توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نخستین یار پیامبر ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نخستین یار پیامبر ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نخستین یار پیامبر ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

نخستین مسلمان

یکی از مسائل مورد قبول بیشتر علماء، محدثان، مورخان و‌اندیشمندان فریقین، این است که حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) نخستین فرد از میان زنان و امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نخستین فرد از میان مردان به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ایمان آورده‌اند و در این باره روایات صحیح در منابع اسلامی وجود دارد.
اما بنیانگذار وهابیت، ابن‌تیمیه حرانی با این که به این مطلب اعتراف دارد، در پی شبهه‌افکنی خود تصریح می‌کند که امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) هنگام اسلام آوردن به سن بلوغ نرسیده بود و ایمان و اسلام یک فرد نابالغ فائده‌ای ندارد. از این جهت ابوبکر که در سن بزرگتر او اسلام آورده، ارزشی بیشتری دارد و در نتیجه اسلام او کامل‌تر است و در نهایت او پیشگام مسلمان محسوب می‌شود. در این مقاله در جواب این شبهه به مسائلی چون پیشگامی امام علی در اسلام از منظر اجماع و روایات، بررسی ضعف روایات دال بر پیشگامی ابوبکر در اسلام و نیز ادله صحت اسلام کودک، اقوال پیرامون سن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) می‌پردازیم.

فهرست مندرجات

۱ – توضیح شبهه
۱.۱ – سخن علامه حلی
۱.۲ – سخن ابن‌تیمیه
۱.۳ – بررسی شبهه
۲ – از منظر اجماع و اکثریت
۲.۱ – ادعای اجماع
۲.۱.۱ – حاکم نیشابوری
۲.۱.۲ – سیوطی
۲.۱.۳ – ابن‌حجر
۲.۱.۴ – اتفاق محدثان قدیم
۲.۲ – نظر اکثر
۲.۲.۱ – ابن‌عبدالبر
۲.۲.۲ – ابن‌اثیر جزری
۲.۲.۳ – ابن‌ابی‌الحدید
۲.۲.۴ – ابوالفداء
۲.۲.۵ – صنعانی
۲.۲.۶ – عسقلانی
۲.۲.۷ – ملا علی قاری
۲.۲.۸ – عکری حنبلی
۲.۳ – نقد روایت معارض این نظریه
۲.۳.۱ – بررسی روایت
۲.۳.۱.۱ – احمد بن المؤمل
۲.۳.۱.۲ – عثمان بن مقسم
۲.۳.۲ – نتیجه
۳ – پیشگامی امیرمومنان در کلام پیامبر
۳.۱ – اولین مسلمان در بین صحابه
۳.۱.۱ – تصحیح روایت
۳.۱.۲ – تحریف روایت
۳.۱.۳ – بررسی سند
۳.۱.۳.۱ – دولابی
۳.۱.۳.۲ – احمد بن یحیی
۳.۱.۳.۳ – اسماعیل بن ابان
۳.۱.۳.۴ – ابومریم
۳.۱.۳.۵ – عمرو بن عبدالله
۳.۱.۳.۶ – حارث بن عبدالله
۳.۱.۳.۷ – امیرمومنان
۳.۲ – روایت ایوب بن حز
۳.۳ – روایت امام صادق
۳.۴ – روایت حضرت زهرا
۳.۴.۱ – بررسی سند روایت
۳.۴.۱.۱ – محمد بن عثمان
۳.۴.۱.۲ – محمد بن عبید
۳.۴.۱.۳ – عبدالکریم بن یعقوب
۳.۴.۱.۴ – جابر بن یزید
۳.۴.۱.۵ – ابوالطفیل کنانی
۳.۵ – روایت عایشه از فاطمه زهرا
۳.۵.۱ – بررسی سند حدیث
۳.۵.۱.۱ – احمد بن یحیی
۳.۵.۱.۲ – ضرار بن صرد
۳.۵.۱.۳ – عبدالکریم ابویعفور
۳.۵.۱.۴ – جابر بن یزید
۳.۵.۱.۵ – ابی‌الضحی
۳.۵.۱.۶ – مسروق بن اجدع
۳.۵.۱.۷ – عائشه بنت ابی‌بکر
۳.۵.۲ – اسناد مشابه
۳.۶ – روایت سبیعی از فاطمه زهرا
۳.۶.۱ – سند روایت
۳.۶.۱.۱ – عبدالله بن محمد
۳.۶.۱.۲ – فضل بن دکین
۳.۶.۱.۳ – ابواسحاق
۳.۷ – روایت براء از فاطمه زهرا
۳.۷.۱ – بررسی نسخ کتاب دارقطنی
۳.۷.۱.۱ – نسخه اول
۳.۷.۱.۲ – نسخه دوم
۳.۷.۱.۳ – جمع‌بندی
۳.۸ – روایت معقل بن یسار
۳.۸.۱ – تصحیح حدیث
۳.۸.۱.۱ – غزالی
۳.۸.۱.۲ – ابوالفضل عراقی
۳.۸.۱.۳ – هیثمی
۳.۸.۱.۴ – احمد بن زین
۳.۹ – روایت بریده
۳.۹.۱ – بررسی سند اول
۳.۹.۱.۱ – عباس بن ابراهیم
۳.۹.۱.۲ – محمد بن اسماعیل
۳.۹.۱.۳ – مفضل بن صالح
۳.۹.۱.۴ – جابر بن یزید
۳.۹.۱.۵ – سلیمان بن بریده
۳.۹.۱.۶ – بریده اسلمی
۳.۹.۲ – بررسی سند دوم
۳.۹.۳ – بررسی سند سوم
۳.۱۰ – روایت اول ابن‌عباس
۳.۱۰.۱ – تصحیح هیثمی
۳.۱۰.۲ – توثیق حسین بن الحسن
۳.۱۰.۲.۱ – سخن ابن‌حجر
۳.۱۰.۲.۲ – سخن کنانی
۳.۱۰.۳ – تصحیح روایات اشقر
۳.۱۰.۳.۱ – تصحیح نیشابوری
۳.۱۰.۳.۲ – توثیق سیوطی
۳.۱۰.۳.۳ – سخن مناوی
۳.۱۱ – روایت دوم ابن‌عباس
۳.۱۲ – روایت سوم ابن‌عباس
۳.۱۲.۱ – سند حدیث
۳.۱۲.۱.۱ – سخن هیثمی
۳.۱۲.۱.۲ – سخن دیگران
۳.۱۲.۱.۳ – تناقض‌گویی هیثمی
۳.۱۲.۲ – سایر منابع این روایت
۳.۱۲.۲.۱ – روایت ابن‌مردویه
۳.۱۲.۲.۲ – حدیث دوم ابن‌عباس
۳.۱۲.۲.۳ – روایت دیگر ابن‌عباس
۳.۱۲.۲.۴ – سخن مناوی
۳.۱۳ – روایت ابوذر
۳.۱۳.۱ – افراد سند روایت
۳.۱۳.۱.۱ – عباد بن یعقوب
۳.۱۳.۱.۲ – علی بن‌هاشم
۳.۱۳.۱.۳ – محمد بن عبیدالله
۳.۱۳.۱.۴ – عبیدالله بن ابی‌رافع
۳.۱۳.۱.۵ – ابو‌رافع قبطی
۳.۱۳.۱.۶ – ابو‌ذر غفاری
۳.۱۴ – روایت ابوذر و سلمان
۳.۱۵ – روایت عمر بن خطاب
۳.۱۵.۱ – نقل طبری
۳.۱۵.۲ – نقل سیوطی
۳.۱۶ – روایت انس بن مالک
۳.۱۶.۱ – سند اول
۳.۱۶.۲ – سند دوم
۳.۱۶.۳ – سند سوم
۳.۱۷ – روایت لیلی غفاریه
۳.۱۷.۱ – گزارش ابن‌عساکر
۳.۱۸ – روایت اسماء بنت عمیس
۳.۱۹ – روایت ابوسعید خدری
۳.۱۹.۱ – مضمون اول
۳.۱۹.۲ – مضمون دوم
۳.۲۰ – روایت معاذ بن جبل
۳.۲۱ – روایت عبدالله بن مسعود
۳.۲۲ – روایت ابوایوب انصاری
۳.۲۳ – روایت جابر بن عبدالله
۳.۲۴ – روایت سبیعی
۳.۲۴.۱ – تصحیح هیثمی
۳.۲۵ – روایت سلیمان بن سالم
۳.۲۵.۱ – نقل خوارزمی
۳.۲۵.۲ – نقل صدوق
۳.۲۶ – نتیجه‌گیری
۴ – روایات امیرمومنان
۴.۱ – حبه‌ العرنی (مضمون اول)
۴.۱.۱ – صحت روایت
۴.۱.۲ – توثیقات حبه العرنی
۴.۱.۲.۱ – خطیب بغدادی
۴.۱.۲.۲ – ابن‌جوزی و مزی
۴.۱.۲.۳ – ابن‌حجر و عینی
۴.۱.۲.۴ – کنانی و مبارکفوری
۴.۲ – حبه‌ العرنی (مضمون دوم)
۴.۳ – حبه‌ العرنی (مضمون سوم)
۴.۴ – حبه‌ العرنی (مضمون چهارم)
۴.۴.۱ – بررسی صحت روایت
۴.۴.۱.۱ – ابو‌محمد بن طاوس
۴.۴.۱.۲ – ابو‌الغنائم بن ابی‌عثمان
۴.۴.۱.۳ – عبدالله بن عبیدالله
۴.۴.۱.۴ – ابو‌عبدالله محاملی
۴.۴.۱.۵ – محمد بن عثمان
۴.۴.۱.۶ – عبیدالله بن موسی
۴.۴.۱.۷ – سفیان ثوری
۴.۴.۱.۸ – سلمه بن کهیل
۴.۴.۱.۹ – حبه العرنی
۴.۴.۲ – سندی دیگر
۴.۵ – معاذه العدویه (سند اول)
۴.۵.۱ – بررسی صحت حدیث
۴.۵.۱.۱ – زیاد بن یحیی
۴.۵.۱.۲ – نوح بن قیس
۴.۵.۱.۳ – سلیمان ابوفاطمه
۴.۵.۱.۴ – معاذه بنت عبدالله
۴.۶ – معاذه العدویه (سند دوم)
۴.۷ – معاذه العدویه (سند سوم)
۴.۸ – معاذه العدویه (سند چهارم)
۴.۹ – عبدالله بن ابی‌هذیل
۴.۹.۱ – صحت حدیث
۴.۹.۱.۱ – علی بن منذر
۴.۹.۱.۲ – محمد بن فضیل
۴.۹.۱.۳ – اجلح بن عبدالله
۴.۹.۱.۴ – عبدالله بن ابی‌الهذیل
۴.۱۰ – عباد بن عبدالله اسدی
۴.۱۰.۱ – بازبینی سند روایت
۴.۱۰.۱.۱ – عبدالله بن نمیر
۴.۱۰.۱.۲ – علاء بن صالح
۴.۱۰.۱.۳ – منهال بن عمرو
۴.۱۰.۱.۴ – عباد بن عبدالله
۴.۱۰.۲ – صحیح دانستن روایت
۴.۱۱ – سعد بن معاذ
۴.۱۲ – حصین بن ثمارج
۴.۱۳ – انس بن مالک
۴.۱۳.۱ – سخن عمر بن احمد
۴.۱۴ – ابن‌عمر بن مسلمه
۴.۱۵ – حکیم مولی‌ زاذان
۴.۱۶ – منصور بن حسین
۴.۱۷ – اشعار حضرت علی
۴.۱۷.۱ – مسلم بودن این اشعار
۴.۱۷.۱.۱ – سخن بیهقی
۴.۱۷.۱.۲ – سخن ابن‌طلحه
۴.۱۷.۱.۳ – سخن ابن‌صباغ
۴.۱۷.۲ – استدلال علما به این شعر
۴.۱۷.۲.۱ – ابن‌قدامه
۴.۱۷.۲.۲ – سیدمرتضی
۴.۱۷.۲.۳ – تستری
۴.۱۷.۲.۴ – ابن‌کثیر دمشقی
۴.۱۷.۲.۵ – منصور بن یونس
۴.۱۷.۲.۶ – ابن‌قیم جوزیه
۴.۱۷.۲.۷ – سرخسی
۴.۱۷.۲.۸ – سبط ابن‌جوزی
۴.۱۷.۲.۹ – غزنوی حنفی
۴.۱۸ – نتیجه بحث
۵ – سخنان صحابه
۵.۱ – روایات ابن‌عباس
۵.۲ – روایت ابوزمیل از ابن‌عباس
۵.۲.۱ – دیدگاه علمای اهل‌سنت
۵.۳ – روایت طاووس از ابن‌عباس
۵.۳.۱ – صحیح شمردن روایت
۵.۴ – روایت ابن‌میمون از ابن‌عباس
۵.۴.۱ – صحیح دانستن حدیث
۵.۵ – روایت مقسم از ابن‌عباس
۵.۵.۱ – بازبینی سند
۵.۵.۱.۱ – عبدالرزاق و معمر
۵.۵.۱.۲ – عثمان جزری
۵.۵.۱.۳ – مقسم بن بجره
۵.۵.۱.۴ – ابن‌عباس
۵.۶ – روایت عکرمه از ابن‌عباس
۵.۷ – روایت زید بن ارقم
۵.۷.۱ – صحیح شمردن حدیث
۵.۸ – روایت سلمان
۵.۸.۱ – دیدگاه هیثمی
۵.۹ – روایت عفیف کندی
۵.۹.۱ – حکم به صحت روایت
۵.۹.۲ – ترجمه عفیف کندی
۵.۱۰ – روایت سعد بن ابی‌وقاص
۵.۱۰.۱ – نقل حاکم نیشابوری
۵.۱۱ – روایت بریده اسلمی
۵.۱۱.۱ – نقل شیبانی
۵.۱۱.۲ – نقل ابن ابی‌عاصم و طبرانی
۵.۱۱.۳ – نقل هیثمی و صالحی
۵.۱۲ – روایت مالک بن حویرث
۵.۱۲.۱ – سخن هیثمی
۵.۱۲.۲ – بازبینی سند حدیث
۵.۱۲.۲.۱ – عبید عجلی
۵.۱۲.۲.۲ – حسن بن علی
۵.۱۲.۲.۳ – عمران بن ابان
۵.۱۲.۲.۴ – مالک بن حسن
۵.۱۲.۲.۵ – مالک بن حویرث
۵.۱۳ – روایت ابورافع
۵.۱۳.۱ – نقل‌های دیگر
۵.۱۴ – روایت ابوموسی اشعری
۵.۱۵ – روایت امام حسن
۵.۱۶ – روایت عمر بن خطاب
۵.۱۷ – روایت جابر بن عبدالله
۵.۱۸ – روایت انس بن مالک
۵.۱۹ – روایت عبدالرحمن بن عوف
۵.۲۰ – روایت عمرو بن حمق
۵.۲۰.۱ – نقل‌های کتب دیگر
۵.۲۱ – روایت یعلی بن مره
۵.۲۲ – روایت ابوسفیان بن حرب
۵.۲۳ – روایت معاویه بن ابوسفیان
۵.۲۴ – روایت جمعی از صحابه
۵.۲۴.۱ – نقل روایت در کتب دیگر
۵.۲۵ – روایت ولید بن جابر
۵.۲۶ – روایت ابودرداء
۵.۲۷ – روایت عبدالله بن ابی‌سفیان
۵.۲۸ – روایت خزیمه بن ثابت
۵.۲۹ – روایت ابوالاسود دؤلی
۵.۳۰ – روایت زفر بن یزید
۵.۳۰.۱ – ترجمه زفر بن یزید
۵.۳۱ – ثمره بحث
۶ – سخنان تابعین و علمای اهل‌سنت
۶.۱ – حسن بصری
۶.۲ – محمد بن کعب قرظی
۶.۲.۱ – ملاحظه سند روایت
۶.۲.۱.۱ – یعقوب بن حمید
۶.۲.۱.۲ – عبدالعزیز بن محمد
۶.۲.۱.۳ – عمر بن عبدالله
۶.۲.۱.۴ – محمد بن کعب
۶.۳ – محمد بن اسحاق بن یسار
۶.۳.۱ – ملاحظه سند حدیث
۶.۳.۱.۱ – احمد بن محمد
۶.۳.۱.۲ – ابراهیم بن سعد
۶.۳.۱.۳ – ابن‌اسحاق
۶.۳.۲ – مضمون دیگر روایت
۶.۴ – محمد بن سلام جمحی
۶.۴.۱ – سند اول
۶.۴.۲ – ملاحظه سند
۶.۴.۲.۱ – محمد بن حسن
۶.۴.۲.۲ – احمد بن یحیی
۶.۴.۲.۳ – محمد بن سلام
۶.۴.۳ – سند دوم
۶.۵ – عبدالله بن هاشم
۶.۶ – سعید بن قیس
۶.۷ – سعید بن جبیر
۶.۸ – مجاهد
۶.۹ – قتاده
۶.۱۰ – امام باقر
۶.۱۱ – ابن‌شهاب
۶.۱۲ – سخنان برخی مفسران
۶.۱۳ – عبدالله بن محمد
۶.۱۴ – محمد بن عبدالله
۶.۱۵ – مسعودی
۶.۱۶ – سخن حاکم نیشابوری
۶.۱۷ – ابونعیم اصفهانی
۶.۱۸ – ابن‌ابی‌الحدید
۶.۱۹ – طرسوسی
۶.۲۰ – ابن‌تیمیه
۶.۲۱ – حسن بن عمر
۶.۲۲ – زین‌الدین عراقی
۶.۲۳ – بدر‌الدین عینی
۶.۲۴ – حلبی
۷ – نقد اولین مسلمان بودن ابوبکر
۷.۱ – روایت ابن‌عساکر
۷.۱.۱ – حکم به صحت حدیث
۷.۲ – روایت طبری
۷.۲.۱ – بررسی سخن ابن‌کثیر
۷.۲.۲ – سخن ابن‌حجر هیثمی
۷.۲.۳ – بررسی راویان روایت
۷.۲.۳.۱ – محمد بن حمید
۷.۲.۳.۲ – کنانه بن جبله
۷.۲.۳.۳ – ابراهیم بن طهمان
۷.۲.۳.۴ – حجاج بن حجاج
۷.۲.۳.۵ – قتاده بن دعام
۷.۲.۳.۶ – سالم بن ابی‌الجعد
۷.۲.۳.۷ – محمد بن سعد
۷.۲.۳.۸ – برآیند بحث
۷.۳ – تایید روایات ابن‌عساکر و طبری
۷.۴ – نظر محمد حنفیه
۷.۴.۱ – بررسی راویان حدیث
۷.۴.۱.۱ – عبدالله بن ادریس
۷.۴.۱.۲ – ابی مالک اشجعی
۷.۴.۱.۳ – سالم بن ابی‌جعد
۷.۵ – نظر عائشه
۷.۵.۱ – نقل ابوعبدالرحمن ازدی
۷.۵.۲ – بررسی راویان
۷.۵.۲.۱ – محمد بن عبدالرحمن
۷.۵.۲.۲ – احمد بن سلیمان
۷.۵.۲.۳ – زبیر بن بکار
۷.۵.۲.۴ – احمد بن محمد
۷.۵.۲.۵ – محمد بن عبدالله هاشمی‌
۷.۵.۲.۶ – ابوعبدالرحمن ازدی
۷.۵.۳ – نقل حمید بن منهب
۷.۶ – نکاتی پیرامون تاریخ اسلام ابوبکر
۷.۶.۱ – زمان مسلمان شدن
۷.۶.۱.۱ – روایت بلاذری
۷.۶.۱.۲ – روایت ابن‌اثیر
۷.۶.۱.۳ – روایت ابوهلال
۷.۶.۱.۴ – برآیند تحقیق
۷.۶.۲ – شاذ بودن روایات در این باب
۷.۷ – برآیند مباحث
۸ – نقد اسناد اولین مسلمان بودن ابوبکر
۸.۱ – روایت پیامبر
۸.۱.۱ – نقد سند روایت
۸.۱.۲ – نقد دلالی روایت
۸.۱.۲.۱ – روایت حاکم
۸.۲ – روایت امیرمومنان (مضمون اول)
۸.۲.۱ – ضعف راویان
۸.۲.۲ – نقد دلالت روایت
۸.۳ – روایت امیرمومنان (مضمون دوم)
۸.۳.۱ – ضعف راویان روایت
۸.۴ – روایت ابوبکر (مضمون اول)
۸.۴.۱ – ضعف راویان حدیث
۸.۴.۱.۱ – ابوالفرج اسفرائینی
۸.۴.۱.۲ – اسحاق بن یحیی
۸.۵ – روایت ابوبکر (مضمون دوم)
۸.۵.۱ – تضعیف سند روایت
۸.۶ – روایت اسماء بنت ابی‌بکر
۸.۶.۱ – ضعف سند روایت
۸.۷ – روایت ابی‌ارواء
۸.۷.۱ – تضعیف سند حدیث
۸.۷.۱.۱ – تضعیف واقدی
۸.۸ – روایت محمد بن ابی‌بکر
۸.۹ – روایت عبدالله بن عمر
۸.۱۰ – روایت حویطب بن عبدالعزی
۸.۱۰.۱ – نقد روایت
۸.۱۱ – روایت عمرو بن عبسه
۸.۱۱.۱ – ضعف یزید بن سنان
۸.۱۲ – سخنان تابعین
۸.۱۲.۱ – جبیر بن نفیر
۸.۱۲.۱.۱ – ضعف سند حدیث
۸.۱۲.۱.۲ – اشکال دلالی
۸.۱۲.۲ – روایت احمد بن حنبل
۸.۱۲.۳ – روایت دیگر احمد بن حنبل
۸.۱۲.۴ – ابراهیم نخعی
۸.۱۲.۵ – عطاء بن عبدالله
۸.۱۲.۶ – محمد بن کعب
۸.۱۲.۷ – ابوسلمه بن عبدالرحمن
۸.۱۲.۷.۱ – ضعف سند
۸.۱۲.۸ – ابن‌سیرین
۸.۱۲.۹ – مجاهد تابعی
۸.۱۲.۹.۱ – مرسل بودن
۸.۱۲.۹.۲ – مشکل دلالی
۸.۱۲.۱۰ – روایت تمیمی
۸.۱۲.۱۱ – عامر شعبی
۸.۱۲.۱۱.۱ – نقل‌های دیگران
۸.۱۲.۱۱.۲ – تضعیف حدیث
۸.۱۲.۱۲ – میمون بن مهران
۸.۱۲.۱۲.۱ – تضعیف سند
۸.۱۳ – ثمره مباحث
۹ – تقدم برخی صحابه بر ابوبکر
۹.۱ – روایات اسلام زید بن حارثه
۹.۱.۱ – روایتی با پنج طریق
۹.۱.۲ – ابن‌شهاب زهری
۹.۱.۳ – سلیمان بن یسار
۹.۱.۴ – سعید بن مسیب
۹.۱.۵ – محمد بن اسامه
۹.۱.۶ – عمران بن ابی‌انس
۹.۱.۷ – عروه بن زبیر
۹.۱.۸ – عدم تعارض روایات
۹.۱.۹ – ابن‌اسحاق (طریق اول)
۹.۱.۹.۱ – محمد بن اسحاق
۹.۱.۹.۲ – محمد بن حمید
۹.۱.۹.۳ – سلمه بن فضل
۹.۱.۱۰ – ابن‌اسحاق (طریق دوم)
۹.۱.۱۱ – ابن‌اسحاق (طریق سوم)
۹.۱.۱۲ – روایت حبه از علی
۹.۱.۱۳ – حسن بن زید
۹.۱.۱۴ – نتیجه مباحث
۹.۲ – اسلام خباب بن ارت یا بلال
۹.۳ – اسلام ابوالهثیم بن تیهان
۹.۴ – اسلام ورقه بن نوفل
۹.۵ – اسلام مقداد
۹.۶ – اسلام خالد بن سعید
۹.۶.۱ – تقدم بر اسلام ابوبکر
۹.۷ – اسلام ابوبکر بن اسعد
۹.۸ – اسلام عبدالرحمن بن عوف
۹.۹ – برآیند مطالب
۱۰ – بررسی برخی شبهات
۱۰.۱ – عدم فضیلت سبقت در اسلام
۱۰.۱.۱ – عدم اختلاف ادعا شده
۱۰.۱.۲ – استدلال علمای اهل‌سنت
۱۰.۱.۳ – استدلال ابوبکر
۱۰.۱.۴ – سخن پیامبر
۱۰.۱.۵ – ثمره مطالب
۱۰.۲ – کودک بودن حضرت علی
۱۰.۲.۱ – مکلف بودن حضرت علی
۱۰.۲.۱.۱ – استدلال مامون
۱۰.۲.۱.۲ – کلام مسعودی
۱۰.۲.۲ – سن امیرمؤمنان
۱۰.۲.۲.۱ – قول ابن‌عبدالبر
۱۰.۲.۲.۲ – قول حسن بصری
۱۰.۲.۲.۳ – سخن ابوهلال
۱۰.۲.۳ – صحت اسلام کودک
۱۰.۲.۳.۱ – اسلام ابن‌صیاد
۱۰.۲.۳.۲ – اسلام کودک یهودی
۱۰.۲.۳.۳ – اسلام کودکان
۱۰.۲.۴ – دیدگاه علمای اهل سنت
۱۰.۲.۴.۱ – ابوحنیفه
۱۰.۲.۴.۲ – شیبانی
۱۰.۲.۴.۳ – احمد بن حنبل
۱۰.۲.۴.۴ – بیهقی
۱۰.۲.۴.۵ – عبدالرحمن بن‌ جوزی
۱۰.۲.۴.۶ – سبط بن جوزی
۱۰.۲.۴.۷ – زیلعی
۱۰.۲.۴.۸ – شمس‌الدین حنبلی
۱۰.۲.۴.۹ – بابرتی
۱۰.۲.۴.۱۰ – زکریا انصاری
۱۰.۲.۴.۱۱ – حموی
۱۰.۲.۴.۱۲ – عبدالقادر عوده
۱۰.۲.۴.۱۳ – نتیجه مطالب
۱۰.۲.۵ – اسلام صحابه در کودکی
۱۰.۲.۵.۱ – عبدالله بن عمر
۱۰.۲.۵.۲ – زبیر بن عوام
۱۰.۲.۵.۳ – طلحه و ابن‌ابی‌وقاص
۱۰.۲.۵.۴ – عائشه
۱۰.۲.۵.۵ – ماحصل بحث
۱۰.۳ – شبهه کفر امیرالمومنین
۱۰.۳.۱ – دیدگاه مسعودی
۱۰.۳.۲ – سخن آل‌نوح
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

توضیح شبهه

اکنون شبهه‌ای را که ابن‌تیمیه مطرح کرده و در عصر حاضر نیز خوراک سایت‌ها و کارشناسان شبکه‌های وهابی شده است، در این قسمت عنوان می‌کنیم.

سخن علامه حلی

علامه حلی (رحمه‌الله‌علیه) بر امامت امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) به آیه: «وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ اُولَئِکَ الْمُقَرَّبُونَ»

[۱] واقعه/سوره۵۶، آیه۱۰.

[۲] واقعه/سوره۵۶، آیه۱۱.

استدلال کرده و روایت ابن‌عباس را که پیشگامان امت را معرفی می‌کند، ذیل آن آورده و نتیجه گرفته است که:
وهذه الفضیله لم تثبت لغیره من الصحابه فیکون هو الامام؛ این فضیلت برای غیر علی از بقیه صحابه ثابت نشده است، پس او امام است.

[۳] حلی، حسن بن یوسف، منهاج الکرامه فی معرفه الامامه، ص۱۲۹، تحقیق:عبدالرحیم مبارک، ناشر:مؤسسه عاشوراء للتحقیقات والبحوث الاسلامیه – مشهد:تاسوعا، ۱۳۷۹.

سخن ابن‌تیمیه

ابن‌تیمیه در مقام جواب از این سخن علامه حلی می‌گوید:
الرابع قوله «وهذه الفضیله لم تثبت لغیره من الصحابه» ممنوع، فان الناس متنازعون فی اول من اسلم فقیل ابوبکر اول من اسلم فهو اسبق اسلاما من علی وقیل ان علیا اسلم قبله لکن علی کان صغیرا واسلام الصبی فیه نزاع بین العلماء ولا نزاع فی ان اسلام ابی‌بکر اکمل وانفع فیکون هو اکمل سبقا بالاتفاق واسبق علی الاطلاق علی القول الآخر فکیف یقال علی اسبق منه بلا حجه تدل علی ذلک.
این سخن علامه حلی که می‌گوید: این فضلیت برای دیگر صحابه ثابت نشده اشد، ممنوع است؛ زیرا مردم در این مطلب که اولین مسلمان چه کسی است، اختلاف نظر دارند. گفته شده است که ابوبکر اولین کسی است که اسلام آورد؛ بنابراین او پیشگام‌ترین مسلمان از علی است؛ و گفته شده است که علی قبل از او اسلام آورده است ولی علی کوچک بود؛ و در صحت اسلام کودک در بین علماء اختلاف است، و شکی نیست که اسلام ابوبکر کامل‌تر و سودمند‌تر بود؛ و اجماعا پیشگامی ابوبکر کامل‌تر و طبق نظر دیگر ابوبکر پیشگام علی الاطلاق بود؛ پس چگونه بدون هیچ دلیلی ادعا می‌شود که علی پیشگام علی الاطلاق بوده است.

[۴] ابن‌تیمیه، ابوالعباس، منهاج السنه النبویه، ج۷، ص۱۵۵، تحقیق:د. محمد رشاد سالم، ناشر:مؤسسه قرطبه، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ه.

بررسی شبهه

همانگونه که مشاهده می‌شود ابن‌تیمیه روی دو مطلب دست گذاشته است:
مطلب اول: علی (علیه‌السّلام) اولین مسلمان نیست؛ زیرا در اولین مسلمان اختلاف نظر است و طبق یک قول ابوبکر نخستین مسلمان بوده است.
مطلب دوم: برفرض که علی نخستین فرد مسلمان بوده، اما او در حال کودکی اسلام آورده و اسلام یک کودک هیچگونه ارزش ندارد و در صحت اسلام کودک میان علماء گفتگو است.
در نوشتار پیش رو، بر آنیم که ابتدا نخستین مسلمان بودن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) از نظر اجماع و اقوال علمای اهل‌سنت و روایات صحیح آنها در چند بخش ثابت کنیم، آنگاه پاسخ شبهه ابن‌تیمیه را نیز بیان نماییم.

از منظر اجماع و اکثریت

بدون در نظر داشت روایاتی که در منابع اهل‌سنت آمده، اگر اقوال علمای بزرگ آنها را بررسی کنیم، به دست می‌آید که آنها بر نخستین مسلمان بودن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) اجماع نظر دارند و یا نظر اکثر آنها این است. در این قسمت هر دو مورد را بررسی می‌نماییم:

ادعای اجماع

در مورد عدم اختلاف تاریخ‌نویسان در نخستین مسلمان بودن علی به چند قول می‌توان اشاره کرد:

حاکم نیشابوری

حاکم نیشابوری می‌گوید: در میان اصحاب تاریخ اختلافی نیست که در این که امیرمؤمنان علی (علیه‌السّلام) نخستین مسلمان است.
ولا اعلم خلافا بین اصحاب التواریخ ان علی بن ابی‌طالب رضی الله عنه اولهم اسلاما وانما اختلفوا فی بلوغه والصحیح عند الجماعه ان ابا بکر الصدیق رضی الله عنه اول من اسلم من الرجال البالغین بحدیث عمرو بن عبسه.
من در میان مورخان اختلافی نمی‌بینم در این که علی بن ابی‌طالب اولین مسلمان است؛ تنها اختلاف در سن بلوغ آن حضرت هنگام اسلام آوردن است. اما در نزد اهل‌سنت قول صحیح این است که ابوبکر نخستین مسلمان از میان مردان بالغ است و دلیل آن روایت عمرو بن عبسه است.

[۵] النیسابوری، ابوعبدالله محمد بن عبدالله الحاکم، معرفه علوم الحدیث، ج۱، ص۲۲، تحقیق:السید معظم حسین، الناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت، الطبعه:الثانیه، ۱۳۹۷ه – ۱۹۷۷م.

نکته مهم این که برخی علمای اهل‌سنت، این سخن حاکم را نقل کرده، اما اجماع را انکار کرده‌اند و دلیلشان هم این است که خود حاکم بعد از ادعای اجماع گفته است: والصحیح عند الجماعه ان ابا بکر الصدیق رضی الله عنه اول من اسلم من الرجال البالغین…
اگر دقت شود حاکم نیشابوری دقیقاً اجماع را قبول دارد؛ اما نظر اهل‌سنت را در جمع بین روایات بیان کرده است؛ زیرا در منابع آنها روایت صحیح آمده که نخستین مسلمان را از میان مردان، امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) را معرفی می‌کند و از طرفی روایات دیگر آنها ابوبکر را نخستین مسلمان می‌دانند.
تنها راه جمع بین روایات در نظر آنها این است که بگویند: ابوبکر در حال اسلام آوردن مرد بالغ و امیرمؤمنان یک فرد نابالغ بوده است. و نتیجه گرفته‌اند که نخستن فرد مسلمان نابالغ حضرت علی و نخستین مرد بالغ ابوبکر است. اگر در این توجیه هم دقت شود، روشن است که اسلام آوردن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) قبل از ابوبکر بوده است.
البته ابن‌کثیر نیز تصریح می‌کند که قبل از ابوبکر، اهل‌بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) که شامل حضرت خدیجه، امیرمؤمنان، زید و خانمش می‌شود، اسلام آورده‌اند. سخن ابن‌کثیر را سیوطی در کتاب «تاریخ الخلفاء» این‌گونه نقل کرده است:
قال ابن‌کثیر و الظاهر ان اهل‌بیته (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آمنوا قبل کل احد زوجته خدیجه ومولاه زید وزوجه زید‌ام ایمن وعلی وورقه انتهی؛ ظاهر این است که اهل‌بیت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) پیش از همه ایمان آورده‌اند. همانند حضرت خدیجه، غلامش زید، و خانم زید و‌ ام‌ایمن و علی و ورقه.

[۶] سیوطی، جلال‌الدین، تاریخ الخلفاء، ج۱، ص۳۱.

بنابراین ادعای اجماع حاکم نیشابوری سر جایش باقی است.

سیوطی

سیوطی در کتاب «تاریخ الخلفاء»، نیز ادعای اجماع دراین‌باره را نقل کرده است:
وعلی رضی الله عنه احدالعشره المشهود لهم بالجنه… وهو اول خلیفه من بنی‌هاشم و ابوالسبطین اسلم قدیما بل قال ابن‌عباس وانس وزید بن ارقم وسلمان الفارسی وجماعه انه اول من اسلم ونقل بعضهم الاجماع علیه.
علی که خداوند از او راضی باشد، یکی از ده نفری است که به بهشت بشارت داده شده است… او نخستین خلیفه از بنی‌هاشم و پدر دو نوه رسول خدا قبل از همه اسلام آورد؛ بلکه ابن‌عباس، انس، زید بن ارقم، سلمان فارسی و گروهی گفته‌اند که علی نخستین مسلمان بوده است و برخی اجماع بر این مطلب را نقل کرده‌اند.

[۷] سیوطی، جلال‌الدین، تاریخ الخلفاء، ج۱، ص۱۳۰.

ابن‌حجر

ابن‌حجر هیثمی نیز شبیه عبارت سیوطی را نقل کرده و می‌نویسد: الفصل الاول فی اسلامه وهجرته وغیرهما اسلم رضی الله عنه وهو ابن‌عشر سنین وقیل تسع وقیل ثمان وقیل دون ذلک قدیما بل قال ابن‌عباس وانس وزید بن ارقم وسلمان الفارسی وجماعه انه اول من اسلم ونقل بعضهم الاجماع علیه.

[۸] هیثمی، احمد بن محمد، الصواعق المحرقه علی اهل الرفض والضلال والزندقه، ج۲، ص۳۵۱، تحقیق:عبدالرحمن بن عبدالله الترکی – کامل محمد الخراط، ناشر:مؤسسه الرساله – لبنان، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۷ه – ۱۹۹۷م.

اتفاق محدثان قدیم

ابن عبدالبر در کتاب «الاستیعاب فی معرفه الاصحاب»، اتفاق محدثان قدیم اهل‌سنت همانند: ابن‌شهاب، عبدالله بن محمد، قتاده و ابواسحاق را بر نخستین بودن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نقل کرده است:
والصحیح فی امر ابی‌بکر انه اول من اظهر اسلامه کذلک قال مجاهد وغیره قالوا ومنعه قومه وقال ابن‌شهاب وعبدالله بن محمد بن عقیل وقتاده و ابواسحاق اول من اسلم من الرجال علی واتفقوا علی ان خدیجه اول من آمن بالله ورسوله وصدقه فیما جاء به ثم علی بعدها.
صحیح این است که ابوبکر نخستین کسی است که اسلامش را ظاهر کرد. مجاهد و غیر او این چنین گفته‌اند. آنها گفته‌اند که قوم ابوبکر او را از اسلام آوردن منع می‌کردند. ابن‌شهاب، عبدالله بن محمد بن عقیل، قتاده و ابواسحاق گفته‌اند: نخستین مسلمان از میان مردان علی است و آنها اتفاق نظر دارند که خدیجه اولین شخصی بود که به خدا و رسولش ایمان آورد و آن حضرت را در آنچه آورده بود تصدیق کرد پس از ایشان علی ایمان آورد.

[۹] ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله بن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفه الاصحاب، ج۳، ص۱۰۹۲، تحقیق:علی محمد البجاوی، ناشر:دار الجیل – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۲ه.

بنابراین، در نخستین مسلمان بودن حضرت علی (علیه‌السّلام) بین علمای متقدم اهل‌سنت اجماع و اتفاق نظر است.

نظر اکثر

تعدادی از علمای اهل‌سنت تصریح کرده‌اند که نظریه نخستین مسلمان بودن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نظریه اکثر علماء است:

ابن‌عبدالبر

ابن عبدالبر در کتاب «الدرر»، درباره اذیت شدن مسلمانان از جمله رسول خدا و ابوبکر و غیره سخن به میان آورده، آنگاه می‌نویسد که خدیجه و علی اولین مسلمان در نزد اکثر اهل علم است:
قال ابن‌عبدالبر وقد ذکرنا خبره باکثر من هذا فی بابه من کتاب الصحابه ولم یذکر ابن‌مسعود ولا مجاهد فی هذا الخبر خدیجه ولا علیا وهما اول من اسلم عند اکثر اهل العلم لانهما کانا فی بیت رسول الله ومن کان فی بیته کان فی جوار عمه ومع ذلک فانه لم یظهر الی قریش منهما ذلک فلم یؤذیا وهؤلاء السبعه ظهر منهم ذلک فلقوا الاذی الشدید من قومهم.
ابن عبدالبر می‌گوید: ما خبر آزار مسلمانان را بسیارتر از این در جای خودش در کتاب «صحابه» ذکر کردیم اما ابن‌مسعود و مجاهد در این خبر خدیجه و علی را نیاورده‌اند در حالی که آن دو تن (خدیجه و علی) در نزد اکثر اهل علم از جمله نخستین مسلمانان هستند؛ زیرا آنها در خانه رسول خدا بودند و کسی که در خانه آن حضرت بودند، در حمایت عمویش بودند …

[۱۰] ابن عبدالبر، ابوعمر یوسف بن عبدالله بن عبدالبر، الدرر، ج۱، ص۴۲، دار النشر، طبق برنامه الجامع الکبیر.

وی در جای دیگر می‌نویسد: واختلف فی الاول منهما فروی عن حسان بن ثابت وابراهیم النخعی وطائفه ابوبکر اول من اسلم والاکثر منهم یقولون علی وقد ذکرنا القائلین بذلک والآثار الوارده فی بابه من کتاب الصحابه.
درباره نخستین مسلمان بودن علی و ابوبکر، اختلاف شده است. از حسان بن ثابت و ابراهیم نخعی و گروهی روایت شده است که ابوبکر نخستین مسلمان است، اما اکثر آنها می‌گویند که علی نخستین فرد مسلمان است …

[۱۱] ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله بن عبدالبر، الدرر، ج۱، ص۳۸، دار النشر، طبق برنامه الجامع الکبیر.

ابن‌اثیر جزری

ابن‌اثیر جزری نیز پس معرفی نسبی امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) می‌نویسد:
عَلیّ بنُ ابی‌طالب بن عبدالمُطَّلِب بنِ‌هاشم بن عبد مناف بن قصیّ بن کلاب ابن‌مره بن کعب بن لؤی القرشی الهاشمی. ابن‌عم رسول الله، … وهو اَوّل الناس اِسلاماً فی قول کثیر من العلماءِ علی ما نذکره …
علی نخستین مسلمان در نظریه بسیاری از علماء است که بنابر آنچه ما بیان کردیم.

[۱۲] ابن‌اثیر، علی بن محمد، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۴، ص۸۷.

ابن‌ابی‌الحدید

ابن ابی‌الحدید در شرح نهج البلاغه، درباره سخن امیرمؤمنان که خودش را پیشگام‌ترین مسلمان معرفی کرده، سؤالی را مطرح کرده است که این گفتار حضرت با نظریه گروهی که ابوبکر و زید بن حارثه را سابق در اسلام می‌دانند، در تعارض است.
آنگاه در پاسخ می‌گوید: نظر اکثر اهل حدیث و محققان از سیره‌نویسان روایت کرده‌اند که علی نخستین مسلمان است:
المساله السادسه: ان یقال: کیف قال: وسبقت الی الایمان، وقد قال قوم من الناس: ان ابا بکر سبقه، وقال قوم: ان زید بن حارثه سبقه؟ والجواب: ان اکثر اهل الحدیث واکثر المحققین من اهل السیره رووا انه (علیه‌السّلام) اول من اسلم.

[۱۳] ابن ابی‌الحدید، عز‌الدین بن هبه‌الله، شرح نهج‌البلاغه، ج۴، ص۱۱۶.

ابن ابی‌الحدید در جای دیگر می‌نویسد: ولا ریب ان الصحیح ما ذکره ابوعمر ان علیاً (علیه‌السّلام) کان هو السابق، وان ابابکر هو اول من اظهر اسلامه، فظن ان السبق له.
بدون شک صحیح همان چیزی است که ابوعمر آن را ذکر کرده و آن این که علی (علیه‌السّلام) سابق در اسلام بوده است و ابوبکر نخستین کسی بوده که اسلامش را ظاهر کرده و گمان بر این شده است که او سابق در اسلام بوده است.
ایشان پس از این که درباره روایات سابق بودن زید صحبت کرده، این‌گونه نتیجه‌گیری کرده است:
فدل مجموع ما ذکرناه ان علیاً (علیه‌السّلام) اول الناس اسلاماً، وان المخالف لذلک شاذ، والشاذ لا یعتد به؛ مجموع آنچه را ما ذکر کردیم دلالت دارد بر این که علی نخستین مسلمان است و نظر مخالف آن شاذ و نادر است و قول شاذ مورد اعتنا نیست.

[۱۴] ابن ابی‌الحدید، عز‌الدین بن هبه‌الله، شرح نهج‌البلاغه، ج۴، ص۱۲۵.

ابوالفداء

ابوالفداء‌ اسماعیل بن علی نیز می‌نویسد: لا خلاف فی ان خدیجه اول من اسلم، واختلف فیمن اسلم بعدها، فذکر صاحب السیره وکثیر من اهل العلم، ان اول الناس اِسلاماً بعدها، علی بن ابی‌طالب رضی الله عنه.
اختلافی نیست که خدیجه نخستین مسلمان است اما اختلاف درباره کسی است که بعد از ایشان مسلمان شده است. سیره‌نویسان و بسیاری از اهل علم ذکر کرده‌اند که نخستین مسلمان بعد از حضرت خدیجه، علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) است.

[۱۵] ابوالفداء، اسماعیل بن علی، المختصر فی اخبار البشر، ج۱، ص۱۱۵.

صنعانی

محمد بن اسماعیل صنعانی نیز می‌نویسد: هو امیرالمؤمنین ابوالحسن علی بن ابی‌طالب بن عم رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اول من اسلم من الذکور فی اکثر الاقوال علی خلاف فی سنه کم کان وقت اسلامه.
امیرمؤمنان ابوالحسن علی بن ابی‌طالب، پسر عم رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نخستین مسلمان از میان مردان در بسیاری از اقوالی است که ذکر شده ولی در سن آن حضرت اختلاف نظر است که در هنگام اسلام آوردن، چند سال داشته است.

[۱۶] صنعانی، محمد بن اسماعیل، سبل السلام شرح بلوغ المرام من ادله الاحکام، ج۱، ص۶۱.

عسقلانی

ابن‌حجر عسقلانی نیز می‌نویسد: علی بن ابی‌طالب بن عبدالمطلب بن‌ هاشم بن عبد مناف القرشی الهاشمی ابوالحسن اول الناس اسلاما فی قول کثیر من اهل العلم.
علی بن ابی‌طالب… طبق قول بسیاری از اهل علم، نخستین مسلمان است.

[۱۷] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۴، ص۴۶۴.

ملا علی قاری

ملا علی قاری (متوفای۱۰۱۴هـ) نیز می‌نویسد: (۸۵) (وعن علی رضی الله عنه) هو امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب یُکنی ابا الحسن وابا تراب القرشی، وهو اوّل من اسلم من الذکور فی اکثر الاقوال ومن الصبیان فی جمیعها.
امیرمؤمنان علی بن ابی‌طالب کنیه‌اش ابوالحسن و ابوتراب قریشی است. او از دیدگاه بسیاری اقوال، نخستین مرد مسلمان و از دیدگاه همه اقوال نخستین کودکی است که مسلمان شده است.

