توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مصحف‌های عثمانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مصحف‌های عثمانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مصحف‌های عثمانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل مصحف‌های عثمانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint

پاورپوینت کامل مصحف‌های عثمانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint از نظر ترتیب سوره‌ها، نزدیک به مصحف‌هایی است که صحابه نوشته بودند و بـر هـمـان شـیـوه، سـوره‌های بزرگ مقدم بر سوره‌های کوچک ترتیب یافته.

فهرست مندرجات

۱ – مشخصات کلی پاورپوینت کامل مصحف‌های عثمانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint
۱.۱ – ترتیب
۱.۲ – نقطه و علامت
۱.۲.۱ – قرائت‌های مختلف
۱.۲.۲ – علت پیدایش اختلاف قرائت
۱.۳ – ناهنجاری نوشتاری
۱.۳.۱ – نبود خلل در ناهنجاری‌های املایی
۲ – املاصحیح
۲.۱ – نمونه‌ای از تناقضات
۳ – عناوین مرتبط
۴ – پانویس
۵ – منبع

مشخصات کلی پاورپوینت کامل مصحف‌های عثمانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint

پاورپوینت کامل مصحف‌های عثمانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint از نظر ترتیب سوره‌ها، نزدیک به مصحف‌هایی است که صحابه نوشته بودند و بـر هـمـان شـیـوه، سـوره‌های بزرگ مقدم بر سوره‌های کوچک ترتیب یافت حروف مصحف‌های عـثـمـانـی خالی از نقطه و علایمی بوده است که اعراب کلمات را نشان می‌دهد این مصحف‌ها به احـزاب و اعـشـار و اخـمـاس ،تـقسیم‌بندی نشده بود و مملو از غلط‌های املایی و تناقض‌هایی در رسـم الـخط بوده است که علت آن، ابتدایی بودن خطی است که صحابه در آن زمان می‌شناخته‌اند مشخصات کلی مصحف‌ها به شرح ذیل است :

ترتیب

قبلا گفته شد که ترتیب مصحف عثمانی، همان ترتیبی است که در مصحف کنونی وجود دارد و با ترتیبی که در مصحف‌های صحابه در آن وقت به کاربرده شده بود و به خصوص با مصحف ابی بن کعب، تطبیق می‌کرد تنها در مواردی اندک با آن‌ها مطابقت نداشت، از جمله این که در مـصحف‌های صحابه، سوره یونس در زمره هفت سوره بزرگ به شمار می‌آمد و هفتمین (در مصحف ابن مسعود) یا هـشـتمین (در مصحف ابی بن کعب) این سوره‌ها بود اما عثمان، سوره انفال و سوره برائت را به عنوان یک سوره، در مرتبه هفتم از سوره‌های بلند (طوال) قرار داد و سوره یونس را در شمار سوره‌های مئین درآورد و محل آن را تغییر داد ابن عباس به این عمل عثمان اعتراض کرد و گفت: (به چه علت سوره انفال را کـه از سـوره هـای مـثانی است (سـوره انـفـال در مصحف ابن مسعود، از سوره‌های مثانی و در مصحف ابی بن کعب در زمره سوره‌های مئین است.) و سوره برائت را که ازسوره‌های مئین است، یک سوره بـه حـسـاب آورده و (بسم الله‌الرحمن‌الرحیم) را از اول سوره برائت حذف کرده‌اید و در شمار سوره‌های بزرگ قرار داده اید؟)
عثمان درپاسخ گفت: (سوره‌هایی بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نازل می‌شد و پـس از نزول آن‌ها، آیاتی نازل می‌گردید پیامبر کاتبان وحی را احضار می‌کرد و به آنان می‌فرمود: ‌ایـن آیـه هـا را درفـلان مـحـل از فلان سوره بنویسید سوره انفال از سوره‌هایی است که در اوایل هجرت در مدینه نازل شد و سوره برائت از نظر نزول، از آخرین سوره‌هاست ولی مضمون این دو سـوره بـا یـکدیـگـر شبیه است و من گمان می‌کردم این دو سوره، یکی است پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز در گـذشـت و بیان نکرد که برائت دنباله سوره انفال است از این جهت من آن دو را به هم پیوستم و (بسم الله‌الرحمن‌الرحیم) را بـیـن آن دو ننوشتم و آن را در شمار هفت سوره بزرگ قرار دادم).

[۱] حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک، ج۲، ص۲۲۱ و ۳۳۰.

این امر بر اجتهاد صحابه در ترتیب مصحف دلالت دارد عثمان می‌دانست که گاهی آیه‌هایی از یک سـوره، بـعـدا نازل می‌شد و پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) امر می‌کرد که آن‌ها را در محل خودش ثبت کنند عثمان گـمـان کـرد کـه به مناسبت وجود تشابه بین سیاق کلی سوره برائت و سوره انفال، سوره برائت دنـبـالـه سوره انفال است (روایـتـی کـه عیاشی در تفسیر خود نقل کرده، حاکی است که انفال و بـرائت یک سوره است در این مورد میان علما اختلاف است ولی عـیاشی ترجیح می‌دهد که یک سوره به حساب آید، زیرا پایان هر سوره با (بسم الله) که آغاز سوره دیگری است، معلوم می‌شد.)

[۲] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۵، ص۲.

[۳] عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیرعیاشی، ج۱، ص۱۹.

این تشابه درسیاق، از این جهت است که مضمون هر دو سوره تـشـدیـد در نـکوهش دشمنان اسلام، کافران و منافقان، و تشویق مؤمنان بر پایداری و مبارزه در جهت تثبیت کلمه الله در زمین است در هر صورت با توجه به این که مطلبی از این جهت در مورد‌ ایـن دو سـوره نـقـل نـشـده اسـت، عثمان آن دو را به هم پیوست و آن را یک سوره به شمار آورد و هفتمین سوره از سوره‌های بزرگ قرار داد شاید عثمان توجه نکرده است که سوره برائت، به عنوان هـشـدار و وعـده عذاب بـه کـافـران نازل شد از این رو با نام خداوند که رحمت محض است نازل نگردیده است، زیرا متناسب نیست که هشدار و وعده عذاب با رحمت آغاز گردد از این جهت است کـه‌ امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) فرموده : (بسم الله برای امان است، در حالی که سوره برائت تکیه بر شمشیر دارد).

[۴] حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک، ج۲، ص۳۳۰.

[۵] سیوطی، جلال الدین، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۶۵.

[۶] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۵، ص۲.

با این کیفیت، مصحف عثمانی با دیگر مصحف‌ها اختلافاتی دارد، ولی این اختلافات جزئی است، و فقط از نظر تقدم و تاخر برخی سوره هاست.

نـقطه و علامت

پاورپوینت کامل مصحف‌های عثمانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint به مقتضای شیوه نگارش که در آن دوره میان مردم عرب رایـج بود از هر نشانه و علامتی که حروف نقطه‌دار و بی‌نقطه را مشخص کند، خالی بود و لذا بین ب و ت و یا و ثا تفاوتی نبود و نیز جو ح و خ از یکدیگر تشخیص داده نمی‌شدند هم چنین حرکت و اعراب کلمات، به وسیله فتحه، کسره، ضمه و تنوین نشان داده نمی‌شد خواننده خود باید به هنگام قرائت باتوجه به قرائن، آن‌ها را از یک دیگر تمیز می‌داد، و وزن کلمه و چگونگی اعراب آن راشخصا می‌شناخت.
ازایـن رو در صـدر اول، قرائت قرآن فقط به سماع و نقل موکول بود و جز از طریق شنیدن، قرائت قـرآن تـقـریبا ممتنع بود مثلا بین کلمه‌های (تبلو)، (نبلو)، (نتلو)، (تتلو) و (یتلو) هیچ فـرقی وجود نداشت هم چنین کلمه (یعلمه) ) از (تعلمه)، (نعلمه) ) و (بعلمه) ) تشخیص داده نـمی‌شد ازاین رو چه بسا آیه (لتکون لمن خلفک آیه)

[۷] یونس/سوره۱۰، آیه۹۲.

به صورت (لمن خلقک) ) خوانده می‌شد.

قرائت‌های مختلف

ذیـلا نمونه‌هایی از قرائت‌های مختلف که بر اثر خالی بودن مصحف‌ها از نقطه رخ داده است، آورده می‌شود: .
سوره بقره، آیه ۲۵۹: (ننشزها)، (ننشرها)، (تنشرها)

[۸] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۲، ص۱۷۰.

سوره آل عمران، آیه ۴۸: (یعلمه)، (نعلمه).

[۹] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۲، ص۴۴۴.

سوره یونس، آیه ۳۰: (تبلو)، (تتلو).

[۱۰] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۵، ص۱۰۵.

سوره یونس، آیه ۹۲: (ننجیک)، (ننحیک).

[۱۱] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۵، ص۲۲۱.

سوره عنکبوت، آیه ۵۸: (لنبوئنهم)، (لنثوینهم)، (لنبوینهم).

[۱۲] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۸، ص۳۶.

سوره سبا، آیه ۱۷: (نجازی)، (یجازی).

[۱۳] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۸، ص۲۱۳.

سوره حجرات، آیه ۶: (فتبینوا)، (فتثبتوا).

[۱۴] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۳، ص۱۶۲.

[۱۵] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۹، ص۲۲۱.

علت پیدایش اختلاف قرائت

در هـر صـورت خـالـی بـودن مصحف‌ها از علایم و نشانه‌ها علت عمده پیدایش اختلاف قرائت در زمان‌های بعد بود، زیرا مردم به شنیدن و حفظ کردن قرآن اتکا داشتند و در طول زمان اشتباهاتی در نـقـل و یـا شنیدن آیه‌ای رخ می‌داد، زیرا این یک واقعیت است که انسان هر اندازه که در حفظ کـردن مـطلبی دقت کند، بالاخره درمعرض فراموشی و اشتباه قرار دارد مگر آن که مطلب مورد نـظر را به وسیله کتابت ضبط کند، ازاین رو گفته شده است : (ما حفظ فر و ما کتب قر) به علاوه نـفـوذ و رخـنـه اقـوام غـیـر عرب در جزیره العرب و گسترش تعداد و جمعیت آنان با گسترش قلمرو اسلام، خود موجب وجود اختلاف در قرائت می‌شد بنابراین ایجاب می‌کرد که اعضای کمیته یـکـی کـردن مـصـاحـف، در وقـت خود، نسبت به آینده امت اسلامی توجه کنند و راه حلی برای جلوگیری از ایجاد اختلاف و خلل در قرائت قرآن بیابند ولی روحیه اهمال و سهل‌انگاری که در آن وقت بر مسؤولان غالب بود، مانع از انجام چنین کاری شد.
ابن جزری تصور کرده است که مسؤولان آن روز، به عمد و از روی حکمتی، ازبه کار بردن علایم و نـشـانه‌ها خودداری کرده‌اند می‌گوید: (از این جهت بوده است تا نوشتار قرآن هرگونه قرائتی را که از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رسیده است پذیرا باشد، زیرا در آن روزگار، بر حفظ و سماع اتکا می‌شد نه بر خط و نوشتار).

[۱۶] ابن الجزری، محمد بن محمد الدمشقی، النشر فی القراات العشر، ج۱، ص۷.

زرقانی نیز با این توجیه غیر مقبول موافقت کرده گوید: (در آن دوره کلمات قرآن را بدون نقطه و علامت کتابت کردند تا قرائت‌های گوناگون را پذیرا باشد)

[۱۷] زرقانی، محمد عبدالعظیم، مناهل العرفان، ج۱، ص۴۰۶.

با آن که روشن است که در آن زمـان خط عربی بـدون نـقـطـه و عـلامـت بـوده و عـرب در آغاز آموختن و کتابت بوده و نـقطه گذاری و علامت گذاری را نمی‌دانسته است، لذا تصور ابن جزری و زرقانی خالی از وجه و سخنی بی‌مورد است.

ناهنجاری نوشتاری

وضع خط برای رساندن معنایی است که به وسیله الفاظ در موقع تکلم اراده مـی شـود در واقع کتابت و نوشتن، نمایان‌گر لفظی است که بیان کننده معنا و مفهوم مورد نظر است بنابراین لازم است کتابت به طور کامل با لفظی که بدان تکلم می‌شود، مطابقت داشته باشد، و عین آن چه گفته می‌شود نوشته شود، تابدین ترتیب خط بدون هیچ کاستی و زیادت، مقیاس برای لفظ باشد.
از طرف دیگر، روش‌های انشا و شیوه نوشتن و کتابت، با این