توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهدویت در ادیان ابراهیمی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهدویت در ادیان ابراهیمی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهدویت در ادیان ابراهیمی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل مهدویت در ادیان ابراهیمی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

بی‌تردید موضوع مهدویت از موضوعاتی است که نه تنها دین اسلام به ویژه مذهب شیعه به آن پرداخته، بلکه در ادیان ابراهیمی‌ دیگر نیز مورد تایید و تاکید قرار گرفته است که به برخی موارد اشاره می‌شود.

فهرست مندرجات

۱ – بشارات ظهور مهدی در تورات
۱.۱ – بشارت ظهور مهدی در زبور داوود
۱.۱.۱ – متن بشارات زبور داوود
۱.۱.۲ – توضیح بشارت زبور
۱.۱.۳ – جمع‌بندی و نتیجه‌گیری
۱.۲ – بشارت ظهورمهدی در اشعیای‌نبی
۱.۲.۱ – توضیح‌وتطبیق‌بشارت‌اشعیا
۱.۲.۲ – مستندات روایی بشارت
۱.۲.۳ – چند بشارت دیگر از اشعیا
۱.۳ – بشارت ظهور مهدی در بوئیل نبی
۱.۴ – بشارت ظهور مهدی در زکریای نبی
۱.۵ – بشارت ظهور مهدی در حزقیل نبی
۱.۶ – بشارت ظهور مهدی در حجّی نبی
۱.۷ – بشارت ظهورمهدی در صفینای‌نبی
۱.۸ – بشارت ظهور مهدی در دانیال نبی
۱.۸.۱ – توضیح بشارت دانیال نبی
۲ – بشارت ظهور حضرت مهدی در انجیل
۲.۱ – انجیل متّی
۲.۲ – انجیل مَرْقُس
۲.۳ – انجیل لوقا
۲.۳.۱ – توضیح بشارت انجیل لوقا
۲.۴ – انجیل یُوحَنّا
۲.۴.۱ – توضیح‌بشارت‌مکاشفه‌یوحنا
۳ – پانویس
۴ – منبع

بشارات ظهور مهدی در تورات

در کتاب تورات که از کتب آسمانی به شمار می‌رود و هم اکنون در دست اهل کتاب و مورد قبول آنها است، بشارات زیادی از آمدن مهدی موعود و ظهور مصلحی جهانی در آخر الزمان آمده است که چون مضمون‌های آن بشارات در قرآن کریم و احادیث قطعی و متواتر اسلامی‌ به صورت گسترده‌ای وارد شده و نشان می‌دهد که مساله‌ی «مهدویت» اختصاص به اسلام ندارد.
قسمتی از آن بشارات را در اینجا می‌آوریم و برخی از نکات آنها را توضیح می‌دهیم تا موضوع تشکیل حکومت واحد جهانی، و تبدیل همه‌ی ادیان و مذاهب مختلف به یک دین و آیین مستقیم، بر همگان روشن شود.
گفتنی است که چون در کتاب «عهد عتیق» (یعنی تورات و ملحقات آن) همچون کتاب انجیل، از بازگشت و رجعت حضرت عیسی (علیه‌السّلام) سخن به میان آمده است و این مطلب، رابطه‌ی مستقیم با ظهور حضرت مهدی (علیه‌السّلام) دارد، نگارنده نیز در ضمن بشارات ظهور حضرت مهدی (علیه‌السّلام)، فرازهایی از «تورات» را آورده است تا دانسته شود که قوم یهود نیز بر اساس آنچه در کتاب‌های مذهبی خودشان آمده است همچون مسلمانان به «رجعت» و بازگشت حضرت مسیح (علیه‌السّلام) معتقدند و در این باره تردید ندارند که بالاخره روزی فرا می‌رسد که حضرت عیسای روح الله (علیه‌السّلام) به زمین باز می‌گردد و برخی از آنها را تنبیه و از برخی دیگر انتقام می‌گیرد، هر چند که بسیاری از آنان بر اثر آیات و معجزاتی که از حضرت مهدی (علیه‌السّلام) و عیسای مسیح (علیه‌السّلام) می‌بینند ایمان آورده و تسلیم می‌شوند و در برابر حق خاضع و خاشع می‌گردند.
اینک به قسمتی از بشاراتی که در «تورات» و ملحقات آن آمده است، توجّه فرمایید:

