توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش آب ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش آب ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش آب ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل نقش آب ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint

در بحث اهمیت آب این نکته وجود دارد تمام مواد غذایی انسان و حیوانات به آن بستگی دارد و آب مایه حیات تمام موجودات می‌باشد.

فهرست مندرجات

۱ – پاورپوینت کامل نقش آب ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint در زندگی انسان
۱.۱ – تأثیر آب در پرورش دام
۱.۲ – رفع تشنگی
۱.۳ – احیای زمین
۱.۴ – وسیله ویرانی و نابودی
۱.۵ – طهارت و بهداشت
۱.۵.۱ – همراه بودن آب با وصف طهور
۱.۵.۲ – غرض از نزول آب طهور
۱.۵.۳ – توجه مؤمنان به طهارت
۱.۵.۴ – مباحثی دیگر درباره پاورپوینت کامل نقش آب ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint
۱.۶ – درمان
۲ – وسیله آزمایش
۳ – آب در آخرت
۴ – فهرست منابع
۵ – پانویس
۶ – منبع

پاورپوینت کامل نقش آب ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint در زندگی انسان

انسان برای ادامه زندگی خود، نیازمند غذایی است که از محصولات کشاورزی، چون غلاّت، دانه‌ها، سبزی‌ها، انواع میوه‌های درختان و نیز از دام و شیلات تشکیل می‌شود. همان‌گونه که بشر به دلیل نیازمندی به غذا و آب ، همواره در طول تاریخ ، نقش و تأثیر آب را در همه شؤون حیات خود به روشنی احساس می‌کرده و به آب با دیده اهمّیت می‌نگریسته، بخش اعظم آیات مربوط به آب نیز نقش اصلی را در تأمین غذای انسان به آب داده است. پیام اصلی این آیات که بدون استثنا فقط خداوند را تأمین کننده این آب معرّفی کرده، برشمردن نعمت‌های خداوند برای انسان و نشان دادن آیات الهی و قدرت خدا به وی در همه صحنه‌های عالم و در لحظه لحظه زندگی او است تا به ایمان به اللّه، توحید و معاد راهنمایی‌اش کند و احیاناً با برشمردن نعمت‌های خدا، انسان را به شکر این نعمت‌ها فراخواند. در این‌باره، آیه ۲۲ بقره

[۱] بقره/سوره۲، آیه۲۲.

و ۳۲ ابراهیم

[۲] ابراهیم/سوره۱۴، آیه۳۲.

پس از بیان نزول آب از آسمان می‌گوید: خدا با آن آب، انواع میوه‌ها را از زمین بیرون آورد تا رزق شما باشد: «وَ أَنزَل مِن‌السَّماءِ ماءً فَأَخرَجَ بِهِ مِن الثَّمرتِ رِزقاً لَکم». نیز اعراف۵۷‌.

[۳] اعراف/سوره۷، آیه۵۷.

در آیه ۹۹ انعام

[۴] انعام/سوره۶، آیه۹۹.

همین بیان با تفصیل بیش‌تر دیده می‌شود: خداوند با آب هر نوع گیاهی را رویاند؛ آن‌گاه از آن گیاه، جوانه‌ای خارج ساخت که در آن جوانه، دانه‌هایی بر روی هم چیده شده است و از شکوفه درختان نخل ، خوشه‌هایی نزدیک به هم برآورد؛ هم‌چنین با آن آب، باغ‌هایی از انگور ، زیتون و انار که همانند هم یا غیر همانند است، ایجاد کرد: «وَ هُو الَّذی أَنزلَ مِن‌السَّماءِ ماءً فَأَخرجنا بِه نَباتَ کلِّ شَیء فَأخرَجنا مِنهُ خَضِراً نُخرِجُ مِنهُ حَبّاً مُتراکباً و مِن‌النَّخلِ مِن طَلعِها قِنوانٌ دانِیهٌ و جَنّت من أَعناب والزَّیتونَ والرُّمَّـان مُشتَبهاً و غَیرَ مُتشـبِه». همین مطلب در آیه ۱۱ نحل

[۵] نحل/سوره۱۶، آیه۱۱.

با این بیان آمده است: «ینبِتُ لَکم بهِ الزَّرعَ و الزَّیتونَ والنَّخیلَ والأَعنبَ و مِن کلِّ الثَّمرتِ»؛ جز این در آیه ۲۷ فاطر

[۶] فاطر/سوره۳۵، آیه۲۷.

