توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نظام الدین تهانیسری ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نظام الدین تهانیسری ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نظام الدین تهانیسری ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

نظام‌الدین بن عبدالشکور تهانیسری

‌تَهانیسَری، نظام الدین بن عبدالشکور عمری (فاروقیِ) بلخی (د ۱۰۲۴ یا ۱۰۳۶ق/ ۱۶۱۵ یا ۱۶۲۷م)، صوفی، عالم و فقیه حنفی شبه قاره و از مشایخ سلسله چشتیه صابریه در سده یازدهم بود.

فهرست مندرجات

۱ – نسب
۲ – ولادت
۳ – قدرت علمی
۴ – منش و مشرب تهانیسری
۵ – سرگذشت
۶ – درگذشت
۷ – مریدان
۸ – فضایل و مذهب
۹ – تألیفات
۱۰ – فهرست منابع
۱۱ – پانویس
۱۲ – منابع

نسب

نسبت وی به خلیفه دوم، عمر، می‌رسد.

[۱] غلام سرور لاهوری، خزینه الاصفیاء، ج۱، ص۴۶۳، کانپور ۱۳۳۲/۱۹۱۴.

نسبت عمری و فاروقی او نیز از همین روی است.

ولادت

از تاریخ و محل ولادتش اطلاعی در دست نیست. وی برادرزاده، داماد و خلیفه شیخ جلال الدین تهانیسری بود.

[۲] غلام سرور لاهوری، خزینه الاصفیاء، ج۱، ص۴۶۳، کانپور ۱۳۳۲/۱۹۱۴.

[۳] رحمان علی، تذکره علمای هند، ج۱، ص۲۴۱، لکهنو ۱۹۱۴.

قدرت علمی

برخی گفته‌اند که او به رغم امّی بودن، جامع علوم ظاهری و باطنی بوده و از علوم غریبه بهره وافر داشته است.

[۴] غلام سرور لاهوری، خزینه الاصفیاء، ج۱، ص۴۶۳، کانپور ۱۳۳۲/۱۹۱۴.

[۵] رحمان علی، تذکره علمای هند، ج۱، ص۲۴۱، لکهنو ۱۹۱۴.

منش و مشرب تهانیسری

تهانیسری در سلسله چشتیه مشربی خاص داشت؛ به این معنی که در سخن تابع هیچ‌کس نبود و آنچه بر او آشکار می‌شد، در کتاب‌ها و رساله‌هایش می‌آورد، ازینرو او را به گفتن سخنان کفرآمیز متهم می‌کردند.

[۶] غلام سرور لاهوری، خزینه الاصفیاء، ج۱، ص۴۶۳، کانپور ۱۳۳۲/۱۹۱۴.

[۷] احمد منزوی، فهرست مشترک نسخه‌های خطی فارسی پاکستان، ج۳، ص۱۵۸۶، اسلام آباد ۱۳۶۲ـ۱۳۷۰ش.

سرگذشت

دربار کودکی و جوانی او اطلاعاتی در دست نیست. تنها می‌توان گفت که وی ظاهراً در تهانیسر به دنیا آمد و در همان‌جا نزد عمویش، جلال‌الدین تهانیسری به سیر مراتب سلوک پرداخت، با دختر وی ازدواج کرد و سرانجام پس از مرگ جلال‌الدین ادار امور طریقه را بر عهده گرفت.

[۸] علی اصغر چشتی صابری، شمیم ولایت، ج۱، ص۴۱۹-۴۲۱، لاهور، ۱۹۹۳م.

پس از مرگ جلال‌الدین محمد اکبرشاه (سل‌ ‌سییی یی ی۹۶۳-۱۰۱۴ق)، نورالدین‌محمدجهانگیر (سل‌ ۱۰۱۴-۱۰۳۷ق) ــ کـه از ارادتمندان شیخ بود ــ بر مسند پادشاهیِ هند نشست، اما در همان نخستین سالِ حکومت، فرزندش خسرو برضد او شورش کرد و در راه اکبرآباد به تهانیسر به دیدار شیخ رفت. با آن‌که در این دیدار نظام‌الدین او را از این کار باز داشت، اما بدگویان و دشمنان نظام‌الدین به جهانگیر وانمود کردند که شیخ به شاهزاده خسرو نوید فتح داده است، و به همین سبب، جهانگیرشاه از نظام‌الدین رنجیده‌خاطر گشت و وی را به حجاز فرستاد. تهانیسری پس از ادای فریض حج در مکه، به مدینه رفت و چند سالی را در آن‌جا ماند و ظاهراً در ۱۰۲۰ق/ ۱۶۱۱م از راه دکن به هند بازگشت و با گذر از بیجاپور، به تهانیسر رفت؛ اما اندکی بعد آن‌جا را نیز ترک گفت و به بلخ مهاجرت نمود و در آن‌جا با استقبال مردم و حاکم بلخ، امام‌قلی‌خان ازبک مواجه گردید.

[۹] توزک جهانگیری، به کوشش سیداحمد، ج۱، ص۲۸، علیگره، ۱۲۸۱ق/ ۱۸۶۴م.

[۱۰] قدوسی، اعجاز الحق، ج۱، ص۲۲۶- ۲۲۸، تذکر صوفیائی سرحد، لاهور، ۱۹۶۶م.

[۱۱] غلام‌سرور لاهوری، خزینه الاصفیا، ج۱، ص۴۶۳-۴۶۴، کانپور، ۱۸۹۴م.

[۱۲] رحمان علی، تذکره علمای هند، ج۱، ص۲۴۱، لکهنو ۱۹۱۴.

[۱۳] عبدالحی حسنی، نزهه الخواطر و بهجه المسامع و النواظر، ج۱، ص۴۳۱، ج ۵، حیدرآباد دکن ۱۳۹۶/۱۹۷۶.

[۱۴] غلام سرور لاهوری، خزینه الاصفیاء، ج۱، ص۴۶۴، کانپور ۱۳۳۲/۱۹۱۴.

به گفته غلام سرور لاهوری،

[۱۵] غلام سرور لاهوری، خزینه الاصفیاء، ج۱، ص۴۶۳ـ۴۶۴، کانپور ۱۳۳۲/۱۹۱۴.

وی ناگزیر به حج رفت اما حسنی

[۱۶] عبدالحی حسنی، نزهه الخواطر و بهجه المسامع و النواظر، ج۱، ص۴۳۱، ج ۵، حیدرآباد دکن ۱۳۹۶/۱۹۷۶.

سفر حج او را به دلیل اخراجش از هند ندانسته است.
باید توجه داشت که در پاره‌ای منابع دربار ترتیب سفرها و نیز تاریخ رفتن و بازگشتن او، آمیختگیها و اشتباهاتی وجود دارد.

[۱۷] محمد غوثی شطاری، گلزار ابرار، ج۱، ص۵۱۰، به کوشش محمدذکی، پتنه، ۱۹۹۴م.

[۱۸] عبدالرحمان چشتی، مرآه‌الاسرار، ج۱، ص۱۱۹۲، ترجم علی‌اصغر چشتی صابری، لاهور، ۱۴۱۱ق.

[۱۹] عبدالحی، نزهه الخواطر، ج۵، ص۴۳۱، حیدرآباددکن، ۱۳۹۶ق/ ۱۹۷۶م.

[۲۰] علی اصغر چشتی صابری، شمیم ولایت، ج۱، ص۴۲۱-۴۲۲، لاهور، ۱۹۹۳م.

