توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقد اهل تصوف از تصوف ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقد اهل تصوف از تصوف ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقد اهل تصوف از تصوف ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل نقد اهل تصوف از تصوف ۷۱ اسلاید در PowerPoint

از ابتدای شکل‌گیری تصوف، آراء و عادات صوفیان نقد و ارزیابی می‌شد.
در حقیقت بسیاری از انتقادات عالمان و فقیهان به صوفیان، هم‌زمان و حتی پیش‌تر، در کلام خود صوفیه نیز آمده بود و کوچک‌ترین کج‌روی از دید نقادان این گروه پوشیده نمی‌ماند.

فهرست مندرجات

۱ – نقد افراد
۲ – نگارش آثار نقد
۳ – عوامل
۴ – موارد
۴.۱ – حلول
۴.۲ – شطحیات
۴.۳ – وحدت وجود
۴.۴ – عشق
۴.۵ – سماع
۴.۶ – اسقاط تکلیف
۴.۷ – بی‌اعتنایی به علوم
۴.۸ – رفتارها و آداب خاص
۵ – فهرست منابع
۶ – پانویس
۷ – منبع

نقد افراد

در سده‌های نخستین، زاهدان و عارفان گاه گفتارها و شیوه‌های سلوک یکدیگر را نقد می‌کردند و بر تعاریف هم خرده می‌گرفتند

[۱] عطار نیشابوری، فریدالدین، ج۱، ص۷۹، تذکره الاولیاء، به کوشش محمد استعلامی، تهران، ۱۳۶۸ش.

[۲] خواجه عبدالله انصاری، طبقات الصوفیه، ج۱، ص۱۲۲، به کوشش محمد سرور مولایی، تهران، ۱۳۶۲ش.

[۳] ترجم رسال قشیریه، به کوشش بدیع‌الزمان فروزانفر، ج۱، ص۹۲، تهران، ۱۳۴۵ش.

[۴] جامی، عبدالرحمان، ج۱، ص۷۸، نفحات الانس، به کوشش محمود عابدی، تهران، ۱۳۷۰ش.

و این‌گونه نقدها بیش از آن‌که متوجه جریان کلی تصوف باشد، روی با افراد داشت.
اما در سده‌های بعد که توده‌های مردم به تصوف روی آوردند و با انگیزه‌های گوناگونی که گاه با باورهای صوفیه نیز هماهنگ نبود، به خانقاه‌ها و اجتماعات صوفیان پیوستند، به تدریج انحرافاتی رخ نمود که نگرانی بزرگان صوفیه را برانگیخت و آنان را در مقابل کج‌روی‌های این منتسبان به تصوف به واکنش وا داشت.

[۵] هجویری، علی، ج۱، ص۴۰، کشف المحجوب، به کوشش ژوکوفسکی، تهران، ۱۳۷۱ش.

[۶] عبادی مروزی، منصور، ج۱، ص۹۴-۹۵، مناقب الصوفیه، به کوشش نجیب مایل هروی، تهران، ۱۳۶۲ش.

[۷] محاسبی، حارث، ج۱، ص۱۰۱، الرعایه لحقوق الله، به کوشش مارگارت اسمیت، لندن، ۱۹۴۰م.

[۸] سهروردی، عمر، ج۱، ص۷۸-۸۱، عوارف المعارف، بیروت، ۱۴۰۳ق.

[۹] عطار نیشابوری، فریدالدین، ج۱، ص۵۲۲، تذکره الاولیاء، به کوشش محمد استعلامی، تهران، ۱۳۶۸ش.

[۱۰] عطار نیشابوری، فریدالدین، اسرارنامه، بیت ۹۷۰ بب‌ ، به کوشش صادق گوهرین، تهران، ۱۳۶۱ش.

نگارش آثار نقد

در این هنگام و نیز در سده‌های پس از آن، بسیاری از نویسندگان صوفیه برای نشان دادن روش و منش درست، و اصلاح خطاهای راه یافته به تصوف، رساله‌ها و کتاب‌هایی نوشتند که برخی از آن‌ها عبارت‌اند از: رساله فی غلطات الصوفیه، اثر ابوعبدالرحمان سلمی

[۱۱] عفیفی، ابوالعلاء، ج۱، ص۸۳، الملامتیه و الصوفیه و اهل الفتوه، بیروت، ۱۳۶۴ق.

اللمع ابونصر سراج

[۱۲] سراج، عبدالله، ج۱، ص۴۰۹-۴۳۶، اللمع فی التصوف، به کوشش نیکلسن، لیدن، ۱۹۱۴م.