به میوه‌های رنگارنگ (فأَخرَجنا بِه ثَمرت مُختَلفاً ألونُها) و در آیه ۲۱ زمر

[۷] زمر/سوره۳۹، آیه۲۱.

به زراعت‌های رنگارنگ (ثُمَّ یخرج به زَرعاً مُختَلفاً أَلونُه) که رویش همه از آب آسمان است، توجّه داده است. در آیات ۲۵ تا ۳۲ سوره عبس

[۸] عبس/سوره۸۰، آیه۲۵ ۳۲.

پس از بیان ریزش آب و پیش از ذکر گیاهان و انواع میوه‌ها، از حب (دانه) یاد شده که می‌تواند نشان دهنده اهمّیت نقش غلاّت و دانه‌ها در تغذیه انسان باشد

[۹] طبرسی، مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، ج۱۰، ص۶۶۸.

[۱۰] علامه طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۲۰۹، دفتر انتشارات اسلامی جامعه‌ مدرسین حوزه علمیه قم، قم، ۱۴۱۷.

: «أَنّا صَبَبنا الماءَ صَبّاً _ ثُمَّ شَققنَا الأَرضَ شَقّاً _ فَأَنبَتنا فِیها حَبّاً _ و عِنَباً و قَضْباً _ و زَیتوناً و نَخلا _ و حَدائِقَ غُلباً _ و فکهَهً و أَبّاً _ مَتعاً لَکم و لاِنعـمِکم». نیز نبأ۱۵ و ۱۶.

[۱۱] نبأ/سوره۷۸، آیه۱۵.

[۱۲] نبأ/سوره۷۸، آیه۱۶.

برخی مفسّران «قَضْباً» در این آیات را به سبزی‌ها‌یی که در غذای انسان جایگاهی مهم دارد، تفسیر کرده‌اند.

[۱۳] قرطبی، الجامع لأحکام القرآن، ج۱۹، ص۱۴۴.

تأثیر آب در پرورش دام

بشر ، همواره بخشی از نیازهای غذایی خود را از طریق دام تأمین می‌کرده؛ از این‌رو پرورش دام برای تأمین این نیاز، از اهمّیت زیادی برخوردار بوده است. قرآن کریم ، بر نقش و تأثیر آب بر این نیاز انسان، یعنی پرورش دام نیز تأکید کرده و آن را از نعمت‌های الهی به انسان برشمرده است. در همین جهت، آیه ۲۴ یونس

[۱۴] یونس/سوره۱۰، آیه۲۴.

رویش گیاهان را معلول آبِ نازل شده از آسمان دانسته و از آن در کنار غذای انسان، خوراک دام شمرده است: «کماء أَنزلنهُ مِن‌السَّماءِ فَاختَلطَ بِه نَباتُ الأَرضِ مِمّا یأکلُ‌النّاسُ والأَنعمُ». تصریح به این‌که گیاهان زمین، خوراک انسان و دام (انعام) است نه حیوانات، با این‌که حیوانات بسیاری از آن تغذیه می‌کنند، نشان می‌دهد که این آیه، در مقام بیان تأثیر مستقیم و غیر مستقیم آب در تأمین غذای انسان است. این معنا در آیات دیگر نیز مورد توجّه است. در آیه ۱۰ نحل

[۱۵] نحل/سوره۱۶، آیه۱۰.

بخشی از آبِ آسمان را عامل پیدایش گیاهانی دانسته که انسان‌ها دام خود را برای چریدن به میان آن می‌برند: «هُوالَّذی أَنزلَ مِن السَّماءِ ماءً لَکم مِنه شَرابٌ و مِنهُ شَجرٌ فیه تُسیمون»، و‌ از آسمان، آبی فرود آورد و به وسیله آن، رستنی‌های گوناگون جفت جفت بیرون آوردیم. بخورید و دام‌هایتان را بچرانید که‌ به‌طور قطع در این‌ها برای خردمندان نشانه‌هایی است: «و‌أَنزلَ من‌السَّماءِ ماءً فَأخرَجنا بِه أَزوجاً مِن نَبات شَتّی _ کلوا وارعَوْا أنعمَکم إِنَّ فی ذلک لاَیت لأُولِی النُّهی.»

[۱۶] طه/سوره۲۰، آیه۵۳.

[۱۷] طه/سوره۲۰، آیه۵۴.

