توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نیکان ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نیکان ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نیکان ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

ابرار

اَبْرار، واژه‌ای است عربی به معنی پاورپوینت کامل نیکان ۸۵ اسلاید در PowerPoint و نیکوکاران اهل مرتبه عالی ایمان، دارای منزلتی برتر از اولوا الالباب (خردمندان) و نازل‌تر از مقرّبان که چندین‌بار در قرآن «کریم آمده و از این طریق در عرف متوصفه و اهل سیر و سلوک نیز راه یافته است.

فهرست مندرجات

۱ – واژه
۲ – معنای لغوی
۳ – در قرآن
۳.۱ – معانی بِر
۳.۲ – فرق خیر با بر
۴ – معنای اصطلاحی بِر
۴.۱ – مصادیق بِر
۴.۲ – معنای بِر بر اساس شأن نزول
۵ – فرق بِر و تقوا
۶ – واژگان مقابل بِر
۶.۱ – اثم
۶.۲ – فجور
۶.۳ – جرم
۶.۴ – عقوق
۷ – معنای اصطلاحی ابرار
۷.۱ – مصادیق
۷.۲ – ویژگی
۸ – در تصوف
۸.۱ – رتبه ابرار
۸.۲ – تفسیر ابرار
۹ – فهرست منابع
۱۰ – پانویس
۱۱ – منبع

واژه

برخی از مفسران و نیز بسیاری از فرهنگ‌نویسان این واژه را تنها جمع بَرّ دانسته‌اند.

[۱] طبری، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۱۴۲، قاهره، ۱۳۲۵ق.

[۲] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۲، ص۹۰۸، به کوشش هاشم رسولی محلاتی و فضل اللـه یزدی طباطبائی، بیروت، ۱۴۰۸ق/۱۹۸۸م.

[۳] ابن اثیر، مبارک بن محمد، النهایه، ج۱، ص۱۱۶، به کوشش طاهر احمد زاوی و محمود محمد طناجی، قاهره، ۱۳۸۳ق/۱۹۶۳ن.

[۴] قرطبی، محمد ابن احمد، الجامع لاحکام القرآن، ج۱۹، ص۱۲۵، بیروت، ۱۹۶۷م.

، اما اکثر مفسران آن را جمع برّ و بارّ، هر دو، یاد کرده‌اند.

[۵] طوسی، محمدبن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، به کوشش احمد حبیب قصیر العاملی، ج۳، ص۹۲، بیروت، داراحیاء التراث العربی.

[۶] میبدی، احمدبن محمد، کشف الاسرار وعده الابرار، ج۱۰، ص۳۱۸، به کوشش علی‌اصغر حکمت، تهران، ۱۳۶۱ش.

[۷] میبدی، احمدبن محمد، کشف الاسرار وعده الابرار، ج۱۰، ص۴۰۶، به کوشش علی‌اصغر حکمت، تهران، ۱۳۶۱ش.

[۸] زمخشری، محمودبن عمر، الکشاف، ج۱، ص۴۸۹، بیروت، دارالمعرفه.

[۹] فخر رازی، محمدبن عمر، التفسیر الکبیر، ذیل آی ۱۹۳ از سور آل عمران.

راغب اصفهانی نیز ابرار را تنها جمع بارّ دانسته است

[۱۰] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۴۱، به کوشش محمد سیدکیلانی، بیروت، دارالمعرفه.

از آن‌جا که برّ به صیغ مفرد ۳ بار در قرآن مجید به کار رفته

[۱۱] طور/سوره۵۲، آیه۲۸.

[۱۲] مریم/سوره۱۹، آیه۱۴.

[۱۳] مریم/سوره۱۹، آیه۳۲.

و بارّ در این کتاب مقدس نیامده است، نظر آن گروه از مفسران و فرهنگ‌نویسان که ابرار را تنها جمع بارّ دانسته است.

[۱۴] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۴۱، به کوشش محمد سیدکیلانی، بیروت، دارالمعرفه.

از آن‌جا که برّ به صیغ مفرد ۳ بار در این کتاب مقدس نیامده است، نظر آن گروه از مفسران و فرهنگ‌نویسان که ابرار را تنها جمع برّ دانسته و جمع بارّ را بَرَرَه شمرده‌اند، استوارتر می‌نماید.

