توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مدرسه علمیه نجف ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مدرسه علمیه نجف ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مدرسه علمیه نجف ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

حوزه علمیه نجف

حوزه علمیه نجف اشرف با قدمت بیش از هزار سال، سالهای متمادی ماوا و مرکز تجمع زعمای شیعه امامیه بوده است. این شهر قبل از هجرت شیخ طوسی، سرزمینی بود که برخی از علویان و شیعیان خاص امیرمؤمنان (علیه‌السلام) را در خود جای داده بود لیکن با هجرت شیخ طوسی دانشجویان علوم اسلامی نجف اشرف را به مرکز شیعه و دانشگاه بزرگ شیعه امامیه تبدیل کردند و پس از آن هزارن دانشجو و متفکر شیعی در این دانشگاه پرورش یافته به نشر معارف اهل بیت (علیهم‌السلام) همت گماردند.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی شهر نجف
۲ – علما حوزه نجف
۳ – تأسیس حوزه نجف
۴ – ادوار تاریخی
۴.۱ – دوره تکوین و تثبیت
۴.۲ – دوره رکود
۴.۲.۱ – عوامل رکود
۴.۲.۲ – علما
۴.۳ – دوره محقق اردبیلی و شاگردان
۴.۳.۱ – عوامل رشد
۴.۳.۲ – محقق اردبیلی
۴.۳.۲.۱ – شاگردان اردبیلی
۴.۴ – دوره علما
۴.۵ – دوره اخباریان و افول آنان
۴.۵.۱ – استرآبادی
۴.۵.۲ – گسترش مکتب اخباری
۴.۵.۳ – حذف اخباریون
۴.۶ – دوره زعامت علمی
۴.۶.۱ – نتیجه تلاش‌های علما
۴.۶.۲ – کاشف الغطاء
۵ – علمای مؤثر نقد اخباری‌گری
۵.۱ – شیخ انصاری
۵.۲ – میرزای شیرازی
۵.۳ – آخوند خراسانی
۶ – کتب دانش فقه
۶.۱ – مفتاح الکرامه
۶.۲ – مستند الشیعه
۶.۳ – جواهر الکلام
۶.۴ – مکاسب
۶.۵ – عروه الوثقی
۷ – علم رجال
۸ – علوم عقلی
۸.۱ – علمای موثر در علوم عقلی
۸.۱.۱ – حسینقلی همدانی
۸.۱.۲ – حسین بادکوبه‌ای
۹ – تأثیر فلسفه بر اصول
۹.۱ – جریان فلسفه غرب
۱۰ – فرقه‌های انحرافی
۱۰.۱ – کمونیسم
۱۱ – کتابخانه‌ها
۱۱.۱ – حیدریه
۱۱.۲ – حسینه شوشتری‌ها
۱۱.۳ – آل کاشف الغطاء
۱۱.۴ – کتابخانه عمومی امیرمؤمنان
۱۲ – دوره‌های حوزه نجف
۱۲.۱ – دوره اول
۱۲.۲ – دوره دوم
۱۲.۳ – دوره سوم
۱۲.۴ – دوره چهارم
۱۲.۵ – دوره پنجم
۱۲.۵.۱ – علمای این دوره
۱۳ – شاگردان شیخ مرتضی انصاری
۱۴ – مرجعیت شیعه بعد از شیخ انصاری
۱۵ – اساطین فقه
۱۶ – معرفی آیت‌الله حکیم
۱۷ – حوزه فلسفی نجف
۱۸ – مدارس
۱۹ – احیا و بازسازی حوزه نجف
۱۹.۱ – ابزارهای لازم
۲۰ – فهرست منابع
۲۱ – پانویس
۲۲ – منبع

معرفی شهر نجف

نجف اشرف تا قبل از شهادت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السّلام) سرزمینی معروف نبود و شرافت آن از مولود کعبه است که پس از شهادتش در آن سرزمین آرمید و سیل عشاق را به سوی خود جلب کرد.
اگر چه پیش از شیخ طوسی نیز حلقه‌های بحث و درس در جوار مرقد امیرمؤمنان (علیه‌السلام) برقرار و حوزه علمیه شکل گرفته بوده است.

علما حوزه نجف

حوزه علمیه نجف اشرف با قدمت بیش از هزار سال، سالهای متمادی ماوا و مرکز تجمع زعمای شیعه امامیه بود که نام آنان به ترتیب از این قرار است:
۱. شیخ الطائفه، ابوجعفر، محمد بن حسن بن علی طوسی (۳۸۵ـ۴۶۰)
۲. شیخ ابوعلی (فرزند شیخ طوسی) (زنده در سال ۵۱۵)
۳. ابونصر محمد بن ابی علی الحسن بن ابی جعفر محمد طوسی
۴. فاضل مقداد (متوفی ۸۲۶)
۵. شیخ الاسلام علی بن هلال جزایری (متوفی ۹۳۷)
۶. محقق ثانی علی بن عبدالعالی کرکی (متوفی ۹۴۰)
۷. احمد بن محمد اردبیلی، مشهور به مقدس اردبیلی (متوفی ۹۹۳)
۸. سید مهدی بحرالعلوم (۱۱۵۵ـ۱۲۱۲)
۹. شیخ جعفر کاشف الغطا (متوفی ۱۲۲۸)
۱۰. شیخ محمدحسن نجفی، صاحب جواهر (۱۲۰۰ـ۱۲۶۶)
۱۱. شیخ مرتضی انصاری (۱۲۱۴ـ۱۲۸۱)
۱۲. آخوند ملامحمدکاظم خراسانی (۱۲۵۵ـ۱۳۲۹)
۱۳. علامه میرزا محمدحسن نایینی (۱۲۷۶ـ۱۳۵۵)
۱۴. آیت‌الله شیخ الشریعه اصفهانی (۱۲۶۶ـ۱۳۳۹)
۱۵. آیت‌الله سید محمد کاظم طباطبایی یزدی (۱۲۴۷ـ۱۳۳۸)
۱۶. آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی (۱۲۷۷ـ۱۳۶۵)
۱۷. آیت‌الله سید محسن حکیم (۱۲۶۴ـ۱۳۹۰)
۱۸. آیت‌الله سید ابوالقاسم خویی (۱۳۱۷ـ۱۴۱۳)
نباید تصور کرد که پیش از شیخ طوسی دانشمندان شیعی در نجف اشرف نبوده‌اند، بلکه پیش از وی رجال علم در آن شهر سکونت داشته و به برخی از دانشمندان شیعی اجازه روایتی داده‌اند.

[۱] استاد جعفر سبحانی، دور الشیعه فی بناء الحضاره الاسلامیه، ص۱۲۸ـ۱۲۷

[۲] احمد بن علی نجاشی، رجال نجاشی، ج۱، ص۱۹۰، رقم ۱۶۲.