«اَبّ» در آیه ۳۱ عبس

[۱۸] عبس/سوره۸۰، آیه۳۱.

نیز به چراگاه ، تفسیر،

[۱۹] زمخشری، الکشّاف، ج۴، ص۷۰۴.

و در آیه بعد، بهره دام معرّفی شده است: «و‌فکهَهً و أَبّاً _ مَتـعاً لَکم و لأَنعـمِکم». تأکید بر پاورپوینت کامل نقش آب ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint در تأمین خوراک دام در آیات ۳۱ و ۳۳ نازعات

[۲۰] نازعات/سوره۷۹، آیه۳۱.

[۲۱] نازعات/سوره۷۹، آیه۳۳.

و ۲۷ سجده

[۲۲] سجده/سوره۳۲، آیه۲۷.

نیز به چشم می‌خورد. آب دریاها نیز جای‌گاهی برای پرورش آبزیان دانسته و آب شور و شیرین در این جهت یک‌سان معرّفی شده است: «وَ ما یستوِی البَحرانِ هـذا عَذبٌ فُراتٌ سائغٌ شَرابُهُ و هذا مِلحٌ أُجاجٌ و مِن کلّ تَأکلُونَ لَحماً طَریاً.»

[۲۳] فاطر/سوره۳۵، آیه۳۵.

رفع تشنگی

پیش‌تر گذشت که در تفسیری از آیه «و‌جَعَلنا مِن الماء کلَّ شَیء حَیّ» برخی برآنند حیات انسان به آب بستگی دارد که بخشی از این نیاز را با نوشیدن آن برطرف می‌کند. خداوند سبحان در مقام امتنان، آشامیدن آب را بر بندگان مباح اعلام کرده است: «کلوا وَاشرَبوا مِن رِزقِ اللّه».

[۲۴] بقره/سوره۲، آیه۶۰.

نیز اعراف۳۱.

[۲۵] اعراف/سوره۷، آیه۳۱.

آیاتی از قرآن کریم، ضمن اشاره به این نیاز انسان، خداوند را تأمین‌کننده آب آشامیدنی برای انسان معرّفی کرده است: «فَأَنزلنا من‌السَّماءِ ماءً فَأَسقَینـکموه».

[۲۶] حجر/سوره۱۵، آیه۱۵.

در آیه ۴۸ و ۴۹ فرقان

[۲۷] فرقان/سوره۲۵، آیه۴۸.

[۲۸] فرقان/سوره۲۵، آیه۴۹.

آب با وصف «طهور» آمده و در کنار انسان از دام نیز یاد شده که این آب طهور برای آشامیدن آن‌ها مهیا شده است: «و‌أَنزَلنا مِن السَّماء مـاءً طَهوراً _… و نُسقِیه مِمّا خَلَقنا أَنعـماً و أَناسِیّ کثِیراً». در این آیات نیز با این‌که همه حیوانات از آب برای آشامیدن استفاده می‌کنند، فقط از انسان و دام یاد شده و این شاید از آن جهت است که آیات گذشته در مقام شمارش نعمت‌های خاص خداوند به انسان است. در آیه‌۲۷ مرسلات

[۲۹] مرسلات/سوره۷۷، آیه۲۷.

از تأمین آب آشامیدنی گوارا برای انسان که از کوه‌ها سرچشمه می‌گیرند، خبر‌می‌دهد: «و‌جَعَلنا فیها رَوسِیَ شـمخـت و أَسقَینـکم مـاء فُراتاً». از سوی دیگر می‌توان نمونه‌ای از جستوجو و طلب انسان از آب را در آیه ۱۶۰ اعراف

[۳۰] اعراف/سوره۷، آیه۱۶۰.

و ۶۰ بقره

[۳۱] بقره/سوره۲، آیه۶۰.

نشان داد. در آیه نخست، قوم موسی از وی آب آشامیدنی می‌طلبند: «و‌أَوحَینا إِلی مُوسی إِذِ استَسقــهُ قَومُه» و در آیه دوم، موسی از خداوند برای قوم خود آب می‌طلبد: «و‌إِذِ استَسقی مُوسی لِقومِه» که با وحی خداوند، عصای خود را بر سنگ می‌زند و با ظاهر شدن دوازده چشمه ، آب‌آشامیدنی اسباط بنی‌اسرائیل تأمین می‌شود. در این آیات نیز تأکید و غرض اصلی، شمردن برخی نعمت‌های خداوند برای انسان جهت دعوت او به توحید و بندگی است؛ چنان که انسان در سوره واقعه

[۳۲] واقعه/سوره۵۶، آیه۵۶.

‌، به تدبّر در آب آشامیدنی‌اش و این‌که چه کسی آن را از ابرهای گران‌بار فرو می‌فرستد، دعوت و به شکرگزاری آن تشویق یا به دلیل ناسپاسی از آن توبیخ شده است.

احیای زمین

یکی از آثار مهم و گسترده آب در زمین که انسان از منافع مستقیم و غیرمستقیم آن بهره می‌برد، احیای زمین است که در بیش از ده آیه بر آن تأکید شده است. آیه ۶۵ نحل

[۳۳] نحل/سوره۱۶، آیه۶۵.

می‌گوید: خداوند از آسمان آب فرود آورد و در پی آن، زمین را پس از مرگ احیا کرد: «وَاللّهُ أَنزلَ مِن السَّماءِ مـاءً فَأحیا بِهِ الأَرضَ بَعدَ مَوتِها». نیز فاطر

[۳۴] فاطر/سوره۳۵، آیه۹.

بقره.

[۳۵] بقره/سوره۲، آیه۱۶۴.

همین معنا با بیانی دیگر در سوره عنکبوت

[۳۶] عنکبوت/سوره۲۹، آیه۶۹.

آمده است. در آیه ۵ جاثیه

[۳۷] جاثیه/سوره۴۵، آیه۵.

از آب آسمان به «رزق» تعبیر شده؛ آن‌گاه به احیای زمین با آن رزق اشاره می‌کند: «و‌مـا أَنزَل اللّهُ مِن السَّماء مِن رِزق فأَحیا بِه الأَرضَ بعدَ مَوتِها». آیه ۴۸ و ۴۹ فرقان

[۳۸] فرقان/سوره۲۵، آیه۴۸.

[۳۹] فرقان/سوره۲۵، آیه۴۹.

هدف از نزول باران را احیای سرزمین مرده دانسته است: «و‌أَنزلنـا مِن السَّماءِ ماءً طَهوراً _ لَنُحیی بِه بَلدَهً مَیتاً». عموم مفسران برآنند که مقصود از احیا در این آیات، روییدن گیاهان و آبادانی زمین است

[۴۰] طبرسی، مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۴۵۰.

[۴۱] طبرسی، مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۵۶۹.

[۴۲] طبرسی، مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، ج۸، ص۴۸۴.

[۴۳] علامه طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۵، ص۲۲۶، دفتر انتشارات اسلامی جامعه‌ مدرسین حوزه علمیه قم، قم، ۱۴۱۷.

که از یک طرف با روییدن انواع میوه‌ها و خوردنی‌ها، روزی انسان را تأمین می‌کند و با ایجاد چراگاه‌ها، زمینه ادامه حیات دام‌ها، حیوان‌ها و همه جنبندگان را فراهم می‌سازد و از سوی دیگر، با رویش انواع گیاهان با رنگ‌ها و بوهای گوناگون به زمین زیبایی و طراوت می‌بخشد.

[۴۴] فخر رازی، التفسیرالکبیر، ج۴، ص۲۲۳_۲۲۴.

احیای زمین که همواره با سرسبزی و زیبایی طبیعت همراه است، مورد تأکید آیاتی دیگر قرار گرفته؛ به طور مثال در آیه ۶۳ حج

[۴۵] حج/سوره۲۲، آیه۶۳.

آمده است: «أَلم تَرَ أَنَّ اللّهَ أَنزلَ مِن السَّماء مـاءً فَتُصبِحُ الأرضُ مُخضَرَّهً» و نیز از پیدایش انواع گوناگون گیاهان با آب باران یاد می‌کند: «و‌أَنزلَ مِن السَّماءَ مـاءً فَأَخرجنـا بِه أَزوجاً مِن نَبات شَتّی»

[۴۶] طه/سوره۲۰، آیه۵۳.

و این همه، سبب زیبایی و آراستگی زمین می‌شود: «کماء أَنزَلنـهُ مِن‌السَّماءِ فَاختَلطَ به نَباتُ الأَرضِ… حَتّی إِذا أَخذَتِ الأَرضُ زُخرُفَها و ازَّینَت»

[۴۷] یونس/سوره۱۰، آیه۲۴.

