توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وفاداری سیاسی در جامعه نبوی ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وفاداری سیاسی در جامعه نبوی ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل وفاداری سیاسی در جامعه نبوی ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

بیعت در جامعه نبوی

یکی از قدیمی‌ترین سنت‌ها و رسوم اعراب که نقش بسیار مهمی‌ در زندگی سیاسی اجتماعی آن روز عرب داشت بیعت بود؛ زیرا افراد یک قبیله در پرتو بیعت، با رئیس قبیله پیمان وفاداری و دفاع می‌بستند. بعدها این سنت به دوران اسلامی‌ نیز منتقل و مورد تایید قرار گرفت و از آن به عنوان یک راهبرد مهم جهت حاکمیت دین اسلام مورد استفاده قرار گرفت.

فهرست مندرجات

۱ – بیعت مردم با پیامبر
۲ – واژه بیعت
۳ – اشکال بیعت
۴ – بیعت‌های عصر نبوی‌
۴.۱ – قبل از هجرت‌
۴.۱.۱ – نخستین بیعت
۴.۱.۲ – بیعت عشیره
۴.۱.۳ – بیعت عقبه‌ی اول
۴.۱.۴ – بیعت عقبه‌ی دوم
۴.۲ – پس از هجرت
۴.۲.۱ – بیعت رضوان
۴.۲.۲ – بیعت النساء
۴.۲.۳ – بیعت غدیر
۵ – عناوین مرتبط
۶ – پانویس
۷ – منبع

بیعت مردم با پیامبر

هر چند حاکمیت رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از ناحیه خداوند بود؛

[۱] نساء/سوره۴، آیه۵۹.

[۲] نساء/سوره۴، آیه۶۴.

[۳] حدید/سوره۵۷، آیه۲۵.

[۴] مائده/سوره۵، آیه۵.

[۵] انفال/سوره۸، آیه۶۵.

اما بیعت، اعلام حضور و میثاق تبعیت مردم از رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و زمینه‌سـازی اعـمـال حاکمیت آن حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بود.
از این رو، بیعت، تجلی‌گاه حضور، اعلام وفاداری و مشارکت جدی و فعال مردم در اداره سیاسی جامعه در نظام سیاسی اسلام تلقی می‌شود.

واژه بیعت

بیعت در لغت به معنای زدن دست بر دست دیگری برای ایجاب بیع و هم‌چنین به معنای مبایعت (بیعت خلیفه و امیر) و اطاعت از وی می‌باشد. این اطاعت و مبایعت، یک نوع عهد و پیمانی است که گویا شخص بیعت کننده و بیعت شونده آن‌چه را در توان دارند، خالصانه به دیگری واگذار می‌نمایند.

[۶] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان‌العرب، ج۸، ص۲۷-۲۶، بیروت، دارالصادر، ۱۴۱۴ق، چاپ سوم‌.

بیعت در اصطلاح فقه سیاسی به معنای پذیرش خلافت، حکومت، خلیفه و حاکم مسلمان است؛ چنانکه ابن‌خلدون می‌نویسد: «بیعت، پیمان بر اطاعت است، مثل اینکه بیعت کننده با امیر خودش عهد می‌نماید که تسلیم فرمان‌های او باشد، چه در امور شخصی و چه در امور اجتماعی مسلمین، و کیفیت بیعت چنان است که بیعت‌کنندگان دستان خود را در دست خلیفه می‌گذارند و آن‌ها این کار را به جهت تاکید در تعهد و پیمان‌شان انجام می‌دهند. این کار چون شباهت به فعل خریدار و فروشنده کالا داشت؛ آن را بیعت نام‌گذاری کردند».

[۷] ابن خلدون، عبدالرحمن، تاریخ‌ابن‌خلدون، ج‌۱، ص۲۶۱، تحقیق خلیل شحاده، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۸/۱۹۸۸، چاپ دوم.

از صاحب‌نظران معاصر هم، آقای عمید زنجانی در تعریف بیعت سیاسی آورده است که: گویی بین امت و امام قراردادی مبنی بر قبول اطاعت امام از طرف امت و قیام به قسط و عدالت از طرف امام منعقد می‌گردد و هر کدام از طرفین در برابر دیگری حقوق و تکالیفی را می‌پذیرد.

[۸] عمید زنجانی، عباسعلی، فقه سیاسی، ج۲، ص۲۰۷، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۶، چاپ اول.

اشکال بیعت

بیعت دارای اشکال مختلفی بود، مانند:
۱. بیعت با گفتگوکردن و دست دادن (مصافحه) همراه بود؛ غالباً بیعت به این شکل بود.
۲. بیعت فقط با گفتگوکردن (بدون مصافحه)

[۹] ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج‌۸، ص۸-۷، تحقیق:عطا، محمد عبد القادر، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۰/۱۹۹۰، چاپ اول.

یا با فروبردن دست در آب بود؛

[۱۰] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۵، ص۵۲۷، تحقیق:علی اکبر غفاری، طهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۷ ش، چاپ سوم.

همانند بیعت رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با زنان.
۳. بیعت مکاتبه‌ای؛ همانند بیعت نجاشی با رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم).

[۱۱] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۲، ص۶۵۳-۶۵۲، تحقیق:محمد ابو الفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث، ۱۳۸۷/۱۹۶۷، چاپ دوم.

بیعت‌های عصر نبوی‌

بیعت گرفتن رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به هنگامه‌های بحران، تدبیری اداری و بازدارنده در راستای تقویت بنیه روانی مسلمانان و اعلام مجدد دوستی و وفاداری به شمار می‌آید.
آنچه در مورد بیعت در زمان رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اهمیت دارد، محتوای این بیعت‌هاست. بیعت آنان با آن حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، نشانگر اظهار پایبندی فرد بیعت‌کننده در عمل به مسائل دینی و اطاعت از رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بوده است. در دوره رسالت، بیعت بدین معنا بود که مشرک به دلخواه خود اسلام را می‌پذیرفت. از آن جا که می‌بایست تعهدی در قبال این پذیرش مختار، وجود داشته باشد، با رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بیعت می‌کرد. از این پس او به عنوان عضوی از این جامعه در می‌آمد؛ یعنی همان‌گونه که از حقوقی بهره‌مند می‌شد، می‌بایست محدودیت‌هایی را نیز بپذیرد.

[۱۲] جعفریان، رسول، تاریخ تحول دولت و خلافت از برآمدن اسلام تا برافتادن سفیانیان، ص۳۵-۳۴، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۶، چاپ چهارم.

رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) چندین مرتبه با مردم بیعت جمعی و عمومی‌ داشتند:

قبل از هجرت‌

نخستین بیعت

بیعتِ حضرت علی (علیه‌السّلام) و خدیجه(سلام‌الله‌علیهم) با رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بود که شرایط و پیمان‌های اسلام را پذیرفتند. شرایطی همانند شهادت به توحید و رسالت و معاد و انجام احکام فقهی و اخلاقی و بی‌زاری از دشمنان. سپس رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دست خود را گشود و دست حضرت علی‌ (علیه‌السّلام) را در دست خود گذاشت و فرمود‌ای علی (علیه‌السّلام) بر آنچه شرط کردم و از آنچه منع کردم، بیعت کن بعد فرمود‌ای خدیجه (سلام‌الله‌علیهم) دست خود را بالای دست علی (علیه‌السّلام) قرار بده و بیعت کن و حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیهم) هم همانند حضرت علی (علیه‌السّلام) بیعت کرد.

[۱۳] مجلسی‌، محمدباقر، بحارالانوار، ج۶۵، ص۳۹۲ ۳۹۳، تهران‌، اسلامیه‌.

بیعت عشیره

بیعتی که در مکه و در جریان دعوت عشیره و بستگان خود صورت گرفت. رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، در اولین دعوت علنی، خطاب به آنان فرمود: «کدام یک از شما با من بیعت می‌کند تا برادر و جانشین و همراه من باشد؟» کسی جز حضرت علی (علیه‌السّلام) که کم سن‌ترین فرد مجلس بود، دعوت رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را اجابت نکرد. این قضیه سه بار تکرار شد. در مرتبه‌ی سوم رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دست خود را به نشانه‌ی بیعت به دست حضرت علی (علیه‌السّلام) زدند.