لیکن نجف از زمانی به عنوان مرکز فقه شیعی و علوم آل‌البیت (علیهم‌السّلام) درآمد که شیخ طوسی به آن شهر هجرت کرد و با دانشمندان حاضر در مکتب درس خویش، حوزه علمیه نجف اشرف را بنا نهاد.

تأسیس حوزه نجف

درباره تأسیس حوزه علمیه نجف دو نظر اساسی وجود دارد.
گروه نخست بر این باورند که پس از هجرت شیخ طوسی در ۴۴۸ از بغداد به نجف، وی حوزه علمیه را بنا نهاد (ادامه مقاله) و شماری دیگر معتقدند پیش از آمدن شیخ، در نجف حلقه‌های بحث و درس در جوار مرقد امیرمؤمنان (علیه‌السلام) برقرار و حوزه علمیه شکل گرفته بوده است.

[۳] محمد بحرالعلوم، «الدراسه و تاریخها فی النجف»، ج۱، ص۱۱، در موسوعه العتبات المقدسه، تألیف جعفر خلیلی، بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۷/۱۹۸۷.

[۴] محمدرضا شمس‌الدین، بهجهالراغبین، ج۱، ص۶۷ـ۶۸، چاپ رضا محمد حدرج، بیروت ۱۴۲۴/ ۲۰۰۳.

این عده شواهدی را در اثبات مدعای خود ذکر می‌کنند؛ از جمله بنا به گزارش ابن طاووس،

[۵] ابن طاووس، فرحه الغری فی تعیین قبر امیرالمؤمنین علیّ بن ابی طالب علیه‌السلام فی النجف، ج۱، ص۱۳۲ـ۱۳۳، قم: منشورات الرضی، (بی‌تا).

به هنگام دیدار عضدالدوله دیلمی از نجف در ۳۷۱، ۱۷۰۰ فقیه در این شهر بوده‌اند.
نجاشی

[۶] احمد بن علی نجاشی، فهرست اسماء مصنّفی الشیعه المشتهر ب رجال النجاشی، ج۱، ص۴۴۰، چاپ موسی شبیری زنجانی، قم ۱۴۰۷.

به ملاقات خود با دانشمندان شیعه، از جمله محدّث بزرگ، هبهاللّه بن احمد کاتب، مشهور به ابن برنِیّه، اشاره کرده است.
وی

[۷] احمد بن علی نجاشی، فهرست اسماء مصنّفی الشیعه المشتهر ب رجال النجاشی، ج۱، ص۶۸، چاپ موسی شبیری زنجانی، قم ۱۴۰۷.

هم‌چنین اظهار کرده که در سال ۴۰۰ در نجف از ابن خُمریِ کوفی اجازه روایت دریافت داشته است.
نجاشی

[۸] احمد بن علی نجاشی، فهرست اسماء مصنّفی الشیعه المشتهر ب رجال النجاشی، ج۱، ص۷۴، چاپ موسی شبیری زنجانی، قم ۱۴۰۷.

در شرح حال ابوالحسین اسحاق بن حسن عَقرائیِ تمّار گفته که او را مجاور کوفه (یعنی نجف) دیده که کتاب کلینی را از خود وی روایت می‌کرده است.
حضور شخصیت‌های دینی و علمی دیگر در نجف، هم‌چون شیخ صدوق و شنیدن حدیث از محمد بن علی بن فضل دهقان،

[۹] سید ابوالقاسم خویی، معجم رجال الحدیث، ج۱۶، ص۳۳۷.

و نیز اقامت برخی نقبای شیعیان همانند ابن سدره، و اسکان تعدادی از خاندان‌های اهل علم، مثل آل طحّان، در نجف

[۱۰] ابن طاووس، فرحه الغری فی تعیین قبر امیرالمؤمنین علیّ بن ابی طالب علیه‌السلام فی النجف، ج۱، ص۱۴۸، قم: منشورات الرضی، (بی‌تا).

[۱۱] محمد بحرالعلوم، «الدراسه و تاریخها فی النجف»، ج۱، ص۱۳ـ۱۴، در موسوعه العتبات المقدسه، تألیف جعفر خلیلی، بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۷/۱۹۸۷.

در زمره مستندات وجود حرکت علمی در نجف، پیش از شیخ‌الطائفه طوسی، ذکر شده است (برای اطلاع از نقد این آرا به این منبع رجوع کنید.)

[۱۲] محمد غروی، الحوزهالعلمیه فی النجف الاشرف، ج۱، ص۱۹ـ۳۰، بیروت ۱۴۱۴/۱۹۹۴.

).
با این همه، گروه دیگر، ضمن اذعان به حضور و آمد و شد دانشمندان به نجف و تلاش علمی ایشان پیش از شیخ طوسی، معتقدند اقدام اساسی برای تشکیل جامعه علمی در نجف چندان که بتوان نام حوزه علمیه بر آن نهاد، پس از مهاجرت شیخ تحقق یافته است.

[۱۳] مصطفی جواد، «نظرات فی الذریعه الی تصانیف الشیعه»، ج۱، ص۱۳۳، البیان، سال ۱، ش ۵ (شوال ۱۳۶۵).

ادوار تاریخی

حوزه علمیه نجف پس از وی فراز و نشیبی را سپری کرده است که مراحل آن عبارت‌اند از:

دوره تکوین و تثبیت

این دوره با حضور شیخ طوسی در نجف (۴۴۸ـ۴۶۰) مقارن است.
وی که از شاگردانِ برجسته شیخ مفید (متوفی ۴۱۳) و سید مرتضی علم‌الهدی (متوفی ۴۳۶) بود، پس از وفات علم‌الهدی ریاست علمی شیعیان بغداد را بر عهده گرفت.
اندکی پس از ورود طغرل سلجوقی به بغداد، در ۴۴۹ خانه و کتابخانه او را در حالی‌که خود وی قبلا به نجف مهاجرت کرده بود آتش زدند.
مدتی بعد، شیخ فعالیت علمی خود را در این شهر آغاز کرد و حوزه بزرگ نجف با تلاش‌های او پا گرفت.
شیخ توانست مراودات علمای شیعه و اوضاع تحصیلی در نجف را که تا آنِ زمان آشفته و نابسامان بود تحت نظم درآورد و حلقه‌های درسی را تشکل بخشد.
عده‌ای اندکْ شمار از کسانی که همراه شیخ از بغداد به نجف رفته یا شهرتش را شنیده بودند، به او پیوستند و دیری نپایید که شهر نجف مرکزیت علمی و فکری تشیع را از آن خود کرد.
کتاب امالی یا المجالس شیخ گواهِ انضباطی است که او در حوزه نو تأسیس نجف در انتقال علوم به شاگردانش برقرار کرده بود (نخستین مجلس املا: ۲۶ صفر ۴۵۶ در حرم امیرمؤمنان (علیه‌السلام)).
کار سترگ دیگر شیخ، سوق دادن علما و شاگردان خود به فقه استدلالی و اجتهادی بود، چه در بغداد و چه در نجف.
علاوه بر پرورش و تربیت شاگردان، کتاب اختیار معرفه الرجال و کتاب ناتمام شرح الشرح، یادگار دوران زندگی شیخ در نجف است.