[۱۸] ملا علی القاری، علی بن سلطان، مرقاه المفاتیح شرح مشکاه المصابیح، ج۱، ص۱۵۶.

عکری حنبلی

عکری حنبلی (۱۰۸۹هـ) نیز می‌نویسد: وهو اول من اسلم عند کثیرین بعد خدیجه؛ علی نخستین مسلمان در نزد بسیاری از علما بعد از خدیجه است.

[۱۹] عکری، عبدالحی بن احمد، شذرات الذهب فی اخبار من ذهب، ج۱، ص۲۲۴.

نقد روایت معارض این نظریه

در مقابل این نظریه اکثر که علی (علیه‌السّلام) را نخستین مسلمان می‌داند، تنها یک روایت معارض وجود دارد که اسلام آوردن آن حضرت را پس ایمان آوردن یک گروه از مردم می‌داند. ابن‌عساکر این روایت را با سند و متن ذیل نقل کرده است:
اخبرنا ابوالقاسم الشحامی انا ابوعثمان البحیری انا ابوعمرو الحیری انا محمد بن احمد بن المؤمل الصیرفی ببغداد نا ابی‌نا بشر بن محمد الیشکری نا عثمان بن مقسم عن یزید بن رومان عن عطاء بن یسار عن ابن‌عباس قال اول من اسلم مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) خدیجه ثم اناس ثم علی فامرهم رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بشهاده ان لا اله الا الله وان محمدا عبده ورسوله وخلع الانداد واللات والعزی وامرهم بالصلاه.
ابن‌عباس می‌گوید: نخستین شخصی که به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اسلام آورد، خدیجه است پس از آن گروهی از مردم دیگر، پس از آن علی مسلمان شد؛ پس رسول خدا به آنان دستور داد تا به وحدانیت خداوند و این که محمد بنده خدا و رسول اوست شهادت دهند و شرک و بت‌پرستی را کنار بگذارند و آنان را به اقامه نماز دستور داد.

[۲۰] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۲۷، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

بررسی روایت

با بررسی که در سند روایت انجام شد یک تن از روایان آن مجهول و یک تن د یگر از نظر علمای رجال اهل‌سنت، ضعیف و جاعل روایت است:

احمد بن المؤمل

این شخص پدر محمد بن احمد مؤمل است. در کتب رجالی اهل‌سنت، هیچگونه توثیق و حتی مدحی برای وی ذکر نشده است. و در برنامه «جوامع الکلم» یکی از نرم افزارهای رجال اهل‌سنت، به شماره: (۳۵۱۲) تضعیف شده است.

عثمان بن مقسم

این راوی را، ثوری، یحیی بن معین، سعدی کذاب و جاعل روایت دانسته و از نظر احمد بن حنبل منکر الحدیث و از نظر دار قطنی متروک الحدیث است.
ابوالفرج، ابن‌جوزی در کتاب «الضعفاء والمتروکین» اقوال علماء را در تضعیف این راوی این‌گونه آورده است:
عثمان بن مقسم ابوسلمه البری الکندی البصری وقیل کوفی یروی عن هشام بن عروه کذبه الثوری وقال یزید بن زریع لا شیء وقال احمد بن حنبل حدیثه منکر وقال یحیی لیس بشیء هو من المعروفین بالکذب ووضع الحدیث وقال السعدی کذاب وقال النسائی والدارقطنی متروک.
ثوری او را دروغگو می‌داند، یزید بن زریع می‌گوید: روایت او چیزی نیست. احمد بن حنبل گفته: روایتش منکر است. یحیی بن معین می‌گود: روایت او چیزی نیست، او دروغگویان و جاعلان معروف روایت است. سعدی گفته است: او دروغگو است. نسائی و دارقطنی گفته‌اند: او متروک است.

[۲۱] ابن‌الجوزی، عبدالرحمن بن علی، الضعفاء والمتروکین، ج۲، ص۱۷۲، تحقیق:عبدالله القاضی، دار النشر:دار الکتب العلمیه – بیروت، الطبعه:الاولی ۱۴۰۶.

ذهبی در کتاب «المغنی فی الضعفاء»، تصریح می‌کند که بسیاری از علماء او را تکذیب کرده‌اند: ۴۰۶۶ – عثمان بن مقسم البری عن هشام بن عروه وقتاده کذبه غیر واحد عنه مناکیر.

[۲۲] ذهبی، شمس‌الدین، المغنی فی الضعفاء، ج۲، ص۴۲۹، تحقیق:نور‌الدین عتر.

ذهبی در جای دیگر می‌نویسد: (۵۶۱۷) عثمان بن مقسم البری ابوسلمه الکندی البصری احد الائمه الاعلام علی ضعف فی حدیثه… ترکه یحیی القطان وابن المبارک و قال احمد حدیثه منکر وقال الجوزجانی کذاب وقال النسائی والدارقطنی متروک.
عثمان بن مقسم… با این که در حدیث ضعیف است یکی از علمای اعلام است … یحیی و ابن‌مبارک روایت از وی را ترک کرده‌اند. احمد بن حنبل گفته: وی منکر الحدیث است. جوزجانی گفته: او بسیار دروغگو است. نسائی و دارقطنی متروک الحدیث دانسته است.

[۲۳] ذهبی، شمس‌الدین، میزان الاعتدال فی نقد الرجال، ج۳، ص۵۶.

همین عبارت را ابن‌حجر عسقلانی نیز در کتابش آورده است.

[۲۴] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، لسان المیزان، ج۴، ص۱۵۵.

سخن نسائی درباره او این است: ۴۱۹ عثمان بن مقسم البری متروک الحدیث.

[۲۵] نسائی، احمد بن شعیب، الضعفاء والمتروکین، ج۱، ص۷۵.

عقیلی در کتاب «الضعفاء الکبیر»، می‌نویسد: حدثنا محمد بن عیسی قال حدثنا العباس بن محمد قال سمعت یحیی قال عثمان البری لیس بشیء وفی موضع آخر عثمان بن مقسم ضعیف.

[۲۶] عقیلی، محمد بن عمر، ضعفاء العقیلی، ج۳، ص۲۲۰، تحقیق:عبدالمعطی امین قلعجی، دار النشر:دار المکتبه العلمیه – بیروت، الطبعه:الاولی۱۴۰۴ه – ۱۹۸۴م.

نتیجه

این روایت از نظر سند ضعیف است و روات آن دروغگو و جاعل هستند و نمی‌تواند قول اکثر اهل العلم و الحدیث را که حضرت علی (علیه‌السّلام) را نخستین مسلمان می‌داند تضعیف نماید. در نهایت ثابت شد که از نظر اجماع علمای متقدم اهل‌سنت و اکثر صاحب نظران اهل علم آنها، علی (علیه‌السّلام) نخستین فرد مسلمان است.

پیشگامی امیرمومنان در کلام پیامبر

در کلمات رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) روایات فراوانی وجود دارد که ثابت می‌کند حضرت علی (علیه‌السّلام) اولین مومن و اولین مسلمان است.
در یک بررسی کلی، در کتب اهل‌سنت، ۱۶تن از صحابه «اولین مسلمان بودن امیرمؤمنان» را از زبان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با این تعبیرات: «اولهم اسلاما، اول المسلمین اسلاما، اقدمهم سلما، اقدمهم اسلاما، اقدم امتی سلما، اول المؤمنین ایمانا، والسابق الی علی بن ابی‌طالب، هذا اول من آمن بی، انه لاول اصحابی سلما، اول الناس ایمانا، اول المؤمنین بالله» نقل کرده‌اند! که بعضی از سندهای آن صحیح و مجموع آنها قطعاً متواتر است! و نیز این مطلب با سند صحیح از برخی تابعین از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل شده و علمای اهل‌سنت نیز این فضیلت را به عنوان فضیلت قطعی حضرت مطرح کرده‌اند.

اولین مسلمان در بین صحابه

یکی از صحنه‌های زیبایی که در زندگی امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) رقم خورد، ازدواج آن حضرت با فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) دختر گرامی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است.
طبق روایات اهل‌سنت، پس از آنکه رسول خدا به خواستگاری امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) از فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) پاسخ مثبت داد، حضرت زهرا به خاطر بدگویی برخی از زنان نسبت به شوهر ایشان رنجیده شده و گریستند؛ رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به حضرت فاطمه فرمود: من تو را به ازدواج نخستین مسلمان از امت و صحابه در آورده‌ام. این روایت با مضمون‌های مختلف از طریق امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نقل شده‌است.
دولابی در کتاب «الذریه الطاهره النبویه» از امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نقل کرده است که رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در قضیه ازدواج حضرت زهرا امیرمؤمنان را نخستین مسلمان از جمع صحابه معرفی می‌کند:
«حدثنا احمد بن یحیی الصوفی حدثنا اسماعیل بن ابان حدثنا ابومریم عن ابی‌اسحاق عن الحارث عن علی قال خطب ابوبکر وعمر رضی الله عنهما الی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فابی رسول الله علیهما فقال عمر انت لها یا علی فقال ما لی من شیء الا درعی ارهنها فزوجه رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فاطمه فلما بلغ ذلک فاطمه بکت قال فدخل علیها رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فقال: ما لک تبکین یا فاطمه فوالله لقد انکحتک اکثرهم علما وافضلهم حلما واولهم سلما.»

علی (علیه‌السّلام) فرمود: ابوبکر و عمر نزد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای خواستگاری رفتند، رسول خدا برای آنها پاسخ مثبت نداد. عمر گفت: ‌ای علی! شما برای خواستگاری بروید. علی فرمود: من چیزی جز سپر ندارم که آن را گرو می‌دهم. رسول خدا به علی پاسخ مثبت داد و دخترش فاطمه را به ازدواج او در آورد. چون این خبر به فاطمه رسید، گریه کرد. رسول خدا بر فاطمه وارد شد و فرمود: دخترم فاطمه! چرا گریانی؟ ترا شریک زندگی کسی قرار دادم که از همه ی ایشان دانش بیشتر و فضل افزون‌تر داشته و پیش آهنگ‌تر از همه در پذیرش اسلام است.

[۲۷] دولابی، محمد بن احمد، الذریه الطاهره النبویه، ج۱، ص۶۳، ش۹۰، تحقیق:سعد المبارک الحسن، ناشر:الدار السلفیه – الکویت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۷ه.

تصحیح روایت

ابن‌جریر طبری، این روایت امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) را تصحیح کرده و سیوطی در «جامع الاحادیث» در ذیل این روایت، تصحیح ابن‌جریر طبری را آورده است:
عَنْ عَلِیَ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: خَطَبَ ابوبَکْرٍ وَعُمَرُ فَاطِمَهَ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ اِلای رَسُولِ اللَّهِ فَاَبَی رَسُولُ اللَّهِ عَلَیْهِمَا، فَقَالَ عُمَرُ: اَنْتَ لَهَا یَا عَلِیُّ قَالَ: مَا لِی مِنْ شَیْءٍ اِلاَّ دِرْعِی وَجَمَلِی وَسَیْفِی، فَتَعَرَّضَ عَلِیٌّ ذَاتَ یَوْمٍ لِرَسُولِ اللَّهِ فَقَالَ: یَا عَلِیُّ هَلْ لَکَ مِنْ شَیْءٍ؟ قَالَ: جَمَلِی وَدِرْعِی اَرْهِنُهُمَا، فَزَوَّجَنِی رَسُولُ اللَّهِ فَاطِمَهَ، فَلَمَّا بَلَغَ فَاطِمَهَ ذالِکَ بَکَتْ، فَدَخَلَ عَلَیْهَا رَسُولُ اللَّهِ فَقَالَ: مَا لَکِ تَبْکِینَ یَا فَاطِمَهُ؟ وَاللَّهِ لَقَدْ اَنْکَحْتُکِ اَکْثَرَهُمْ عِلْمَاً، وَاَفْضَلَهُمْ حِلْمَاً، وَاَقْدَمَهُمْ سِلْمَاً، وَفِی لَفْظٍ: اَوَّلَهُمْ سِلْمَاً). ابن‌جریر وصحَّحهُ وَالدُّولاَبی فِی الذُّریَّهِ الطَّاهِرَهِ
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: دخترم فاطمه! چرا گریه می‌کنی؟ سوگند به خدا ترا به ازدوج شخصی در آوردم که از همه صحابه علم بیشتری دارد و در قبول اسلام از تمامی مردم مقدم تر است ابن‌جریر نیز این مطلب را گفته و دولابی در کتاب ذریه الطاهره سند حدیث را صحیح دانسته است.

[۲۸] سیوطی، جلال‌الدین، جامع الاحادیث (الجامع الصغیر وزوائده والجامع الکبیر)، ج۳۰، ص۳۰۶.

تحریف روایت

با توجه به متن فوق، سیوطی در این عبارت می‌گوید: طبری این روایت را نقل و تصحیح کرده است، ولی در کتاب طبری اصل روایت و تصحیح آن دیده نمی‌شود و این نشانگر تحریف در کتاب طبری است.

بررسی سند

اکنون حال تک تک راویان روایت را از نظر علمای رجال اهل‌سنت بررسی‌ می‌کنیم:

دولابی

ذهبی در مورد ابوبشر محمد بن احمد بن حماد دولابی (مولف کتاب) می‌گوید:
الدولابی الامام الحافظ البارع ابوبشر محمد بن احمد بن حماد بن سعید ابن‌مسلم الانصاری الدولابی الرازی الوراق؛ دولابی، پیشوا، حافظ (کسی‌که صد هزار روایت حفظ باشد) متخصص و ورزیده در روایت…

[۲۹] ذهبی، شمس‌الدین، سیر اعلام النبلاء، ج۱۴، ص۳۰۹، تحقیق:شعیب الارنؤوط، محمد نعیم العرقسوسی، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:التاسعه، ۱۴۱۳ه.

احمد بن یحیی

مزی در مورد احمد بن یحیی صوفی می‌گوید: احمد بن یحیی بن زکریا الاَودِیّ، ابوجعفر الکوفی الصوفی العابد… قال ابوحاتم: ثقه. وَقَال النَّسَائی: لا باس به؛ ابوحاتم گفته: او ثقه است. نسائی گفته است: روایتش مشکلی ندارد.

[۳۰] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۱، ص۵۱۷، تحقیق:د. بشار عواد معروف، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

اسماعیل بن ابان

ذهبی پس از معرفی ایشان، در مورد او می‌گوید: اسماعیل بن ابان (خ) الوراق الکوفی الحافظ… وکان من ائمه الحدیث وثقه احمد و ابوداود وروی عباس الدوری عن یحیی بن معین قال اسماعیل بن ابان الوراق ثقه.
وی از پیشوایان روایت بود و احمد و ابوداود او را توثیق کرده‌اند. یحیی بن معین نیز وی را ثقه می‌دانسته است.

[۳۱] ذهبی، شمس‌الدین، سیر اعلام النبلاء، ج۱۰، ص۳۴۷.

ابومریم

اسم این راوی، عبدالغفار بن قاسم است. مقدسی در مورد او می‌گوید: غریب من حدیث مسعر، عن عمرو بن مره، عن ابن‌اخی الحارث، عن الحارث لم یروه عنه غیر ابی‌مریم عبدالغفار بن القاسم وجوَّد اسناده ووصله هو … از حارث جز ابومریم عبدالغفار بن قاسم روایت نکرده و او سند روایت را نیکو ومتصل دانسته است.

[۳۲] مقدسی، محمد بن طاهر، اطراف الغرائب والافراد من حدیث رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) للامام الدارقطنی، ج۱، ص۲۰۰، دار النشر:دار الکتب العلمیه – بیروت – ۱۴۱۹ ه – ۱۹۹۸م، الطبعه:الاولی، تحقیق:محمود محمد محمود حسن نصار/ السید یوسف.

شمس‌الدین سخاوی سخن ذهبی را درباره ایشان نقل کرده است: قال الذهبی… وقد حدث عن نافع وعطاء بن ابی‌ریاح وجماعه وکان ذا اعتناء بالعلم والرجال … و به بحث علمی و رجال اعتنا داشت.

[۳۳] سخاوی، شمس‌الدین، التحفه اللطیفه فی تاریخ المدینه الشریفه، ج۲، ص۱۹۱، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۴ه/ ۱۹۹۳م.

ابن‌حجر عسقلانی می‌نویسد که شعبه درباره او حسن رای داشت: وکان شعبه حسن الرای فیه.

[۳۴] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تعجیل المنفعه، ج۱، ص۸۲۵.

ابن حجر در جای دیگر از کتابش عقیده شعبه را درباره او نوشته که من حافظ تر از او ندیده‌ام: وقال شعبه لم ار احفظ منه.

[۳۵] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، لسان المیزان، ج۴، ص۴۲.

مقریزی نیز می‌نویسد: وقال ابن‌عدی: سمعت احمد بن محمد بن سعید یثنی علی ابی‌مریم، ویطریه ویجاوز الحد فی مدحه حتی قال: لو ظهر علم ابی‌مریم وخرج حدیثه لم یحتج الناس الی شعبه وقال: وابن سعید حیث مال هذا المیل الشدید لافراطه فی التشیع. قال: ولعبدالغفار احادیث صالحه.

ابن‌عدی گفته: از احمد بن محمد بن سعید شنیدم که ابومریم را مدح می‌کرد و بیش از‌اندازه مدح می‌کرد. حتی می‌گفت: اگر علم ابومریم ظاهر شود و روایاتش را نقل کند مردم به شعبه محتاج نمی‌شوند … ابن‌عدی گفته: عبدالغفار روایات صالح دارد.

[۳۶] مقریزی، تقی‌الدین، مختصر الکامل فی الضعفاء، ج۱، ص۵۹۷.

ابن‌حجر عسقلانی نیز سخن ابن‌عدی را نقل کرده است: وقال بن عدی سمعت بن عقده یثنی علی ابی‌مریم ویطریه وتجاوز الحد فی مدحه حتی قال لو ظهر علم ابی‌مریم لما احتاج الی شعبه احدا قال بن عدی وانما مال الیه بن عقده هذا المیل لافراطه فی التشیع.

[۳۷] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر ابوالفضل، تعجیل المنفعه، ج۱، ص۸۲۵.

با توجه به آنچه ذکر شد، روایت وی حداقل به درجه حسن می‌رسد، حتی اگر تضعیفات فراوانی هم داشته باشد، جدای از اینکه تمامی تضعیفات وی حتی اگر با ادعای وضع و… باشد، صحت ندارد، زیرا احمد بن حنبل در مورد او می‌گوید: تضعیف او به خاطر عقیده‌اش بود نه به خاطر روایتش!
قال ابوعبدالله ذکر ابوعبیده فی تصنیفه عن ابی‌مریم فکانوا یضجون اذا قال ابومریم وتبسم ابوعبدالله قلت لابی عبدالله ابومریم من این جاء ضعفه من قبل رایه او من قبل حدیثه قال من قبل رایه…
ابوعبدالله (احمد بن حنبل) می‌گوید: ابوعبیده در کتابش از ابومریم سخن به میان آورده و گفته: وقتی می‌گفتند: ابومریم چنین گفته، مردم فریاد‌شان بلند می‌شد، اما ابوعبدالله تبسم می‌کرد. به ابوعبدالله گفتم: ضعف ابومریم از ناحیه رای و نظر اوست و یا از نقل حدیثش؟ گفت: از ناحیه نظر ورای او …

[۳۸] عقیلی، محمد بن عمر، ضعفاء العقیلی، ج۳، ص۱۰۰، تحقیق:عبدالمعطی امین قلعجی، دار النشر:دار المکتبه العلمیه – بیروت، الطبعه:الاولی ۱۴۰۴ه – ۱۹۸۴م.

عمرو بن عبدالله

عمرو بن عبدالله بن عبید ابواسحاق سبیعی از راویان بخاری و مسلم است؛ از این رو، احتیاجی به آوردن توثیقات وی نیست. ابن‌حجر در مورد او می‌گوید: ع السته عمرو بن عبدالله بن عبید ویقال علی

[۳۹] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۸، ص۶۳، ش۱۰۰.

حارث بن عبدالله

حارث بن عبدالله اعور را برخی همانند شعبی تکذیب کرده‌اند؛ اما در عین حال و در کمال تعجب از وی روایت نیز نقل کرده‌اند. ذهبی درباره ایشان تعبیر «علامه، امام، و اوعیه العلم» ‌دارد و می‌نویسد:

الحارث الاعور هو العلامه الامام ابوزهیر الحارث بن عبدالله بن کعب بن اسد الهمدانی الکوفی صاحب علی وابن مسعود کان فقیها کثیر العلم… قلت قد کان الحارث من اوعیه العلم ومن الشیعه الاول وکان یقول تعلمت القرآن فی سنتین والوحی فی ثلاث سنین فاما قول الشعبی الحارث کذاب فمحمول علی انه عنی بالکذب الخطا لا التعمد والا فلماذا یروی عنه ویعتقده بتعمد الکذب فی الدین وکذا قال علی بن المدینی و ابو‌خیثمه هو کذاب واما یحیی بن معین فقال هو ثقه وقال مره لیس به باس وکذا قال الامام النسائی لیس به باس… ثم ان النسائی وارباب السنن احتجوا بالحارث

حارث بن اعور علامه، پیشوا، ابوزهیر… مصاحب علی و ابن‌مسعود و یک فقیه کثیر العلم بود … می‌گویم: حارث ظرف علم و از شیعیان نخستین بود. او می‌گفت: قرآن را در دو سال یاد گرفتم و وحی را در سه سال. اما سخن شعبی که حارث را کذاب معرفی کرده، حمل بر این می‌شود که مقصود شعبی کذب از روی خطا است نه از روی تعمد، و گرنه چرا شعبی از او روایت نقل کرده در حالی که اعتقاد به تعمد کذبش در امور دینی دارد. ابن‌مدینی و ابوخثیمه نیز وی را کذاب دانسته اما یحیی بن معین گفته است: وی ثقه است. و مرتبه دیگر گفته: روایاتش اشکالی ندارد و نسائی نیز گفته است روایتش اشکالی ندارد. سپس نسائی و ارباب سنن به روایاتش احتجاج کرده‌اند.

[۴۰] ذهبی، شمس‌الدین، سیر اعلام النبلاء، ج۴، ص۱۵۲، تحقیق:شعیب الارنؤوط، محمد نعیم العرقسوسی، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:التاسعه، ۱۴۱۳ه.

و در جای دیگر درباره حارث می‌نویسد: وحدیث الحارث فی السنن الاربعه والنسائی مع تعنته فی الرجال فقد احتج به وقوی امره والجمهور علی توهین امره مع روایتهم لحدیثه فی الابواب فهذا الشعبی یکذبه ثم یروی عنه والظاهر انه کان یکذب فی لهجته وحکایاته واما فی الحدیث النبوی فلا وکان من اوعیه العلم.

روایت حارث در سنن اربعه و نسائی با سخت‌گیری وی در رجال به او احتجاج کرده‌اند و ایشان را تقویت کرده است؛ اما شعبی امرش را سست دانسته با این که روایت او در تمام ابواب موجود است. مثلا شعبی وی را تکذیب کرده ولی پس از آن روایتش را نقل کرده است. ظاهر این است که شعبی او را در لهجه و حکایاتش تکذیب کرده است. اما در روایت نبوی نه، و ایشان از مخزن‌های علم بوده است.

[۴۱] ذهبی، شمس‌الدین، میزان الاعتدال فی نقد الرجال، ج۱، ص۴۳۷.

با توجه به متن فوق، حارث بن عبدالله از نظر یحیی بن معین موثق و از نظر ذهبی و برخی دیگر همانند نسائی که از وی روایت نقل کرده‌اند، مورد اعتبار و دارای منزلت است.
عجلی کوفی نیز اسم وی را در کتاب «معرفه الثقات» خود آورده است: الحارث بن عبدالله الاعور…

[۴۲] عجلی، احمد بن عبدالله، معرفه الثقات من رجال اهل العلم والحدیث ومن الضعفاء وذکر مذاهبهم واخبارهم، ج۱، ص۲۷۸، تحقیق:عبدالعلیم عبدالعظیم البستوی، ناشر:مکتبه الدار – المدینه المنوره – السعودیه، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۵ – ۱۹۸۵م.

به نقل جرجانی «یحیی بن معین» می‌گوید آنچه را که حارث از امیرمومنان نقل می‌کند، صحیح است: حدثنا محمد بن علی المروزی ثنا عثمان بن سعید الدارمی قال سالت یحیی بن معین قلت‌ای شیء حال الحارث فی علی قال ثقه.
عثمان بن سعید دارمی می‌گوید: از یحیی بن معین سؤال کردم روایات حارث علی چگونه است؟ گفت: ثقه است. یعنی حارث در روایتش از علی (علیه‌السّلام) ثقه است.

[۴۳] جرجانی، عبدالله بن عدی، الکامل فی ضعفاء الرجال، ج۲، ص۴۵۱.

از دیدگاه ابن‌کثیر نیز ایشان مورد اعتماد است. ابن‌کثیر بعد از نقل یک روایت که در آن حارث بن عبدالله قرار دارد، می‌گوید: علماء درباره حارث سخن گفته‌اند اما او از نظر من حافظ فرائض بود و به واجبات و حساب اهتمام می‌ورزید.
(قلت) لکن کان حافظا للفرائض معتنیا بها وبالحساب والله اعلم

[۴۴] ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر، تفسیر القرآن العظیم، ج۱، ص۴۶۰، ناشر: دار الفکر – بیروت – ۱۴۰۱هـ.

امیرمومنان

جایگاه آن حضرت در نزد اهل‌سنت حداقل به عنوان خلیفه و صحابه و در نزد شیعه به عنوان اولین امام معصوم روشن است.

روایت ایوب بن حز

ابن‌عساکر در کتاب «مدینه دمشق» این روایت را با‌اندک تغییر در متن و سند از امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) به صورت «اقدم امتی سلما» نقل کرده است:
«اخبرنا ابوالقاسم بن السمرقندی انا عاصم بن الحسن بن محمد بن عاصم انا ابوعمر بن مهدی انا ابوالعباس بن عقده نا الفضل بن یوسف الجعفی نا محمد بن عکاشه نا ابوالمغراء وهو حمید بن المثنی عن یحیی بن طلحه النهدی عن ایوب بن الحز عن ابی‌اسحاق السبیعی عن الحارث عن علی قال ان فاطمه شکت الی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فقال الا ترضین انی زوجتک اقدم امتی سلما واحلمهم حلما واکثرهم علما اما ترضین ان تکونی سیده نساء اهل الجنه الا ما جعل الله لمریم ابنه عمران وان ابنیک سیدا شباب اهل الجنه.»

حارث از علی نقل می‌کند که فاطمه به رسول خدا شکایت کرد. آن حضرت فرمود: آیا راضی نیستی که تو را به ازدواج کسی در آوردم که در اسلام آوردن پیشگام‌ترین، و در ازنظر بردباری بردبار‌ترین و از نظر علم داناترین امت من است. آیا راضی نیسیت که سرور زنان اهل بهشت باشید…

[۴۵] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۷۰، ص۱۱۳، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

روایت امام صادق

این روایت با‌ اندک تغییر در شرح نهج البلاغه ابن‌ابی‌الحدید نقل شده و رسول خدا تصریح می‌کند که ازدواج فاطمه زهرا با امیرمؤمنان (علیهم‌السّلام) به دستور خداوند بوده است. متن روایت این است:
«وروی عبدالسلام بن صالح، عن اسحاق الازرق، عن جعفر بن محمد، عن آبائه، ان رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لما زوج فاطمه، دخل النساء علیها، فقلن: یا بنت رسول الله، خطبک فلان وفلان، فردهم عنک، وزوجک فقیراً لا مال له، فلما دخل علیها ابوها (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رای ذلک فی وجهها، فسالها فذکرت له ذلک، فقال: یا فاطمه، ان الله امرنی فانکحتک اقدمهم سلماً، واکثرهم علماً، واعظمهم حلماً وما زوجتک الا بامر من السماء، اما علمت انه اخی فی الدنیا والآخره.»
هنگامی‌که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فاطمه را به ازدواج علی در آورد، زنان بر فاطمه وارد شدند و به ایشان گفتند: ‌ای دختر رسول خدا! فلانی و فلانی از تو خواستگاری کردند، رسول خدا به آنها پاسخ رد داد و تو را به ازدواج مرد فقیری در آورد که هیچ مالی ندارد. هنگامی که رسول خدا نزد فاطمه آمد ناراحتی در ایشان دید و از این ناراحتی سؤال کرد، فاطمه زهرا این قضیه را با حضرت گفت. رسول خدا فرمود: ‌ای فاطمه! خداوند به من دستور داد که تو را به ازدواج پیشگام‌ترین مسلمان و کسی که دارای بیشترین علم و با عظمت‌ترین مردم از نظر حلم است. این ازدواج به دستور آسمانی است. آیا نمی‌دانی که او برادر من در دنیا و آخرت است؟

[۴۶] ابن ابی‌الحدید، عز‌الدین بن هبه‌الله، شرح نهج‌البلاغه، ج۱۳، ص۲۲۷.

قاضی عیاض در کتاب «مشارق الانوار علی صحاح الآثار»، جمله «اقدمهم سلما» را این‌گونه معنا کرده است: وقوله اقدمهم سلما‌ای اسلاما

[۴۷] یحصبی سبتی، ابی‌الفضل عیاض بن موسی بن عیاض، مشارق الانوار علی صحاح الآثار، ج۲، ص۲۱۷، دار النشر:المکتبه العتیقه ودار التراث. طبق برنامه الجامع الکبیر.

روایت حضرت زهرا

فرمایش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) درباره نخستین بودن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) در میان امت اسلامی از طریق حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) نیز با چند سند نقل شده است:
یکی از این سندها سند (معتبر) روایت شده از طریق عایشه است که می‌گوید:
«۱۰۳۰ حدثنا محمد بن عُثْمَانَ بن ابی‌شَیْبَهَ ثنا محمد بن عُبَیْدٍ الْمُحَارِبِیُّ ثنا عبدالکَرِیمِ بن یَعْقُوبَ عن جَابِرٍ عن ابی‌الطُّفَیْلِ قال قالت عَائِشَهُ اشْتَکَی رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فی بَیْتِی فَاَتَتْهُ فَاطِمَهُ تَمْشِی وَالَّذِی نَفْسُ عَائِشَهَ بیده کَاَنَّ مِشْیَتَهَا مِشْیَهُ رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فَسَارَّهَا رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فَبَکَتْ ثُمَّ سَارَّهَا فَضَحِکَتْ فقلت ما رایت کَالْیَوْمِ ضَحِکًا اَقْرَبَ من بُکَاءٍ فقلت یا فَاطِمَهُ اَخْبِرِینِی ما قال لَکِ قالت ما کنت افعل وقد رَاَی رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مَکَانَکِ فلما تُوُفِّیَ رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) سَاَلَهَا فقالت ان رَسُولَ اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال اِنَّ جِبْرِیلَ کان یُعَارِضُنِی بِالْقُرْآنِ فی کل سَنَهٍ مَرَّهً وقد عَارَضَنِی بِهِ الْعَامَ مَرَّتَیْنِ وَلا اُرَانِی اِلا مَدْعُوًّا بِهِ فَاَجِیبُ فَاتَّقِی اللَّهَ قالت فَجَزِعْتُ ثُمَّ سَارَّنِی فقال اَمَا تَرْضَیْنَ اَنَّ زَوْجَکِ اَوَّلُ الْمُسْلِمِینَ اِسْلامًا وَاَعْلَمُهُمْ عِلْمًا فَاِنَّکِ سَیِّدَهُ نِسَاءِ اُمَّتِی کما سَادَتْ مَرْیَمُ نِسَاءَ قَوْمِهَا.»

رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در خانه من مریض شد فاطمه نزد حضرت ‌آمد. سوگند به آن کسی که جانم به دست او است راه رفتن فاطمه همانند راه رفتن رسول خدا بود. پس رسول خدا برای او سری گفت، فاطمه گریه کرد. سپس اسرار دیگری گفت فاطمه خنده کرد. من گفتم: همانند امروز گریه نزدیک‌تر به خنده را ندیده بودم. گفتم: ‌ای فاطمه به من خبر بده رسول خدا به شما چه گفت؟ فرمود: تا رسول خدا زنده است من این سر را به شما نمی‌گویم. وقتی آن حضرت از دنیا رفت از فاطمه سؤال شد و ایشان گفت: رسول خدا فرمود: جبرئیل در هر سال یک بار قرآن را بر من نازل می‌کرد؛ اما در این سال دو مرتبه آمد. من عقیده‌ام این است که خداوند مرا فرا بخواند ومن پاسخ می‌دهم. فاطمه گفت: من ناله زدم. سپس رسول خدا با من رازی گفت و فرمود: آیا راضی نیستی که شوهر تو نخستن فرد از نظر اسلام آوردن و داناترین آنها از نظر علم باشد؟ زیرا که شما سیده زنان امت من هستی همانگونه که مریم سیده زنان قوم خود بود.

[۴۸] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۲۲، ص۴۱۶، تحقیق:حمدی بن عبدالمجید، ناشر:مکتبه الزهراء – الموصل، الطبعه:الثانیه، ۱۴۰۴ه – ۱۹۸۳م.

بررسی سند روایت

در بررسی تفصیلی سند روایت باید گفت:

محمد بن عثمان

ذهبی از علمای رجال اهل‌سنت محمد بن عثمان بن ابی‌شیبه را «امام، حافظ، (کسی که صد هزار روایت حفظ است)، اوعیه العلم، (مخزن علم) » معرفی کرده و در ضمن توثیقات افراد دیگر را نقل کرده است:
محمد بن عثمان بن ابی‌شیبه الامام الحافظ المسند ابوجعفر العبسی الکوفی… وکان من اوعیه العلم وقال صالح جزره ثقه وقال ابن‌عدی لم ار له حدیثا منکرا فاذکره.
محمد بن عثمان بن ابی‌شیبه، پیشوا، حافظ مسند، … او از مخزن علم بود. صالح جزره گفته است: وی ثقه است. ابن‌عدی گفته است: روایت منکری را از وی ندیده‌ام.

[۴۹] ذهبی، شمس‌الدین، سیر اعلام النبلاء، ج۱۴، ص۲۱.

ذهبی در جای دیگر می‌گوید: قال ابوالحسین بن المنادی کنا نسمع الشیوخ یقولون مات حدیث الکوفه لموت محمد بن ابی‌شیبه ومطین وموسی بن اسحاق وعبید بن غنام
ابو‌الحسن بن منادی می‌گوید: ما از اساتید شندیم که می‌گفتند: حدیث کوفه با مرگ محمد بن ابی‌شیبه و… مرد.

[۵۰] ذهبی، شمس‌الدین، سیر اعلام النبلاء، ج۱۴، ص۲۲.

ابن‌حجر در کتاب لسان المیزان توثیقات و تاییدات صالح جزره، ابن‌عدی، خطیب بغدادی و مسلمه بن قاسم و عبدان را آورده است:
محمد بن عثمان بن ابی‌شیبه ابوجعفر العبسی الکوفی الحافظ… وکان عالما بصیرا بالحدیث والرجال له توالیف مفیده وثقه صالح جزره وقال بن عدی لم ار له حدیثا منکرا وهو علی ما وصف لی عبدان لا باس به… قال الخطیب له تاریخ کبیر وله معرفه وفهم… وذکره بن حبان فی الثقات وقال کتب عنه اصحابنا… وقال عبدالمؤمن بن خلف النسفی سئل عنه صالح بن محمد فقال ثقه… وقال مسلمه بن قاسم لا باس به کتب الناس عنه ولا اعلم احدا ترکه…

محمد بن عثمان… حافظ است. او دانای به روایات و علم رجال و دارای تالیف‌های مفید بود. او را صالح جزره توثیق کرده و ابن‌عدی گفته: من روایت منکری را از او سراغ ندارم بنابر آنچه عبدان برایم توصیف کرده، اشکالی در او نیست. خطیب گفته: برای او تاریخ کبیر است و او داری فهم و معرفت است. ابن‌حبان وی را در کتاب «الثقات» خود آورده و گفته است که اصحاب ما از وی روایت نوشته است. مسلمه بن قاسم گفته است: اشکالی در او نیست، مردم از وی روایت نوشته است و کسی را ندیدم که او را ترک کرده باشد.

[۵۱] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، لسان المیزان، ج۵، ص۲۸۰.

ابن‌حبان نیز ایشان در کتاب «الثقات»، آورده است: ۱۵۷۴۳ محمد بن عثمان بن ابی شیبه ابوجعفر یروی عن العراقیین کتب عنه اصحابنا

[۵۲] محمد بن حبان، أبوحاتم، الثقات، ج۹، ص۱۵۵، تحقیق:السید شرف‌الدین احمد، ناشر:دار الفکر، الطبعه:الاولی، ۱۳۹۵ه – ۱۹۷۵م.

سیوطی در کتاب «طبقات الحفاظ» او را به عنوان الحافظ البارع»؛ (کسی که صد هزار روایت حفظ باشد و در صدر حافظان است)، و محدث کوفه، تعریف کرده است:
۶۵۸ محمد بن عثمان بن ابی‌شیبه الحافظ البارع محدث الکوفه ابوجعفر…؛ محمد بن عثمان بن ابی‌شیبه، در صدر حافظان و محدثان کوفه قرار دارد …

[۵۳] سیوطی، جلال‌الدین، طبقات الحفاظ، ج۱، ص۲۹۱.

با توجه به همین توثیقات است که بزرگان علمای اهل‌سنت همانند حاکم نیشابوری و دیگران روایات ایشان را تصحیح کرده‌اند.

محمد بن عبید

محمد بن عبید محاربی را ابن‌حبان، نسائی، ابن‌حجر عسقلانی و مبارکفوری توثیق کرده‌اند. ابن‌حبان این روای را در کتاب «الثقات» آورده است:
۱۵۴۵۳ محمد بن عبید بن محمد بن المحاربی من اهل الکوفه کنیته ابوجعفر النحاس یروی عن وکیع وعبدالله بن الاجلح حدثنا عنه محمد بن اسحاق الثقفی وغیره من شیوخنا مات سنه خمس واربعین ومائتین

[۵۴] محمد بن حبان، أبوحاتم، الثقات، ج۹، ص۱۰۸، تحقیق:السید شرف‌الدین احمد، ناشر:دار الفکر، الطبعه:الاولی، ۱۳۹۵ه – ۱۹۷۵م.

مزی در کتاب «تهذیب الکمال»، قول نسائی را نقل کرده که در روایتش اشکالی نیست:
۵۴۴۶ – د ت س: محمد بن عُبَید بن محمد بن واقد المحاربی، ابوجعفر النحاس الکوفی … قال النَّسَائی: لا باس به. وذکره ابن‌حِبَّان فی کتاب الثقات، …

[۵۵] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۲۶، ص۷۰.

صفدی در کتاب «الوافی بالوفیات»، نیز سخن نسائی را نقل کرده است:
المحاربی محمد بن عبید بن محمد بن واقد ابوجعفر المحاربی روی عنه ابوداود والترمذی والنسائی قال النسائی لا باس به وتوفی سنه خمسین وماتین او ما دونهما

[۵۶] صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۳، ص۱۶۹، تحقیق احمد الارناؤوط وترکی مصطفی، ناشر:دار احیاء التراث – بیروت – ۱۴۲۰ه- ۲۰۰۰م.

ابن‌حجر نیز ایشان را صدوق می‌داند: ۶۱۲۰ محمد بن عبید بن محمد بن واقد المحاربی ابوجعفر و ابو‌یعلی النخاس الکوفی صدوق…

[۵۷] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۴۹۵، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

مبارکفوری نیز ایشان را صدوق را می‌داند و می‌نویسد:
۱۷۴۱ قوله (حدثنا محمد بن عبید) بن محمد بن واقد المحاربی الکندی ابوجعفر النحاس الکوفی صدوق من العاشره

[۵۸] مبارکفوری، محمد عبدالرحمن بن عبدالرحیم، تحفه الاحوذی بشرح جامع الترمذی، ج۵، ص۳۴۳، دار الکتب العلمیه – بیروت.

عبدالکریم بن یعقوب

در کتاب‌های تراجم او را به «عبدالکریم بن یعقوب» معرفی کرده‌اند که استادش جابر و شاگردش محمد بن عبید محاربی است. ابن‌حبان اسم وی را در کتاب «الثقات» آورده است: ۱۴۲۰۸ عبدالکریم بن یعفور الجعفی ابویعفور یروی عن عروه بن عبدالله بن عبدالله روی عنه قتیبه بن سعید

[۵۹] محمد بن حبان، أبوحاتم، الثقات، ج۸، ص۴۲۳، تحقیق:السید شرف‌الدین احمد، ناشر:دار الفکر، الطبعه:الاولی، ۱۳۹۵ه – ۱۹۷۵م.

شهروزی در کتاب «صیانه صحیح مسلم من الاخلال و الغلط و حمایته من الاسقاط و السقط»، از سه تن که به کنیه ابویعفور مشهور است، نام برده و در پایان همه را موثق می‌داند.
ابو‌یعفور عن الولید بن العیزار قلت ابویعفور هذا ینبغی ان یکون ابا یعفور الاصغر وهو عبدالرحمن بن عبید نسطاس البکائی الثعلبی بالثاء المثلثه واسکان العین و ابو‌یعفور الاکبر یروی عن ابن‌عمر وانس وکثیر لم یرو عنهم ابویعفور الاصغر واسمه وقدان ویقال فیه واقد ووقدان اکثر وکانه لقب ولهم ابویعفور آخر ثالث واسمه عبدالکریم بن یعفور الجعفی البصری روی عنه قتیبه ویحیی بن یحیی وغیرهما وآباء یعفور هؤلاء کلهم ثقات والله اعلم

[۶۰] کردی شهرزوری، عثمان بن عبدالرحمن، صیانه صحیح مسلم من الاخلال والغلط وحمایته من الاسقاط والسقط، ج۱، ص۲۶۴، تحقیق:موفق عبدالله عبدالقادر، ناشر:دار الغرب الاسلامی – بیروت، الطبعه:الثانیه ۱۴۰۸ه.

ذهبی نیز می‌نویسد: ۴ عبدالکریم بن یعفور الجعفی. ابویعفور، شیخ کوفی من اجلاد الشیعه.

[۶۱] ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ الاسلام، ج۱۲، ص۲۸۱.

نکته مهم این که در جرح این راوی از سوی علمای اهل‌سنت سخنی گفته نشده است.

جابر بن یزید

جابر بن یزید جعفی نیز از سوی علمای اهل‌سنت توثیق و مدح دارد. ذهبی در کتاب «الکاشف» می‌نویسد:
۷۳۹ جابر بن یزید الجعفی عن ابی‌الطفیل والشعبی وعنه شعبه والسفیانان من اکبر علماء الشیعه وثقه شعبه…، جابر بن یزید جعفی… از بزرگان علمای شیعه است و شعبه وی را توثیق کرده است.

[۶۲] ذهبی، شمس‌الدین، الکاشف، ج۱، ص۲۸۸، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار القبله للثقافه الاسلامیه، مؤسسه علو – جده، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۳ه – ۱۹۹۲م.

مزی نیز در کتاب «تهذیب الکمال» توثیقات علمای اهل‌سنت همانند: سفیان ثوری، شعبه، زهیر بن معاویه و وکیع را درباره او آورده است:

۸۷۹ – د ت ق: جابر بن یزید بن الحارث بن عبدیغوث بن کعب بن الحارث بن معاویه بن وائل بن مرئی بن جعفی الجعفی، … قال ابونعیم، عن سفیان الثوری: اذا قال جابر: حَدَّثَنَا، واخبرنا فذاک. وَقَال عبدالرحمن بن مهدی، عن سفیان: کان جابر ورعا فی الحدیث، ما رایت اورع فی الحدیث منه. وَقَال اسماعیل بن علیه، عن شعبه: جابر صدوق فی الحدیث. وَقَال یحیی بن ابی‌بکیر، عن شعبه: کان جابر اذا قال: حَدَّثَنَا، وسمعت، فهو من اوثق الناس. وَقَال یحیی بن ابی‌بکیر ایضا، عن زهیر بن معاویه: کان اذا قال: سمعت، اوسالت، فهو من اصدق الناس. وَقَال علی بن محمد الطنافسی، عن وکیع: مهما شککتم فی شئ، فلا تشکوا فی ان جابرا ثقه.

سفیان ثوری: زمانی‌که جابر بگوید: برای فلانی روایت کرد و یا خبر داد، همان است و بس (یعنی سخن او درست است) به نقل عبدالرحمن بن مهدی سفیان گفته: جابر در روایت پرهیزگار بود و کسی را با تقواتر از او در روایت ندیدم. اسماعیل بن علیه نیز از شعبه روایت کرده است که جابر در روایت راستگو است. و به نقل یحی بن ابی‌بکیر شعبه گفته است: جابر وقتی حدثنا و سمعت بگوید: او از موثق‌ترین مردم است. یحیی بن ابی‌بکیر از زهیر بن معاویه نیز همان سخن فوق را نقل کرده است. وکیع گفته است: هر زمان در چیز شک کردید، در ثقه بودن جابر شک نکنید.

[۶۳] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۴، ص۴۶۵، تحقیق:د. بشار عواد معروف، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

ابوالطفیل کنانی

ایشان از صحابه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است و صحابه از نظر اهل‌سنت عادل‌اند و هیچ قدحی درباره آنها پذیرفته نیست. از این جهت از بررسی حال ایشان خود داری می‌کنیم.
در نتیجه این روایت نیز معتبر است.