بشارت ظهور مهدی در زبور داوود

در زبور حضرت داوود (علیه‌السّلام) که تحت عنوان «مزامیر» در لابه لای کتب «عهد عتیق» آمده، نویدهایی درباره‌ی ظهور حضرت مهدی (علیه‌السّلام) به بیان‌های گوناگون داده شده است و می‌توان گفت: در هر بخشی از «زبور» اشاره‌ای به ظهور مبارک آن حضرت، و نویدی از پیروزی صالحان بر شریران و تشکیل حکومت واحد جهانی و تبدیل ادیان و مذاهب مختلف به یک دین محکم و آیین جاوید و مستقیم، موجود است.
و جالب توجّه این که، مطالبی که قرآن کریم درباره‌ی ظهور حضرت مهدی (علیه‌السّلام) از «زبور» نقل کرده است عیناً در زبور فعلی موجود است و از دست‌برد تحریف و تفسیر مصون مانده است.
قرآن کریم چنین می‌فرماید:
«وَلَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ اَنَّ الاَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصّالِحُونَ؛

[۱] انبیاء/سوره۲۱، آیه۱۰۵.

ما علاوه بر ذکر (تورات) در «زبور» نوشتیم که (در آینده) بندگان صالح من وارث زمین خواهند شد.»
مقصود از «ذکر» در این آیه‌ی شریفه، تورات موسی (علیه‌السّلام) است که زبور داوود (علیه‌السّلام) پیرو شریعت تورات بوده است.
این آیه‌ی مبارکه از آینده‌ی درخشانی بشارت می‌دهد که شر و فساد به کلّی از عالم انسانی رخت بر بسته، و اشرار و ستمکاران نابود گشته‌اند، و وراثت زمین به افراد پاک و شایسته منتقل گردیده است، زیرا کلمه‌ی «وراثت و میراث» در لغت، در مورادی استعمال می‌شود که شخص و یا گروهی منقرض شوند و مال و مقام و همه‌ی هستی آنها به گروهی دیگر به وراثت منتقل شود.
به هر حال، طبق روایات متواتره اسلامی‌ ـ از طریق شیعه و سنی ـ این آیه‌ی شریفه مربوط به ظهور مبارک حضرت مهدی (علیه‌السّلام) می‌باشد، و قرآن کریم این مطلب را از زبور حضرت داوود (علیه‌السّلام) نقل می‌کند، و عین همین عبارت در زبور موجود است.

متن بشارات زبور داوود

و اینک متن زبور:
«(۹) زیرا که شریران منقطع می‌شوند. امّا متوکّلان به خداوند، وارث زمین خواهند شد. (۱۰) و حال‌ اندکست که شریر نیست می‌شود که هر چند مکانش را جستجو نمایی ناپیدا خواهد بود (۱۱) امّا متواضعان وارث زمین شده از کثرت سلامتی متلذّذ خواهند شد (۱۲) شریر به خلاف صادق افکار مذمومه می‌نماید، و دندان‌های خویش را بر او می‌فشارد (۱۳) خداوند به او متبسّم است چون که می‌بیند که روز او می‌آید (۱۴) شریران شمشیر را کشیدند و کمان را چلّه کردند تا آن که مظلوم و مسکین را بیندازند، و کمان‌های ایشان شکسته خواهد شد (۱۶) کمی‌ صدیق از فراوانی شریران بسیار بهتر است. (۱۷) چون که بازوهای شریران شکسته می‌شود و خداوند صدّیقان را تکیه‌گاه است (۱۸). خداوند روزهای صالحان را می‌داند و میراث ایشان ابدی خواهد بود (۱۹) در زمان «بلا» خجل نخواهند شد، و در ایام قحطی سیر خواهند بود (۲۰) لکن شریران هلاک خواهند شد، و دشمنان خداوند، مثل پیه برّه‌ها فانی بلکه مثل دود تلف خواهند شد (۲۲) زیرا متبرّکان خداوند، وارث زمین خواهند شد، امّا ملعونان وی منقطع خواهند شد (۲۹) صدّیقان وارث زمین شده، ابداً در آن ساکن خواهند شد (۳۴) به خداوند پناه برده، راهش را نگاهدار که تو را به وراثت زمین بلند خواهند کرد و در وقت منقطع شدن شریران این را خواهی دید (۳۸) امّا عاصیان، عاقبت مستاصل، و عاقبت شریران منقطع خواهند شد.»

