توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقد بسط تجربه نبوی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقد بسط تجربه نبوی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقد بسط تجربه نبوی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل نقد بسط تجربه نبوی ۴۳ اسلاید در PowerPoint

کتاب «بسط تجربه‌ی نبوی» نوشته‌ی آقای عبدالکریم سروش

[۱] سروش، عبدالکریم، انتظار بشر از دین، مخطوط در کتاب‌خانه پژوهش‌گاه فرهنگ و‌ اندیشه اسلامی.

مشتمل بر مباحثی در حوزه‌ی دین‌شناسی است. ذاتی و عرضی در ادیان، ‌دین اقلی و اکثری، خاتمیت، ‌ولایت باطنی و ولایت سیاسی بخشی از مباحث این کتاب است. بسط تجربه‌ نبوی، در واقع سخن از بشریت و تاریخیت خود دین و تجربه‌ی دینی است.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – معرفی مقاله
۳ – عرضیات اسلام
۴ – ذاتیات اسلام
۵ – نقد مقاله
۵.۱ – نقد اول
۵.۲ – نقد دوم
۵.۳ – نقد سوم
۵.۴ – نقد چهارم
۵.۵ – نقد پنجم
۶ – پانویس
۷ – منبع

مقدمه

قضاوت عمده‌ی میان این کتاب و «قبض و بسط تئوریک شـریعت» (به نـقل از پیش‌گـفتار) این است کـه «در قبض و بسط تئوریک شریعت، سخن از بشری بودن و تاریخی بودن و زمینی بودن معرفت دینی می‌رفت و اینک در بسط تجربه‌ی نبوی، سخن از بشریت و تاریخیت خود دین و تجربه‌ی دینی می‌رود. پیام اصلی این کتاب، بشری، ‌ تاریخی و زمینی خواندن وحی و دیانت است و با تفکیک ذاتیات دین از عرضیات آن و پذیرش دین اقلی، به قبض دین و وحی (نه بسط آن) حکم می‌راند. وحی را تابع شخصیت پیامبر می‌شمارد و تمام اوصاف انسان زمینی و اقتضائات آن ‌را بر شخصیت پیامبر بار می‌کند. نوشتار حاضر، به جهت محدودیت، تنها مقاله‌ی «ذاتی و عرضی در ادیان» را معرفی و نقد می‌نماید.

معرفی مقاله

این مقاله در پنج مقام شکل گرفته است:
مقام اوّل: چیستی ذاتی و عرضی: عرضی‌ها آن‌ها هستند که می‌توانستند به گونه‌ای دیگر باشند، بر خلاف ذات‌ها. عرضی‌ها، اصالت محلی و دوره‌ای دارند، نه اصالت جهانی و تاریخی، گر چه عملاً هیچ‌گاه ذات از عرضی‌ها جدا نیست، ولی تفکیک نظری آن‌ها، قطعی است. با توجه به این‌که ادیان موجود، وجود تاریخی دارند و وجود ذات و روح مشترک در میان همه‌ی آن‌ها مسلّم نیست و به قول ویتگنشتاین، شباهت خانوادگی میان آن‌ها برقرار است، بنابراین، نمی‌توان به نحو پیشینی به سراغ ذاتیات و عرضیات دین رفت.
مقام دوّم: بیان تمایز و تفاوت بحث گوهر و صدف دین با بحث قشر و لب یا شریعت و طریقت و حقیقت است.
مقام سوم: مقاله، زبان پارسی و نظم مثنوی و بهره‌ گرفتن آن از ادبیات عرب و کلمات ترکی و حوادث و اتفاقات دوران مولوی و فرهنگ عصر او را به عنوان عرضیات مثنوی معرفی می‌کند.
مقام چهارم: مقاله‌ی ذاتی و عرضی در ادیان، ‌نوعی روش‌شناسی و ارایه‌ی معیار جهت تفکیک ذاتی و عرضی دین را ارایه می‌کند. نویسنده‌ی این مقاله، تکون تدریجی و تاریخی دین و متون دینی، شرطیات کاذبه المقدم و خلاف واقع، استنباط علل‌الشرایع، کشف وسایل و وسایط و حوادث دوران تکون دین و آزمودن جانشین‌پذیری عناصر دین را راه‌کارهای عمده‌ی شناخت عرضیات و استقرای مقاصد شارع، ‌تنقیح و تدوین انتظارات خویش از دین و آزمودن جانشین ناپذیری عناصر شریعت را شیوه‌های شناخت ذاتیات دین معرفی می‌کند.
مقام پنجم: ‌ به تبیین و شمارش عرضیات و ذاتیات دین اسلام اختصاص دارد.