روایت عایشه از فاطمه زهرا

دولابی در کتاب خود این روایت (معتبر) را از عائشه با سند ذیل و به صورت مختصر نقل می‌کند:
۱۹۰ حدثنا احمد بن یحیی الاودی حدثنا ابونعیم ضرار بن صرد التمیمی حدثنا عبدالکریم ابویعفور عن جابر عن ابی‌الضحی عن مسروق عن عائشه قالت حدثتنی فاطمه قالت قال لی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) زوجک اعلم الناس علما واولهم اسلاما وافضلهم حلما.

[۶۴] دولابی، محمد بن احمد، الذریه الطاهره النبویه، ج۱، ص۱۴۴.

بررسی سند حدیث

در بررسی تفصیلی سند روایت باید گفت:

احمد بن یحیی

ذهبی احمد بن یحیی اودی را ثقه دانسته و این‌گونه معرفی کرده است:
۹۷ احمد بن یحیی الاودی ابوجعفر العابد عن محمد بن بشر وابی اسامه وعده وعنه النسائی والبزار وابن عقده ثقه مات ۲۶۴ س؛ احمد بن یحیی ادوی… از او نسائی و بزار و ابن‌عقده روایت نقل کرده و ایشان ثقه است.

[۶۵] ذهبی، شمس‌الدین، الکاشف فی معرفه من له روایه فی الکتب السته، ج۱، ص۲۰۴، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار القبله للثقافه الاسلامیه، مؤسسه علو – جده، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۳ه – ۱۹۹۲م.

مزی در «تهذیب الکمال»، توثیق ابن‌حبان و نسائی را ذکر کرده است: ۱۲۴- س: احمد بن یحیی بن زکریا الاَودِیّ، ابوجعفر الکوفی الصوفی العابد. قال ابوحاتم: ثقه. وَقَال النَّسَائی: لا باس به.

[۶۶] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۱، ص۵۱۷، تحقیق:د. بشار عواد معروف، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

ابن‌حجر نیز او را توثیق کرده است: ۱۲۴ احمد بن یحیی بن زکریا الاودی ابوجعفر الکوفی العابد ثقه…

[۶۷] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۸۵، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

ضرار بن صرد

ابونعیم ضرار بن صرد تمیمی را برخی علمای رجال تضعیف کرده‌اند؛ اما برخی او را توثیق نیز کرده‌اند.ابن‌جزری در توثیق وی می‌نویسد: ج ضرار بن صرد بن سلیمان ابونعیم التمیمی الکوفی ثقه صالح؛ ضرار بن صرد… ثقه و صالح است.

[۶۸] ابن‌جزری، شمس‌الدین، غایه النهایه فی طبقات القراء، ج۱، ص۱۴۸.

مزی نیز می‌نویسد: وَقَال ابواحمد بن عدی: وضرار بن صرد هذا من المعروفین بالکوفه، وله احادیث کثیره، وهو من جمله من ینسب الی التشیع بالکوفه؛ ابو‌احمد بن عدی گفته: ضرار بن صرد از معروفین در کوفه بوده و روایات زیادی دارند و او از جمله کسانی است که در کوفه به شیعه منسوب است.

[۶۹] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۱۳، ص۳۰۶، تحقیق:د. بشار عواد معروف، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

از عبارت مزی دلیل تضعیف این روای به دست می‌آید و آن این که چون ایشان منسوب به تشیع است و روایات فضائل علی و اهل‌بیت را نقل کرده ازاین جهت از سوی آنان تضعیف شده است.
نمونه‌ای از روایاتی که وی نقل کرده و علمای رجال اهل‌سنت آن را تضعیف کرده روایت ذیل است که ذهبی معتقد بوده این روایت از جعلیات اوست:
«۳۵۰ ضرار بن صرد ابونعیم الطحان ذکر له الذهبی حدیثا فی میزانه رواه بن حبان باسناده الی انس رضی الله عنه انه (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال لعلی انت تبین لامتی ما اختلفوا فیه من بعدی انتهی قال الذهبی فی تلخیص المستدرک ذکر هذا الحدیث وانه علی شرطهما فیما اعتقده من وضع ضرار؛ رسول خدا به علی فرمود: شما بیان و روشن می‌کنی آنچه را که امت بعد از من درباره آن اختلاف می‌کنند …»

[۷۰] حلبی طرابلسی، ابراهیم بن محمد، الکشف الحثیث عمن رمی بوضع الحدیث، ج۱، ص۱۳۸، تحقیق:صبحی السامرائی، دار النشر:عالم الکتب، مکتبه النهضه العربیه – بیروت، الطبعه:الاولی۱۴۰۷ – ۱۹۸۷.

اما بقیه علمای منصف دیگر روایات او را تصحیح کرده‌اند.
۱. حاکم نیشابوری تمام روایاتش را تصحیح کرده است.
۲. ابونعیم اصفهانی: نیز روایاتش را تصحیح کرده است:
«۳۰۸ حدثنا ابوبکر عبدالله بن یحیی الطلحی و ابو‌القاسم بن ابی‌حصین قالا ثنا ابوحصین محمد بن الحسین الوادعی ثنا ضرار بن صرد ثنا عبدالعزیز الدراوردی عن صفوان بن سلیم عن عبدالله بن سلیمان الاغر عن ابیه عن ابی‌هریره قال رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ان الله یبعث ریحا من الیمن هی الین علی المؤمن من الحریر فلا یبقی احد فی قلبه مثقال ذره من ایمان الا قبضته.» صحیح.

[۷۱] اصبهانی، احمد بن عبدالله، المسند المستخرج علی صحیح الامام مسلم، ج۱، ص۱۸۸، تحقیق:محمد حسن محمد حسن اسماعیل الشافعی، دار النشر:دار الکتب العلمیه – بیروت – لبنان، الطبعه:الاولی ۱۴۱۷ه – ۱۹۹۶م.

نووی در کتاب «تهذیب الاسماء واللغات»، سخن ابن‌ابی‌حاتم درباره صدوق دانستن وی نقل کرده است: ۲۶۶ – ضرار بن صرد مذکور … وقال ابن‌ابی‌حاتم هو صاحب قران وفرائض صدوق…

[۷۲] نووی، یحیی بن شرف، تهذیب الاسماء، ج۱، ص۲۵۰.

عبدالکریم ابویعفور

توثیقات این روای در سند قبل گذشت.

جابر بن یزید

توثیق جابر بن یزید جعفی در سند قبل گذشت.

ابی‌الضحی

اسم این راوی، مسلم بن صبیح و از روایان بخاری و مسلم است و احتیاج به آوردن توثیقات او نیست.

مسروق بن اجدع

مسروق بن اجدع نیز از راویان بخاری و مسلم است.

عائشه بنت ابی‌بکر

عائشه ام‌المومنین است و صحابه محسوب می‌شود و نیازی به توثیق او نیست.

اسناد مشابه

این سند و نیز سندهای بعدی ثابت می‌کند که در سند قبلی، عبدالکریم بن یعقوب همان عبدالکریم بن یعفور است و توثیق وی را نیز آوردیم. ابن‌عساکر نیز دو سند برای این روایت ارائه می‌کند:
اخبرنا ابوالقاسم عبدالصمد بن محمد بن عبدالله انا ابوالحسن علی بن محمد بن احمد بن محمد بن موسی قال نا احمد بن محمد بن سعید بن عقده نا احمد بن یحیی واحمد بن موسی بن اسحاق قالا نا ضرار بن صرد نا عبدالکریم بن یعفور عن جابر عن ابی‌الضحی عن مسروق عن عائشه قالت حدثتنی فاطمه ابنه محمد ان النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال لها زوجتک اعلم المؤمنین علما واقدمهم سلما وافضلهم حلما.
اخبرناه ابوالقاسم الشحامی انا ابوالحسن عبیدالله بن محمد بن اسحاق انا ابراهیم بن عبدالله بن محمد بن خرشید قوله نا ابوسعید احمد بن محمد بن زیاد بن بشر ابن‌الاعرابی نا ابو‌عبدالله یحی بن ابراهیم بن محمد بن کثیر الزهری القاضی نا ضرار بن صرد نا المعتمر بن سلیمان التیمی قال نا عبدالکریم بن یعفور الجعفی نا جابر عن ابی‌الضحی عن مسروق عن عائشه قالت حدثتنی فاطمه بنت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ان النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال زوجتک اعلم المؤمنین علما واولهم سلما وافضلهم حلما.

[۷۳] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۱۳۲، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

در نتیجه: این روایت از طریق عایشه نیز معتبر است.

روایت سبیعی از فاطمه زهرا

ابن ابی‌شیبه فرمایش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را از طریق فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) با سند معتبر دیگر (مرسل تابعی صحیح) این‌گونه نقل کرده است:
حدثنا الفضل بن دکین عن شریک عن ابی‌اسحاق قال قالت فاطمه یا رسول الله زوجتنی حمش الساقین عظیم البطن اعمش العین قال زوجتک اقدم امتی سلما واعظمهم حلما واکثرهم علما.
فاطمه زهرا فرمود: ‌ای رسول خدا مرا به ازدواج مردی در آوردی که ساق پایش باریک و شکمش گنده و چشمانش کم سو است؟ رسول خدا فرمود: من تو را به ازدواج مردی در آوردم که پیشگام‌ترین امت من در اسلام آوردن و با عظمت‌ترین آنها از نظر حلم و داناترین آنها از نظر علم، است.

[۷۴] ابن ابی‌شیبه، عبدالله بن محمد، الکتاب المصنف فی الاحادیث والآثار، ج۶، ص۳۷۴، ش۳۲۱۳۱، تحقیق:کمال یوسف الحوت، ناشر:مکتبه الرشد – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۹ه.

سند روایت

در بررسی تفصیلی سند روایت باید گفت:

عبدالله بن محمد

ابن‌حجر، عبدالله بن محمد بن ابی‌شیبه کوفی را ثقه و حافظ می‌داند و درباره او می‌نویسد:
عبدالله بن محمد بن ابی‌شیبه ابراهیم بن عثمان الواسطی الاصل ابوبکر بن ابی‌شیبه الکوفی ثقه حافظ صاحب تصانیف من العاشره مات سنه خمس وثلاثین خ م د س ق
عبدالله بن محمد بن ابی‌شیبه… ثقه و حافظ روایات و داری تصنیفات است … و از راویان بخاری، مسلم، ابوداود، نسائی و ابن‌ماجه است.

[۷۵] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۳۲۰، ش۳۵۷۵، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

فضل بن دکین

ابن‌حجر بعد از معرفی او از نظر اسم و نسب، با عبارت «ثقه ثبت» موثق و تایید می‌کند و تصریح می‌کند که وی از بزرگان اساتید بخاری بوده است:
الفضل بن دکین الکوفی واسم دکین عمرو بن حماد بن زهیر التیمی مولاهم الاحول ابونعیم الملائی بضم المیم مشهور بکنیته ثقه ثبت من التاسعه مات سنه ثمانی عشره وقیل تسع عشره وکان مولده سنه ثلاثین وهو من کبار شیوخ البخاری ع

[۷۶] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۴۴۶، ش۵۴۰۱، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

ابواسحاق

اسم این روای، عمرو بن عبدالله بن عبید ابواسحاق سبیعی از راویان بخاری و مسلم است؛ ابن‌حجر در مورد او می‌گوید: عمرو بن عبدالله بن عبید ابواسحاق السبیعی ع السته عمرو بن عبدالله بن عبید ویقال علی

[۷۷] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۸، ص۶۳، ش۱۰۰.

این روایت، در اینجا مرسل می‌شود؛ اما طبق قواعد اهل‌سنت، این مرسل، حکم صحیح را دارد؛ هیثمی در مورد روایت مرسل از وی، شبیه این مضمون می‌نویسد:
وعن ابی‌اسحاق ان علیا لما تزوج فاطمه قالت للنبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) زوجتنیه اعیمش عظیم البطن فقال النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لقد زوجتکه وانه لاول اصحابی سلما واکثرهم علما واعظمهم حلما رواه الطبرانی وهو مرسل صحیح الاسناد.

[۷۸] هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۰۱، ناشر:دار الریان للتراث/‌ دار الکتاب العربی – القاهره، بیروت – ۱۴۰۷ه.

در نتیجه این روایت نیز معتبر است.

روایت براء از فاطمه زهرا

براء بن عازب صحابی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز فرمایش رسول خدا درباره امیرمؤمنان را از فاطمه زهرا نقل کرده است. این روایت در نسخ مختلف کتاب علل دارقطنی، چنین آمده است:
«وسُئِلَ عَن حَدِیثِ ابی‌اِسحاقَ، عَنِ البَراءِ، عَن فاطِمَهَ بِنتِ رَسُولِ الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، لَمّا زَوَّجَها عَلِیًّا قالَت: زَوَّجتَنِیهِ اَحمَشَ السّاقَینِ، عَظِیمَ البَطنِ فَقالَ: اِنَّهُ لاَوَلَّهُم اِسلامًا، واَکثَرُهُم عِلمًا، واَعظَمُهُم حِلمًا. فَقالَ: یَروِیهِ ابواِسحاق السَّبِیعِیُّ.»

[۷۹] دارقطنی، علی بن عمر، العلل الوارده فی الاحادیث النبویه، ج۱۵، ص۱۷۲، ش۳۹۳۰، تحقیق:د. محفوظ الرحمن زین‌الله، ناشر:دار طیبه – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۵ – ۱۹۸۵م.

بررسی نسخ کتاب دارقطنی

در دو نسخه مختلف از کتاب علل دارقطنی چنین آمده است:

نسخه اول

«(۷۱۹) وَسُئِلَ عَنْ حَدِیثِ ابی‌اِسْحَاقَ، عَنِ الْبَرَاءِ، عَنْ فَاطِمَهَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لَمَّا زَوَّجَهَا عَلِیًّا قَالَتْ: زَوَّجْتَنِیهِ اَحْمَشَ السَّاقَیْنِ، عَظِیمَ الْبَطْنِ. فَقَالَ: اِنَّهُ لاَوَلَّهُمْ اِسْلامًا، وَاَکْثَرُهُمْ عِلْمًا، وَاَعْظَمُهُمْ حِلْمًا. وخالفه اسحاق بْنِ اِبْرَاهِیمَ الاَزْدِیِّ، شَیْخٍ کُوفِیٍّ مِنَ الشِّیعَهِ، فَرَوَاهُ عَنْ ابی‌اِسْحَاقَ، عَنْ ابی‌هُرَیْرَهَ.»

[۸۰] دارقطنی، علی بن عمر، الخامس من علل الدارقطنی للالدارقطنی، ج۱۵، ص۱۷۲.

نسخه دوم

«۳۹۳۰ – وسُئِلَ عَن حَدِیثِ ابی‌اِسحاقَ، عَنِ البَراءِ، عَن فاطِمَهَ بِنتِ رَسُولِ الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، لَمّا زَوَّجَها عَلِیًّا قالَت: زَوَّجتَنِیهِ اَحمَشَ السّاقَینِ، عَظِیمَ البَطنِ فَقالَ: اِنَّهُ لاَوَلَّهُم اِسلامًا، واَکثَرُهُم عِلمًا، واَعظَمُهُم حِلمًا. فَقالَ: یَروِیهِ ابواِسحاق السَّبِیعِیُّ، واختُلِفَ عَنهُ؛ فَرَواهُ عُمر بنُ المُثَنَّی، سُئِلَ الشَّعبِیُ عَنهُ، فَقالَ: لا اَعرِفُهُ اِلا عَن ابی‌اِسحاقَ، عن البراء وخالفه اسحاق بن اِبراهِیمَ الاَزدِیِّ، شَیخٍ کُوفِیٍّ مِنَ الشِّیعَهِ؛ فَرَواهُ عَن ابی‌اِسحاقَ، عَن اَبِی، عن زید بن ارقم.»

[۸۱] دارقطنی، علی بن عمر، العلل الوارده فی الاحادیث النبویه، ج۱۵، ص۱۷۲، تحقیق:د. محفوظ الرحمن زین‌الله، ناشر:دار طیبه – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۵ – ۱۹۸۵م.

جمع‌بندی

البته ظاهرا متن اول دقیق‌تر است، زیرا «ابی اسحاق عن ابی» معنی ندارد ولی در هر صورت یکی از این دو صحابی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز این روایت را نقل کرده‌اند.

روایت معقل بن یسار

احمد بن حنبل از معقل بن یسار، صحابی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل کرده است که آن حضرت به فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) فرمود: شوهر تو نخستین مسلمان از میان امت من است:

«۲۰۳۰۷ حدثنا عبدالله حدثنی ابی‌ثنا ابواَحْمَدَ ثنا خَالِدٌ یعنی بن طَهْمَانَ عن نَافِعِ بن ابی‌نَافِعٍ عن مَعْقِلِ بن یَسَارٍ قال وَضَّاْتُ النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ذَاتَ یَوْمٍ فقال هل لک فی فَاطِمَهَ رضی الله عنها تَعُودُهَا فقلت نعم فَقَامَ مُتَوَکِّئاً علی فقال اَمَا انه سَیَحْمِلُ ثِقَلَهَا غَیْرُکَ وَیَکُونُ اَجْرُهَا لک قال فَکَاَنَّهُ لم یَکُنْ عَلَیَّ شیء حتی دَخَلْنَا علی فَاطِمَهَ (علیهاالسّلام) فقال لها کَیْفَ تَجِدِینَکِ قالت والله لَقَدِ اشْتَدَّ حزنی وَاشْتَدَّتْ فاقتی وَطَالَ سقمی قال ابوعبدالرحمن وَجَدْتُ فی کِتَابِ ابی‌بِخَطِّ یَدِهِ فی هذا الحدیث قال او ما تَرْضَیْنَ انی زَوَّجْتُکِ اَقْدَمَ امتی سِلْمَا وَاَکْثَرَهُمْ عِلْماً وَاَعْظَمَهُمْ حِلْماً.»

معقل بن یسیار می‌گوید: در یکی از روزها که پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) سرگرم وضو گرفتن بود، حضور مبارکش شرفیاب شدم. پس از‌اندک فاصله‌ای، فرمود: آیا می‌خواهی از «فاطمه» عیادت کنی؟ در پاسخ گفتم: البته، مایلم از ایشان، عیادت کنم. پیغمبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در حالی که بر من تکیه داشت، از محل خود برخاست و فرمود: به زودی سنگینی آنرا دیگری متحمل می‌شود و پاداش آن، از آن تو خواهد بود. «معقل» گوید: با آنکه پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بر من تکیه داشت ولی من هیچگونه احساس سنگینی در خود نمی‌کردم، در همین حال، به حضور فاطمه (علیهاالسّلام) شرفیاب شدم، پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) احوال فاطمه (علیهاالسّلام) را جویا شده و فرمود: خود را چگونه می‌یابی؟ حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) در پاسخ به عرض رسانید: به خدا سوگند!‌ اندوه و بینوائی من از حدّ گذشته است و دردمندیم زیاد شده است.
«ابو‌عبدالرحمن» گفته است: در کتابی که به خطّ پدرم بود، حدیث مزبور را یافتم که دارای این جملات بود: پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) خطاب به فاطمه (علیهاالسّلام) فرمود: آیا شادمان نیستی از اینکه تو را به همسری مردی در آوردم که پیش از سایر پیروانم، اسلام اختیار کرده و علم و دانش او، از همگان بیشتر و بردباری او، از دیگران افزونتر است؟

[۸۲] شیبانی، ابوعبدالله احمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج۳۳، ص۴۲۲.

علمای دیگر اهل‌سنت نیز این روایت را در کتاب‌هایشان

[۸۳] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۲۰، ص۲۲۹، تحقیق:حمدی بن عبدالمجید، ناشر:مکتبه الزهراء – الموصل، الطبعه:الثانیه، ۱۴۰۴ه – ۱۹۸۳م.

[۸۴] طبری، احمد بن عبدالله، الریاض النضره فی مناقب العشره، ج۳، ص۱۶۰، تحقیق:عیسی عبدالله محمد مانع الحمیری، ناشر:دار الغرب الاسلامی – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۹۹۶م.

[۸۵] طبری، احمد بن عبدالله، ذخائر العقبی فی مناقب ذوی القربی، ج۱، ص۷۸، ناشر:دار الکتب المصریه – مصر.

آورده‌اند.
وروی الامام احمد والطبرانی عن معقل بن یسار – رضی الله تعالی عنه – ان رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال لفاطمه: اما ترضین ان زوجتک اقدم امتی اسلاما، واکثرهم علما، واعظمهم حلما.

[۸۶] صالحی، محمد بن یوسف، سبل الهدی والرشاد فی سیره خیر العباد، ج۱۱، ص۲۹۱، تحقیق:عادل احمد عبدالموجود وعلی محمد معوض، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۴ه.

تصحیح حدیث

این روایت توسط بزرگان اهل‌سنت صحیح دانسته شده است:

غزالی

غزالی (متوفای۵۰۵هـ) می‌نویسد: ولاحمد والطبرانی من حدیث معقل بن یسار وضات النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ذات یوم فقال هل لک فی فاطمه تعودها الحدیث وفیه اما ترضین ان زوجتک اقدم امتی سلما واکثرهم علما واعظمهم حلما واسناده صحیح.
احمد و طبرانی روایت معقل بن یسار را نقل کرده‌اند … و سند این روایت صحیح است.

[۸۷] غزالی، محمد بن محمد، احیاء علوم الدین، ج۳، ص۲۷۳، ناشر:دار االمعرفه – بیروت.

ابوالفضل عراقی

عراقی (متوفای۸۰۶ هـ) نیز همانند غزالی سند این روایت را تصحیح کرده است:
ولاحمد والطبرانی من حدیث معقل بن یسار «وضات النبی ذات یوم فقال هل لک فی فاطمه تعودها» الحدیث وفیه «اما ترضین ان زوجتک اقدم امتی سلماً واکثرهم علماً واعظمهم حلماً» واسناده صحیح.

[۸۸] عراقی، ابوالفضل، المغنی عن حمل الاسفار، ج۲، ص۹۲۰، تحقیق:اشرف عبدالمقصود، دار النشر:مکتبه طبریه، ‌الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۵ه – ۱۹۹۵م.

هیثمی

ابو‌بکر هیثمی (متوفای۸۰۷ هـ) پس از این که روایت را نقل کرده، به توثیق راویان سند روایت تصریح کرده است:
عن معقل بن یسار قال وضات النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ذات یوم فقال هل لک فی فاطمه نعودها فقلت نعم فقام متوکئا علی فقال اما انه سیحمل ثقلها غیرک ویکون اجرها لک قال فکانه لم یکن علی شیء حتی دخلنا علی فاطمه (علیهاالسّلام) فقال کیف نجدک فقالت والله لقد اشتد حزنی واشتدت فاقتی وطال سقمی قال عبدالله وجدت فی کتاب ابی‌بخط یده فی هذا الحدیث قال اماترضین ان ازوجک اقدم امتی سلما واکثرهم علما واعظمهم حلما رواه احمد والطبرانی وفیه خالد بن طهمان وثقه ابوحاتم وغیره وبقیه رجاله ثقات.
این روایت را احمد و طبرانی نقل کرده و در این روایت خالد بن طهمان است که ابوحاتم و غیر ایشان او را توثیق کرده‌اند وبقیه رجال سند نیز موثق هستند.

[۸۹] هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج۹، ص۱۰۱، ناشر:دار الریان للتراث/‌ دار الکتاب العربی – القاهره، بیروت – ۱۴۰۷ه.

هیثمی در صفحه دیگر از این کتابش بازهم تصریح می‌کند که رجال سند این روایت را احمد بن حنبل و طبرانی توثیق کرده‌اند.
باب فی علمه رضی الله عنه قد تقدم فی اسلامه ان النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال لفاطمه اما ترضین ان زوجتک اقدم امتی سلما واکثرهم علما واعظمهم حلما رواه احمد والطبرانی برجال وثقوا.

[۹۰] هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۱۴، ناشر:دار الریان للتراث/‌ دار الکتاب العربی – القاهره، بیروت – ۱۴۰۷ه.

احمد بن زین

حمزه احمد بن الزین از شارحان مسند احمد بن حنبل، در ذیل روایت، تصریح می‌کند که این روایت حسن است:
(۲۰۱۸۵) اسناده حسن، لاجل خالد ایضا، وانما یحسن حدیثه فی الفضائل ایضا، واما فی الاحکام فلا …

[۹۱] شیبانی، احمد بن حنبل، المسند شرحه و صنع فهارسه حمزه احمد الزین، ج۵، ص۱۷۴، دار الحدیث قاهره.

نتیجه: این روایت نیز صحیح است.

روایت بریده

فرمایش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را یکی از صحابه دیگر رسول خدا به نام «بریده‌ بن اسلمی» با چند سند نقل کرده است.

بررسی سند اول

سند اول روایت بریده در کتاب «فضائل الصحابه» چنین آمده است:
«۱۳۴۶ حدثنا العباس بن ابراهیم القراطیسی نا محمد بن اسماعیل الاحمسی نا مفضل بن صالح نا جابر الجعفی عن سلیمان بن بریده عن ابیه قال قال لی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قم بنا یا بریده نعود فاطمه قال فلما ان دخلنا علیها ابصرت اباها ودمعت عیناها قال ما یبکیک یا بنیه قالت قله الطعم وکثره الهم وشده السقم قال اما والله لما عند الله خیر مما ترغبین الیه یا فاطمه اما ترضین انی زوجتک اقدمهم سلما واکثرهم علما وافضلهم حلما والله ان ابنیک لمن شباب اهل الجنه.»

بریده می‌گوید: رسول خدا به من فرمود: بیا به عیادت فاطمه برویم. هنگامی‌که بر ایشان وارد شدیم فاطمه وقتی چشمش به پدرش افتاد چشمانش اشک آلود شد. رسول خدا فرمود: ‌ای دخترم چرا گریه می‌کنی؟ فاطمه گفت: به خاطر کمی غذا و بسیاری محنت و شدت درد. رسول خدا فرمود: آگاه باش به خدا سوگند. آنچه نزد خدا است بهتر است از آنچه شما به آن رغب دارید. آیا راضی نیستی که تو را به کسی در آوردم که از نظر اسلام پیشگام‌ترین و از نظر علم بیشترین و از نظر حلم برترین مردم است. به خدا سوگند فرزندانت جوانان اهل بهشت هستند.

[۹۲] شیبانی، احمد بن حنبل، فضائل الصحابه، ج۲، ص۷۶۴، تحقیق د. وصی الله محمد عباس، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۳ه – ۱۹۸۳م.

عباس بن ابراهیم

ذهبی در «تاریخ الاسلام» عباس بن ابراهیم قراطیسی را توثیق کرده است: العباس بن ابراهیم. ابوالفضل القراطیسی بغدادی، ثقه.

[۹۳] ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ الاسلام، ج۲۳، ص۱۴۳، تحقیق:د. عمر عبدالسلام تدمری، ناشر:دار الکتاب العربی – لبنان/ بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۷ه – ۱۹۸۷م.

خطیب بغدادی در «تاریخ بغداد»، نیز وی را پس از معرفی و ذکر اساتید و شاگردانش، ثقه می‌داند: العباس بن ابراهیم ابوالفضل القراطیسی حدث عن اسحاق بن زیاد … وکان ثقه.

[۹۴] بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، ج۱۲، ص۱۵۰، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت.

محمد بن اسماعیل

ابن ابی‌حاتم در کتاب‌ «الجرح والتعدیل»، درباره محمد بن اسماعیل احمسی می‌نویسد:
۱۰۸۰ محمد بن اسماعیل بن سمره الاحمسی… قال ابومحمد سمعت منه مع ابی وهو صدوق ثقه نا عبدالرحمن قال سئل ابی عنه فقال صدوق.
محمد بن اسماعیل… ابومحمد (ابن ابی‌حاتم) می‌گوید: من همراه پدرم از او (محمد بن اسماعیل) شنیدم و او صدوق و ثقه بود. عبدالرحمن می‌گوید: درباره او از پدرم سؤال کردم گفت: او صدوق است.

[۹۵] ابن ابی‌حاتم، عبدالرحمن بن ابی‌حاتم، الجرح والتعدیل، ج۷، ص۱۹۰، ناشر:دار احیاء التراث العربی – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۲۷۱ه ۱۹۵۲م.

ابن‌حبان در کتاب «الثقات» اسم ایشان را آورده است: ۱۵۵۱۰ محمد بن اسماعیل بن سمره الاحمسی السراج من اهل الکوفه یروی عن وکیع والکوفیین حدثنا عنه عبدالملک وغیره من شیوخنا

[۹۶] محمد بن حبان، أبوحاتم، الثقات، ج۹، ص۱۱۸، تحقیق:السید شرف‌الدین احمد، ناشر:دار الفکر، الطبعه:الاولی، ۱۳۹۵ه – ۱۹۷۵م.

ذهبی نیز بر توثیق ایشان تصریح کرده و می‌نویسد: ۴۷۲۳ محمد بن اسماعیل بن سمره الاحمسی ابوجعفر… ثقه.

[۹۷] ذهبی، شمس‌الدین، الکاشف، ج۲، ص۱۵۸، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار القبله للثقافه الاسلامیه، مؤسسه علو – جده، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۳ه – ۱۹۹۲م.

از نظر ابن‌حجر عسقلانی نیز محمد بن اسماعیل ثقه است: ۵۷۳۲ محمد بن اسماعیل بن سمره الاحمسی بمهملتین ابوجعفر السراج ثقه من العاشره مات سنه ستین وقیل قبلها ت س ق

[۹۸] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۴۶۸، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

در نتیجه این راوی از نظر علمای رجال اهل‌سنت موثق است.

مفضل بن صالح

ایشان از نظر ابوحاتم و ابن‌حبان ثقه است و ابن‌حجر در کتاب «لسان المیزان»، توثیق ابوحاتم را آورده و نیز می‌گوید ابن‌حبان نیز او را در کتاب «الثقات» آورده است:
۵۸۶۶ النخاس بنون وبالخاء المعجمه ثم مهمله المفضل بن صالح الاسدی ابوجمیله الکوفی النخاس عن زیاد بن علاقه… وعنه البخاری و ابو‌حاتم ووثقه… وعنه ابوداود والترمذی والنسائی قاله بن حبان فی الثقات

[۹۹] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، لسان المیزان، ج۷، ص۵۲۰.

این راوی از نظر حاکم نیشابوری نیز ثقه است؛ زیرا روایت ایشان را در کتابش تصحیح کرده است:
«۳۳۱۲ اخبرنا میمون بن اسحاق الهاشمی حدثنا احمد بن عبدالجبار حدثنا یونس بن بکیر حدثنا المفضل بن صالح عن ابی‌اسحاق عن حنش الکنانی قال سمعت ابا ذر یقول وهو آخذ بباب الکعبه ایها الناس من عرفنی فانا من عرفتم ومن انکرنی فانا ابوذر سمعت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یقول مثل اهل‌بیتی مثل سفینه نوح من رکبها نجا ومن تخلف عنها غرق.» هذا حدیث صحیح علی شرط مسلم ولم یخرجاه

[۱۰۰] حاکم نیسابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۲، ص۳۷۳، تحقیق:مصطفی عبدالقادر عطا، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ه – ۱۹۹۰.

جابر بن یزید

توثیق جابر بن یزید جعفی گذشت.

سلیمان بن بریده

این روای از راویان صحیح مسلم است و نیاز به آوردن توثیقات نیست.

بریده اسلمی

بریده اسلمی نیز از صحابه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و بی‌نیاز از توثیق است.

بررسی سند دوم

سند دوم روایت بریده این است:
اخبرنا ابوالقاسم هبه‌الله بن عبدالله انا ابوبکر الخطیب انا ابوالحسن محمد بن عبدالواحد انا علی بن عمر بن احمد الدارقطنی انا احمد بن محمد بن سعید نا الحسن بن علی بن عفان نا محمد بن الصلت نا شداد بن رشید الجعفی عن جابر بن یزید الجعفی عن ابن‌بریده عن ابیه قال قال لی النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هل لک ان تعود فاطمه فاتاها فدخل علیها فقال کیف تجدینک فشکت الیه فقال ما الوتک اقدمهم سلما واعلمهم علما واحلمهم حلما.
بریده از پدرش نقل کرده است که رسول خدا به من فرمود: آیا می‌خواهی به عیادت فاطمه بروی؟ پس به عیادتش رفتیم و بر ایشان وارد شدیم. رسول خدا فرمود: خودت را چگونه می‌یابی؟ فاطمه به رسول خدا شکایت کرد. پیامبر فرمود: من تو را محروم نکرد از ازدواج کردن با نخستین مسلمان و داناترین و بردبار‌ترین آنها.

[۱۰۱] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۱۳۱، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

بررسی سند سوم

سند سوم روایت بریده را نیز ابن‌عساکر این‌گونه آورده است:
«اخبرنا ابونصر بن رضوان و ابو‌غالب بن البنا و ابو‌محمد عبدالله بن محمد بن نجا قالوا انا ابومحمد الجوهری انا ابوبکر بن مالک نا العباس بن ابراهیم القراطیسی نا محمد بن اسماعیل الاحمسی نا مفضل بن صالح نا جابر الجعفی عن سلیمان بن بریده عن ابیه قال قال لی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قم بنا یا ابا بریده نعود فاطمه فلما ان دخلنا علیها ابصرت اباها ودمعت عیناها قال ما یبکیک یا ینیه قالت قله الطعام وکثره الهم وشده السقم قال اما والله لما عند الله خیر مما ترغبین الیه یا فاطمه اما ترضین انی زوجتک اقدمهم سلما واکثرهم علما وافضلهم حلما وان ابنیک لمن شباب اهل الجنه.»
ترجمه این روایت در روایت اول گذشت.

[۱۰۲] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق، ج۴۲، ص۱۳۱، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

البته این عبارت، با مضمون دیگری نیز در کتاب سیوطی نقل شده است: ۳۶۴۷۹ عَنْ بریدَهَ قَالَ: ۳۰ (قَالَ رَسُولُ اللَّهِ لِفَاطِمَهَ: زَوَّجْتُکِ خَیْرَ اَهْلِی: اَعْلَمَهُمْ عِلْمَاً، وَاَفْضَلَهُمْ حِلْمَاً، وَاَوَّلَهُمْ سِلْمَاً). (خط فِی المتفق).

[۱۰۳] سیوطی، جلال‌الدین، جامع الاحادیث (الجامع الصغیر وزوائده والجامع الکبیر)، ج۳۳، ص۳۹۲.

نتیجه: روایت بریده با سه سند نقل شد و سند اول آن از نظر رجالی معتبر است.

روایت اول ابن‌عباس

از ابن‌عباس نقل شده است که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) امیرمؤمنان علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) را پیشگام در اسلام معرفی کرده است. این روایت از وی دو مضمون دارد:
در مضمون اول آمده است: «والسابقُ الیّ علیُّ بن ابی‌طالب»؛ سند کامل این روایت را طبرانی این‌گونه آورده است:
«۱۱۱۵۲ حدثنا الْحُسَیْنُ بن اِسْحَاقَ التُّسْتَرِیُّ ثنا الْحُسَیْنُ بن ابی‌السَّرِیِّ الْعَسْقَلانِیُّ ثنا حُسَیْنٌ الاَشْقَرُ ثنا سُفْیَانُ بن عُیَیْنَهَ عَنِ بن ابی‌نَجِیحٍ عن مُجَاهِدٍ عَنِ بن عَبَّاسٍ عَنِ النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال السُّبَّقُ ثَلاثَهٌ فَالسَّابِقُ الی مُوسَی یُوشَعُ بن نُونَ وَالسَّابِقُ الی عِیسَی صَاحِبُ یَاسِینَ وَالسَّابِقُ الی مُحَمَّدٍ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) عَلِیُّ بن ابی‌طَالِبٍ.»

به نقل ابن‌عباس رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: پیشگامان در ایمان آوردن سه تن هستند: پیشگام شد یوشع بن نون به ایمان آوردن به موسی، صاحب یاسین به عیسی و علی به ایمان آوردن به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم).

[۱۰۴] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۱۱، ص۹۳، تحقیق:حمدی بن عبدالمجید، ناشر:مکتبه الزهراء – الموصل، الطبعه:الثانیه، ۱۴۰۴ه – ۱۹۸۳م.

این روایت در کتاب‌های دیگر اهل‌سنت نیز نقل شده است.

[۱۰۵] طبری، محب‌الدین، ذخائر العقبی فی مناقب ذوی القربی، ج۱، ص۵۸، ناشر:دار الکتب المصریه – مصر.

تصحیح هیثمی

هیثمی در کتاب «مجمع الزوائد» درباره سند این روایت می‌نویسد:
وعن ابن‌عباس عن النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال السبق ثلاثه السابق الی موسی یوشع بن نون والسابق الی عیسی صاحب یاسین والسابق الی محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی بن ابی‌طالب رضی الله عنه رواه الطبرانی وفیه حسین بن حسن الاشقر وثقه ابن‌حبان وضعفه الجمهور وبقیه رجاله حدیثهم حسن او صحیح … این روایت را طبرانی نقل کرده، ودر سند آن حسین بن حسن اشقر وجود که ابن‌حبان او را توثیق کرده است ولی جمهور او را تضعیف کرده‌اند. و روایات بقیه راویان سند حسن و یا صحیح هستند.

[۱۰۶] هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج۹، ص۱۰۲، ناشر:دار الریان للتراث/‌ دار الکتاب العربی – القاهره، بیروت – ۱۴۰۷ه.

توثیق حسین بن الحسن

همانگونه که در کلام هیثمی ملاحظه می‌شود، تنها ایراد این روایت بر «حسین بن حسن اشقر» است که ابن‌حبان او را توثیق کرده و بقیه تضعیف کرده‌اند. و خلاصه کلام این که در توثیق و تضعیف این راوی، اختلاف است و طبق قاعده رجالی اهل‌سنت، روایت راوی مختلف فیه، حسن می‌شود.
برای اثبات توثیق و یا اعتبار بیشتر این راوی، لازم است سخنان احمد بن حنبل و یحیی بن معین و ابن‌حجر عسقلانی را درباره ایشان ذکر نماییم:

سخن ابن‌حجر

ابن‌حجر در کتاب «تقریب التهذیب»، حسین بن حسن اشقر را صدوق معرفی کرده است: «۱۳۱۸ الحسین بن الحسن الاشقر الفزاری الکوفی صدوق یهم ویغلو فی التشیع من العاشره مات سنه ثمان ومائتین س»

[۱۰۷] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۱۶۶، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

ایشان در جای دیگر سخن احمد بن حنبل و ابن‌معین را در تایید اشقر ذکر می‌کند:
قلت وذکره العقیلی فی الضعفاء واورد عن احمد بن محمد بن‌هانئ قال قلت لابی عبدالله یعنی بن حنبل تحدث عن حسین الاشقر قال لم یکن عندی ممن یکذب وذکر عنه التشیع … وقال بن الجنید سمعت بن معین ذکر الاشقر فقال کان من الشیعه الغالیه قلت فکیف حدیثه قال لا باس به قلت صدوق قال نعم کتبت عنه.
احمد بن محمد بن‌هانی می‌گوید: به احمد بن حنبل گفتم، درباره حسین بن اشقر برای من صحبت کن. گفت: او در نزد من از جمله کسانی نیست که دروغ می‌گویند… ابن جنید می‌گوید: از ابن‌معین شنیدم که می‌گفت: او از شیعیان غالی است. گفتم: روایتش چگونه است؟ گفت: هیچ اشکالی در آنها نیست. گفتم: آیا او راستگو است؟ گفت: بلی. پس از آن روایت از او نوشتم.

[۱۰۸] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۲، ص۳۳۶.

سخن کنانی

کنانی در کتاب «تنزیه الشریعه المرفوعه عن الاخبار الشنیعه الموضوعه»، سخن ابن‌معین را در صدوق دانستن حسین اشقر و سخن احمد بن حنبل را پس از بیان روایت ذیل، ذکر کرده است:
«(۱۵) (حدیث) ابن‌عباس: کان النبی یقسم غنائم حنین وجبریل (علیه‌السّلام) الی جنبه فجاء ملک فقال ان ربک (عزّوجلّ) امرک بکذا وکذا، فخشی النبی ان یکون شیطانا، فقال لجبریل تعرفه، فقال هذا ملک وما کل ملائکه ربک اعرف (عد) من طریق الحسین بن الحسن الاشقر، وقال منکر وما اعلم رواه غیر حسین والبلاء عندی منه، واورده ابن‌الجوزی فی الواهیات، وقال حسین کذاب (قلت) انما کذبه ابومعمر الهذلی وقد قال فیه ابن‌معین صدوق وقال احمد: لم یکن عندی ممن یکذب، وذکره ابن‌حبان فی الثقات، واخرج له النسائی وقضیه ایراد ابن‌الجوزی له فی الواهیات انه لا یبلغ رتبه الوضع والله اعلم.»

[۱۰۹] کنانی، علی بن محمد، تنزیه الشریعه المرفوعه عن الاخبار الشنیعه الموضوعه، ج۱، ص۲۴۸، تحقیق:عبدالوهاب عبداللطیف، عبدالله محمد الصدیق الغماری، دار النشر:دار الکتب العلمیه – بیروت، الطبعه:الاولی۱۳۹۹ ه.

تصحیح روایات اشقر

برخی از علمای بزرگ اهل‌سنت، روایات حسین اشقر را نیز تصحیح کرده و این نشان می‌دهد که این راوی در نزد آنها موثق و دارای اعتبار است.

تصحیح نیشابوری

روایات تصحیح شده توسط حاکم نیشابوری دو روایت هستند در روایت اول می‌گوید: «۴۶۴۷ حدثنا مکرم بن احمد بن مکرم القاضی ثنا جعفر بن ابی‌عثمان الطیالسی ثنا یحیی بن معین ثنا حسین الاشقر ثنا جعفر بن زیاد الاحمر عن مخول عن منذر الثوری عن‌ام سلمه رضی الله عنها ان النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) کان اذا غضب لم یجترئ احد منا یکلمه غیر علی بن ابی‌طالب رضی الله عنه هذا حدیث صحیح الاسناد ولم یخرجاه»

[۱۱۰] حاکم نیسابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۴۱، تحقیق:مصطفی عبدالقادر عطا، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ه – ۱۹۹۰.

در روایت دوم حاکم نیشابوری می‌گوید: «۴۶۶۹ اخبرنی علی بن عبدالرحمن بن عیسی السبیعی بالکوفه ثنا الحسین بن الحکم الجیزی ثنا الحسین بن الحسن الاشقر ثنا سعید بن خثیم الهلالی عن الولید بن یسار الهمدانی عن علی بن ابی‌طلحه قال حججنا فمررنا علی الحسن بن علی بالمدینه ومعنا معاویه بن حدیج فقیل للحسن ان هذا معاویه بن حدیج الساب لعلی فقال علی به فاتی به فقال انت الساب لعلی فقال ما فعلت فقال والله ان لقیته وما احسبک تلقاه یوم القیامه لتجده قائما علی حوض رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یذود عنه رایات المنافقین بیده عصا من عوسج حدثنیه الصادق المصدوق (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وقد خاب من افتری هذا حدیث صحیح الاسناد ولم یخرجاه»

[۱۱۱] حاکم نیسابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۴۸، تحقیق:مصطفی عبدالقادر عطا، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ه – ۱۹۹۰.

توثیق سیوطی

سیوطی نیز در کتاب «الشمائل الشریفه»، همان روایتی را که حاکم تصحیح کرده بود، به صحت آن را تصریح می‌کند و در پایان تصحیح حاکم نیشابوری و توثیق اشقر را از زبان ذهبی نقل کرده است:
۲۸۴ (کان اذا غضب لم یجتریء علیه احد الا علی) حل ک عن‌ام سلمه صح کان اذا غضب لم یجترئ علیه احد الا علی امیرالمؤمنین لما یعلمه من مکانته عنده وتمکن وده من قلبه بحیث یحتمل کلامه فی حال الحده فاعظم بها منقبه تفرد بها عن غیره حم ک فی فضائل الصحابه عن حسین الاشقر عن جعفر الاحمر عن مخول عن منذر عن‌ام سلمه قال الحاکم صحیح وتعقبه الذهبی بان الاشقر وثق… حاکم گفته است: این روایت صحیح است و ذهبی به دنبال آن گفته است: حسین اشقر توثیق شده است.

[۱۱۲] سیوطی، جلال‌الدین، الشمائل الشریفه، ج۱، ص۱۷۹.

سخن مناوی

مناوی در کتاب «فیض القدیر شرح الجامع الصغیر»، توثیق ذهبی را درباره حسین اشقر ذکر کرده است: عن ابی‌هریره کان اذا غضب لم یجتریء علیه احد الا علی امیرالمؤمنین لما یعلمه من مکانته عنده وتمکن وده من قلبه بحیث یحتمل کلامه فی حال الحده فاعظم بها منقبه تفرد بها عن غیره حل ک فی فضائل الصحابه عن حسین الاشقر عن جعفر الاحمر عن مخول عن منذر عن‌ام سلمه قال الحاکم صحیح وتعقبه الذهبی بان الاشقر وثق.

[۱۱۳] مناوی، محمد عبدالرؤوف بن علی، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر، ج۵، ص۱۵۰، ناشر:المکتبه التجاریه – مصر، الطبعه:الاولی، ۱۳۵۶ه.

با توجه به آنچه بیان شد، حسین الاشقر از نظر ابن‌حبان، احمد بن حنبل، یحیی بن معین، حاکم نیشابوری، ابن‌حجر عسقلانی، ذهبی و جلال‌الدین سیوطی موثق و صدوق است. و در نتیجه این روایت نیز معتبر است.

