توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل واقعه تحکیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل واقعه تحکیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل واقعه تحکیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل واقعه تحکیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint

تحکیم، نام واقعه‌ای در جنگ صِفّین که بین سپاه معاویه و سپاه امام علی علیه السلام که اتفاق افتاد.

فهرست مندرجات

۱ – تحکیم در لغت
۲ – تحکیم در اصطلاح
۳ – شرح پاورپوینت کامل واقعه تحکیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint
۳.۱ – نقش اشعث در پیدایش واقعه
۳.۲ – نمایندگان ماجرای حکمیت
۳.۳ – نوشته شدن سند تحکیم
۳.۴ – مخالفت با سند تحکیم
۳.۵ – اختلاف درباره مخالفان حکمیت
۳.۶ – نتیجه حکمیت
۴ – شبهات خوارج درباره تحکیم
۵ – کلام امام علی درباره شعار خوارج
۶ – تاثیر پاورپوینت کامل واقعه تحکیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint در بروز اعتقاد خوارج
۷ – برخورد امام علی با پاورپوینت کامل واقعه تحکیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint
۸ – موارد پذیرش تحکیم در بیان امام علی
۹ – دیدگاه شیعیان درباره پاورپوینت کامل واقعه تحکیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint
۱۰ – فهرست منابع
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

تحکیم در لغت

تحکیم در لغت به معنای داوری خواستن و حَکَم قرار دادن است.

تحکیم در اصطلاح

و در اصطلاح تاریخی به ماجرایی اشاره دارد که در سال ۳۷ در جنگ صِفّین روی داد و به پیدایی خوارج انجامید.

شرح پاورپوینت کامل واقعه تحکیم ۵۷ اسلاید در PowerPoint

در این جنگ پس از این‌که سپاه معاویه در آستانه شکست قرار گرفت، به پیشنهاد عمروعاص، سپاهیان معاویه قرآن‌ها را بر نیزه کردند و از سپاه علی علیه‌السلام خواستند که از جنگ دست بکشند و حکمیت قرآن را بپذیرند.

[۱] نصربن مزاحم، وقعه صفّین، ج۱، ص۴۷۸، چاپ عبدالسلام محمد هارون، قاهره ۱۳۸۲، چاپ افست قم ۱۴۰۴.

[۲] احمدبن داود دینوری، الاخبار الطوال، ج۱، ص۱۸۸، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره ۱۹۶۰، چاپ افست قم ۱۳۶۸ ش.

نقش اشعث در پیدایش واقعه

امام علی اعلام کرد که این درخواست، فریبکارانه و به منظور فرار از شکست است و ازاین‌رو فرمان به ادامه جنگ داد، ولی گروهی از سپاهیان ایشان خواستار پایان دادن به جنگ و قبول حکمیت قرآن شدند. در رأس این گروه اشعث بن قیس بود که معاویه قبلاً با او مخفیانه مذاکره کرده بود

[۳] احمدبن داود دینوری، الاخبار الطوال، ج۱، ص۱۹۰، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره ۱۹۶۰، چاپ افست قم ۱۳۶۸ ش.

[۴] یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۱۸۸ـ۱۸۹.

[۵] علی بن اسماعیل اشعری، کتاب مقالات الاسلامییّن و اختلاف المصلّین، ج۱، ص۱۲۸، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن ۱۴۰۰/۱۹۸۰.

[۶] عبدالقاهربن طاهر بغدادی، الفرق بین الفرق، ج۱، ص۷۴ـ ۷۵، چاپ محمد محیی الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفه،.

اشعث پیش از این ماجرا نیز سپاه علی علیه‌السلام را به رها کردن جنگ ترغیب می‌کرد.

[۷] نصربن مزاحم، وقعه صفّین، ج۱، ص۴۸۱، چاپ عبدالسلام محمد هارون، قاهره ۱۳۸۲، چاپ افست قم ۱۴۰۴.

با اصرار اشعث و کسانی دیگر، از جمله مِسْعَربن فَدَکی و زیدبن حُصَیْن، و تهدید حضرت علی به قتل یا تسلیم و تحویل او به معاویه، جنگ متوقف شد.

[۸] طبری، تاریخ (بیروت)، ج۵، ص۴۹.

[۹] مسعودی، مروج (بیروت)، ج۳، ص۱۴۱.

[۱۰] محمدبن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج۱، ص۱۱۴، چاپ محمد سیدکیلانی، بیروت ۱۴۰۶/۱۹۸۶.