عرضیات اسلام

عرضیات اسلام عبارت‌اند از:
۱. عربی بودن زبان اسلام؛
۲. فرهنگ قرآن (واژگان حوران بهشتی، شتر، خرما، انار، انگور، موز، زیتون، انجیر، تقویم قمری، زنده به گور کردن دختران، تشبیه شراره‌های آتش جهنم به شتران زرد مایل به سیاه و… نشانه‌ی فرهنگ عربی قرآن است)؛
۳. واژگان غیر عربی به‌کار رفته در قرآن (عبری، حبشی، فارسی، یونانی، سریانی و…) که عددشان از دویست تجاوز نمی‌کند؛
۴. واژگانی که در قرآن به‌کار رفته، به طور عمده از گفتمان بازرگانی و کاروانی عرب آن روزگار گرفته شده است؛ مانند: ‌صراط، سبیل، ‌برج، تجارت، قرض، ربا؛
۵. با توجه به این‌که دین، ‌تصورات تازه‌ی نمی‌آورد، تصدیقات و ترکیبات تازه‌ی آن نیز اسیر چنگال تصورات و مفاهیم است. پس تصدیقات و تئوری‌های آن نیز عرضی است؛
۶. پرسش‌ها و پاسخ‌های در قرآن و سنت؛
۷. حوادث تاریخی وارد در قرآن و سنت مانند: ‌جنگ بدر، احزاب، ابولهب و…؛
۸. احکام فقهی و شرایع دینی که محصول پرسش‌های تصادفی‌اند، عرضی‌اند و از آن رو که به رفع خصومت‌ها و استقرار نظم در جامعه می‌پردازد نیز عرضی است؛ زیرا اگر مردم به عدالت و انصاف رفتار کنند، به فقه حاجتی ندارند.
تمام امور مذکور، عرضیات دین اسلام‌اند، زیرا جانشین‌ پذیرند؛ اما ذاتیات دین اسلام، ‌ همان مقاصد شارع‌اند.

ذاتیات اسلام

ذاتیات دین اسلام عبارت‌اند از: الف. آدمی خدا نیست بلکه بنده است (اعتقاد)؛ ب. سعادت اخروی مهم‌ترین هدف زندگی آدمی و غایت اخلاق دینی است (اخلاق)؛ ج. حفظ دین و عقل و نسل و مال و جان به عنوان مقاصد شارع در حیات نویسنده‌ مقاله‌ ذاتی و عرضی در ادیان، از کتاب «حجه ‌الله البالغه» اثر شاه ولی الله دهلوی دنیوی (فقه) استفاده‌ فراوان برده است.

نقد مقاله

ما در نقد این مقاله، به حواشی آن، یعنی این‌که آیا ادیان، ‌ روح مشترک دارند یا نه؟ بخش شباهت خانوادگی ویتگنشتاین، تفاوت گوهر و صدف دین با قشر و لب عرفانی، ‌ذاتیات و عرضیات مثنوی نمی‌پردازیم و تنها به مقام اوّل، چهارم و پنجم اشاره می‌کنیم.

نقد اول

نویسنده‌ مقاله در مقام بحث، با شتاب، از چیستی ذاتی و عرضی عبور کرده و با بیان چند ویژگی غیر فنی آن دو مفهوم را تعریف نموده است. ذاتی و عرضی در اصطلاح علمی، مشترک لفظی است. ذاتی باب ایساغوجی و ذاتی باب برهان، نمونه‌ای از معانی گوناگون این واژگان است که مؤلف مقاله، هیچ اشاره‌ای به آن‌ها ننموده است. علاوه بر این‌که، از ویژگی‌های عرضی مقاله، معلوم می‌شود که نویسنده تنها از عرضی، عرض مفارق را شناخته است؛ زیرا عرض لازم، ‌ اصالت تاریخی و جهانی دارد نه اصالت محلی و دوره‌ای. تمام انسان‌ها در طول تاریخ حیاتشان، از ویژگی تعجب یا ضحک برخوردارند.

نقد دوم

در این‌که گزاره‌ها و معارف موجود در کتاب و سنت در یک رتبه نیستند، جای شک و تردیدی نیست. برخی از آن‌ها، مقدمه‌ی برخی دیگرند. برای نمونه وجوب نماز برای تقرب الهی یا وجوب روزه برای تقوای آدمی، ‌جنبه‌ مقدماتی دارند. ولی مقدمه دانستن پاره‌ای از آموزه‌های دین اسلام نسبت به برخی دیگر، از سنخ مقدمه‌ نردبانی نیست؛ یعنی نردبان، فقط مقدمه‌ رفتن انسان به پشت‌بام است، نه مقدمه ماندن در پشت‌بام، و به تعبیر حکما‌، مقدمه‌ حدوث است نه مقدمه‌ بقا.
آموزه‌های دینی مقدماتی، مقدمه‌ حدوث و بقایند؛ یعنی نماز، هم علت تحقق‌ قرب الهی است و هم علت ماندن در آن. به همین دلیل، ‌ عرفای اسلامی، شریعت را همانند مقدمه‌ علمی برای طریقت