روایت دوم ابن‌عباس

روایت دیگری را ابن‌عساکر با سند ذیل از ابن‌عباس نقل کرده است که رسول خدا فرمود: نخستین کسی‌که به من آورد، حضرت علی بوده است:
«اخبرنا ابوالبرکات عبدالوهاب بن المبارک الانماطی انا ابوبکر محمد بن المظفر بن بکران الشامی نا ابوالحسن احمد بن محمد العتیقی انا ابویعقوب محمد بن یوسف بن احمد بن الدجیل نا ابوجعفر محمد بن عمرو العقیلی حدثنی علی بن سعید نا عبدالله بن داهر بن یحیی الرازی حدثنی ابی‌عن الاعمش عن عبابه الاسدی عن ابن‌عباس…»
ابن‌عباس گفته است: به زودی فتنه‌ای رخ می‌دهد اگر هریکی از شما آن را درک کردید، بر شما است که به کتاب خدا و علی بن ابی‌طالب پناه ببرید؛ ‌زیرا من از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در حالی که دست علی را گرفته بود، شنیدم که می‌فرمود:
«وباسناده عن ابن‌عباس قال ستکون فتنه فان ادرکها احد منکم فعلیه بخصلتین کتاب الله وعلی بن ابی‌طالب فانی سمعت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یقول وهواخذ بید علی هذا اول من امن بی واول من یصافحنی یوم القیامه وهو فاروق هذه الامه یفرق بین الحق والباطل وهو یعسوب المؤمنین والمال یعسوب الظالمین وهو الصدیق الاکبر وهو بابی الذی اوتی منه وهو خلیفتی من بعدی»
این نخستین شخصی است که به من ایمان آورد و نخستین شخصی است که در روز قیامت با من مصافحه می‌کند. او فاروق این امت است که میان حق و باطل جدایی می‌اندازد. او سردار مؤمنان است…

[۱۱۴] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۴۳، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

روایت سوم ابن‌عباس

در این روایت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یوشع بن نون، صاحب یاسین و علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) را به ترتیب سابقان امت موسی، عیسی و امت اسلام معرفی کرده است:
«۵۵۰. ابن‌مردویه، عن ابن‌عباس، عن النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال: السبق ثلاثه؛ فالسابق الی موسی یوشع بن نون، والسابق الی عیسی صاحب یس، والسابق الی محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی بن ابی‌طالب (رضی‌الله‌عنه).»
ابن‌عباس از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل شده است که سابقان سه نفر‌اند. سابق به سوی موسی یوشع بن نون و سابق به سوی عیسی صاحب یاسین و سابقه به سوی محمد علی بن ابی‌طالب هستند.

[۱۱۵] ابن‌مردویه، احمد بن موسی، مناقب علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) وما نزل من القرآن فی علی (علیه‌السّلام)، ص۳۲۹.

روایت فوق در معجم کبیر طبرانی با این سند نقل کرده است:
حدثنا الحسین بن اسحاق التستری ثنا الحسین بن ابی‌السری العسقلانی ثنا حسین الاشقر ثنا سفیان بن عیینه عن بن ابی‌نجیح عن مجاهد عن بن عباس عن النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قال السبق ثلاثه فالسابق الی موسی یوشع بن نون والسابق الی عیسی صاحب یاسین والسابق الی محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی بن ابی‌طالب.

[۱۱۶] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۱۱، ص۹۳، تحقیق:حمدی بن عبدالمجید، ناشر:مکتبه الزهراء – الموصل، الطبعه:الثانیه، ۱۴۰۴ه – ۱۹۸۳م.

سند حدیث

در بررسی سند روایت باید گفت:

سخن هیثمی

هیثمی بعد از نقل روایت، درباره سندش می‌نویسد: رواه الطبرانی وفیه حسین بن حسن الاشقر وثقه ابن‌حبان وضعفه الجمهور، وبقیه رجاله حدیثهم حسن او صحیح.
این روایت را طبرانی نقل کرده و در سند آن حسین بن حسن اشقر است که ابن‌حبان وی را توثیق کرده و جمهور تضعیف کرده‌اند اما بقیه رجال سند حسن یا صحیح هستند.

[۱۱۷] هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۰۲، ناشر:دار الریان للتراث/‌ دار الکتاب العربی – القاهره، بیروت – ۱۴۰۷ه.

سخن دیگران

همانگونه که از عبارت هیثمی پیدا است، حسین اشقر هم تضعیف دارد و هم توثیق که ایشان به توثیق ابن‌حبان اشاره کرده است. اما با جستجو در کتب اهل‌سنت، می‌بینیم که افراد دیگری نیز ایشان را توثیق کرده و روایاتش را صحیح می‌دانند.
اولا: ابن‌حبان وی را توثیق کرده است.
ثانیا: حاکم نیشابوری که حافظ علی الاطلاق در روایات است، روایتش را که درباره آیه «انما انت منذر و لکل قوم‌هاد» آورده، تصحیح کرده است:
«۴۶۴۶ اخبرنا ابوعمرو عثمان بن احمد بن السماک ثنا عبدالرحمن بن محمد بن منصور الحارثی ثنا حسین بن حسن الاشقر ثنا منصور بن ابی‌الاسود عن الاعمش عن المنهال بن عمرو عن عباد بن عبدالله الاسدی عن علی انما انت منذر ولکل قوم‌هاد قال علی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) المنذر وانا الهادی» هذا حدیث صحیح الاسناد ولم یخرجاه.

[۱۱۸] حاکم نیسابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۴۰، تحقیق:مصطفی عبدالقادر عطا، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ه – ۱۹۹۰.

ثالثا: حسین اشقر در سلسله اسناد روایات احمد بن حنبل و یحیی بن معین واقع شده و آنها از وی روایت نقل کرده‌اند. این مطلب نشان می‌دهد که وی در نزد آنها از اعتبار خوبی برخودار بوده است.
علی بن هبه‌الله می‌گوید: اما الاشقر بشین معجمه وقاف فهو حسین بن حسن الاشقر الکوفی یحدث عن شریک وقیس بن الربیع وغیرهما روی عنه احمد بن حنبل ویحیی بن معین وغیرهما

[۱۱۹] علی بن هبه‌الله بن ابی‌نصر بن ماکولا، الاکمال فی رفع الارتیاب عن المؤتلف والمختلف فی الاسماء والکن، ج۱، ص۹۴، دار النشر:دار الکتب العلمیه – بیروت، الطبعه:الاولی۱۴۱۱.

تناقض‌گویی هیثمی

نکته تعجب آور این است که هیثمی در این روایت حسین اشقر را تضعیف کرده، اما تمام روایات مسند احمد بن حنبل را که این راوی نیز در سند روایاتش قرار دارد، قبول دارد و این مسند را صحیح‌ترین مسانید می‌داند. این عقیده هیثمی را سیوطی این‌گونه نقل کرده است:
وقال الهیثمی فی زوائد المسند مسند احمد اصح صحیحا من غیره.

[۱۲۰] سیوطی، جلال‌الدین، تدریب الراوی فی شرح تقریب النواوی، ج۱، ص۱۸۹.

سیوطی نیز عقیده‌اش همین است که آن را شوکانی گزارش کرده است: قَالَ السُّیُوطِیّ فِی خُطْبَهِ کِتَابِهِ الْجَامِعِ الْکَبِیرِ مَا لَفْظُهُ: وَکُلُّ مَا کَانَ فِی مُسْنَدِ اَحْمَدَ فَهُوَ مَقْبُولٌ، فَاِنَّ الضَّعِیفَ الَّذِی فِیهِ یَقْرُبُ مِنْ الْحَسَنِ انْتَهَی.
سیوطی در خطبه کتابش «الجامع الکبیر» گفته است: تمام آنچه در مسند احمد قرار دارد، مقبول است؛ زیرا روایت ضعیف آن حسن است.

[۱۲۱] شوکانی، محمد بن علی، نیل الاوطار من احادیث سید الاخیار شرح منتقی الاخبار، ج۱، ص۲۲.

در نتیجه، حسین اشقر از دیدگاه ابن‌حبان، حاکم نیشابوری، سیوطی، احمد بن حنبل، یحیی بن معین و هیثمی (با توجه به اظهار نظرش درباره مسند احمد) موثق و معتبر است. برفرض اگر تضعیفات هم داشته باشد، روایتش حسن می‌شود و در نهایت این روایت حسن می‌شود.

سایر منابع این روایت

در مورد سایر منابع و متون این روایت و استدلال علمای اهل‌سنت به این موارد می‌توان اشاره کرد:

روایت ابن‌مردویه

«۵۵۱ ابن‌مردویه عن ابن‌عباس رضی الله عنهما فی قوله: (والسابقون السابقون) قال: یوشع بن نون سبق الی موسی ومؤمن آل یس سبق الی عیسی وعلی بن ابی‌طالب رضی الله عنه سبق الی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)»

[۱۲۲] ابن‌مردویه، احمد بن موسی، مناقب علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) وما نزل من القرآن فی علی (علیه‌السّلام)، ص۳۲۹.

حدیث دوم ابن‌عباس

در روایت دوم ابن‌عباس تصریح نموده که علی (علیه‌السّلام) افضل سابقون است:
«۵۵۲. ابن‌مردویه، عن مجاهد، عن ابن‌عباس فی هذه الآیه: یوشع بن نون سبق الی موسی بن عمران، ومؤمن آل یاسین سبق الی عیسی بن مریم، وعلی بن ابی‌طالب سبق الی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، وکل رجل منهم سابق امته، وعلی افضلهم.»
ابن عباس گفته است: یوشع بن نون به سوی موسی بن عمران، مؤمن آل یاسین به سوی عیسی بن مریم و علی بن ابی‌طالب به سوی رسول خدا سبقت جستند. و هر یکی از آنها سابق امت خودشان بودند اما علی افضل آنها است.

[۱۲۳] ابن‌مردویه، احمد بن موسی، مناقب علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) وما نزل من القرآن فی علی (علیه‌السّلام)، ص۳۳۰.

روایت دیگر ابن‌عباس

«۵۵۳. ابن‌مردویه، عن ابن‌عباس فی قوله تعالی: (والسابقون السابقون) قال: نزلت فی حزقیل مؤمن آل فرعون، وحبیب النجار الذی ذکر فی یس، وعلی بن ابی‌طالب (رضی‌الله‌عنه)، وکل رجل سابق امته، وعلی افضلهم سبقا.»
ابن عباس گفته است: این آیه درباره حزقیل مؤمن آل فرعون، حبیب نجار (که ذکر آن در سوره یاسین آمده) و درباره علی بن ابی‌طالب نازل شده و هر یکی از آنها سابق امتش بوده و علی افضل آنها است.

[۱۲۴] ابن‌مردویه، احمد بن موسی، مناقب علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) وما نزل من القرآن فی علی (علیه‌السّلام)، ص۳۳۰.

روایات فوق را ابن‌ابی‌حاتم، سیوطی و شوکانی و ابن‌کثیر در تفاسیر‌شان آورده‌اند.

[۱۲۵] رازی، عبدالرحمن بن محمد (معروف به ابن‌ابی‌حاتم)، تفسیر القرآن، ج۱۰، ص۳۳۳۰، تحقیق: اسعد محمد الطیب، دار النشر: المکتبه العصریه – صیدا، طبق برنامه الجامع الکبیر.

[۱۲۶] سیوطی، جلال‌الدین، الدر المنثور، ج۸، ص۷، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۳.

[۱۲۷] شوکانی، محمد بن علی، فتح القدیر الجامع بین فنی الروایه والدرایه من علم التفسیر، ج۵، ص۱۸۲.

[۱۲۸] ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر، تفسیر القرآن العظیم، ج۴، ص۲۸۴، ناشر: دار الفکر – بیروت – ۱۴۰۱هـ.

سخن مناوی

مناوی بعد از نقل روایت، سبقت حضرت علی را در ایمان و اسلام بزرگترین منقبت برای آن حضرت می‌داند و می‌نویسد:
فاعظم بها من منقبه لعلی وکم له من مناقب لا یشارک فیها؛ بزرگترین منقبت برای علی است، و چه بسیار منقبت برای علی است که هیچ کسی در آن شریک نیست.

[۱۲۹] مناوی، محمد عبدالرؤوف بن علی، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر، ج۴، ص۱۳۵.

روایت ابوذر

پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با اشاره به حضرت علی (علیه‌السّلام) فرمود: او نخستین کسی است که به من ایمان آورد. این سخن حضرت را دو صحابی بزرگوار؛ جناب ابوذر و سلمان نقل کرده‌اند.
ابتدا به روایتی که تنها از ابوذر این مطلب با سند معتبر نقل شده اشاره می‌کنیم:
«حَدَّثَنَا عَبَّادُ بْنُ یَعْقُوبَ الْعَرْزَمِیُّ، قَالَ: نَا عَلِیُّ بْنُ هَاشِمٍ، قَالَ: نَا مُحَمَّدُ بْنُ عبیدالله بْنِ ابی‌رَافِعٍ، عَنْ اَبِیهِ، عَنْ جَدِّهِ ابی‌رَافِعٍ، عَنْ ابی‌ذَرٍّ، عَنِ النَّبِیِّ اَنَّهُ قَالَ لِعَلِیِّ بْنِ ابی‌طَالِبٍ: اَنْتَ اَوَّلُ مَنْ آمَنَ بِی، وَاَنْتَ اَوَّلُ مَنْ یُصَافِحُنِی یَوْمَ الْقِیَامَهِ، وَاَنْتَ الصِّدِّیقُ الاَکْبَرُ، وَاَنْتَ الْفَارُوقُ تَفْرُقُ بَیْنَ الْحَقِّ وَالْبَاطِلِ، وَاَنْتَ یَعْسُوبُ الْمُؤْمِنِینَ، وَالْمَالُ یَعْسُوبُ الْکُفَّارِ.»
ابو‌رافع از ابوذر نقل کره است که رسول خدا به علی بن ابی‌طالب فرمود: شما نخستین کسی هستی که به من ایمان آوردی، و شما نخستی فرد هستی که در روز قیامت با من دست می‌دهد، و شما صدیق اکبر و جدا کننده بین حق و باطل هستید، و شما پناهگاه مؤمنان هستید همانگونه مال پناهگاه کافران است.

[۱۳۰] بزار، احمد بن عمرو، البحر الزخار (مسند البزار)، ج۹، ص۳۴۲، تحقیق:د. محفوظ الرحمن زین الله، ناشر:مؤسسه علوم القرآن، مکتبه العلوم والحکم – بیروت، المدینه الطبعه:الاولی، ۱۴۰۹ ه.

افراد سند روایت

افراد زیر در سند روایت هستند که در ادامه به بررسی آنها می‌پردازیم.

عباد بن یعقوب

اولا: عباد بن یعقوب رواجنی از راویان بخاری است و اگر تضعیف شود تضعیف روایات بخاری است.
ثانیا: حاکم نیشابوری در کتاب «المدخل الی کتاب الاکلیل»، تصریح کرده است که ایشان را ابوبکر محمد بن اسحاق بن خزیمه در روایت صدوق می‌داند:
وکان ابوبکر محمد بن اسحاق بن خزیمه یقول حدثنا الصدوق فی روایته المتهم فی دینه عباد بن یعقوب.

[۱۳۱] حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المدخل الی کتاب الاکلیل، ج۱، ص۴۹؛ تحقیق:د. فؤاد عبدالمنعم احمد، دار النشر:دار الدعوه – الاسکندریه، طبق برنامه الجامع الکبیر.

ابن‌جوزی نقل کرده است که دارقطنی این راوی را تضعیف نکرده است: وقال الدارقطنی لیس بضعیف

[۱۳۲] ابن‌الجوزی، ابوالفرج، الضعفاء والمتروکین لابن الجوزی، ج۲، ص۷۷، دار النشر:دار الکتب العلمیه – بیروت – ۱۴۰۶، الطبعه:الاولی، تحقیق:عبدالله القاضی.

ذهبی نیز بر صدوق بودن وی این‌گونه تصریح کرده و توثیق ابوحاتم را نیز ذکر کرده است: الشیخ العالم الصدوق محدث الشیعه ابوسعید عباد بن یعقوب الاسدی الرواجنی الکوفی المبتدع… قال ابوحاتم شیخ ثقه

[۱۳۳] ذهبی، شمس‌الدین، سیر اعلام النبلاء، ج۱۱، ص۵۳۶.

علی بن‌هاشم

علی بن هاشم برید نیز راوی صحیح مسلم و علمای رجال اهل‌سنت او را صدوق و موثق می‌داند. ابن‌حجر می‌نویسد: علی بن‌ هاشم بن البرید بفتح الموحده وبعد الراء تحتانیه ساکنه الکوفی صدوق یتشیع.

[۱۳۴] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۴۰۶، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

ابن‌سعد نیز بر صدوق بودنش تصریح کرده است: علی بن هاشم بن البرید… وهو صالح الحدیث صدوق.

[۱۳۵] زهری، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۶، ص۳۶۳.

ابن‌جوزی می‌نویسد که علماء بر ثقه بودن این راوی اتفاق نظر دارند: علی بن‌هاشم بن البرید… روی عنه احمد بن حنبل واتفقوا علی انه کان ثقه ولکن کان یتشیع وتوفی فی هذه السنه.

[۱۳۶] ابن‌جوزی، جمال‌الدین، المنتظم فی تاریخ الملوک والامم، ج۹، ص۶۴، ناشر:دار صادر – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۳۵۸.

محمد بن عبیدالله

این راوی از نظر ابن‌حبان و حاکم نیشابوری موثق است. ابن‌حبان در کتاب «الثقات» اسم ایشان را آورده است: ۱۰۵۹۶ محمد بن عبیدالله بن ابی رافع یروی عن ابیه روی عنه یحیی بن یعلی الاسلمی

[۱۳۷] ابن حبان، أبوحاتم، الثقات، ج۷، ص۴۰۰، تحقیق:السید شرف‌الدین احمد، ناشر:دار الفکر، الطبعه:الاولی، ۱۳۹۵ه – ۱۹۷۵م.

حاکم نیز روایتش را در چند جا تصحیح کرده است: «۳۸۱۷ اخبرنا ابوعبدالله محمد بن علی الصنعانی بمکه حدثنا علی بن المبارک الصنعانی حدثنا یزید بن المبارک حدثنا محمد بن ثور عن بن جریج عن محمد بن عبیدالله بن ابی‌رافع مولی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) …» هذا حدیث صحیح الاسناد ولم یخرجاه.

[۱۳۸] حاکم نیسابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۲، ص۵۳۳، تحقیق:مصطفی عبدالقادر عطا، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ه – ۱۹۹۰.

«۴۸۴۱ اخبرنی ابوسعید احمد بن محمد بن عمرو الاخمسی ثنا الحسین بن حمید بن الربیع ثنا مخول بن ابراهیم النهدی ثنا عبدالرحمن بن الاسود عن محمد بن عبیدالله بن ابی‌رافع عن ابیه عن جده ابی‌رافع رضی الله عنه ان رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) صلی یوم الاثنین وصلت معه خدیجه رضی الله عنها وانه عرض علی علی یوم الثلاثاء الصلاه فاسلم وقال دعنی او آمر ابا طالب فی الصلاه قال فقال رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) انما هو امانه قال فقال علی فاصلی اذا فصلی مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یوم الثلاثاء» هذا حدیث صحیح الاسناد ولم یخرجاه.

[۱۳۹] حاکم نیسابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۲۰۱، تحقیق:مصطفی عبدالقادر عطا، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ه – ۱۹۹۰.

در جای دیگر نیز ایشان را در ضمن فرزندش عون بن محمد توثیق کرده است: وعون هذا هو بن محمد بن عبیدالله بن ابی‌رافع هو و ابوه ثقتان

[۱۴۰] حاکم نیسابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۸۰، تحقیق:مصطفی عبدالقادر عطا، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ه – ۱۹۹۰.

عبیدالله بن ابی‌رافع

عَنْ اَبِیهِ (عبیدالله بن ابی‌رافع)
مراد از عبارت «عن ابیه» عبیدالله بن ابی‌رافع است و اسم ابی‌رافع نیز اسلم است. البته در جای دیگر نیز آمده است که ابورافع اسم‌های دیگری هم داشته است. ابن‌ابی‌حاتم ایشان را معرفی کرده ودر پایان توثیق وی را ذکر کرده است:
۱۴۶۰ عبیدالله بن ابی رافع مولی النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) واسم ابی رافع اسلم وکان هو کاتب علی رضی الله عنه روی عن علی وابی هریره وابیه روی عنه بسر بن سعید والحسن بن محمد سمعت ابی یقول ذلک نا عبدالرحمن قال وسمعت ابی یقول عبیدالله بن ابی رافع ثقه.

[۱۴۱] ابن ابی‌حاتم، عبدالرحمن بن ابی‌حاتم، الجرح والتعدیل، ج۵، ص۳۰۷، ناشر:دار احیاء التراث العربی – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۲۷۱ه ۱۹۵۲م.

بدر‌الدین عینی اسم ابورافع را اسلم، ابراهیم، ثابت و هرمز هم ذکر کرده است: عبیدالله بن ابی رافع المدنی: مولی النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، واسم ابی رافع اسلم، وقیل: ابراهیم، وقیل: ثابت، وقیل: هرمز.

[۱۴۲] عینی، محمود بن احمد، مغانی الاخیار، ج۲، ص۲۷۱.

عبیدالله بن ابی‌رافع از راویان بخاری و مسلم است. ابن‌حبان اسم وی را در کتاب «الثقات» آورده و نشانگر توثیق وی است:
۳۸۹۵ عبیدالله بن علی بن ابی‌رافع مولی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یروی عن جدته سلمی بنت قیس مولاه رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ولها صحبه روی عنه فائد مولی عبیدالله بن علی بن ابی رافع من حدیث الفضل بن سلیمان

[۱۴۳] ابن حبان بن أحمد، أبوحاتم، الثقات، ج۵، ص۶۹، تحقیق:السید شرف‌الدین احمد، ناشر:دار الفکر، الطبعه:الاولی، ۱۳۹۵ه – ۱۹۷۵م.

ابن‌حجر نیز بر توثیق وی تصریح کرده است: ۴۲۸۸ عبیدالله بن ابی‌رافع المدنی مولی النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) کان کاتب علی وهو ثقه من الثالثه ع

[۱۴۴] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۳۷۰، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

نکته مهم این که احمد بن حنبل ایشان را در شمار صحابه آورده است و اگر این‌گونه باشد، بی‌نیاز از توثیق است:
عبیدالله بن اسلم مولی النبی (علیه‌السّلام) یعد فی الکوفیین له صحبه وروایه ان النبی (علیه‌السّلام) کان یقول لجعفر اشبهت خلقی… ذکره بن حبان فی الثقات

[۱۴۵] حسینی، أبوالمحاسن، الاکمال لرجال احمد، ج۱، ص۲۷۹.

ابو‌رافع قبطی

ایشان از صحابه رسول خدا است و نیاز به توثیق ندارد، چرا که صحابه از نظر آنها همه عادل هستند. تنها به ذکر عبارت ابن‌جزری که ایشان را معرفی کرده اکتفا می‌کنیم:
اسلم ابورَافع مولی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم). غلبت علیه کنیته، واختلف فی اسمه، فقال ابن‌المدینی: اسمه اسلم، ومثله قال ابن‌نمیر، وقیل: هرمز، وقیل: ابراهیم، وزوّجه رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مولاته سَلمی، فولدت له عبیدالله بن ابی‌رافع، وکانت سلمی قابله ابراهیم بن رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، وشهدت معه خیبر، وکان عبیدالله خازناً لعلی بن ابی‌طالب، وکاتباً له ایام خلافته.
ابو‌رافع غلام رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است، کنیه‌اش بر اسمش غالب شده است (یعنی به کنیه او را صدا می‌زدند) اما در اسم او اختلاف نظر است. به نقل ابن‌مدینی و ابن‌نمیر اسمش اسلم، و هرمز وابرهیم هم اقوال دیگری است. روسول خدا سلمی را به ازدواجش در آورد و از او عبیدالله بن ابورافع به دنیا آمد. و سلمی قابله حضرت ابراهیم پسر رسول خدا بود که در خیبر نیز همراه رسول خدا بود. و در زمان حضرت علی، عبیدالله خزانه دار و کاتب ایشان بود.

[۱۴۶] ابن‌اثیر، علی بن محمد، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۱، ص۱۲۰، تحقیق: عادل احمد الرفاعی، ناشر: دار احیاء التراث العربی – بیروت/ لبنان، الطبعه: الاولی، ۱۴۱۷ هـ – ۱۹۹۶ م.

از عبارت فوق به دست می‌آید که ایشان صحابه است.

ابو‌ذر غفاری

ایشان هم از صحابه بزرگوار و معروف رسول خدا ست. در نتیجه این روایت معتبر است.

روایت ابوذر و سلمان

در این روایت ابی‌سخیله از ابوذر و سلمان از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) این مطلب را نقل کرده است:
«۶۱۸۴ حدثنا عَلِیُّ بن اِسْحَاقَ الْوَزِیرُ الاَصْبَهَانِیُّ حدثنا اِسْمَاعِیلُ بن مُوسَی السُّدِّیُّ ثنا عُمَرُ بن سَعِیدٍ عن فُضَیْلِ بن مَرْزُوقٍ عن ابی‌سُخَیْلَهَ عن ابی‌ذَرٍّ وَعَنْ سَلْمَانَ قَالا اَخَذَ رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بِیَدِ عَلِیٍّ رضی اللَّهُ عنه فقال اِنَّ هذا اَوَّلُ من آمَنَ بِی وهو اَوَّلُ من یُصافِحُنِی یوم الْقِیَامَهِ وَهَذَا الصِّدِّیقُ الاَکْبَرُ وَهَذَا فارُوقُ هذه الاُمَّهِ یُفَرَّقُ بین الْحَقِّ وَالْبَاطِلِ وَهَذَا یَعْسُوبُ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمَالُ یَعْسُوبُ الظَّالِمِ.»

ابو‌ذر و سلمان گفتند: رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دست علی را گرفته بود فرمود: این نخستین کسی است که به من ایمان آورد، و اولین کسی ایت که در روز قیامت با من مصافحه می‌کند …

[۱۴۷] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۶، ص۲۶۹، تحقیق:حمدی بن عبدالمجید، ناشر:مکتبه الزهراء – الموصل، الطبعه:الثانیه، ۱۴۰۴ه – ۱۹۸۳م.

در روایت دیگر ابی‌سخیله می‌گوید: من و سلمان در ربذه نزد ابوذر رفتیم و در آنجا ایشان این سخن رسول خدا را نقل کرد:
«حدثنی الولید بن صالح، عن یونس بن ارقم، عن وهب بن ابی‌دبی: عن ابی‌سخیله قال: مررت انا وسلمان بالربذه علی ابی‌ذر فقال: انه ستکون فتنه فان ادرکتموها فعلیکم بکتاب الله وعلی بن ابی‌طالب، فانی سمعت رسول الله صلی الله عله وسلم یقول: علی اول من آمن بی، واول من یصافحنی یوم القیامه وهو یعسوب المؤمنین.»
ابو‌سخیله می‌گوید: من و سلمان به ربذه رفتیم و ابوذر گفت: به زودی فتنه‌ای در راه است، اگر آن را درک کردید به کتاب خدا و علی بن ابی‌طالب تمسک کنید؛ زیرا از رسول خدا شنیدم که می‌گفت: علی اولین مؤمن به من است و اولین کسی است که در روز قیامت با من مصافحه می‌کند.

[۱۴۸] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۸.

روایت عمر بن خطاب

این روایت را طبری و سیوطی نقل کرده‌اند:

نقل طبری

طبری در کتابش از طریق عمر بن خطاب شبیه روایت دوم ابوسعید خدری روایتی را از قول رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل کرده است:
«وعن عمر رضی الله عنه قال کنت انا و ابو‌عبیده و ابو‌بکر وجماعه اذ ضرب رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) منکب علی بن ابی‌طالب فقال یا علی انت اول المؤمنین ایمانا وانت اول المسلمین اسلاما وانت منی بمنزله هرون من موسی.»
عمر می‌گوید: من و ابوعبیده و ابوبکر و گروهی نشسته بودیم که رسول خدا دستش را به شانه علی زد و فرمود: ‌ای علی! تو نخستین مؤمن در ایمان آوردن، و نخستین مسلمان در اسلام آوردن هستی. جایگاه تو نسبت به من همانند جایگاه‌ هارون نسبت به موسی است.

[۱۴۹] طبری، احمد بن عبدالله، ذخائر العقبی فی مناقب ذوی القربی، ج۱، ص۵۸، ناشر:دار الکتب المصریه – مصر.

نقل سیوطی

جلال‌الدین سیوطی روایت عمر بن خطاب را این‌گونه آورده است:
«(۱۵۱۰) عن عُمَرَ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: ۳۰ (لَنْ تَنَالُوا عَلِیَّاً فَاِنی سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ یَقُولُ: ثَلاَثَهٌ لاِنْ یَکُونَ لِی وَاحِدَهٌ مِنْهُنَّ اَحَبَّ اِلَیَّ مِمَّا طَلَعَتْ عَلَیْهِ الشَّمْسُ، کُنْتُ عِنْدَ النَّبِی وَعِنْدَهُ ابوبَکْرٍ وَ ابو‌عُبَیْدَهَ بنُ الْجَرَّاحِ، وَجَمَاعَهٌ مِنْ اَصْحَابِ النَّبِی فَضَرَبَ بِیَدِهِ عَلی مَنْکِبِ عَلِیَ فَقَالَ: اَنْتَ اَوَّلُ النَّاسِ اِسْلاَمَاً، وَاَوَّلُ النَّاسِ اِیْمَانَاً، وَاَنْتَ مِنی بِمَنْزِلَهِ‌هاارُونَ مِنْ مُوْسَی) (ابن‌النَّجَّار)»

[۱۵۰] سیوطی، جلال‌الدین، جامع الاحادیث (الجامع الصغیر وزوائده والجامع الکبیر)، ج۲۸، ص۲۹۹.

روایت انس بن مالک

فرمایش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) درباره پیشگامی امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) در اسلام و ایمان آوردن به رسول خدا از طریق انس بن مالک صحابه آن حضرت نیز نقل شده است.

سند اول

«اَخْبَرَنَا الْحَسَنُ بْنُ ابی‌بَکْرٍ، اَخْبَرَنَا ابوسَهْلٍ اَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عبدالله بْنِ زِیَادٍ الْقَطَّانُ، حَدَّثَنَا عبدالله بْنُ رَوْحٍ، حَدَّثَنَا سَلامُ بْنُ سُلَیْمَانَ ابوالْعَبَّاسِ الْمَدَائِنِیُّ، حَدَّثَنَا عُمَرُ بْنُ الْمُثَنَّی، عَنْ ابی‌اِسْحَاقَ، عَنْ اَنَسِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ، قَالَ: قَالَتْ فَاطِمَهُ بِنْتُ رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وَرَضِیَ عَنْهَا: زَوَّجْتَنِی عَلِیًّا حَمْشَ السَّاقَیْنِ، عَظِیمَ الْبَطْنِ، قَلِیلَ الشَّیْءِ، فَقَالَ رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): زَوَّجْتُکِ یَا بُنَیَّهُ اَعْظَمَهُمْ حِلْمًا، وَاَقْدَمَهُمْ سِلْمًا، وَاَکْثَرَهُمْ عِلْمًا وهو سلام بْن سوار الذی روی عنه هشام بْن عمار.»

[۱۵۱] غدادی، احمد بن علی بن ثابت الخطیب، موضح اوهام الجمع والتفریق، ج۲، ص۱۴۸، تحقیق:د. عبدالمعطی امین قلعجی، دار النشر:دار المعرفه – بیروت، الطبعه:الاولی ۱۴۰۷.

ترجمه روایت چند مرتبه گذشت.

سند دوم

ابن‌عساکر در تاریخ مدینه دمشق روایت انس را با این سند نقل کرده است:
«اخبرنا جدی ابوالمفضل یحی بن علی انا ابوالقاسم علی بن محمد انا ابوالحسن علی بن محمد انا ابوالحسن علی بن احمد بن محمد بن داود الرزاز نا ابوعمرو عثمان بن احمد بن السماک نا عبدالله بن روح المدائنی نا سلام بن سلیمان المدائنی نا عمر بن المثنی عن ابی‌اسحاق عن انس بن مالک قال قالت فاطمه زوجتنی علیا حمش الساقین عظیم البط قلیل المشی فقال النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) زوجتک یا بنیه اعظمهم حلما واقدمهم سلما واکثرهم علما.»

[۱۵۲] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۱۳۲، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

سند سوم

البته ابتدای همین روایت، در کتب دیگر هم آمده و اشاره به سند دیگری هم برای آن شده است.
«۲۰۲۰ – حدیث: لما زوج النبی علیاً فاطمه… الحدیث تفرد به عبدالرحمن بن قیس عن شریک عن ابی‌اسحاق عنه، وقال عمر بن المثنی عن ابی‌اسحاق عن انس بن مالک نحو هذا.»

[۱۵۳] مقدسی، محمد بن طاهر، اطراف الغرائب والافراد، ج۳، ص۳۹، تحقیق:محمود محمد محمود حسن نصار/ السید یوسف، دار النشر:دار الکتب العلمیه – بیروت، الطبعه:الاولی ۱۴۱۹ ه – ۱۹۹۸م.

روایت لیلی غفاریه

لیلی غفاریه یکی از زنان صحابیه است که در جنگ‌های رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز شرکت داشته و در پشت جبهه به مداوای مجروحین می‌پرداخته است. ایشان فرمایش آن حضرت را که از زبان عایشه در جنگ بصره شنیده، نقل کرده است.
«۸۵ – حدثنا عبدالسلام بن صالح، قال: نا علی بن‌هاشم، عن ابیه، عن موسی بن القاسم التغلبی، قال: حدثتنی لیلی الغفاریه: انها کانت تخرج مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فی مغازیه تداوی الجرحی، وتقوم علی المرضی. فحدثت ان رسول الله قال لعائشه: هذا علی بن ابی‌طالب اول الناس ایماناً.»
موسی بن قاسم می‌گوید: لیلی غفاریه (که همراه رسول خدا در جنگها برای تداوی مجروحان می‌رفت) گفت: رسول خدا به عایشه گفت: این علی بن ابی‌طالب نخستین شخص از میان مردم است که ایمان آورده است.

[۱۵۴] احمد بن زهیر، اخبار المکیین، ج۱، ص۱۷۷.

گزارش ابن‌عساکر

ابن‌عساکر این روایت را با تفصیل بیشتر گزارش کرده است:
«اخبرنا ابوالبرکات الانماطی انا ابوبکر الشامی انا ابوالحسن العتیقی انا اسماعیل بن یعقوب الصیدلانی نا ابوجعفر العقیلی نا احمد بن القاسم نا احمد بن داود قالا انا عبدالسلام بن صالح نا علی بن‌هاشم حدثنی ابی‌عن موسی بن القاسم التغلبی حدثتنی لیلی الغفاریه قالت کُنْتُ اَخْرُجُ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ فِی مَغَازِیهِ فَاُدَاوِی الْجَرْحَی، وَاَقُومُ عَلَی الْمَرْضَی، فَلَمَّا خَرَجَ عَلِیٌّ بِالْبَصْرَهِ خَرَجْتُ مَعَهُ، فَلَمَّا رَاَیْتُ عَائِشَهَ وَاقِفَهً دَخَلَنِی شَیْءٌ مِنَ الشَّکِّ، فَاَتَیْتُهَا فَقُلْتُ: هَلْ سَمِعْتِ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ فَضِیلَهً فِی عَلِیٍّ؟ قَالَتْ: نَعَمْ، دَخَلَ عَلِیٌّ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ وَهُوَ مَعَ عَائِشَهَ، وَعَلَیْهِ جَرْدُ قَطِیفَهٍ فَجَلَسَ بَیْنَهُمَا، فَقَالَتْ لَهُ عَائِشَهُ: اَمَا وَجَدْتَ مَکَانًا هُوَ اَوْسَعُ مِنْ هَذَا؟ فَقَالَ النَّبِیُّ: یَا عَائِشَهُ دَعِی لِی اَخِی فَاِنَّهُ اَوَّلُ النَّاسِ بِی اِسْلامًا، وَآخِرُ النَّاسِ بِی عَهْدًا عَندَ الْمَوْتِ، وَاَوَّلُ النَّاسِ لِی لِقَاءً یَوْمَ الْقِیَامَهِ»
موسی بن قاسم می‌گوید: لیلی غفاریه گفت: من همراه رسول خدا برای تداوی مجروحان می‌رفتم و از آنها پرستاری می‌کردم. موسی می‌گوید: هنگامی که علی به بصره رفت من نیز همراه ایشان رفتم؛ اما وقتی عایشه را در مقابل علی دیدم شک و تردید برایم دست داد، نزد لیلی رفتم و سؤال کردم آیا از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) درباره علی فضیلتی شنیده‌ای؟ گفت: بلی. رسول خدا در حالی که با عایشه بود و قطیفه‌ای بر خودشان‌انداخته بود علی وارد شد و در میان آنها نشست. عایشه به علی گفت: آیا جای وسیع‌تر از این پیدا نکردی؟ رسول خدا به عایشه گفت: برادرم را رها کن؛ زیرا او نخستین کسی است که به من اسلام آورد، و آخرین شخص است در هنگام مردن با من و اولین کسی است که در روز قیامت مرا ملاقات می‌کند.

[۱۵۵] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۴۵، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

این روایت در بسیاری از منابع اهل‌سنت نقل شده است.

روایت اسماء بنت عمیس

اسماء‌ بنت عمیس (که ابتدا همسر جعفر بن ابی‌طالب بود و پس از شهادت ایشان همسر ابوبکر شد و بعد از فوت او، همسر امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) گردید، نیز این فرمایش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را درباره امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نقل کرده است:
«اخبرنا ابوغالب بن البنا انا ابومحمد الجوهری انا ابومحمد عبدالعزیز بن الحسن بن علی بن ابی‌صابر نا ابوحبیب العباس بن احمد بن محمد البرتی نا اسماعیل یعنی ابن‌موسی نا تلید بن سلیمان ابوادریس عن ابی‌الجحاف عن رجل عن اسماء بنت عمیس قالت قال رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لفاطمه زوجتک اقدمهم سلما واعظمهم حلما واکثرهم علما.»

اسماء بنت عمیس می‌گوید: رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای فاطمه فرمود: تو را به ازدواج کسی‌ در آوردم که در اسلام آوردن پیشگام‌ترین، و از نظر حلم و بردباری بزرگترین و از نظر علم داناترین مردم است.

[۱۵۶] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۱۳۳، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

روایت ابوسعید خدری

ابو‌سعید خدری از صحابه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) این فرمایش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را با چند سند نقل کرده است:

مضمون اول

در سند نخست که از ابوسعید خدری نقل شده، فرمایش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) درباره نخستین مسلمان بودن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) در ضمن داستان دیگر و در قضیه مریضی رسول خدا در خطاب با فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) بیان شده است:
«وعن ابن‌هارون العبدی قال لقیت ابا سعید الخدری (رض) فقلت له: هل شهدت بدراً؟ قال: نعم، فقلت: افلا تحدّثنی بما سمعت من رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فی علیّ (علیه‌السّلام) وفضله؟ قال: بلی اُخبرک انّ رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مرض مرضهً نقه منها، فدخلت علیه فاطمه (علیهاالسّلام) وانا جالس عن یمین النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فلمّا رات فاطمه ما برسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) من الضعف خنقتها العبره حتّی بدت دموعها علی خدّها، فقال لها رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): ما یبکیک یا فاطمه؟ قالت: اخشی الضیعه یا رسول الله، فقال رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): یا فاطمه انّ الله تعالی اطلع الی الارض اطلاعهً علی خلقه فاختار منهم اباک فبعثه نبیّاً، ثمّ اطلع ثانیهً فاختار منهم بعلک فاوحی الیَّ ان انکحه فاطمه فانکحته ایّاکِ واتّخذته وصیّاً. اما علمت انکِ بکرامه الله تعالی ایّاک زوّجک اغزرهم علماً واکثرهم حلماً واقدمهم سلماً؟…»

ابن‌هارون عبدی می‌گوید: ابوسعید خدری را ملاقات کردم برایش گفتم: آیا در بدر حاضر بودی؟ گفت: بلی. گفتم: آیا از آنچه از رسول خدا در فضیلت علی شنیده‌ای با من سخن نمی‌گویی؟ گفت: خبر می‌دهم، رسول خدا مریض شد که از آن خوب شد، فاطمه زهرا ‌بر ایشان وارد شد و من طرف راست حضرت نشسته بودم. وقتی فاطمه ضعیف حضرت را دید اشک‌هایش بر گونه‌هایش جاری شد. رسول خدا به فاطمه فرمود: برای چه گریه می‌کنی؟ فاطمه گفت: می‌ترسم ترا از دست بدهم. رسول خدا فرمود: این فاطمه همانا خداوند نگاهی به زمین کرد و از میان مخلوقاتش پدرت را برگزید و او را پیامبر قرار داد.
دوباره به زمین نگاه کرد از میان آنها شوهرت را برگزید و به سوی من وحی نمود که فاطمه را به ازدواج او در آورم پس تو را به نکاح ایشان در آوردم و او را وصی خودم قرار دادم. آیا می‌دانی که خداوند گرامی داشته ترا به ازدواج با کسی که علمش از همه بیشتر و حملش از همه فزونتر و در اسلام از همه پیشگام‌تر است.

[۱۵۷] مالکی، ابن صباغ، الفصول المهمه فی معرفه الائمه، ج۲، ص۱۱۱۴، تحقیق:سامی الغریری، ناشر:دار الحدیث للطباعه والنشر مرکز الطباعه والنشر فی دار الحدیث – قم، الطبعه الاولی:۱۴۲۲.

مضمون دوم

روایت دوم را که ابوسعید خدری نقل کرده، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) خطاب به امیرمومنان می‌فرمایند:
«حدثنا محمد بن المظفر ثنا عبدالله بن اسحاق ثنا ابراهیم الانماطی ثنا القاسم بن معاویه الانصاری حدثنی عصمه بن محمد عن یحیی بن سعید الانصاری عن سعید بن المسیب عن ابی‌سعید الخدری قال قال رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لعلی وضرب بین کتفیه یا علی لک سبع خصال لا یحاجک فیهن احد یوم القیامه انت اول المؤمنین بالله ایمانا واوفاهم بعهد الله واقومهم بامر الله وارافهم بالرعیه واقسمهم بالسویه واعلمهم بالقضیه واعظمهم مزیه یوم القیامه.»

ابو‌سعید خدری می‌گوید: رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دستش را بر دو شانه علی زد و فرمود: ‌ای علی! تو هفت ویژگی داری که هیچ کسی در قیامت نمی‌تواند با تو محاجه نماید. تو نخستین مؤمن از نظر ایمان آوردن، با وفا‌ترین مردم در پیمان با خدا، استوار‌ترین مردم در امر خدا، مهربان‌ترین مردم نسبت به زیر دستان، عادل‌ترین مردم در برابری، داناترین مردم در قضاوت، و دارای بزرگترین جایگاه و منزلت در قیامت هستی.

[۱۵۸] اصبهانی، احمد بن عبدالله، حلیه الاولیاء وطبقات الاصفیاء، ج۱، ص۶۶، ناشر:دار الکتاب العربی – بیروت، الطبعه:الرابعه، ۱۴۰۵ه.

روایت معاذ بن جبل

معاذ بن جبل از صحابه فرمایش رسول خدا را در خطاب به امیرمؤمنان فرمودند: شما نخستین کسی هستید که به خداوند ایمان آورده‌اید، نقل کرده است:
«حَدَّثَنَا اِبْرَاهِیمُ بْنُ اَحْمَدَ بْنِ ابی‌حُصَیْنٍ، حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عبدالله الْحَضْرَمِیُّ، حَدَّثَنَا خَلَفُ بْنُ خَالِدٍ الْعَبْدِیُّ الْبَصْرِیُّ، حَدَّثَنَا بِشْرُ بْنُ اِبْرَاهِیمَ الاَنْصَارِیُّ، عَنْ ثَوْرِ بْنِ یَزِیدَ، عَنْ خَالِدِ بْنِ مَعْدَانَ، عَنْ مُعَاذِ بْنِ جَبَلٍ، قَالَ: قَالَ النَّبِیُّ: یَا عَلِیُّ اَخْصِمُکَ بِالنُّبُوَّهِ، وَلا نُبُوَّهَ بَعْدِی، وَتَخْصِمُ النَّاسَ بِسَبْعٍ وَلا یُحَاجُّکَ فِیهَا اَحَدٌ مِنْ قُرَیْشٍ، اَنْتَ اَوَّلُهُمْ اِیمَانًا بِاللَّهِ، وَاَوْفَاهُمْ بِعَهْدِ اللَّهِ، وَاَقْوَمُهُمْ بِاَمْرِ اللَّهِ، وَاَقْسَمُهُمْ بِالسَّوِیَّهِ، وَاَعْدَلُهُمْ فِی الرَّعِیَّهِ، وَاَبْصَرُهُمْ بِالْقَضِیَّهِ، وَاَعْظَمُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ مَزِیَّهً.»

معاذ بن جبل می‌گوید: رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به علی (علیه‌السّلام) فرمود: تو در تمامی فضائل با من مشارکت داری مگر نبوّت که بر تو غالب شدم، زیرا پیامبری پس از من نیست. اما در هفت خصلت بر همه مردم غالب آمدی و کسی از قریش در این خصایل و ویژگی‌ها بر تو پیروز نخواهد شد و آن ویژگیها عبارتند از این که نخستین فردی که به خدا ایمان آورد و به پیمان الهی از همه باوفاتر، و در انجام اوامر خدا مقاوم‌تر و در تقسیم اموال به تساوی از همه برتر و در عدالت و داد در بین رعیت از همه دادگرتر و در امور قضایی از همه آگاهتر و در روز قیامت نزد خداوند از همه ممتازتر تو هستی.

[۱۵۹] اصبهانی، احمد بن عبدالله، حلیه الاولیاء وطبقات الاصفیاء، ج۱، ص۶۵، ناشر:دار الکتاب العربی – بیروت، الطبعه:الرابعه، ۱۴۰۵ه.

در این روایت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هفت ویژگی را برای امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) ذکر کرده است که دیگر افراد قریش آن را ندارند و یکی از آنها نخستین مؤمن بودن ایشان است.

روایت عبدالله بن مسعود

عبدالله بن مسعود می‌گوید: یک زمانی مکه آمدم دیدم سه نفر (یک مرد، یک زن و یک کودک) رو به حجر الاسود ایستادند و نماز می‌خوانند، عباس بن عبدالمطلب به ما گفت: این پسر برادرم محمد و آن دیگری پسر برادرم علی و آن خانم همسر محمد است که معتقد به دین جدید شده‌اند. متن روایت به نقل طبرانی از ابن‌مسعود این چنین است:

«حدثنا عَبْدَانُ بن اَحْمَدَ ثنا یحیی بن حَاتِمٍ الْعَسْکَرِیُّ ثنا بِشْرُ بن مِهْرَانَ ثنا شَرِیکٌ عن عُثْمَانَ بن الْمُغِیرَهِ عن زَیْدِ بن وَهْبٍ عَنِ بن مَسْعُودٍ قال اَوَّلُ شَیْءٍ عَلِمْتُ من اَمْرِ رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قَدِمْتُ مَکَّهَ فی عُمُومَهٍ لی فَاُرْشِدْنَا علی الْعَبَّاسِ بن عبدالمُطَّلِبِ فَانْتَهَیْنَا الیه وهو جَالِسٌ الی زَمْزَمَ فَجَلَسْنَا الیه فَبَیْنَا نَحْنُ عِنْدَهُ اِذْ اَقْبَلَ رَجُلٌ من بَابِ الصَّفَا اَبْیَضُ تَعْلُوهُ حُمْرَهٌ له وَفْرَهٌ جَعْدٌ الی اَنْصَافِ اُذُنَیْهِ اَشَمُّ اَقْنَی اَذْلَفُ بَرَّاقُ الثنَایَا اَدْعَجُ الْعَیْنَیْنِ کَثُّ اللِّحْیَهِ دَقِیقُ الْمَسْرُبَهَ شَثْنُ الْکَفَّیْنِ وَالْقَدَمَیْنِ علیه ثَوْبَانِ اَبْیَضَانِ کَاَنَّهُ الْقَمَرُ لَیْلَهَ الْبَدْرِ یَمْشِی علی یَمِینِهِ غُلامٌ اَمْرَدُ حَسَنُ الْوَجْهِ مُرَاهِقٌ او مُحْتَلِمٌ تَقْفُوهُمُ امْرَاَهٌ قد سَتَرَتْ مَحَاسِنَهَا حتی قَصَدَ نحو الْحَجَرِ فَاسْتَلَمَهُ ثُمَّ اسْتَلَمَ الْغُلامُ ثُمَّ اسْتَلَمَتِ الْمَرْاَهُ ثُمَّ طَافَ بِالْبَیْتِ سَبْعًا وَالْغُلامُ وَالْمَرْاَهُ یَطُوفَانِ معه ثُمَّ اسْتَلَمَ الرُّکْنَ وَرَفَعَ یَدَیْهِ وَکَبَّرَ وَقَامَ الْغُلامُ عن یَمِینِهِ وَرَفَعَ یَدَیْهِ وَقَامَتِ الْمَرْاَهُ خَلْفَهُمَا فَرَفَعَتْ یَدَیْهَا وَکَبَّرَتْ وَاَطَالَ الْقُنُوتَ ثُمَّ رَکَعَ فَاَطَالَ الرُّکُوعَ ثُمَّ رَفَعَ رَاْسَهُ مِنَ الرُّکُوعِ فَقَنَتَ وهو قَائِمٌ ثُمَّ سَجَدَ وَسَجَدَ الْغُلامُ وَالْمَرْاَهُ معه یَصْنَعَانِ مِثْلَ ما یَصْنَعُ وَیَتَّبِعَانِهِ قال فَرَاَیْنَا شیئا لم یَکُنْ نَعْرِفُهُ بِمَکَّهَ فانکرنا فَاَقْبَلْنَا علی الْعَبَّاسِ فَقُلْنَا یا اَبَا الْفَضْلِ اِنَّ هذا الدِّینَ لم نَکُنْ نَعْرِفُهُ فِیکُمْ اَشَیْءٌ حَدَثَ قال اَجَلْ وَاللَّهِ اَمَا تَعْرِفُونَ هذا قُلْنَا لا قال هذا بن اَخِی محمد بن عبدالله وَالْغُلامُ عَلِیُّ بن ابی‌طَالِبٍ وَالْمَرْاَهُ خَدِیجَهُ بنتُ خُوَیْلِدٍ اَمَ وَاللَّهِ ما علی ظَهْرِ الاَرْضِ اَحَدٌ یَعبدالله علی هذا الدِّینِ اِلا هَؤُلاءِ الثَّلاثَهُ»

ابن مسعود می‌گوید: نخستین چیزی که از رویّه و روش پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آموختم، در این رابطه بود که به اتفاق عموهایم وارد مکه شدیم و خواستیم به پاره‌ای از تحقیقاتی که در نظر داشتیم، دست یابیم، مردم ما را به دیدار «عباس بن عبدالمطلب» راهنمائی کردند. به این منظور به دیدار او شتافتیم. در آن هنگام در کنار چاه زمزم نشسته بود، ما که مشتاق دیدارش بودیم، در نزد او قرار گرفتیم. آنگاه مردی از باب «صفا»، وارد مسجدالحرام شد که چهره گندم گون داشت و موهای مجعّد او گوشش را فرا گرفته، بینیش کشیده و تنگ پرده بود، دندان‌هایش از سپیدی می‌درخشید و چشمهایش سیاه فام بود، محاسنش انبوه و دست و پایش پرگوشت بود. دو جامه سپید بر‌اندامش افتاده بود و چهره مبارکش مانند ماه شب چهارده می‌درخشید، در جانب راست او جوان زیبا چهره‌ای که به حدّ بلوغ رسیده- یا نرسیده- حرکت می‌کرد و در پشت سر او زنی قرار داشت که کاملا خود را پوشیده بود و به این ترتیب به سوی «حجرالاسود» می‌رفتند که وقتی به حجر رسیدند، نخست آن مرد که پیشاپیش حرکت می‌کرد، استلام حجر نمود پس از او، آن جوان به استلام حجر پرداخت و بعد از جوان، آن زن استلام حجر نمود. بعد از استلام حجر، هفت مرتبه به طواف خانه کعبه پرداختند. در این رابطه از «ابو‌الفضل» (عباس بن عبدالمطلب)، پرسیدم: آیا این رویّه ویژه شما بوده است که ما از چگونگی آن اطلاعی نداریم و یا رویّه تازه‌ای است که پیش آمده است؟ عباس قبل از پاسخ، به معرفی آنان پرداخت، گفت: این مرد برادرزاده‌ام، محمد بن عبدالله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، و آن نوجوان، علی بن ابیطالب (علیه‌السّلام) است و آن زن، خدیجه کبری (علیهاالسّلام)، همسر محمّد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است و گفتنی است که در تمام روی زمین، از کسی شنیده نشده است که خدا را به این دین و آئین، عبادت کند و تنها این سه تن هستند که به این آئین، رفتار می‌کنند.

[۱۶۰] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۱۰، ص۱۸۳، تحقیق:حمدی بن عبدالمجید، ناشر:مکتبه الزهراء – الموصل، الطبعه:الثانیه، ۱۴۰۴ه – ۱۹۸۳م.

روایت ابوایوب انصاری

ابو‌ایوب انصاری یکی دیگر از صحابه مخلص رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و از ارادتمندان خاص امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) است. ایشان نیز از رسول خدا نقل کرده است که علی با آن حضرت هفت سال قبل از همه نماز گذارده است:
اخبرنا ابوالقاسم هبه‌الله بن عبدالله الواسطی انا ابوبکر الخطیب انا ابوالفرج عبدالوهاب بن الحسین بن عمر بن برهان البغدادی بصور نا محمد بن المظفر نا ابوجعفر محمد بن الحسین بن حفص الخثعمی بالکوفه نا عباد بن یعقوب نا علی بن‌هاشم عن ابن‌ابی‌رافع عن عبدالله بن عبدالرحمن الحرمی عن ابیه عن ابی‌ایوب قال قال رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لَقَدْ صَلَّتِ الْمَلَائِکَهُ عَلَیَّ وَ عَلَی عَلِیٍّ سَبْعَ سِنِینَ ِ لِاَنَّا کُنَّا نُصَلِّی وَ لَیْسَ مَعَنَا اَحَدٌ غَیْرُنَا.
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: فرشتگان بر من و علی مدت هفت سال رحمت می‌فرستادند برای اینکه جز علی بن ابی طالب دیگری با من نماز نمی‌خواند.

[۱۶۱] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۳۹، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

روایت جابر بن عبدالله

اخبرنا ابوبکر محمد بن عبدالباقی انا ابومحمد الجوهری املاء انا ابوالحسین محمد بن المظفر بن موسی الحافظ نا ابوالحسن علی بن احمد بن مروان المصری نا الزبیر بن بکار حدثنی بکر بن حارثه
ح واخبرنا ابوعلی الحداد فی کتابه وحدثنی ابومسعود الاصبهانی عنه انا ابونعیم الحافظ ناعبدالله بن عبدالوهاب قرات علیه من اصله نا عبدالله بن اسحاق ابومحمد بن الخرائطی البغدادی نا محمد بن ابی‌یعقوب الدینوری نا عبدالله بن محمد البلوی ناعماره بن زید حدثنی بکر بن حارثه عن الزهری عن عبدالرحمن بن کعب بن مالک عن جابر بن عبدالله قال سمعت علیا ینشد رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وفی حدیث ابی‌مسعود ینشد ورسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یسمع:
«جابر بن عبدالله انصاری» نقل کرده است که گفت: در یکی از اوقات که حضرت علی (علیه‌السّلام) در حضور پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) شرفیاب بود، این ابیات را انشا نمود و پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هم گوش فرا می‌داد:
اَنَا اَخُو الْمُصْطَفَی لَا شَکَّ فِی نَسَبِی مَعَهُ رُبِّیتُ وَ سِبْطَاهُ هُمَا وَلَدِی‌•••••جَدِّی وَ جَدُّ رَسُولِ اللَّهِ مُنْفَرِدٌ وَ فَاطِمُ زَوْجَتِی لَا قَوْلُ ذِی فَنَد
صَدَّقْتُهُ وَ جَمِیعُ النَّاسِ فِی بُهَمٍ مِنَ الضَّلَالَهِ وَ الْاِشْرَاکِ وَ النَّکَد•••••فَالْحَمْدُ لِلَّهِ شُکْراً لَا شَرِیکَ لَهُ الْبَرِّ بِالْعَبْدِ وَ الْبَاقِی بِلَا اَمَد
زاد الحداد فتبسم رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وقال صدقت یا علی.
من برادر پیغمبری هستم که از سوی خدا برای راهنمائی بندگان او انتخاب شده است، و مانند دیگران که شک و شبهه در نسب آنان موجود است، شک و شبهه در نسب من وجود ندارد. به دست او تربیت شدم و دو فرزند من، دو نواده او هستند. جد من و جد او، یکی است و به راستی دختر ارجمند او حضرت فاطمه زهرا (علیهاالسّلام)، همسر من است. در حالی که همه مردم در تاریکی به سر می‌بردند و ظلمت و شرک سراپای آنان را فرا گرفته بود، به حضرت او ایمان آوردم و نبوت او را تصدیق کردم اینک، از خدای بی‌انباز شکرگزارم که همواره پایدار است و خلق خدا از حضرتش بهره‌مندند.
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از شنیدن این ابیات خرسند شد و لبخند محبت آمیزی بر لبان حضرتش نقش بست و فرمود: آنچه که گفتی راست بود.

[۱۶۲] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۵۲۲، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

روایت سبیعی

ابو‌اسحاق سبیعی یکی از تابعان، نیز روایت کرده است که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) را اولین مسلمان معرفی کرده است.
عبدالرزاق صنعانی روایت وی را با این سند صحیح نقل کرده است:
۹۷۸۳ عبدالرزاق عن وکیع بن الجراح قال اخبرنی شریک عن ابی‌اسحاق ان علیا لما تزوج فاطمه قالت للنبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) زوجتنیه اعیمش عظیم البطن فقال النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لقد زوجتکه وانه لاول اصحابی سلما واکثرهم علما واعظمهم حلما.
ابو‌اسحاق می‌گوید: هنگامی‌که فاطمه ازدواج کرد، به پدرش پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: مرا به ازدواج شکم کنده در آوردی؟ پیامبر فرمود: تو را به ازواج او در آوردم، چون نخستین اصحاب من بود که اسلام آورد، و دارای بیشترین علم و بزرگترین حلم از میان صحابه است.

[۱۶۳] صنعانی، عبدالرزاق، مصنف عبدالرزاق، ج۵، ص۴۸۹.

تصحیح هیثمی

هیثمی بعد از نقل روایت، سند آن را صحیح می‌داند و می‌گوید:
وعن ابی‌اسحاق ان علیا لما تزوج فاطمه قالت للنبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) زوجتنیه اعیمش عظیم البطن فقال النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لقد زوجتکه وانه لاول اصحابی سلما واکثرهم علما واعظمهم حلما رواه الطبرانی وهو مرسل صحیح الاسناد.

[۱۶۴] هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۰۱، ناشر:دار الریان للتراث/‌ دار الکتاب العربی – القاهره، بیروت – ۱۴۰۷ه.

روایت سلیمان بن سالم

مغازلی در کتاب «مناقب» روایت بسیار طولانی را از سلیمان از اعمش با سه سند نقل کرده که در آن ابوجعفر منصور دوانقی بهترین فضائل امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) برای سلیمان در زمان حکومتش بازگو می‌کند و از جمله این فضائل این است که علی (علیه‌السّلام) پیشگام‌ترین فرد در اسلام آوردن است.
اکنون روایت را با ترجمه آن به محضر عاشقان و محبان و پیروان امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) تقدیم می‌کنیم:

«۳۰۷ – اخبرنا ابوطالب محمد بن احمد بن عثمان بن الفرج بن الازهر الصیرفیّ البغدادی رحمه الله قَدِمَ علینا واسطاً حدّثنا ابوبکر محمد بن الحسن بن سلیمان حدثنا عبدالله بن محمد بن عبدالله العُکْبَریّ حدثنا ابوالقاسم عبدالله بن عتّاب العبدیّ حدثنا عُمر بن شبّه بن عَبیده النُّمیریّ قال: حدثنی المدائنی قال: وَجّه المنصور الی الاعمش یدعوه قال: وحدّثنا محمد بن الحسن حدّثنا عبدالله بن محمد بن عبدالله العُکبریّ حدثنا عبدالله بن عتّاب بن محمد حدثنا الحسن بن عَرَفَه حدثنا ابومُعاویه قال: حدثنا الاعمش قال: ارسل الیّ المنصور وحدّثنا محمد بن الحسن حدثنا عبدالله بن محمد بن عبدالله (العُکبریّ حدثنا عبدالله) بن عتّاب بن محمد العبدیّ حدثنا احمد بن علیّ العمِّی حدثنا ابراهیم بن الحکم قال: حدثنی سلیمان بن سالم حدّثنی الاعمش قال: بعث الیّ ابوجعفر المنصور – وقد دخل حدیث بعضهم فی بعض واللّفظ لِعُمَرَ بن شَبّه قال: وجّه الیّ المنصورُ فقلت للرسول: لما یریدنی امیر المؤمنین؟ قال: لا اعلم، فقلت: ابلغه انّی آتیه، ثمّ تفکّرتُ فی نفسی فقلت: ما دعانی فی هذا الوقت لخیر، ولکن عسی ان یسالنی عن فضائل امیرالمؤمنین علیّ بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) فان اخبرته قَتَلنی. قال: فتطهّرتُ ولَبِستُ اکفانی وتحنّطتُ ثمّ کتبت وصیّتی ثمّ صرت الیه فوجدت عنده عمرو بن عُبید فحمدت الله تعالی علی ذلک وقلت: وجدت عنده عون صدق من اهل النصره. فقال لی: ادن یا سلیمان! فدنوت. فلمّا قرُبتُ منه اقبلتُ علی عمرو بن عُبید اُسائله، وفاح مِنّی ریح الحُنوط. فقال: یا سلیمان ما هذه الرائحه؟ والله لتصْدُقَنِّی والاّ قتلتُک. فقلت: یا امیرالمؤمنین اتانی رسولک فی جَوف اللیل فقلت فی نفسی: ما بعث الیّ امیرالمؤمنین فی هذه السّاعه الاّ لیسالنی عن فضائل علیّ، فان اخبرته قتلنی، فکتبتُ وصیّتی ولبستُ کفَنی وتحنّطتُ.»

از سلیمان اعمش نقل شده است که گفت: پیک ابوجعفر منصور در نیمه شب مرا به حضور وی فراخواند و گفت: ابوجعفر بی‌درنگ در این وقت تو را احضار نموده است به وی گفتم: امیرالمؤمنین در این وقت غیر مناسب به چه علت مرا احضار نموده؟ گفت: نمی‌دانم، گفتم: به او ابلاغ کن که پس از دقایقی نزد شما حاضر خواهم شد، اما با خود گفتم: احضار در چنین وقتی قطعا به خاطر امر خیری نیست، شاید به این علت باشد که از من فضائل علی بن ابی طالب (علیه‌السّلام) بپرسد و اگر پاسخ گویم، حتما مرا خواهد کشت از این رو غسل نمودم و کفنم را پوشیدم و حنوط زدم و وصیت‌های لازم را نوشتم و به خانواده‌ام سپردم و راهی کاخ منصور شدم، زمانی که به مجلس وی وارد شدم، دوست دیرینه‌ام عمرو بن عبید بصری را نزد او دیدم، از این رو قلبم شادمان و روحم از اضطراب و دلهره آسوده گردید، چرا که می‌دانستم وی از من دفاع خواهد کرد به هر حال پس از سلام و ابلاغ تحیت در گوشه‌ای نشستم؛ منصور به من گفت از آنجا برخیز و نزد من بیا به او نزدیک شدم و با عمرو بن عبید به احوالپرسی پرداختم، اما بوی کافور، هوای مجلس را فراگرفته بود، منصور به من گفت: این بوی از چیست؟ گفتم: به خاطر یک امر ضروری، گفت: اگر حقیقت را نگویی تو را خواهم کشت! گفتم: ‌ای امیر المؤمنین، پیک شما در نیمه شب، مرا به حضور فراخواند، با خود گفتم این احضار نابهنگام، جز پرسش درباره فضائل علی (علیه‌السّلام) علت دیگری ندارد و اگر بپرسد کتمان نخواهم کرد، در نتیجه به قتل من منتهی می‌شود! به همین علت غسل کردم و حنوط نمودم و کفن پوشیدم و نزد شما آمدم، اکنون این من و این شما.

«فاستوی جالساً وهو یقول: لا حَولَ ولا قُوّه الاّ بالله العلیِّ العظیم. ثمّ قال: اتدری یا سلیمان ما اسمی؟ قلت: نعم یا امیرالمؤمنین قال: ما اسمی؟ قلت عبدالله الطویل بن محمد بن علیّ بن عبدالله بن عباس بن عبدالمُطلب قال: صدقت. فاخبرنی باللهِ وبقرابتی من رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) کم رویت فی علیٍّ من فضیله من جمیع الفقهاء وکم یکون؟ قلت: یسیر یا امیرالمؤمنین قال: علی ذاک. قلت: عشرهُ آلاف حدیث وما زاد. قال: فقال: یا سلیمان لاُحدّثنّک فی فضائل علی (علیه‌السّلام) حدیثین یاکلان کلّ حدیث رویته عن جمیع الفقهاء، فان حلفتَ لی ان لا ترویهما لاحد من الشیعه حدّثتُک بهما، فقلت: لا احلِفُ ولا اُخبر بهما احداً منهم.»

منصور در حالی که تکیه زده بود به روی دو زانو نشست، گویا آمادگی خود را برای شنیدن سخنانم اعلام می‌نمود، سپس گفت: به خدا پناه می‌برم از این که بیگناهی را به قتل برسانم، هم اکنون بگو، من چه نام دارم و آیا اسم مرا می‌دانی؟ گفتم: آری، اسم تو عبدالله بن منصور فرزند محمد بن علی بن عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب است، گفت: راست گفتی، اکنون تو را به خدا و قرابتم به رسول اللَّه سوگند می‌دهم، حدود اطلاعات تو و دیگر دانشمندان درباره فضائل علی (علیه‌السّلام) چه قدر است، گفتم مقدار‌ اندکی، حدود ده هزار حدیث و کمی بیشتر! منصور گفت: سلیمان هم اکنون دو حدیث در فضائل علی (علیه‌السّلام) برای تو بازگو می‌کنم که مجموع احادیث تو و دیگر فقها را در کام خود بگیرند یعنی مجموع احادیث را با مفهوم وسیع این دو حدیث نمی‌توان برابر دانست، اما به این شرط که برای هیچ کس از شیعیان وی بازگو نکنی و بر تعهدت سوگند یاد نمایی گفتم: اما سوگند نه، ولی هرگز برای کسی بازگو نمی‌کنم.

«فقال: کنتُ‌هارباً من بنی مروان وکنت ادور البلدان اتقرّب الی الناس بحبّ علیّ وفضائله، وکانوا یُؤوُنَنی ویُطعِمونَنی ویُزوِّدوننی ویُکرِّمونی ویُحَمِّلونی حتّی وردتُ بلاد الشام، واهل الشام کلّما اصبحوا لعنوا علیاً (علیه‌السّلام) فی مساجدهم، لانّ کلّهم خوارج واصحاب معاویه. فدخلت مسجداً وفی نفسی منهم ما فیها فاُقیمت الصلوهُ فصلّیتُ الظهر وعلیَّ کساء خَلِق، فلمّا سلّم الامام، اتّکا علی الحائط واهلُ المسجد حضور فجلست فلم ار احداً منهم یتکلّم توقیراً لامامهم، فاذا بصبیّین قد دخلا المسجد، فلمّا نظر الیهما الامام، قال: ادخلا مَرحباً بکما ومرحَباً بمن اسماکما باسمائهما، والله ما سمّیتُکما باسمائهما الاّ بحبِّ محمّد وآل محمّد. فاذا احدهما یقال له الحسن والآخر الحسین. فقلت فیما بینی وبین نفسی: قد اصبتُ الیوم حاجتی، ولا قوّه الاّ بالله. وکان شابٌّ الی یَمینی فسالته: من هذا الشیخ؟ ومن هذان الغلامان؟ فقال: الشیخ جدّهما، ولیس فی هذه المدینه احد یحبُّ علیاً (علیه‌السّلام) غیر هذا الشیخ، ولذلک سمّاهما الحسن والحسین، فقمت فَرِحاً وانّی یومئذ لصارم لا اخاف الرّجال، فدنوت من الشیخ فقلت: هل لک فی حدیث اُقِرُّ به عَینَک؟ قال: ما احوَجَنی الی ذلک، وان اقررتَ عینی اقررتُ عینَک.»

آن‌گاه گفت: در آن زمان که از دولت بنی‌مروان می‌ترسیدم و از شهری به شهر دیگر متواری بودم برای جلب محبت مردم که دوستان علی (علیه‌السّلام) بودند به نشر فضائل و مناقب آن جناب همّت گمارده و در هر جا به تناسب حال، در جمع مردم دل باخته علی (علیه‌السّلام) فضائل او را بازگو می‌کردم و با احترام کم نظیر مردم مواجه می‌شدم و به خانه‌هایشان دعوت می‌کردند و وسایل پذیرایی را به نیکوترین وجهی در اختیارم قرار می‌دادند، تا این که به بلاد شام رسیدم و بر خلاف معمول جاهای دیگر، مردم آنجا که از خوارج و یاران معاویه بودند، هر بامداد در مساجد علی (علیه‌السّلام) را لعن و ناسزا می‌گفتند. (۱) یکی از روزها به هنگام ظهر به صورت ناشناس و با لباس کهنه‌ای که به تن داشتم به مسجدی وارد شدم، با توجه به سابقه دیرینه مردم آنجا، دلم در اضطراب بود که نکند کسی مرا بشناسد و به مقامات حکومتی تحویل دهد. نماز جماعت بر پا شد و من نماز ظهر را به جای آوردم در حالی که عبایی کهنه به تن داشتم؛ وقتی امام جماعت نماز را به پایان برد، به دیوار مسجد تکیه نمود و نمازگزاران دور او اجتماع کردند و به پاس احترام او هیچ کس سخن نمی‌گفت.
در آن حال دو پسر بچه وارد مسجد شدند و چون امام مسجد آنها را دید بغل گشود و به آنها گفت: فرزندانم بیایید، سپس آنها را در آغوش کشید و به آنها مرحبا گفت و به نام آنها احترام گذارد و گفت: به خدا قسم که، آن اسمی که شما را به آن نام‌گذاری نمودم جز محبت محمد و آل محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) انگیزه‌ای نداشتم (با شنیدن این سخن به فکر نام آن دو کودک بودم که اینها چه نام دارند) در آن حال شنیدم به یکی حسن و به دیگری حسین می‌گفتند، از دیدن این منظره بسی شادمان شدم و با خود گفتم امروز به آرزوی خود نائل شدم، اما برای تحقیق و بررسی بیشتر به جوانی که در کنارم نشسته بود پرسیدم: امام مسجد کیست؟ و این دو کودک با او چه نسبتی دارند؟ گفت: این شیخ جدّ این دو کودک است و اضافه نمود که در این شهر جز این شیخ کسی محبت علی را ندارد و به همین علت این دو کودک را به نام حسن و حسین نام‌گذاری نموده است، این سخن بر خوشحالی و شادمانیم افزود با شتاب از جای برخاسته و گفتم: امروز من شمشیر برنده‌ام و از کسی نمی‌ترسم، پس به آن شیخ نزدیک شدم و گفتم: ‌ای شیخ من تو را از دوستان اهل‌بیت (علیه‌السّلام) می‌دانم اگر مایل باشی، روایتی در شان آنها برایت بازگویم که باعث چشم روشنی و موجب خورسندیت گردد! گفت: آری چه قدر به ذکر چنین حدیثی نیازمندم و اگر با بیان آن چشم من را روشن کنی من هم موجب شادمانی تو را فراهم خواهم نمود.

«فقلت: حدثنی ابی‌عن جدّی عن ابیه عن رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فقال لی: من والدک؟ ومن جدُّک؟ فلمّا عرفتُ انه یرید اسماء الرجال فقلت: محمد بن علیّ بن عبدالله بن العباس قال: کنا مع النبیّ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فاذا فاطمه (علیهاالسّلام) قد اقبلَت تبکی فقال النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): ما یبکیکِ یا فاطمه؟ قالت: یا اباه انّ الحسن والحسین قد عَبرا او قد ذهبا منذ الیوم ولا ادری این هما؟ وانّ علیاً یمشی علی الدّالِیَه منذ خمسه ایّام یَسقی البستان وانّی قد طلبتُهما فی منازلک فما حسستُ لهما اثراً، واذا ابوبکر عن یمینه فقال: یا ابا بکر! قُم فاطلُب قُرّتی عَینی ثمّ قال: یا عُمر قم فاطلبهما، یا سلمان یا ابا ذرّ یا فلان یا فلان قال: فاحصینا علی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) سبعین رجلاً بعثهم فی طلبهما وحثّهم فرجعوا ولم یصیبوهما. فاغتمّ النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لذلک غمّاً شدیداً ووقف علی باب المسجد وهو یقول: بحقّ ابراهیم خلیلک وبحقّ آدم صَفیّک ان کانا – قُرّتی عَینی وثَمَرتی فؤادی – اخذا بَرّاً او بَحراً فاحفظهما او سلِّمهُما، فاذا جبریل (علیه‌السّلام) قد هبط فقال: یا رسول الله انّ الله یُقرِئک السلام ویقول لک: لا تحزن ولا تغتمّ! الصبیان فاضلان فی الدُّنیا فاضلان فی الآخره، وهما فی الجنّه وقد وکلت بهما ملکاً یحفظهما اذا ناما واذا قاما.»

گفتم: پدرم از جدم و او از پدرش، از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل کرده است، اما شیخ فورا در سخنم پرید و گفت: پدر و جد تو و پدرش کیست؟ گفتم: محمد بن علی بن عبدالله بن عباس، (۱) آن‌گاه به نقل روایت پرداختم که ابن‌عباس گفت: من و جماعتی نزد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مشرف بودیم که ناگهان فاطمه (علیهاالسّلام) در حالی که اشک می‌ریخت به حضور رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رسید، آن جناب پرسید دخترم چرا گریانی، امیدوارم هرگز چشم تو را گریان نبینم! عرض کرد: پدر جان! حسن و حسین از بامداد تا به حال ناپدید شده‌اند و از آنها اطلاعی ندارم، در منازل همسران شما و جاهای دیگر نیز از آنها جستجو کردم و اثری از آنها نیافتم، و پنج روز است که علی به آبیاری درختان مشغول است و به خانه بازنگشته، تا از آنها تفحص نماید، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به ابوبکر که در سمت راستش نشسته بود، دستور داد، تا به جستجوی آنان برخیزد و به عمر و سلمان و ابوذر و گروهی از یاران که وقتی آنها را شمارش نمودیم هفتاد نفر می‌شدند فرمود: برخیزید و از نور دیدگانم خبری بیاورید! یاران پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) همگی به تفحص پرداختند، اما آنها را نیافته و بدون هیچ گونه اطلاعی بازگشتند! رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از این حادثه غیر منتظره آزرده خاطر گردید و برای دعا و نیایش راهی مسجد شد و در آنجا دست به دعا برداشت و عرض کرد: پروردگارا! به حق ابراهیم خلیلت و به حق آدم صفیّت اگر نور دیدگان و میوه‌های قلبم، راه دریا و یا خشکی در پیش گرفته‌اند، آنها را محافظت نما و سالم به من بازگردان! در آن حال جبرئیل (علیه‌السّلام) نازل شد و عرض کرد: یا رسول اللَّه! پروردگارت تو را درود می‌فرستد و می‌فرماید: هیچ گونه‌اندوهی درباره آنها به خویش راه مده، آن دو کودک در دنیا و آخرت صاحب فضیلت‌اند و جایگاه آنان در بهشت است. هم اکنون فرشته‌ای بر آنها موکّل نموده‌ام تا در خواب و بیداری نگهبان آنها باشد.

«ففرح رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرحاً شدیداً ومضی وجبریل عن یمینه والمسلمون حوله، حتّی دخل حَظِیرهَ بنی النجّار فسلّم علی ذلک الملک الموکّل بهما، ثمّ جثا النبیّ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی رُکبَتَیه واذا الحسن مُعانِقاً للحسین، وهما نائمان، وذلک الملک قد جعل احدی جناحیه تحتهما والآخر فوقهما، وعلی کلِّ واحد منهما دَرّاعه من شعر او صوف والمداد علی شفتیهما، فما زال النبیُّ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یلثِمُهما حتّی استیقظا فحمل النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) الحسن، وحمل جبریل الحسین، وخرج النبیُّ صلّی الله علیه وآله من الحَظِیره.»

رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از این مژده بسیار شادمان گردید و به راه افتاد، در حالی که جبرئیل امین در سمت راست و مسلمانان دور وی بودند و به باغ بنی‌نجار رفتند رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بر آن فرشته موکّل درود فرستاد، سپس بر سر زانو به زمین نشست و دید حسن (علیه‌السّلام) دست بر گردن حسین (علیه‌السّلام)‌ انداخته و هر دو به خواب رفته‌اند و آن فرشته یک بال خود را زیر‌انداز و بال دیگرش را روانداز آنان قرار داده است، و آن دو هر یک لباس بلند از پشم و یا مو، بر تن داشتند و اثر مداد بر لب‌های آنها بود، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مرتب آن دو را می‌بوسید تا زمانی که از خواب بیدار شدند، آن جناب حسن (علیه‌السّلام) را و جبرئیل حسین (علیه‌السّلام) را برداشته از باغ خارج شدند.

«قال ابن‌عبّاس: وجدنا الحسن عن یمین النبیّ صلّی الله علیه وعلی آله والحسین عن یَساره وهو یُقَبِّلُهما ویقول: من احبّکما فقد احبّ رسول الله ومن ابغضکما فقد ابغض ر سول الله. فقال ابوبکر: یا رسول الله اعطنی احدهما احمِلُه! فقال له رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): نعم المحموله ونعم المَطِیّه تحتهما، فلمّا ان صار الی باب الحَظِیره لقیه عمر فقال له مثل مقاله ابی‌بکر فردّ علیه رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) کما ردّ علی ابی‌بکر فراینا الحسن مُتشَبّثاً بثوب رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مُتّکِیاً بالیمین علی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ووجدنا یَدَ النبیّ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی راسه. فدخل النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) المسجد.»

ابن عباس گوید: بعد از خروج از باغ حسن (علیه‌السّلام) را در سمت راست و حسین (علیه‌السّلام) را در سمت چپ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دیدم که مرتبا صورت آنها را غرق در بوسه کرده و می‌فرمود: هر کس شما را دوست داشته باشد، پیامبر خدا را دوست داشته و هر کس کینه شما را در دل داشته باشد، با پیامبر دشمنی ورزیده است. ابو‌بکر گفت: یا رسول اللَّه! اجازه دهید یکی از این دو بزرگوار را بر شانه خود جای دهم پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: چه نیکو سوارانی هستند این دو تن و چه نیکو مرکبی دارند، در آن حال، عمر بن الخطاب نیز همان سخن را تکرار کرد و همان پاسخ را شنید و به او نیز جواب رد داد. در آن هنگام دیدیم حسن (علیه‌السّلام) به پیراهن پیامبر چسبیده و بر دست آن جناب تکیه داشته و آن حضرت دست مبارک را بر سر حسن (علیه‌السّلام) قرار داده وارد مسجد شد.

«فقال: لاُشرّفنَّ ابنیَّ – الیوم – کما شرّفَهما الله فقال: یا بلال! علیّ بالناس، فنادی بهم فاجتمع الناس فقال النبیّ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): مَعْشَرَ اصحابی بَلِّغُوا عن نبیّکم محمّد: سمعنا رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یقول: الا ادلُّکم الیوم علی خیر الناس جدّاً وجدّهً؟ قالوا: بلی یا رسول الله، قال: علیکم بالحسن والحسین فانّ جدّهما محمّد رسول الله وجدّتهما خدیجه بنت خُویلد سیّده نساء اهل الجنّه. هل ادلُّکم علی خیر النّاس اباً واُمّاً؟ قالوا: بلی یا رسول الله! قال: علیکم بالحسن والحسین فانّ اباهما علیُّ بن ابی‌طالب وهو خیرٌ منهما شابٌّ یحبُّ الله ورسوله، ویُحِبّه الله ورسوله، ذو المنفعه والمنقبه فی الاسلام، واُمُّهما فاطمه بنت رسول الله – صلّی الله علیه وعلیهما – سیّده نساء اهل الجنه. مَعشَر الناس الا ادلُّکم علی خَیر الناس عَمّاً وعمّه؟ قالوا: بلی یا رسول الله!»

فرمود: در امروز این دو فرزند دلبندم را به شرافتی که خداوند برای آنها مقرر کرده است تفضیل خواهم داد و بی‌درنگ به بلال دستور داد، تا به مردم اعلام کند که در مسجد جمع آیند، پس از اجتماع مردم رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: ‌ای گروه یاران از پیامبرتان محمد بازگو کنید و بگویید شنیدیم که می‌فرمود: آیا شما را به بهترین مردم در امروز از نظر جدّ و جده راهنمایی نکنم؟
گفتند: آری یا رسول اللَّه! فرمود: دامان حسن و حسینم را رها ننمایید، چرا که جدشان محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رسول خدا و جدّه آنها خدیجه دختر خویلد بزرگ بانوان اهل بهشت هستند! آیا شما را به بهترین افراد که پدری والامقام و مادری جلیل القدر دارند، هدایت ننمایم؟
گفتند: آری یا رسول اللَّه! فرمود: به حسن و حسین تمسّک جویید، زیرا پدرشان علی بن ابی طالب است که از فرزندانش بهتر است، جوانی که خدا و رسولش را دوست می‌دارد و خدا و رسولش نیز او را دوست می‌دارند، بخشنده منفعت به اسلام و دارای مناقب در آن و مادرشان فاطمه دخت گرامی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بزرگ بانوی بانوان بهشتی است. ‌ای مردم آیا شما را به بهترین مردم که عمو و عمه عالی قدری دارند معرفی ننمایم؟ گفتند: چرا یا رسول اللَّه

«قال: علیکم بالحسن والحسین، فانّ عمّهما جعفر ذو الجناحین یطیر بهما فی الجنان مع الملائکه، وعمّتهما اُمّ‌هانئِ بنت ابی‌طالب. معْشَرَ النّاس الا ادلُّکم علی خیر الناس خالاً وخاله؟ قالوا: بلی یا رسول الله قال: علیکم بالحسن والحسین فانّ خالهما القاسم بن رسول الله وخالتهما زینب بنت رسول الله. الا یا مَعْشَرَ النّاس اُعْلِمُکم انّ جدّهما فی الجنّه، وجدّتهما فی الجنّه، و ابوهما فی الجنّه، واُمّهما فی الجنّه، وعمّهما فی الجنّه، وعمّتهما فی الجنّه، وخالهما فی الجنّه، وخالتهما فی الجنّه، وهما فی الجنّه، ومن احبّ ابنی علیّ فهو معنا غداً فی الجنّه، ومن ابغضهما فهو فی النار وانّ من کرامتهما علی الله انّه سمّاهما فی التوراه شَبّراً وشَبیراً.»

فرمود: عموی حسن و حسین جعفر طیّار است که با دو بالش با فرشتگان در بهشت پرواز می‌کند و عمه آنها امّ‌هانی دختر ابی طالب می‌باشد. ‌ای مردم شما را به دایی و خاله بهترین مردم هدایت ننمایم؟ گفتند: چرا یا رسول اللَّه! فرمود:
بهترین مردم حسن و حسین هستند که دایی آنان قاسم فرزند رسول خدا و خاله آنان زینب دختر گرامی رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) است.
سپس فرمود: ‌ای گروه مردمان، اعلان می‌دارم و می‌گویم، که جدّ حسن و حسین، جده آنها، پدر، مادر، عمو، عمه، دایی و خاله آنها و خود آنان در بهشت هستند و هر کس که محبت دو فرزند علی را داشته باشد، نیز با ما در بهشت خواهد بود و هر کس که کینه آنها را در دل راه دهد بدون تردید راهی دوزخ خواهد شد و از جمله کراماتی که خداوند، برای این عزیزانم مقرر نموده این است که در تورات آنان را شبّر و شبیر نام نهاده است.

«فلمّا سمع الشیخ الامام هذا مِنّی قَدَّمنی وقال: هذه حالک وانت تَروی فی علیّ هذا؟ فکسانی خَلعَه وحَمّلنی علی بَغله بِعْتُها بمائه دینار ثمّ قال لی: ادلُّک علی مَن یفعل بک خیراً،‌هاهنا اخوان لی فی هذه المدینه احدُهما کان امام قوم وکان اذا اصبح لعن علیاً الف مرّه کلّ غداه وانّه لعنه یوم الجمعه اربعه الف مرّه فغیّر الله ما به من نعمه فصار آیه للسّائلین فهو الیوم یُحِبَّه، واخ لی یُحِبُّ علیاً منذ خرج من بطن اُمّه، فقم الیه ولا تحتبس عنده. والله یا سلیمان لقد رکبتُ البغله وانّی یومئذ لجائع، فقام معی الشیخ واهل المسجد حتّی صِرْنا الی الدار وقال الشیخ: انظر لا تحتبس فدققتُ الباب وقد ذهب مَن کان معی، فاذا شابٌّ آدم قد خرج الیَّ فلمّا رآنی والبغله قال: مَرحباً بک، والله ما کساک ابوفلان خلعته ولا حمّلک علی بغلته الاّ انّک رجل تُحِبُّ الله ورسوله، لئن اقررتَ عینی لاقِرَّنَّ عینک.»

منصور گوید: چون آن مرد روحانی این حدیث را از من شنید، برایم احترامی شایسته معمول داشت و با شگفتی به من گفت: با اینکه چنین روایتی درباره علی (علیه‌السّلام) نقل می‌کنی سزاوار نیست که چنین لباسی کهنه بر تن داشته باشی، فورا لباس قیمتی بر من پوشاند و مرکبی که به صد دینار فروختم به من اهدا کرد. سپس گفت: اکنون تو را به دو برادرم که یکی در این شهر پیشوای گروهی است که در هر روز از بامداد تا به شب علی را هزار مرتبه و در روز جمعه، چهار هزار بار لعن می‌کند و اخیرا خداوند نعمتش را از او سلب کرد و عبرت بینندگان قرار داد و اکنون از دوستان علی (علیه‌السّلام) است و برادر دیگرم از روز ولادت تا به حال نیز از دوستان با اخلاص علی (علیه‌السّلام) است، هدایت کنم: و می‌دانم که از او به تو خیر می‌رسد. اکنون برخیز و آنچه داری با او در میان بگذار.
‌ای سلیمان به خدا سوگند بر آن مرکب سوار شدم، در حالی که بسیار گرسنه بودم، شیخ و اهل مسجد تا درب منزل برادرش مرا همراهی کردند و مجددا تاکید نمود که مبادا نزد او ساکت بمانی. من کوبه در را به صدا درآوردم و همراهان مرا تنها گذاردند، جوانی بلند بالا و گندم گون به استقبالم شتافت، چون چشمش به مرکبم افتاد، به من خوش آمد گفته و اضافه نمود این مرکب از برادر من است و این لباس زیبا نیز از اوست و اگر این مرکب و این لباس را در اختیار تو قرار داده تنها به خاطر محبتی است که به خدا و رسولش داری، اگر با ذکر حدیثی چشمم را روشن کنی حتما چشم‌روشنی از من خواهی گرفت.

«والله یا سلیمان انّی لانفس بهذا الحدیث الّذی یسمعه وتسمعه: اخبرنی ابی‌عن جدّی عن ابیه قال: کُنّا مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) جلوساً بباب داره فاذا فاطمه قد اقبلَت وهی حامله الحسین وهی تبکی بکاء شدیداً، فاستقبلَها رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): فتناول الحسین منها وقال لها: ما یبکیکِ یا فاطمه؟ قالت: یا ابه عیَّرتنی نساء قریش وقلن: زوّجک ابوک مُعْدِماً لا شئ له. فقال النبیُّ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مهلا وایّای ان اسمع هذا منکِ، فانّی لم اُزوِّجْکِ حتّی زوِّجکِ الله مِن فَوق عرشه، وشهد علی ذلک جبرئیل ومیکائیل واسرافیل، وانَّ الله تعالی اطَّلع الی اهل الدُّنیا فاختار من الخلائق اباک فبعثه نبیّاً ثمَّ اطَّلع الثانیه فاختار من الخلائق علیاً فاوحی الیَّ فزوَّجْتُکِ ایّاه، واتّخذتُه وصیّاً ووزیراً. فَعلیُّ اشجع النّاس قلباً، واعلم الناس علماً، واحلم النّاس حلماً واقدم النّاس اسلاماً، واسمحُهم کَفّاً، واحسن النّاس خُلقاً. یا فاطمه انّی آخذ لواء الحمد ومفاتیح الجَنَّه بیدی فادفُعها الی عَلِیّ فیکون آدم ومن ولد تحت لوائه. یا فاطمه انی غداً مُقِمٌ علیاً علی حوضی یسقی من عرف من اُمّتی – یا فاطمه – وابنیک الحسن والحسین سیدّا شباب اهل الجنّه وکان قد سبق اسمهما فی توراه موسی، وکان اسمهما فی الجنَّه شَبَّراً وشَبیِّراً فسمّاهما الحسن والحسین، لکرامه محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی الله تعالی، ولکرامتهما علیه. یا فاطمه یُکْسی ابوکِ حُلَّتَین من حُلَل الجَنَّه ویکسی عَلِیُّ حُلَّتَین من حُلَل الجنّه، ولواءُ الحمد فی یدی، وامتی تحت لوای، فاُناوله علیاً لکرامته علی الله تعالی، وینادی مناد: یا محمد نِعْمَ الجَدُّ جدُّک ابراهیم، ونِعم الاخ اخوک علیُّ. واذا دعانی ربُّ العالمین دعا علیاً معی، واذا جثوتُ جثا علیُّ معی واذا شَفَّعَنی شَفَّعَ علیاً معی، واذا اجبتُ اُجیَب علیُّ معی، وانه فی المقام عَوْنی علی مفاتیح الجنّه، قومی یا فاطمه انّ علیاً وشیعته هم الفائزون غداً.»

سلیمان به خدا سوگند نفیس‌ترین و ارزشمندترین روایتی که در گذشته شنیدی و هم اکنون برای تو نقل می‌کنم، برای او بازگو نمودم و گفتم: پدرم از جدّم از پدرش مرا خبر داد که من و جماعتی نزد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نشسته بودیم. ناگهان فاطمه (علیهاالسّلام) در حالی که حسین را بر شانه گرفته و با شدّت می‌گریست وارد شد، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به استقبال او رفت و حسین (علیه‌السّلام) را از او گرفت و از علت گریه‌اش پرسید، فاطمه (علیهاالسّلام) عرض کرد: پدر جانم، زنان قریش مرا سرزنش می‌کنند و می‌گویند: پدرت تو را به کسی که دستش از دارایی دنیا تهی است تزویج نموده است! پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: دخترم آرام و آسوده خاطر باش، نکند این سخن را بار دیگر تکرار نمایی! زیرا ازدواج تو در اختیار من نبوده، بلکه خداوند متعال، به من فرمان داد تا تو را به علی تزویج نمایم، بعد از این که خودش تو را به عقد علی درآورده بود و بر این ازدواج مبارک جبرئیل، میکائیل و اسرافیل شاهد بوده‌اند، فاطمه! پروردگار جهان در وسعت علم ربوبی خویش به دنیا نظر افکند و پدرت را در بین آفریده‌هایش به نبوّت برگزید و بار دیگر به موجودات نظر‌انداخت و علی را به وصایت من انتخاب نمود و به من وحی نمود تا تو را به او تزویج نمایم. و من بنا به دستور خداوند، او را وصیّ و وزیر خویش انتخاب نمودم، چرا که قلب نورانیش از همه مردم شنواتر، بردباریش از همگان افزونتر، در سبقت به اسلام، از همه پیشگام‌تر، سخاوتش از همه فراوان‌تر و اخلاقش از همه برتر و نیکوتر بود. دخترم در روز رستاخیز، پرچم حمد و کلیدهای بهشت در دست من است و آنها را به علی خواهم سپرد و آدم و همه فرزندانش در تحت لوای او قرار خواهند گرفت. ‌ای فاطمه! در روز قیامت علی را بر حوض کوثر ماموریت می‌دهم، تا هر کس از پیروانم را که می‌شناسد سیراب کند. ‌ای فاطمه! فرزندانت حسن و حسین آقایان جوانان بهشتند و پیش از نبوتم در تورات به نام‌های شبّر و شبیر یاد شده‌اند، خداوند به جهت کرامتی که جدشان و خود آنها نزد خداوند دارند به نامهای حسن و حسین نامیده شده‌اند. ‌ای فاطمه! در روز قیامت پدرت به دو حلّه از حلّه‌های بهشتی پوشیده می‌شود و علی را نیز هم‌چنین به دو حلّه از حلّه‌های بهشتی می‌پوشانند، در آن روز پرچم حمد که در دست من است به او خواهم سپرد و به جهت کرامتی که نزد خدا دارد، پیروانم آن روز در زیر پرچم او قرار خواهند گرفت. در آن حال منادی اعلام می‌کند: ‌ای محمّد! جدّ تو ابراهیم نیکوترین فرد و علی برادرت برترین برادر است، اگر خدای جهانیان مرا بخواند، علی را نیز با من فرامی‌خواند و اگر بر زانو بنشینم، علی نیز بر زانو خواهد نشست و اگر از کسی شفاعت کنم، علی نیز از او شفاعت خواهد نمود و اگر دعایم به اجابت رسد دعای او نیز اجابت خواهد شد نه تنها در مقام شفاعت، بلکه در سپردن کلیدهای بهشت به افراد نیز، با من همکاری خواهد نمود. ‌ای فاطمه! شادمان باش و بدان که علی و پیروانش در قیامت رستگارند.

«وقال: بینما فاطمه جالسه اذ اقبل رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) حتّی جلس الیها فقال: یا فاطمه مالی اراکِ باکیه حَزینه؟ قالت: یا ابی‌وکیف لا ابکی وترید ان تفارقنی؟ فقال لها: یا فاطمه لا تبکین ولا تحزنین فلا بدَّ من مفارقتک. قال: فاشتدَّ بکاء فاطمه (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ثمَّ قالت: یا ابَه این القاک؟ قال: تلقینی علی تَلَّ الحمد اشفعُ لاُمّتی، قالت: یا ابه فان لم القَکَ فقال: تلقینی علی الصراط وجبرئیل عن یمینی ومیکائیل عن یساوی واسرافیل آخذ بِحُجْزَتی والملائکه من خَلفی وانا اُنادی: یا ربِّ اُمَّتی اُمّتی هَوِّن علیهم الحساب! ثم انْظُرُ یمیناً وشمالا الی امتی وکل نبی یومئذ مشتغل بنفسه یقول: یا رب نفسی نفسی، وانا اقول: یا ربِّ امتی امتی. فاول من یَلْحَقُ بی من امتی یومَ القیمه انت وعلی والحسن والحسین فیقول الربُّ: یا محمد! ان امتک لو اتَونی بذنوب کامثال الجبال لعفوتُ عنهم، ما لم یشرکوا بی شیئاً ولم یوالوا لی عدوّاً.»

منصور گوید: روایت دیگر این است، که فاطمه (علیهاالسّلام) در یکی از روزها که‌هاله‌ای از‌اندوه بر چهره داشت در گوشه‌ای نشسته بود، ناگهان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نزد او آمد و پهلوی او نشست و از علت‌اندوه و گریه دخترش پرسید، فاطمه (علیهاالسّلام) عرض کرد: فدایت شوم، با این که می‌دانم به عالم بقا رحلت خواهی نمود، چگونه گریان نباشم؟ فرمود: دخترم گریان مباش و‌ اندوهی به خود راه مده، چرا که مرگ امری حتمی است و تردیدی در آن راه ندارد، با شنیدن این سخن گریه فاطمه، شدت گرفت، عرض کرد: پدر جانم! پس از مرگ وعده ملاقات در کجاست؟ فرمود: بر تلّ حمد که نزد پروردگارم از امتم شفاعت می‌کنم! عرض کرد: اگر در آن جا دیدار حاصل نشد؟ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمود: بر پل صراط در حالی که جبرئیل در سمت راست، میکائیل در سمت چپ و اسرافیل دست به دامن من و فرشتگان پشت سرم حرکت می‌کنند و من خاضعانه عرض می‌کنم: پروردگارا! امتم امتم، حساب قیامت را بر آنها آسان گردان، در آن حال به سمت راست و چپ خویش به امّت خود نگاه می‌کنم و می‌بینم همه پیامبران به خود مشغول‌اند و می‌گویند: خدایا وا نفساه وا نفساه! تنها منم که وا امّتا وا امّتاه می‌گویم و نخستین کس که از امّتانم به من ملحق می‌شود، تو، علی، حسن و حسین خواهید بود. سپس خدایم می‌فرماید: ‌ای محمد، اگر امت تو به ارتفاع کوه‌های بلند، گناه داشته باشند مادام که به من شرک نیاورده باشند و در تحت ولایت دشمنانم نباشند، آنها را خواهم بخشید.

«قال: قال: فلمّا سمِعَ الشابُّ هذا مِنّی امر لی بعشره آلاف درهم وکسانی ثلاثین ثوباً. ثم قال لی: من این انت؟ قلت: من اهل الکوفه. قال: عَرَبیُّ انت‌ام مَولی؟ قلت: بل عربیُّ قال: فکما اقررَتَ عَینی اقررتُ عینک، ثم قال لی: ائتِنی غداً فی مسجد بنی فلان وایاک ان تُخّطِئَ الطریق فذهبت الی الشیخ وهو جالس ینتظرنی فی المسجد، فلمّا رآنی استقبلنی وقال: ما فعل معک ابوفلان؟ قلت: کذی وکذی، قال: جزاه الله خیراً، جمع الله بیننا وبینهم فی الجنه. فلما اصبحت یا سلیمان رکبتُ البَغْله واخذتُ فی الطریق الذی وصف لی، فلما صرت غیر بعید تشابه علی الطریق، وسمعت اقامه الصّلوه فی مسجد، فقلت: والله لَاُصلّیَنَّ مع هؤلاء القوم، فنزلت عن البَغْله ودخلت المسجد فوجدت رجلا قامته مثل قامه صاحبی، فصِرْتُ عن یمینه. فلما صرنا فی رکوع وسجود اذا عمامته قد رمی بها من خلفه فتفرَّست فی وجهه فاذا وجهه وجه خِنزیر وراسه وخلقه ویداه ورجلاه، فلم اعلَمْ ما صَلّیتُ وما قلتُ فی صلاتی مُتَفَکِّراً فی امره، وسَلَّم الامام وتفرَّس فی وجهی وقال: انت اتیت اخی بالامس فامر لک بکذا وکذا؟ قلت: نعم، فاخذ بیدی واقامَنی فلمّا رآنا اهل المسجد تَبِعونا، فقال للغلام: اغلق الباب ولا تَدَعْ احداً یدخل علینا، ثمَّ ضرب بیده الی قمیصه فنزعه فاذا جسده جسد خنزیر. فقلت: یا اخی ما هذا الّذی ارَی بک؟ قال: کنتُ مؤذِّن القوم. فکنت کلَّ یوم اذا اصبحتُ العَنُ علیاً الف مرَّه بین الاذان والاقامه. قال: فخرجتُ من المسجد ودخلت داری هذه، وهو یوم جمعه، وقد لَعَنْتُه اربعه آلاف مرَّه، ولعنتُ اولاده، فاتّکیتُ علی الدُّکّان، فذهب بی النوم فرایت فی مناهی کانّما انا بالجَنه قد اقبلت، فاذا علیُّ متّکئ والحسن والحسین معه متَّکئین بعضهم ببعض مسرورین، تحتهم مُصلّیات من نور، واذا انا برسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) جالس، والحسن والحسین قُدّامه وبید الحسن کاس. فقال النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) للحسن: اسقنی فشرب، ثمَّ قال للحسین: اسق اباک علیاً فشرب، ثمَّ قال للحسین: اسق الجَماعه فشربوا، ثم قال: اسق المتّکئ علی الدُّکان فولّی الحسن بوجهه عنّی وقال: یا ابه کیف اسقیه وهو یلعن ابی‌فی کلِّ یوم الف مرَّه، وقد لعنه الیوم اربعه آلاف مرَّه. فقال النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): مالک لعنک الله تلعَنُ علیاً وتَشْتِمُ اخی؟ لعنک الله تَشْتِمُ اولادی الحسن والحسین؟ ثمَّ بَصَق النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فملا وجهی وجسدی، فانتبهت من منامی ووجدت موضع البُصاق الّذی اصابنی من بصاق النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قد مُسِخَ کما تری، وصرت آیه للسّائلین.»

منصور گفت: آن جوان پس از استماع این روایت ده هزار درهم و سی دست لباس بمن بخشید، آن‌گاه به من گفت: از کجایی؟ گفتم: از کوفه، گفت از نژاد عرب یا از موالی؟ گفتم: از نژاد عرب، گفت: همان‌گونه که با ذکر این حدیث خوشحالم نمودی به تو چشم روشنی دادم! سپس آن جوان گفت: فردا در مسجد بنی فلان (مسجد معینی) نزد من بیا، مبادا راه را گم کنی، از آنجا نزد آن شیخ که در مسجدش انتظارم داشت بازگشتم، او از دیدارم خوشحال شد و مرا در آغوش کشید و از جریان برادرش پرسید، در پاسخ هر چه گفته و دیده بودم برایش شرح دادم، گفت: خداوند جزای خیر به او کرامت کند و ما را در بهشت کنار هم قرار دهد. ‌ای سلیمان روز بعد بر مرکبم سوار شدم و راه مسجدی را که آن جوان برایم تعریف کرده بود در پیش گرفتم، هنوز مسافتی را نپیموده بودم که راه مسجد را گم کردم، در آن بین صدای اذان از مسجدی شنیدم، گفتم: به خدا قسم با این مردم نماز می‌خوانم هر چه بادا باد و از مرکبم پایین آمدم و وارد مسجد شدم، در آن حال نظرم، به قامت امام افتاد و او را همانند همان جوان یافتم. در سمت راست او ایستاده و به او اقتدا کردم، همین که به رکوع یا سجده رفتیم، ناگهان عمامه از سر او افتاد، با تعجب دیدم صورت، دست، پا و سر وی، مانند خنزیر بود! از دیدن آن منظره، حالی به من دست داد که از نماز غافل شدم و نمی‌دانستم چه می‌خوانم و چه می‌گویم! و بسیار در امر او متفکر شدم. وقتی نماز به پایان رسید آن مرد به صورتم نگاه عمیقی‌ انداخت، سپس گفت: آیا تو دیروز نزد برادرم نرفته بودی؟ گفتم: چرا، گفت: برادرم مبلغی مال و تعدادی لباس به تو اعطا نکرد؟
گفتم: چرا و جریان را تا به آخر برایش نقل نمودم، آن‌گاه دستم را در دست گرفته و با خود می‌برد، چون اهل مسجد ما را دیدند، در پی ما روانه شدند، به غلامش گفت: در را ببند تا کس بر ما وارد نشود، سپس لباس را از تنش بیرون کشید، دیدم بدنش بدن خنزیر است، دیدن این منظره مرا به وحشت‌ انداخت! با تعجب گفتم: برادر این چه هیئتی است که بر تو می‌بینم؟ گفت: این منظره شرحی دارد که باید برایت بازگو کنم، من (امام) مؤذن این مسجد هستم و روزانه بین اذان و اقامه نماز صبح علی (علیه‌السّلام) را هزار مرتبه لعن می‌کردم، در یکی از روزها که روز جمعه بود و علی (علیه‌السّلام) و فرزندانش را چهار هزار بار لعن کرده بودم، از مسجد خارج شدم و بر این دکان که می‌بینی تکیه نمودم، ناگهان خوابم ربود، در عالم رؤیا دیدم که گویا بهشت در نظرم مجسم شد و دیدم که علی (علیه‌السّلام) بر متکای بهشتی تکیه زده، حسن و حسین با شادمانی و خوشحالی بخصوصی هر یک بر اریکه‌ای تکیه داشتند و در زیر پای آنها سجاده‌هایی از نور گسترده بود! در آن حال دیدم رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نشسته و حسن و حسین پیش روی او ایستاده‌اند و در دست حسن آفتابه و در دست حسین کاسه‌ای بود، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به حسن فرمود: به من آب بده، وی را آب داد، سپس به حسین فرمود: پدرت علی را سیراب کن، حسین پدرش را سیراب کرد، دوباره حسن را مامور نمود، تا به جماعتی که در آنجا حضور داشتند آب بدهد، سپس فرمود: حسن جانم به مردی که به این دکان تکیه داده نیز آب بنوشان! اما حسن روی از من برگردانید و عرض کرد: پدر جان! چگونه او را آب دهم، با این که هر روز پدرم را هزار مرتبه لعن می‌کند و امروز بخصوص ما و پدرمان را چهار هزار بار لعن کرده است!! رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) پس از شنیدن این سخن، با غضب به من نگاه نمود و فرمود: چه باعث شد که هر روز برادرم علی و فرزندانم حسن و حسین را لعن کنی؟ خدا تو را لعنت کند و رحمتش را بر تو روا ندارد! سپس از روی خشم آب دهانش را بر من‌انداخت چنان که سراسر بدنم را فراگرفت! در آن هنگام از شدت خوف و وحشت از خواب پریدم و دیدم به هر موضعی که آب دهان مبارک آن حضرت اصابت کرده مسخ شده، چنان که مشاهده می‌کنی و برای پرسش‌کنندگان آیتی از آیات غضب الهی شدم و باعث عبرت دیگران گردیدم!

«ثم قال: یا سلیمان سمعت فی فضائل علی (علیه‌السّلام) اعجب من هذین الحدیثین؟ یا سلیمان حُبُّ علی ایمان وبُغْضُه نِفاق، لا یحبُّ علیاً الاّ مؤمن، ولا یبغضه الاّ کافر. فقلت: یا امیرالمؤمنین الامان؟ قال: لک الامان، قال: قلت: فما تقول یا امیرالمؤمنین فی مَنْ قتل هؤلاءِ؟ قال: فی النّار لا اشکُّ، فقلت: فما تقول فیمن قَتَل اولادهم واولاد اولادهم؟ قال: فَنکَّسَ راسه ثم قال: یا سلیمان المُلْکُ عَقیمٌ، ولکن حَدِّث عن فضائل علی بما شئت. قال: فقلت: فمن قتل ولده فهو فی النّار! قال عمرو بن عُبَید: صدقت یا سلیمان الویل لمن قَتل ولده، فقال المنصور: یا عمرو اشهد علیه انّه فی النّار، فقال عمرو: واخبرنی الشیخ الصدق – یعنی الحسن – عن انس انَّ من قتل اولاد علی لا یشمُّ رائحه الجنّه قال: فوجدت ابا جعفر وقد حمض وجهه، قال: وخرجنا فقال ابوجعفر: لولا مکان عمرو ما خرج سلیمان الاّ مقتولا.»

سپس منصور گفت: ‌ای سلیمان! آیا در فضایل علی (علیه‌السّلام) مانند این دو حدیث، روایتی به خاطر داری؟! ‌ای سلیمان! دوستی علی (علیه‌السّلام) ایمان محض و دشمنی و عداوت با او به تنهایی نفاق می‌باشد، چرا که هرگز علی (علیه‌السّلام) را دوست نمی‌دارد مگر مؤمن پاک و خالص و او را دشمن نمی‌دارد مگر کافر خبیث و زیانکار. سلیمان گوید گفتم: ‌ای امیر المؤمنین! در پیرامون این دو حدیث اعجاب‌انگیز، سؤالی به خاطرم آمده آیا در امانم که از شما پرسش نمایم؟ گفت: آری، گفتم: نظر شما درباره کسانی که علی (علیه‌السّلام) و اولادش را به قتل رساندند چیست؟ گفت: در آتش قهر الهی معذّب هستند و در این عقیده تردیدی نیست! گفتم: درباره کسانی که اولاد اینها و اولاد اولادشان را کشته باشند، نظرتان چیست؟ با شنیدن این سخن سر را بزیر افکند و جوابی سربسته داد و گفت: ‌ای سلیمان! الملک عقیم- یعنی حکومت و ملک نازاست، اما‌ ای سلیمان با توجه به آنچه که گفتم: هر قدر از فضایل علی را که به خاطر داری بازگو کن (که در این راستا، گزندی به تو نخواهد رسید).

[۱۶۵] ابوالحسن الواسطی،ابن مغازلی، مناقب علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام)، ص۱۵۴.

نقل خوارزمی

این روایت را خوارزمی نیز در کتاب «مناقب» با این سند نقل کرده است:
«۲۷۹ – اخبرنا الشیخ الامام برهان‌الدین ابوالحسن علی بن الحسین الغزنوی بمدینه السلام فی داره، سلخ ربیع الاول من سنه اربع واربعین وخمسمائه اخبرنا الشیخ الامام ابوالقاسم اسماعیل بن احمد بن عمر بن ابی‌الاشعث السمرقندی، اخبرنا ابوالقاسم اسماعیل بن مسعده الاسماعیلی فی شعبان سنه اثنتین وتسعین واربعمائه اخبرنا ابوالقاسم حمزه بن یوسف السهمی – الرجل الصالح – اخبرنا ابواحمد عبدالله بن عدی بن عبدالله بن محمد الحافظ، اخبرنا ابوعلی الحسین بن عفیر بن حماد بن زیاد العطار بمصر، حدثنا ابویعقوب یوسف بن عدی بن زریق بن اسماعیل الکوفی التیمی، حدثنا جریر بن عبدالحمید الضبی حدثنی سلیمان بن مهران الاعمش قال: …»

[۱۶۶] خوارزمی، موفق ابن‌ احمد، المناقب، ص۲۸۴، تحقیق:الشیخ مالک المحمودی – ناشر:مؤسسه النشر الاسلامی التابعه لجماعه المدرسین بقم المشرفه، چاپ:الثانیه ۱۴۱۴.

نقل صدوق

این روایت را شیخ صدوق در کتاب «امالی» خود با چهار سند ذیل نقل کرده است:
۲ حَدَّثَنَا اَحْمَدُ بْنُ الْحَسَنِ الْقَطَّانُ وَ عَلِیُّ بْنُ اَحْمَدَ بْنِ مُوسَی الدَّقَّاقُ وَ مُحَمَّدُ بْنُ اَحْمَدَ السِّنَانِیُّ وَ عبدالله بْنُ مُحَمَّدٍ الصَّائِغُ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالُوا حَدَّثَنَا ابوالْعَبَّاسِ اَحْمَدُ بْنُ یَحْیَی بْنِ زَکَرِیَّا الْقَطَّانُ قَالَ حَدَّثَنَا ابومُحَمَّدٍ بَکْرُ بْنُ عبدالله بْنِ حَبِیبٍ قَالَ حَدَّثَنِی عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ قَالَ حَدَّثَنَا الْفَضْلُ بْنُ الْعَبَّاسِ قَالَ حَدَّثَنَا عبدالقُدُّوسِ الْوَرَّاقُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ کَثِیرٍ عَنِ الْاَعْمَشِ
وَ حَدَّثَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ اِبْرَاهِیمَ بْنِ اَحْمَدَ الْمُکَتِّبُ رِضْوَانُ اللَّهِ عَلَیْهِ قَالَ حَدَّثَنَا اَحْمَدُ بْنُ یَحْیَی الْقَطَّانُ قَالَ حَدَّثَنَا بَکْرُ بْنُ عبدالله بْنِ حَبِیبٍ قَالَ حَدَّثَنِی عبدالله (عبیدالله‌) بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ بَاطَوَیْهِ (نَاطَوَیْهِ‌) قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ کَثِیرٍ عَنِ الْاَعْمَشِ
وَ اَخْبَرَنَا سُلَیْمَانُ بْنُ اَحْمَدَ بْنِ اَیُّوبَ اللَّخْمِیُّ فِیمَا کَتَبَ اِلَیْنَا مِنَ اَصْبَهَانَ قَالَ حَدَّثَنَا اَحْمَدُ بْنُ الْقَاسِمِ بْنِ مُسَاوِرٍ الْجَوْهَرِیُّ سَنَهَ سِتٍّ وَ ثَمَانِینَ وَ مِائَتَیْنِ قَالَ حَدَّثَنَا الْوَلِیدُ بْنُ الْفَضْلِ الْعَنَزِیُّ (الْعَتَرِیُ‌) قَالَ حَدَّثَنَا مَنْدَلُ بْنُ عَلِیٍّ الْعَنَزِیُّ (الْعَتَرِیُ‌) عَنِ الْاَعْمَشِ
وَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ اِبْرَاهِیمَ بْنِ اِسْحَاقَ الطَّالَقَانِیُّ قَالَ حَدَّثَنِی ابوسَعِیدٍ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ الْعَدَوِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ عِیسَی الْکُوفِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا جَرِیرُ بْنُ عبدالحَمِیدِ عَنِ الْاَعْمَشِ
وَ زَادَ بَعْضُهُمْ عَلَی بَعْضٍ فِی اللَّفْظِ وَ قَالَ بَعْضُهُمْ مَا لَمْ یَقُلْ بَعْضٌ وَ سِیَاقُ الْحَدِیثِ لِمَنْدَلِ بْنِ عَلِیٍّ الْعَنَزِیِّ عَنِ الْاَعْمَشِ قَالَ بَعَثَ اِلَیَّ ابوجَعْفَرٍ الدَّوَانِیقِیُّ فِی جَوْفِ اللَّیْلِ اَنْ اَجِبْ قَالَ فَقُمْتُ مُتَفَکِّراً فِیمَا بَیْنِی وَ بَیْنَ نَفْسِی وَ قُلْتُ مَا بَعَثَ اِلَیَّ اَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ فِی هَذِهِ السَّاعَهِ اِلَّا یَسْاَلُنِی عَنْ فَضَائِلِ عَلِیٍّ ع لَعَلِّی اِنْ اَخْبَرْتُهُ قَتَلَنِی قَالَ فَکَتَبْتُوَصِیَّتِی وَ لَبِسْتُ کَفَنِی وَ دَخَلْتُ عَلَیْ … فَحَدِّثْنِی بِحَدِیثٍ فِی فَضَائِلِ عَلِیِّ بْنِ ابی‌طَالِبٍ ع قَالَ فَقُلْتُ اَخْبَرَنِی ابی‌عَنْ اَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ قَالَ کُنَّا قُعُوداً عِنْدَ النَّبِیِّ صاِذْ جَاءَتْ فَاطِمَهُ ع تَبْکِی بُکَاءً شَدِیداً فَقَالَ لَهَا رَسُولُ اللَّهِ صمَا یُبْکِیکِ یَا فَاطِمَهُ قَالَتْ یَا اَبَتِ عَیَّرَتْنِی نِسَاءُ قُرَیْشٍ وَ قُلْنَ اِنَّ اَبَاکِ زَوَّجَکِ مِنْ مُعْدِمٍ لَا مَالَ لَهُ فَقَالَ لَهَا النَّبِیُّ صلَا تَبْکِینَ فَوَ اللَّهِ مَا زَوَّجْتُکِ حَتَّی زَوَّجَکِ اللَّهُ مِنْ فَوْقِ عَرْشِهِ وَ اَشْهَدَ بِذَلِکِ جَبْرَئِیلَ وَ مِیکَائِیلَ وَ اِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اطَّلَعَ عَلَی اَهْلِ الدُّنْیَا فَاخْتَارَ مِنَ الْخَلَائِقِ اَبَاکِ فَبَعَثَهُ نَبِیّاً ثُمَّ اطَّلَعَ الثَّانِیَهَ فَاخْتَارَ مِنَ الْخَلَائِقِ عَلِیّاً فَزَوَّجَکِ اِیَّاهُ وَ اتَّخَذَهُ وَصِیّاً فَعَلِیٌّ اَشْجَعُ النَّاسِ قَلْباً وَ اَحْلَمُ النَّاسِ حِلْماً وَ اَسْمَحُ النَّاسِ کَفّاً وَ اَقْدَمُ النَّاسِ سِلْماً وَ اَعْلَمُ النَّاسِ عِلْماً وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ ابْنَاهُ وَ هُمَا سَیِّدَا شَبَابِ اَهْلِ الْجَنَّهِ وَ اسْمُهُمَا فِی التَّوْرَاهِ شَبَّرُ وَ شَبِیرٌ لِکَرَامَتِهِمَا عَلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ…

[۱۶۷] صدوق، محمد بن علی، الامالی، ص: ۴۳۶، تحقیق و نشر: قسم الدراسات الاسلامیه – مؤسسه البعثه – قم، الطبعه: الاولی، ۱۴۱۷هـ.

نتیجه‌گیری

رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با عبارات مختلف، امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) را نخستین مسلمان و مؤمن معرفی کرده و جمعی از صحابه و تابعین این روایت را از رسول خدا با اسناد معتبر نقل کرده که در کتاب‌های معروف و معتبر اهل‌سنت آمده است. و در نهایت ثابت می‌شود که ایشان نخستین مسلمان است نه افراد دیگر.

روایات امیرمومنان

علاوه بر روایاتی که از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل شد، روایات فراوانی از خود امیرمؤمنان علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) وجود دارد که اولین مسلمان بودن حضرت را ثابت می‌کند.
در این بخش این روایت را از ۱۱ طریق (که ۴ طریق آن معتبر است و یک طریق دیگر آن را علمای اهل‌سنت معتبر شمرده‌اند) نقل می‌کنیم:

حبه‌ العرنی (مضمون اول)

حبه‌ العرنی از تابعانی است که توفیق همراهی با امیرمؤمنان علی بن ابیطالب (علیه‌السّلام) را داشته و در جنگ نهروان نیز حاضر بوده است. این شخص، سخن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) را که فرموده: من هفت سال قبل از همه مردم با رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نماز خوانده‌ام، با عبارات مختلف نقل کرده و برخی طرقش معتبر است.
احمد بن حنبل در کتاب مسندش، روایت را با سند معتبر آورده است:
«۷۷۶ حدثنا عبدالله حدثنی ابی‌ثنا ابوسَعِیدٍ مولی بَنِی هَاشِمٍ ثنا یحیی بن سَلَمَهَ یَعْنِی بن کُهَیْلٍ قال سمعت ابی‌یحدث عن حَبَّهَ العرنی قال رایت عَلِیًّا رضی الله عنه ضَحِکَ علی الْمِنْبَرِ لم اَرَهُ ضَحِکَ ضَحِکاً اَکْثَرَ منه حتی بَدَتْ نَوَاجِذُهُ ثُمَّ قال ذَکَرْتُ قَوْلَ ابی‌طَالِبٍ ظَهَرَ عَلَیْنَا ابوطَالِبٍ وانا مع رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وَنَحْنُ نُصَلِّی بِبَطْنِ نَخْلَهَ فقال مَاذَا تَصْنَعَانِ یا بن اخی فَدَعَاهُ رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) الی الاِسْلاَمِ فقال ما بالذی تَصْنَعَانِ بَاْسٌ او بالذی تَقُولاَنِ بَاْسٌ وَلَکِنْ والله لاَ تعلونی استی اَبَداً وَضَحِکَ تَعَجُّباً لِقَوْلِ ابیه ثُمَّ قال اللهم لاَ اَعْتَرِفُ اَنَّ عَبْداً لک من هذه الاُمَّهِ عَبَدَکَ قبلی غیر نَبِیِّکَ ثَلاَثَ مرات لقد صَلَّیْتُ قبل اَنْ یصلی الناس سَبْعاً»

حبه العرنی می‌گوید: ‌در یکی از روزها که حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) بر فراز منبر تشریف داشت چنان خندید که دندان‌های مبارکش ظاهر گردید و من تا آن روز حضرت را چنین خندان ندیده بودم. – سپس فرمود: – در این هنگام، بیاد «ابو‌طالب» (علیه‌السّلام) افتادم هنگامی که در زیر درخت خرما همراه با پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نماز می‌گزاردم، «ابو‌طالب» ظاهر شد و گفت: ‌ای برادرزاده چه می‌کنی؟ پیغمبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) او را به پذیرش اسلام دعوت کرد. «ابو‌طالب» گفت: در آنچه می‌کنید- یا در آنچه می‌گویید- ایرادی نیست. سپس حضرت علی (علیه‌السّلام) سه بار فرمود: پروردگارا! سراغ ندارم کسی از این امت را به استثناء رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، که پیش از من سر اطاعت و عبادت در برابر تو به خاک گذاشته باشد. پس از این علی (علیه‌السّلام) اضافه کرد: همانا هفت سال پیش از دیگران، به عبادت خدا پرداختم.

[۱۶۸] شیبانی، احمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج۲، ص۱۶۵.

صحت روایت

هیثمی در کتاب «مجمع الزوائد» بعد از نقل روایت، سند آن را حسن دانسته است:
وعن حبه العرنی قال رایت علیا (علیه‌السّلام) یضحک علی المنبر لم اره ضحک ضحکا اکثر منه حتی بدت نواجذه ثم قال ذکرت قول ابی‌طالب ظهر علینا ابوطالب وانا مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ونحن نصلی ببطن نخله فقال ماذا تصنعان یا ابن‌اخی فدعاه رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) الی الاسلام فقال ما بالذی تصنعان باس ولکن لا تعلونی استی ابدا فضحک تعجبا لقول ابیه ثم قال اللهم لا اعترف عبدا من هذه الامه عبدک قبلی غیر نبیک ثلاث مرات لقد صلیت قبل ان یصلی الناس سبعا. رواه احمد و ابو‌یعلی باختصار والبزار والطبرانی فی الاوسط واسناده حسن.

[۱۶۹] هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۰۲، ناشر:دار الریان للتراث/‌ دار الکتاب العربی – القاهره، بیروت – ۱۴۰۷ه.

سخاوی نیز بعد از نقل روایت، سندش را حسن دانسته است: وقیل بل اولهم اسلاما علی بن ابی‌طالب رضی الله عنه لقوله علی المنبر اللهم لا اعرف عبدک قبلی غیر نبیک ثلاث مرات لقد صلیت قبل ان یصلی الناس سبعا وسنده حسن.

[۱۷۰] سخاوی، شمس‌الدین، فتح المغیث شرح الفیه الحدیث، ج۳، ص۱۳۵، ناشر:دار الکتب العلمیه – لبنان، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۳ه.

زین‌الدین عراقی در کتاب «التقیید و الایضاح شرح مقدمه ابن‌الصلاح»، بعد از نقل روایت تنها اشکال روایت را در ضعف «حبه العرنی» دانسته و می‌نویسد: وحبه بن جوین العرنی ضعفه الجمهور وهو من غلاه الشیعه ووثقه العجلی.

[۱۷۱] عراقی، زین‌الدین، التقیید والایضاح شرح مقدمه ابن‌الصلاح،، ج۱، ص۳۱۱، تحقیق:عبدالرحمن محمد عثمان، ناشر:دار الفکر للنشر والتوزیع – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۳۸۹ه – ۱۹۷۰م.

از این جهت شایسته است که توثیقات این راوی و تصحیح سند روایت را متذکریم می‌شویم:

توثیقات حبه العرنی

احمد بن عبدالله عجلی، ابن‌حبان، ابن‌معین، ابن‌عدی، مبارکفوی و برخی دیگر وی را توثیق و تایید کرده‌اند.

خطیب بغدادی

خطیب بغدادی بعد از این که این راوی را معرفی کرده توثیق احمد بن عبدالله عجلی را درباره او آورده است: انبانا محمد بن عبدالواحد الاکبر انبانا الولید بن بکر حدثنا علی بن احمد بن زکریا حدثنا ابومسلم صالح بن احمد حدثنی ابی‌قال حبه العرنی کوفی تابعی ثقه.

[۱۷۲] بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، ج۸، ص۲۷۶، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت.

در کتاب «خلاصه تذهیب تهذیب الکمال فی اسماء الرجال» نیز بعد از معرفی توثیق عجلی را آورده است: (عس) حبه بن جوین العرنی بضم المهمله الاولی ابوقدامه الکوفی عن علی وعنه سلمه بن کهیل والحکم بن عتیبه قال العجلی ثقه …

[۱۷۳] صفی‌الدین، خزرجی، خلاصه تذهیب تهذیب الکمال، ج۱، ص۷۰.

ابن‌جوزی و مزی

ابن‌جوزی در کتاب «المنتظم» نیز تصریح کرده که وی در نزد گروهی موثق است: ۴۶۷ – حبه بن جوین بن علی ابوقدامه العرنی الکوفی… وکان ثقه عند قوم…

[۱۷۴] ابن‌جوزی، جمال‌الدین، المنتظم فی تاریخ الملوک والامم، ج۶، ص۱۸۴، ناشر:دار صادر – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۳۵۸.

مزی نیز در کتاب «تهذیب الکمال»، توثیقات علماء را این‌گونه آورده است: وَقَال صالح بن محمد البغدادی: حبه العرنی من اصحاب علی، شیخ، وکان یتشیع، لیس هو بمتروک، ولا ثبت، وسط. وَقَال احمد بن عبدالله العجلی: کوفی، تابعی، ثقه. وَقَال یحیی بن سلمه بن کهیل، عَن ابیه: ما رایت حبه العرنی قط الا یقول: سبحان الله، والحمد لله، ولا اله الا الله، والله اکبر، الا ان یکون یصلی او یحَدَّثَنَا.
صالح بغدادی گفته است: حبه العرنی، از اصحاب علی و انسان بزرگ و شیعه بود. ایشان نه متروک الحدیث بود و نه مورد اعتماد بلکه در حد وسط بود. اما احمد بن عبدالله عجلی وی را توثیق کرده است. یحیی بن سلمه از پدرش نقل می‌کند که حبه العرنی دائما مشغول ذکر و تسبیح و تهلیل خداوند، یا نقل روایت و یا در حال نماز بود.

[۱۷۵] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۵، ص۳۵۳.

ابن‌حجر و عینی

ابن‌حجر بعد از این که اقوال علماء‌ را درباره او ذکر کرده‌ می‌نویسد: قلت قد تقدم فی ترجمه حارثه بن مضرب ان احمد وثق حبه … وقال بن عدی ما رایت له منکرا جاوز الحد.
در ترجمه حارثه گذشت که احمد بن عبدالله عجلی وی را توثیق کرده و ابن‌عدی گفته: ما امر منکری را از او مشاهده نکرده‌ایم.

[۱۷۶] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۲، ص۱۷۷.

بدر‌الدین عینی در کتاب «مغانی الاخیار»، توثیق ابن‌حبان را نیز اضافه کرده است: وقال احمد بن عبدالله العجلی: تابعی ثقه. وقال ابن‌عدی: ما رایت له منکرًا قد جاوز الحد. قلت: ذکره ابن‌حبان فی الثقات.

[۱۷۷] عینی، محمود بن احمد، مغانی الاخیار، ج۱، ص۱۷۲.

کنانی و مبارکفوری

ابو‌الحسن کنانی در کتاب «تنزیه الشریعه المرفوعه عن الاخبار الشنیعه الموضوعه»، علاوه بر این که توثیق عجلی، ابن‌معین و ابن‌عدی را درباره وی آ‌ورده، او را جزء صحابه هم دانسته (یقال له رؤیه) و می‌نویسد: فقد قال العجلی فیه تابعی ثقه وقال الطبرانی یقال له رؤیه، وقال ابن‌عدی: ما رایت له منکرا قد جاوز الحد، والاجلح روی له الاربعه، ووثقه ابن‌معین والعجلی، وقال ابن‌عدی شیعی صدوق.

[۱۷۸] کنانی، علی بن محمد، تنزیه الشریعه المرفوعه عن الاخبار الشنیعه الموضوعه، ج۱، ص۳۷۶، تحقیق:عبدالوهاب عبداللطیف، عبدالله محمد الصدیق الغماری، دار النشر:دار الکتب العلمیه – بیروت، الطبعه:الاولی۱۳۹۹ ه.

مبارکفوری نیز وی را صدوق به حساب آورده و می‌نویسد: (عن حبه) بفتح حاء مهمله ثم موحده ثقیله بن جوین بجیم مصغرا العرنی بضم المهمله وفتح الراء بعدها نون الکوفی صدوق…

[۱۷۹] مبارکفوری، محمد عبدالرحمن بن عبدالرحیم، تحفه الاحوذی بشرح جامع الترمذی، ج۱۰، ص۱۶۱، دار الکتب العلمیه – بیروت.

در نتیجه این روای نیز موثق است و حداقل این که وی حسن است؛ پس روایتش معتبر می‌شود.

حبه‌ العرنی (مضمون دوم)

مضمون دومی که از حبه‌ العرنی، در کتاب «اسد الغابه» آمده، این است:
اَنباَنا ابوالفضل بن ابی‌الحسن بن ابی‌عبدالله المخزومی باِسناده عن اَحمد بن علی: حدثنا ابوهشام الرفاعی، حدثنا محمد بن فضیل، حدثنا الاَجلح، عن سلمه بن کُهَیل، عن حَبَّه بن جُوَین، عن علی قال: لم اَعلم اَحداً من هذه الاُمه عبدالله قبلی، لقد عبدته قبل اَن یعبده اَحد منهم خمس سنین، اَو سبع سنین.
علی (علیه‌السّلام) فرمود: سراغ ندارم کسی از این امت را به استثناء رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، که پیش از من سر اطاعت و عبادت در برابر تو به خاک گذاشته باشد. همانا پنج سال یا هفت سال پیش از دیگران، به عبادت خدا پرداختم.

[۱۸۰] ابن‌اثیر، علی بن محمد، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۳، ص۵۹۰.

حبه‌ العرنی (مضمون سوم)

طبرانی مضمون سوم را این‌گونه آورده است:
«۱۷۴۶ حدثنا احمد قال حدثنا عبدالرحمن بن صالح الازدی قال حدثنا عمرو بن‌هاشم الجنبی عن الاجلح عن سلمه بن کهیل عن حبه بن جوین العرنی عن علی انه قال اللهم انک تعلم ان لم یعبدک احد من هذه الامه بعد نبیها قبلی ولقد عبدتک قبل ان یعبدک احد من هذه الامه بست سنین.»

[۱۸۱] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الاوسط، ج۲، ص۲۰۷، تحقیق:طارق بن عوض الله بن محمد، ‌عبدالمحسن بن ابراهیم الحسینی، ناشر:دار الحرمین – القاهره – ۱۴۱۵ه.

از این که مضمون اول این روایت از نظر سندی بررسی شد و توثیق راویانش اثبات گردید، از بررسی سند‌های بعدی جهت پرهیز از اطاله کلام صرف نظر می‌کنیم.

حبه‌ العرنی (مضمون چهارم)

روایت ایشان در «تاریخ‌ مدینه دمشق» ابن‌عساکر با سند صحیح این‌گونه است:
«اخبرنا ابومحمد بن طاوس انا ابوالغنائم بن ابی‌عثمان انا عبدالله بن عبیدالله بن یحیی نا ابوعبدالله المحاملی نا محمد بن عثمان بن کرامه نا عبیدالله عن سفیان وشعبه عن سلمه بن کهیل عن حبه عن علی قال انا اول من اسلم؛

[۱۸۲] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۳۱، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

به نقل حبه العرنی علی (علیه‌السّلام) فرمود: من نخستین مسلمانم.»

بررسی صحت روایت

در بررسی تفصیلی افراد موجود در سند روایت باید گفت:

ابو‌محمد بن طاوس

اسم این شخص، هبه‌الله بن احمد است و نسائی از ایشان به «فقیه امام» تعبیر دارد و ایشان را موثق می‌داند: … الشیخ الفقیه الامام الثقه ابومحمد هبه‌الله بن احمد بن عبدالله بن علی بن طاوس المقری قراءه علیه. شیخ فقیه، پیشوا و موثق، ابومحمد هبه‌الله بن احمد … است.

[۱۸۳] نسائی، احمد بن شعیب، جزء فیه مجلسان من املاء النسائی، ج۱، ص۳۲، تحقیق:ابواسحاق الحوینی الاثری، دار النشر:دار ابن‌الجوزی – الدمام، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۵.

سمعانی در الانساب، نیز ایشان را «فاضل، موثق، صدوق و روای حدیث بسیار» می‌داند و می‌نویسد: منها شیخنا ابومحمد هبه‌الله بن احمد بن عبدالله بن علی بن طاوس المقرئ الجیرونی امام جامع دمشق کان یسکن باب جیرون کان مقرئا فاضلا ثقه صدوقا مکثرا من الحدیث

[۱۸۴] سمعانی، عبدالکریم، الانساب، ج۳، ص۴۵۸.

ذهبی نیز بعد از معرفی ایشان را موثق و پرهیزگار می‌داند: ابن طاووس امام جامع دمشق ومقرئه ابومحمد هبه‌الله بن احمد بن عبدالله ابن‌علی بن طاووس البغدادی ثم الدمشقی… وکان ثقه متصونا.

[۱۸۵] ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۲۰، ص۹۸.

و در تاریخ الاسلام نیز ایشان را صدوق می‌داند و توثیق ابن‌عساکر را نیز گزارش کرده است: هبه‌الله بن احمد بن عبدالله بن علی بن طاوس. ابو‌محمد البغدادی، ثم الدمشقی، امام جامع دمشق … وکان صدوقاً، صحیح السماع. و ثقه ابن‌عساکر.

[۱۸۶] ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ الاسلام، ج۳۶، ص۴۳۲، تحقیق:د. عمر عبدالسلام تدمری، ناشر:دار الکتاب العربی – لبنان/ بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۷ه – ۱۹۸۷م.

ابو‌الغنائم بن ابی‌عثمان

بغدادی در کتاب «تکمله الاکمال»، پس از معرفی دقیق و این که از عبدالله بن عبیدالله روایت نقل کرده، بر ثقه بودنش تصریح کرده است:
ابو‌الغنائم محمد بن علی بن ابی‌عثمان السبیعی حدث عن عبدالله بن عبیدالله البیع… توفی یوم الاربعاء النصف من جمادی الآخره سنه ثلاث وثمانین واربعمائه وهو ثقه صالح؛ ابو‌الغنائم محمد بن علی … از عبدالله بن عبید اله روایت نقل کرده … در نیمه جمادی الثانی سال ۴۸۳ وفات یافت و ایشان موثق و انسان صالح بود.

[۱۸۷] بغدادی، محمد بن عبدالغنی، تکمله الاکمال، ج۳، ص۲۸۸، تحقیق:د. عبدالقیوم عبد ریب النبی، دار النشر:جامعه‌ام القری – مکه المکرمه، الطبعه:الاولی۱۴۱۰.

ذهبی در کتاب «العبر» نیز بر صدوق بودن ایشان تصریح کرده است: و ابو‌الغنائم بن ابی‌عثمان محمد بن علی بن حسن الدقاق بغدادی متمیز صدوق.

[۱۸۸] ذهبی، شمس‌الدین، العبر فی خبر من غبر، ج۳، ص۳۴۷.

عبدالله بن عبیدالله

عبدالله بن عبیدالله بن یحیی از نظر علمای اهل‌سنت از جمله از نظر خطیب بغدادی موثق است ذهبی پس از معرفی، در پایان توثیق خطیب را آورده است:
الشیخ المعمر مسند بغداد ابومحمد عبدالله بن عبیدالله بن یحیی البغدادی الؤدب عرف بابن البیع حدث عن القاضی ابی‌عبدالله المحاملی … حدث عنه ابوالغنائم محمد بن ابی‌عثمان … قال الخطیب کان یسکن بدرب الیهود وکان ثقه لم ارزق السماع منه.
شیخ کهن سال، مسند بغداد ابومحمد عبدالله… معروف به ابن‌البیع بود. از ابی‌عبدالله محامل روایت نقل کرده و از او ابوالغنائم … حدیث کرده. خطیب بغدادی گفته: وی در درب یهودی می‌نشست و انسان موثق بود.

