در زمان عبدالملک به دست محمدبن مروان، برادر او، عملاً جزو سرزمینهای ولایت جزیره شد و به دست عمّال اعزامی، اداره شد.

بدلیس و پیرامون آن، همانند بسیاری از قصبات، شهرها و سرزمینهای همجوار، به صورت قلعه ای تابع کارگزاران دیار بکر که خود وابسته به ولایت بزرگ جزیره بود، در آمد.

در قرن چهارم

در دوره عباسیان، حمدانیان و مروانیان بترتیب در دیار بکر حکومت کردند و بدلیس نیز در قلمرو فرمانروایی آنان قرار گرفت.

در دوره حکومت این دو خاندان (قرن چهارم)، روم شرقی نیرومندتر شد و از سوی دیگر پادشاه ارمنیِ (بَسفُرجان واسپورکان، حوزه دریاچه وان)، از تابعیت مسلمانان سر پیچید و فرمانبردار امپراتوری روم شرقی شد، ازینرو شهر بدلیس نیز، مانند اخلاط، حالت شهرهای مرزی سرزمین اسلامی را پیدا کرد.

بر اثر استیلای مسلمانان، بعضی تیره های قبایل بکربن وائل و تَغْلِب در سرزمینهای دیار بکر و بدلیس و حوالی آن مستقر شدند.

در زمان فرمانروایی مروانیان نیز شاخه های مختلف قبایل کُرد، و در رأس آنان قبیله حُمیدی، در آن حوالی ماندگار شدند.

ناصر خسرو که در جمادی الاولی ۴۳۸ به اخلاط رفته بود، از آن‌جا به بدلیس (بطلیس)، اَرزَن و سرانجام به مَیّافارقین و آمِد رفت.

[۳] ناصر خسرو، سفرنامه، ج۱، ص۸ و بعد، برلین ۱۳۴۱.

در قرن پنجم

در قرن پنجم که آناطولی به تصرف ترکان درآمد، بدلیس بارها محل عبور طوایف و قبایل ترک شد؛ بویژه در فتح ملازگرد (منازگرد) که پیروزی نصیب الب ارسلان شد، بدلیس گذرگاه قشون ترک بود.

اما چون مروانیان تابعیت سلجوقیان را پذیرفته بودند، حاکمیت این شهر در دست آنان باقی ماند.

در ۴۷۶، فخرالدوله محمدبن جهیر به فرمانروایی دیار بکر و نواحی اطراف، از جمله بدلیس، تعیین شد، و در حدود ۴۹۳ حسام الدوله یِلتَکین که پس از محمد دیلماج حاکم بدلیس شده بود، شهر ارزن و پیرامون آن را از تصرف شاروخ درآورد و بر وسعت فرمانروایی خود افزود.

امرای بدلیس ـ ارزن، خراجگزار امیر دیار بکر بودند و پا به پای اُرتُقیان (حک: ۴۹۵ـ۶۲۹) در جنگ‌های صلیبی و نبرد با گرجیان شرکت می‌کردند.

در قرن ششم

در ۵۲۸، پس از مرگ امیر طغان ارسلان، پسرش حسام الدوله کُرْتی به جای او (به فرمانروایی بدلیس) نشست.

در این زمان، اتابک (عمادالدین) زنگی، فرمانروای موصل و حلب، که از اخلاط برگشته بود، یکی از بزرگان همراه خود به نام صلاح الدین محمد را مأمور فتح بدلیس کرد، اما کرتی با پرداخت ده هزار دینار شهر خود را از استیلای او نجات داد.

[۴] ابن منقذ، کتاب الاعتبار، ج۱، ص۸۹، پرینستون ۱۹۳۰.

به نوشته قاضی احمد نیکیدی (یا نیکده ای) در الولد الشفیق (نسخه کتابخانه فاتح، ش ۴۵۱۹)، دولتشاه (حاکم بدلیس) تا ۵۹۸ حیات داشت، و سیف الدین بگتیمور، فرمانروای اخلاط، در همان سال بدلیس را به تصرف درآورد.

