توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ناحیه برنو ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ناحیه برنو ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ناحیه برنو ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل ناحیه برنو ۴۸ اسلاید در PowerPoint

بُرنو، یا بَرنو، نامِ ناحیه ای در سرزمین‌های داخلی افریقای غربی می‌باشد.

فهرست مندرجات

۱ – معنا
۲ – جغرافیا
۳ – راه‌های مواصلاتی و تجارت
۴ – وضع اقتصادی
۵ – قوم شناسی
۵.۱ – سکنه
۵.۲ – زبان‌ها
۶ – پیشینه
۷ – طبقه حاکم
۸ – سیفوه‌ها
۹ – نحوه شکل‌گیری پایتخت برنو
۱۰ – گسترش امپراطوری برنو
۱۱ – رویدادهای تاریخی
۱۱.۱ – وجود ضعف و رکود در امپراطوری
۱۱.۲ – در سال ۱۲۲۳
۱۱.۳ – در سال۱۲۳۷ تا ۱۲۶۲
۱۱.۴ – در سال۱۸۹۳
۱۱.۵ – سال۱۳۱۸/۱۹۰۰تا۱۹۰۱
۱۱.۶ – در سال۱۳۲۵
۱۲ – دین
۱۳ – کاشفان
۱۴ – فهرست منابع
۱۵ – پانویس
۱۶ – منبع

معنا

در موارد زیر به کار می‌رود (اشتقاق کلمه روشن نیست؛ ریشه آن را در نام بِری بِری ـ بَری بَری ـ، که همسایگان به کنوری‌ها داده‌اند، می‌توان باز یافت) : الف) در معنای بسیار وسیع، بر منطقه ای اطلاق می‌شود که مرزهای آن هیچگاه از لحاظ جغرافیایی مشخص نشده، اما یکی از دولت‌های مهم بخشی از سودانِ غربی در آن تشکیل شده است ب) ایالتی (مساحت، طبق آمار ۱۹۳۱: ۸۰۰، ۱۱۸ کیلومتر مربع) بین ۱۰ تا ۵ر۱۳ درجه عرض شمالی و ۱۰ تا ۱۴ درجه طول شرقی، در شمال نیجریه ، شامل آن قسمت از منطقه (الف) که در غربِ مرزهای بین المللی اولیه انگلیس و آلمان و جنوب مرزهای بین المللی انگلیس و فرانسه واقع است و پس از جنگ ۱۹۱۴ـ ۱۹۱۸ نوارِ باریکی در طول مرزِ شرقی کامرونِ پیشین آلمان، که به تحت الحمایگی بریتانیا درآمد، بر آن افزوده شد. بعلاوه، شیخ نشین‌های برنو و دِکْوَه و چند واحدِ حکومتی دیگر را نیز دربر می‌گیرد.

جغرافیا

برنو عمدتاً از جلگه شنی وسیعی تشکیل شده که دو رودخانه ـ یکی یوب در شمال که از مغرب به مشرق جریان دارد و دیگری یِدْسِرَم در جنوب که از جنوب به شمال جاری است ـ از آن گذشته در باتلاق‌های ساحلی دریاچه چاد، در گوشه شمال شرقی برنو، فرو می‌رود. یگانه ارتفاعات برنو، در منتهاالیهِ جنوب و جنوب شرقی قرار دارند. در سابق، رودخانه شَری، که آن نیز از جنوب به شمال جریان داردو به دریاچه چاد می‌ریزد، مرز شرقی برنو شمرده می‌شد و آن را از سرزمین بَگِرمی مجزّا می‌کرد. جغرافیدانان و مورّخان اوایلِ قرون وسطی این ناحیه را به همین نام می‌شناخته‌اند. این نام در اطلسِ کاتالونیایی شارلِ پنجم (۷۷۷/۱۳۷۵) نیز آمده و عُمَری (متوفّی ۷۴۹) و ابن خلدون (متوفی ۸۰۹) و مقریزی (متوفّی ۸۴۶) و دیگران از آن یاد کرده‌اند. لئوی افریقایی (متوفی در حدود ۹۵۹) آن را دیده و وصف کرده است.

[۱] حسن بن محمد لئوی افریقایی، وصف افریقیا، ج۲، قسم ۷، ص۱۷۵ـ۱۷۷، ترجمه محمد حجی و محمد اخضر، بیروت ۱۹۸۳.

راه‌های مواصلاتی و تجارت

راهِ اصلی جدید آن (کانو ـ مِیدوگَری ـ فور ـ لامی)، مانند راهِ کاروانروِ قدیمی (کانو ـ کوکاوا ـ بِلما) سراسر این سرزمین را از مغرب به مشرق درمی‌نوردد و چندین راهِ فرعی از آن به سوی شمال و جنوب منشعب می‌شود. فرودگاهی برای همه فصول سال در میدوگری و چند قطعه زمین برای فرودِ اضطراری وجود دارد. در گذشته، برده و عاج صادراتِ عمده این ناحیه بود، ولی امروزه بادام زمینی، پوست ، صمغ ، پنبه و محصولات متعدّد کم اهمیّتِ دیگر جای آن‌ها را گرفته است. واردات آن انواع مصنوعات خصوصاً پارچه‌های نخی است. اساس داد و ستد پر رونقِ داخلی مبادله ماهی خشک کرده دریاچه چاد، نمک و کولا (شیره دانه درختی از درختان بومی افریقا)ست.

وضع اقتصادی

در این سرزمین نه صنعتی وجود دارد نه شهر بزرگی، از لحاظ محصولات ضروری خود بسنده است و بیش‌تر سکنه آن کشاورزند. طبق سرشماری ۱۹۵۲، از ۳۶۱، ۷۹۰ مرد، ۵۶۱، ۳۷۶ به کشاورزی و ماهیگیری اشتغال داشته‌اند. ثروتِ عمده آن گله‌های پرشمار گاو ، گوسفند و بز ، و همچنین شیلاتِ دریاچه چاد است.

قوم شناسی

سکنه

سکنه این ناحیه، که در آغاز مقاله وصف آن آمده است، مشتمل است بر قبایلِ کنوری ، فُلانی، هَوْسَه (حوصه)، اعرابِ شُوَه و چند قبیله دیگر می‌باشد. در سرشماری ۱۹۵۲، ارقام عمده ایالت برنوی نیجریه عبارت‌اند از: کنوری‌ها ۶۸۳، ۷۵۲ نفر؛ فلانی‌ها ۹۴۴، ۱۶۸ نفر؛ هوسه‌ها ۷۲۹، ۸۴ نفر؛ اعراب شوه ۹۰۹، ۹۸ نفر؛ وبُرَه‌ها ۸۲۶، ۸۹ نفر. کلّ جمعیت ـ با محاسبه سایر قبایلِ کم جمعیت تری که عمدتاً بت پرست‌ اند و در ارتفاعات جنوب و جنوب شرقیِ ایالت زیست می‌کنند ـ ۷۰۸، ۵۹۵، ۱ نفر بوده است. در سرشماری ۱۹۸۱، جمعیّت کل به ۰۰۰، ۹۰۱، ۴ نفر بالغ می‌شد.

زبان‌ها

کنوری مهمترین زبانِ این سرزمین است، ولی گویشی از عربی که اعراب شوه بدان سخن می‌گویند، و زبان قبیله فلانی نیز نقش مهمی دارند. به زبانِ هوسه کمتر سخن گفته می‌شود و تنها کسبه شهرک‌ها از آن استفاده می‌کنند. قبایلِ بت پرست زبانِ خاص خود را دارند. کسانی که در مدارس عالی تحصیل کرده‌اند به زبان انگلیسی نیز تکلّم می‌کنند.

پیشینه

تاریخ قدیم برنو با تاریخ امپراتوری کانِم پیوند دارد. در ۴۶، عُقبه بن نافع در مشرقِ «صحرای» مرکزی نفوذ کرد و تا تِبِستی در سرزمین توبو، در شمال دریاچه چاد، پیش رفت. مردم این منطقه، بنا به روایات افسانه ای، نسلی از غولان برخاسته از فِزّان بودند و «سو» خوانده می‌شدند. بنابه روایات، نخستین سلطان کانِم در این ناحیه سَیْف نامی بوده که خود را از نسلِ سیف بن ذی یَزَنِ حِمْیَری می‌دانسته است. این روایت احتمالاً پس از اسلام ساخته شده و سراپا جعلی است.

طبقه حاکم

طبقه حاکمِ دیرین این ناحیه مَغُمی خوانده می‌شد. ریشه این کلمه را در واژه‌های کنوریِ «مَی» (حکمران) و مَغیره می‌توان یافت. لفظ اخیر، عنوانِ ملکه مادرِ برنوست که دارای قدرتِ نظرگیری بوده و هست. دلایلی قوی متّکی بر روایات شفاهی و همچنین شواهدی مکتوب حاکی از آن است که این طبقه حاکم «سفید پوست» بوده‌اند و احتمال قوی می‌رود که این طبقه نخست مادری تبار بوده و در اصل با طوارق (به زبان عامیانه: طوآرِگ) خویشاوندی داشته‌اند.

سیفوه‌ها

سَیْفَوَه‌ها مردمی بادیه نشین بودند که سکنه شمالی تبو را یا در خود مستحیل کردند یا مطیع و منقاد ساختند، و خود امپراتوری کانم را، که مرکز آن نجمی بود، بنیان نهادند. گفته‌اند: حکمرانانِ آن‌ها به «سلطانِ بِری بِری‌ها» اجازه دادند که در سرزمین آنان مستقر شود، و روایات از اشغال آن سرزمین به دست بری بری‌های مسلمان خبر می‌دهد که در ۱۸۴ از یمن و از طریق فِزّان و کُوَر آمده بودند. امپراتوری کانم پیش از قرن پنجم اسلام آورده بود و در قرن هفتم چندان قدرت داشت که نفوذش را در شمال شرقی تا مصر و در جنوب تا دکوه گسترش دهد.

نحوه شکل‌گیری پایتخت برنو

ابن خلدون از سلطانِ کانم و مالک الرقاب برنو یاد می‌کند، که لفظ اخیر احتمالاً به بخش جنوبی امپراتوری کانم از دریاچه چاد تا دکوه اطلاق شده است. اما در حدود ۷۹۱، خاندان سیف را یکی از قبایل بومی از کانم بیرون راند و کوچ‌های قبیله ایِ متعاقب آن به کنوری‌ها اجازه داد که به جانب مغرب دریاچه چاد پیشروی کنند و، سرانجام، حدود ۸۷۵ در ساحلِ رودِ یو، شهرِ بِرنی نگزرگمو را، که بعدها پایتختِ برنو و قوم کنوری شد، بنیان گذارند. این شهر مدت سه قرن پایتخت آن‌ها بود.

گسترش امپراطوری برنو

با اینهمه، در حدود ۹۱۳ نجمی باز به تصرفِ کنوری‌ها درآمد و قلمرو امپراتوری قدیمِ کانم خود تبدیل به ایالتی از