توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معاهده پیامبر با امرای محلی ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معاهده پیامبر با امرای محلی ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معاهده پیامبر با امرای محلی ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل معاهده پیامبر با امرای محلی ۶۴ اسلاید در PowerPoint

پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در طول زندگی خویش با افراد و قبیله‌های مختلفی پیمان بسته، و به آنان امان داده، در صورتی که آنها به پیمان خود وفادار باشند، و امان نامه‌هایی برای آنها فرستاده که در این نوشتار به آنها پرداخته شده است.

فهرست مندرجات

۱ – نامه برای بنی‌بکاء
۲ – پیمان با بنی‌ضمره
۳ – نامه به امرای حمیر
۴ – نامه به مردم همدان
۵ – نامه دیگر به نجران
۶ – هم‌پیمانی با نعیم بن مسعود اشجعی
۷ – نامه به رفاعه بن زید جذامی
۸ – پیمان‌نامه رسول خدا با حضرمی
۹ – نامه به مردم هجر
۱۰ – صلح حدیبیه
۱۱ – نامه به بنی‌زرعه و بنی‌ربعه
۱۲ – نامه به جناده ازدی و قومش
۱۳ – نامه به جهنی و بنی‌حرقه
۱۴ – پیمان‌نامه رسول خدا با خالد بن ضماد
۱۵ – نامه‌ به طایفه اسلم از بنی‌خزاعه
۱۶ – نامه به بنی‌معن
۱۷ – امان نامه برای خاندان ابن جرول
۱۸ – پانویس
۱۹ – منبع

نامه برای بنی‌بکاء

در سال نهم هجری سه نفر از بزرگان طائفه بنی‌بکاء از قبیله‌ی بنی‌عامر بن صعصعه (در وفد بنی‌بکاء) به نام‌های معاویه بن ثور و بشیر بن معاویه و فجیع بن عبدالله نزد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رفته تا پیرامون مسئله هم‌پیمانی، با ایشان به گفتگو بپردازند. رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از آنان به گرمی‌ استقبال کرده، در خانه‌ای منزل دادند و ضمن پذیرایی از ایشان هدایایی را به آنان تقدیم کردند و سپس به همراه نامه‌ای راهی دیار خود کردند؛ در این نامه آمده:
«از محمد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای فجیع و کسانی که او را تبعیت کنند و ایمان آورند؛ آنان تا هنگامی‌که نماز بر پا دارند و زکات بپردازند و حق خدا و رسولش را از غنیمت‌ها پرداخت کنند و رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و یارانش را یاری و بر اسلام خود گواهی دهند و از مشرکان دوری جویند، در امان خدا و محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) قرار دارند.»

[۱] ابن‌سعد، محمد، الطبقات‌الکبری، ج۱، ص۲۳۱-۲۳۲، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸، چاپ دوم.

[۲] عسقلانی، ابن‌حجر، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۵، ص۲۷۰، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۵.

[۳] ابن‌اثیر، عزّالدین، اسدالغابه فی معرفه الصحابه، ج۴، ص۵۰.

پیمان با بنی‌ضمره

در صفر سال دوم هجری و در یازدهمین ماه هجرت، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در ابواء پیمانی را با بنی‌ضمره بن بکره بن کنانه به امضاء رساندند که بر اساس آن، دو طرف متعهد شدند که علیه یکدیگر نیرو فراهم نیاورند و کسی را نیز بر این منظور یاری ندهند.

[۴] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۱، ص۱۲، بیروت، اعلمی، ۱۴۰۹، چاپ سوم.

[۵] مقریزی، تقی‌الدین، امتاع الاسماع بما للنبی من الاحوال و الاموال و الحفده و امتاع، ج۱، ص۷۳، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۲۰، چاپ اول.

[۶] صالحی، محمد بن یوسف، سبل الهدی و الرشاد فی سیره خیر العباد، ج۴، ص۱۴، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۴، چاپ اول.

[۷] ابن‌سعد، محمد، الطبقات‌الکبری، ج۲، ص۵، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸، چاپ دوم.