[۱۴] ابن شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب، ج۲، ص۳۰۷-۳۰۵، نجف اشرف، المکتبه الحیدریه، ۱۳۷۶ – ۱۹۵۶ م.

بیعت عقبه‌ی اول

رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، در موسم حج و سایر اجتماعات مکه قبائل عرب را به دین اسلام دعوت می‌فرمود. در یکی از این اجتماعات که قبائل به مکه آمدند، شش نفر از مردم مدینه از قبیله خزرج نیز مانند سایر قبائل بدان شهر آمده بودند آن حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دعوت خویش را به آن‌ها ابلاغ نمود. آن‌ها دعوت رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را که آشتی و صلح و صفا را نوید می‌داد، پذیرفتند و به یثرب بازگشتند و مردم را از دعوت رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آگاه نمودند و مردم نیز از این دعوت استقبال کردند؛ زیرا از یهودیان مدینه نسبت به ظهور پیامبری در حجاز آگاه شده بودند.

[۱۵] ابن هشام، عبد الملک، السیره النبویه، ج‌۱، ص۴۲۹، تحقیق:مصطفی السقا و ابراهیم ابیاری و عبد الحفیظ شلبی، بیروت، دارالمعرفه، بی‌تا.

سال بعد، دوازده نفر از مردم یثرب که دو زن نیز در میان آن‌ها بودند، موسم حج به مکه آمدند و در عقبه با رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بیعت نمودند که به خدا شرک نورزند و دزدی و زنا نکنند و فرزندان خود را نکشند و به کسی بهتان و افترا نزنند و در کارهای نیک نافرمانی رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را نکنند.

[۱۶] ابن هشام، عبد الملک، السیره النبویه، ج‌۱، ص۴۲۹، تحقیق:مصطفی السقا و ابراهیم ابیاری و عبد الحفیظ شلبی، بیروت، دارالمعرفه، بی‌تا.

[۱۷] ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج‌۱، ص۱۷۱، تحقیق:عطا، محمد عبد القادر، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۰/۱۹۹۰، چاپ اول.

از زمان بیعت عقبه اول به بعد، هر کس که در جرگه مسلمانان قرار می‌گرفت، بایستی با رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بیعت می‌کرد. این بیعت به ویژه در لحظات حساس می‌توانست رنگ سیاسی و فرمانبری را داشته باشد؛ زمینه چنین بیعتی در قرآن، مفهوم «عهد» و «عقد» بود. می‌توان گفت که بیعت خود از مصادیق عهد و یا حتی مساوی آن بود.

[۱۸] جعفریان، رسول، تاریخ تحول دولت و خلافت از برآمدن اسلام تا برافتادن سفیانیان، ص۳۴، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۶، چاپ چهارم.

بیعت عقبه‌ی دوم

یک‌ سال پس از عقبه‌ی اول، حدود هفتاد مرد و دو زن از مردم یثرب به مکه آمدند و در همان محل با رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ملاقات و بیعت نمودند. در جریان این بیعت بود که زمینه‌ی هجرت آن حضرت به یثرب فراهم گردید. مواد این بیعت با عقبه‌ی اول متفاوت بود. در این‌جا بحث دفاع و جهاد مطرح گردید و رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمودند: با شما بیعت می‌کنم بر این‌که همان‌گونه که از زنان و فرزندان خود دفاع می‌کنید از من نیز دفاع کنید.

[۱۹] ابن هشام، عبد الملک، السیره النبویه، ج‌۱، ص۴۴۲، تحقیق:مصطفی السقا و ابراهیم ابیاری و عبد الحفیظ شلبی، بیروت، دارالمعرفه، بی‌تا.

عباده بن صامت می‌گوید: ما با رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بیعت کردیم که در رکاب او بجن