توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محنه القرآن ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محنه القرآن ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محنه القرآن ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

خلق قرآن

یکی از مهم‌ترین و داغ‌ترین جریا‌ن‌های فکری و عقیدتی در دوران امام هادی (علیه‌السلام) جنجال و کشمکش شدید بر سر مخلوق بودن یا مخلوق نبودن قرآن بوده است.

فهرست مندرجات

۱ – اختلاف بین معتزله و اشاعره
۲ – دیدگاه‌ها درباره خلق قرآن
۲.۱ – دیدگاه اول
۲.۲ – دیدگاه دوم
۳ – تعریف حادث و قدیم
۳.۱ – معنای حادث
۳.۲ – معنای قدیم
۴ – داستان خلق قرآن در منابع معتبر
۵ – داستان خلق قرآن در تاریخ
۵.۱ – دیدگاه طبری
۵.۲ – سخنان یعقوبی
۶ – دیدگاه امامان معصوم
۷ – بیان احادیثی از سوی امامان
۷.۱ – حدیثی از امام رضا
۷.۲ – حدیثی از امام‌هادی
۸ – خلاصه بحث
۹ – معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر
۱۰ – پانویس
۱۱ – منبع

اختلاف بین معتزله و اشاعره

گروه «معتزله» که عقل‌گرای مفرط بودند و در مسائل عقیدتی کند و کار عقلی بیش از حدی می‌کردند، مسئله «مخلوق» و «حادث» بودن قرآن را در ارتباط با صفات خدا مطرح کردند و با «قدیم» بودن قرآن که گروه «اشاعره» و اهل حدیث از آن جانبداری می‌کردند، به مخالفت برخاستند و درگیری بین طرفداران این دو بینش اعتقادی رخ داد.

دیدگاه‌ها درباره خلق قرآن

در مساله خلق قرآن از دیرباز چند نظریه و دیدگاه وجود داشته است.

دیدگاه اول

به گفته اهل تحقیق، بحث پیرامون مخلوق بودن قرآن، از اواخر حکومت بنی‌امیه آغاز گردید (اوایل قرن دوم هجری).
نخستین کسی که این بحث را در محافل اسلامی مطرح کرد، «جَعْد بن درهم» معلم «مروان بن محمد» آخرین خلیفه اموی بود. او این فکر را از «ابان بن سمعان» و «ابان» نیز از «طالوت بن اعصم» یهودی فراگرفته بود.
«جَعْد» پس از طرح این بحث مورد تعقیب قرار گرفت و به کوفه فرار کرد و در آنجا این نظریه را به «جَهْم بن صفوان ترمزی» منتقل کرد.

دیدگاه دوم

برخی بر این باورند که اعتقاد به قدیم بودن قرآن از مسیحیت به جامعه اسلامی نفوذ کرده بود؛ زیرا آنان «مسیح» را «کلمه‌الله» می‌دانستند و در نتیجه، کلام خدا ـ که از خداست ـ از نظر آنان «قدیم» شناخته می‌شد. مؤید این نظریه این است که مامون در بخشنامه‌ای که در این مورد به «اسحاق بن ابراهیم» حاکم بغداد نوشت، «اشاعره» را متهم کرد که در مورد قرآن همچون سخنان مسیحیان در مورد حضرت عیسی، سخن می‌گویند. در‌ هر‌حال در زمان خلافت «هارون»، «بِشْر مَریسی»، که گفته می‌شود یهودی‌تبار بوده، این بحث را دنبال کرد و مدت چهل سال به ترویج فکر مخلوق بودن قرآن پرداخت و چون روزی شنید که هارون سخنان او را شنیده و وی را غیاباً به مرگ تهدید کرده است، متواری شد. این بحث همچنان بین دو گروه مطرح بود تا آنکه «مامون» به آن دامن زد و آتش اختلاف را شعله‌ورتر کرد.

[۱] پیشوایی، مهدی، سیره پیشوایان، چ ۷، زمستان ۷۷، قدس، قم، انتشارات مؤسسه امام صادق علیه‌السلام، قم، ص۶۳۱.

تعریف حادث و قدیم

جای داشت که پیش از ورود به بحث این دو اصطلاح تعریف می‌گردید:

معنای حادث

کلمه «حادث» در لغت به معنای تازه و مقابل قدیم است.
در اصطلاح فلسفه «حدوث زمانی عبارت از حصول شیء است بعد از آنکه نبوده است؛ به‌نحو بَعدیّت، غیر مجامع با قَبْلیّت».

معنای قدیم

اصطلاح «قدیم» در لغت به معنای کهنه است.
در اصطلاح «قدم زمانی عبارت از بودن شیء است به نحوی که اولی برای زمان وجود آن نباشد.»

[۲] سجادی، دکتر سیدجعفر، فرهنگ اصطلاحات فلسفی ملاصدرا، چ اول، پاییز ۷۹، چاپ و نشر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، تهران، ۷۹، ص۱۸۹.

داستان خلق قرآن در منابع معتبر

اکثر منابع و مهم‌ترین آنها، داستان خلق قرآن را در زمان مامون، داغ و جنجالی می‌دانند. او که هفتمین خلیفه است در سال ۲۱۸ هجری قمری، به اسحاق بن ابراهیم، حاکم بغداد، نامه‌ای نوشت و دستور داد که «فقها و علما و محدثین ما جمع و درباره قرآن امتحان کنید (به این معنا قرآن را مخلوق خداوند بدانند؛ زیرا خدا منزه از گفتن و خطاب است)، هر‌کس بگوید: قرآن مخلوق و احداث شده است، آزاد و رها شود، و هرکس این عقیده را نپذیرد، به خود مامون گزارش داده شود که درباره او دستور بدهد، نامه خود را هم با ادله و براهین، مفصل نمود. هرکس هم به آن عقیده قائل نشود، ترک و طرد شود…»

[۳] ابن اثیر،