چنین بر می‌آید که این شهر در ۵۸۸ به تصرف حاکم اخلاط درآمده است.

پس از تصرف بدلیس، حاکمیّت خاندانی که طغانیان (آل دیلماج) یا بنی طغان ارسلان خوانده می‌شد، به ارزن و پیرامون آن منحصر شد و این خاندان مدتی در آن سامان فرمان راند.

در قرن هفتم

در ۶۰۴، پس از آن‌که پادشاهی اخلاط به ایوبیان رسید، بدلیس نیز به قلمرو نجم الدین ایّوب (حک: ۵۹۶ـ۶۰۷) که در اخلاط فرمانروایی داشت پیوست.

در زمان حاکمیت ایوبیان، تیره های مختلف از طایفه رَوّادی (رَوادِی) کُرد که این خاندان بدان انتساب داشتند، از جانب آذربایجان به نواحی بدلیس و اخلاط و وان کوچ کردند، همچنین تیره های مختلف از طایفه حکّاری و در آن میان طایفه روژکی با همه تیره هایش به منطقه بدلیس آمدند.

در ۶۲۷، شهرهای وان و بدلیس رو به توسعه گذاشت، و بدلیس به صورت یکی از مراکز مهم علمی آناطولی شرقی درآمد.

در قرن هشتم

در قرن هشتم در پی انقراض حکومت مغول در ایران، فترتی عظیم ایجاد شد و هنگامی که ترکمنهای قراقوینلو بر سرزمینهای وان چیره شدند، عشیره روژکیِ کُرد نیز حکومت بدلیس را به دست گرفت و خاندان امرای بدلیس که آنان را امیران کُرد (حک: ۸۸۰ـ۹۸۶) می نامند، سلسله خود را پایه گذاری کردند، و امرایی که از نسل شرف الدین بدلیسی بودند، یکی پس از دیگری، در بدلیس فرمان راندند.

[۵] ابن عبری، تاریخ مختصرالدول، ج۱، ص۴۵۸، بیروت ۱۸۹۰.

[۶] محمدبن احمد نَسَوی، سیره السلطان جلال الدین، ج۱، ص۱۹۳ و بعد، پاریس ۱۸۹۱.

به نوشته شهاب الدین عُمَری، در ربع نخستین قرن هشتم، در بدلیس شخصی به نام شرف الدین ابوبکر حکومت می‌کرد و به داشتن مذهب نُصَیْری متهم بود.

او بدلیس را سرزمینی کوچک با واردات اندک خوانده و گفته است: ایلچیانی که می‌خواستند از مصر به آذربایجان نزد مغولان بروند از این شهر می‌گذشتند.

[۷] احمدبن یحیی عُمَری، التعریف بالمصطلح الشریف، ج۱، ص۳۵، مصر ۱۳۱۲.

ابوالعباس قَلْقَشَنْدی، پس از تکرار همین مطلب، به نقل از کتاب التّثقیف می‌گوید: امیر بدلیس شخصی به نام ضیاءالدین ابوالفوارس الرُّوشَکی بود و برادرش غَرْسُالدین، بر پالو حکومت می‌کرد و پس از مرگ او پسرش امیرحاج به جای او نشست و در ۷۵۳ از دیوان مصر نامه ای به او ارسال شد.

[۸] احمدبن علی قلقشندی، صبح الاعشی، ج۷، ص۳۸۰، مصر ۱۳۳۳.

به گفته قلقشندی

[۹] احمدبن علی قلقشندی، صبح الاعشی، ج۷، ص۳۸۰، مصر ۱۳۳۳.

مؤلّفِ کتاب التّثقیف، امیر بدلیس را نیز در شمار امرای کُرد نام برده است.

در کتاب اِجابه السائل الی معرفه الرسائل نیز همین اطلاعات مندرج است (نسخه خطی این کتاب در مجموعه نسخه های خطی عربی کتابخانه ملی پاریس، ش ۴۴۳۷، گ ۴۷).