التعرف لمذهب اهل التصوف، اثر ابوبکر کلابادی،

[۱۳] کلابادی، محمد، ج۱، ص۲۰، التعرف لمذهب اهل التصوف، به کوشش عبدالحلیم محمود و طه عبدالباقی سرور، بیروت، ۱۴۰۰ق.

کشف المحجوب هجویری

[۱۴] هجویری، علی، کشف المحجوب، به کوشش ژوکوفسکی، تهران، ۱۳۷۱ش.

رسال قشیریه از ابوالقاسم قشیری

[۱۵] قشیری، عبدالکریم، ج۱، ص۳۷-۳۸، الرساله القشیریه، به کوشش معروف زریق و علی عبدالحمید بلطه‌جی، بیروت، ۱۴۰۸ق.

و…

عوامل

موضوعات مورد بحث صوفیان بسیار متنوع بود و این تنوع گاه به اختلاف مشرب آنان، و گاه به اختلاف مکتب‌های تصوف (مکتب خراسان و عراق) مربوط می‌شد و در قالب انتقاد پیروان دو مکتب از یکدیگر جلوه می‌کرد.

[۱۶] قشیری، عبدالکریم، ج۱، ص۲۹۵-۲۹۶، الرساله القشیریه، به کوشش معروف زریق و علی عبدالحمید بلطه‌جی، بیروت، ۱۴۰۸ق.

[۱۷] خواجه عبدالله انصاری، طبقات الصوفیه، ج۱، ص۲۲۶، به کوشش محمد سرور مولایی، تهران، ۱۳۶۲ش.

[۱۸] خواجه عبدالله انصاری، طبقات الصوفیه، ج۱، ص۴۳۳، به کوشش محمد سرور مولایی، تهران، ۱۳۶۲ش.

[۱۹] سنایی، حدیقه الحقیقه، ج۱، ص۴۹۵، به کوشش محمدتقی مدرس رضوی، تهران، ۱۳۵۹ش.

[۲۰] جامی، عبدالرحمان، ج۱، ص۱۷۹، نفحات الانس، به کوشش محمود عابدی، تهران، ۱۳۷۰ش.

گاه نیز از برخی طریقه‌های صوفیه از جمله ملامتیه،

[۲۱] هجویری، علی، ج۱، ص۷۳، کشف المحجوب، به کوشش ژوکوفسکی، تهران، ۱۳۷۱ش.

[۲۲] سهروردی، عمر، ج۱، ص۷۳، عوارف المعارف، بیروت، ۱۴۰۳ق.

قلندریه

[۲۳] عزالدین کاشانی، محمود، ج۱، ص۱۲۲، مصباح الهدایه، به کوشش جلال‌الدین همایی، تهران، ۱۳۶۷ش.

[۲۴] اوحدی مراغه‌ای، کلیات، ج۱، ص۵۸۳، به کوشش سعید نفیسی، تهران، ۱۳۴۰ش.

و نیز اهل فتوت

[۲۵] اوحدی مراغه‌ای، کلیات، به کوشش سعید نفیسی، تهران، ۱۳۴۰ش.

انتقاد می‌شد.

موارد

انتقاد صوفیان از یکدیگر نیز، هم متوجه عقاید و افکار و نظریه‌ها بود و هم آداب و رسوم و رفتار آنان را در بر می‌گرفت.
برخی از موضوعاتی که همواره میان صوفیان مورد بحث بوده‌اند، عبارت‌اند از: توحید ، عشق، ولایت، کرامات، سماع، اسقاط تکلیف، ترک علم، خرقه‌پوشی، دوری از خلق، دنیاطلبی و ریا.

حلول

از میان آن‌ها توحید و مباحث پیرامون آن، مهم‌ترین موضوع مورد اختلاف بود.
ابتدا صوفیان نیز در معنای باور به یگانگی خداوند با دیگر مسلمانان هم‌داستان بودند، اما به تدریج با توسع آموزه‌های عرفانی، آن معنای ساده پیچیده‌تر شد و مراتب گوناگون یافت.
تقسیم درجات توحید به علم الیقین، عین الیقین و حق الیقین از مشهورترین این مراتب است.
نمون دیگر، سخنان امام محمد غزالی است که توحید را به ۴ مرتبه تقسیم می‌کند: اول، پوستِ پوست که بر زبان راندن لفظ لا اله الا الله است؛ دوم، پوست که تصدیق معنای آن لفظ به دل است؛ سوم، مغز که مشاهد آن معنی از طریق مکاشفه و نور حق است؛ چهارم، مغز مغـز و آن در وجود، جـز یکی ــ حتی خـود ــ را نـدیدن است.