امام در وضعی که دشمن پدید آورده بود پیشنهاد معاویه را برای متارکه جنگ و تعیین نماینده برای مذاکره پذیرفت و ماجرای تحکیم شکل گرفت.

نمایندگان ماجرای حکمیت

معاویه، عمروعاص را که به زیرکی معروف بود، به نمایندگی برگزید و علی علیه‌السلام مالک اشتر یا به قولی عبداللّه بن عباس

[۱۱] احمدبن داود دینوری، الاخبار الطوال، ج۱، ص۱۹۲، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره ۱۹۶۰، چاپ افست قم ۱۳۶۸ ش.

[۱۲] ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۱، ص۴۲۷، چاپ سهیل زکار، بیروت ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲.

و به قولی دیگر، ابوالاسود دُئَلی را انتخاب کرد،

[۱۳] ابن عبدربه، العقد الفرید، ج۵، ص۹۳، ج۵، چاپ عبدالمجید ترحینی، بیروت ۱۴۰۴/ ۱۹۸۳.

اما با مخالفت همان کسانی که توقف جنگ را بر وی تحمیل کرده بودند، مواجه شد و این بار نیز نمایندگی ابوموسی اشعری به امام تحمیل شد. یکی از انگیزه‌های انتخاب ابوموسی تعصبات قومی و قبیله‌ای بود، زیرا بسیاری از آنان، از جمله اشعث بن قیس، همانند ابوموسی یمنی بودند.

[۱۴] نصربن مزاحم، وقعه صفّین، ج۱، ص۵۰۰، چاپ عبدالسلام محمد هارون، قاهره ۱۳۸۲، چاپ افست قم ۱۴۰۴.

[۱۵] محمدباقربن محمدتقی مجلسی، بحارالانوار، ج۳۳، ص۲۹۸، چاپ محمدباقر محمودی، تهران ۱۳۶۸ ش.

نوشته شدن سند تحکیم

پس از انتخاب ابوموسی، سند تحکیم نوشته شد و امام بر خلاف میل خود و برای حفظ مصالح امت اسلامی آن را امضا کرد.

[۱۶] محمدبن حسن طوسی، تلخیص الشافی، ج۲، ص۲۶۰، چاپ حسین بحرالعلوم، قم ۱۳۹۴/۱۹۷۴.

در این سند آمده است که علی و معاویه و سپاهیانشان، حکمیت قرآن و سنّت پیامبر را پذیرفته‌اند و ابوموسی اشعری و عمروعاص، باید بر این اساس تا ماه رمضان آینده، حکم خود را ابلاغ کنند و هر حکمی که بدهند در امان خواهند بود. در پایان سند نام چندتن از اصحاب علی علیه‌السلام و معاویه به عنوان شاهد آمده است

[۱۷] نصربن مزاحم، وقعه صفّین، ج۱، ص۵۰۴ ۵۰۸، چاپ عبدالسلام محمد هارون، قاهره ۱۳۸۲، چاپ افست قم ۱۴۰۴.

[۱۸] احمدبن داود دینوری، الاخبار الطوال، ص۱۹۴ـ۱۹۶، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره ۱۹۶۰، چاپ افست قم ۱۳۶۸ ش.

[۱۹] طبری، تاریخ (بیروت)، ج۵، ص۵۳ ـ۵۴.

[۲۰] ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۱، ص۴۳۳، چاپ سهیل زکار، بیروت ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲.

[۲۱] ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، ج۵، ص۱۲۲، چاپ محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت ۱۴۱۲/ ۱۹۹۲.

[۲۲] ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۲۰۶، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره ۱۳۸۵ـ۱۳۸۷/ ۱۹۶۵ـ۱۹۶۷، چاپ افست بیروت.

مخالفت با سند تحکیم

اشعث بن قیس سند تحکیم را برای [[|مسلمانان]] خواند؛ گروهی، از جمله عُروه بن اُدَیَّه، با آن مخالفت کردند و شعار «لاحُکْمَ اِلاّ لِلّه» سر دادند و می‌گفتند که در دین خدا هیچ‌کس نباید دیگری را حَکَم قرار دهد. این گروه به « مُحِکّمه اولی » معروف‌اند.

[۲۳] کتاب مقالات الاسلامییّن و اختلاف المصلّین، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن ۱۴۰۰/۱۹۸۰.

