توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معامله خون ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معامله خون ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل معامله خون ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل معامله خون ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint

بسیاری از فقها، خرید و فروش و هر نوع استفاده‌ای از خون را حرام می‌دانند.

فهرست مندرجات

۱ – منشأ نظریه
۲ – ادله
۲.۱ – کتاب
۲.۲ – سنّت
۲.۲.۱ – دسته اول
۲.۲.۲ – دسته دوم
۲.۳ – اجماع
۲.۴ – نداشتن مالیت
۳ – خلاصه
۴ – جمع بندی
۵ – فهرست منابع
۶ – پانویس
۷ – منبع

منشأ نظریه

اینان، به کتاب و سنت تمسک جسته‌اند. این نظریه از آن‌جا ناشی شده که در گذشته دور، بویژه در میان اعراب ، هیچ‌گونه استفاده‌ای از خون، به جز آشامیدن ، رایج نبوده است. از این‌روی، نیازی ندیده‌اند که بر دامنه بحث، بیفزایند و به کندوکاو بپردازند و… به همین‌قدر که خون را در ردیف محرمات و نجاسات آورده‌اند، اکتفا کرده‌اند. در باره خون انسان ، نه از حلیت سخنی دارند و نه از حرمت ، زیرا، فایده و منفعت عقلایی و مفید و کارساز، برای خون انسان متصور نبوده است که فقها آن را به بحث بگذارند که آیا چنان استفاده‌ای از خون رواست، یا ناروا.
از آن‌جا که امروز، منافع کثیری برای خون، بویژه خون انسان کشف شده، این بحث مطرح می‌شود که مفاد ادله حرمت استفاده چیست؟ آیا مطلق بهره برداری و داد و ستد حرام است، یا فقط آشامیدن آن و خرید و فروش در راستای منافع حرام؟ آیا ادله‌ای که فقها اقامه کرده‌اند بر حرمت خون، خون انسان را که امروزه، در پزشکی و معالجه بیماران از آن بهره می‌برند، در برمی‌گیرد؟ یا خیر منظور آنان فقط خون حیوان بوده و آن هم (اکل) و خرید و فروش در این راستا و دیگر راه‌های نامشروع . به هر حال، ما در این بحث، فرض را بر آن می‌گذاریم که فتوای فقها در حرمت خرید و فروش و هر نوع بهره‌وری از خون، طبق معیارهایی که آنان بر آن‌ها تکیه کرده‌اند، خون انسان را نیز در بر می‌گیرد.

ادله

بله، فقهای اسلام، خرید و فروش خون و نیز هرگونه استفاده و کسب با آن را حرام و از مصادیق اکل مال به باطل می‌دانند و نوعاً بر حرمت مطلق خون تأکید کرده‌اند و فرقی بین (خوردن) و سایر منافعی که خون دارد، نگذاشته‌اند. آنان برای اثبات نظر خویش، به دلایلی تمسک جسته‌اند، که بررسی می‌کنیم:

کتاب

می‌گویند: آیات بسیاری بر حرمت خون دلالت می‌کنند، از جمله:
انّما حرّم علیکم المیته والدم ولحم الخنزیر و ما اهّل لغیر اللّه فمن اضطرّ غیر باغ ولاعاد فلا اثم علیه، انّ اللّه غفور رحیم

[۱] بقره/سوره۲، آیه۱۷۳.

خداوند، تنها مردار و خون و گوشت خوک و آن‌چه را نام غیر خدا به هنگام ذبح ، بر آن گفته شود، بر شما حرام کرده است. امّا هر کس در حال ضرورت و ناچاری و بدون تجاوز از حد و عدوان (از آن‌ها تناول کند) گناهی بر او نیست. به یقین خداوند آمرزگاری مهربان است.
این مضمون در آیه ۳ سوره مائده و آیه ۱۴۵ سوره انعام و آیه ۱۱۵ سوره نحل ، با تفاوت‌هایی آمده است.
در دو آیه، به صورت حصر و با کلمه (انّما حرمت علیکم) بیان شده است و در دو آیه، بدون (حصر).
ظاهر آیات عام است و هرگونه انتفاع و بهره‌گیری و خرید و فروش و تحصیل درآمد با آن را دربر می‌گیرد. ولی با توجه به جمله: {او دماً مسفوحاً }

[۲] انعام/سوره۶، آیه۱۴۵.