دوره رکود

این دوره طولانی با وفات شیخ طوسی آغاز شد و تا اوایل قرن دهم ادامه یافت.
عوامل متعددی در ایجاد رکود پس از شیخ دخیل بودند.

عوامل رکود

نخست آن‌که به رغم ابتکارات شگرف شیخ طوسی در حوزه اصول و فقه و دفاعش از فقه تفریعی در حوزه شریعت و توفیقش در ترویج و تحکیم روش‌های استدلال و استنباط

[۱۴] محمد بن حسن طوسی، المبسوط فی فقه الامامیه، ج۱، ص۱۳، چاپ محمدتقی کشفی، تهران ۱۳۸۷.

آرا و نظریات وی تا مدت‌ها به دلیل عظمت شخصیت او در مجامع علمی شیعه بدون معارض و نقدناپذیر رواج یافت و پیروانش بیش از یک قرن در صدد خرده‌گیری و نقد و بررسی نظریاتش برنیامدند.
به تعبیر شهید ثانی

[۱۵] زین‌الدین بن علی شهیدثانی، الرعایه فی علم الدرایه، ج۱، ص۹۳، چاپ عبدالحسین محمدعلی بقال، قم ۱۴۰۸.

و صاحب معالم، ابن شهید ثانی،

[۱۶] ابن شهید ثانی، معالم‌الدین و ملاذالمجتهدین، ج۱، ص۱۷۶، قسمت اصول فقه معروف به معالم‌الاصول، چاپ مهدی محقق، تهران ۱۳۶۲ ش.

همه فقها تنها ناقل گفته‌های او بودند.
عامل دیگر این ایستایی، جوانیِ حوزه نجف بود که نمی‌توانست همپای مراکزی هم‌چون بغداد، در برخورد با آرای گوناگون، پویایی داشته باشد، مخصوصاً آن‌که هنگام مهاجرت شیخ از بغداد به نجف، تنها تعدادی کم‌شمار او را همراهی کرده بودند.

[۱۷] محمدباقر صدر، المعالم الجدیده للاصول، ج۱، ص۶۳، نجف (۱۳۸۵)، چاپ افست تهران ۱۳۹۵/۱۹۷۵.

از میان رفتن قدرت آل‌بویه که پیوسته مراکز و شخصیت‌های علمی شیعه را تحت حمایت خود داشتند، عامل اثرگذار دیگری بر رکود بود و مخصوصاً از همان آغاز تصرف عراق به دست سلاجقه، شیعه تحت فشارهای روزافزون قرار گرفت.
ظهور محمد بن ادریس حلّی (متوفی ۵۹۸) در حلّه رونق حوزه علمیه این شهر را به همراه داشت ولی همین مسئله به رکود حوزه علمیه نجف شتاب بیشتری بخشید.
وی توانست به روحیه پیروی بی‌چون و چرای مشایخ امامیه که در برابر آرا و فتاوای شیخ طوسی تسلیم و منقاد بودند، پایان دهد و با نقادی آرا و برخی روش‌های شیخ، روح تحقیق و نقد و تجدیدنظر را به محافل علمی شیعه باز آوَرَد.

علما

با همه این احوال، در این دوره نیز حوزه نجف از تکاپوی علمی دور نماند.
از ابوعلی طوسی، فرزند شیخ طوسی، (متوفی ۵۱۵) اثری چون المرشد الی سبیل المتعبد و الامالی به جای مانده است.
وی نزد علمای شیعه با عنوان مفید ثانی شهرت دارد.

[۱۸] علی بن عبیداللّه منتجب‌الدین رازی، الفهرست، ج۱، ص۴۶، چاپ جلالالدین محدث ارموی، قم ۱۳۶۶ش.

[۱۹] ابن شهر آشوب، کتاب معالم العلماء، ج۱، ص۳۲۴، چاپ عباس اقبال آشتیانی، تهران ۱۳۵۳.

ابن شهر آشوب مازندرانی، ابوعلی فضل بن حسن طبرسی مؤلف مجمع البیان و ابوعبداللّه حسین بن احمد بن طحّال مقدادی تربیت یافتگان محضر اویند.

[۲۰] محمد بحرالعلوم، «الدراسه و تاریخها فی النجف»، ج۱، ص۴۴ـ۴۵، در موسوعه العتبات المقدسه، تألیف جعفر خلیلی، بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۷/۱۹۸۷.

هم‌چنین شیخ ابوالوفاء عبدالجبار رازی، شیخ ابومحمد حسن بن بابویه قمی و شیخ ابوعبداللّه محمد بن هبهاللّه طرابلسی معاصران او و جملگی از شاگردان پدرش در حوزه علمیه نجف بوده‌اند.

[۲۱] علی بن عبیداللّه منتجب‌الدین رازی، الفهرست، ج۱، ص۴۳، چاپ جلالالدین محدث ارموی، قم ۱۳۶۶ش.

کتاب شرح کافیه ابن حاجب و شرح قصائد ابن ابی الحدید از نجم‌الائمه رضی‌الدین محمد استرآبادی (متوفی ۶۸۶)،

[۲۲] محمد بن حسن حرّ عاملی، امل الآمل، ج۱، ص۲۵۵، چاپ احمد حسینی، بغداد (۱۳۸۵)، چاپ افست قم ۱۳۶۲ ش.

الایماقی فی شرح الایلاقی و شرح تعریب الزبده در طب از عبدالرحمان بن عتائقی از علمای حلّه و بعد نجف اشرف

[۲۳] آقابزرگ طهرانی، الذریعه‌ الی تصانیف الشیعه، ج۲، ص۵۰۹.

[۲۴] خیرالدین زرکلی، الاعلام، ج۳، ص۳۳۰، بیروت ۱۹۸۰.

و التنقیح الرایع فی شرح مختصرالشرایع مقداد بن عبداللّه سیوری مشهور به فاضل مقداد (متوفی ۸۲۶)

[۲۵] آقابزرگ طهرانی، الذریعه‌ الی تصانیف الشیعه، ج۴، ص۴۶۳.

از جمله آثار دانشمندانِ این دوره حوزه نجف است.

دوره محقق اردبیلی و شاگردان

از نیمه دوم قرن دهم رونق علمی به حوزه نجف بازگشت.

عوامل رشد

اقدامات اثرگذاری چون تسهیل دسترسی به آب آشامیدنی از طریق حفر انهار توسط شاهان صفوی و ساخت باروهای استوار و تأمین امنیت جانی ساکنان، به عنوان عوامل شکوفایی مجدد حوزه نجف شمرده شده است.

[۲۶] احمد مجید عیسی، الدراسه فی النجف، ج۱، ص۷۳۲، البیان، سال ۲، ش ۲۷، ۲۸ (ذیقعده ۱۳۶۶).

ولی بعید است چنین طرح‌هایی به تنهایی شکوفایی علمی را باز آورده باشد، چه پیش از صفویان، برخی فرمان‌روایان و امیران ایلخانی و جلایری با روی‌کردی سیاسی به احیای نجف شیعی در برابر بغداد سنّی به اقدامات مشابهی دست زده، اما توفیق چندانی کسب نکرده بودند.

[۲۷] محمدجواد فقیه، «الدور الثانی للجامعه النجفیه»، ج۱، ص۱۲۵، در موسوعه النجف الاشرف.

محقق اردبیلی

نقش مولی احمد بن اردبیلی (متوفی ۹۹۳) مشهور به مقدس اردبیلی در بازیابی رونق حوزه علمیه نجف در این دوره بسیار برجسته بود.
حضور محقق اردبیلی در حوزه نجف و مقبول افتادن مکتب فقهی او، یعنی تتبع همه جانبه در احادیث و توجه به احادیث صحیح السند -که چه بسا مورد بی‌اعتنایی یا اعراض فقهای سَلَف قرار گرفته بودـ در برابر قول به پذیرش فتوای مشهور، پژوهش‌گران و طلاب بسیاری را در حلقات درس او حاضر ساخت.

[۲۸] حسن صدر، تکمله امل الآمل، ج۱، ص۹۸، چاپ حسین علی محفوظ، عبدالکریم دباغ، و عدنان دباغ، بیروت ۱۴۲۹/۲۰۰۸.

[۲۹] حسن صدر، تکمله امل الآمل، ج۱، ص۳۲۱، چاپ حسین علی محفوظ، عبدالکریم دباغ، و عدنان دباغ، بیروت ۱۴۲۹/۲۰۰۸.

شاگردان اردبیلی

کسانی چون شمس‌الدین محمد بن علی عاملی، نوه شهید ثانی، صاحب مدارک الاحکام (متوفی ۱۰۰۹) و حسن بن زین‌الدین، فرزند شهید ثانی معروف به صاحب معالم (متوفی ۱۰۱۱) از تربیت شدگان بزرگ مکتبِ فقهی و اصولی او هستند.

[۳۰] حسن صدر، تکمله امل الآمل، ج۱، ص۹۳ـ۹۴، چاپ حسین علی محفوظ، عبدالکریم دباغ، و عدنان دباغ، بیروت ۱۴۲۹/۲۰۰۸.

[۳۱] محمد بن علی موسوی عاملی، مدارک الاحکام فی شرح شرائع الاسلام، ج۱، مقدمه جواد شهرستانی، ص۳۰ـ۳۱، قم ۱۴۱۰.

مقدمه کتاب معالم‌الدین و ملاذ‌المجتهدین حسن بن زین‌الدین در اصول فقه است و متن آن به فقه اختصاص دارد که ناقص مانده است.
این مقدمه از زمان تألیف تا به امروز محلّ توجه فقهای اصولی بوده و جایگزین کتاب‌های سه‌گانه تعلیمیِ اصول فقه در حوزه‌های امامیه ــ یعنی الشرح العمیدی علی تهذیب العلامه، شرح العلامه علی مختصر ابن الحاجب و شرح العضُدی علی مختصر ابن الحاجب ــ شده و متداول‌ترین کتاب درسی مقدماتی اصول فقه در نظام تعلیمی شیعه به شمار می‌رود.

[۳۲] زهیر اعرجی، «المدارس الاصولیه فی النجف»، ج۱، ص۲۳۴، در موسوعه النجف الاشرف، جمع بحوثها جعفر دنبلی، بیروت: دارالاضواء، ۱۴۱۷/۱۹۹۷.

دوره علما

این دوره کوتاه از تاریخ حوزه نجف از حیث تعداد دانشمندان و نویسندگان، کم اهمیت نیست: محیی‌الدین بن محمود نجفی (متوفی ۱۰۳۰) در شعر و ادب دستی داشت

[۳۳] سیدمحسن امین، أعیان الشیعه، ج۱۰، ص۱۱۵.

[۳۴] زین‌الدین بن علی شهیدثانی، الرعایه فی علم الدرایه، چاپ عبدالحسین محمدعلی بقال، قم ۱۴۰۸.

[۳۵] آقابزرگ طهرانی، الذریعه‌ الی تصانیف الشیعه، ج۴، ص۶۵.

ملاعبداللّه یزدی (متوفی ۹۸۱) مؤلف حاشیه بر بخش منطق تهذیب‌المنطق و الکلام اثر تفتازانی متعلق به همین دوره حوزه نجف بوده و کتاب او هم‌چنان یکی از درس‌نامه‌های رایج در حوزه‌های علمیه است.

[۳۶] محمدجواد فقیه، «الدور الثانی للجامعه النجفیه»، ج۱، ص۱۲۷، در موسوعه النجف الاشرف.

شیخ ابوالحسن فتونیِ عاملی نجفی (متوفی ۱۱۴۰) که از او به عنوان افقه المحدثین یاد شده، صاحب نوشته‌هایی چون مرآه الانوار در تفسیر و ضیاء‌العالمین در کلام است.
کتاب اخیر در زمره مفصّل‌ترین تألیفات کلامی به شمار می‌رود.

[۳۷] آقابزرگ طهرانی، الذریعه‌ الی تصانیف الشیعه، ج۶، ص۱۷۵.

وی هم‌چنین کتابی با عنوان تنزیه‌القمیین در نفی نسبت تشبیه و رؤیت به محدّثان قم، تألیف کرده است.

دوره اخباریان و افول آنان

از دهه چهارم قرن یازدهم حوزه علمیه نجف همانند دیگر حوزه‌های شیعه درگیر موضوع اخباری‌گری شد.

استرآبادی

بزرگ‌ترین تأثیر را در این بین محمدامین استرآبادی (متوفی ۱۰۳۳) داشت.
وی که خود درس آموخته حوزه علمیه نجف بود و از صاحب معالم و صاحب مدارک اجازه روایت داشت با تألیف کتاب الفوائد المدنیه در ۱۰۳۰، به نقادی سخت روش اصولی و فقهی مجتهدان شیعه، که میراث پربهای شیخ‌الطائفه طوسی در حوزه علمیه نجف بود، پرداخت.
او امثال ابن جنید، ابن ابی‌عقیل، شیخ مفید، سید مرتضی، شیخ طوسی و از همه بیش‌تر علامه حلی را به انحراف از طریقت ائمه متهم می‌کرد و تکیه آنان به کلام و اصول فقهِ مبتنی بر افکار عقلی و اعتقاد به قیاس را بدعت می‌شمرد (برای نمونه به این منبع رجوع کنید.)

[۳۸] محمدامین بن محمدشریف استرآبادی، الفوائدالمدنیه، ج۱، ص۳۷، چاپ رحمهاللّه رحمتی اراکی، قم ۱۴۲۹.

[۳۹] محمدامین بن محمدشریف استرآبادی، الفوائدالمدنیه، ج۱، ص۷۸، چاپ رحمهاللّه رحمتی اراکی، قم ۱۴۲۹.

[۴۰] محمدامین بن محمدشریف استرآبادی، الفوائدالمدنیه، ج۱، ص۹۶، چاپ رحمهاللّه رحمتی اراکی، قم ۱۴۲۹.

).

گسترش مکتب اخباری

مکتب اخباری، با شتاب، در نجف و دیگر مراکز علمی عراق و ایران و بحرین نفوذ و بیش‌تر فقیهان را به خود جذب کرد.

[۴۱] حسن طارمی‌راد، تاریخ فقه و فقها، ج۲، ص۹۶ـ۱۱۰، (تهران) ۱۳۷۵ ش.

دانش اصولِ فقه و اصولیان از جنبش اخباری لطمات بسیار خوردند و حوزه علمیه نجف نیز از این آسیب‌ها مصون نماند،

[۴۲] محمدجواد فقیه، «الدور الثانی للجامعه النجفیه»، ج۱، ص۱۲۸، در موسوعه النجف الاشرف.

ولی از حرکت باز نایستاد و در این دوره نیز در نجف به نام دانشمندان یا آثار برجسته‌ای بر می‌خوریم.
از میان آن‌ها مجمع البحرین اثر شیخ فخرالدین بن محمدعلی طُرَیحی نجفی (متوفی ۱۰۸۵) از مهم‌ترین آثار قلمداد می‌شود، که موضوع آن واژگان دشوار قرآن و حدیث است.

[۴۳] سیدمحسن امین، أعیان الشیعه، ج۸، ص۳۹۴.

فاضل شروانی (متوفی ۱۰۹۸ یا ۱۰۹۹) از نویسندگان کثیر‌التألیف این روزگار و از دانش‌آموختگان نجف بود که به اصفهان مهاجرت کرد و ضمن نوشتن کتاب‌هایی چون شرح‌الشرایع و حاشیه بر شرح تجرید قوشچی شاگردان بزرگی پرورد، هم‌چون میرزا عبداللّه افندی مؤلف ریاض العلماء، شیخ حسن بلاغی صاحب تنقیح المقال و مولی محمد اکمل اصفهانی پدر وحید بهبهانی.

[۴۴] سیدمحسن امین، أعیان الشیعه، ج۹، ص۱۴۲۱۴۳.

درگیری‌های پیوسته صفویان و عثمانیان بر سر تسلط بر عراق، هراس مردم از مهاجرت به عراق، فشار بر علمای مذهبی شیعه پس از سلطه عثمانی‌ها و روی‌دادهای طبیعی چون وبا در افزایش رکود علمی در این دوره بی‌تأثیر نبودند.

[۴۵] احمد مجید عیسی، الدراسه فی النجف، ج۱، ص۷۳۲، البیان، سال ۲، ش ۲۷، ۲۸ (ذیقعده ۱۳۶۶).

همین عوامل باعث شد تا پایان قرن یازدهم از آمد و شد طلاب و دانش‌پژوهان به نجف کاسته شود و حتی مرکزیت جهان تشیع به کربلا انتقال یابد.

[۴۶] محمدجواد فقیه، «الدور الثانی للجامعه النجفیه»، ج۱، ص۱۳۴، در موسوعه النجف الاشرف.

حذف اخباریون

محمدباقر بن محمد اکمل معروف به وحید بهبهانی (متوفی ۱۲۰۵) نقش مهمی در از میان بردن صولت و قدرت اخباریان داشت.
به قول ابوعلی حائری (متوفی ۱۲۱۶)، شاگرد بهبهانی، عراق، خصوصآ کربلا و نجف، پیش از آمدن بهبهانی آکنده از اخباریان بود تا آن‌جا که اگر کسی می‌خواست کتابی از آنِ فقهای اجتهادی را حمل کند، برای پرهیز از نجس شدن، آن را با دستمال به دست می‌گرفت.

[۴۷] محمد بن اسماعیل مازندرانی حائری، منتهی المقال فی احوال الرجال، ج۶، ص۱۷۸، قم ۱۴۱۶.

جنبشی که وحید بهبهانی در کربلا آغاز کرد، در نجف ثمر داد و با آمدن محمدمهدی بن مرتضی مشهور به بحرالعلوم (متوفی ۱۲۱۲)، از شاگردان وحید بهبهانی، حوزه نجف با پشت سر گذاشتن ناملایمات دوره اخباری‌گری، به دوره جدیدی گام نهاد.

[۴۸] سیدمحسن امین، أعیان الشیعه، ج۱۰، ص۱۵۸۱۶۳.

این واقعیت را نیز نباید از نظر دور داشت که مجموعه انتقادهای دانشمندان اخباری و نیز میراث علمی آنان، به ویژه تلاش‌های آخرین فقیه نام‌بردار این جریان، شیخ یوسف بحرانی و کتاب مهم فقهی او، الحدائق الناضره، در بالندگی و شکوفایی این دوره جدید، تأثیر درخور توجهی داشته است.

دوره زعامت علمی

دوره بعدی را که از قرن سیزدهم شروع می‌شود و تا زمان حال ادامه می‌یابد، می‌توان عصر کمال و اوج درخشش و زعامت علمی حوزه نجف دانست.
با آغاز فعالیت علامه بحرالعلوم در نجف و عالمان و فقیهان بسیاری که به همت وحید بهبهانی تربیت شده بودند، حوزه نجف عظمت و شکوه خود را بازیافت و از نو به مرکز علمی جهان تشیع تبدیل شد.

نتیجه تلاش‌های علما

تلاش‌های شاگردان مستقیم و غیرمستقیم وحید بهبهانی معطوف مبارزه با اخباری‌گری و پاسخ‌گویی به شبهات آنان و اثبات نیاز به قواعد اصولی در استنباط شد.

[۴۹] ابوالقاسم گرجی، تاریخ فقه و فقها، ج۱، ص۲۳۴ـ۲۳۵، تهران ۱۳۷۵ ش.

این کوشش‌ها ثمربخش بود؛ علم اصول را به کمال رساند و در زمینه فقه‌ به طور محسوسی باب بحث و نقد و تحلیل موضوعات و کاوش در آرای پیشینیان و ادلّه آنان گشوده شد

[۵۰] محمد بحرالعلوم، «الدراسه و تاریخها فی النجف»، ج۱، ص۸۰، در موسوعه العتبات المقدسه، تألیف جعفر خلیلی، بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۷/۱۹۸۷.

و سرانجام آن‌که جریان اخباری هر چند از میان نرفت، به شدت محدود شد.
در امتداد سبک علمی وحید بهبهانی کتاب‌های نفیسی در حوزه نجف به رشته تحریر درآمد.

کاشف الغطاء

نگاشته‌های علامه بحرالعلوم، به استوار کردن مکتب اجتهاد و کنار زدن جریان اخباری یاری رساند.
پس از او شیخ جعفر بن خضر نجفی، معروف به کاشف‌الغطاء به زعامت امامیه و ریاست حوزه علمیه نجف رسید.
با مساعی او، میرزا محمد نیشابوری (متوفی ۱۲۳۲) که به شدت برای حفظ و احیای مکتب اخباری می‌کوشید و حتی به حکومت قاجار نیز متوسل شده بود، از رقابت با اصولیان بازماند.
کاشف‌الغطاء رساله کشف الغطاء عن معایب المیرزا محمد عدوِّ العلماء خود را برای طرد او نزد فتحعلی شاه به ایران فرستاد.

[۵۱] سیدمحسن امین، أعیان الشیعه، ج۴، ص۱۰۴.

علمای مؤثر نقد اخباری‌گری

دیگر دانشمندان حوزه علمیه نجف، هم‌چون محمدتقی اصفهانی (متوفی ۱۲۴۸) در هدایه المسترشدین فی شرح معالم‌الدین، محمدحسین اصفهانی در الفصول‌الغرویه، حجهالاسلام سید محمدباقر شفتی (متوفی ۱۲۶۰) در الزَهْره البارقه، شیخ محمدابراهیم کلباسی (متوفی ۱۲۶۱) در اشارات الأصول، سید محمد مجاهد طباطبائی نوه دختری وحید بهبهانی در مفاتیح الاصول، میرزا ابوالقاسم قمی در قوانین الاصول و سرانجام شیخ مرتضی انصاری (متوفی ۱۲۸۱) در فرائد الأصول (مشهور به رسائل) هر کدام سهم مهمی در نقد فکر اخباری و توسعه علم اصول داشته‌اند.

شیخ انصاری

انصاری از شاگردان سید محمد مجاهد و شیخ علی کاشف‌الغطاء و شیخ محمدحسن نجفی مشهور به صاحب جواهر در نجف بود و پس از وفات صاحب جواهر در ۱۲۶۶ به مرجعیت شیعه نایل آمد.

[۵۲] محمدحسین حرزالدین، تاریخ النجف الاشرف، ج۲، ص۴۰۲، هَذَّبه و زاد علیه عبدالرزاق محمدحسین حرزالدین، قم ۱۳۸۵ ش.

کتاب رسائل او از برترین نوشته‌های اصولی مذهب شیعه به شمار می‌رود؛ به ویژه طرح ابتکاری او در ساماندهی مباحث «حجّت»، افق‌هایی نو در برابر فقها و مجتهدان گشوده است.
این کتاب از درس‌نامه‌های مهم حوزه‌های شیعی است که هم در مرتبه سطوح عالی تدریس می‌شود و هم بسیاری از استادان و مجتهدان حوزه‌های علمیه، دروس اجتهادی خود را در علم اصول، بر محور این کتاب ارائه می‌دهند.

میرزای شیرازی

مکتب فقهی ـ اصولی شیخ انصاری، با پی‌گیری جدّی چند تن از شاگردان برجسته او، و در رأس آنان میرزا محمد حسن شیرازی استقرار یافت.
میرزای شیرازی، پس از شیخ انصاری به سامرا رفت و در آن‌جا حوزه درسی تأسیس کرد.
به دعوت او شماری از مجتهدان و فضلای حوزه نجف نیز راهی سامرا شدند و با محوریت میرزای شیرازی، که مرجع علی‌الاطلاق شیعه بود، در تثبیت و تبیین آرای شیخ انصاری کوشیدند.
در واقع، حوزه سامرا که نزدیک به نیم قرن پایید، بخشی از حوزه نجف بود و صرفاً با آن فاصله مکانی داشت.

آخوند خراسانی

با این‌که دانشمندان دیگری در حوزه نجف، پس از شیخ انصاری، دست به تألیف و تصنیف در علم اصول زدند، ولی هیچ‌یک به رتبه آخوند ملا محمدکاظم خراسانی (متوفی ۱۳۲۹) نرسیدند.
وی از تربیت‌شدگان مکتب اصولی شیخ انصاری است، ولی آرای او در همه مباحث با نظریات شیخ انطباق ندارد (برای بررسی تطبیقی آرای این دو تن به عنایهالاصول اثر سید مرتضی فیروزآبادی رجوع کنید).
پس از شیخ انصاری، او بیشترین تأثیر را بر حوزه‌های علمی شیعی گذاشته است.
کتاب کفایه‌الأصول او در بردارنده نظریات و بیان‌هایی ابداعی است و چون‌ به طور موجز تألیف شده، شروح و تعلیقات و تقریرات بسیاری بر آن نوشته‌اند.
این کتاب نیز به عنوان آخرین متن آموزشی علم اصول در سطح عالی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اغلب فقیهان برجسته اصولی سده چهاردهم از پرورش یافتگان مکتب اصولی شیخ انصاری و شمار زیادی از آنان شاگردان آخوند خراسانی بوده‌اند.
صدها تن محضر خراسانی را درک کردند و برخی چون شیخ محمدجواد بلاغی (متوفی ۱۳۵۲)، ابوالحسن مشکینی (متوفی ۱۳۵۸)، محمدحسین نائینی(متوفی ۱۳۵۶)، محمدحسین اصفهانی (متوفی ۱۳۶۱)، آقا ضیاءالدین عراقی (متوفی ۱۳۶۱)، سید ابوالحسن اصفهانی (متوفی ۱۳۶۵)، شیخ محمدحسین آل کاشف الغطاء(متوفی ۱۳۷۳)، سید عبدالحسین شرف‌الدین عاملی (متوفی ۱۳۷۷) و حاج‌آقا حسین بروجردی (متوفی ۱۳۸۰) به بالاترین مدارج اجتهاد و مرجعیت نایل آمدند.

[۵۳] اشراف جعفر سبحانی، موسوعه طبقات الفقهاء، ج۱۴، قسم ۲، ص۷۸۹، قم:مؤسسه الامام الصادق، ۱۴۱۸۱۴۲۴.

به طور کلی، زعامت علمی در دو حوزه فقه و اصول، پس از شیخ انصاری بر محور آثار و آرای خراسانی شکل گرفته و به ویژه نظام مرجعیت شیعه از آن زمان تا عصر حاضر در اختیار شاگردان این مکتب قرار دارد.
از آن گذشته، پس از استقرار مجدد روش اصولی در استنباط، در پی تلاش وحید بهبهانی و ارتقای آن با ظهور شیخ انصاری، حوزه نجف کانون اصلی نظام تعلیمی شیعه شد؛ از یک‌سو درس‌آموختگان و استادان حوزه‌های دیگر، مثل حوزه علمیه اصفهان و حوزه علمیه تهران و حوزه علمیه مشهد و سایر شهرهای ایران و شهرهای عراق و لبنان و شهرهای شیعه‌نشین هند و پاکستان و افغانستان، برای تکمیل مدارج بالاتر راهی نجف شدند و از سوی دیگر مجتهدان و دانش‌آموختگان حوزه نجف پس از بازگشت به موطن خود یا اقامت در شهرهای دیگر امکان تقویت بنیه علمی حوزه‌های موجود یا برپایی حوزه‌های دیگر را به دست آوردند (برای اطلاعات درباره این موضوع به این منبع رجوع کنید)

[۵۴] آقابزرگ طهرانی، مجلدات الکرام‌البرره و نقباءالبشر، الذریعه‌ الی تصانیف الشیعه.

[۵۵] اشراف جعفر سبحانی، موسوعه طبقات الفقهاء، ج ۱۳، قم: مؤسسه الامام الصادق، ۱۴۱۸ـ۱۴۲۴.

[۵۶] اشراف جعفر سبحانی، موسوعه طبقات الفقهاء، ج ۱۴، قم:مؤسسه الامام الصادق، ۱۴۱۸۱۴۲۴.

).

کتب دانش فقه

دانش فقه نیز در این دوره از تاریخ حوزه نجف، بازگشتِ روش‌های اصول استنباط به عرصه مباحث فقهی را آزمود.

مفتاح الکرامه

مفتاح‌الکرامه فی شرح قواعد العلّامه از آثار فقهی این دوره، تألیف محمدجواد عاملی (متوفی ۱۲۲۶) از شاگردان وحید بهبهانی است که مجمع آرای فقهای شیعی به شمار می‌رود و آرای آنان در هر موضوع را به اختصار و با ترتیبی خوش و متنی روان آورده است.

مستند الشیعه

مستندالشیعه فی احکام الشریعه ملا احمد نراقی (متوفی ۱۲۴۵) دانش آموخته حلقه‌های درسی علامه بحرالعلوم و کاشف‌الغطاء در نجف، از کتب کم‌نظیر فقهی است که با شمّ استدلالی و بیان جنبه‌های گوناگون هر مسئله و آرای مختلف درباره آن تصنیف شده است.

[۵۷] احمد بن محمدمهدی نراقی، مستند الشیعه فی احکام الشریعه، ج۱، ص۱۱۱۸، قم ۱۴۱۵.

جواهر الکلام

اما جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام در میان مجموعه‌های بزرگ فقهی این دوره چشم‌گیر و بی‌نظیر است و آرا و استدلال‌های فقهای گذشته را با تتبعی درخور و نقادی علمی فراروی پژوهش‌گران دانش فقه قرار می‌دهد.
مؤلف این اثر سترگ شیخ محمدحسن نجفی، مشهور به صاحب جواهر (متوفی ۱۲۶۶) از شاگردان سید محمدجواد عاملی و شیخ جعفر کاشف‌الغطاء است.
کتاب فقهی دیگر او نجاهالعباد فی یوم المعاد رساله عملیه اوست که تا زمان تألیفِ عروه الوثقی جزء متون تحقیقی فقیهان به شمار می‌آمد و اینان با نوشتن شرح درصدد توضیح مطالب و گشودن پیچیدگی‌های آن بودند.

[۵۸] سیدمحسن امین، أعیان الشیعه، ج۹، ص۱۴۹.

مکاسب

از جدّی‌ترین و ارزشمندترین نوشته‌های فقهی این دوره حوزه نجف کتاب مکاسب شیخ مرتضی انصاری است که تا به امروز متن درسی سطوح عالی، و معیاری است برای سنجش فهم فقهی و اجتهادی طلاب.
موضوع کتابْ داد و ستد و مباحث پیرامونی آن است و با روش استدلالی وجوه گوناگون هر مسئله بررسی شده و نویسنده کاربرد و اثر قواعد اصولی و فقهی را در فقه به خوبی نمایانده است.
شروح و حواشی بسیاری که بر این متن فقهی نوشته شده از اهمیت آن در میان محققان حوزوی حکایت می‌کند.
دیگر این‌که در این دوره، نوشتن تقریر، حاشیه، شرح و تعلیقه که خود مجالی بوده است برای تحقیق و ارائه آرای جدید، شیوع فراوان یافته و برای نمونه از بسیاری از شاگردان مستقیم و غیرمستقیم شیخ انصاری در حوزه نجف شرح و تقریری از دروس و آثار او در دست است (برای اطلاع از برخی از آن‌ها به این منبع رجوع کنید)

[۵۹] آقابزرگ طهرانی، الذریعه‌ الی تصانیف الشیعه، ج۶، ص۱۵۲ـ۱۶۲.

).

عروه الوثقی

عروهالوثقی مشهورترین اثر فتوایی سید محمدکاظم یزدی طباطبائی است که به جامعیت، روانی، ترتیب مناسب، و داشتن فروع بسیار (۳۲۶۰ فرع در ابوابی از فقه که در این کتاب مطرح شده است)، به ویژه در باب مسائل مستحدثه تا زمان مؤلف، ممتاز و مشهور است.
این کتاب به سرعت با استقبال فقها مواجه و جای‌گزین نجاه العبادِ صاحب جواهر شد.
در دوره‌های اخیر، این جای‌گاه برای کتاب وسیله النجاه سید ابوالحسن اصفهانی و بیش از آن برای منهاج الصالحین سید محسن حکیم پدید آمده است.

علم رجال

علم رجال، به عنوان یکی از شاخه‌های مطالعات حدیثی، نیز در حوزه نجف محل توجه بوده است و چند اثر جامع و تک‌نگاری رجالی نیز از دستاوردهای این دوره نجف است.
از جمله:رساله عدیمه النظیر فی احوال ابی بصیر تألیف سید ابوتراب خوانساری استاد برجسته رجال.
تنقیح المقال تألیف مولی عبداللّه مامقانی و معجم رجال الحدیث تألیف سید ابوالقاسم خویی.

علوم عقلی

شهرت و اعتبار علمی حوزه علمیه نجف به علوم نقلی، به ویژه فقه و اصول، اجتهاد پویا و پرورش اندیشمندان در قلمرو این دو دانش بود و عالمانی که در افق علوم معقول ظاهر شده‌اند و نیز آثار ایشان، به هیچ روی قابل مقایسه با اصحاب علوم نقلی و نوشته‌هایشان نیست؛ حتی بر پایه برخی اطلاعات، در حوزه نجف، در دوره جدید، با خواندن فلسفه مخالفت می‌شده است.

[۶۰] محمدحسن نجفی قوچانی، سیاحت شرق، ج۱، ص۵۲۵، یا، زندگی‌نامه آقانجفی قوچانی، چاپ رمضانعلی شاکری، تهران ۱۳۶۲ ش.

علمای موثر در علوم عقلی

در عین حال، تلاش‌هایی برای تحقیق و تدریس این علوم صورت می‌گرفته است.

حسینقلی همدانی

مثلا شیخ محمدتقی گلپایگانی نجفی (متوفی ۱۲۹۲) علوم عقلی تدریس می‌کرد

[۶۱] سیدمحسن امین، أعیان الشیعه، ج۹، ص۱۹۳.

تا آن‌که آخوند ملا حسینقلی همدانی (متوفی ۱۳۱۱)، شاگرد حاج ملا هادی سبزواری، در نجف رحل اقامت افکند و شاگردان خویش را با حکمت متعالیه ملاصدرا آشنا ساخت

[۶۲] عبدالجبار رفاعی، «تطور الدرس الفلسفی فی النجف الاشرف»، ج۱، ص۳۹، در موسوعه النجف الاشرف.

هر چند شهرت او بیش‌تر ناشی از ترویج مکتب عرفانی در این حوزه است.

حسین بادکوبه‌ای

در این میان، سید حسین بادکوبه‌ای (متوفی ۱۳۵۸) مهم‌ترین شخصیت اثرگذار در تعلیم و نشر علوم عقلی در حوزه نجف بود.
وی در حوزه فلسفی تهران درس آموخت و پس از مهاجرت به نجف، نزد استادان آن حوزه فقه و اصول آن را فرا گرفت؛ سپس به تدریس متون فلسفی همت گماشت.
از جمله شاگردان معروف او، فیلسوف معاصر، سید محمدحسین طباطبائی بود.

تأثیر فلسفه بر اصول

به این نکته نیز باید توجه کرد که شمارِ نه چندان اندکی از استادان و دانش‌آموختگان حوزه نجف، پیش از انتقال به این شهر یا پس از بازگشت به موطن خود، در حوزه‌های تهران و اصفهان، به درس و بحث فلسفه اشتغال داشته‌اند و این ورود و وقوف، در مباحث اصولی آنان نیز تأثیر گذاشته بوده است: آخوند خراسانی نزد حاج ملا هادی سبزواری و میرزا ابوالحسن جلوه فلسفه خوانده بود و برخی نگرش‌های فلسفی را در مهم‌ترین اثرش، کفایه الاصول، مطرح ساخت؛

[۶۳] عبدالرزاق محمدحسین حرزالدین، تاریخ النجف الاشرف، هَذَّبه و زاد علیه قم ۱۳۸۵ ش.

[۶۴] احمد نراقی، مستند الشیعه فی احکام الشریعه، قم ۱۴۱۵.

میرزا احمد آشتیانی و شیخ محمدتقی آملی، دو مجتهد برجسته نیمه دوم قرن چهاردهم تهران، که مراتب عالی اجتهاد را در نجف طی کرده بودند، فلسفه نیز درس داده‌اند و شروحی بر متون فلسفی داشته‌اند.

جریان فلسفه غرب

در دهه‌های اخیر، ورود اندیشه‌های فلسفی غرب، حوزه علمیه نجف را به تکاپو واداشت تا پاسخ‌های مناسبی به نظریات و فرضیات و مسائل مطرح شده توسط دانشمندان غربی، به ویژه درباره فلسفه مادی‌گری، ارائه کند.

[۶۵] عبدالجبار رفاعی، «تطور الدرس الفلسفی فی النجف الاشرف»، ج۱، ص۴۲، در موسوعه النجف الاشرف.

کتاب نقدُ فلسفهِ داروِن، تألیف عالم بزرگ اصفهانی، آقا محمدرضا مسجدشاهی (متوفی ۱۳۶۲) که آن را در ۱۳۳۱ در نجف نوشت و کتاب انوارالهدی از محمدجواد بلاغی (متوفی ۱۳۵۲) هر دو در رد مادی‌گری و طبیعت‌گرایان نوشته شده است؛ به ویژه از آن جهت که فرضیه تکامل دست‌آویزی برای طرفداران فلسفه مادی‌گری شده بود، مؤلفان این کتاب‌ها به نقد این فرضیه پرداخته‌اند.
در تفسیر مواهب الرحمن سید عبدالأعلی سبزواری از مراجع معاصر (متوفی ۱۳۷۲ ش) نیز نقد همین فرضیه مورد توجه بوده است.

[۶۶] عبدالجبار رفاعی، «تطور الدرس الفلسفی فی النجف الاشرف»، ج۱، ص۴۱ـ۴۲، در موسوعه النجف الاشرف.

[۶۷] آقابزرگ طهرانی، الذریعه‌ الی تصانیف الشیعه، ج۲، ص۴۴۷.

محمدجواد بلاغی در موضوع پاسداری از حریم فکری اسلام و شیعه بیش از همه فعال بود.

فرقه‌های انحرافی

در کنار جریانات فکریِ پیش‌گفته و رقبای سنّتی شیعه اجتهادی، یعنی مذهب تسنن و مکتب اخباری، فرقه‌هایی انحرافی در سده اخیر در دنیای اسلام هم‌چون قادیانیه، وهابیّه، و بابیه و بهائیت پدید آمدند.
از ناحیه دیگر، گروه‌های تبشیری مسیحی تحت حمایت استعمارگران اروپایی آزادانه در جوامع اسلامی تبلیغ می‌کردند.
بلاغی برای مقابله با فعالیت تبشیری و تبلیغات ضداسلامی آنان، زبان انگلیسی و عبری آموخت و کتاب‌های بسیاری، نظیر المدرسه السیاره، را در رد یهود و نصارا تألیف کرد.

[۶۸] اعلام المعقول فی مدرسه النجف، در موسوعهالنجف الاشرف، ج۱، ص۸۳، بغداد ۱۹۷۵.

مصابیح‌الهدی در نقد قادیانیه و نصائح الهدی در ردّ بابیان و بهائیان نیز توسط او نگاشته شده است.

[۶۹] اعلام المعقول فی مدرسه النجف، در موسوعهالنجف الاشرف، ج۱، ص۸۳، بغداد ۱۹۷۵.

سید ابوالحسن اصفهانی مرجع بزرگ نجف نیز شماری از فضلای حوزه را به نواحی مختلف عراق گسیل می‌کرد تا با جریان تبشیری انگلیسی‌ها به مقابله فرهنگی برخیزند.
حبیب بن محمد مهاجر از نمایندگان وی در جنوب عراق، تلاشی جدّی در این راه به خرج داد، از جمله تأسیس بیمارستان، چاپ‌خانه، نشر مجله‌