توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ممنوعیت شکنجه در اسلام ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ممنوعیت شکنجه در اسلام ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ممنوعیت شکنجه در اسلام ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

ممنوعیت شکنجه (فقه)

ممنوعیت شکنجه یکی از مهم‌ترین هنجارهای مقبول و به رسمیت شناخته شده در جامعه بین‌الملل می‌باشد که با پیدایش و شکل‌گیری نظام مدرن حقوق بشری در اسناد مدون مورد تایید قرار گرفته و ابزارهایی جهت حمایت از افراد در مقابل این اقدام ضد بشری (شکنجه) تدارک دیده شده است. بررسی این مساله که موضع شریعت اسلامی در قبال شکنجه چیست و روی‌کرد (به‌طور خاص فقه شیعی) در قبال این موضوع چگونه تبیین می‌گردد به عنوان یکی از مسائل مهم در عرصه بین‌المللی و ملی محسوب می‌شود که دارای آثار علمی و عملی فراوانی بوده و لذا باید به گونه‌ای جدی مورد توجه قرار گرفته و ابعاد مختلف و مسائل گوناگون مرتبط با این موضوع نیز به طور دقیق مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. آنچه در این مختصر ارایه می‌شود، صرفا اشاره‌ای کوتاه و گذرا به این مساله از منظر فقهی است.

فهرست مندرجات

۱ – تعریف شکنجه در فقه
۲ – جایگاه شکنجه در فقه
۳ – شکنجه از منظر فقهی
۳.۱ – تفاوت نظرات فقها
۴ – دلایل حرمت شکنجه
۴.۱ – روایات دال بر حرمت شکنجه
۴.۲ – روایات دیگر
۴.۳ – قواعد موجود بر قبح شکنجه
۵ – شکنجه در قوانین ایران
۵.۱ – مواد قوانین منع شکنجه
۶ – شکنجه از منظر فقهی و حقوق بشر
۷ – عناوین مرتبط
۸ – پانویس
۹ – منبع

تعریف شکنجه در فقه

در مصطلحات و الفاظ فقهی از شکنجه غالبا با واژه «التعذیب» بحث می‌شود. از لحاظ لغوی واژه «التعذیب» مصدر عذب، یعذب بوده و اصل عذاب در کلام عرب به معنی ضرب (زدن) می‌باشد و درتمامی عقوبت‌هایی که همراه درد و رنجاند به کار برده می‌شوند. این واژه برای بیان امور شاقه و بسیار سخت و دشوار عاریه گرفته شده است. المناوی هم این واژه را به معنی کثرت ضرب به وسیله شلاق تعریف کرده است.

[۱] محمود عبد الرحمن عبد المنعم، معجم المصطلحات و الالفاظ الفقهیه، ج۱، ص۴۷۰ به نقل از: نرم افزار نوالفقاهه ۳ فرهنگ موضوعی فقه اسلامی، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی، ۱۳۸۸.

هر چند مفهوم و معنی التعذیب (شکنجه) از لحاظ لغوی و عرفی آشکار بوده اما واژه مزبور دارای مصطلح شرعی یا فقهی نیست و لذا تعریف اصطلاحی از این واژه را در فقه نمی‌توان یافت. بنابراین تنها با مراجعه به کتاب‌های لغت یا تفسیر می‌توان به یک بیان و تعریف لغوی از واژه مزبور دست یافت.

[۲] محمد بن حسن، طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۶۳، النشر الاول، مکتبه الاعلام الاسلامی.

به این ترتیب نمی‌توان ادعا نمود که هر جا در فقه عنوان تعذیب، ایذاء و…. به کار برده می‌شود مراد از آنها لزوما شکنجه به معنی مصطلح حقوقی بوده و دقیقا بر این عنوان تطبیق می‌نماید. اما برخی از مصادیقی که منطبق بر این مصطلح حقوقی‌اند را می‌توان ذیل چنین عناوینی مشاهده نمود.

جایگاه شکنجه در فقه

جایگاه و محل بحث از شکنجه در فقه چندان روشن نبوده؛ زیرا بسیاری از فقها اصلا چنین بحثی را مطرح نکرده‌اند و برخی آن را نه به عنوان مساله و موضوعی مستقل، بلکه به عنوان امری فرعی و تبعی به شکلی اجمالی در خلال مباحث مختلفی چون کتاب الجهاد،

[۳] سید محمد، حسینی شیرازی، الفقه، ج۴۷، ص۱۹۷، موسوعه استدلالیه فی الفقه الاسلامی، بیروت، دارالعلوم، ۱۴۰۹ ق، الطبعه الثانیه.

کتاب التعزیرات،

[۴] منتظری، حسینعلی، مبانی فقهی حکومت اسلامی، ج۳، ص۵۷۳، ترجمه و تقریر، محمود صلواتی، تهران، نشر سرایی، ۱۳۷۹، چاپ سوم.

کتاب القصاص،

[۵] لنکرانی، محمد فاضل، تفصیل الشریعه فی شرح تحریر الوسیله، ص۳۱۹، القصاص، قم، مرکز فقه الائمه الاطهار، ۱۴۲۲ ق، الطبعه الثانیه.

[۶] لنکرانی، محمد فاضل، تفصیل الشریعه فی شرح تحریر الوسیله، ص۳۹۷، القصاص، قم، مرکز فقه الائمه الاطهار، ۱۴۲۲ ق، الطبعه الثانیه.

کتاب الحدود

[۷] لنکرانی، محمد فاضل، تفصیل الشریعه فی شرح تحریرالوسیله، ص۵۹۴، الحدود، قم، مرکز فقه الائمه الاطهار، ۱۴۲۱ق، الطبعه الثانیه.

و…. مطرح نموده‌اند.
غالب مباحثی که پیرامون واژه تعذیب در فقه مطرح شده، مربوط به تعذیب الحیوان

[۸] شهید ثانی، الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه، ج۷، ص۲۳۲، تقریر:کلانتر، سید محمد، قم، انتشارات داوری، ۱۴۱۰ ق.

[۹] شهید اول، الدروس الشرعیه، ج۲، ص۱۹۳.

[۱۰] نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام، ج۳۶، ص۱۲۴.

بوده که در اینجا نیز مطابق داب فقها بیشتر مساله تعذیب از لحاظ حکمی تبیین شده است.
بنابراین در تبیین موضع فقها در قبال مساله شکنجه در ذیل عناوینی چون التعذیب، ایذاء و…… توجه به تفکیک خاص ضرورت دارد و آن تفکیک این که واژگان مزبور گاهی برای بیان نوع روابط بین افراد با یکدیگر یا افراد با حیوانات و گاهی برای بیان روابط بین دولت (حاکم، حاکمیت و حکومت) با افراد بکار گرفته می‌شود، لذا همواره مراد از تعذیب و کلمات مشابه در کلام فقها شکنجه مصطلح به معنای حقوقی (حقوق بشری) نیست.

شکنجه از منظر فقهی

به طور کلی تعذیب و ایذاء انسان نسبت به انسان دیگری به عنوان اولی در شرع، حرام بوده و نزد عقل و عقلاء قبیح و ظلم است و بنابراین هیچ کس نباید دیگر افراد بشر را به هر شکلی مورد عذاب و اذیت قرار دهد. این موضع‌گیری کلی در قبال تعذیب حکم تمامی فقها بوده و بر آن دلایل نقلی و عقلی متعددی اقامه می‌نمایند. چنین موضعی به شکل کلی شامل دو شق اول مصداق تعذیب (یعنی تعذیب انسان نسبت به انسان دیگر و انسان نسبت به حیوان) و شق اخیر آن (یعنی تعذیب افراد توسط دولت با عوامل دولتی) یا به طور دقیق‌تر تعذیب به معنای شکنجه به عنوان مصطلحی حقوقی می‌شود اما وقتی به گونه‌ای دقیق، نظر فقها در ارتباط با حکم شکنجه (به معنی اصطلاحی) را ملاحظه می‌نماییم با دو روی‌کرد متفاوت مواجه می‌شویم؛
نخست روی‌کرد فقهایی که شکنجه افراد توسط حاکم (دولت) را تنها در برخی موارد خاص جایز می‌دانند.

[۱۱] سید محمد، حسینی شیرازی، الفقه، ج۴۷، ص۱۹۷، موسوعه استدلالیه فی الفقه الاسلامی، بیروت، دارالعلوم، ۱۴۰۹ ق، الطبعه الثانیه.

دوم روی‌کرد فقهایی که ممنوعیت و حرمت شکنجه را به طور مطلق دانسته و در هیچ شرایطی بهره‌گیری از چنین شیوه‌ای را مجاز ندانسته و آن را حرام می‌دانند.

[۱۲] حسینی طهرانی، سید محمد حسین، ولایت فقیه در حکومت اسلام، ج۴، ص۲۲۳ -۲۲۵، تهران، انتشارات مؤسسه ترجمه و نشر دوره علوم و معارف اسلامی، ۱۴۱۵ ق، چاپ اول.

تفاوت نظرات فقها

ظاهرا تفاوتی در حکم این مساله از حیث مذهب، جنسیت، رنگ، نژاد و سایر خصوصیات وجود ندارد و شکنجه انسان چه مرد باشد یا زن، کافر یا مسلمان، سفیدپوست یا رنگین پوست و…. به طور یکسان حرام بوده و جایز نیست. نه تنها شکنجه انسان حرام و غیر جایز است بلکه حتی تعذیب حیوان نیز از منظر فقهی بدون غرض عقلایی و مشروع حرام بوده و جایز نیست.

[۱۳] شهید ثانی، الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه، ج۷، ص۲۳۲، تقریر:کلانتر، سید محمد، قم، انتشارات داوری، ۱۴۱۰ ق.

[۱۴] نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام، ج۳۶، ص۱۲۴.

[۱۵] نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام، ج۳۶، ص۱۳۷.

[۱۶] شهید ثانی، مسالک الافهام، ج۱۱، ص۴۸۳.

[۱۷] علامه حلی، مختلف الشیعه، ج۵، ص۱۴.

[۱۸] فاضل هندی، کشف اللثام و الابهام عن قواعد الاحکام، ج۹، ص۲۳۵.

علاوه بر این، تفاوتی در حکم مساله از این جهت که شکنجه از کدام یک از اقسام شکنجه اعم از شکنجه جسمی و فیزیکی نظیر زدن، قطع اعضاء، جرح و از بین بردن منافع…. . یا شکنجه غیر جسمی و روحی نظیر به کارگیری کلام زشت، دشنام، تمسخر و…. . باشد، وجود ندارد.
در این امر که اعتراف و اقرار ناشی از شکنجه از حیث شرعی فاقد ارزش و اعتبار است نیز اشکالی وجود ندارد و این مساله نیز مورد اتفاق بوده و تایید این حکم در روایاتی که بر رفع آنچه بدان مکره شده‌اند آمده و در روایات مستفیضه متعددی نیز بطور مستقل مورد تاکید قرار گرفته است.

[۱۹] منتظری، حسینعلی، مبانی فقهی حکومت اسلامی، ج۳، ص۵۷۷، ترجمه و تقریر، محمود صلواتی، تهران، نشر سرایی، ۱۳۷۹، چاپ سوم.

دلایل حرمت شکنجه

هر چند در نحوه بیان و تقریر دلایل ممنوعیت و حرمت شکنجه در متون فقهی تفاوت‌هایی مشاهده میشود اما عمده دلایلی که بر ممنوعیت و حرمت این عمل اقامه می‌شود را می‌توان مربوط به روایاتی دانست که بر تحریم و نهی از آزار و زدن مردم دلالت دارند.

[۲۰] منتظری، حسینعلی، مبانی فقهی حکومت اسلامی، ج۳، ص۵۷۳، ترجمه و تقریر، محمود صلواتی، تهران، نشر سرایی، ۱۳۷۹، چاپ سوم.

علاوه بر این از برخی قواعد فقهی و عقلی و استشهادات قرآنی در جهت تبیین ممنوعیت و حرمت شکنجه استفاده می‌شود.
قالب و شکل کلی استدلال‌ها از منظر فقها چه آنانی که روی‌کرد نخست را در قبال ممنوعیت و حرمت شکنجه اتخاذ نموده و انجام چنین عملی را گناه و حرام دانسته مگر آنکه امر اهمی نظیر حفظ نظام از نظر شرع در کار باشد که در اینجا تشخیص اصل شکنجه و کیفیت آن را بر عهده امام (علیه‌السّلام) یا نایب جامع‌الشرایط وی می‌دانند

[۲۱] سید محمد، حسینی شیرازی، الفقه، ج۴۷، ص۱۹۷، موسوعه استدلالیه فی الفقه الاسلامی، بیروت، دارالعلوم، ۱۴۰۹ ق، الطبعه الثانیه.

[۲۲] منتظری، حسینعلی، مبانی فقهی حکومت اسلامی، ج۳، ص۵۷۶-۵۷۷، ترجمه و تقریر، محمود صلواتی، تهران، نشر سرایی، ۱۳۷۹، چاپ سوم.

و چه آنانی که روی‌کرد دوم را انتخاب نموده و از ممنوعیت مطلق شکنجه و حرمت آن سخن گفته و شکنجه انسان را حتی در جایی که تعذیب افراد برای کشف جرم و تحقیق درباره مساله‌ای که با امنیت و بقاء حکومت اسلام ارتباط دارد، جایز ندانسته‌اند،

[۲۳] حسینی طهرانی، سید محمد حسین، ولایت فقیه در حکومت اسلام، ج۴، ص۲۲۵ -۲۲۶، تهران، انتشارات مؤسسه ترجمه و نشر دوره علوم و معارف اسلامی، ۱۴۱۵ ق، چاپ اول.

یکسان بوده و تفاوت‌های چندانی از این حیث ندارد به جز آنکه طرفداران رویکرد دوم، ممنوعیت شکنجه را به شکل حقوق مطلق ملاحظه نموده‌اند که در مقایسه با دیگر ارزش‌های شرعی یا اخلاقی و یا دیگر حقوق محدود و مقید نمی‌شود اما طرفداران دیدگاه اول، ممنوعیت شکنجه را در مقایسه با سایر ارزش‌های شرعی نظیر حفظ نظام مقید و محدود می‌نمایند.

روایات دال بر حرمت شکنجه

روایات متعددی دال بر تحریم و منع زدن و آزار مردم وارد شده که برخی از آنها با قرینه و وحدت ملاک، منع زدن و آزار مردم توسط حاکم (دولت) را به اثبات می‌رسانند و برخی هم به طور مستقیم و بدون هیچ قرینه‌ای ناظر به ممنوعیت آزار و اذیت و زدن مردم توسط حاکم (دولت) ‌اند.
از جمله روایات دسته اول این که؛ امام صادق (علیه‌السّلام) از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل فرمود: «سرکش‌ترین بنده نسبت به خدا کسی است که به قتل کسی که قاتل نیست کمر بندد و کسی را بزند که او را نزده است.»

[۲۴] حر عاملی، محمد