[۲۶] غزالی، محمد، ج۴، ص۲۴۵، احیاء علوم‌الدین، به کوشش بشیر سالم حسن فرج، بیروت، ۱۹۷۵م.

[۲۷] کاشفی، حسین، ج۱، ص۴۵۷-۴۶۴، لب لباب مثنوی، به کوشش نصرالله تقوی، تهران، ۱۳۶۲ش.

بدین ترتیب معنای توحید با اندیشه‌هایی چون فنا و بقا، و تجلی ذات الاهی پیوند یافت و رفته رفته دعوی حلول ــ یکی پنداشتن ظاهر و مظهر ــ و اتحاد، در میان برخی از صوفیه رایج شد.
اما این دعوی با انتقاد شدید صوفیان روبه‌رو شد، از جمله ابونصر سراج که این عقیده را به شدت طعن و رد کرد و معتقدان آن را کافر و گمراه خواند.

[۲۸] سراج، عبدالله، ج۱، ص۴۲۶، اللمع فی التصوف، به کوشش نیکلسن، لیدن، ۱۹۱۴م.

نجم‌الدین رازی (د ۶۴۵ ق) نیز اعتقاد به حلول را از لغزش‌گاه‌های سالکان دانست و آن را نتیج برخی تجلیات انوار و صفات الاهی شمرد که سالک را دچار پندار و غرور می‌سازد.

[۲۹] نجم‌الدین رازی، عبدالله، ج۱، ص۲۳۱، مرصاد العباد، به کوشش محمدامین ریاحی، تهران، ۱۳۶۵ش.

شیخ محمود شبستری نیز اعتقاد به حـلـول و اتحاد را، چون مستلزم اذعان بـه دو وجـود ــ حـالّ و محلّ ــ است، منافی توحید دانست.

[۳۰] شبستری، محمود، ج۱، ص۸۵، گلشن راز، به کوشش صمد موحد، تهران، ۱۳۶۸ش.

شطحیات

دیگر آن‌که در حالات بی‌خودی از سوی برخی صوفیان عباراتی چون «انا الحق» و «سبحانی ما اعظم شأنی» نقل شد که به شطحیات شهرت یافت.
هر چند که برخی عارفان چون حلاج، جان بر سر اقوالی از این نوع گذاشتند، اما برخی از مشایخ صوفیه، از جمله حارث محاسبی

[۳۱] عطار نیشابوری، فریدالدین، ج۱، ص۷۲۳-۷۲۴، تذکره الاولیاء، به کوشش محمد استعلامی، تهران، ۱۳۶۸ش.

و ابوعبدالله خفیف

[۳۲] دیلمی، علی، ج۱، ص۳۹، سیرت ابن الخفیف الشیرازی، ترجم یحیی بن جنید شیرازی، به کوشش ا شیمل، تهران، ۱۳۶۳ش.

با این سخنان مخالف بودند و آن‌ها را متضمن قول به حلول و اتحاد می‌دانستند.
خواجه عبدالله انصاری (د ۴۸۱ق) این نوع سخنان را در شریعت، کفر و در حقیقت، بُعد می‌دانست.
شمس تبریزی نیز شطح‌گویی را نتیج رعونت نفس و تخلف از متابعت پیامبر (ص) می‌دانست و به شدت با آن مخالف بود

[۳۳] شمس تبریزی، مقالات، ج۲، ص۱۴۳، به کوشش محمدعلی موحد، تهران، ۱۳۶۹ش.

(برای نمونه‌های دیگر، به این منبع رجوع کنید

[۳۴] شمس تبریزی، مقالات، ج۱، ص۷۷، به کوشش محمدعلی موحد، تهران، ۱۳۶۹ش.

[۳۵] شمس تبریزی، مقالات، ج۱، ص۱۸۵-۱۸۶، به کوشش محمدعلی موحد، تهران، ۱۳۶۹ش.

[۳۶] شمس تبریزی، مقالات، ج۱، ص۲۱۰-۲۱۱، به کوشش محمدعلی موحد، تهران، ۱۳۶۹ش.

[۳۷] شمس تبریزی، مقالات، ج۱، ص۲۸۰، به کوشش محمدعلی موحد، تهران، ۱۳۶۹ش.

[۳۸] شمس تبریزی، مقالات، ج۲، ص۲۳، به کوشش محمدعلی موحد، تهران، ۱۳۶۹ش.

[۳۹] شمس تبریزی، مقالات، ج۲، ص۵۹، به کوشش محمدعلی موحد، تهران، ۱۳۶۹ش.

[۴۰] شمس تبریزی، مقالات، ج۲، ص۹۲، به کوشش محمدعلی موحد، تهران، ۱۳۶۹ش.

[۴۱] شمس تبریزی، مقالات، ج۲، ص۱۳۰، به کوشش محمدعلی موحد، تهران، ۱۳۶۹ش.

).

وحدت وجود

موضوع وحدت وجود نیز از جمله موضوعات بسیار بحث‌برانگیز بوده است و صوفیانی چون علاءالدول سمنانی (د ۷۳۶ق) در این‌باره با بعضی از طرفداران ابن عربی (د ۶۳۸ق) به مناقشه پرداختند.

[۴۲] علاءالدول سمنانی، احمد، ج۱، ص۳۳۷-۳۴۶، مصنفات فارسی، به کوشش نجیب مایل هروی، تهران، ۱۳۶۹ش.

مخالفت‌ها با این عقیده به جایی رسید که بعضی از پیروان ابن عربی، مانند عبدالوهاب شعرانی (د ۹۷۳ق) کوشیدند تا منکر انتساب این قول به ابن عربی شوند و سخنانش را به گونه‌ای تفسیر کنند که با وحدت شهود سازگار شود.

[۴۳] جهانگیری، محسن، ج۱، ص۴۹۱، محیی‌الدین ابن عربی: چهر برجست عرفان اسلامی، تهران، ۱۳۷۵ش.

[۴۴] جهانگیری، محسن، ج۱، ص۵۱۷، محیی‌الدین ابن عربی: چهر برجست عرفان اسلامی، تهران، ۱۳۷۵ش.

عشق

عشق نیز از مباحث مهم تصوف است که با توحید و فنا رابطه‌ای نزدیک دارد و نزد بسیاری از صوفیه، به‌ویژه در تصوف عاشقانه، مفهومی محوری است و رابط آن با حسن و جمال نیز همواره از موضوعات مورد توجه صوفیان بوده است، چندان که برخی از آنان چون ابوحلمان دمشقی، ذوالنون مصری، ابوحمز بغدادی، ابوالحسین نوری، احمد غزالی، روزبهان بقلی، فخرالدین عراقی و اوحدالدین کرمانی، توجه به زیبایی‌های عالم و صورت‌های نیکو را مشاهد تجلی جمال الاهی در این صور می‌دانستند و عشق مجازی را مقدم عشق الاهی می‌شمردند.

[۴۵] روزبهان بقلی، عبهر العاشقین، ج۱، ص۴-۱۱، به کوشش هانری کربن و محمد معین، تهران، ۱۳۶۰ش.

[۴۶] جامی، عبدالرحمان، ج۱، ص۵۸۷-۵۸۹، نفحات الانس، به کوشش محمود عابدی، تهران، ۱۳۷۰ش.

[۴۷] مجاهد، احمد، ج۱، ص۳۵-۴۵، مقدمه بر مجموع آثار فارسی احمد غزالی، تهران، ۱۳۵۸ش.

[۴۸] پورجوادی، نصرالله، ج۱، ص۵۳-۶۴، سلطان طریقت: سوانح زندگی و شرح آثار احمد غزالی، تهران، ۱۳۵۸ش.

چنین دیدگاهی که ظاهراً در میان برخی صوفیه به انحرافاتی انجامیده بود، انتقاد شدید صوفیانی چون قشیری،

[۴۹] قشیری، عبدالکریم، ج۱، ص۳۶۲، الرساله القشیریه، به کوشش معروف زریق و علی عبدالحمید بلطه‌جی، بیروت، ۱۴۰۸ق.

هجویری

[۵۰] هجویری، علی، ج۱، ص۴۰۰-۴۰۱، کشف المحجوب، به کوشش ژوکوفسکی، تهران، ۱۳۷۱ش.

[۵۱] هجویری، علی، ج۱، ص۵۲۴، کشف المحجوب، به کوشش ژوکوفسکی، تهران، ۱۳۷۱ش.

و باخرزی

[۵۲] باخرزی، یحیی، ج۲، ص۱۱۴-۱۱۶، اوراد الاحباب، به کوشش ایرج افشار، تهران، ۱۳۴۵ش