سپس بین آن‌ها و رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مکتوبی نوشته شد، بدین قرار: «همانا ایشان (بنی‌ضمره) بر جان‌ها و مال‌هایشان در امانند. هر کس به ایشان ستم کند، مسلمانان آنان را یاری دهند، همچنین بر آن‌هاست که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را یاری دهند. این پیمان تا زمانی که دریایی است که پشمی‌ را خیس کند (کنایه از دائمی‌بودن این پیمان) پا بر جاست؛ مگر آن که آنان (بنی‌ضمره) با دین خدا به محاربه برخیزند. زمانی که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آنان را به یاری بطلبد ذمه خدا و پیامبرش بر آن‌هاست تا اجابتش کنند. بدرستی که به خاطر نیکان و پرهیزگارانشان مسلمانان باید آنان را یاری کنند.»

[۸] ابن‌سعد، محمد، الطبقات‌الکبری، ج۱، ص۲۱۰، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸، چاپ دوم.

[۹] صالحی، محمد بن یوسف، سبل الهدی و الرشاد فی سیره خیر العباد، ج۴، ص۱۴، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۴، چاپ اول.

نامه به امرای حمیر

در وفد گروهی از مردم حمیر، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نوشته‌ای را برای آن‌ها مکتوب فرمودند که مضمون آن چنین است: «اما بعد؛ بدرستی که خدایی را که جز او خدایی نیست می‌ستایم؛ هنگام بازگشت ما از سرزمین روم فرستادگان شما پیش ما آمدند و پیام‌های شما را رسانیدند و امور مربوط به شما را خبر دادند و موضوع مسلمان شدن شما و کشتن مشرکان را به اطلاع رساندند خدای متعال شما را به هدایت خود راهنمایی فرموده است مشروط بر آنکه نیکوکار باشید و از خدا و رسولش اطاعت کنید و نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید و از غنایم سهم خدا و سهم رسول (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و آنچه را او برای خود انتخاب کند، پرداخت کنید و زکات را که بر مومنان واجب شده است، بپردازید.

[۱۰] ابن‌سعد، محمد، الطبقات‌الکبری، ج۱، ص۲۶۷، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸، چاپ دوم.

[۱۱] ابن هشام، عبد‌الملک، السیره النبویه، ج۲، ص۵۸۹، بیروت، دارالمعرفه.

[۱۲] ابن‌سید الناس، محمد بن محمد، عیون‌الاثر، ج۲، ص۳۰۳، بیروت، دارالقلم، ۱۴۱۴، چاپ اول.

[۱۳] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۵، ص۷۵، بیروت، دارالفکر، بی‌تا.

و….

نامه به مردم همدان

این نامه توسط علی (علیه‌السّلام) نوشته شد

[۱۴] یعقوبی، احمد بن ابی‌یعقوب، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۸۱، قم، انتشارات اهل بیت (علیه‌السّلام).

[۱۵] ابن‌اثیر، عزّالدین، اسدالغابه فی معرفه الصحابه، ج۳، ص۷۹۴.

و مضمون آن بدین قرار است:
«بنام خداوند بخشنده مهربان این نوشته‌ای است، از محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به سوی عمیر ذی مران و کسانی که از همدان اسلام آورده‌اند؛ شما در امان هستید همانا من خدایی را که جز او معبودی نیست با شما ستایش می‌کنم؛ اما بعد، خبر اسلام آوردن شما در بازگشت از روم(غزوه تبوک) به من رسید پس شادمان باشید که خدای شما را به راهنمایی خود به راه آورد و البته هر گاه شما گواهی دادید که خدایی جز خدایی یگانه نیست و محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرستاده اوست و نماز را به پا داشتید و زکات پرداختید، به راستی خون‌ها و مال‌های‌تان در امان خدا و امان رسول اوست و هم زمین‌های بایری که بر روی آن اسلام آوردید به بیابانش و کوهستانش و چشمه‌ها و شاخه‌هایش بی‌آنکه ستم شوید و یا بر شما تنگ گرفته شود و براستی صدقه نه برای محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و نه برای خاندانش حلال نیست فقط آن زکاتی است که از مال‌های خود به مستمندان مسلمانان می‌پردازید. مالک بن مراره رهاوی به خوبی راز را نگهداشت و خبر را رسانید شما را درباره او نیکی فرمایم چه او مورد نظر ماست.»

[۱۶] ابن‌اثیر، عزّالدین، اسدالغابه فی معرفه الصحابه، ج۳، ص۷۹۴.

نامه دیگر به نجران

«از محمد پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به اسقفهای نجران به نام خدا؛ پس من می‌ستایم با شما خدای ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب را؛ اما بعد؛ پس همانا شما را از پرستش بندگان به پرستش خداوند و از سرپرستی بندگان به سرپرستی خداوند دعوت می‌کنم پس اگر ابا کردید جزیه دهید و اگر نپذیرفتید شما را به جنگ بخوانم.»

[۱۷] یعقوبی، احمد بن ابی‌یعقوب، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۸۱، قم، انتشارات اهل بیت (علیه‌السّلام).

هم‌پیمانی با نعیم بن مسعود اشجعی

در این پیمان‌نامه که به دست مبارک علی (علیه‌السّلام) نوشته شد آمده است:
«به ‌نام خداوند بخشنده مهربان
این پیمانی است که نعیم بن مسعود بن رخیله اشجعی بر آن گردن نهاده است تا زمانی که کوه احد بر جای خویش است تا آن گاه که دریایی هست تا پشمی‌ را تر سازد پیمان وی با رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بر بنیاد خود استوار خواهد بود.»

[۱۸] ابن‌سعد، محمد، الطبقات‌الکبری، ج۱، ص۲۱۰، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸، چاپ دوم.

نامه به رفاعه بن زید جذامی

«به نام خداوند بخشنده مهربان
این فرمانی است از سوی محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرستاده خدا برای رفاعه بن زید؛ به راستی که من وی را از سوی خویش برای همه‌ی مردم قبیله‌ی او و هر کس که بر ایشان وارد شود گسیل داشته‌ام تا ایشان را به سوی خدا و فرستاده او فرا خواند از این‌رو هر کس از ایشان که به وی روی آورد به حزب خدا و پیامبرش پیوسته است و هر کس که از وی روی گرداند تنها برای مدت دو ماه در امان خواهد بود.»

[۱۹] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۲، ص۵۵۷، بیروت، اعلمی، ۱۴۰۹، چاپ سوم.

[۲۰] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۳، ص۱۴۰، بیروت، دارالتراث، ۱۳۸۷، چاپ دوم.

[۲۱] ابن هشام، عبد‌الملک، السیره النبویه، ج۲، ص۵۹۶، بیروت، دارالمعرفه.

[۲۲] ابن‌سعد، محمد، الطبقات‌الکبری، ج۱، ص۲۶۶، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸، چاپ دوم.

پیمان‌نامه رسول خدا با حضرمی

رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای ربیعه بن ذو مرحب حضرمی‌ و برادران و عموهای او عهد نامه‌ای نوشتند. متن این عهدنامه در منابع چنین آمده است: «اموال و نخلستانها (یا کندوهای عسل) و بردگان و چاه‌های آب و درختان و آب‌های جاری و حق آبیاری و گیاهان و چوب حضرموت و تمام ثروت خاندان ذومرحب در اختیار خودشان باشد و اگر زمینی در رهن باشد -درختان و میوه هم از جمله رهن است- و تمام محصول ایشان متعلق به خودشان خواهد بود و خدا و رسول او (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از گرفتن منافع ایشان بی‌نیازند مشروط بر آن که آنان گروه‌های مسلمان را یاری دهند؛ و سرزمین ایشان از هر جور و ستمی‌ به دور خواهد بود و جان‌ها و اموال و منافع نخلستان‌ها و مزارع سلطنتی که از آن خاندان قیس بوده برای‌شان محفوظ خواهد بود و خدا و رسولش عهده‌دار این تعهدند.»

[۲۳] ابن‌سعد، محمد، الطبقات‌الکبری، ج۱، ص۲۰۴، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۸، چاپ دوم.

[۲۴] میانجی، احمد، مکاتیب الرسول، ج۳، ص۱۴۵، قم، دارالحدیث،