[۲] کتاب مقدس، ‌عهد عتیق، کتاب مزامیر، مزمور ۳۷، بندهای ۹-۳۸.

در فصل دیگر می‌فرماید:
«… قوم‌ها را به انصاف داوری خواهد کرد. آسمان شادی کند و زمین مسرور گردد. دریا و پری آن غرش نمایند. صحرا و هر چه در آن است به وجد آید. آنگاه تمام درختان جنگل ترنّم خواهند نمود به حضور خداوند. زیرا که می‌آید، ‌زیرا که برای داوری جهان می‌آید. ربع مسکون را به انصاف داوری خواهد کرد. و قوم‌ها را به امانت خود.»

[۳] کتاب مقدس، ‌عهد عتیق، کتاب مزامیر، ‌ص۱۲۴۷، مزمور ۹۶، بندهای ۱۰-۱۳.

و از جمله در مزمور ۷۲ در مورد پیامبر بزرگوار اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و فرزند دادگسترش حضرت مهدی (علیه‌السّلام)، چنین می‌فرماید:
«(۱) ‌ای خدا! شرع و احکام خود را به «ملک»، و عدالت خود را به «ملک‌زاده» عطا فرما (۲) تا این که قوم تو را به عدالت و فقرای تو را به انصاف حکم نماید (۳) به قوم کوه‌ها سلامت و کویرها عدالت برساند (۴) فقیران قوم را حکم نماید، و پسران مسکینان را نجات دهد، و ظالم را بشکند‌ (۵) تا باقی ماندن ماه و آفتاب دور به دور از تو بترسند (۶) بر گیاه بریده شده مثل باران و مانند امطار ـ که زمین را سیراب می‌گرداند ـ خواهد بارید (۷) و در روزهایش صدّیقان شکوفه خواهد نمود، و زیادتی سلامتی تا برای ماندن ماه خواهد بود (۸) از دریا تا به دریا و از نهر تا به اقصی زمین سلطنت خواهد نمود (۹) صحرا نشینیان در حضورش خم خواهند شد و دشمنانش خاک را خواهند بوسید (۱۰) ملوک طرشیش و جزیره‌ها، هدیه‌ها خواهند آورد، ‌و پادشاهان شبا و سبا پیشکش‌ها تقریب خواهند نمود (۱۱) بلکه تمامی‌ ملوک با او کرنش خواهند نمود، و تمامی‌ اُمم او را بندگی خواهند کرد (۱۲) زیرا فقیر را وقتی که فریاد می‌کند و مسکین که نصرت کننده ندارد، خلاصی خواهد داد (۱۳) و به ذلیل و محتاج ترحم خواهد فرمود و جان‌های مسکینان را نجات خواهد داد (۱۴) جان ایشان را از ظلم و ستم نجات خواهد داد، و هم در نظرش خون ایشان قیمتی خواهد بود (۱۵) و زنده مانده از شبا به او بخشیده خواهد شد (۱۶) در زمین به سر کوهها مشت غلّه کاشته می‌شود که محصول آن مثل اسنان متحرّک شده، اهل شهرها مثل گیاه زمین شکوفه خواهند نمود (۱۷). اسم او ابداً بماند، اسمش مثل آفتاب باقی بماند، ‌در او مردمان برکت خواهند یافت، و تمامی‌ قبایل او را خجسته خواهند گفت (۱۹) بلکه اسم ذوالجلال او ابداً مبارک باد، و تمامی‌ زمین از جلالش پر شود (۲۰) دعای داوود پسر یسیّ تمام شد».

[۴] کتاب مقدس، ‌عهد عتیق، کتاب مزامیر، مزمور ۷۲، بندهای ۱-۲.

[۵] صادقی تهرانی، محمد، بشارات عهدین، ص۲۴۸، به نقل از کتاب مزامیر.

[۶] فخر الاسلام، محمدصادق، انیس الاعلام فی نصره ‌الاسلام، ج۵، ص۹۲ و ۹۳

توضیح بشارت زبور

در این بشارت، چنانکه بر ارباب فضل و دانش و اهل علم و اطلاع و کسانی که با قرآن و روایات اهل بیت ‌(علیهم‌السّلام) سر و کار دارند، مخفی نیست پیامبر بزرگ اسلام حضرت محمّد بن عبدالله (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) به عنوان «ملک» و فرزند گرامش حضرت مهدی (علیه‌السّلام) که بزرگ‌ترین و کامل‌ترین مظهر عدل الهی است به عنوان «ملک‌زاده» معرفی گردیده، و به بعضی از امتیازات و مشخصات دیگر وی نیز اشاره شده است.
ولی برخی از علما و دانشمندان «یهود» چنین پنداشته‌اند که: منظور از «ملک» در این آیه، حضرت داوود (علیه‌السّلام)، و منظور از «ملک‌زاده» فرزند وی حضرت سلیمان (علیه‌السّلام) است، و روی این پندار نادرست خواسته‌اند آیات مذکور را از بشارت دادن به بعثت حضرت خاتم النبیین (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) و نوید ظهور خاتم اوصیاء حضرت حجّت بن الحسن العسکری (علیه‌السّلام) منصرف کنند، ولی این‌ اندیشه از چند جهت نادرست و غیر قابل قبول است، زیرا:
نخست: اینکه، حضرت داوود (علیه‌السّلام) از انبیای پیرو شریعت تورات بوده و خود او دارای شریعت و احکام نوینی نبوده است تا این که بگوید: «ای خدا! شرع و احکام خود را به «ملک» و عدالت خود را به «ملک‌زاده» عطا فرما»، و روی این اصل درخواست شریعت مستقل نوین در خور مقام آن حضرت نیست.
دوّم: اینکه، در خواست شرع و احکام و عدالت که به صورت دعا بر زبان حضرت داوود (علیه‌السّلام) جاری شده ـ چنان که از نحوه‌ی درخواست آشکار است ـ برای دو شخصیت عظیم آسمانی است که یکی دارای مقام سلطنت بر پیامبران و صاحب شرع و احکام جدید، و دیگری مظهر اتمّ عدالت، و صاحب مقام ولایت مطلقه، ‌و مورد انتظار عموم ملل جهان است.
سوّم: اینکه، عظمت، قدرت، شوکت و سلطنتی که در آیات مزبور برای «ملک‌زاده» ذکر گردیده است نه با حضرت سلیمان (علیه‌السّلام) و نه با هیچ یک از انبیای الهی وفق نمی‌دهد؛ زیرا نه مملکت حضرت سلیمان (علیه‌السّلام) از مملکت پدرش حضرت داوود (علیه‌السّلام) ـ بنابر اعتقاد اهل کتاب ـ وسیع‌تر بوده، و نه هم ظلم و ستم در عهد او شکسته شده است.
چهارم: اینکه، بر حسب آنچه برخی از علمای عهدین ـ عهد عتیق و عهد جدید، تورات و انجیل ـ احتمال داده و به وجوهی استدلال جسته‌اند، مزمور فوق کلام حضرت سلیمان (علیه‌السّلام) است نه کلام حضرت داوود (علیه‌السّلام)، و حضرت سلیمان (علیه‌السّلام) که پس از مرگ پدر، صاحب مقام و کتاب گردیده است معقول نیست برای پدرش که از دنیا رفته است درخواست شرع جدید کند. و بر فرض این که بر خلاف احتمال آنان، مزمور فوق کلام حضرت داوود (علیه‌السّلام) باشد ـ چنان که اشاره کردیم ـ دعا برای دو شخصّیت والایی است که در آینده‌ی تاریخ بعد از او ظاهر خواهند شد.
پنجم: چنانکه از آیه‌ی (۲۰) استفاده می‌شود تمامی‌ آیات یاد شده به عنوان دعا بر زبان حضرت داوود (علیه‌السّلام) جاری شده و شایسته‌ی مقام نبوت ـ‌ که بالاترین مدارج کمال و عبودیت و بندگی است ـ این است که، در مقام دعا و استدعای از پروردگار، در کمال خضوع و خشوع و انکسار در برابر آفریدگار، زبان به تذلل و کوچکی بگشاید، و با زبان عجز و لابه و عاری از هر نوع خودبینی و خودپسندی مقاصد خویش را از خدای جهان بخواهد، نه این که در برابر سلطان واقعی و مالک الملوک جهان خود را «پادشاه» و فرزند خود را «شاهزاده» بخواند.
ششم: اینکه، در چند آیه از بشارت مزبور، سلطنت و دعوت «ملک زاده» را عمومی‌ و جهانی خوانده، و قدرت و جبروت روحانی وی را شامل پادشاهان و قدرتمندان و سلاطین مقتدر جهان دانسته، و سراسر کره‌ی مسکون را قلمرو دولت حقّه‌ی وی معرفی نموده، چنان که در اخبار وارده از ائمّه‌ی معصومین ‌(علیهم‌السّلام) نیز در حقّ شخصّیت بی‌نظیر حضرت مهدی (علیه‌السّلام)، چنین سخن رفته است.
هفتم: اینکه، در آیه‌ی (۷) به اصحاب خاص آن حضرت اشاره نموده که با ظهور نور پر فروغ مهدوی (علیه‌السّلام) آن خورشید جهانتاب عدل الهی، صدیّقان شکوفه کنند، و رحم اجتماع بزرگ جهانی، مردانی پاک سیرت، راست‌گفتار و درست‌کردار از خود نمایان سازد، و سعادت و سلامت، رفاه و خوشبختی، بهروزی و بهزیستی که مولود تسلّط آن یگانه منجی عالم و دولت عدالت پیشه‌ی آن حضرت است تا انقراض جهان پایدار خواهد بود، چنانکه در روایات اسلامی‌ نیز آمده است: «دولتنا آخر الدول».

[۷] صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، ج۲، ص۳۳۱.

[۸] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۳۲، ح۵۸.

[۹] طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، ص۴۷۲، ح۴۹۳.

و هشتم: اینکه، در آیه‌ی (۱۷ و ۱۸) خاطر نشان ساخته است که تا جهان باقی است و خورشید در آسمان نور افشانی می‌کند، اشعه‌ی خورشید فروزان قائم آل محمّد ‌(علیهم‌السّلام) بر روح و جان جهانیان خواهد تابید، و تمامی‌ قبایل او را خجسته خواهند گفت، و تمامی‌ روی زمین از جلال و عظمتش پر خواهد شد،

[۱۰] فخر الاسلام، محمدصادق، انیس الاعلام فی نصره ‌الاسلام، ج۵، ص۹۲-۹۶.

[۱۱] فخر الاسلام، محمدصادق، انیس الاعلام فی نصره ‌الاسلام، ج۷، ص۳۸۷-۳۹۸.

چنان که در روایات مستفیضه و متواتره‌ی اسلامی‌ که در مورد ظهور آن مهر تابان رسیده است، کمتر حدیثی یافت می‌شود که در ضمن آن جمله‌ی «یملَاُ الارضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً، کَما مُلِئَت ظُلْماً وَ جَوْراُ» نیامده باشد.

[۱۲] صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، ص۲۴۷-۲۵۰.

جمع‌بندی و نتیجه‌گیری

بنابراین، جای هیچ ‌گونه شک و تردید نیست که مقصود از «ملک» در مزمور ۷۲ از زبور داوود (علیه‌السّلام) همان نور قدوسی حضرت محمّد بن عبدالله (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) سیّد رسولان و خاتم پیغمبران، و مقصود از «ملک زاده» حضرت صاحب الزمان «مهدی موعود (علیه‌السّلام) » دوازدهمین جانشین بر حق و فرزند دلبند آن بزرگوار است که به خواست خداوند در روز معین و موعود، ظهور خواهد نمود، و سراسر روی زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد بعد از آن که پر از ظلم و جور شده باشد، و گردن گردن‌کشان و گردن‌فرازان را خواهد شکست، و چون مهر و ماه بر روح و جان جهانیان خواهد تابید، و حکومت حقه‌ی الهیه‌ی وی تا ابد و تا قیام قیامت ادامه خواهد داشت. اللهم عجّل فرجه و سهّل مخرجه.
ناگفته نماند که نویدهای ظهور حضرت مهدی (علیه‌السّلام) در «زبور» فراوان است، و در بیش از ۳۵ بخش از مزامیر ۱۵۰ گانه، نوید ظهور آن موعود اُمم و منجی عالم موجود است، ‌کسانی که طالب تفصیل بیشتری هستند می‌توانند به متن «مزامیر» در «عهد عتیق» مراجعه فرمایند.

بشارت ظهورمهدی در اشعیای‌نبی

در کتاب «اشعیای نبی» که یکی از پیامبران پیرو تورات است، بشارات فراوانی در مورد ظهور حضرت مهدی (علیه‌السّلام) آمده است که جهت استدلال به کتاب مزبور، نخست فرازی از آن بشارت‌ها را نقل نموده، و برخی از نکات آن را توضیح می‌دهیم تا معلوم شود که مسلمانان درباره‌ی عقیده به ظهور یک مصلح جهانی تنها نیستند، بلکه همه‌ی اهل کتاب در این عقیده با مسلمانان اشتراک نظر دارند.
در فرازی از بشارت کتاب اشعیا چنین آمده است:
«و نهالی از تنه‌ی «یسیّ»بیرون آمده، شاخه‌ای از ریشه‌هایش خواهد شکفت و روح خداوند بر او قرار خواهد گرفت. یعنی روح حکمت و فهم و روح مشورت و قوّت و روح معرفت و ترس خداوند و خوشی او در ترس خداوند خواهد بود و موافق رؤیت چشم خود، داوری نخواهد نمود و بر وفق سمع گوش‌های خویش، تنبیه نخواهد نمود بلکه مسکینان را به عدالت داوری خواهد کرد و به جهت مظلومان زمین به راستی حکم خواهد نمود… کمربند کمرش عدالت خواهد بود و کمربند میانش امانت. و گرگ با بره سکونت خواهد داشت و پلنگ با بزغاله خواهد خوابید و گوساله و شیر پرواری با هم و طفل کوچک آنها را خواهد راند و گاو با خرس خواهد چرید و بچه‌های آنها با هم خواهند خوابید و شیر مثل گاو کاه خواهد خورد، و طفل شیرخوره بر سوراخ مار بازی خواهد کرد، ‌و طفل از شیر باز داشته شده، دست خود را بر خانه‌ی افعی خواهد گذاشت، و در تمامی‌ کوه مقدس من، ضرر و فسادی نخواهند کرد زیرا که جهان از معرفت خداوند پر خواهد بود مثل آبهایی که دریا را می‌پوشاند».

[۱۳] ‌کتاب مقدس، ‌تورات، کتاب اشعیای نبی، باب ۱۱، پندهای ۱-۱۰، ص۱۵۴۸.

توضیح‌وتطبیق‌بشارت‌اشعیا

یسیّ به معنای قوی، پدر حضرت داوود و نوه‌ی «راعوت» است، و به طوری مشهور بود که داوود را پسر «یسیّ» می‌نامیدند، ‌در صورتی که خود داوود شهرت و شخصیت عظیمی‌ داشته و از پیغمبران بزرگ «بنی اسرائیل» بوده است.

[۱۴] مستر‌هاکس، قاموس کتاب مقدس.

منظور از «نهالی که از تنه‌ی یسیّ خواهد رویید» ممکن است یکی از چهار نفر از شخصّیت‌های بزرگ روحانی و رهبران عالیقدر بشر، حضرت داوود، حضرت سلیمان، حضرت عیسی و حضرت حجّت بن الحسن العسکری ‌(علیهم‌السّلام) باشند؛ ولی دقّت و بررسی کامل آیات فوق نشان می‌دهد که منظور از این نهال، هیچ یک از آن پیامبران نیست؛ بلکه همه‌ی آن بشارت‌ها ویژه‌ی قائم آل محمّد ‌(علیهم‌السّلام) است؛ زیرا حضرت داوود و سلیمان (علیهما‌السّلام) فرزندان پسری یسیّ، و حضرت عیسی بن مریم (علیه‌السّلام) نواده‌ی دختری وی، و قائم آل محمّد (علیه‌السّلام) نیز از جانب مادرش جناب نرجس خاتون ـ که دختر یشوعا، پسر قیصر، پادشاه روم و از نسل حضرت داوود، و مادرش از اولاد حواریون حضرت عیسی (علیه‌السّلام) بوده، و نسب شریفش به شمعون صفا، وصی حضرت عیسی (علیه‌السّلام) می‌رسد ـ نواده‌ی دختری «یسیّ» می‌باشد.
در فرازی از این بشارت چنین آمده است:
«موافق رؤیت چشم خود داوری نخواهد کرد و بر وفق سمع گوش‌های خود تنبیه نخواهد نمود» و این جمله، اشاره به حاکمیت مطلق و حکومت عادلانه‌ی آن حضرت دارد که وی بر اساس حق و واقع، حکم می‌کند و نیازی به شاهد و بیّنه ندارد و از کسی گواهی نمی‌طلبد چنان که در روایات اسلامی‌ آمده است که: «یحکم بحکم داوود و محمّد (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) »

[۱۵] صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، ج۲، ص۳۲۳.

[۱۶] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۲۰، ح۲۴.

یعنی به حکم حضرت داوود و دستور پیامبر (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) حکم می‌کند و با علم و دانش خدادادی خویش داوری می‌نماید.
و در فراز دیگری از آن بشارت آمده است که:
در زمان حکومت حقه و دوران حکومت عدالت پیشه‌ی او «گرگ با بره سکونت خواهد داشت و پلنگ با بزغاله خواهد خوابید… و گوساله و شیر پرواری با هم، و… ضرر و فسادی نخواهند کرد»، این جمله نشان می‌دهد که در زمان ظهور مبارک آن موعود آسمانی، عدل و داد آن چنان گسترش می‌یابد که جانوران و درندگان با هم سازش می‌کنند و در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند و خوی بهیمیّت و درندگی را از دست می‌دهند، و زیان و ضرر به هیچ یک از موجودات نمی‌رسانند. چنان که در اخبار و احادیث آمده است:
«وَ تَصْطَلِحُ فِی مُلْکِهِ السّباع، وَ اصْطَلَحَتِ السِّباع، و تامَنُ الْبَهائم».

[۱۷] کاظمی، مصطفی بن ابراهیم، بشاره الاسلام، ص۱۹۷.

[۱۸] کاظمی، مصطفی بن ابراهیم، بشاره الاسلام، ص۲۴۷.

[۱۹] صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، ج۳، ص۱۸۵.

[۲۰] حاکم نیشابوری، محمد بن عبد الله، مستدرک حاکم، ج۴، ص۵۵۹.

[۲۱] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۸۰، ح۶.

مستندات روایی بشارت

و در آخرین فراز از بشارت مزبور آمده است:
«جهان از معرفت خداوند پر خواهد بود مثل آبهایی که دریا را می‌پوشاند»، این مطلب نشانگر این واقعیّت است که در عهد با سعادت آن موعود آسمانی چنان تحول عظیم علمی‌ و فرهنگی به وجود می‌آید که همه‌ی مردمان به خدای یگانه ایمان می‌آورند. درهای رشته‌های گوناگون علوم و دانش به روی انسان‌ها گشوده می‌شود، سطح معلومات بشری بالا می‌رود، راهی را که بشریت در طول تاریخ در هزاران سال پیش به دنبال آن بوده در زمان کوتاه می‌پیماید، عقل‌ها کامل و‌اندیشه‌ها شکوفا می‌گردد، و کوته بینی‌ها و تنگ نظری‌ها از بین می‌رود، و انسان‌ها به کمال و بلوغ عقلی و اخلاقی و انسانی می‌رسند و به تمام ناکامی‌ها، شکست‌ها، ستم‌ها، نادانی‌ها و بدبختی‌ها پایان می‌دهند، و زندگی شرافتمندانه‌ی تازه‌ای را آغاز می‌نمایند.
چنان که در حدیثی از امام باقر (علیه‌السّلام) آمده است که فرمود:
«اذا قامَ قائِمُنا وَضَعَ یَدَهُ عَلی رؤوسِ الْعِبادِ فَجَمَعَ بِهِ عُقولَهُمْ وَ اَکَمَلَ بِهِ اَخلاقَهُمْ وَ کَمُلَتْ به اَحْلامهُم».

[۲۲] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۳۶، ح۷۱.

[۲۳] صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، ج۳، ص۱۷۰.

[۲۴] کلینی، محمدبن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۲۵.

«هنگامی‌که قائم ما قیام کند دستش را بر سر بندگان می‌گذارد و خردهای آنها را گرد می‌آورد و اخلاق‌شان را کامل می‌گرداند، و به وسیله‌ی او به رشد و کمال می‌رسند.»
و در ضمن حدیث دیگری از آن بزرگوار نقل شده که فرمود:
«… وَ تُؤتُونَ الْحِکْمَهَ فِی زَمانِه حتّی اَنّ الْمَرْاهَ لَتَقْضی فِی بَیْتِها بِکِتاب اللهِ وَ سُنَّهِ رَسُولِ الله».

[۲۵] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۵۲، ح۱۰۶.

[۲۶] نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، ص۲۳۹، ح۳۰.

[۲۷] کاظمی، مصطفی بن ابراهیم، بشاره الاسلام، ص۲۴۲.

«در زمان او آن قدر به شما دانش و فرهنگ داده می‌شود که زن خانه‌دار در خانه‌ی خود با کتاب خدا و سنت پیامبر (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) داوری می‌کند.»

[۲۸] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۵۲، ح۱۰۶.

چند بشارت دیگر از اشعیا

بشارات فراوانی که درباره‌ی منجی عالم در کتاب اشعیای نبی وارد شده به قسمت عمده‌ای از برنامه‌های آن مصلح جهانی اشاره دارد که برخی از آنها را می‌آوریم:
۱ـ تامین عدالت اجتماعی و امنیّت عمومی: در فرازی از بشارت‌های کتاب اشعیا آمده که در زمان آن حضرت، عدالت اجتماعی برقرار خواهد گردید و امنیت عمومی‌ به وجود خواهد آمد به گونه‌ای که مردم در صلح و صفا و صمیمیّت زندگی کنند و بهایم با هم سازش نمایند و در کنار هم با آسودگی بیاسایند:
«آنگاه انصاف در بیابان ساکن خواهد شد، و عدالت در بوستان مقیم خواهد گردید. و عمل عدالت، سلامتی و نتیجه‌ی عدالت، ‌آرامی‌ و اطمینان خاطر خواهد بود تا ابد الآباد. و قوم من در مسکن سلامتی و در مساکن مطمئن و در منزل‌های آرامی‌ ساکن خواهند شد.»

[۲۹] کتاب مقدس، ‌کتاب اشعیای نبی، ص۱۰۴۶، باب ۳۲، بندهای ۱۶-۱۸.

۲ـ تامین رفاه همگانی و آباد ساختن جهان: در فراز دیگر