توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محمود الحمصی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محمود الحمصی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل محمود الحمصی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

سدیدالدین محمود حمصی رازی

سدیدالدین محمود بن علی بن حسین حمصی رازی، یکی از علمای بزرگ شیعه در اواخر قرن ششم است، که در حمص زاده شده و ساکن ری بوده است. در فقه و حدیث و رجال مهارت داشت ولی تسلط او بیشتر در علم کلام و مناظره بود. بیشترین آثار او در علم کلام است که فقط المنقذ من التقلید در دسترس است.

فهرست مندرجات

۱ – زادگاه
۲ – محل سکونت
۳ – شغل
۴ – مدت عمر و وفات
۵ – شخصیت
۶ – آثار و تالیفات
۶.۱ – روش نگارش
۷ – امتیازهای کتاب
۸ – پانویس
۹ – منبع

زادگاه

مشهور آن است که او در «حمص» (برخی بر این عقیده‌اند که حمص یکی از روستاهای «ری» بوده است که بعدها از بین رفته و هیچ اثری از آن نمانده است.)

[۱] ر. ک:جمعی از نویسندگان، ریاض العلماء، ج۵، ص۲۰۳.

یکی از شهرهای سوریه متولد شده است، (ان المنساق الی اذهان الخواصِ و الجاریه علیه اقلام اعالی الاشخاص کون هذه الکلمه بکسر الحاء… نسبه الی بلد حمص… من بلاد الشام.)

[۲] موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، ج۷، ص۱۶۳.

[۳] ر. ک:محدث نوری، حسین، خاتمه المستدرک، ج۳، ص۲۲.

[۴] قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۲، ص۱۹۰.

لذا به او «الحمصی» گفته‌اند.

[۵] ر. ک:سدیدالدین حمصی، محمود، المنقذ من التقلید، مقدمه، ج۱، ص۶.

[۶] اللجنه العلمیه فی مؤسسه الإمام الصادق، معجم طبقات المتکلمین، ج۲، ص۳۳۰. «پاورقی.

[۷] جمعی از نویسندگان، ریاض العلماء، ج۵، ص۲۰۳.

(الظاهر انه من اهل حمص من بلاد الشام. جهت اطلاع بیشتر درباره حمصی و تلفظ آن

[۸] ر. ک: بزرگان ری، کنگره حضرت عبدالعظیم، ج۱۶، بخش اول، مشاهیر ری، به کوشش محسن صادقی، صص ۱۲۹-۱۵۰.

)

محل سکونت

در «ری» ساکن بوده و در آنجا زندگی می‌کرد. لذا به او الرازی می‌گفته‌اند.

[۹] ر. ک:سدیدالدین حمصی، محمود، المنقذ من التقلید، مقدمه، ج۱، ص۶.

البته او در اواخر عمر به «همدان» رفت و در آنجا نیز وفات کرده است.

[۱۰] ر. ک:موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، ج۷، ص۱۶۲.

(نقد این نظر را در کتاب طبقات المتکلمین ببینید.

[۱۱] اللجنه العلمیه فی مؤسسه الإمام الصادق، معجم طبقات المتکلمین، ج۲، ص۳۳۲.

)

شغل

به طور قطع او اهل «ری» است و این کلمه نشانگر شغل او است و تلفظ درست آن نیز حمص به معنای نخودفروش است. (این نکته را اولین بار از محقق گرانمایه جناب مستطاب آقای سیدمحمدرضا حسینی جلالی- دامت افاضاته- بهره گرفته‌ام.)
ابن‌ادریس (۵۹۸ هـ) فقیه و دانشمند معاصر او از او با «شیخنا محمود بن علی بن الحسین الحمصی المتکلم الرازی

[۱۲] ابن ادریس حلی، السرائر، ج۲، ص۱۹۰.

» یاد می‌کند؛ قطعاً اگر «حمص» نام شهر یا روستایی بود باید در کنار «الرازی» که منسوب به «ری» هست می‌آمد.

ابن‌حجر عسقلانی (م ۸۵۲ هـ) از قول منتجب‌الدین رازی (ابن‌حجر از «تاریخ ری» تالیف منتجب‌الدین رازی و تعلیقه او بر آن نقل می‌کند. این کتاب در آن هنگام دسترس بوده، ولی بعدها از بین رفته است. از افادات آیت‌الله شبیری زنجانی- دامت برکاته، هرچند آقای دوانی می‌گوید ذیل فهرست منتجب‌الدین)

[۱۳] ر. ک: دوانی، علی، مفاخر اسلام، ج۴، ص۳۸.

که شاگرد سدیدالدین نیز بوده است

[۱۴] ر. ک:منتجب‌الدین رازی، علی بن عبدالله، فهرست منتجب‌الدین، ص۱۰۷ شماره ۳۸۹.

می‌نویسد: سدیدالدین تا پنجاه سالگی نخود پخته شده می‌فروخت، سپس آن را رها کرده و به تحصیل علم پرداخت تا اینکه از ماهرترین و دقیق‌ترین عالمان زمان خود شد. او یکصد سال عمر کرد و تا پایان عمر نیز از صحت، سلامت کامل، توان و قدرت لازم برخوردار بوده است.

[۱۵] ابن‌حجر عسقلانی، لسان المیزان، ج۵، صص ۳۱۳-۳۱۵ و با تحقیق عبدالفتاح ابوغدّه، ج۳، جزء ۷، صص ۳۹۹ و ۴۰۰، شماره ۷۲۳۵.

به علاوه سدیدالدین خود از «ری» به وطن و زادگاه تعبیر می‌کند. هنگامی که دانشمندان حله از او اقامت در آنجا را درخواست می‌کنند، می‌گوید:
اعتذرت بالتحنن الی الاهل و الوطن… عزمت الی الاقامه و فی القلب التروع الی الاهل و الولد و فی لخاظر التفات الی المولد و البلد.

[۱۶] ر. ک:سدیدالدین حمصی، محمود، المنقذ من التقلید، مقدمه، ج۱، ص۱۸.

قطعاً اگر زادگاه او حمص بود، در حله که به آنجا نیز نزدیک‌تر بود یادی از قوم و قبیله و زادگاهش می‌کرده است. به علاوه او به عجم‌بودن شناخته شده و هیچ اثر تاریخی – اعم از شیعه و سنی – او را عرب ندانسته است.

[۱۷] ر. ک:موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، ج۲، ص۱۶۳.

مدت عمر و وفات

مشهور آن است که او تا سال ۶۰۰ ق در قید حیات بوده است و در سال‌های آغازین قرن هفتم رحلت کرده است. (و مات بعد الستمائه. صاحب روضات می‌گوید: توفی بهمدان فی جمادی الاخره سنه ستماه.)

[۱۸] ر. ک: ابن‌حجر عسقلانی، لسان المیزان، ج۵، ص۳۱۵.

[۱۹] موسوی خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، ج۷، ص۱۶۲.

اما برخی از بزرگان وفات او را حدود سال ۵۸۵ ق می‌داند. (سیدحسین مدرسی وفات او را بعد از ۵۸۳ ق می‌داند)

[۲۰] ر. ک:اللجنه العلمیه فی مؤسسه الإمام الصادق، معجم طبقات المتکلمین، ج۲، ص۳۳۲.

[۲۱] ر. ک: مدرسی، سیدحسین، زمین در فقه اسلامی، ج۱، ص۶۱.

عمده‌ترین قرینه معظم له بر این مدعا آن است که ابن‌ادریس حلی در کتاب السرائر که در سال ۵۸۹ تالیف آن را به پایان رسانیده است، از سدیدالدین حمصی با تعبیر «رحمه‌الله» یاد می‌کند.

[۲۲] ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۲، ص۱۹۰.

[۲۳] ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۳، صص ۲۹۰ – ۲۹۱.

این قرینه بیانگر وفات سدیدالدین نیست، چون در پایان قضیه‌ای که ابن‌ادریس از او نقل می‌کند، و فقه الله و ایانا لمرضاته و طاعته آمده است.

[۲۴] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۲، ص۱۹۱.

به علاوه در جاهای فراوانی از السرائر برای خود ابن‌ادریس نیز قید «رحمه‌الله» آمده است.

[۲۵] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۱، صص ۲۵۲.

[۲۶] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۱، ص۴۱۰.

[۲۷] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۱، ص۵۱۰.

[۲۸] ر. ک: ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۱، ص۲.

[۲۹] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۱، ص۱۸۱.

[۳۰] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۱، ص۱۹۰.

[۳۱] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۲، ص۱۹۵.

[۳۲] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۱، ص۱۹۶.

[۳۳] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۲، ص۲۲۷.

[۳۴] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۲، ص۶۷۱.

[۳۵] ر. ک: ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۱، ص۳.

[۳۶] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۳، ص۲۶۸.

[۳۷] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۳، ص۲۹۲.

[۳۸] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۳، ص۳۵۶.

[۳۹] ر. ک:ابن‌اردیس حلی، السرائر، ج۱، ص۳۵۷.

معلوم می‌شود این قید بعداً توسط نُساخ افزوده شده است، بنابراین سدیدالدین در زمان تالیف السرائر زنده بوده است.

شخصیت

هر چند اطلاع دقیقی از زندگی و خصو