توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مستندات عزاداری امام حسین ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مستندات عزاداری امام حسین ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مستندات عزاداری امام حسین ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل مستندات عزاداری امام حسین ۶۲ اسلاید در PowerPoint

عزاداری مراسمی آیینی در سوگ و عزای از دست دادن بزرگان دین، مخصوصا حضرات معصومین (علیهم‌السلام) می‌باشد. در روایات، بسیار بر آن توصیه شده و برای گریه کننده در عزای اهل‌بیت (علیهم‌السلام) پاداش دنیوی و اخروی بسیاری ذکر گردیده است. در ادامه به چند نمونه از این روایات و مستندات آنها اشاره می‌کنیم.

فهرست مندرجات

۱ – پاداش عزاداری در مصیبت اهل البیت
۲ – بررسی سند روایت
۲.۱ – علی بن الحسین بن بابویه
۲.۲ – سعد بن عبدالله الاشعری
۲.۳ – یعقوب بن یزید
۲.۴ – محمد بن ابی عمیر
۲.۵ – معاویه بن وهب البجلی
۳ – روایت اول در عزاداری بر امام حسین
۳.۱ – سلسله سند روایت
۳.۱.۱ – محمد بن ابی‌القاسم طبری
۳.۱.۲ – حسن بن محمد مفید طوسی
۳.۱.۳ – علی بن ابراهیم بن‌هاشم
۳.۱.۴ – ابراهیم بن هاشم
۳.۱.۵ – محمد بن ابی‌عمیر
۳.۱.۶ – عبدالله بن سنان
۴ – روایت دوم در عزاداری بر امام حسین
۵ – روایت سوم در عزاداری بر امام حسین
۶ – روایت چهارم در عزاداری بر امام حسین
۷ – پانویس
۸ – منبع

پاداش عزاداری در مصیبت اهل البیت

وَارْحَمْ تِلْکَ الصَّرْخَهَ الَّتِی کَانَتْ لَنَا
شیخ صدوق (رحمه‌الله‌علیه) در کتاب شریف ثواب الاعمال روایتی را نقل می‌کند که سند آن صحیح اعلایی است و ثابت می‌کند که گریه کردن و حتی فریاد زدن در مصیبت اهل البیت (علیهم‌السّلام) پاداش عظیمی دارد:
اَبِی ره قَالَ حَدَّثَنِی سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ یَزِیدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ اَبِی عُمَیْرٍ عَنْ مُعَاوِیَهَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَی اَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه‌السّلام) وَهُوَ فِی مُصَلَّاهُ فَجَلَسْتُ حَتَّی قَضَی صَلَاتَهُ فَسَمِعْتُهُ وَهُوَ یُنَاجِی رَبَّهُ فَیَقُولُ:
یَا مَنْ خَصَّنَا بِالْکَرَامَهِ وَوَعَدَنَا الشَّفَاعَهَ وَحَمَّلَنَا الرِّسَالَهَ وَجَعَلَنَا وَرَثَهَ الْاَنْبِیَاءِ وَخَتَمَ بِنَا الْاُمَمَ السَّالِفَهَ وَخَصَّنَا بِالْوَصِیَّهِ وَاَعْطَانَا عِلْمَ مَا مَضَی وَعِلْمَ مَا بَقِیَ وَجَعَلَ اَفْئِدَهً مِنَ النَّاسِ تَهْوِی اِلَیْنَا اغْفِرْ لِی وَلِاِخْوَانِی وَزُوَّارِ قَبْرِ اَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ” الَّذِینَ اَنْفَقُوا اَمْوَالَهُمْ وَاَشْخَصُوا اَبْدَانَهُمْ رَغْبَهً فِی بِرِّنَا وَرَجَاءً لِمَا عِنْدَکَ فِی صِلَتِنَا وَسُرُوراً اَدْخَلُوهُ عَلَی نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وَاِجَابَهً مِنْهُمْ لِاَمْرِنَا وَغَیْظاً اَدْخَلُوهُ عَلَی عَدُوِّنَا اَرَادُوا بِذَلِکَ رِضْوَانَکَ فَکَافِهِمْ عَنَّا بِالرِّضْوَانِ وَاکْلَاْهُمْ بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَاخْلُفْ عَلَی اَهَالِیهِمْ وَاَوْلَادِهِمُ الَّذِینَ خُلِّفُوا بِاَحْسَنِ الْخَلَفِ وَاصْحَبْهُمْ وَاکْفِهِمْ شَرَّ کُلِّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ وَکُلِّ ضَعِیفٍ مِنْ خَلْقِکَ وَشَدِیدٍ وَشَرَّ شَیَاطِینِ الْاِنْسِ وَالْجِنِّ وَاَعْطِهِمْ اَفْضَلَ مَا اَمَّلُوا مِنْکَ فِی غُرْبَتِهِمْ عَنْ اَوْطَانِهِمْ وَمَا آثَرُوا عَلَی اَبْنَائِهِمْ وَاَبْدَانِهِمْ وَاَهَالِیهِمْ وَقَرَابَاتِهِمْ.
اللَّهُمَّ اِنَّ اَعْدَاءَنَا اَعَابُوا عَلَیْهِمْ خُرُوجَهُمْ فَلَمْ یَنْهَهُمْ ذَلِکَ عَنِ النُّهُوضِ وَالشُّخُوصِ اِلَیْنَا خِلَافاً عَلَیْهِمْ فَارْحَمْ تِلْکَ الْوُجُوهَ الَّتِی غَیَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَارْحَمْ تِلْکَ الْخُدُودَ الَّتِی تَقَلَّبَتْ عَلَی قَبْرِ اَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ (علیه‌السّلام) وَارْحَمْ تِلْکَ الْعُیُونَ الَّتِی جَرَتْ دُمُوعُهَا رَحْمَهً لَنَا وَارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتِی جَزِعَتْ وَاحْتَرَقَتْ لَنَا وَارْحَمْ تِلْکَ الصَّرْخَهَ الَّتِی کَانَتْ لَنَا اللَّهُمَّ اِنِّی اَسْتَوْدِعُکَ تِلْکَ الْاَنْفُسَ وَتِلْکَ الْاَبْدَانَ حَتَّی تُرَوِّیَهُمْ مِنَ الْحَوْضِ یَوْمَ الْعَطَشِ. فَمَا زَالَ یَدْعُو بِهَذَا الدُّعَاءِ وَهُوَ سَاجِد….

[۱] صدوق، محمد بن علی، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص۹۴ -۹۵، ناشر:منشورات الرضی – قم، الطبعه الثانیه، ۱۳۶۸ه ش.

«معاویه بن وهب گوید: بر امام صادق (علیه‌السّلام) وارد و آن حضرت مشغول نماز بود؛ منتظر ماندم تا نمازش را تمام کند، شنیدم که در نمازش با پروردگار راز و نیاز می‌کرد و می‌گفت:
‌ای خدائی که ما را احترام ویژه عطا کردی، به ما وعده شفاعت دادی، پیام رسالت را برعهده ما نهادی، ما را وارثان پیامبران قرار دادی، پیامبری امّت‌های پیشین را با ما به پایان بردی، ما را برای جانشینی و وصایت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) انتخاب کردی، دانش پیشینیان و دانش و آیندگان را به ما ارزانی فرمودی، دل‌های مردمان را شیفته ما ساختی؛ من و برادرانم و زائران امام حسین (علیه‌السّلام) را ببخش، همان‌ها که به خاطر اشتیاق در نیکی به ما و امید به پاداش‌هایی که در دوستی و پیوند با ما نزد توست و برای شادمان نمودن پیامبر تو محمّد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و پذیرفتن فرمان ما و خشمگین ساختن دشمنان ما دارایی خویش را انفاق نموده و به سوی ما رهسپار شده‌اند و از این انفاق‌گری و راهسپاری، خشنودی تو را می‌جویند.
خداوندا! به راستی دشمنان ما بر درآمدن آنان از وطن خرده می‌گیرند و این خرده‌گیری آنان را از راهسپاری به سوی ما باز نداشته است. پس بر رخسارهایی که آفتاب رنگش را دگرگون ساخته رحم آور و بر این گونه‌ها که بر روی مزار امام حسین (علیه‌السّلام) نهاده شده رحم آور و چشم‌ها را که به خاطر محبت به ما اشک از آن جاری شده رحمت کن و این دل‌های را که برای ما بی قراری می‌کنند و شعله می‌کشند رحمت کن. خدایا این ناله‌های را که برای ما سر می‌دهند رحمت کن. خداوندا! این جان‌ها و پیکرها را به تو سپردم تا در روز تشنگی از حوض کوثر سیرابشان نمایی، راوی گوید: امام (علیه‌السّلام) پیوسته در سجده این دعا را زمزمه می‌فرمود…».

بررسی سند روایت

در ادامه سند روایت فوق را مورد بررسی قرار می‌دهیم:

علی بن الحسین بن بابویه

قال النجاشی: شیخ القمیین فی عصره ومتقدمهم، وفقیههم، وثقتهم… وقال الشیخ: کان فقیها، جلیلا، ثقه.

[۲] خویی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۲، ص۳۹۸، الطبعه الخامسه، ۱۴۱۳ه ۱۹۹۲م.

«نجاشی می‌گوید: او بزرگ و پیش کسوت مردم قم و فقیه آن‌ها در عصر خود بود و مورد اعتماد آنان به‌شمار می‌رفت.
شیخ طوسی می‌گوید: وی فقیه، گرانقدر و مورد اعتماد بود».

سعد بن عبدالله الاشعری

قال النجاشی: شیخ هذه الطائفه وفقیهها ووجهها… وقال الشیخ: جلیل القدر، ثقه.

[۳] خویی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۹، ص۷۷-۷۸، رقم:۵۰۵۸.

«نجاشی می‌گوید: بزرگ، فقیه و چهره سرشناس شیعه بود. نجاشی می‌گوید: گران‌قدر و مورد اعتماد بود».

یعقوب بن یزید

قال النجاشی: وکان ثقه صدوقا… وقال الشیخ: کثیر الروایه، ثقه.

[۴] خویی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۲۱، ص۱۵۶-۱۵۸، رقم:۱۳۷۷۸.

«نجاشی درباره وی می‌گوید: مورد اعتماد و بسیار راستگو بود. شیخ می‌گوید: روایات زیادی از وی نقل شده و مورد اعتماد است».

محمد بن ابی عمیر

قال النجاشی: جلیل القدر، عظیم المنزله فینا وعند المخالفین… و قال الشیخ: وکان من اوثق الناس عند الخاصه والعامه، وانسکهم نسکا، واورعهم واعبدهم.

[۵] خویی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۵، ص۲۹۱-۲۹۲، رقم:۱۰۰۴۳.

«نجاشی می‌گوید: وی بسیار گران‌قدر است و نزد ما و حتی مخالفانش از جایگاه بلند مرتبه‌ای برخوردار است. شیخ طوسی می‌گوید: او در میان شیعه و سنی مورد اعتمادترین، عابدترین، باتقواترین و زاهدترین مردم است».

معاویه بن وهب البجلی

قال النجاشی: معاویه بن وهب البجلی، ابوالحسن: عربی، صمیم، ثقه، حسن الطریقه.

[۶] خویی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۹، ص۲۴۴، رقم:۱۲۴۹۵.

«نجاشی گفته: معاویه بن وهب، از نژاد عربی خالص، مورد اعتماد و نیک کردار بود».

روایت اول در عزاداری بر امام حسین

وَلَوْ کَانَ فِی الدُّنْیَا یَوْمَئِذٍ حَیّاً لَکَانَ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ هُوَ الْمُعَزَّی بِهِمْ.
شیخ محمد بن المشهدی در کتاب شریف المزار کبیر روایتی را با سند صحیح این‌چنین نقل کرده است:
اَخْبَرَنَا الشَّیْخُ الْفَقِیهُ الْعَالِمُ عِمَادُ الدِّینِ مُحَمَّدُ بْنُ اَبِی الْقَاسِمِ الطَّبَرِیُّ قِرَاءَهً عَلَیْهِ وَاَنَا اَسْمَعُ فِی شُهُورِ سَنَهِ ثَلَاثٍ وَخَمْسِینَ وَخَمْسِمِائَهٍ بِمَشْهَدِ مَوْلَانَا اَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ، عَنِ الشَّیْخِ الْمُفِیدِ اَبِی عَلِیٍّ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ وَالِدِهِ الشَّیْخِ اَبِی جَعْفَرٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ، عَنِ الشَّیْخِ الْمُفِیدِ اَبِی عَبْدِ اللَّهِ مُحَمَّدِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنِ ابْنِ قُولَوَیْهِ وَاَبِی جَعْفَرِ بْنِ بَابَوَیْهِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَعْقُوبَ الْکُلَیْنِیِّ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ اِبْرَاهِیمَ، عَنْ اَبِیهِ، عَنِ ابْنِ اَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ، قَالَ:
دَخَلْتُ عَلَی سَیِّدِی اَبِی عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمَا السَّلَامُ فِی یَوْمِ عَاشُورَاءَ، فَاَلْفَیْتُهُ کَاسِفَ اللَّوْنِ، ظَاهِرَ الْحُزْنِ، وَدُمُوعُهُ تَنْحَدِرُ مِنْ عَیْنَیْهِ کَاللُّؤْلُؤِ الْمُتَسَاقِطِ، فَقُلْتُ: یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مِمَّ بُکَاؤُکَ لَا اَبْکَی اللَّهُ عَیْنَیْکَ، فَقَالَ لِی: اَ وَ فِی غَفْلَهٍ اَنْتَ، اَمَا عَلِمْتَ اَنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ (علیه‌السّلام) قُتِلَ فِی مِثْلِ هَذَا الْیَوْمِ…
فَاِنَّهُ فِی مِثْلِ ذَلِکَ الْوَقْتِ مِنْ ذَلِکَ الْیَوْمِ تَجَلَّتِ الْهَیْجَاءُ عَنْ آلِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْه