توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل موقعیت اجتماعی شیخ بهائی ۸۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل موقعیت اجتماعی شیخ بهائی ۸۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل موقعیت اجتماعی شیخ بهائی ۸۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل موقعیت اجتماعی شیخ بهائی ۸۰ اسلاید در PowerPoint

فقیه ربانی و عارف صمدانی، شیخ بهاء الدین محمد عاملی، یکی از بزرگان ومفاخر و نوابغ اواخر قـرن دهم و اوایل قرن یازدهم هجری می‌باشد. شیخ بهائی منزلت و قرب خاصّی در دربار صفوی داشت. وی در دانش، تقوا، کفایت و کاردانی مورد اعتماد کامل شاه عباس بود و پیوسته طرف مشورت او قرار می‌گرفت.

فهرست مندرجات

۱ – شیخ بهائی در مقام شیخ الاسلامی
۲ – عدم رضایت شیخ بهائی از این مقام
۳ – دیدگاه شیخ بهائی در مورد مصاحبت با پادشاهان
۴ – منزلت و قرب شیخ در دربار
۵ – همراهی ایشان با شاه عباس در سفرها
۶ – مشورت شاه با شیخ در امور مختلف
۷ – اعتراض شیخ به شاه صفوی
۸ – معاشرت شیخ با توده مردم
۹ – رابطه بهائی با علما
۱۰ – عنایت بهائی به علمای جبل عامل
۱۱ – فهرست منابع
۱۲ – پانویس
۱۳ – منبع

شیخ بهائی در مقام شیخ الاسلامی

بهائی به تقاضا و درخواست شاهان صفوی شیخ الاسلام، بالاترین منصب رسمی دینی، شد و تا پایان عمر در آن منصب باقی بود.

عدم رضایت شیخ بهائی از این مقام

این منصب مورد رضایت و علاقه او نبود و همچنان گرایش به عزلت داشت و در زیّ زهد و درویشی به سر می‌برد

[۱] محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ج۳، ص۳۰۳، تهران ۱۳۶۹ ش.

[۲] علی خان بن احمد مدنی، سلافه العصر فی محاسن الشعراء بکل مصر، ج۱، ص۲۹۰ـ۲۹۱، چاپ افست تهران، مصر ۱۳۲۴.

[۳] محمدامین بن فضل الله محبی، نفحه الریحانه و رشحه طلاءالحانه، ج۲، ص۲۹۲، چاپ عبدالفتاح محمد حلو، قاهره ۱۳۸۷ـ۱۳۹۱/ ۱۹۶۷ـ۱۹۷۱.

[۴] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۹، ص۲۳۷، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.

حتی پیوسته سعی در کناره گیری و استعفا از شیخ الاسلامی داشت و به گزارش بعضی منابع برای مدتی از این مقام کناره گرفت.

[۵] عبدالله بن عیسی افندی اصفهانی، تعلیقه امل الا´مل، ج۱، ص۶۹، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۱۰.

دیدگاه شیخ بهائی در مورد مصاحبت با پادشاهان

بهائی آمدن خود از جبل عامل به ایران و مراوده با سلاطین را باعث تیرگی باطن و محرومیّت از کمالات معنوی می‌دانست، و در حسرت گذشته «ای خوشا خرقه و خوشا کشکول» سر می‌داد. او همچنین در اشعار خود از مصاحبت و قرب پادشاهان تحذیر بلیغ کرده است.

[۶] محمد بن حسین بهاءالدین عاملی، کلیات اشعار و آثار فارسی شیخ بهائی، ج۱، ص۱۶۸ـ۱۶۹، چاپ سعید نفیسی، تهران.

[۷] محمد بن حسین بهاءالدین عاملی، کلیات اشعار و آثار فارسی شیخ بهائی، ج۱، ص۳۳۹ـ۳۴۰، چاپ سعید نفیسی، تهران.

منزلت و قرب شیخ در دربار

بهائی گذشته از شیخ الاسلامی، منزلت و قرب خاصّی در دربار صفوی داشت. وی در دانش، تقوا، کفایت و کاردانی مورد اعتماد کامل شاه عباس بود و پیوسته طرف مشورت او قرار می‌گرفت. به نوشته اسکندرمنشی،

[۸] اسکندر منشی، تاریخ عالم آرای عباسی، ج۱، ص۱۵۷، تهران ۱۳۵۰ ش.

شاه از محضر بهائی بهره می‌برد و وجود او را بسیار مغتنم می‌شمرد، تا آن‌جا که پس از بازگشت بهائی از سفر طولانی خود، به استقبال او آمد و ریاست علمای ایران را به او پیشنهاد کرد که بهائی نپذیرفت.

[۹] قدری حافظ طوقان، تراث العرب العلمی فی الریاضیات و الفلک، ج۱، ص۴۷۴، بیروت (تاریخ مقدمه ۱۹۶۳).

همراهی ایشان با شاه عباس در سفرها

شاه عباس، شیخ بهائی را در سفرها و لشکرکشی‌ها به همراه می‌برد

[۱۰] محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ج۳، ص۳۰۴، تهران ۱۳۶۹ ش.

[۱۱] علی خان بن احمد مدنی، سلافه العصر فی محاسن الشعراء بکل مصر، ج۱، ص۲۹۰، چاپ افست تهران، مصر ۱۳۲۴.

و احتمالاً این کار را در مقام تفأل به فتح و ظفر انجام می‌داد، تا آن‌جا که به گزارش اوحدی بلیانی در عرفات العاشقین،

[۱۲] تقی الدین محمد بن محمد اوحدی بلیانی، عرفات العاشقین، نسخه عکسی از نسخه خطی موجود در کتابخانه ملک، ش ۵۳۲۴.

گویی کلمه «شیخ بهاءالدّین» (۱۱۱۳) طلسم فتح ایروان بوده است.

مشورت شاه با شیخ در امور مختلف

بهائی در قضاوت و بعضی امور سیاسی و اجتماعی نیز مورد مشورت و اعتماد شاه صفوی بود.

[۱۳] نصرالله فلسفی، زندگانی شاه عباس اول، ج۲، ص۴۶۳، تهران ۱۳۶۴ ش.

[۱۴] نصرالله فلسفی، زندگانی شاه عباس اول، ج۲، ص۵۳۴، تهران ۱۳۶۴ ش.

[۱۵] نصرالله فلسفی، زندگانی شاه عباس اول، ج۲، ص۵۳۷، تهران ۱۳۶۴ ش.

[۱۶] نصرالله فلسفی، زندگانی شاه عباس اول، ج۲، ص۶۲۵، تهران ۱۳۶۴ ش.

[۱۷] جلال الدین محمد منجم یزدی، تاریخ عباسی، ج۱، ص۲۲۵، یا روزنامه ملاجلال، چاپ سیف الله وحیدنیا، تهران ۱۳۶۶ ش.

[۱۸] حسن بن مرتضی حسینی استرآبادی، تاریخ سلطانی: از شیخ صفی تا شاه صفی، ج۱، ص۱۳۵، چاپ احسان اشراقی، تهران ۱۳۶۴ ش.

[۱۹] اسکندر منشی، تاریخ عالم آرای عباسی، ج۲، ص۷۶۱، تهران ۱۳۵۰ ش.

شاه به مقام علمی بهائی اعتقاد داشت و در ۱۰۱۷ که از آثار رصدخانه مراغه بازدید کرد، پس از بازگشت به اصفهان، شیخ بهائی، ملاّ جلال الدین منجم و علیرضای عباسی خوشنویس را برای آماده کردن مقدّمات تعمیر آن رصدخانه به مراغه فرستاد.

[۲۰] نصرالله فلسفی، زندگانی شاه عباس اول، ج۲، ص۳۷۶، تهران ۱۳۶۴ ش.

[۲۱] نصرالله فلسفی، زندگانی شاه عباس اول، ج۲، ص۷۳۲، تهران ۱۳۶۴ ش.

به گزارش بعضی منابع

[۲۲] علی شریعتی، راهنمای خراسان، ج۱، ص۱۳۴، تهران ۱۳۶۳ ش.

مرقد ربیع بن خُثَیم، معروف به خواجه ربیع، در مشهد نیز به پیشنهاد بهائی، به فرمان شاه عباس ساخته شد. در امور شرعیِ خانوادگی نیز شاه صفوی به بهائی رجوع می‌کرد.

[۲۳] نصرالله فلسفی، زندگانی شاه عباس اول، ج۲، ص۵۶۳، تهران ۱۳۶۴ ش.

[۲۴] نصرالله فلسفی، زندگانی شاه عباس اول، ج۲، ص۵۷۴، تهران ۱۳۶۴ ش.

[۲۵] جلال الدین محمد منجم یزدی، تاریخ عباسی، ج۱، ص۱۰۹، یا روزنامه ملاجلال، چاپ سیف الله وحیدنیا، تهران ۱۳۶۶ ش.

[۲۶] جلال الدین محمد منجم یزدی، تاریخ عباسی، ج۱، ص۲۶۸، یا روزنامه ملاجلال، چاپ سیف الله وحیدنیا، تهران ۱۳۶۶ ش.

[۲۷] جلال الدین محمد منجم یزدی، تاریخ عباسی، ج۱، ص۳۰۱، یا روزنامه ملاجلال، چاپ سیف الله وحیدنیا، تهران ۱۳۶۶ ش.

[۲۸] جلال الدین محمد منجم یزدی، تاریخ عباسی، ج۱، ص۳۴۷، یا روزنامه ملاجلال، چاپ سیف الله وحیدنیا، تهران ۱۳۶۶ ش.

اقامه نماز جمعه اصفهان را هم بهائی برعهده داشت.

[۲۹] اسکندر منشی، تاریخ عالم آرای عباسی، ج۱، ص۱۵۶، تهران ۱۳۵۰ ش.

[۳۰] عبدالله بن عیسی افندی اصفهانی، تعلیقه امل الا´مل، ج۱، ص۶۹، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۱۰.

اعتراض شیخ به شاه صفوی

اما این امور سبب نمی‌شد که بهائی، در روابط خود با شاه، جانب شرع را فروگذارد. برای نمونه در چراغانی و جشن نوروز ۱۰۱۸ که مقارن با دوازدهم محرم بود و هیچ‌یک از علما جرأت اعتراض و خرده گیری بر عمل شاه را نداشتند، بهائی با ساختن مادّه تاریخ «علی ببخشد» اعتراض و نارضایتی خود را از خطای شاه صفوی ابراز کرد.

[۳۱] نصرالله فلسفی، زندگانی شاه عباس اول، ج۲، ص۶۷۵، تهران ۱۳۶۴ ش.

[۳۲] جلال الدین محمد منجم یزدی، تاریخ عباسی، ج۱، ص۳۶۰، یا روزنامه ملاجلال، چاپ سیف الله وحیدنیا، تهران ۱۳۶۶ ش.

معاشرت شیخ با توده مردم

بهائی علی رغم آمدوشد در دربار، از معاشرت با توده عوام، حتی دراویش و معرکه گیرهای اصفهان، رویگردان نبود و به تعبیر خودش «میل قلندری» داشت. وی بسیار بخشنده بود و سرایی بزرگ داشت که پناهگاه یتیمان و محرومان و مکانی برای نگهداری و تربیت اطفال بی سرپرست بود.

[۳۳] محمدامین بن فضل الله محبی، خلاصه الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۴۴۱، بیروت.

[۳۴] علی خان بن احمد مدنی، سلافه العصر فی محاسن الشعراء بکل مصر، ج۱، ص۲۹۰ـ۲۹۱، چاپ افست تهران، مصر ۱۳۲۴.

[۳۵] مقدمه نفیسی، ص ۷۹، به نقل از محمدباقر الفت، ص ۹۳، پانویس ۱۸۵، محمد بن حسین بهاءالدین عاملی، کلیات اشعار و آثار فارسی شیخ بهائی، چاپ سعید نفیسی، تهران.

رابطه بهائی با علما

بهائی با علمای عصر خود، بخصوص میرداماد، رابطه خوبی داشت

[۳۶] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۹، ص۲۴۰ـ۲۴۱، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.

[۳۷] محمدهاشم خراسانی، کتاب منتخب التواریخ، ج۱، ص۶۳۹، تهران ۱۳۱۷ ش.

[۳۸] مقدمه نفیسی، ص ۵۵، محمد بن حسین بهاءالدین عاملی، کلیات اشعار و آثار فارسی شیخ بهائی، چاپ سعید نفیسی، تهران.

[۳۹] حسین بن محمدتقی نوری، خاتمه مستدرک الوسائل، ج۲، ص۲۰۵، قم ۱۴۱۵ـ۱۴۱۶.

و بعضی داستان‌ها درباره تیرگی رابطه او و میرداماد اعتباری ندارد. ظاهراً این تصور از رساله میرداماد به نام اغلاط الشیخ البهائی و تصحیفاته نشأت گرفته است. (برای اطلاع از حکایات و اقوال فوق و ردّ آنها به این منابع رجوع کنید

[۴۰] محمدباقر بن زین العابدین خوانساری، روضات الجنات فی احوال العلماء والسادات، ج۷، ص۶۹، چاپ اسدالله اسماعیلیان، قم ۱۳۹۰ـ۱۳۹۲.

[۴۱] محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ج۶، ص۵۹، تهران ۱۳۶۹ ش.

[۴۲] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۹، ص۲۴۲، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.

[۴۳] عبدالحسین امینی، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج۱۱، ص۲۸۳، ج ۱۱، بیروت ۱۳۸۷/۱۹۶۷.

[۴۴] محمد بن سلیمان تنکابنی، کتاب قصص العلماء، ج۱، ص۲۳۹، تهران.

[۴۵] محمد بن سلیمان تنکابنی، کتاب قصص العلماء، ج۱، ص۲۴۲ـ ۲۴۳، تهران.

[۴۶] عبدالله بن عیسی افندی اصفهانی، تعلیقه امل الا´مل، ج۱، ص۲۵۲، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۱۰.

[۴۷] مقدمه نفیسی، ص ۹۹، محمد بن حسین بهاءالدین عاملی، کلیات اشعار و آثار فارسی شیخ بهائی، چاپ سعید نفیسی، تهران.

[۴۸] علی خان بن احمد مدنی ، سلافه العصر فی محاسن الشعراء بکل مصر ، ص ۴۷۸ـ۴۷۹، مصر ۱۳۲۴ ، چاپ افست تهران.

[۴۹] برای نامه مهرآمیز شیخ بهائی به میرداماد و جواب آن رجوع کنید به، محمدباقر بن محمد میرداماد، ج۱، ص۲ـ۳، اثنی عشر رساله للمعلم الثالث، چاپ جمال الدین میردامادی.

). حکایت افسانه آمیزی نیز از روابط بهائی با میرفندرسکی (متوفی ۱۰۵۰)، فیلسوف بزرگ عصر صفوی، وجود دارد.

[۵۰] محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ج۳، ص۳۰۵، تهران ۱۳۶۹ ش.

[۵۱] محمد بن سلیمان تنکابنی، کتاب قصص العلماء، ج۱، ص۲۳۷، تهران.

[۵۲] محمدهاشم خراسانی، کتاب منتخب التواریخ، ج۱، ص۵۷۰، تهران ۱۳۱۷ ش.

[۵۳] مقدمه نفیسی، ص ۴۷ـ ۴۸، برای آگاهی از مخدوش بودن این حکایات رجوع کنید به، محمد بن حسین بهاءالدین عاملی، کلیات اشعار و آثار فارسی شیخ بهائی، چاپ سعید نفیسی، تهران.

عنایت بهائی به علمای جبل عامل

بهائی به علمای جبل عامل نیز عنایت داشت و تنی چند از ایشان را که برای استفاده علمی از وی به اصفهان آمده بودند، مدتی طولانی در منزل خود جای داد.

[۵۴] محمد بن حسن حرّ عاملی، امل الا´مل، ج۱، ص۷۸، چاپ احمد حسینی، ج ۱، بغداد (تاریخ مقدمه ۱۳۸۵)، ۱۳۸۵.

[۵۵] منزله محمد بن حسن حرّ عاملی، امل الا´مل، ج۱، ص۹۳، چاپ احمد حسینی، ج ۱، بغداد (تاریخ مقدمه ۱۳۸۵)، ۱۳۸۵.

فهرست منابع

(۱) لطفعلی بن آقاخان آذر بیگدلی، آتشکده آذر، چاپ جعفر شهیدی، چاپ افست تهران ۱۳۳۷ ش.

(۲) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.

(۳) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الروضه النضره فی علماءِ القرن الحادی عشره، بیروت ۱۴۱۱/۱۹۹۰.

(۴) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه: احیاء الداثر من القرن العاشر، چاپ علی نقی منزوی، تهران ۱۳۶۶ ش.

(۵) آقامحمدعلی کرمانشاهی، خیراتیّه در ابطال طریقه صوفیّه، چاپ مهدی رجائی، قم ۱۴۱۲.

(۶) ابن صابونی، کتاب تکمله اکمال الاکمال فی الانساب و الاسماء و الالقاب، بیروت ۱۴۰۶/۱۹۸۶.

(۷) دوین جی استوارت، «شیخ بهائی و ” کشکول، او»، ترجمه حسین معصومی همدانی، نشر دانش، سال ۱۱، ش ۳ (فروردین و اردیبهشت ۱۳۷۰).

(۸) اسکندر منشی، تاریخ عالم آرای عباسی، تهران ۱۳۵۰ ش.

(۹) محمدحسن بن علی اعتمادالسلطنه، تاریخ منتظم ناصری، چاپ محمد اسماعیل رضوانی، تهران ۱۳۶۳ـ۱۳۶۷ ش.

(۱۰) محمدحسن بن علی اعتمادالسلطنه، مطلع الشمس، چاپ تیمور برهان لیمودهی، چاپ سنگی تهران ۱۳۰۱ـ۱۳۰۳، چاپ افست تهران ۱۳۶۲ـ۱۳۶۳ ش.

(۱۱) عبدالله بن عیسی افندی اصفهانی، تعلیقه امل الا´مل، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۱۰.

(۱۲) عبدالله بن عیسی افندی اصفهانی، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۱.

(۱۳) محسن امین، اعیان الشیعه، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.

(۱۴) عبدالحسین امینی، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج ۱۱، بیروت ۱۳۸۷/۱۹۶۷.

(۱۵) تقی الدین محمد بن محمد اوحدی بلیانی، عرفات العاشقین، نسخه عکسی از نسخه خطی موجود در کتابخانه ملک، ش ۵۳۲۴.

(۱۶) یوسف بن احمد بحرانی، لؤلؤه البحرین، چاپ محمدصادق بحرالعلوم، قم.

(۱۷) ابراهیم برهان آزاد، «دو نکته مربوط بشرح حال شیخ بهائی»، یغم