توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میرزا علیرضا تجلی ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میرزا علیرضا تجلی ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میرزا علیرضا تجلی ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

علیرضا تجلی اردکانی اصفهانی

علیرضا بن حسین اردکانی اصفهانی، از فضلاء و شعرای پارسی‌سرای قرن یازدهم هجری بوده است.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی اجمالی
۲ – تحصیل و تدریس
۳ – فعالیت‌های علمی و ادبی
۴ – وفات
۵ – آثار و تالیفات
۶ – پانویس
۷ – منبع

معرفی اجمالی

علیرضا اردکانی شیرازی متخلّص به «تجلّی»، از ادبا و شاعران نیمه دوم سده ۱۱ق، فرزند ملاّ کمال‌الدّین حسین، از کدخدایان اردکان فارس، عالم فاضل زاهد و شاعر ادیب دانشمند، قرن یازدهم هجری در اصفهان بوده است.

تحصیل و تدریس

وی در اردکان فارس متولّد شده و در جوانی جهت تحصیل به اصفهان آمد و از درس جمعی از دانشمندان آنجا خصوصا آقا حسین خوانساری بهره گرفت.

[۱] نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۲۴۲-۲۴۴.

[۲] شاملو، ولی‌قلی ‌بن‌ داودقلی، قصص الخاقانی، ج۲، ص۹۴-۹۵.

[۳] اصفهانی افندی، میرزاعبدالله، ریاض العلماء، ج۴، ص۹۵-۹۶.

[۴] موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنّات، ج۲، ص۳۵۳.

[۵] بیگی حبیب‌آبادی، پرویز، تاملی در تذکره روز روشن، ص۱۴۷.

آنگاه به هندوستان رفته و به تعلیم ابراهیم خان فرزند علیمردان خان مشغول شد. تجلی در دوره شاه‌جهان (۱۰۳۷- ۱۰۶۸ق/ ۱۶۲۸- ۱۶۵۸م) به هند رفت. با وجود آن‌که در هند مورد احترام علی‌مردان‌ خان بود، اما پس از چندی، تدریس را رها کرد و به اصفهان بازگشت.

[۶] نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۱۶۸- ۱۶۹.

[۷] آزاد‌ بلگرامی، غلامعلی، مآثر الکلام، ج۱، ص۱۱۵.

[۸] سرخوش لاهوری، محمدافضل، کلمات الشعرا، ج۱، ص۱۹.

فعالیت‌های علمی و ادبی

او پس از مراجعت به اصفهان، به تدریس و تالیف مشغول شد و مورد توجّه شاه عباس ثانی واقع شده و تدریس مدرسه والده و سیورغال محلّی از محال اردکان در سال ۱۰۷۲ق به او واگذار شد.

[۹] ایمان، رحم‌علی‌خان، منتخب اللطایف، ص۱۸۶-۱۸۷.

[۱۰] بهادر، حسن‌خان و سیدمحمد صدیق، تذکره شمع انجمن، ص۱۵۴-۱۵۵.

[۱۱] داور شیرازی، مفید، تذکره مرآه الفصاحه، ص۱۱۴.

[۱۲] آذربیگدلی، لطفعلی‌ بن‌ آقاخان، تذکره آتشکده، (نیمه دوم)، ص۱۲۵.

[۱۳] فسایی، حسن، فارسنامه ناصری، ج۲، ص۱۲۴۹.

وی مقرب و منشی شاه عباس دوم گردید و سلطان صفوی در ۱۰۷۲ق/۱۶۶۲م، روستایی را در زادگاه تجلی به وی واگذار کرد. بدین‌سبب تجلی مدتی در این روستا به سر برد. به هنگام وفات شاه عباس دوم، در اصفهان اقامت داشت و به تألیف و تدریس مشغول بود.

[۱۴] نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره، ج۱، ص ۱۶۹.

[۱۵] صبا، محمدمظفر ، تذکره روز روشن، ج۱، ص۱۴۷.

او در ۱۰۸۳ق به دربار شاه سلیمان راه یافت.

[۱۶] نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره، ج۱، ص۱۶۸، به کوشش وحید دستگردی، تهران، ۱۳۶۱ش.

در نظم و نثر دستی توانا داشته و منشآتی از خود به جا گذاشته و قصیده و غزل و رباعی را نیکو می‌گفته و به قول برخی از تراجم‌نویسان شاعری، فضائل و کمالات علمی او را تحت الشّعاع قرار داده بود. او در علوم عقلی و نقلی خصوصا حکمت، منطق، فقه و اصول، کلام و ادبیات فارسی و عربی مهارت داشته و با دانشمندان و ادبای عهد مراوده و مباحثه داشته است. این رباعی از اوست:

“آن را که منزّه نبود ذات و صفات ••• از درس کلام و حکمتش نیست نجات”
“در طبع بَدان به جهل بر می‌گردد علم ••• در طینت مار سم شود آب حیات”.

[۱۷] گوپاموی، محمد قدرت‌الله، تذکره نتایج الافکار، ص۱۲۶-۱۲۸.

[۱۸] خاضع، اردشیر، تذکره سخنوران یزد، ص۶۳-۶۵.

[۱۹] قمی، شیخ عباس، الکنی و الالقاب، ج۲، ص۱۱۸.

[۲۰] مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانه الادب، ج۱، ص۳۲۸.

[۲۱] آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الرّوضه النّضره، ص۳۹۹.

[۲۲] دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه دهخدا: ذیل «تجلی»، ص۳۹۷.

وفات

تاریخ دقیق وفات او معلوم نیست؛ برخی تذکره‌ها سال ۱۰۸۳ را ذکر کرده‌اند،

[۲۳] راشدی، حسام‌الدین، تذکره شعرای کشمیر، ج۱، ص۱۵۶.

اما به گفته صاحب روضات الجنّات در اواخر عمر از تدریس کناره گرفته و عازم سفر حج شد و سپس به شیراز رفته و در سال ۱۰۸۵ق در آنجا وفات یافت. برخی هم تاریخ درگذشت وی را در ۱۰۸۸ق، بیان نمودند.

[۲۴] شفیق لچهمی، نراین، شام غریبان، ج۱، ص۶۰.

[۲۵] آرزو، علی‌خان، مجمع النفایس، ج۱، ص۳۴.

[۲۶] آزاد‌ بلگرامی، غل