معنای لغوی

بِرّ به «گستردگی خیر و معروف» معنا شده است.

[۱۵] زمخشری، محمودبن عمر، الکشاف، ج‌۱، ص‌۱۳۳، بیروت، دارالمعرفه.

، برخی لغویان نیز این واژه را برگرفته از بَرّ یعنی بیابان (مقابل بَحْر) می‌دانند و چون در بَرّ وسعت لحاظ شده، بِرّ را نیز به «توسّع در کار ‌نیک» معنامی‌کنند.

[۱۶] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص‌۱۱۴، به کوشش محمد سیدکیلانی، بیروت، دارالمعرفه.

و برخی این سخن را تکلّف‌آمیز دانسته و گفته‌اند: بِرّ با بَرّ که کلمه‌ای‌جامد و به معنای خشکی است، هیچ پیوندی ندارد؛ بلکه در حکمِ مشترک لفظی است.

[۱۷] اخلاق در قرآن، ج‌۱، ص‌۷۰.

در قرآن

واژه «بِرّ»

[۱۸] اخلاق در قرآن، ج۱، ص۶۹.

با مشتقّاتش، در مجموع بیست بار در قرآن (ابرار شش بار، بَرّ سه بار، بِرّ هشت بار و بَرَرَه یک بار) به کار رفته است، اما ابرار ۶ بار و در ۶ آیه از قرآن کریم تکرار شده است. در ۴ آیه از این آیات

[۱۹] آل عمران/سوره۳، آیه۱۹۸.

[۲۰] دهر/سوره۷۶، آیه۵.

[۲۱] انفطار/سوره۸۲، آیه۱۳.

[۲۲] مطففین/سوره۸۳، آیه۲۲.

به تعبیرات گوناگون از ابرار به عنوان اهل نعیم و بهشت یاد شده و در آیه‌ای

[۲۳] مطففین/سوره۸۳، آیه۱۸.

گفته شده است که کتاب (نام اعمالِ) ابرار در علیین (به اقوال گوناگون: زیر عرش، سدره المنتهی ، لوحی از زبرجد آویخته در زیر عرش که اعمال افراد بشر در آن ثبت است، بالاترین طبق بهشت ) است و نیز در آیه‌ای دیگر

[۲۴] آل عمران/سوره۳، آیه۱۹۳.

از بان اولوالالباب (خردمندان) از پروردگار درخواست می‌شود که آنان را با ابرار بمیراند.

معانی بِر

برخی برآنند که مفهوم محوری واژه بِرّ «نیکو‌بودن کار در برابر غیر» است و این معنا، با‌توجّه به اختلاف اشخاص، موضوعات و موارد، تفاوت دارد؛ چنان که بِرّ خدا درباره بندگان، لطف و احسان به آنان و در گذشتن از لغزش‌هایشان است و بِرّ بنده در پیش‌گاه خدا، پیروی و عمل به وظایف بندگی است.
بِرّ پدر به فرزندان، تربیت و تأمین آنان و برآوردن نیازهایشان و بِرّ فرزند به پدر ؛ خدمت، خضوع و رحمت است، و بِرّ در سخن گفتن، راست گویی، و در عبادت، منطبق بودن آن با شرایط ویژه عبادت است، وی اطلاق «بَرّ» بر قطعه‌های زمین و «بُرّ» بر گندم را نیز از همین باب می‌داند.

[۲۵] التحقیق، ج‌۱، ص‌۲۴۹، «برّ».

فرق خیر با بر

برخی نیز جامع‌ترین معنای بِرّ را خیر دانسته‌اند؛

[۲۶] لسان‌العرب، ج‌۱، ص‌۳۷۰، «برّ».

با این که این دو واژه مترادف نیستند؛ زیرا بِرّ، خیری است که با «قصد» و «توجّه» توأم باشد؛ ولی در خیر، «قصد» شرط نیست؛ بلکه گاهی با «سهو» همراه است؛ از این‌رو «خیر» معنایی عام‌دارد.

[۲۷] مجمع‌البیان، ج‌۲، ص‌۷۹۲.

[۲۸] الفروق اللغویه، ص‌۹۵.

معنای اصطلاحی بِر

مفهوم بِرّ در فرهنگ قرآن، عام‌ترین مفهوم در زمینه افعال اخلاقی و ویژه «افعال اختیاری» است.

[۲۹] اخلاق در قرآن، ج‌۱، ص‌۶۷‌.

، مفهوم قرآنی بِرّ و به تعبیر دقیق‌تر، اَبرار در آیه ۱۷۷ سوره بقره

[۳۰] بقره /سوره۲، آیه۱۷۷.

به تفصیل بیان شده است، اوصاف ابرار در این آیه، در بر دارنده مراتب سه گانه اعتقاد، اخلاق و عمل است.

[۳۱] المیزان، ج‌۱، ص‌۴۲۸.

بِرّ همان احسان، و‌تحقّق آن چنین است که آدمی کار خود‌را نیکو کند و کار نیک را برای نیک بودن آن یا از این رو که خیر دیگران در آن است، انجام‌دهد، نه برای پاداش یا تشکّر، و‌در این راه، بر تلخی مخالفتِ با نفس، صبور باشد.

[۳۲] المیزان، ج‌۲۰، ص‌۱۲۴.

، خدای سبحان، بِرّ را در کلام خود

[۳۳] بقره/سوره۲، آیه۱۷۷.

به‌ایمان و احسان در عبادت‌ها و معامله‌ها تفسیر‌کرده است.

[۳۴] المیزان، ج‌۵‌، ص‌۱۶۳.

به گفته برخی، بِرّ حقیقی همان‌عمل صالح راستین است؛ امّا تظاهر به‌نیکوییِ عمل و بَر خود بستن پاکی، ورع و‌پیروی از آن‌ها و تظاهر به آن‌ها بِرّ نیست.

[۳۵] التحقیق، ج‌۱، ص‌۲۵۰، «برّ».

، به‌گفته دیگر، طبق اجماع مفسّران، هرگونه اطاعتِ خدا بِرّ نامیده می‌شود.

[۳۶] جامع‌البیان، ج‌۱، ص‌۳۶۷.

و به نظری، بِرّ، هر چیزی از خیر و احسان و کار مورد رضایت خدا است که عامل نزدیکی به خدا باشد.

[۳۷] مواهب‌الرحمن، ج‌۶‌، ص‌۱۳۲.

مصادیق بِر

در تفسیر بِرّ، در کلام دیگر مفسّران اموری ذکر شده که بیش‌تر از سنخ مصداق است؛ چون طاعت،

[۳۸] آلاءالرحمن، ج‌۱، ص‌۲۸۵.

[۳۹] روح‌المعانی، ج‌۱، ص‌۳۹۳.

صدق،

[۴۰] آلاءالرحمن، ج‌۱، ص‌۲۸۵.

ثواب یا بهشت،

[۴۱] مجمع‌البیان، ج‌۲، ص‌۷۹۲.

[۴۲] زمخشری، محمودبن عمر، الکشاف، بیروت، دارالمعرفه.، ج‌۱، ص‌۳۸۴.

صله رحم یا پیوند،

[۴۳] مجمع‌البیان، ج‌۹، ص‌۴۰۸.

تقوا،

[۴۴] مجمع‌البیان، ج‌۲، ص‌۷۹۲.

اعمال مقبول،

[۴۵] التفسیر الکبیر، ج‌۹، ص‌۱۴۶.

مهربانی، احسان

[۴۶] مجمع‌البیان، ج‌۲، ص‌۴۷۳.

و صدقه.

[۴۷] زمخشری، محمودبن عمر، الکشاف، ج‌۱، ص‌۱۳۳، بیروت، دارالمعرفه.

معنای بِر بر اساس شأن نزول

با این که مفسّران در برخی موارد، بر اساس شأن نزولِ آیات، مقصود از بِرّ را مصادیقی خاص از «خیر» یا دیگر معانی بِرّ ذکر کرده‌اند، حمل این واژه را بر مفهوم عام و اصلی آن ترجیح داده‌اند.

[۴۸] زمخشری، محمودبن عمر، الکشاف، ج‌۱، ص‌۱۳۳، بیروت، دارالمعرفه.

[۴۹] زمخشری، محمودبن عمر، الکشاف، ج‌۱، ص‌۲۱۷، بیروت، دارالمعرفه.

[۵۰] مجمع‌البیان، ج‌۳، ص‌۲۴۰.

[۵۱] روح‌المعانی، ج‌۱، ص‌۳۹۳.

پیامبر(صلی الله علیه وآله)در پاسخ پرسشی درباره بِرّ، آیه ۱۷۷ سوره بقره

[۵۲] بقره/سوره۲، آیه۱۷۷.

را که در بر دارنده برخی عقاید و اعمال واجب و مستحب است، تلاوت کرد.

[۵۳] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص‌۱۱۴، به کوشش محمد سیدکیلانی، بیروت، دارالمعرفه.

فرق بِر و تقوا

در آیاتی از قرآن، بِرّ یا مشتقّات آن با مادّه «تقوا» با هم ذکر شده است. برخی مفسّران، این دو واژه را دارای مفهومی واحد می‌دانند.

[۵۴] قرطبی، ج‌۶‌، ص‌۳۳.

برخی نیز مفهوم این دو واژه را متفاوت، امّا مکمّل یک‌دیگر می‌شمرند؛ بدین ترتیب که بِرّ را اموری ایجابی، مانند عمل صالح، طاعت، توسّع در کار نیک و انجام دادن اوامر الهی دانسته و تقوا را اموری سلبی، مانند دوری از گناهان و هوای نفس و پرهیز از عذاب الهی شمرده‌اند.

[۵۵] مجمع‌البیان، ج‌۳، ص‌۲۴۰.

بِرّ و تقوا در مفهوم تفاوت دارند؛ امّا در مصداق متساوی و متّحدند؛ زیرا مصداق بِرّ، مصداق تقوا نیز هست و به عکس، و‌آیاتی مانند «و‌لکنّ البِرَّ مَنِ‌اتَّقی»

[۵۶] بقره/سوره۲، آیه۱۸۹.

، «و‌لـکنَّ البرَّ مَن ءَامن باللّهِ و…و أُولـئِکَ همُ المُتّقونَ»

[۵۷] بقره/سوره۲، آیه۱۷۷.

نشانه وحدت مصداقی است، نه مفهومی.

[۵۸] اخلاق در قرآن، ج‌۱، ص‌۸۲-۷۸.

شایان ذکر است که تقوا اگر به تنهایی به کار رود، همه مصادیق و موارد بِرّ را در بر می‌گیرد؛ ولی هر گاه در کنار واژه بِرّ باشد، بِرّ به جنبه ایجابی (انجام دادن کار خوب) و تقوا بر جنبه سلبی (ترک کار بد) دلالت می‌کند.

[۵۹] اخلاق در قرآن، ج‌۱، ص‌۸۲-۷۸.

واژگان مقابل بِر

اثم

إثم (گناه) و یا عدوان: (ستم و تجاوز به حقوق آدمیان یا تجاوز از حدود الهی): «تَعاوَنوا عَلی‌البِرّ و التّقْوی وَ لاتَعاونوا عَلَی الإثمِ والعُدْون = در نیکوکاری و پرهیزگاری با یک‌دیگر همکاری کنید و در گناه و تجاوز دست‌یار هم نشوید»

[۶۰] مائده/سوره۵، آیه۲.

، «یـأیّها الّذین ءامَنوا إذا تَنـجَیتُم فلاتَتَنـجَوا بالإثمِ والعُدونِ… و تَنـجَوا بالبِرّ والتَّقوی.»

[۶۱] مجادله/سوره۵۸، آیه۹.

گفته شده: بِرّ در برابر إثم است.

[۶۲] اخلاق در قرآن، ج‌۱، ص‌۶۸‌.

، به نظر دیگر، بِرّ در برابر عدوان، و‌تقوا در برابر اثم قرار دارد.

[۶۳] المیزان، ج‌۱۹، ص‌۱۸۷.

