توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مشروعیت (جامعه‌شناسی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مشروعیت (جامعه‌شناسی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مشروعیت (جامعه‌شناسی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

مشروعیت (علوم سیاسی)

مشروعیت در علم سیاست به معنای وجود حق حکومت برای حاکمان و لزوم شناسایی و پذیرش این حق از سوی حکومت‌شوندگان است. اهمیت این بحث به‌گونه‌ای است که بقاء و دوام هر حکومتی به میزان مشروعیت آن بستگی داشته و همه‌ حکومت‌ها برای استمرار حیات سیاسی خود ناچارند مبانی مشروعیت خود را تقویت نموده و مانع بروز هرگونه بحران مشروعیت در جامعه شوند.
حکومت‌های غاصب و غیرمشروع نیز تلاش می‌کنند، اعمال قدرت خود را با نوعی مشروعیت آراسته ساخته و نشان دهند که از پذیرش و اقبال عمومی‌ برخوردارند. بنابراین مشروعیت سیاسی بعد ضروری و لازم هر حکومتی است و شکل‌گیری، پایداری و تداوم نظام‌ها و حکومت‌ها به آن بستگی دارد.
معیارهای مشروعیت از دیدگاه فلسفه سیاسی عبارت‌اند از: مشروعیت الهی، سنتی، قانونی، کاریزمایی و مشروعیت مبتنی بر غلبه و زور.

فهرست مندرجات

۱ – پیشینه بحث
۲ – معنای لغوی و اصطلاحی مشروعیت
۳ – مشروعیت در فلسفه و جامعه‌شناسی
۴ – تفاوت مشروعیت و مقبولیت
۵ – تفاوت مشروعیت و کارآمدی
۶ – انواع مشروعیت سیاسی
۶.۱ – مشروعیت الهی
۶.۲ – مشروعیت سنتی
۶.۳ – مشروعیت کاریزمایی
۶.۴ – مشروعیت قانونی
۶.۵ – مشروعیت مبتنی بر زور و غلبه
۷ – پانویس
۸ – منبع

پیشینه بحث

پیشینه‌ این بحث در‌ اندیشه‌ سیاسی غرب به دوره‌های قبل از میلاد بر می‌گردد. فلاسفه‌ یونان باستان هر یک معیارهایی را برای مشروعیت حکومت بیان نموده‌اند. سقراط از میان پنج شکل حکومت تنها حکومتی را مشروع می‌داند که از دانش و معرفت و عدالت کافی برخوردار باشد و جامعه را بر اساس مصالح مردم و در جهت کمال ذاتی و صلاح اداره کند.
افلاطون نیز حکومتی را مشروع می‌دانست که فیلسوفان متصدی آن باشند. از نظر او چنین حکومتی از اعتدال برخوردار بوده و حکومتی مطلوب به شمار می‌آید.

[۱] پازارگاد، بهاءالدین، تاریخ فلسفه‌ سیاسی، ج‌۱، ص۲۵۰، تهران، زوار، ۱۳۴۸.

ارسطو نیز حکومت مشروع را بدون توجه به شکل آن حکومتی می‌داند که در پی تامین مصالح عامه و خیر عمومی ‌باشد.

[۲] عنایت، حمید، بنیاد فلسفه‌ سیاسی در غرب، از هراکلیت تا‌هابز، ص۸۱، تهران، نشر فرهمند، ۱۳۴۹.

بعدها در سده‌های میانه و در سده‌های اخیر نظریه‌های بسیاری در مورد مشروعیت حکومت و ملاکات آن مطرح گردید که نشان از اهمیت و جایگاه موضوع دارد. روسو معتقد است که حتی مقتدرترین حکومت‌ها هم هیچگاه تا بدان حد قوی نیست که بتواند برای همیشه آقا و فرمانروا باشد مگر آن‌که زور را به حق تبدیل کند.

[۳] هانتینگتون، ساموئل، اقتدارگرایی و زوال مشروعیت، مجله‌ فرهنگ و توسعه، ص۱۴، شهریور ۱۳۷۴.

معنای لغوی و اصطلاحی مشروعیت

مشروعیت به لحاظ لغوی در فارسی و عربی به معنای مطابقت با احکام شرع و دین است؛ اما در انگلیسی و در کاربرد آن در علم سیاست، معادل واژه‌ی legitimacy است که هم ریشه‌ کلماتی مانند legal (قانونی)، legislation (قانون‌گذاری) وlegislator (قانون‌گذار) می‌باشد. بنابراین به معنای قانونی بودن و حقانیت است. به این معنا که حاکمان حق دارند بر مردم حکمرانی کنند و مردم نیز باید از آنان اطاعت نمایند. بنابراین مشروعیت ارتباط نزدیکی با مفهوم تعهد و التزام به فرمانبرداری دارد.

[۴] وینسنت،‌اندرو‌، نظریه‌های دولت، ترجمه‌ حسین بشیریه، ص۶۸، تهران، نی، ۱۳۷۱.

ماتیه دوگان، فیلسوف معاصر فرانسوی در تعریف مشروعیت می‌نویسد: «مشروعیت باور به این امر است که اقتدار حاکم بر هر کشور حق دارد که فرمان صادر کند و شهروندان نیز موظف‌اند به آن گردن نهند».

[۵] دوگان، ماتیه، سنجش مفهوم مشروعیت و اعتماد، اطلاعات سیاسی و اقتصادی، ش ۱ و ۲، سال دهم، ۱۳۷۴، ص۴.

عبدالحمید ابوالحمد نیز مشروعیت را باوری می‌داند که بر اساس آن حق فرمان دادن برای رهبران و وظیفه‌ فرمان بردن برای شهروندان محقق می‌شود.

[۶] ابوالحمد، عبدالحمید، مبانی سیاست، تهران، ص۲۴۵، توس، ۱۳۵۳.

دیگر‌ اندیشمندان نیز به همین معنا از مشروعیت اشاره کرده‌اند. بنابراین می‌توان گفت که مشروعیت در اصطلاح علم سیاست نتیجه‌ تحقق دو امر است: یکی وجود حق حکومت برای حاکمان و دیگری لزوم شناسایی و پذیرش این حق از سوی حکومت‌شوندگان. از این رو مشروعیت به‌عنوان اساس حاکمیت و عاملی در تبدیل قدرت به اقتدار محسوب می‌گردد.

مشروعیت در فلسفه و جامعه‌شناسی

مشروعیت در علم سیاست، هم به‌عنوان یک مساله‌ فلسفی در فلسفه‌ سیاسی بحث می‌شود و هم به‌عنوان یک مساله‌ عینی و عملی در جامعه‌شناسی سیاسی مورد بحث قرار می‌گیرد. در فلسفه‌ سیاسی، بحث مشروعیت جنبه‌ هنجاری دارد و بر اساس بایدها و نبایدها تبیین می‌گردد، به این معنا که فیلسوفان سیاسی در صددند که ملاک‌ها و معیارهای حکومت مشروع و غیرمشروع را بیان کنند، اما در جامعه‌شناسی سیاسی تمرکز بحث جامعه‌شناسان نه بر روی بایدها و نبایدها، بلکه عمدتا بر این امر است که چگونه یک حکومت می‌تواند در نظر اکثریت شهروندان مشروع تلقی گردد و حکومت‌ها چگونه می‌توانند رضایت اکثریت شهروندان خود را به دست آورند.

[۷] حاتمی، محمدرضا، مبانی مشروعیت حکومت در‌ اندیشه‌ سیاسی شیعه، ص۱۴، تهران، مجد، ۱۳۸۴.

جامعه‌شناسی سیاسی فارغ از دغدغه‌ حق و باطل در صدد است نشان دهد مردم چگونه و تحت چه شرایطی حاضر به اطاعت از حکومت می‌شوند و در چه شرایطی آن‌ را رد می‌کنند. از طرف دیگر حکومت‌ها نیز با چه ترفندهایی رضایت مردم را جلب می‌کنند.

[۸] ژولین، فروند، جامعه‌شناسی ماکس وبر، ترجمه‌ عبدالحسین نیک گهر، ص۲۴۲، تهران، رایزن، ۱۳۶۸.

با در نظر گرفتن این دو تعبیر متفاوت می‌توان گفت که مشروعیت در جامعه‌شناسی سیاسی مقوله‌ای مشکک و دارای مراتب است، بدین معنا که یک حکومت می‌تواند میزان مشروعیت خود را در سطح ملی افزایش یا کاهش دهد و در مقایسه با سایر حکومت‌ها نیز می‌تواند از مشروعیت بیشتر یا کمتری برخوردار باشد. اما از دیدگاه فلسفی یک حکومت یا مشروعیت دارد یا مشروعیت ندارد.

تفاوت مشروعیت و مقبولیت

با تعریفی که از مشروعیت ارایه شد تفاوت آن با واژه‌ «مقبولیت» مشخص می‌گردد. واژه‌ مشروعیت، در مورد حکومت مطرح می‌شود و در آن مفهوم «حق» نهفته است. بنابراین مفهومی‌ ذهنی و صرفا فلسفی است که بیانگر حق حاکمیت و اعمال قدرت است و پذیرش یا عدم پذیرش مردم در آن اتخاذ نشده است، اما مفهوم مقبولیت در رابطه با مردم و ذهنیت آنان نسبت به حکومت مطرح می‌شود، بدین معنا که آیا حکومت موجود از رضایت مردم نیز برخوردار است یا نه.
اگر پذیرش و شناسایی حکومت از سوی مردم وجود داشته باشد مقبولیت عامه شکل می‌گیرد. به یک معنا می‌توان گفت که مشروعیت در نگاه جامعه‌شناسان با مفهوم مقبولیت مترادف است.
بنابراین در برخی موارد مشروعیت و مقبولیت ممکن است همزمان در یک جامعه وجود داشته باشند یعنی هم حکومتی وجود دارد که اعمال قدرت خود بر جامعه را با یکی از مبانی مشروعیت توجیه می‌کند و هم اکثریت مردم از این اعمال حاکمیت رضایت دارند. مانند این‌که در دوران پس از انقلاب اسلامی‌ ایران، حق حاکمیت بر اساس حق الهی توجیه شده و مردم نیز این حق را به رسمیت شناختند و دو مفهوم مشروعیت و مقبولیت در کنار هم تحقق یافت. یا در نظام‌های غربی که ملاک و معیار مشروعیت، رای و انتخاب اکثریت است و فرض کنیم که مردم نیز حکومت مبتنی بر این امر را پذیرفته باشند.
در برخی از موارد هم ممکن است میان این دو مفهوم جدایی حاصل شود بدین معنا که حکومتی در واقع و نفس‌الامر مشروع باشد ولی مردم از آن رویگردان باشند و آن‌را نپذیرند. مانند صدر اسلام که بنابر تفکر سیاسی شیعه، جانشینی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و حق حکومت از آن امیرالمؤمنین (عل