[۱۸۹] ذهبی، شمس‌الدین، سیر اعلام النبلاء، ج۱۷، ص۲۲۱.

و در کتاب دیگرش نیز می‌نویسد: وابن البیع ابومحمد عبدالله بن عبیدالله بن یحیی البغدادی المؤدب صاحب المحاملی وثقه الخطیب.

[۱۹۰] ذهبی، شمس‌الدین، العبر فی خبر من غبر، ج۲، ص۲۱۵.

سمعانی نیز توثیق خطیب بغدادی را آورده است: ذکره ابوبکر احمد بن علی بن ثابت الخطیب … منه وکان ثقه.

[۱۹۱] سمعانی، عبدالکریم، الانساب، ج۱۳، ص۱۴۱.

یاقوت حموی نیز ایشان را موثق می‌داند: ابو‌محمد عبدالله بن عبیدالله بن یحیی المؤدب… وکان ثقه…

[۱۹۲] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ج۵، ص۴۵۴.

شیبانی نیز ایشان را توثیق کرده است: ابو‌محمد عبدالله بن عبیدالله بن یحیی… وکان ثقه …

[۱۹۳] شیبانی، علی بن ابی‌الکرم، اللباب فی تهذیب الانساب، ج۳، ص۴۲۲، دار النشر:دار صادر – بیروت – ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

از نظر صفدی نیز وی موثق است: عبدالله بن عبیدالله بن یحیی ابومحمد البغدادی المؤدب المعروف بابن البیع کان ثقه.

[۱۹۴] صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۱۷، ص۱۶۲، تحقیق احمد الارناؤوط وترکی مصطفی، ناشر:دار احیاء التراث – بیروت – ۱۴۲۰ه- ۲۰۰۰م.

ابو‌عبدالله محاملی

اسم این راوی، حسین بن اسماعیل بن محمد محاملی است. وی نیز از نظر علمای رجال اهل‌سنت موثق است. ابوبکر صولی می‌نویسد:
مات ابوعبدالله الحسین بن اسماعیل المحاملی القاضی… وما کان بقی علی الارض محدث اسند منه، مع صدقه وثقته وستره رحمه الله؛ ابو‌عبدالله حسین بن اسماعیل محاملی فوت کرد… و در روی زمین هیچ محدثی که در نقل روایت مستند نقل کند، باقی نماند علاوه بر این که وی صادق و موثق بود…

[۱۹۵] صولی، محمد بن یحیی، اخبار الراضی بالله والمتقی لله، ج۱، ص۲۳۰.

ابن‌ندیم نیز او را از جمله افراد موثق معرفی کرده و همان سخن صولی را تکرار کرده است: المحاملی القاضی ابوعبدالله الحسین بن اسماعیل بن محمد الضبی من الثقات … ولم یکن بقی علی الارض محدث اسند منه مع صدقه وثقته وستره

[۱۹۶] ابن‌ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ج۱، ص۲۸۴.

ذهبی از وی به «امام، علامه، حافظ و شیخ و محدث بغداد» تعبیر دارد و صدوق دانستن خطیب بغدادی را ذکر کرده است: المحاملی القاضی الامام العلامه الحافظ شیخ بغداد ومحدثها ابوعبدالله الحسین بن اسماعیل بن محمد الضبی البغدادی … قال الخطیب کان فاضلا دینا صادقا.

[۱۹۷] ذهبی، شمس‌الدین، تذکره الحفاظ، ج۳، ص۳۱.

ابن‌کثیر دمشقی نیز او را «صدوق، متدین، ‌فقیه، محدث» می‌داند: الحسین بن اسماعیل بن محمد بن اسماعیل بن سعید بن ابان ابوعبدالله الضبی القاضی المحاملی الفقیه الشافعی المحدث سمع الکثیر… وکان صدوقا دینا فقیها محدثا ولی قضاء الکوفه ستین سنه.

[۱۹۸] ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه والنهایه، ج۱۱، ص۲۳۰.

محمد بن عثمان

محمد بن عثمان بن کرامه از راویان بخاری، ابوداود و ترمذی و ابن‌ماجه است. و از نظر ذهبی صدوق است: ۵۰۴۴ محمد بن عثمان بن کرامه العجلی مولاهم عن ابی‌اسامه وطبقته وعنه البخاری و ابو‌داود والترمذی وابن ماجه … صدوق.

[۱۹۹] ذهبی، شمس‌الدین، الکاشف، ج۲، ص۲۰۰، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار القبله للثقافه الاسلامیه، مؤسسه علو – جده، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۳ه – ۱۹۹۲م.

به تصریح مزی در تهذیب، وی از نظر ابوحاتم رازی، محمد بن عبدالله بن سلیمان و داود بن یحیی صدوق بوده و ابن‌حبان نیز ایشان را موثق می‌داند: خ د ت ق: محمد بن عثمان بن کرامه العجلی، روی عنه: البخاری … و ابو‌حاتم الرازی، وَقَال: صدوق. وَقَال ابوالعباس بن عقده: سمعت محمد بن عبدالله بن سُلَیْمان، وداود بن یحیی یقولان: کان صدوقا… وذکره ابن‌حِبَّان فی کتاب (الثقات).

[۲۰۰] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۲۶، ص۹۱، تحقیق:د. بشار عواد معروف، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

عبیدالله بن موسی

وی از راویان بخاری است و ذهبی او را با تمام اسم معرفی کرده و او را «حافظ، و یکی از اعلام» می‌داند و در پایان به «ثقه» بودنش تصریح کرده است: عبیدالله بن موسی ابومحمد العبسی الحافظ احد الاعلام … ثقه

[۲۰۱] ذهبی، شمس‌الدین، الکاشف، ج۱، ص۶۸۷، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار القبله للثقافه الاسلامیه، مؤسسه علو – جده، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۳ه – ۱۹۹۲م.

ابن‌حجر توثیقات علمای رجال اهل‌سنت همانند: ابن‌معین، ابوحاتم رازی، عجلی، ابن‌حبان، ابن‌شاهین و ابن‌ابی‌شیبه را درباره وی آ‌وره است: عبیدالله بن موسی بن ابی‌المختار واسمه باذام العبسی مولاهم الکوفی ابومحمد الحافظ… وقال بن ابی‌خیثمه عن بن معین ثقه وقال ابوحاتم صدوق ثقه حسن الحدیث … وقال العجلی ثقه … وذکره بن حبان فی الثقات… وقال بن شاهین فی الثقات قال عثمان بن ابی‌شیبه صدوق ثقه.

[۲۰۲] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۷، ص۵۰.

سفیان ثوری

مشخصات کامل سفیان ثوری را علمای رجال ذکر کرده است. ابن‌حجر می‌نویسد: سفیان بن سعید بن مسروق الثوری ابوعبدالله الکوفی ثقه حافظ فقیه عابد امام حجه…
سفیان بن مسروق ثوری کنبه اش ابوعبدالله است. وی موثق، حافظ فقیه، عابد، امام و حجت است.

[۲۰۳] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۲۴۴، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

عجلی کوفی می‌نویسد: سفیان بن سعید بن مسروق بن ربیع یکنی ابا عبدالله ثقه کوفی رجل صالح زاهد عابد ثبت فی الحدیث فقیه صاحب سنه واتباع؛ سفیان بن سعید … موثق، از اهل کوفه، مرد صالح، زاهد و اهل عبادت، و مورد اعتماد در روایت، فقیه و صاحب سنت و دارای پیرو بود.

[۲۰۴] عجلی، احمد بن عبدالله، معرفه الثقات من رجال اهل العلم والحدیث ومن الضعفاء وذکر مذاهبهم واخبارهم، ج۱، ص۴۰۷، تحقیق:عبدالعلیم عبدالعظیم البستوی، ناشر:مکتبه الدار – المدینه المنوره – السعودیه، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۵ – ۱۹۸۵م.

با این توصیفی که عجلی دارد نیازی بیشتر به آوردن توثیقات وی نیست.

سلمه بن کهیل

ابن‌حجر توثیقات علمای رجال اهل‌سنت را درباره وی این‌گونه آورده است:
سلمه بن کهیل بن حصین الحضرمی التنعی ابویحیی الکوفی… قال ابوطالب عن احمد سلمه بن کهیل متقن للحدیث وقیس بن مسلم متقن للحدیث ما نبالی اذا اخذت عنهما حدیثهما وقال اسحاق بن منصور عن بن معین ثقه وقال العجلی کوفی تابعی ثقه ثبت فی الحدیث وکان فیه تشیع قلیل وهو من ثقات الکوفیین وقال بن سعد کان ثقه کثیر الحدیث وقال ابوزرعه ثقه مامون ذکی وقال ابوحاتم ثقه متقن وقال یعقوب بن شیبه ثقه ثبت علی تشیعه وقال النسائی ثقه ثبت وقال بن المبارک عن سفیان ثنا سلمه بن کهیل وکان رکنا من الارکان وشد قبضته وقال بن مهدی لم یکن بالکوفه اثبت من اربعه منصور وسلمه وعمرو بن مره وابی حصین وقال ایضا اربعه فی الکوفه لا یختلف فی حدیثهم فمن اختلف علیهم فهو خاطیء…
احمد و قیس بن مسلم او را متقن الحدیث می‌دانند. از نظر عجلی کوفی، ثقه و مورد اعتماد در روایت است. ابوزرعه، ابوحاتم، یعقوب بن شیبه و نسائی از وی به «ثقه متین، ثقه‌ ثبت» تعبیر دارند. ابن‌مهدی گفته: در کوفه چهار نفر اثبت بوده از جمله آنها سلمه است. و نیز گفته است: در کوفه چهار تن است هر که با روایت آنها مخالفت کند، خطا کرده است.

[۲۰۵] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۴، ص۱۵۵.

حبه العرنی

توثیقات «حبه العرنی» را در روایات قبل بیان کردیم و در نتیجه این روایت از نظر علمای اهل‌سنت معتبر است.

سندی دیگر

سند دیگر این روایت از طریق حبه العرنی با مضمومون «انا اول من اسلم» این است:
اخبرنا ابوالفتح یوسف بن عبدالواحد انا شجاع بن علی انا ابوعبدالله بن منده انا خیثمه بن سلیمان نا اسحاق بن سیار نا عبیدالله بن موسی نا سفیان الثوری وشعبه بن الحجاج عن سلمه بن کهیل عن حبه بن جوین عن علی بن ابی‌طالب قال انا اول من اسلم.

[۲۰۶] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۳۱، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

معاذه العدویه (سند اول)

معاذه العدویه از امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نقل کرده که حضرت خودش را اولین مؤمن و مسلمان معرفی می‌کند. این روایت با چند سند از طریق وی نقل شده است در این قسمت سند اول که معتبر است (واسلمت قبل ان یسلم ابوبکر) ذکر می‌شود.
ابن‌قتیبه در کتاب «المعارف» روایت را این‌گونه آورده است:
وحدثنی ابوالخطاب قال حدثنا نوح بن قیس قال حدثنا سلیمان ابوفاطمه عن معاذه بنت عبدالله العدویه قالت سمعت علی بن ابی‌طالب علی منبر البصره وهو یقول انا الصدیق الاکبر آمنت قبل ان یؤمن ابوبکر واسلمت قبل ان یسلم ابوبکر.
معاذه دختر عبدالله عدویه می‌گوید: از علی بن ابی‌طالب که بر منبر بصره بود، شنیدم که می‌فرمود: من صدیق اکبرم، پیش از این که ابوبکر ایمان و اسلام بیاورد من به رسول خدا ایمان و اسلام آوردم.

[۲۰۷] ابن‌قتیبه، عبدالله بن مسلم، المعارف، ج۱، ص۱۶۹، تحقیق:ثروت عکاشه دار النشر:دار المعارف – القاهره، طبق برنامه الجامع الکبیر.

بررسی صحت حدیث

در بررسی تفصیلی افراد موجود در سند روایت باید گفت:

زیاد بن یحیی

مزی در کتاب «تهذیب الکمال»، درباره زیاد بن یحیی بن زیاد بن حسان می‌نویسد: ابوحاتم و نسائی وی را توثیق کرده و ابن‌حبان هم او را در کتاب «الثقات» آورده است:
زیاد بن یحیی بن زیاد بن حسان بن عبدالله الحسانی، ابوالخطاب النکری، العدنی، البَصْرِیّ … قال ابوحاتم، والنَّسَائی: ثقه. وذکره ابن‌حِبَّان فی کتاب الثقات وَقَال: مات سنه اربع وخمسین ومئتین … ابوحاتم و نسائی گفته‌اند: وی ثقه است. ابن‌حبان وی را در کتاب «الثقات» آورده است.

[۲۰۸] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۹، ص۵۲۳، تحقیق:د. بشار عواد معروف، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

ابن‌حجر عسقلانی نیز می‌نویسد: قال ابوحاتم والنسائی ثقه وذکره وابن‌حبان فی الثقات وقال مات سنه اربع وخمسین ومائتین قلت

[۲۰۹] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۳، ص۳۸۹.

نوح بن قیس

یحیی بن معین و ابوداود وی را توثیق کرده‌اند: نوح بن قیس بن رباح الازدی الحدانی، قال عبدالله بن احمد بن حنبل عَن ابیه، وعثمان بن سَعِید الدارمی عن یحیی بن مَعِین: ثقه. وَقَال ابوداود: کان یتشیع. وَقَال مره اخری: ثقه، وبلغنی عن یحیی انه ضعفه. وَقَال النَّسَائی: لیس به باس.
عبدالله بن احمد بن حنبل از پدرش و عثمان بن سعید نقل کرده‌اند که یحیی بن معین وی را توثیق کرده است. ابوداود گفته او شیعه بوده و مرتبه دیگر گفته است: او ثقه است …

[۲۱۰] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۳۰، ص۵۳، تحقیق:د. بشار عواد معروف، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

ذهبی نیز توثیق احمد و ابن‌معین را درباره او آورده است: ۱۴۷ (۵۰۷۵ ت) نوح بن قیس (م عو) الحدانی بصری صالح الحال عن ایوب و عمرو بن مالک النکری وطائفه وعنه ابوالاشعث ونصر بن علی وخلق وثقه احمد وابن معین.

[۲۱۱] ذهبی، شمس‌الدین، میزان الاعتدال فی نقد الرجال، ج۴، ص۲۷۹.

سلیمان ابوفاطمه

این شخص را تنها ابن‌حبان توثیق کرده است. ابن‌حجر بعد از نقل روایت آورده است که ابن‌حبان اسم این راوی را در کتاب «الثقات» خود آورده است:
عس النسائی فی مسند علی سلیمان بن عبدالله ابوفاطمه روی عن معاذ العدویه عن علی قال علی منبر البصره انا الصدیق الاکبر وعنه نوح بن قیس الحدانی قال البخاری لا یتابع علیه ولا یعرف الا به ولا یعرف له سماع من معاذه قلت وقال بن عدی لا اعرف له غیره ولا یتابع علیه کما قال البخاری وذکره بن حبان فی الثقات.

[۲۱۲] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۴، ص۲۰۴.

معاذه بنت عبدالله

مزی در تهذیب الکمال بعد از این که معاذه بنت عبدالله العدویه را معرفی کرده، تصریح نموده است که وی را ابن‌حبان در کتابش آورده و گفته است: او از جمله زنان اهل عبادت بوده است:
معاذه بنت عبدالله العدویه، ‌ام الصهباء البَصْرِیّه، امراه صله بن اشیم، وکانت من العابدات … قال احمد بن سعد بن ابی‌مریم، عن یحیی بن مَعِین: ثقه، حجه. وذکرها ابن‌حبان فی کتابالثقات، وَقَال: کانت من العابدات.

[۲۱۳] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۳۵، ص۳۰۸، تحقیق:د. بشار عواد معروف، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

ابن‌حجر نیز در کتاب «تقریب التهذیب»، ایشان را توثیق کرده است: ۸۶۸۴ معاذه بنت عبدالله العدویه‌ام الصهباء البصریه ثقه من الثالثه ع

[۲۱۴] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۷۵۳، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

ملا علی قاری نیز به وثاقت وی تصریح کرده است: (وعن معاذه) بنت عبدالله العدویه الصهباء البصریه ثقه من الثالثه کذا فی التقریب.

[۲۱۵] ملا علی قاری، علی بن سلطان، مرقاه المفاتیح شرح مشکاه المصابیح، ج۳، ص۹۷۸.

در نتیجه این روایت معتبر است.

معاذه العدویه (سند دوم)

دولابی روایت معاذه را با دو سند دیگر به صورت واضح‌تر در کتابش آورده است:
۱۵۸۷ – حدثنا زیاد بن یحیی ابوالخطاب، قال: حدثنا نوح بن قیس. وحدثنی ابوبکر مصعب بن عبدالله بن مصعب الواسطی، قال: حدثنا یزید بن‌هارون، قال: انبا نوح بن قیس الحدانی، قال: حدثنا سلیمان ابن‌عبدالله ابوفاطمه، قال: سمعت معاذه العدویه، تقول: سمعت علی بن ابی‌طالب (رضی الله عنه) یخطب علی منبر البصره، وهو یقول: انا الصدیق الاکبر، آمنت قبل ان یؤمن ابوبکر، واسلمت قبل ان یسلم.
معاذه دختر عبدالله عدویه می‌گوید: از علی بن ابی‌طالب که بر منبر بصره بود، شنیدم که می‌فرمود: من صدیق اکبرم، پیش از این که ابوبکر ایمان و اسلام بیاورد من به رسول خدا ایمان و اسلام آوردم.

[۲۱۶] دولابی، محمد بن احمد، الکنی والاسماء، ج۱، ص۶۳.

معاذه العدویه (سند سوم)

سند سوم این روایت این است: ۱۸۶ حدثنا ابوموسی نا نوح بن قیس عن رجل قد سماه ذهب عن ابی‌موسی اسمه عن معاذ العدویه قالت سمعت علیا رضی الله عنه یخطب علی المنبر وهو یقول انا الصدیق الاکبر آمنت قبل ان یؤمن ابوبکر رضی الله عنه واسلمت قبل ان یسلم.

[۲۱۷] شیبانی، احمد بن عمرو، الآحاد والمثانی، ج۱، ص۱۵۱، تحقیق:د. باسم فیصل احمد الجوابره، ناشر:دار الرایه – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ – ۱۹۹۱م.

ترجمه روایت گذشت.

معاذه العدویه (سند چهارم)

۱۸۷ حدثنا ابوموسی نا مسلم بن ابراهیم نا نوح بن قیس نا سلیمان بن عبدالله الحارثی حدثنی معاذه العدویه قالت سمعت علیا رضی الله عنه علی المنبر یقول مثله

[۲۱۸] شیبانی، احمد بن عمرو، الآحاد والمثانی، ج۱، ص۱۵۱، تحقیق:د. باسم فیصل احمد الجوابره، ناشر:دار الرایه – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ – ۱۹۹۱م.

عبدالله بن ابی‌هذیل

نسائی در کتاب «خصائص و سنن الکبری» می‌نویسد: ۸ اخبرنا علی بن المنذر الکوفی قال حدثنا ابن‌الفضیل قال حدثنا الاجلح عن عبدالله بن ابی‌الهذیل عن علی قال مَا اَعْرِفُ اَحَدًا مِنْ هَذِهِ الاُمَّهِ عبدالله بَعْدَ نَبِیِّهَا غَیْرِی، عَبَدْتُ اللَّهَ قَبْلَ اَنْ یَعْبُدَهُ اَحَدٌ مِنْ هَذِهِ الاُمَّهِ بِسَبْعِ سِنِینَ.
عبدالله بن ابی‌هذیل از علی (علیه‌السّلام) نقل کرده است که فرمود: در میان امت کسی را نمی‌شناسم که بعد از رسول خدا، جز من خداوند را عبادت کرده باشد؛ من خداوند را هفت سال قبل از این که فردی از این امت عبادت کند، او را پرستش کردم.

[۲۱۹] نسائی، احمد بن شعیب، خصائص علی، ج۱، ص۲۷، تحقیق:احمد میرین البلوشی، دار النشر:مکتبه المعلا – الکویت، الطبعه:الاولی ۱۴۰۶.

[۲۲۰] نسائی، احمد بن شعیب، السنن الکبری، ج۷، ص۴۰۹.

صحت حدیث

در بررسی تفصیلی افراد موجود در سند روایت باید گفت:

علی بن منذر

ابن‌حجر عسقلانی و مزی توثیقات علمای اهل‌سنت همانند: ابن‌ابی‌حاتم و نسائی و برخی دیگر را درباره علی بن منذر کوفی آورده است:
۶۲۶ ت س ق الترمذی والنسائی وابن ماجه علی بن المنذر بن زید الاودی ویقال الاسدی ابوالحسن الکوفی الطریقی روی عن ابیه وابن عیینه وابن فضیل … قال بن ابی‌حاتم سمعت منه مع ابی ‌وهو صدوق ثقه سئل عنه ابی‌فقال محله الصدق وقال النسائی شیعی محض ثقه وذکره بن حبان فی الثقات وقال مطین مات فی ربیع الآخر سنه ست وخمسین ومائتین سمعت بن نمیر یقول هو ثقه صدوق… وقال الدارقطنی لا باس به وکذا قال مسلمه بن قاسم وزاد کان یتشیع.
ابن ابی‌حاتم گفته: من و پدرم از وی روایت شنیدم و او شخص راستگو و ثقه است. از پدرم درباره وی سؤال کردند، گفت: جایگاه او صدق است (یعنی راستگو است). نسائی گفته: او شیعه خالص و ثقه است. ابن‌حبان نیز وی را در کتاب «الثقات» آورده است. مطین می‌گوید: از ابن‌نمیر نقل کرده است که علی بن منذر ثقه و صدوق است …

[۲۲۱] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۷، ص۳۸۶.

[۲۲۲] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۲۱، ص۱۴۶، تحقیق:د. بشار عواد معروف، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

محمد بن فضیل

ذهبی وی را شیعه و راستگو می‌داند و می‌نویسد: ۳۱۱ محمد بن فضیل بن غزوان ع شیعی صدوق.

[۲۲۳] ذهبی، محمد بن احمد، ذکر اسماء من تکلم فیه وهو موثق، ج۱، ص۱۶۷، تحقیق:محمد شکور امریر المیادینی، دار النشر:مکتبه المنار – الزرقاء، الطبعه:الاولی۱۴۰۶.

ذهبی در جای دیگر می‌نویسد: ۵۱۱۵ محمد بن فضیل بن غزوان الضبی مولاهم الحافظ ابوعبدالرحمن عن ابیه ومغیره وحصین وعنه احمد واسحاق والعطاردی ثقه شیعی.

[۲۲۴] ذهبی، شمس‌الدین، الکاشف، ج۲، ص۲۱۱، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار القبله للثقافه الاسلامیه، مؤسسه علو – جده، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۳ه – ۱۹۹۲م.

ابن‌حجر می‌نویسد: وی راستگوی عارف است که به تشیع نسبت داده شده است: ۶۲۲۷ محمد بن فضیل بن غزوان بفتح المعجمه وسکون الزای الضبی مولاهم ابوعبدالرحمن الکوفی صدوق عارف رمی بالتشیع …

[۲۲۵] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۵۰۲، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

اجلح بن عبدالله

ذهبی توثیق ابن‌معین و عجلی را درباره وی آورده و ابن‌عدی نیز او را صدوق می‌داند: ۲۷۳ (۲۲۱۸ ت) – اجلح بن عبدالله (عو) ابوحجیه الکندی الکوفی یقال اسمه یحیی… وثقه ابن‌معین واحمد بن عبدالله العجلی وقال احمد ما اقربه من فطر… وقال ابن‌عدی شیعی صدوق؛ ابن معین و احمد بن عبدالله عجلی وی را توثیق کرده و ابن‌عدی گفته: وی شیعه و راستگو است.

[۲۲۶] ذهبی، شمس‌الدین، میزان الاعتدال فی نقد الرجال، ج۱، ص۷۸.

زرعی دمشقی بعد از نقل روایتش می‌گوید: اگر وی صدوق است ولی شیعه است: واما حدیث الاجلح عن عبدالله بن ابی‌الهذیل عن علی رضی الله عنه قال ما اعرف احدا من هذه الامه عبدالله بعد نبیها غیری عبدت الله قبل ان یعبده احد من هذه الامه سبع سنین فالاجلح وان کان صدوقا فانه شیعی؛ اجلح هرچند صدوق است اما شیعه است.

[۲۲۷] زرعی دمشقی، شمس‌الدین، احکام اهل الذمه، ج۲، ص۹۱۳، دار النشر:رمادی للنشر – دار ابن‌حزم – الدمام – بیروت – ۱۴۱۸ – ۱۹۹۷، الطبعه:الاولی، تحقیق:یوسف احمد البکری – شاکر توفیق العاروری، ج۲ ص۹۱۴.

عبدالله بن ابی‌الهذیل

این شخص از راویان مسلم است و علمای رجال اهل‌سنت وی را توثیق کرده‌اند: عجلی کوفی در توثیق وی می‌نویسد: ۹۸۸ عبدالله بن ابی‌الهذیل کوفی تابعی ثقه وکان عثمانیا

[۲۲۸] عجلی، احمد بن عبدالله، معرفه الثقات من رجال اهل العلم والحدیث ومن الضعفاء وذکر مذاهبهم واخبارهم، ج۲، ص۶۴، تحقیق:عبدالعلیم عبدالعظیم البستوی، ناشر:مکتبه الدار – المدینه المنوره – السعودیه، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۵ – ۱۹۸۵م.

ابن‌حبان ایشان را در کتاب الثقات آورده است: ۳۶۶۵ عبدالله بن ابی‌الهذیل العبدی یروی عن جماعه من الصحابه روی عنه اهل الکوفه

[۲۲۹] محمد بن حبان، أبوحاتم، الثقات، ج۵، ص۲۵، تحقیق:السید شرف‌الدین احمد، ناشر:دار الفکر، الطبعه:الاولی، ۱۳۹۵ه – ۱۹۷۵م.

مزی نیز تصریح می‌کند که نسائی او را موثق می‌داند و ابن‌حبان نیز او را در کتاب «الثقات» خود آورده است: ۳۶۲۹ – ر م ت س: عبدالله بن ابی‌الهذیل العنزی، ابوالمغیره الکوفی. قال النَّسَائی: ثقه. وذکره ابن‌حِبَّان فی کتاب الثقات.

[۲۳۰] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۱۶، ص۲۴۴.

ذهبی درباره وی می‌نویسد: عبدالله بن ابی‌الهذیل القدوه العابد الامام ابوالمغیره العنزی الکوفی روی عن ابی‌بکر وعمر مرسلا وعن علی وعمار… وعنه واصل الاحدب و ابو‌التیاح الضبعی واسماعیل بن رجاء و اجلح الکندی… قال النسائی ثقه؛ عبدالله بن ابی‌هذیل، مقتدا، عابد و پیشوا… نسائی گفته: وی موثق است.

[۲۳۱] ذهبی، شمس‌الدین، سیر اعلام النبلاء، ج۴، ص۱۷۰.

ذهبی در کتاب دیگرش نیز بر ثقه بودنش تصریح کرده است: ۳۰۳۴ عبدالله بن ابی‌الهذیل العنزی کوفی عن ابی‌وعمر وعبدالله وعنه الاجلح واشعث بن ابی‌الشعثاء وعده ثقه م ت س

[۲۳۲] ذهبی، شمس‌الدین، الکاشف، ج۱، ص۶۰۵، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار القبله للثقافه الاسلامیه، مؤسسه علو – جده، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۳ه – ۱۹۹۲م.

حال با توجه به توثیقاتی که برای راویان سند ذکر شد، این روایت معتبر است.

عباد بن عبدالله اسدی

ابن ابی‌شیبه از طریق عباد بن عبدالله نقل کرده است که امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) فرمود: من هفت سال قبل از همه مردم نماز خوانده‌ام:
«۳۲۰۸۴ حدثنا عبدالله بن نمیر عن العلاء بن الصالح عن المنهال عن عباد بن عبدالله قال سمعت علیا یقول انا عبدالله واخو رسوله وانا الصدیق الاکبر لا یقولها بعدی الا کذاب مفتر ولقد صلیت قبل الناس بسبع سنین.»
عباد بن عبدالله می‌گوید: از علی شنیدم که می‌گفت: من بنده خدا، برادر رسول خدا، صدیق اکبر هستم، اگر کسی بعد از من این‌ها را ادعا کند، دروغگوی تهمت زن بیش نیست و هر آئینه هفت سال قبل از همه مردم نماز خوانده گزارده‌ام.

[۲۳۳] ابن ابی‌شیبه، عبدالله بن محمد، الکتاب المصنف فی الاحادیث والآثار، ج۶، ص۳۶۸، تحقیق:کمال یوسف الحوت، ناشر:مکتبه الرشد – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۹ه.

[۲۳۴] شیبانی، احمد بن عمرو، الآحاد والمثانی، ج۱، ص۱۴۸، تحقیق:د. باسم فیصل احمد الجوابره، ناشر:دار الرایه – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ – ۱۹۹۱م.

بازبینی سند روایت

در بررسی تفصیلی افراد موجود در سند روایت باید گفت:

عبدالله بن نمیر

ابن‌حجر عسقلانی ایشان را پس از معرفی، توثیق کرده است: عبدالله بن نمیر بنون مصغر الهمدانی ابوهشام الکوفی ثقه صاحب حدیث من اهل السنه من کبار التاسعه مات سنه تسع وتسعین وله اربع وثمانون ع؛ عبدالله بن نمیر… موثق، دارای روایت و از علمای اهل‌سنت و از بزرگان طبقه هفتم است.

[۲۳۵] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۳۲۷، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

و در جای دیگر می‌نویسد: ع السته عبدالله بن نمیر الهمدانی الخارفی ابوهشام الکوفی… قال ابونعیم سئل سفیان عن ابی‌خالد الاحمر فقال نعم الرجل عبدالله بن نمیر وقال عثمان الدارمی قلت لیحیی بن معین بن ادریس احب الیک فی الاعمش او بن نمیر فقال کلاهما ثقه وقال ابوحاتم کان مستقیم الامر قال ابنه محمد وغیره مات سنه تسع وتسعین ومائه وقیل انه ولد فی سنه ۱۱۵ قلت وذکره بن حبان فی الثقات وقال العجلی ثقه صالح الحدیث صاحب سنه وقال بن سعد کان ثقه کثیر الحدیث صدوق …
از سفیان درباره ابوخالد احمر سؤال شد، او گفت: عبدالله بن نمیر خوب مردی است. عثمان دارمی می‌گوید: به یحیی بن معین گفتم: اعمش نزد تو محبوب‌تر است یا ابن‌نمیر؟ گفت: هر دوی آنها موثق است. ابوحاتم گفته: وی به راه راست بود (یعنی اعتقادات درستی داشت). می‌گویم: ابن‌حبان وی را در کتاب «الثقات» آورده و عجلی گفته: او موثق و صالح الحدیث است. ابن‌سعید نیز گفته: وی موثق، و روایات فراوانی دارد و راستگو است.

[۲۳۶] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۶، ص۵۷.

علاء بن صالح

ابن‌حجر پس از معرفی، وی را راستگو می‌داند: ۵۲۴۲ العلاء بن صالح التیمی او الاسدی الکوفی صدوق له اوهام …

[۲۳۷] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۴۳۵، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار الرشید – سوریا، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۶ – ۱۹۸۶.

ابن‌حجر در کتاب دیگرش، اقوال علمای رجال اهل‌سنت را در توثیق این راوی آورده است: ۳۳۱ د ت س ابی‌داود والترمذی والنسائی ال علاء بن صالح التیمی ویقال الاسدی الکوفی وسماه ابوداود فی روایته علی بن صالح وهو وهم روی عن المنهال بن عمرو… روی عنه ابواحمد الزبیری وعبدالله بن نمیر وعلی بن‌هاشم… قال بن معین و ابو‌داود ثقه وقال بن معین ایضا و ابو‌حاتم لا باس به… وذکره بن حبان فی الثقات… قلت… ووثقه یعقوب بن سفیان وابن نمیر والعجلی.
ابن معین و ابوداود گفته‌اند: او ثقه است. ابن‌معین و ابوحاتم گفته‌اند: روایتش اشکالی ندارد. ابن‌حبان نیز وی را در کتاب «الثقات» آورده است. می‌گویم: یعقوب بن سفیان و ابن‌نمیر و عجلی نیز وی را توثیق کرده‌اند.

[۲۳۸] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۸، ص۱۸۴.

مزی نیز توثیقات ابن‌معین، ابوداود و ابن‌حبان را درباره وی آورده است: قال عباس الدُّورِیُّ، و ابو‌بکر بن ابی‌خیثمه عن یحیی ابن‌مَعِین، و ابو‌داود ثقه وَقَال غیرهما عن یحیی بن مَعِین، و ابو‌زُرْعَه، و ابو‌حاتم: لا باس به. وذکره ابن‌حِبَّان فی کتاب الثقات.

[۲۳۹] مزی، یوسف بن زکی، تهذیب الکمال، ج۲۲، ص۵۱۲، تحقیق:د. بشار عواد معروف، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه – ۱۹۸۰م.

متن توثیق احمد بن عبدالله عجلی در کتابش این است: ۱۲۷۹ العلاء بن صالح التیمی ثقه.

[۲۴۰] عجلی، احمد بن عبدالله، معرفه الثقات من رجال اهل العلم والحدیث ومن الضعفاء وذکر مذاهبهم واخبارهم، ج۲، ص۱۴۹، تحقیق:عبدالعلیم عبدالعظیم البستوی، ناشر:مکتبه الدار – المدینه المنوره – السعودیه، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۵ – ۱۹۸۵م.

منهال بن عمرو

این شخص از روات بخاری است و نیازی به آوردن سخنان علمای اهل‌سنت در توثیق وی نیست اما به دو مورد آن اشاره می‌کنیم. ذهبی درباره او می‌نویسد: ۵۶۵۳ المنهال بن عمرو الاسدی مولاهم… وثقه بن معین خ ۴

[۲۴۱] ذهبی، شمس‌الدین، الکاشف، ج۲، ص۲۹۸، تحقیق:محمد عوامه، ناشر:دار القبله للثقافه الاسلامیه، مؤسسه علو – جده، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۳ه – ۱۹۹۲م.

در کتاب تاریخ الاسلام می‌نویسد: ووثقه ابن‌معین وغیره. وقال الدارقطنی: صدوق.

[۲۴۲] ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ الاسلام، ج۷، ص۴۸۳، تحقیق:د. عمر عبدالسلام تدمری، ناشر:دار الکتاب العربی – لبنان/ بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۷ه – ۱۹۸۷م.

عباد بن عبدالله

اولا: عباد بن عبدالله اسدی کوفی با عباد بن عبدالله بن زبیر اسدی مدنی فرق دارد؛ زیرا دومی توثیقات فراوان دارد ولی راوی این روایت نیست.
ثانیا: جدای از اینکه در کتاب مصباح الزجاجه به صراحت این روایت را صحیح معرفی کرده بود، ابن‌حبان عباد بن عبدالله اسدی را در ثقات آورده و عجلی نیز او را توثیق کرده است.
ابن‌حبان می‌نویسد: ۴۲۶۸ عباد بن عبدالله الاسدی من اهل الکوفه یروی عن علی روی عنه المنهال بن عمرو.

[۲۴۳] تمیمی، محمد بن حبان، الثقات، ج۵ ص۱۴۱.

عجلی نیز می‌نویسد: ۸۴۰ عباد بن عبدالله الاسدی کوفی تابعی ثقه.

[۲۴۴] عجلی، احمد بن عبدالله، معرفه الثقات من رجال اهل العلم والحدیث ومن الضعفاء وذکر مذاهبهم واخبارهم، ج۲، ص۱۷، تحقیق:عبدالعلیم عبدالعظیم البستوی، ناشر:مکتبه الدار – المدینه المنوره – السعودیه، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۵ – ۱۹۸۵م.

صحیح دانستن روایت

احمد کنانی این روایت را نقل کرده و در پایان به صحت سند آن تصریح می‌کند: «(۴۹) حدثنا محمد بن اسماعیل الرازی حدثنا عبیدالله بن موسی انبانا العلاء بن صالح عن المنهال عن عباد بن عبدالله قال قال علی انا عبدالله واخو رسوله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وانا الصدیق الاکبر لا یقولها بعدی الا کذاب صلیت قبل الناس بسبع سنین.» هذا اسناد صحیح رجاله ثقات؛ سند روایت صحیح و رجال آن موثق هستند.

[۲۴۵] کنانی، احمد بن ابی‌بکر، مصباح الزجاجه فی زوائد ابن‌ماجه، ج۱، ص۲۰، تحقیق:محمد المنتقی الکشناوی، دار النشر:دار العربیه – بیروت، الطبعه:الثانیه ۱۴۰۳.

سعد بن معاذ

سعد بن معاذ نیز از امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نقل کرده است که فرمود: من اولین مسلمان هستم.
«۸۴ – وحدثنا احمد بن شَبّویه، قال قلت (- – -) قال: لعبدالرزاق احبرکم یحیی بن المعلی، عن عمه شعیب بن خالد، عن حنظله بن سبره بن المسیب… سعد بن معاذ علی بن ابی‌طالب فذکر حدیثاً طویلاً: قال فیه: قال علی: انی اول من اسلم؛

[۲۴۶] احمد بن زهیر، اخبار المکیین، ج۱، ص۱۷۶.

سعد بن معاذ از علی بن ابی‌طالب روایت طولانی نقل کرده و در این روایت آمده است که من نخستین فردی هستم که اسلام آورده‌ام.»

حصین بن ثمارج

در نقل دیگر از طریق حصین بن ثمارج آمده است که علی (علیه‌السّلام) فرمود:
«۱۷۹ حدثنا ابوبکر بن ابی‌شیبه نا شبابه عن شعبه عن سلمه بن کهل (بن حصین) عن جده (مجهول) عن علی رضی الله عنه قال انا اول رجل صلی مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)؛

[۲۴۷] شیبانی، احمد بن عمرو، الآحاد والمثانی، ج۱، ص۱۴۹، تحقیق:د. باسم فیصل احمد الجوابره، ناشر:دار الرایه – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ – ۱۹۹۱م.

من نخستین مردی هستم که با رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نماز خواند.»

انس بن مالک

در روایت دیگر آمده است که عباس بن عبدالمطلب و شیبه با هم مفاخره می‌کردند. این دو نفر، امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) را حکم قرار دادند و جریان مفاخره خود را با حضرت گفتند. اما حضرت نیز فرمود من هم اجازه دارم افتخار خودم را بگویم؟ گفتند: بگو. امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) فرمود: «انا اول من آمن بالوعید من ذکور هذه الامه وهاجر وجاهد.»
عباس، شیبه و امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) برای حکمیت نزد رسول خدا آمدند و حضرت سخن امیرمؤمنان را با تلاوت آیه قرآن که جبرئیل آن را نازل فرمود، تایید کرد. متن مفاخره این است:

«ذکر فضیله اخری ل امیرالمؤمنین علی، رضی الله عنه، لم یشرکه فیها احد. اخبرنا عمر بن احمد بن عثمان، ثنا علی بن محمد المصری، ثنا جبرون بن عیسی، ثنا یحیی بن سلیمان القرشی الحفری، ثنا عباد بن عبدالصمد ابومعمر، عن انس بن مالک، قال: قعد العباس بن عبدالمطلب، وشیبه صاحب البیت یفتخران فقال له العباس: انا اشرف منک انا عم رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ووصی ابیه وسقایه الحجیج لی فقال له شیبه: انا اشرف منک انا امین الله علی بیته وخازنه افلا ائتمنک کما ائتمننی وهما فی ذلک یتشاجران حتی اشرف علیهما علی بن ابی‌طالب فقال له العباس: افترضی بحکمه؟ قال: نعم قد رضیت.»
«فلما جاءهما قال العباس: علی رسلک یا ابن‌اخی فوقف علی فقال له العباس: ان شیبه فاخرنی فزعم انه اشرف منی قال: فماذا قلت انت یا عماه؟ قال: قلت له: انا عم رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ووصی ابیه وساقی الحجیج انا اشرف. فقال لشیبه: ما قلت یا شیبه قال: قلت له: بل انا اشرف منک انا امین الله وخازنه افلا ائتمنک کما ائتمننی قال: فقال لهما: اجعلا لی معکما فخرا قالا له: نعم قال: فانا اشرف منکما انا اول من آمن بالوعید من ذکور هذه الامه وهاجر وجاهد فانطلقوا ثلاثتهم الی رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فجثوا بین یدیه فاخبر کل واحد منهم بفخره فما اجابهم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فانصرفوا فنزل الوحی بعد ایام فارسل الی ثلاثتهم فاتوه فقرا علیهم النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم): اجعلتم سقایه الحاج وعماره المسجد الحرام کمن آمن بالله والیوم الآخر وجاهد فی سبیل الله…»

انس بن مالک می‌گوید: عباس بن عبدالمطلب و شیبه متصدیان خانه خدا نشسته بودند و به یک دیگر فخر می‌فروختند، عباس به او گفت: من از تو با شرافت‌ترم، من عموی رسول خدا و وصی پدر او و ساقی حاجیانم. شیبه گفت: من با شرافت از تو و امین خدا در خانه او هستم من امین خدا بر خانه او و خازن آن هستم، چرا به تو اعتماد نکرده آن گونه که به من اعتماد کرده است؟ در همان زمان علی بر آنها گذشت. عباس به شیبه گفت آیا تو راضی هستی که علی در میان ما قضاوت کند؟ او گفت: بلی. وقتی نزد علی ‌آمدند هر یکی سخناش را تکرار کردند. علی به آن دو نفر گفت: بگذارید من هم با شما فخر کنم؟ گفتند: آری. گفت: من از هر دوی شما شریف‌ترم، من نخستین کس از مردان این امت هستم که ایمان آورد و هجرت و جهاد کرد. سه نفر نزد پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رفتند و مقابل او نشستند و هر کدام مایه افتخار خود را گفتند و پیامبر چیزی نگفت و آنان برگشتند. پس از چند روز درباره آنان وحی نازل شد، پیامبر دنبال آن سه نفر فرستاد و آنان آمدند و پیامبر به آنان چنین خواند: «اَجَعَلْتُمْ سِقایَهَ الْحاجِّ وَ عِمارَهَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ کَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ» تا آخر آیات…

[۲۴۸] اصبهانی، احمد بن عبدالله، فضائل الخلفاء الراشدین، ج۱، ص۸۱.

سخن عمر بن احمد

ابو‌حفص عمر بن احمد نیز در کتاب «شرح مذاهب اهل السنه و معرفه شرائع‌الدین و التمسک بالسنن»، این روایت را آورده و تصریح کرده است که این فضیلت منحصر به فرد علی (علیه‌السّلام) است: فضیله لعلی بن ابی‌طالب رضی الله عنه «۱۳۱ حدثنا علی بن محمد المصری ثنا جبرون بن عیسی ثنا یحیی بن سلیمان القرشی الحفری عن عباد بن عبدالصمد ابی‌معمر عن انس بن مالک انه قال قعد عم رسول الله العباس بن عبدالمطلب وشیبه صاحب البیت یفتخران…» و در پایان روایت می‌نویسد: قراه ابومعمر تفرد علی بهذه الفضیله لم یشارکه فیها احد.

[۲۴۹] عمر بن احمد، ابو‌حفص، شرح مذاهب اهل السنه ومعرفه شرائع الدین والتمسک بالسنن، ج۱، ص۱۸۵، تحقیق:عادل بن محمد، ناشر:مؤسسه قرطبه للنشر والتوزیع، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۵ه – ۱۹۹۵م.

و ظاهر این عبارت، مقبول بودن متن روایت در نزد مولف است.

ابن‌عمر بن مسلمه

صاحب کتاب «وقعه الصفین» نامه امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) به معاویه را آورده و در این نامه آن حضرت تصریح می‌کند که ما اهل‌بیت هنگامی که رسول خدا دعوتش را شروع کرد، ایمان آوردیم:

«نصر، عن عمر بن سعد عن ابی ورق، ان ابن‌عمر بن مسلمه الارحبی اعطاه کتابا فی اماره الحجاج بکتاب من معاویه الی علی. قال: … ولعمر الله انی لارجو اذا اعطی الله الناس علی قدر فضائلهم فی الاسلام ونصیحتهم لله ورسوله ان یکون نصیبنا فی ذلک الاوفر. ان محمدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) لما دعا الی الایمان بالله والتوحید کنا – اهل البیت – اول من آمن به.»

همانا محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هنگامی‌که به سوی ایمان به خدا و توحید دعوت فرمود: ما اهل‌بیت نخستین کسانی بودیم که به آن حضرت ایمان آوردیم.

[۲۵۰] منقری، نصر بن مزاحم، وقعه صفین، ج۱، ص۸۵.

بلاذری سخن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) این‌گونه نقل کرده است: ان الله بعث محمداً (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فدعا الی الایمان بالله والتوحید له، فکنا اهل البیت اول من آمن واناب.

[۲۵۱] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۲۸۰.