اما با توجه به تصریح توزک جهانگیری بر ملاقات جهانگیر با نظام‌الدین در ۱۰۱۴ق و سپس فرستادن او به حجاز، می‌توان دریافت که سفر او به مکه در ۱۰۱۴ق، و بازگشتش به هند احتمالاً در ۱۰۲۰ق بوده است. برخی منابع نیز به دوبار تبعید او ــ یک بار به حجاز و بار دیگر به بلخ ــ اشاره کرده‌اند و این امر با این واقعیت که وی پس از بازگشت به تهانیسر به دلیل نامعلومی آن‌جا را ترک گفت و به بلخ رفت، هماهنگی دارد.

[۲۱] محمدعبدالشکور رحمان علی، تذکر علمای هند، ج۱، ص۲۴۱، لکهنو، ۱۹۱۴م.

درگذشت

تهانیسری در ۱۰۲۴، و به گزارشی در ۱۰۳۶، در بلخ درگذشت مزار او در بلخ واقع است.

[۲۲] رحمان علی، تذکره علمای هند، ج۱، ص۲۴۱، لکهنو ۱۹۱۴.

[۲۳] عبدالحی حسنی، نزهه الخواطر و بهجه المسامع و النواظر، ج۱، ص۴۳۱، ج ۵، حیدرآباد دکن ۱۳۹۶/۱۹۷۶.

[۲۴] غلام سرور لاهوری، خزینه الاصفیاء، ج۱، ص۴۶۵، کانپور ۱۳۳۲/۱۹۱۴.

[۲۵] عبدالرحمان چشتی، مرآه‌الاسرار، ج۱، ص۱۱۹۸، ترجم علی‌اصغر چشتی صابری، لاهور، ۱۴۱۱ق.

[۲۶] محمدعبدالشکور رحمان علی، تذکر علمای هند، ج۱، ص۲۴۱، لکهنو، ۱۹۱۴م.

[۲۷] عبدالحی، نزهه الخواطر، ج۵، ص۴۳۱، حیدرآباددکن، ۱۳۹۶ق/ ۱۹۷۶م.

وی فرزندان بسیاری داشت که برخی از آن‌ها در بلخ ماندند و بعضی دیگر به هند رفتند. مهم‌ترین جانشین وی نیز، خواجه ابوسعید گنگوهی بود.

[۲۸] غلام‌سرور لاهوری، خزینه الاصفیا، ج۱، ص۴۶۵-۴۶۶، کانپور، ۱۸۹۴م.

مریدان

تهانیسری مریدان و خلفای بسیار داشت، از جمله ابوسعید گُنگوهی (متوفی ۱۰۵۸)، عبدالکریم لاهوری (متوفی ۱۰۴۵) و جان اللّه لاهوری (متوفی ۱۰۳۹؛.

[۲۹] غلام سرور لاهوری، خزینه الاصفیاء، ج۱، ص۴۶۵ـ۴۶۶، کانپور ۱۳۳۲/۱۹۱۴.

[۳۰] احمدعلی خیرآبادی، قصر عارفان، ج۱، ص۴۷۴، چاپ محمدباقر، لاهور ۱۹۶۵.

فضایل و مذهب

تهانیسری اهل شعر و سماع، و آگاه از علوم غریبه بود و در تربیت مریدان مهارت داشت.

[۳۱] عبدالرحمان چشتی، مرآه‌الاسرار، ج۱، ص۱۱۹۱-۱۱۹۲، ترجم علی‌اصغر چشتی صابری، لاهور، ۱۴۱۱ق.

[۳۲] غلام‌سرور لاهوری، خزینه الاصفیا، ج۱، ص۴۶۳، کانپور، ۱۸۹۴م.

وی حنفی‌ مذهب و وابسته به طریق چشتیِ صابری بود، اما مشرب خاصِ خود را داشت. نظام‌الدین در تصوف پیرو طریق عشق بود و این امر از شرحهایی که بر سوانح غزالی و لمعات عراقی نوشته است، آشکار می‌شود.

[۳۳] غلام‌سرور لاهوری، خزینه الاصفیا، ج۱، ص۴۶۳، کانپور،