و برای انسان، بهجت و شادابی به همراه می‌آورد: «و‌أَنزلَ لَکم منَ السَّماءِ مـاءً فَأَنبتنـا بِه حَدائِقَ ذاتَ بَهجه.»

[۴۸] نمل/سوره۲۷، آیه۲۷.

نیز‌حج

[۴۹] حج/سوره۲۲، آیه۲۲.

‌.

وسیله ویرانی و نابودی

آب از جمله نعمت‌های الهی به بشر است و وجود آن همواره مایه عمران و آبادانی زمین و نیز عاملی برای توسعه و فراوانی در رزق و انواع نعمت‌ها است؛ امّا گاهی نیز ویرانی‌هایی را به دنبال دارد. آیاتی چند به این پاورپوینت کامل نقش آب ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint نیز اشاره می‌کند؛ به طور مثال با ویرانی سد «مَأرِب» که قوم سبأ آن را میان دو کوه ساخته، از آب انباشته شده در پشت آن برای احیای مزارع و باغ‌های خود استفاده می‌کرد و سرزمینی حاصل‌خیز با انواع نعمت‌ها را پدید آورده بود، آب، تمام مزارع و باغ‌های آنان را ویران کرد؛ به طوری که جز مقداری اندک درخت سدر و درختانی دیگر با میوه‌های تلخ و بعضی بدون میوه چیزی باقی نگذاشت

[۵۰] ابن‌کثیر، البدایه و النهایه، ج۲، ص۱۲۵، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۰۸.

: «… ‌بَلدَهٌ طَیبهٌ و رَبٌّ غَفُورٌ _ فَأَعرَضُوا فَأَرسلنا عَلَیهِم سَیلَ العَرِمِ و بَدَّلنـهُم بِجَنَّتیهِم جَنَّتینِ ذَواتَی أُکل خَمط و أَثل و شَیء من سِدر قَلیل.»

[۵۱] سبأ/سوره۳۴، آیه۱۵.

[۵۲] سبأ/سوره۳۴، آیه۱۶.

در پی این ویرانی، قوم سبأ نیز پراکنده شده، به جاهای گوناگون کوچ کردند: «فَجَعلنـهُم أَحادِیثَ و مَزَّقنـهُم کلَّ مُمزَّق.»

[۵۳] سبأ/سوره۳۴، آیه۱۹.

نمونه دیگر در داستان نوح دیده می‌شود که آب، افزون بر ویرانی، قوم نوح را نیز نابود می‌کند. نقطه مشترک هر دو داستان آن است که در هر دو، آب به مثابه یکی از جنود قاهر الهی به اراده و فرمان خداوند عمل می‌کند. در داستان سبأ به دنبالِ روی‌گردانی مردم سبأ از خداوند و کفر و ناسپاسی نعمت‌های الهی، به اراده خداوند، همان آبی که آن همه نعمت را فرا آورده است، موجب زوال نعمت‌هایشان می‌شود: «ذلِک جَزینـهُم بِما کفروا و هَل نُجزِی إلاّ الکفور.»

[۵۴] سبأ/سوره۳۴، آیه۱۷.

قوم نوح نیز در پی مخالفت با نوح و تکذیب وی، و‌ ظلم و خطاهای‌شان، مورد غضب الهی قرار گرفتند: «و‌لاتُخطِبنی فِی الَّذین ظَلَموا إِنَّهم مُغرَقون.»

[۵۵] هود/سوره۱۱، آیه۳۷.

«مِمّـا خَطِیئـتِهم أُغرِقُوا»

[۵۶] نوح/سوره۷۱، آیه۷۱.

آن‌گاه آسمان به اراده الهی، بارش شدیدی را آغاز کرد و از زمین چشمه‌ها جوشیدن گرفت: «فَفَتحنا أَبوبَ السَّماءِ بِمـَاء مُنهَمر _ و فَجَّرنَا الأَرضَ عُیوناً»

[۵۷] قمر/سوره۵۴، آیه۱۱.

[۵۸] قمر/سوره۵۴، آیه۱۲.

و‌ به‌ طور کلّی از سطح زمین آب جوشید

[۵۹] طبرسی، مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۲۴۷.

[۶۰] ابن‌کثیر، البدایه و النهایه، ج۱، ص۱۱۱، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۰۸.

[۶۱] سیوطی، الدّرّالمنثور فی‌التفسیر بالمأثور، ج۴، ص۴۲۲.

: «و‌فَارَالتَّـنُّور»

[۶۲] هود/سوره۱۱، آیه۴۰.

و همه قوم را نابود کرد؛ امّا نوح و کسانی که به وی ایمان آوردند، در امان ماندند: «فَأَنجینـهُ و مَن مَعهُ فِی‌الفُلک المَشحونِ _ ثُمَّ أَغرَقنا بَعدُ البَاقِین.»

[۶۳] شعراء/سوره۲۶، آیه۱۱۹.

[۶۴] شعراء/سوره۲۶، آیه۱۲۰.

نیز انبیاء.

[۶۵] انبیاء/سوره۲۱، آیه۷۷.

طهارت و بهداشت

در قرآن کریم پاکیزگان، محبوب خدا شمرده شده‌اند: «إِنَّ اللّهَ یحبُّ التَّوّبِین و یحبُّ المُتَطهِّرِین».

[۶۶] بقره/سوره۲، آیه۲۲۲.

نیز توبه،

[۶۷] توبه/سوره۹، آیه۱۰۸.

و‌ این بدان جهت است که طهارت و پاکیزگی، نزد خدا محبوبیت دارد؛ از این‌رو از یک سو در آیات بسیاری مانند ‌مائده

[۶۸] مائده/سوره۵، آیه۶.

‌؛ مدثر

[۶۹] مدثر/سوره۷۴، آیه۴.

و حج

[۷۰] حج/سوره۲۲، آیه۲۶.

به طهارت، سفارش شده است؛ چنان‌که خداوند انسان را به‌گونه‌ای آفریده که به پاکیزگی میل دارد

[۷۱] مائده/سوره۵، آیه۵.

و از سوی دیگر، آب وسیله‌ای برای این طهارت و تأمین بهداشت معرّفی شده که خداوند آن را در اختیار بشر قرار داده است: «و‌ینزِّلُ عَلیکم من السَّماءِ مَاءً لِیطهِّرکم بِه.»

[۷۲] انفال/سوره۸، آیه۸.

در آیه ۴۸ فرقان

[۷۳] فرقان/سوره۲۵، آیه۴۸.

همراه بودن آب با وصف طهور

آب با وصف طهور آمده است: «و‌أَنزَلنا منَ‌السَّماءِ مَاءً طَهُوراً»؛ البتّه ساختار واژه طهور و اشتراک آن میان صیغه‌های گوناگون، بحث‌هایی رابه دنبال داشته است؛ امّا استخدام آن در این آیه، نگرش قرآن‌ به نقش و تأثیر آب را در پاکیزگی محیط زندگی که از نعمت‌های خدا بر انسان است، نشان می‌دهد. برداشت رایج و نسبتاً مشهور از طهور، هم‌چون واژه نَؤوُم (پرخواب) صیغه مبالغه بودن آن است و بر طاهر بودن آب تأکید و مبالغه می‌کند.

[۷۴] ابوحیان اندلسی، البحرالمحیط، ج۸، ص۱۱۵، دارالفکر، بیروت، ۱۴۱۲.

برخی، مبالغه موجود در واژه را این‌گونه شرح داده‌اند که طهارت بسیار آب، سبب می‌شود مطهِّر اشیای دیگر هم بشود؛ یعنی طهارتش به هر چیزی که با آن بر می‌خورد، سرایت کند؛

[۷۵] جصاص، احکام‌القرآن، ج۳، ص۴۹۲، دار الکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۱۵.

[۷۶] ابن‌عربی، احکام‌القرآن، ج۳، ص۱۴۱۶، دارالفکر، بیروت.

[۷۷] جصاص، احکام‌القرآن، ج۱۳، ص۲۸، دار الکتب العلمیه، بیروت، ۱۴۱۵.

امّا زمخشری این برداشت را با صیغه طهور که از فعل لازم گرفته شده و نه متعدی، بی‌ارتباط می‌داند. وی معتقد است که طهور، یا صفت به معنای طاهر یا اسم آلت چون وقود (چیزی که با آن آتش افروخته می‌شود) و یا وَضوء (چیزی که با آن وضو گرفته می‌شود) است؛ بنابراین، طهور به معنای وسیله و ابزار طهارت است.

[۷۸] زمخشری، الکشّاف، ج۳، ص۲۸۴.

[۷۹] قرطبی، الجامع لأحکام