[۲۴] عبدالقاهربن طاهر بغدادی، الفرق بین الفرق، چاپ محمد محیی الدین عبدالحمید، بیروت: دارالمعرفه،.

[۲۵] محمدبن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج۱، ص۱۱۵، چاپ محمد سیدکیلانی، بیروت ۱۴۰۶/۱۹۸۶.

جمعی از کسانی که قبول حکمیت را به علی علیه‌السلام تحمیل کرده بودند نیز به این مخالفان پیوستند و قبول حکمیت را کفر و گناه کبیره خواندند و گفتند که ما از آن توبه کردیم و علی هم باید توبه کند. امام سخن این گروه را نپذیرفت و با آیات قرآنی با آنان محاجه کرد.

[۲۶] نصربن مزاحم، وقعه صفّین، ج۱، ص۵۱۳ ۵۱۴، چاپ عبدالسلام محمد هارون، قاهره ۱۳۸۲، چاپ افست قم ۱۴۰۴.

[۲۷] محمدبن یزید مبرد، الکامل فی اللغه والادب، ج۲، ص۱۵۴ـ ۱۵۵، چاپ تغارید بیضون و نعیم زرزور، بیروت ۱۴۰۹/ ۱۹۸۹.

[۲۸] طبری، تاریخ (بیروت)، ج۵، ص۶۴ـ۶۶.

[۲۹] محمدبن محمد مفید، الاختصاص، ج۱، ص۱۸۰، چاپ علی اکبر غفاری، قم:جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.

اختلاف درباره مخالفان حکمیت

به این ترتیب، گروهی با اصرار زیاد علی علیه‌السلام را به قبول حکمیت واداشتند و در اندک زمانی نظرشان را تغییر دادند و قبول حکمیت را کفر دانستند. این دوگانگی در رفتار سبب شده است که برخی محققان میان گروهی که حکمیت را تحمیل کردند و گروهی که پذیرش آن را کفر دانستند، فرق بگذارند، از جمله برونوف گفته است که گروه اول از قاریان و گروه دوم از بَدَویان بوده‌اند.

[۳۰] یولیوس ولهاوزن، احزاب المعارضه السّیاسیّه الدینیّه فی صدرالاسلام: الخوارج و الشیعه، ج۱، ص۳۲، ترجمه عن الالمانیه عبدالرحمان بدوی، کویت ۱۹۷۶.

این نظر بر واقعیات تاریخی منطبق نیست و مورخان تصریح کرده‌اند که همان کسانی که حکمیت را بر علی علیه‌السلام تحمیل کردند، بر وی اعتراض نمودند. همچنین گروهی گفته‌اند که مخالفت پس از اظهارنظر حکمین صورت گرفت. این نظر نیز درست نیست، زیرا پس از متارکه جنگ، امام علی سپاه خود را از صفّین به سوی کوفه حرکت داد و در این هنگام دوازده هزار تن از سپاهیان با اعتراض به قبول حکمیت، از آن حضرت جدا شدند و با رهبری کسانی چون عبداللّه بن کَوّاء و شَبَث بن رِبْعی به محلی به نام حَروراء رفتند. در این هنگام هنوز دو حَکَم به مذاکره نپرداخته بودند. ظاهراً، این ماجرا نتیجه ترفند کسانی از قبیل اشعث بن قیس کِنْدی، حُرْقوص بن زُهَیْر و شبث بن ربعی بوده است

[۳۱] یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۱۸۹ـ۱۹۰.

[۳۲] طبری، تاریخ (بیروت)، ج۵، ص۷۲ـ۷۳.

[۳۳] طبری، تاریخ (بیروت)، ج۵، ص۸۲.

[۳۴] محمدبن عبدالکریم شهرستانی، الملل و النحل، ج۱، ص۱۱۵، چاپ محمد سیدکیلانی، بیروت ۱۴۰۶/۱۹۸۶.

[۳۵] ابن کثیر، البدایه و النهایه، بیروت ۱۴۱۱/ ۱۹۹۰. ج۷، ص۲۸۹.

[۳۶] عبدالرحمان بن ابی بکر سیوطی، تاریخ الخلفاء، ج۱، ص۱۷۴، چاپ محمد محیی الدین عبدالمجید، مصر ۱۳۷۸/ ۱۹۵۹.

نتیجه حکمیت

ابوموسی اشعری و عمروعاص در رمضان همان سال در دُومَه الجَنْدل توافق کردند که هر یک، موکّل خود را از خلافت عزل کند و سپس ان