حکیم مولی‌ زاذان

وروی عثمان بن سعید الخراز، عن علی بن حرار، عن علی بن عامر، عن ابی‌الحجاف، عن حکیم مولی زاذان، قال: سمعت علیاً (علیه‌السّلام)، یقول: صلیت قبل الناس سبع سنین، وکنا نسجد ولا نرکع، واول صلاه رکعنا فیها صلاه العصر، فقلت: یا رسول الله، ما هذا؟ قال: امرت به.
حکیم می‌گوید: از علی (علیه‌السّلام) شنیدم که می‌گفت: هفت سال قبل از همه مردم، با رسول خدا نماز خواندم در حالی که قبل از آن نه سجده می‌کردیم و نه رکوع انجام می‌دادیم و نخستین نمازی که در آن رکوع کردیم نماز عصر بود. عرض کردم‌ای رسول خدا! این چه عملی است؟ فرمود: به این کار دستور داده شده‌ام.

[۲۵۲] ابن ابی‌الحدید، عز‌الدین بن هبه‌الله، شرح نهج‌البلاغه، ج۱۳، ص۲۲۹.

منصور بن حسین

منصور بن حسین آبی متوفای سال۴۲۱ هجری قمری در کتاب «نثر الدرر» آورده است که حضرت علی (علیه‌السّلام) در کوفه خطبه خواند و فرمود: من نخستین کسی هستم که به خداوند ایمان آورده‌ام:
وخرج (علیه‌السّلام) الی الکوفه فحمد الله واثنی علیه، ثم قال: اما بعد یا اهل العراق، … والله لقد بلغنی انکم تقولون: یکذب، فعلی من اکذب؟ اعلی الله اکذب وانا اول من آمن به؟ ‌ام علی نبیه وانا اول من صدقه.
امام علی به سوی کوفه خارج شد و حمد و ثنای الهی را بجا آورد، سپس فرمود: ‌ای اهل عراق! … به خدا سوگند به من خبر رسیده است که شما میگویید من دروغ می‌گویم. من بر چه کسی دروغ بستم؟ آیا بر خدا دروغ بستم در حالی که من نخستین کسی هستم که به خدا ایمان آورده‌ام. یا بر پیامبرش دروغ بستم در حالی که نخستین کسی هستم که او را تصدیق کرده‌ام.

[۲۵۳] آبی، منصور بن حسین، نثر الدرر فی المحاضرات، ج۱، ص۱۹۸، تحقیق:خالد عبدالغنی محفوط، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت/لبنان، الطبعه:الاولی، ۱۴۲۴ه – ۲۰۰۴م.

اشعار حضرت علی

ابن‌عساکر دمشقی از طریق ابوعبیده (معمر بن المثنی متوفای ۲۰۹) اشعاری را از امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نقل کرده که در جواب مفاخره معاویه فرموده است. حضرت در این شعر به یکی از افتخاراتش تصریح می‌کند که من از همه شما در حالی که کودک بودم بر اسلام آوردن پیشی گرفتم:

واخبرنا ابوالسعود احمد بن علی بن المجلی انا محمد بن محمد بن احمد العکبری انا ابوالطیب محمد بن احمد بن خاقان ح قال ونا القاضی ابومحمد عبدالله بن علی بن ایوب انا ابوبکر احمد بن محمد بن الجراح قالا انا ابوبکر بن درید قال واخبرنا عن دماد عن ابی‌عبیده قال کتب معاویه الی علی بن ابی‌طالب یا ابا الحسن ان لی فضائل کثیره وکان ابی‌سیدا فی الجاهلیه وصرت ملکا فی الاسلام وانا صهر رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وخال المؤمنین وکاتب الوحی فقال علی ابا الفضائل یفخر علی ابن‌اکله الاکباد ثم قال اکتب یا غلام
محمد النبی اخی وصهری•••••وحمزه سید الشهداء عمی•••••وجعفر الذی یمسی ویضحی •••••یطیر مع الملائکه ابن‌امی
وبنت محمد سکنی وعرسی•••••مسوط لحمها بدمی ولحمی•••••وسبطا احمد ولدای منها•••••فایکم له سهم کسهمی
سبقتکم الی الاسلام طرا•••••صغیرا ما بلغت اوان حلمی
فقال معاویه اخفوا هذا الکتاب لا یقراه اهل الشام فیمیلون الی ابن‌ابی‌طالب

ابو‌عبیده می‌گوید: معاویه به علی بن ابی‌طالب نوشت: ‌ای ابوالحسن من فضائل فراوانی دارم و پدرم در زمان جاهلیت سرور بود و در زمان اسلام پادشاه شدم و من خویشاوند رسول خدا و دائی مؤمنان و نویسنده وحی هستم. علی فرمود: آیا به واسطه فضائل به علی فخرفروشی می‌کنی‌ ای پسر جگرخوار! سپس علی فرمود: این غلام بنویس:
محمد رسول خدا، برادر و پدر خانم من و حمزه سید الشهداء عموی من است.•••••و جعفری که صبح و شام همراه فرشتگان در پرواز است، پسر مادر من است.
دختر پیامبر در خانه من و خانم من است گوشت او با خون و گوشت من مخلوط شده است.•••••دو نوه احمد فرزندان من از دختر پیامبر هستند، پس برای کدام یکی از شما همانند من از پیامبر سهم دارند!
قبل از همه شما اسلام آوردم در حالی که کوچک بودم و هنوز به سن بلوغ نرسیده بودم.
معاویه گفت: این نامه را مخفی کنید تا اهل شام نخوانند و به سوی پسر ابوطالب تمایل پیدا نکنند.

[۲۵۴] ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق وذکر فضلها وتسمیه من حلها من الاماثل، ج۴۲، ص۵۲۰، تحقیق:محب‌الدین عمر بن غرامه، ناشر:دار الفکر – بیروت – ۱۹۹۵.

نکته جالب این که معاویه از ترس این که این نامه به دست مردم شام بیفتد، توصیه کرد باید آن را مخفی کنند.

مسلم بودن این اشعار

اشعار فوق در نزد علمای شیعه و اهل‌سنت صحیح و مشهور و مورد قبول است.

سخن بیهقی

ابن‌حجر هیثمی بعد از این که این اشعار را نقل کرده، سخن جالبی را از بیهقی نقل کرده است:
قال البیهقی ان هذا الشعر مما یجب علی کل احد متوان فی علی حفظه لیعلم مفاخره فی الاسلام؛ بیهقی گفته است: برای هر کسی که علی برایش مهم است واجب است که این شعر را حفظ کند تا افتخارات ایشان را در اسلام بداند.

[۲۵۵] هیثمی، احمد بن محمد، الصواعق المحرقه علی اهل الرفض والضلال والزندقه، ج۲، ص۳۸۷، تحقیق:عبدالرحمن بن عبدالله الترکی – کامل محمد الخراط، ناشر:مؤسسه الرساله – لبنان، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۷ه – ۱۹۹۷م.

قندوزی حنفی سخن بیقهی را این‌گونه آورده است: قال البیهقی: ان هذا الشعر مما یجب علی کل مؤمن ان یحفظه، لیعلم مفاخر علی فی الاسلام. (انتهی)؛ حفظ این شعر برای هر مؤمنی واجب است …

[۲۵۶] قندوزی، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع الموده لذوی القربی، ج۲، ص۴۲۰، تحقیق:سید علی جمال اشرف الحسینی، ناشر:دار الاسوه للطباعه والنشر قم، الطبعه:الاولی۱۴۱۶ه.

سخن ابن‌طلحه

محمد بن طلحه شافعی این اشعار را از راویان موثق نقل کرده‌ و می‌گوید: واکثر الاقوال واشهرها انه لم یکن بالغا، فانه اول من اسلم وآمن برسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) من الذکور، وقد ذکر (علیه‌السّلام) ذلک واشار الیه فی ابیات قالها بعد ذلک بمده مدیده نقلها عنه الثقات، ورواها النقله الاثبات:
محمد النبی اخی وصنوی•••••وحمزه سید الشهداء عمی
وجعفر الذی یضحی ویمسی•••••یطیر مع الملائکه ابن‌امی
وبنت محمد سکنی وعرسی•••••منوط لحمها بدمی ولحمی
وسبطا احمد ولدای منها•••••فایکم له سهم کسهمی
سبقتکم الی الاسلام طرا•••••غلاما ما بلغت اوان حلمی
بیشترین اقوال و مشهور‌ترین آنها بر این است که حضرت علی در هنگام اسلام آوردن، بالغ نبوده است؛ زیرا او نخستین فرد از میان مردان است که به رسو خدا ایمان آورد. آن حضرت این مطلب را بیان کرده و در شعرهایی که آن را وراویان موثق نقل کرده، به این مطلب اشاره کرده است: …

[۲۵۷] شافعی، محمد بن طلحه، مطالب السؤول فی مناقب آل الرسول (علیه‌السّلام)، ص۶۱، تحقیق:ماجد ابن‌احمد العطیه. طبق برنامه کتابخانه اهل‌بیت.

سخن ابن‌صباغ

ابن‌صباغ مالکی روایان موثق شعر را نقل کرده‌ و در بحث این که علی نخستین مسلمان است و قبل از این که به بلوغ برسد، اسلام آورد، می‌گوید:
وقد اشار علی بن ابی‌طالب کرم الله وجهه الی شیء من ذلک فی ابیات قالها رواها عنه الثقات الاثبات وهی هذه الابیات:
محمد النبی اخی وصنوی•••••وحمزه سید الشهداء عمی …
سبقتکم الی الاسلام طفلا•••••صغیرا ما بلغت اوان حلمی
علی بن ابی‌طالب به این مطلب در ابیاتی که آن را اشخاص موثق روایت کرده‌اند، اشاره کرده است: …

[۲۵۸] ابن‌الصباغ، علی بن محمد، الفصول المهمه فی معرفه الائمه، ج۱، ص۱۸۴.

استدلال علما به این شعر

علمای شیعه و سنی به این اشعار استدلال کرده‌اند.

ابن‌قدامه

ابن‌قدامه در دو کتابش بحثی را مطرح کرده است که نباید کودک را از قبول اسلام منع کرد و برای اثبات این مطلب به اشعار امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) استدلال کرده که آن حضرت در کودکی ایمان آورد:
ولان ما ذکرناه اجماع فان علیا رضی الله عنه اسلم صبیا وقال سبقتکم الی الاسلام طرا صبیا ما بلغت اوان حلم؛ آنچه را ما ذکر کردیم مورد اجماع است؛ زیرا علی در حالی که کودک بود اسلام آورد و فرمود: قبل از همه شما اسلام آوردم، در حالی که کودک بودم و به حد بلوغ نرسیده بودم.

[۲۵۹] مقدسی، عبدالله بن احمد، المغنی فی فقه الامام احمد بن حنبل الشیبانی، ج۹، ص۲۳، ناشر: دار الفکر – بیروت، الطبعه: الاولی، ۱۴۰۵هـ.

[۲۶۰] ابن‌قدامه مقدسی، عبدالرحمن بن محمد، الشرح الکبیر لابن قدامه، ج۱۰، ص۸۴.

سیدمرتضی

سید مرتضی نیز می‌فرماید: کیف یمکن دفع شعر امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) فی ذلک وقد شاع من شهرته علی حد یرتفع فیه الخلاف وانتشر حتی صار مذکورا مسموعا من العامه فضلا عن الخواص فی قوله (علیه‌السّلام):
چگونه ممکن است که شعر امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) را انکار کرد، در حالی‌که به حدی مشهور شده است که هرگونه اختلاف را در نخستین مسلمان بودن آن حضرت بر طرف می‌کند و این اشعار به گونه منتشر شده است که حتی از عامه هم شنیده شده است تا چه رسد به شیعه …
محمد النبی اخی وصنوی•••••وحمزه سید الشهداء عمی
سبقتکم الی الاسلام طرا•••••علی ما کان من فهمی وعلمی
وفی هذا الشعر کفایه فی البیان عن تقدم ایمانه (علیه‌السّلام) وانه وقع مع المعرفه بالحجه والبیان، وفیه ایضا انه کان الامام بعد الرسول (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بدلیل المقال الظاهر فی یوم الغدیر الموجب للاستخلاف.
در این شعر به صورت کافی بیان شده است که آن حضرت از همه پیش‌تر ایمان آورده و این ایمان آوردنش هم با شناخت و دلیل بوده است. و نیز این اشعار دلالت دارد که ایشان پیشوای بعد از رسول است. به دلیل گفتاری که در روز غدیر فرمود و باعث جانشین آن حضرت گردید.

[۲۶۱] شریف مرتضی، الفصول المختاره من العیون و المحاسن، ص۲۷۹، تحقیق:جعفریان الاصبهانی، الشیخ یعقوب الجعفری، الشیخ محسن الاحمدی، ناشر:دار المفید للطباعه والنشر والتوزیع – بیروت – لبنان، الطبعه الثانیه ۱۴۱۴ – ۱۹۹۳ م.

تستری

شهید نورالله تستری می‌فرماید: وایضا قد صح واشتهر انه (علیه‌السّلام) کتب الی معاویه ابیاتا من جملتها قوله (علیه‌السّلام):
شعر سبقتکم الی الاسلام طرا•••••غلاما ما بلغت اوان حلمی•••••ولم ینکر علیه معاویه مع عداوته وتعنته.
و نیز صحیح ومشهور است که امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) به معاویه اشعاری را نوشت و از جمله اشعار این شعر است: … و معاویه با این که دشمنی با حضرت داشت این اشعارش را منکر نشد.

[۲۶۲] تستری، نورالله، الصوارم المهرقه فی جواب الصواعق المحرقه، ص۳۱۲، تصحیح:السید جلال‌الدین المحدث، ناشر:چاپخانه نهضت، تهران ۱۳۶۷.

ابن‌کثیر دمشقی

ابن‌کثیر از علمای اهل‌سنت نیز این اشعار را با این سند نقل کرده است:
وقال ابوبکر بن درید قال واخبرنا عن دماد (رفیع بن سلمه بن مسلم) عن ابی عبیده (معمر بن المثنی) قال کتب معاویه الی علی یا ابا الحسن ان لی فضائل کثیره وکان ابی سیدا فی الجاهلیه وصرت ملکا فی الاسلام وانا صهر رسول الله وخال المؤمنین وکاتب الوحی فقال علی ابالفضائل یفخر علی ابن‌آکله الاکباد ثم قال اکتب یا غلام:
ابو‌عبیده می‌گوید: معاویه به علی نوشت، ‌ای ابوالحسن! من فضائل بی شمار دارم، ‌پدرم در جاهلیت آقا بود و من در اسلام پادشاه شدم. من خویشاوند پیامبر و دائی مؤمنان و کاتب وحی هستم. علی در جواب نوشت: آیا به فضائل فخر می‌کنید‌ ای پسر جگرخوار. سپس به غلامش گفت: بنویس …
محمد النبی اخی وصهری وحمزه سید الشهداء عمی•••••وجعفر الذی یمسی ویضحی یطیر مع الملائکه ابن‌امی
وبنت محمد سکنی وعرسی مسوط لحمها بدمی ولحمی•••••وسبطا احمد ولدای منها فایکم له سهم کسهمی
سبقتکم الی الاسلام طرا صغیرا ما بلغت اوان حلمی
قال فقال معاویه اخفوا هذا الکتاب لا یقراه اهل الشام فیمیلون الی ابن‌ابی طالب. وهذا منقطع بین ابی عبیده وزمان علی ومعاویه.
معاویه گفت: این نامه را مخفی کنید، مردم شام نخوانند تا به سوی علی بن ابی‌طالب متمایل نشوند. ابن‌کثیر می‌گوید: بین ابوعبیده وعلی و معاویه انقطاع وجود دارد.

[۲۶۳] ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه والنهایه، ج۸، ص۹.

منصور بن یونس

در بحث این که آیا اسلام آوردن کودک صحیح است یانه؟ ایشان تصریح می‌کند که اگر کودک عاقل باشد، اسلام آوردنش صحیح است و به این اشعار امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) استدلال کرده است:
وان عقل الصبی الاسلام صح اسلامه ان کان ممیزا لاسلام علی بن ابی‌طالب وهو صبی وعد ذلک من مناقبه وسبقه وقال: سبقتکم الی الاسلام طرا صبیا ما بلغت اوان حلمی
اگر اسلام آوردن کودک از روی عقل و تمیز باشد، اسلام آوردنش صحیح است؛ زیرا علی بن ابی‌طالب در حالی که کودک بود، اسلام آورد و این مطلب از مناقب ایشان شمرده شده است…

[۲۶۴] بهوتی، منصور بن یونس، کشاف القناع عن متن الاقناع وهی تعلیقه علی متن وهو کتاب الاقناع للحجاوی الصالحی، ج۶، ص۱۷۵، ناشر:تحقیق:هلال مصیلحی مصطفی هلال، دار الفکر – بیروت – ۱۴۰۲ه.

ابن‌قیم جوزیه

زرعی دمشقی که مشهور به ابن‌قیم جوزیه است، در این بحث که قول و گفتار کودک مورد قبول است، به چند دلیل استدلال کرده و از جمله به اسلام آوردن حضرت علی (علیه‌السّلام) و افتخار ایشان به این مطلب.
ولان هذا اجماع الصحابه فان علیا رضی الله عنه اسلم صبیا وکان یفتخر بذلک ویقول سبقتکم الی الاسلام طرا صبیا ما بلغت اوان حلمی فکیف یقال ان اسلامه کان باطلا لا یصح.
و به دلیل اجماع صحابه؛ زیرا علی رضی الله عنه در حال کودکی اسلام ‌آورد و به آن افتخار می‌کرد …

[۲۶۵] ابن‌القیم، شمس‌الدین، احکام اهل الذمه، ج۲، ص۹۰۵، تحقیق:یوسف احمد البکری – شاکر توفیق العاروری، دار النشر:رمادی للنشر – دار ابن‌حزم – الدمام – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۸ – ۱۹۹۷.

سرخسی

سرخسی شافعی نیز به این شعر استدلال کرده است: وان علیا رضی الله عنه اسلم وهو صبی وحسن اسلامه حتی افتخر به فی شعره قال: سبقتکم الی الاسلام طرا غلاما ما بلغت اوان حلمی
علی که خداوند از او راضی باد، درحالی‌که کودک بود، اسلام آورد و اسلام خودش را تحسین کرد، تا اینکه به آن افتخار کرد در شعر خود: از همه شما در اسلام آوردن پیشی گرفتم در حالی‌که کودک بودم و به حد بلوغ نرسیده بودم.

[۲۶۶] سرخسی، شمس‌الدین، المبسوط، ج۱۰، ص۱۲۱، ناشر:دار المعرفه – بیروت.

سبط ابن‌جوزی

سبط ابن‌جوزی نیز این شعر امام علی (علیه‌السّلام) را نقل کرده و در پایان تصریح کرده است که اگر اسلام آودنش صحیح نبود، به آن افتخار نمی‌کرد:
وروی الخلال انه اسلم وهو ابن‌عشر سنین وقد تمدح وقال: سبقتکم الی الاسلام طرا صغیرا ما بلغت اوان حلمی فلولا ان اسلامه صحیح لما افتخر به.

[۲۶۷] سبط بن الجوزی، شمس‌الدین، ایثار الانصاف فی آثار الخلاف، ج۱، ص۲۴۶، تحقیق:ناصر العلی الناصر الخلیفی، ناشر:دار السلام – القاهره، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۸ه.

غزنوی حنفی

ایشان بحث صحت اسلام کودک را مطرح کرده و گفته است ابوحنیفه اسلام کودک را صحیح می‌داند ویکی از دلائلش افتخار حضرت علی به آن است:
حجه ابی‌حنیفه رضی الله عنه ان علیا رضی الله عنه اسلم وهو ابن‌ثمان سنین وروی الخلال وهو ابن‌عشر سنین وقد صحح النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اسلامه وافتخر علی رضی الله عنه بذلک وتمدح به حیث قال: سبقتکم الی الاسلام طرا صغیرا ما بلغت اوان حلمی فلو لم یکن ایمانه صحیحا لما افتخر به النبی (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) …
دلیل ابوحنیفه این است که علی در حالی که هشت سال داشت اسلام ‌آورد و به روایت خلال ده ساله بود. رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اسلام را صحیح دانسته و خودش نیز به آن افتخار کرده و آن را ستوده است: از همه شما در اسلام آوردن پیشی گرفتم در حالی‌که کودک بودم و به حد بلوغ نرسیده بودم. پس اگر ایمان آوردن علی صحیح نبود، رسول خدا به آن افتخار نمی‌کرد.

[۲۶۸] غزنوی، ابی‌حفص عمر، الغره المنیفه فی تحقیق بعض مسائل الامام ابی‌حنیفه، ج۱، ص۱۲۶، تحقیق:محمد زاهد بن الحسن الکوثری — قدم له وعلق علیه، دار النشر:مکتبه الامام ابی‌حنیفه – بیروت، الطبعه:الثانیه، ۱۹۸۸.

نتیجه بحث

امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) خودش را با عبارات مختلف نخستین مسلمان معرفی کرده و سخن ایشان را علمای اهل‌سنت حداقل با چهار سند معتبر از طرق و اسناد متعدد نقل کرده‌اند.

سخنان صحابه

گذشت که صحابه روایات رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را درباره نخستین مسلمان بودن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) با اسناد معتبر نقل کرده‌اند؛ و در بخش‌های قبل به آنها اشاره شد؛ علاوه بر این خود صحابه نیز به این حقیقت اعتراف کرده‌اند و سخنانشان را علمای اهل‌سنت در منابعشان گزارش کرده‌اند.
در این بخش مجموعه از سخنان ۳۰ صحابی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را درباره پیشگامی امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) ذکر می‌نماییم:

روایات ابن‌عباس

از دیدگاه ابن‌عباس، امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) افرادی است که به رسول خدا ایمان آورد و مسلمان شد. ذهبی نظر ابن‌عباس را این‌گونه نقل کرده است: وثبت عن ابن‌عباس قال: اول من اسلم علی؛ از ابن‌عباس ثابت شده است که گفته: نخستین کسی که اسلام آورد، علی است.

[۲۶۹] ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ الاسلام ووفیات المشاهیر والاعلام، ج۳، ص۶۲۴، تحقیق:د. عمر عبدالسلام تدمری، ناشر:دار الکتاب العربی – لبنان/ بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۷ه – ۱۹۸۷م.

راویانی که در ادامه نام آنها برده می‌شود، این سخن ابن‌عباس را گزارش کرده‌اند و دو طریق آن معتبر است:

روایت ابوزمیل از ابن‌عباس

ابو‌زمیل حنفی از ابن‌عباس با سند صحیح نقل کرده است که ابن‌عباس بعد از جنگ صفین با عده‌ای که از حکمیت ناراضی بودند احتجاج کرده و به نخستین مسلمان بودن و اسلام آوردن ایشان سخن گفتند:
«۱۸۶۷۸ اخبرنا عبدالرزاق عن عکرمه بن عمار قال حدثنا ابوزمیل الحنفی قال حدثنا عبدالله بن عباس رضی الله عنه قال لَمَّا اعْتَزَلَتْ حَرُورَاءَ وَکَانُوا فی دَارٍ علی حِدَتِهِمْ قلت لِعَلِیٍّ یا اَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ اَبْرِدْ عَنِ الصَّلاهِ لَعَلِّی آتِی هَؤُلاءِ الْقَوْمَ فَاُکَلِّمَهُمْ قال فَاِنِّی اَتَخَوَّفُهُمْ عَلَیْکَ قال قلت کَلا ان شَاءَ اللَّهُ قال فَلَبِسْتُ اَحْسَنَ ما اقدر علیه من هذه الْیَمَانِیَّهِ ثُمَّ دَخَلْتُ علیهم وَهُمْ قَائِلُونَ فی نَحْرِ الظَّهِیرَهِ فَدَخَلْتُ علی قَوْمٍ لم اَرَ قَوْمًا قَطُّ اَشَدَّ اجْتِهَادًا منهم اَیْدِیهِمْ کَاَنَّهَا ثَفِنُ الاِبِلِ ووجوههم مُعَلَّبَهٌ من آثَارِ السُّجُودِ قال فَدَخَلْتُ فَقَالُوا مَرْحَبًا بِکَ یا بن عَبَّاسٍ ما جاء بِکَ قال جِئْتُ احدثکم عن اصحاب رسول نزل الوحی وهم اعلم بتاویله فقال بعضهم لا تحدثوه وقال بعضهم لنحدثنه قال قلت اخبرونی ما تنقمون علی بن عم رسول الله وختنه واول من آمن به واصحاب رسول الله نزل الوحی وهم اعلم بتاویله…»

عبدالله بن عباس روایت کرده‌اند که گفت: هنگامی که خوارج از حضرت علی (علیه‌السّلام) کناره‌گیری کردند، در بیابانی گرد آمدند، به امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) پیشنهاد کردم،‌ اندکی از نماز پایداری کنید تا من با این گروه که از شما کناره گرفته‌اند، گفتگو نمایم. حضرت علی (علیه‌السّلام) پیشنهاد مرا پذیرفت، در این هنگام بهترین جامه‌های یمانی‌ام را پوشیدم و به ملاقات آنها رفتم …
آنها گفتند: مرحبا‌ ای ابن‌عباس چه شده است که اینجا آمده‌ای؟ گفت: آمده‌ام تا از اصحاب رسول خدا با شما سخن بگویم که وقتی وحی نازل می‌شد داناترین شخص به تاویل آن است. برخی از آنها گفتند: از این مورد سخن نگو، برخی هم گفتند: باید سخن بگوید. گفتم: چرا از علی (علیه‌السّلام) که پسرعموی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و داماد اوست، کناره گرفته‌اید؟ با این که او نخستین کسی است که به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) ایمان آورده است؟ …

[۲۷۰] صنعانی، عبدالرزاق بن همام، المصنف، ج۱۰، ص۱۵۷، تحقیق:حبیب الرحمن الاعظمی، دار النشر:المکتب الاسلامی – بیروت، الطبعه:الثانیه ۱۴۰۳.

[۲۷۱] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۱۰، ص۲۵۷، تحقیق:حمدی بن عبدالمجید، ناشر:مکتبه الزهراء – الموصل، الطبعه:الثانیه، ۱۴۰۴ه – ۱۹۸۳م.

دیدگاه علمای اهل‌سنت

هیثمی بعد از نقل روایت می‌گوید: رواه الطبرانی واحمد ببعضه ورجالهما رجال الصحیح؛ طبرانی و احمد بن حنبل قسمتی از این روایت را نقل کرده‌اند و رجال سند روایت رجال صحیح هستند.

[۲۷۲] هیثمی، علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج۶، ص۲۴۱، ناشر:دار الریان للتراث/‌ دار الکتاب العربی – القاهره، بیروت – ۱۴۰۷ه.

زیلعی حنفی نیز می‌نویسد: ومن طریق عبدالرزاق رواه الطبرانی فی معجمه ورواه الحاکم فی المستدرک وقال فیه وکانوا سته آلاف فرجع منهم الفان وبقی سائرهم قتلوا علی الضلاله وقال صحیح علی شرط مسلم ولم یخرجاه
از طریق عبدالرزاق طبرانی آن را در معجم خود روایت کرده و حاکم نیز در مستدرک آورده در پایان بر صحت آن تصریح کرده است.

[۲۷۳] زیلعی، عبدالله بن یوسف، نصب الرایه لاحادیث الهدایه، ج۳، ص۴۶۲، تحقیق:محمد یوسف البنوری، ناشر:دار الحدیث – مصر – ۱۳۵۷ه.

روایت طاووس از ابن‌عباس

احمد بن عمرو شیبانی در کتاب «الآحاد والمثانی» روایت ابن‌عباس را از طریق طاووس نقل کرده است:
«۱۸۵ حدثنا احمد بن الفرات نا عبدالرزاق عن معمر عن بن طاوس عن ابیه عن بن عباس رضی الله عنه قال اول من اسلم علی رضی الله عنه؛

[۲۷۴] شیبانی، احمد بن عمرو، الآحاد والمثانی، ج۱، ص۱۵۱، تحقیق:د. باسم فیصل احمد الجوابره، ناشر:دار الرایه – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ – ۱۹۹۱م.

ابن‌عباس نقل کرده است که فرمود: نخستین کسی که اسلام آورد، علی رضی الله عنه است.»

صحیح شمردن روایت

ابن‌ابی‌عاصم بعد از نقل روایت، سند روایت را صحیح می‌داند و می‌نویسد: «۷۱ حدثنا ابومسعود ثنا عبدالرزاق عن معمر عن ابن‌طاووس عن ابیه عن ابن‌عباس قال اول من اسلم علی» واسناده صحیح.

[۲۷۵] شیبانی، احمد بن عمرو، الاوائل لابن ابی‌عاصم، ج۱، ص۷۹، ‌تحقیق:محمد بن ناصر العجمی، دار النشر:دار الخلفاء للکتاب الاسلامی – الکویت، طبق برنامه الجامع الکبیر.

زین‌الدین عراقی نیز این روایت را تصحیح کرده است: وروی الطبرانی باسناد صحیح من روایه عبدالرزاق عن معمر عن ابن‌طاوس عن ابیه عن ابن‌عباس قال اول من اسلم علی.

[۲۷۶] عراقی، زین‌الدین، التقیید والایضاح شرح مقدمه ابن‌الصلاح، ج۱، ص۳۱۰، تحقیق:عبدالرحمن محمد عثمان، ناشر:دار الفکر للنشر والتوزیع – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۳۸۹ه – ۱۹۷۰م.

روایت ابن‌میمون از ابن‌عباس

روایت ابن‌عباس از طریق عمرو بن میمون نیز در طبقات ابن‌سعد با سند معتبر نقل شده است:
«قال اخبرنا یحیی بن حماد البصری قال قال اخبرنا ابوعوانه عن ابی‌بلج عن عمرو بن میمون عن بن عباس قال اول من اسلم من الناس بعد خدیجه علی؛

[۲۷۷] زهری، محمد بن، الطبقات الکبری، ج۳، ص۲۱، ناشر:دار صادر – بیروت.

ابن‌عباس گفته است: نخستین کسی که بعد از حضرت خدیجه اسلام آورد، علی است.»

احمد بن حنبل در کتاب «مسند و فضائل الصحابه» این روایت را با تفصیل بیشتر این‌گونه نقل کرده است:
«حدثنا عبدالله حدثنی ابی‌ثنا یحیی بن حَمَّادٍ ثنا ابوعَوَانَهَ ثنا ابوبَلْجٍ ثنا عَمْرُو بن مَیْمُونٍ قال انی لَجَالِسٌ الی بن عَبَّاسٍ اذا اَتَاهُ تِسْعَهُ رَهْطٍ فَقَالُوا یا اَبَا عَبَّاسٍ اما ان تَقُومَ مَعَنَا واما اَنْ تخلونا هَؤُلاَءِ قال فقال بن عَبَّاسٍ بَلْ اَقُومُ مَعَکُمْ قال وهو یَوْمَئِذٍ صَحِیحٌ قبل اَنْ یَعْمَی قال فابتدؤا فَتَحَدَّثُوا فَلاَ ندری ما قالوا … قال وکان اَوَّلَ من اَسْلَمَ مِنَ الناس بَعْدَ خَدِیجَهَ…»
عمرو بن میمون می‌گوید: با عبدالله بن عباس نشسته بودم افرادی که در نه گروه بودند نزد او آمدند و گفتند: یا برخیز و با ما بیا و یا شما ما را با ابن‌عباس تنها گذارید. این ماجرا زمانی بود که ابن‌عباس بینا بود و هنوز کور نشده بود. ابن‌عباس گفت: من با شما می‌آیم (آنان به گوشه‌ای رفتند و) با ابن‌عباس مشغول گفت و گو شدند. من نمی‌فهمیدم چه می‌گویند. پس از مدتی عبدالله بن عباس در حالی که لباسش را تکان می‌داد تا غبارش فروریزد آمد و گفت: اف بر آنان، به مردی دشنام می‌دهند و از او عیب‌جویی می‌کنند که ده ویژگی برای اوست… پنجمین ویژگی علی این است که او نخستین کسی بود که پس از خدیجه اسلام آورد.

[۲۷۸] شیبانی، احمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج۵، ص۱۷۸.

[۲۷۹] شیبانی، احمد بن حنبل، فضائل الصحابه، ج۲، ص۶۸۲، تحقیق د. وصی الله محمد عباس، ناشر:مؤسسه الرساله – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۳ه – ۱۹۸۳م.

صحیح دانستن حدیث

ابن‌ابی‌عاصم بعد از نقل روایت، سندش را حسن می‌داند: ۱۳۶ حدثنا ابوموسی ثنا یحیی بن حماد ثنا ابوعوانه عن یحیی بن سلیم بن بلج عن عمرو بن میمون عن ابن‌عباس قال وکان اول من اسلم من الناس مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی بعد خدیجه واسناده حسن.

[۲۸۰] شیبانی، احمد بن عمرو، الاوائل لابن ابی‌عاصم، ج۱، ص۹۷، تحقیق:محمد بن ناصر العجمی، دار النشر:دار الخلفاء للکتاب الاسلامی – الکویت، طبق برنامه الجامع الکبیر.

حاکم نیشابوری نیز روایت را تصحیح کرده و ذهبی نیز در تعلیقه‌اش بر این کتاب، روایت را صحیح می‌داند: ۴۶۵۲ اخبرنا ابوبکر احمد بن جعفر بن حمدان القطیعی ببغداد من اصل کتابه ثنا عبدالله بن احمد بن حنبل حدثنی ابی‌ثنا یحیی بن حماد ثنا ابوعوانه ثنا ابوبلج ثنا عمرو بن میمون قال انی لجالس عند بن عباس اذ اتاه تسعه رهط… قال بن عباس وکان علی اول من آمن من الناس بعد خدیجه رضی الله عنها… هذا حدیث صحیح الاسناد ولم یخرجاه بهذه السیاقه؛ تعلیق الذهبی فی التلخیص: صحیح

[۲۸۱] حاکم نیسابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۴۳، تحقیق:مصطفی عبدالقادر عطا، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ه – ۱۹۹۰.

زین‌الدین عراقی نیز سند روایت را حسن دانسته است: رواه احمد والطبرانی من روایه ابی بلج عن عمرو بن میمون عن ابن‌عباس فذکر فضایل لعلی ثم قال وکان اول من اسلم من الناس بعد خدیجه وهذا اسناد جید و ابو‌بلج وان قال البخاری فیه نظر فقد وثقه ابن‌معین و ابو‌حاتم والنسائی وابن سعد والدارقطنی؛ سند این روایت خوب است و درباره ابوبلج گرچه بخاری نظر دارد ولی ابن‌معین، ابوحاتم، نسائی، ابن‌سعد و دار قطنی وی را توثیق کرده‌اند.

[۲۸۲] عراقی، زین‌الدین، التقیید والایضاح شرح مقدمه ابن‌الصلاح، ج۱، ص۳۱۱، تحقیق:عبدالرحمن محمد عثمان، ناشر:دار الفکر للنشر والتوزیع – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۳۸۹ه – ۱۹۷۰م.

البانی نیز این روایت را در تحقیقی که بر کتاب «السنه ابن‌ابی‌عاصم دارد، نقد نکرده است: ۱۳۵۱ حدثنا محمد بن المثنی حدثنا یحیی بن حماد حدثنا ابوعوانه عن یحیی بن سلیم ابی‌بلج عن عمرو بن میمون عن ابن‌عباس… قال وکان اول من اسلم من الناس بعد خدیجه.

[۲۸۳] شیبانی، عمرو بن ابی‌عاصم، السنه، ج۲، ص۶۰۲، تحقیق:محمد ناصر‌الدین الالبانی، ناشر:المکتب الاسلامی – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۰ه.

روایت مقسم از ابن‌عباس

در طریق دیگر این روایت، مقسم است که در کتاب «المصنف» ابن‌ابی‌شیبه نقل شده است: ۲۰۳۹۲ اخبرنا عبدالرزاق عن معمر عن عثمان الجزری عن مقسم عن بن عباس قال اول من اسلم علی.

[۲۸۴] أبوعروه، معمر بن راشد، الجامع (منشور کملحق بمصنف عبدالرزاق)، ج۱۱، ص۲۲۷.

بازبینی سند

در بررسی تفصیلی افراد موجود در سند روایت باید گفت:

عبدالرزاق و معمر

عبدالرزاق و معمر که از مشایخ بخاری هستند، و نیازی به بررسی سندی ندارد.

عثمان جزری

عثمان جزری را ابن‌حبان در ثقات خویش آورده است: عثمان بن عمرو بن ساج الحرانی اخو الولید بن عمرو بن ساج یروی عن خصیف ویعقوب بن عطاء روی عنه اهل بلده وهو الذی یروی عنه المعتمر بن سلیمان ویقول حدثنی عثمان بن ساج المروزی

[۲۸۵] محمد بن حبان، أبوحاتم، الثقات، ج۸، ص۴۴۹، ش۱۴۳۶۷، تحقیق:السید شرف‌الدین احمد، ناشر:دار الفکر، الطبعه:الاولی، ۱۳۹۵ه – ۱۹۷۵م.

مقسم بن بجره

او از روات بخاری است
۵۰۷ د خ ۴ البخاری والاربعه مقسم بن بجره… وقال ابوحاتم صالح الحدیث لا باس به وقال بن سعد اجمعوا علی انه توفی سنه احدی ومائه… وقال بن شاهین فی الثقات قال احمد بن صالح المصری ثقه ثبت لا شک فیه وقال العجلی مکی تابعی ثقه وقال یعقوب بن سفیان والدار قطنی ثقه

[۲۸۶] عسقلانی، احمد بن علی بن حجر، تهذیب التهذیب، ج۱۰، ص۲۸۸، ش۵۰۷.

ابن‌عباس

صحابی است و نیازی به بررسی سندی ندارد.

روایت عکرمه از ابن‌عباس

عکرمه روایت را با تعبیر دیگر از ابن‌عباس نقل کرده و آن این که: علی نخستین فرد از میان عرب و عجم است که با رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نماز خواند:
«حدثنا احمد بن محمد قال حدثنا احمد بن الفضل قال حدثنا محمد بن جریر قال حدثنا احمد بن عبدالله الدقاق قال حدثنا مفضل بن صالح عن سماک بن حرب عن عکرمه عن ابن‌عباس قال لعلی اربع خصال لیست لاحد غیره هو اول عربی وعجمی صلی مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وهو الذی کان لواؤه معه فی کل زحف وهو الذی صبر معه یوم فر عنه غیره وهو الذی غسله وادخله قبره.»

ابن‌عباس می‌گوید: برای علی چهار ویژگی است که دیگران ندارند: او نخستین فرد از میان عرب و عجم است که همراه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نماز خواند، در تمام جنگ‌ها پرچم رسول خدا به دست ایشان بود، او کسی است که همراه پیامبر ماند در روزی که دیگران از نزدش فرار کردند و او کسی استکه رسول خدا را غسل دارد و وارد قبرش ساخت.

[۲۸۷] ابن‌عبدالبر، یوسف بن عبدالله، الاستیعاب فی معرفه الاصحاب، ج۳، ص۱۰۹۰، تحقیق:علی محمد البجاوی، ناشر:دار الجیل – بیروت، الطبعه:الاولی، ۱۴۱۲ه.

روشن شد که تعبیرات مختلفی از ابن‌عباس در نخستین مسلمان بودن امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نقل شده و چند سند آن معتبر است.

روایت زید بن ارقم

زید بن ارقم یکی دیگر از صحابه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، نیز بیان کرده‌اند که امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) نخستین فردی است که به رسول خدا ایمان آورد و اسلامش را اظهار کرد.
ابن ابی‌شیبه روایت را با این سند صحیح نقل کرده است: «۳۶۵۹۴ حدثنا ابوبکر قال حدثنا شبابه قال حدثنا شعبه عن عمرو بن مره عن ابی‌حمزه مولی الانصار عن زید بن ارقم قال اول من اسلم مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی؛

[۲۸۸] ابن ابی‌شیبه، عبدالله بن محمد، الکتاب المصنف فی الاحادیث والآثار، ج۷، ص۳۳۸، تحقیق:کمال یوسف الحوت، ناشر:مکتبه الرشد – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۹ه.

زید بن ارقم گفته است: نخستین فردی که به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اسلام آورد، علی است.»

ابن‌سعد در کتاب «الطبقات الکبری» نیز این روایت را آورده است: ذکر اسلام علی وصلاته «قال اخبرنا وکیع بن الجراح ویزید بن‌هارون وعفان بن مسلم عن شعبه عن عمرو بن مره عن ابی‌حمزه مولی الانصار عن زید بن ارقم قال اول من اسلم مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی.»

[۲۸۹] زهری، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۱۵.

در مسند احمد نیز روایت آمده است: «۱۹۳۰۰ حدثنا عبدالله حدثنی ابی‌ثنا وَکِیعٌ ثنا شُعْبَهُ عن عَمْرِو بن مُرَّهَ عن ابی‌حَمْزَهَ مولی الاَنْصَارِ عن زَیْدِ بن اَرْقَمَ قال اَوَّلُ من اَسْلَمَ مع رسول اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی رضی الله عنه»

[۲۹۰] شیبانی، احمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج۳۲، ص۳۲.

صحیح شمردن حدیث

ابن‌ابی‌عاصم بعد از نقل روایت، سندش را حسن می‌داند و می‌نویسد: «۷۰ حدثنا ابوبکر ثنا وکیع عن شعبه عن عمرو بن مره عن ابی‌حمزه مولی الانصار عن زید بن ارقم قال اول من اسلم مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی بن ابی‌طالب واسناده جید.»

[۲۹۱] شیبانی، احمد بن عمرو، الاوائل لابن ابی‌عاصم، ج۱، ص۷۹، تحقیق:محمد بن ناصر العجمی، دار النشر:دار الخلفاء للکتاب الاسلامی – الکویت، طبق برنامه الجامع الکبیر.

حاکم نیشابوری نیز روایت را تصحیح کرده و ذهبی در تعلیقه اش نیز بر صحت آن تصریح کرده است:
«۴۶۶۳ اخبرنا احمد بن جعفر القطیعی ثنا عبدالله بن احمد بن حنبل حدثنی ابی‌ثنا محمد بن جعفر ثنا شعبه عن عمرو بن مره عن ابی‌حمزه عن زید بن ارقم رضی الله عنه قال ان اول من اسلم مع رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علی بن ابی‌طالب رضی الله عنه هذا حدیث صحیح الاسناد وانما الخلاف فی هذا الحرف ان ابا بکر الصدیق رضی الله عنه کان اول الرجال البالغین اسلاما وعلی بن ابی‌طالب تقدم اسلامه قبل البلوغ» تعلیق الذهبی قی التلخیص: صحیح.
این روایت سندش صحیح است؛ اما اختلاف در این است که ابوبکر اولین مرد بالغ مسلمان است و علی اسلام آوردنش قبل از بلوغ بوده است. ذهبی در تلخیص تعلیق زده است که روایت صحیح است.

[۲۹۲] حاکم نیسابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۴۷، تحقیق:مصطفی عبدالقادر عطا، ناشر:دار الکتب العلمیه – بیروت الطبعه:الاولی، ۱۴۱۱ه – ۱۹۹۰.

عاصمی مکی می‌نویسد: عن زید بن ارقم قال کان اول من اسلم علی بن ابی‌طالب خرجه احمد والترمذی وصححه؛ زید بن ارقم گفته است: نخستین کسی اسلام ‌آورد، علی بن ابی‌طالب بود. این روایت را احمد نقل کرده و ترمذی آن را تصحیح کرده است.

[۲۹۳] عاصمی، عبدالملک بن حسین، سمط النجوم العوالی، ج۳، ص۲۷.

روایت سلمان

سلمان فارسی از صحابه گرامی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز روایت کرده‌اند که نخستین مسلمان در دین اسلام امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) است.
روایت ایشان در کتاب «المصنف» ابن‌ابی‌شیبه با این سند معتبر نقل شده است:
«۳۲۱۱۲ حدثنا معاویه بن هشام قال ثنا قیس عن سلمه بن کهیل عن ابی‌صادق عن علیم عن سلمان قال ان اول هذه الامه ورودا علی نبیها اولها اسلاما علی بن ابی‌طالب؛

[۲۹۴] ابن ابی‌شیبه، عبدالله بن محمد، الکتاب المصنف فی الاحادیث والآثار، ج۶، ص۳۷۱، تحقیق:کمال یوسف الحوت، ناشر:مکتبه الرشد – الریاض، الطبعه:الاولی، ۱۴۰۹ه.

سلمان می‌گوید: نخستین فردی که بررسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وارد می‌شود کسی است که در اسلام آوردن نخستین شخص بوده است.»

این روایت در کتاب‌های دیگر اهل‌سنت همانند معجم کبیر طبرانی با همین سند نقل شده است.
«۶۱۷۴ حدثنا اِبْرَاهِیمُ بن مُحَمَّدِ بن بَرَّهَ الصَّنْعَانِیُّ وَالْحَسَنُ بن عبدالاَعْلَی التُّرْسِیُّ قَالا انا عبدالرَّزَّاقِ انا الثَّوْرِیُّ عن سَلَمَهَ بن کُهَیْلٍ عن ابی‌صَادِقٍ عن عَلِیمٍ عن سَلْمَانَ رضی اللَّهُ عنه قال اَوَّلُ هذه الاُمَّهِ وُرُودًا علی نَبِیِّهَا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اَوَّلُهَا اِسْلامًا عَلِیُّ بن ابی‌طَالِبٍ.»

[۲۹۵] طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۶، ص۲۶۵، تحقیق:حمدی بن عبدالمجید، ناشر:مکتبه الزهراء – الموصل، الطبعه:الثانیه، ۱۴۰۴ه – ۱۹۸۳م.

دیدگاه هیثمی

هیثمی بعد از نقل روایت تصریح می‌کند که این روایت طبرانی نقل کرده و روایانش موثق هستند: وعن سلمان قال اول هذه الامه ورودا علی نبیها (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسل