توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مکتب حقوقی اسلام در قرآن ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مکتب حقوقی اسلام در قرآن ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مکتب حقوقی اسلام در قرآن ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل مکتب حقوقی اسلام در قرآن ۵۹ اسلاید در PowerPoint

رکن اساسی آیین اسلام که در تمامی عرصه‌ها اثر خود را می‌گذارد اندیشه ناب و کامل توحید است. از دیدگاه اسلام نه تنها خداوند متعال خالق جهان هستی است (توحید در خالقیت) بلکه همو به تنهایی و بی هیچ شریکی جهان را تدبیر می‌کند (توحید در ربوبیت تکوینی) و نیز قوانین حاکم بر افراد و جوامع انسانی را وضع می‌کند (توحید در ربوبیت تشریعی) و انسان مکلف است که فقط از دستورات و قوانین او اطاعت کند (توحید در عبودیت).
سیستم حقوقی اسلام نیز از این قاعده مستثنا نیست و بنابراین قواعد حقوقی اسلام همه به جعل و اعتبار الهی، اعتبار و مشروعیت پیدا می‌کنند. البته در جای خود ثابت شده است که جعل حکم و قانون از سوی خداوند حکیم و علیم هرگز گزاف نبوده و دستورات او بر اساس واقعیات جهان هستی و واقعیت انسان و نیز مصالح و مفاسد نفس الامری در جهت رسیدن به کمال مطلوب حقیقی؛ او است، واقعیات مصالح و مفاسدی که جز خداوند خالق هستی و انسان کسی بر آنها آگاهی کامل ندارد و به همین جهت جعل قانون هم اختصاص به او دارد. از این سخن چند نتیجه حاصل می‌شود.

فهرست مندرجات

۱ – ماهیت قواعد حقوقی اسلام
۲ – مبنای مشروعیت
۳ – قانون گذار و قانون گذاری در اسلام
۳.۱ – عدم صلاحیت انسان برای قانون گذاری
۳.۲ – صلاحیت انحصاری خداوند
۳.۳ – شواهد قرآنی بر صلاحیت خداوند
۳.۳.۱ – لزوم رجوع به کتاب آسمانی
۳.۳.۲ – نکوهش جعل قانون
۳.۳.۳ – پیروی از وحی الهی
۳.۳.۴ – فسق و حکم بر خلاف حکم خدا
۳.۳.۵ – انحصار حکم به خداوند
۴ – خلاصه و نتیجه
۵ – نقش انسان در قانون گذاری
۵.۱ – قوانین ثابت و پایدار
۵.۲ – قوانین متغیر و غیر دائمی
۶ – پانویس
۷ – منبع

ماهیت قواعد حقوقی اسلام

نظر اسلام نه همچون مکتب حقوق طبیعی است که ملاک قوانین و قواعد حقوقی را تنها واقعیات عینی بداند و نه مانند مکتب حقوق عقلی محض است که فقط دستورات عقل عملی را ملاک حقوق و قانون قرار دهد چنانکه از سوی دیگر همانند مکاتب حقوق پوزیتویستی نیز نیست که قانون و حقوق را دارای ماهیتی صرفا قراردادی و اعتباری بداند، بلکه قواعد حقوقی اسلام، دو رویه و مزدوج دارد، یعنی دارای ماهیتی «اعتباری ـ واقعی» است؛ اعتباری است از آن جهت که متعلق جعل و اراده خداوند قرار گرفته است و واقعی است از آن جهت که اراده تشریعی الهی همسوی با اراده تکوینی اوست و در نتیجه قوانین اسلام مبتنی بر واقعیات و مصالح و مفاسد نفس الامری است. بنابراین می‌توان گفت قواعد حقوقی اسلام، نه صرفا واقعیتی مکشوف است و نه صرفا اعتباراتی مجعول. بلکه اعتباری است مبتنی بر واقعیات، اعتباراتی که اعتبار کننده و جاعل آن خداوند علیم و حکیم است.

مبنای مشروعیت

نتیجه دومی که از سخن فوق به دست می‌آید دریافت نگاه اسلام نسبت به معیار مشروعیت قواعد حقوقی است. در این جا نیز نگاه اسلام با نگاه دیگر مکاتب حقوقی متفاوت است. چرا که از یک سو از نگاه مکاتب طبیعی و عقلی مبنای مشروعیت، انطباق قاعده حقوقی با طبیعت و حکم عقل است؛ هر قاعده حقوقی که از این وصف برخوردار باشد مشروع است، اگر چه دولت و مردم آن را نپذیرند و هر قاعده‌ای که فاقد این وصف باشد، نامشروع است اگرچه مورد قبول دولت و مردم باشد. و از سوی دیگر از نگاه مکاتب حقوق پوزیتویستی ـ بر عکس نگاه مکاتب حقوق طبیعی و عقلی ـ مبنای مشروعیت، امری اعتباری است. هر قاعده‌ای را که دولت یا مردم الزامی بدانند قاعده‌ای حقوقی و مشروع محسوب می‌شود، اگرچه مخالف قوانین طبیعت و عقل باشد، و بر عکس هر قانونی را که دولت و یا مردم الزامی نپندارند، قاعده‌ای غیر حقوقی و احیانا نامشروع تلقی خواهد شد، هر چند منطبق بر واقعیات و داده‌های عقلی باشد.
اما از نگاه اسلام، مبنای مشروعیت، انطباق قاعده حقوقی با اراده الهی است. هر قاعده و قانونی که منطبق بر اراده مطلق حاکم بر جهان و انسان، یعنی اراده خداوند باشد مشروع محسوب می‌گردد، اگرچه مورد قبول دولت و مردم قرار نگیرد و بر عکس قاعده و قانونی که با اراده الهی ناسازگار باشد از مشروعیت بی بهره است، هرچند مورد پذیرش دولت و مردم باشد. راه‌های کشف اراده الهی در مبحث حقوق اسلام مطرح خواهد شد.

قانون گذار و قانون گذاری در اسلام

سومین نتیجه‌ای که از سخن فوق به دست می‌آید، شناخت قانون گذار به معنای واقعی آن است. در همه مکاتب حقوق طبیعی، عقلی و پوزیتویستی، این انسان است که به گونه کشفی و یا جعلی قانون گذاری می‌کند. اما در مکتب حقوق اسلام، قانون گذار واقعی فقط خداوند متعال است. البته انحصار حق قانون گذاری به خداوند نتیجه طبیعی جهان بینی توحیدی اسلام است. بر اساس دیدگاه توحیدی و خدا محوری اسلام، پذیرش هر قانونی، بجز قانون الهی، شرک محسوب می‌شود همانسان که اطاعت و پرستش هر کسی جز او، شرک تلقی می‌گردد.
البته ممکن است خداوند، خود به پیامبران و ائمه و یا گماشتگان و جانشینان ایشان اجازه وضع برخی از قوانین و مقررات اجرایی را بدهد ـ همان طور که دستور اطاعت از آنان را داده است ـ و روشن است که در چنین مواردی نه جعل قانون شرک محسوب می‌گردد و نه اطاعت از غیر خدا. چرا که این دو نیز در واقع تجلی دیگرای از توحید عملی انسان است.
برای روشن تر شدن بحث می‌بایست در گام نخست صلاحیت بشر را در وضع قوانین بررسی کنیم و سپس دلیل انحصار قانون گذاری به خداوند را ذکر کنیم و در مرحله سوم به نقش انسان در عمل قانون گذاری و تعیین قواعد حقوقی بپردازیم.

عدم صلاحیت انسان برای قانون گذاری

صلاحیت وضع قانون و صادر کردن امر و نهی استقلالی از آن خدای متعال است و از دیدگاه اسلامی هیچ کس در عرض او حق قانون گذاری ندارد، چه این قانون گذاری به صورت کشفی باشد و یا جعلی. دلایل این مدعا از این قرار است:
۱ـ انسان، چه به صورت فردی و چه به صورت جمعی، صلاحیت علمی لازم و کافی را برای قانون گذاری قانونی که سعادت جاوید انسان را تامین کند ندارد، چرا که وضع و یا کشف چنین قانونی مبنی بر یک انسان شناسی کامل و شناخت جایگاه انسان در جهان هستی است. و پر واضح است که «انسان» هنوز بزرگترین مسئله و مجهول بشریت است، بشری که به «موجود ناشناخته» لقب گرفته است.
۲ـ انسان قانون گذار، چه به صورت فردی و چه جمعی، همواره در معرض این لغزش و یا اتهام است که در عمل قانون گذاری منافع خود و وابستگان به خود را در نظر گرفته باشد و به همین جهت، قوانین موضوعه او از قدرت نفوذ و مقبولیت همگانی برخوردار نیست.
۳ـ حتی اگر از دو مطلب فوق چشم پوشی کنیم و انسان را دارای علم صلاحیت اخلاقی لازم و کافی بدانیم، باز هم از جهت دیگری فاقد صلاحیت لازم برای قانون گذاری است. چرا که غیر از دو آفت جهل و خودخواهی ـ که مفروض انتفاء آنها است ـ آفت سومی نیز وجود دارد که از آن گریزی نیست و آن آفت غفلت، خطا و نسیان است. انسان عالم هم در بسیاری از موارد به دلیل غفلت یا نسیان، دچار خطا می‌شود. و به همین جهت نمی‌توان بر قانون گذاری او به طور کلی مهر صحت نهاد.
۴ـ قانون ـ از هر نگاهی ـ بالاخره دستور رفتار اجتماعی انسان است، و پر روشن است تا این دستور از جانب مقامی والا و بالا صادر نگردد، قدرت نفوذ و الزام نخواهد داشت، مگر آن که با خواست انسان موافق باشد. و پر روشن است که قانون همیشه چنین نیست. قانون در بسیاری از موارد برای انسان محدودیت و تکلیف می‌آفریند چیزی که موافق میل بسیاری از افراد نیست. در چنین مواردی چون قانون گذاران، هیچ برتری و تفوق ذاتی بر قانون پذیران ندارند، قوانین موضوعه آنان از مقبولیت و نفوذ بی بهره خواهد ماند.

صلاحیت انحصاری خداوند

از آنچه گذشت. دلیل انحصار حق قانون گذاری به خداوند ـ که از لوازم اعتقاد به توحید است ـ به خوبی روشن می‌شود. چرا که:
اولا: خداوند به همه حقایق آشکار و پنهان عالم و آدم و سعادت و شقاوت انسان و برنامه‌های لازم برای کمال او آگاه است. و هیچ کس جز او از چنین علمی برخوردار نیست.
ثانیا: خداوند، خود از جعل و اعتبار قوانین هیچ سود و زیانی نمی‌برد و تنها بر اساس لطفش نسبت به بندگان و در جهت رشد و تعالی انسان به وضع قانون پرداخته و آنها را از طریق ارسال رسل و انزال کتب به انسان ابلاغ فرموده است. پس به هیچ وجه شائبه منفعت طلبی و خود خواهی نسبت به قانون گذار وجود ندارد.
ثالثا: خطا و غفلت و نسیان هرگز به ساحت قدس ربوبی راه ندارد.
رابعا: تفوق و برتری ذاتی تکوینی و تشریعی خداوند بر همه انسان‌ها، اعم از موافق قانون یا مخالف آن، روشن است بنابراین دستور او، اگرچه مخالف خواسته و منافع فرد یا گروهی هم باشد، همچنان نافذ خواهد بود، چرا که همه خود را محکوم اراده او می‌دانند.
بنابراین، تنها خداوند است که اولا قدرت بر قانون گذاری دارد ثانیا حق قانون گذاری دارد و جز او کس دیگری نمی‌تواند و نه حق دارد به این کار دست بزند؛ مگر آن که او اجازه دهد.

شواهد قرآنی بر صلاحیت خداوند

در این زمینه قرآن با تعابیر مختلف این حقیقت را به انسان می‌آموزد که به بعضی از بیانات قرآنی اشاره می‌کنیم:

لزوم رجوع به کتاب آسمانی

بعضی از آیات دلالت دارند که مردم در موارد اختلافا