روشن می‌شود که منظور از حرمت خون در این آیات، خونی است که در هنگام ذبح از حیوان بیرون می‌آید. بر این اساس، روشن می‌شود که خونی که پس از ذبح در رگ‌ها و عروق و در لابه لای گوشت‌های حیوان باقی می‌ماند، از شمول این حکم خارج است و حرمت شامل آن نمی‌شود.
روشن است که از این آیات، نمی‌توان حرمت مطلق استفاده کرد، زیرا از ظاهر آیات که حلیت و حرمت (اکل) را بیان می‌کنند.

[۳] امام خمینی، مکاسب محرمه، ج۱، ص۳۶، اسماعیلیان، قم.

[۴] صابونی محمدعلی، روائع البیان فی تفسیر آیات الاحکام، ج۱، ص۱۶۰، مؤسسه مناهل العرفان، بیروت.

آمدن حرمت خون در ردیف حرمت استفاده از گوشت خوک و گوشت حیوانی که نام غیر خدا در هنگام ذبح آن برده شده، استثنای (مضطر) از این حکم، آیات قبل که به (اکل طیبات) توصیه می‌کنند و همچنین به آیات بعد، استفاده می‌شود که منظور، حرمت خوردن و استفاده تغذیه‌ای از خون است، نه هرگونه استفاده و یا خرید و فروش آن. به عبارت دیگر، حرمت در این آیات منصرف به (اکل) است.

[۵] امام خمینی، مکاسب محرمه، ج۱، ص۳۸، اسماعیلیان، قم.

[۶] مرتضوی لنگرودی، سید محمد مهدی، ج۱، ص۱۰۴، شرح عبدالصاحب علی المکاسب، مکتبه المفید، قم.

علاوه بر این، از منابع اسلامی استفاده می‌شود که خوردن خون در میان اعراب، پیش از اسلام، متداول بوده است و عرب‌های جاهلی، از خون، به شکل‌های گوناگون در تغذیه استفاده می‌کرده‌اند و آیات شریفه، در مقام نهی آنان از این کار هستند:
فاضل مقداد ، در ذیل آیه شریفه (حرمت علیکم المیته والدم) می‌نویسد:
اَشار فی هذه الایه الی تحریم أشیاء کانت الجاهلیه لاتحرّمها… وکانوا یأکلون أنواعاً من الأکل، منها العلهز، کما قال علی (ع) فی بعض کلامه تقریعاً للعرب، و بیاناً لنعمه الله علیهم بتحریم الخبائث بقوله: {تأکلون العلهز}

[۷] فاضل مقداد، کنز العرفان، ج۲، ص۳۰۰.

[۸] علم الهدی محمد بن محسن بن مرتضی الکاشانی، معادن الحکمه، ج۱، ص۱۵۱، انتشارات اسلامی، وابسته به جامعه مدرسین، قم.

این آیه، اشاره دارد به تحریم چیزهایی که اعراب جاهلی، آن‌ها را حرام نمی‌دانستند و به گونه‌های مختلف، خون را می‌خوردند. از جمله: ( علهز ) همان طور که امیرالمؤمنین (ع) در یکی از سخنانش، در مقام مذمت و سرزنش اعراب جاهلی و یادآوری نعمت‌های خداوند بر آنان، به وسیله تحریم پلیدی‌ها فرمود: علهز می‌خوردند.
(علهز) غذایی بوده که از خون و پشم شتر تهیه می‌شده است. بدین گونه که خون را با پشم در می‌آمیخته اند، آن گاه بریان می‌کرده‌اند و می‌خورده‌اند.

[۹] ابن اثیر، نهایه، ج۳، ص۲۹۳، المکتبه الاسلامیه.

[۱۰] طریحی فخرالدین، مجمع البحرین، ج۴، ص۲۷، مکتبه المرتضویه، تهران.

عبدالرحمان سیوطی ، در ذیل این آیه، از قول ابی امامه، نقل می‌کند:
بعثنی رسول اللّه (ص) الی قومی، أدعوهم الی اللّه ورسوله وأعرض علیهم شعائر الأسلام، فأتیتهم فبینما نحن کذلک اذ جائوا بقصعه دمٍ، واجتمعوا علیها یأکلونها، قالوا: هلّم یاصدی، فکل، قلت: ویحکم انّما اُتیتکم من عند من یحرم علیکم هذا و أنز اللّه علیه، قالوا: و ما ذاک؟ قال: فتلوت علیهم هذه الآیه: حرمت علیکم المیته والدم ولحم الخنزیر

[۱۱] سیوطی عبدالرحمان الدر المنثور، کتابخانه آیه اللّه مرعشی نجفی، ج۲، ص۲۵۶، قم.

پیامبر (ص) مرا به میان عشیره‌ام فرستاد تا آنان را به اسلام دعوت کنم. وقتی رفتم، کاسه‌ای پر از خون آوردند و همه به دور آن گرد آمدند و شروع به خوردن کردند. از من نیز خواستند: از آن غذا بخورم. گفتم: وای بر شما، من از جانب کسی می‌آیم که این غذا را بر شما حرام کرده و خداوند آیه‌ای بر او فرو فرستاده است. گفتند: آن آیه چیست؟ من این آیه را بر آنان تلاوت کردم. (حرمت علیکم المیته والدم…)
یا:
کان اهل الجاهلیه اذا جاع احدهم یأخذ شیئاً محدوداً من عظم ونحوه فیقصد به بعیره أو حیوانه فیجمع مایخرجه منه من الدم فیشربه

[۱۲] دکتر یوسف قرضاوی، الحلال والحرام فی الاسلام، ج۱، ص۴۷، مکتبه وهبه، مصر.

در دوران جاهلیت ، هرگاه یکی از مردمان، گرسنه می‌شد، ابزار تیز و برنده‌ای از استخوان و مانند آن را به بدن شتر و یا حیوانی فرو می‌برد، خونی که خارج می‌شد، جمع می‌کرد و می‌نوشید.
امثال این تعابیر، درباره اعراب جاهلی، فراوان، وجود دارد. از این‌جا به دست می‌آید: حرمت در آیات مزبور، به (اکل) انصراف دارد.
خداوند، بدین وسیله می‌خواسته اعراب و دیگر مخاطبان را از این عمل ناپسند باز دارد.

[۱۳] امام خمینی، مکاسب محرمه، ج۱، ص۳۸، اسماعیلیان، قم.

[۱۴] طبرسی امین مجمع البیان، دار مکتبه الحیاه، ج۱، ص۲۵، بیروت.

[۱۵] علامه طباطبایی، المیزان، ج۱، ص۴۲۶، مؤسسه الاعلمی، بیروت.

[۱۶] محمد رشید رضا المنار، دار المعرفه، ج۲، ص۹۵، بیروت.

[۱۷] نمونه جمعی از نویسندگان، زیر نظر مکارم شیرازی، ج۱، ص۵۸۰، دار الکتب الاسلامیه، تهران.

[۱۸] مرتضوی لنگرودی، سید محمد مهدی، ج۱، ص۱۰۴، شرح عبدالصاحب علی المکاسب، مکتبه المفید، قم.

به عبارت دیگر، آیات، در مقام نهی مطلق استفاده از خون و نیز نهی از خرید و فروش آن نیستند. نمی‌توان به استناد این آیات، به حرمت هرگونه استفاده از خون و دادوستد و مبادله آن، فتوا داد.

سنّـت

به دو دسته از روایات، برای حرمت خرید و فروش خون و نیز بهره‌وری از آن استدلال شده است:

دسته اول

عمومات و اطلاقاتی که‌ به‌طور کلی، از خرید و فروش و بهره‌وری از (نجس) نهی می‌کنند مثل این حدیث: {انّ اللّه اذا حرم شیئاً حرّم ثمنه}

[۱۹] ج ۳ و ۴، مکاسب، شیخ انصاری.

[۲۰] شیخ طوسی، خلاف، ج۳، ص۱۸۴، انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین، قم.

[۲۱] شیخ طوسی، خلاف، ج۳، ص۱۸۵، انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین، قم.

[۲۲] مولی احمد نراقی، مستند الشیعه، ج۲، ص۳۳۱.

[۲۳] شیخ محمد حسن نجفی، جواهر الکلام، ج۲۲، ص۳۸، دار احیاء التراث العربی.

[۲۴] سید محمد جواد حسینی عاملی، مفتاح الکرامه، ج۴، ص۱۸.

[۲۵] سید محمد طباطبایی، المناهل، ج۱، ص۲۷۴.

[۲۶] محدث نوری، مستدرک الوسایل، ج۲، ص۲۲۶.

[۲۷] ابن ابی جمهور احسایی، غوالی اللئالی، ج۲، ص۱۱۰.

[۲۸] ابن ابی جمهور احسایی، غوالی اللئالی، ج۲، ص۳۲۶.

[۲۹] ابن ابی جمهور احسایی، غوالی اللئالی، ج۳، ص۴۷۲.

[۳۰] احمد حنبل، مسند، ج۱، ص۳۲۳.

[۳۱] امام خمینی، مکاسب محرمه، ج۱، ص۱۳، اسماعیلیان، قم.

[۳۲] احمد حنبل، مسند، ج۱، ص۳۲۲.

[۳۳] احمد حنبل، مسند، ج۱، ص۳۲۵.

[۳۴] احمد حنبل، مسند، ج۱، ص۲۴۷.

[۳۵] احمد حنبل، مسند، ج۱، ص۲۹۳.

[۳۶] احمد حنبل، مسند، ج۲، ص۳۲۶.

[۳۷] احمد حنبل، مسند، ج۳، ص۳۷۰.

[۳۸] احمد حنبل، مسند، ج۴، ص۲۲۷.

[۳۹] حدیث ۳۳۸۳، ابن ماجه، ج۲، ص۱۱۲۲، سنن، تحقیق محمد فؤاد عبدالباقی، دار أحیاء التراث العربی بیروت.

[۴۰] حاکم نیشابوری، المستدرک علی صحیحین فی الحدیث، ج۳، ص۲۸۰، دارالفکر، بیروت.

[۴۱] ابی داود، سنن، ج۲، ص۱۰۳، تحقیق محمد محی الدین عبدالحمید، دار احیاء السنه النبویه.

[۴۲] حدیث۳۰، دار قطنی، ج۳، ص۷، سنن.

روایت مرسله تحف العقول و برخی اطلاقات دیگر که در بخش قبلی به پاره‌ای از آن‌ها اشاره شد.

[۴۳] ابن شعبه حرانی، تحف العقول، ج۱، ص۲۴۵.

بیشتر فقها، برای حرمت اعیان نجسه ، از جمله: خون و خرید و فروش آن‌ها، به این روایات استدلال می‌کنند، که جای تأمل دارد زیرا: سند این روایات، ضعیف و روایت تحف العقول مرسله است و عبارت:
(ان اللّه اذا حرم شیئاً حرّم ثمنه) در منابع روایی شیعه وجود ندارد و در حدیث بودن آن تردید است.
علاوه، دلالت آن‌ها بر حرمت جمیع انتفاعات و مطلق خرید و فروش نیز روشن نیست، زیرا احتمال دارد نهی از آن‌ها، به اعتبار حرمت (اکل) باشد. یا بهره‌گیری از آن‌ها، در اموری که طهارت شرط است، منع شده باشد. بنابراین، به استناد این عمومات و اطلاقات، نمی‌شود هرگونه استفاده و یا خرید و فروش خون را حرام دانست.

[۴۴] امام خمینی، مکاسب محرمه، ج۱، ص۳۸، اسماعیلیان، قم.

[۴۵] مصباح الفقاهه، تقریر درسهای آیه الله خویی، ج۱، ص۵۴، مقرر: محمد علی توحیدی، المطبعه الحیدریه، نجف.

دسته دوم

روایاتی که در (ذبیحه)، چند چیز را حرام دانسته‌اند، از جمله خون را. مرحوم صاحب وسائل ، روایات زیادی را به این مضمون آورده است که به دو نمونه از آن‌ها اشاره می‌کنیم:
امام موسی بن جعفر می‌فرماید:
حرم من الشاه سبعه اشیاء: الدم والخصیتان و القضیب والمثانه والغدد والطحال والمراره

[۴۶] شیخ حر عاملی، وسایل الشیعه، ج۱۶، ص۳۵۹، دار احیاء التراث العربی، بیروت.

هفت چیز از گوسفند حرام است: خون، دنبلان ، پی، بول دان، سپرز ، زهره دان و غدد.
یا نقل کرده‌اند:
مرّ امیرالمؤمنین (ع) بالقصابین فنهاهم عن بیع سبعه أشیاء من الشاه، نهاهم عن بیع الدم والغدد وآذان الفئواد والطحال والنخاع والخصی والقضیب…

[۴۷] شیخ حر عاملی، وسایل الشیعه، ج۱۶، ص۳۵۹، دار احیاء التراث العربی، بیروت.

حضرت امیر (ع) از (بازار) قصابان عبور می‌کرد، آنان را از خرید و فروش هفت چیز گوسفند نهی فرمود: خون، غدد، گوشه‌های دل، سپرز، نخاع ، یا حرام مغز، دنبلان و پی.
این مضمون در روایات دیگری

[۴۸] شیخ حر عاملی، وسایل الشیعه، ج۱۶، ص۳۵۹، روایات ۱، ۳، ۴، ۸، ۹، ۱۱، ۱۲، ۵۱، دار احیاء التراث العربی، بیروت.

نیز آمده است که سند و دلالت هیچ‌کدام بهتر از این روایات نیست. دو روایت فوق، از نظر سند اشکال دارند. سند اولی ضعیف و دومی مرفوعه است و نمی‌توان به آن اعتماد کرد.

[۴۹] شیخ جواد تبریزی، ارشاد الطالب فی المکاسب المحرمه، ج۱، ص۲۱.

گفته‌اند: حضرت امیر (ع) قصاب‌ها را از خرید و فروش چند چیز از بدن گوسفند، نهی فرمود، از جمله خون. این نشان می‌دهد که خرید و فروش خون، مطلقا حرام است. این استدلال ، تمام نیست، زیرا: از ظاهر روایت به دست می‌آید، فروختن خون نجسی که در هنگام ذبح، از حیوانات خارج می‌شود، حرام است، نه مطلق خون. بنابراین، دلیل، اخص از مدعاست.

[۵۰] مصباح الفقاهه، تقریر درسهای آیه الله خویی، ج۱، ص۵۵، مقرر: محمد علی توحیدی، المطبعه الحیدریه، نجف.

افزون بر این، با توجه به این‌که سپرز، دنبلان و… در روایت آمده و آن‌ها مصرفی به جز خوردن، نداشته‌اند، برمی‌آید که خون نیز، از آن‌جا که در ردیف اشیاء فوق آمده، خوردن آن حرام است. روایات دیگری نیز در این‌باره داریم، از جمله:
لایوکل من الشاه عشره اشیاء: الفرث والدم…

[۵۱] شیخ حر عاملی، وسایل الشیعه، ج۱۶، ص۳۶۰، دار احیاء التراث العربی، بیروت.

امام خمینی در این‌باره می‌نویسد:
ویتضح مما ذکرنا ان النهی عن بیع سبعه اشیاء: منها الدم، یراد به البیع للأکل لتعارف اکله فی تلک الأمکنه والأزمنه کما شهد به الروایات.

[۵۲] امام خمینی، مکاسب محرمه، ج۱، ص۳۸، اسماعیلیان، قم.

از آنچه گفتیم روشن شد که نهی از خرید وفروش هفت چیز و از جمله خون (در روایت ابویحیی واسطی) منصرف به (خوردن) است، زیرا در آن سرزمین و در آن زمان {دوران جاهلیّت} خوردن خون متداول بوده، چنانکه روایات نیز گواه بر آن است.
شیخ انصاری نیز از روایت همین معنی را استفاده کرده است:
وامّا مرفوعه الواسطی المتضمنه لمرور أمیرالمؤمنین (ع) بالقصابین ونهیهم عن بیع سبعه، بیع الدم والغدد… فالظاهر اراده حرمه البیع للأکل، ولاشک فی تحریمه لما سیجئی من انّ قصد المنفعه المحرمه فی المبیع موجب لحرمه البیع، بل بطلانه.

[۵۳] مکاسب، شیخ انصاری، ج۱، ص۴.

امّا مرفوعه واسطی، بیانگر آن است که علی (ع) بر قصابان می‌گذشت و آنان را از فروش هفت چیز، خون، غدد و… باز داشت. ظاهراً منظور، حرمت بیع آن‌هاست، به قصد خوردن (نه مطلق بیع) و تردیدی نیست که چنین معامله‌ای حرام است، زیرا در آینده خواهیم گفت که قصد منفعت حرام، در معامله باعث حرمت، بلکه بطلان آن است.
شیخ در این سخن، تصریح می‌کند که از روایت مرفوعه واسطی، نمی‌شود هرگونه خرید و فروش خون را استفاده کرد، بلکه باتوجه به قرائن موجود، خوردن و خرید و فروش برای خوردن منع شده است. بنابراین، اگر منافع حلال و عقلایی برای آن باشد، طبعاً خرید و فروش آن و استفاده از آن مانعی نخواهد داشت.

اجماع

از دلایلی که بر حرمت خرید و فروش خون اقامه کرده‌اند، اجماع است. بسیاری از فقیهان، بر حرمت خرید و فروش خون به (اجماع) و (عدم خلاف) استناد کرده‌اند.
علامه می‌نویسد:
بیع الدم و شراؤه، حرام اجماعاً لنجاسته و عدم الأنتفاع به.

[۵۴] علامه حلی، نهایه الاحکام، ج۲، ص۴۶۳، اسماعیلیان، قم.

خرید و فروش خون، به اجماع فقها، به خاطر نجاست و عدم امکان بهره‌گیری، حرام است.
نظیر این سخن را از فخر المحققین در شرح ارشاد و فاضل مقداد در تنقیح و دیگران هم نقل کرده‌اند. شیخ انصاری، ضمن نقل اجماع از علاّمه و فخر المحققین و فاضل مقداد، تصریح به عدم خلاف می‌کند:
یحرم المعاوضه علی الدّم بلاخلاف، بل عن النهـایه و حد لفخر الدین وا