در کتابی به نام المقصد الرافع المنشأ الحاوی الی صناعه الانشاء (این کتاب در نیمه قرن نهم استنساخ شده و یگانه نسخه آن در کتابخانه ملی پاریس، جزو نسخ خطیِ عربی به شماره ۴۴۳۹، موجود است، گ ۲۶۲) به اختصار درباره بدلیس گفته شده است که شخصی به نام محمّد از رؤسای کُرد بر این منطقه حکومت می‌کرد.

این محمّد همان شمس الدین است که با شاهرخ تیموری و قرایوسف ترکمان معاصر بود و اسکندر، پسر قرایوسف ترکمان، او را به قتل رساند.

در تمام کتابهای تاریخ که درباره امیر تیمور و سلسله او به رشته تحریر درآمده است، بویژه در کتاب حافظ ابرو، در حوادث ۷۹۵، مفصلاً از تابعیت حاجی شرف، امیر بدلیس، از تیمور بحث شده است.

در قرن نهم

همچنین در رویدادهای ۸۱۲، پسر امیر مذکور، شمس الدین که حکومت بدلیس را داشت، با قرایوسف ترکمان متحد شد و در ۸۱۵ نیز در رکاب قرایوسف ترکمان بود و در ۸۲۴، همین امیر در نخستین نبرد شاهرخ، به شرق نزدیک (ماوراءالنهر) اعلام فرمانبرداری کرد.

بعدها بدلیس وابسته به قراقوینلوها و سپس تابع آق قوینلوها شد.

پس از آن‌که آق قوینلوها این حاکم نشین را برانداختند، مدتی بعد، بار دیگر پا گرفت و سپس از صفویان اطاعت کرد؛ پس از آن، تابع سلطان سلیم اول شد.

در قرن دهم

در زمان سلطان سلیمان قانونی (حک: ۹۲۶ـ۹۷۴) حکومت آن برای مدتی برچیده و دوباره برقرار شد.

در زمان حاکمیت امرای ترک، مردم بدلیس مانند بیش‌تر مردم ماوراءالنهر و خراسان، حنفی مذهب بودند؛ اما پس از حاکمیت ایوبیان و مهاجرت کُردها بدین مناطق و بالاخره پس از تأسیس امارت کُرد، بتدریج مذهب شافعی را، که مردم عراق عرب و عراق عجم و سوریه پیرو آن بودند، پذیرفتند.

بدلیس در زمان امرای کُرد به نام شرف خانیان، کانون علم و عرفان شد و عده ای از علما از آن‌جا برخاستند، از جمله :

عبدالرحیم بدلیسی، شارِح مطالع، محمد برقلعی که در علم نحو کتابهایی نوشته اند.

ادریس بدلیسی (متوفی ۹۲۶) مورّخ، و شکریِ شاعر.

و بدینسان، بدلیس سومین یا دومین مرکز فرهنگی آناطولی شرقی شده بود.

شرف الدین بدلیسی در شرفنامه،

[۱۰] شرف الدین بن شمس الدین بدلیسی، شرفنامه: تاریخ مفصل کردستان، ج۱، ص۴۵۵، چاپ محمد عباسی، چاپ افست تهران ۱۳۴۳ ش.

سیاهه ای از اسامی مدارس موجود در بدلیس را در زمان خویش به دست داده است.

امرای بدلیس نیز در این محیط علم و عرفان، شخصیتهای عالم و روشنفکری بار می‌آمدند.

شرفنامه میزان وقوف شرف الدین بدلیسی

[۱۱] شرفنامه: تاریخ مفصل کردستان، چاپ محمد عباسی، چاپ افست تهران ۱۳۴۳ ش.

را بر تاریخ نشان می‌دهد.

نوه وی، عبدال خان مروی، عالم، فاضل، هنرمند و حامی علم و معرفت و شخصیتی سرشناس بود.

وی کتابخانه ای بی نظیر با آثار گرانبها فراهم ساخته بود و به دستور او بسیاری از آثار را ترجمه کرده بودند.

در این دوره، تصوف نیز در بدلیس گسترش فراوانی یافته بود.

تا ۱۳۰۳ ش/ ۱۹۲۴، که حکومت ترکیه طریقتها را منحل اعلام کرد، گاه مشایخی (از بدلیس) بود