توجّه به معنای واژه‌ها مؤید نظراوّل است؛ زیرا تقوا، خویشتن‌داری از تخلّف حدود و ثغور الهی، و‌عدوان، تجاوز و تعدّی به آن است،
و‌برّ، انجام کارهای نیکو و اثم، انجام کارهای ناروا به شمار می‌رود.

فجور

فجور: «کَلاَّ إنّ کتبَ الفُجّارِ… کَلاَّ إنّ کتبَ الأَبرارِ»

[۶۴] مطفّفین/سوره۸۳، آیه۷.

[۶۵] مطفّفین/سوره۸۳، آیه۱۸.

، «إنّ الأبرارَ لَفی نَعیم و إنّ الفُجّارَ لفی جحیم = پاورپوینت کامل نیکان ۸۵ اسلاید در PowerPoint به طور قطع در بهشت ِ پرنعمتند و همانا بدکاران و گنه‌پیشگان، در دوزخند.»

[۶۶] انفطار/سوره۸۲، آیه۱۳.

[۶۷] انفطار/سوره۸۲، آیه۱۴.

فاجر، یعنی فاسق و کسی که از خیر و صلاح منحرف شود.

[۶۸] التحقیق، ج‌۱، ص‌۲۵۰، «برّ».

جرم

جرم: در آیه ۲۹ سوره مطففین

[۶۹] مطففین/سوره۸۳، آیه۲۹.

مجرمان در برابر مؤمنان قرار گرفته‌اند: «إِنَّ الَّذِین أجْرَموا کانوا مِن الَّذین ءَامنوا یَضحَکونَ» و مقصود از مؤمنان در این آیه، به قرینه سیاق، «ابرار»ند.

[۷۰] المیزان، ج‌۲۰، ص‌۲۳۹.

عقوق

عُقوق: برخی مفسّران

[۷۱] مجمع البیان، ج‌۲، ص‌۷۹۲.

[۷۲] مجمع البحرین، مج۲، ج۳، ص۲۲۲، «عقق».

و فرهنگ‌نویسان،

[۷۳] لسان العرب، ج‌۴، ص‌۵۴، «برّ».

[۷۴] الصحاح، ج‌۲، ص‌۵۸۸‌، «برر».

عقوق (آزار رساندن به پدر و مادر و نافرمانی و ترک احسان به آنان) را در برابر بِرّ به والدین دانسته‌اند.
در برخی آیات نیز بَرّ (نیکوکار) در برابر «جبّار شقیّ» یا «جبّار عصیّ» (زورگوی نافرمان) آمده؛ چنان‌که به نقل از عیسای مسیح(علیه السلام)می‌فرماید: مرا با مادرم نیکوکار کرده و زورگو و نافرمانم نگردانیده است: «و‌بَرّاً بِولِدَتی و لم‌یَجْعلنی جَبّاراً شقیّاً».

[۷۵] مریم/سوره۱۹، آیه۳۲.

درباره حضرت یحیی(علیه السلام)نیز می‌فرماید: با پدر و مادر خود نیک رفتار می‌کرد و زورگویی نافرمان نبود: «و‌بَرّاً بولدَیْهِ و لم‌یَکنْ جَبّاراً عَصیّاً».

[۷۶] مریم/سوره۱۹، آیه۱۴.

«جبّار» انسان را به آن‌چه مناسب طبع او نیست وا می‌دارد و «عصیّ» همان گناه کارِ نافرمان است.

[۷۷] التحقیق، ج‌۱، ص‌۲۵۰، «برّ».

معنای اصطلاحی ابرار

مفسّران، در تفسیر ابرار، تعریف‌ها یا تعبیرهای گوناگونی دارند؛ مانند: کسانی که طاعت خدا را به طور کامل به جای آرند و او را از خود خشنود سازند

[۷۸] جامع‌البیان، مج‌۳، ج‌۴، ص‌۲۸۲.

[۷۹] مجمع‌البیان، ج‌۲، ص‌۹۰۸.

[۸۰] التبیان، ج‌۳، ص‌۸۵.

و از گناهان بپرهیزند.

[۸۱] کشف‌الأسرار، ج۱۰، ص‌۴۰۶.