پاورپوینت کامل الأساس فی التفسیر ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل الأساس فی التفسیر ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل الأساس فی التفسیر ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل الأساس فی التفسیر ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ وضعیت کتاب
۴ پانویس
۵ منابع مقاله

ساختار

کتاب با مقدمه ناشر (عبدالقادر محمود البکار) آغاز شده، سپس مقدمه نویسنده با عنوان «مقدمه سلسله الأساس فی المنهج» ذکر گردیده است و به دنبال آن مطالب تفسیرى در یازده جلد، تنظیم شده است.

در این تفسیر، نظریه‌اى ویژه و جامع در باب انسجام مضمونى و وحدت سوره‌هاى قرآن عرضه شده است که توجه بسیارى از قرآن‌پژوهان را به خود جلب کرده و چندین رساله دانشگاهى، از جمله رساله‌اى با عنوان «نظریه الوحده القرآنیه فی تفسیر سعید حوّى»، از جمیله موجارى (الجزایر، ۲۰۰۱م) درباره نظرگاه تفسیرى وى و رساله‌اى دیگر با عنوان «سعید حوّى و منهجه فی التفسیر»، از سعدى زیدان (بغداد، ۱۹۹۷م) در باب روش تفسیرى او نگاشته شده است.

گزارش محتوا

در مقدمه، نکاتى پیرامون کتاب و مهم‌ترین خصوصیات این تفسیر، بیان شده است.[۱]

به گفته نویسنده، بسیارى به مسئله وحدت قرآن پرداخته‌اند و تألیفات فراوانى نیز در این باره نوشته‌اند، اما توجه آنان بیشتر معطوف به مناسبت یک آیه در سوره یا تناسب آخر یک سوره با آغاز سوره بعدى بوده است. ازاین‌رو، حوّى نظریه وحدت قرآن را شاخصه اصلى تفسیر خویش برشمرده و مدعى است نظریه وى پیش از این سابقه نداشته است. البته حوّى بر آن بوده است تا به مدد طرح نظریه وحدت قرآن، علاوه بر اصلاح خطاهاى فراوان در این باره، به مسائل و پرسش‌هاى دیگرى نیز پاسخ دهد که به‌اجمال در مقدمه تفسیر به آنها اشاره کرده است که عبارتند از:

بیان اعجاز قرآن: علما و محقّقان مسلمان از دیرباز به واکاوى ابعاد گوناگون اعجاز قرآن از نظر لفظى و معنوى پرداخته‌اند، اما در این میان وحدت موضوعى قرآن غالباً ً مغفول مانده است. نویسنده نیز در مقدمه تفسیر، تأکید مى‌کند که نظریه وحدت قرآن، نکته‌ها و ظرایفى را آشکار مى‌سازد که پرده از اسرار اعجاز قرآن برمى‌دارد. وى در ضمن تفسیر سوره حج و در پى بحث درباره معجزه سیاق قرآنى مى‌نویسد: «همانا نازل‌کننده قرآن در کتاب خویش اسرارى قرار داده است که هرکس در پیوندهاى میان آیات و سوره‌هاى قرآن غور کند، درمى‌یابد که این جز از جانب خدا، پروردگار جهانیان که علمش به همه چیز احاطه دارد، نازل نشده است.[۲]
رد شبهات خاورشناسان درباره وحدت و ترتیب قرآن: بسیارى از خاورشناسان وحدت موضوعى در قرآن را انکار مى‌کنند و بر این گمانند که آیات قرآن عموماً پیوندى با هم ندارند. ازاین‌رو کوشیده‌اند بر مبناى اسباب نزول، ترتیب جدیدى برای آیات قرآن ارائه دهند و چینشى مجدد برای قرآن عرضه دارند تا خواننده را در فهم بهتر آیات یارى رساند. یکى از اهداف حوّى در سامان دادن نظریه وحدت قرآن، پاسخ به این شبهه دیرین خاورشناسان بوده است؛ چنان‌که در جواب این سؤال که فایده نظریه وى درباره رابطه میان آیات و سوره‌هاى قرآن چیست، مى‌نویسد: «… این شبهه را ابطال مى‌کند که میان آیات و سوره‌هاى قرآن پیوندى وجود ندارد، حال‌آنکه این سخن شایسته کلام بشرى نیست، چه رسد به کلام پروردگار جهانیان… و من به یارى خدا توانسته‌ام ثابت کنم که کمال قرآن در وحدت بى‌نظیر موجود میان آیات و سوره‌هاست».[۳]
برخى از منکران وحدت موضوعى در قرآن برای اثبات نظر خویش به نزول تدریجى قرآن در پى اسباب متنوع و با حکمت‌هاى مختلف استناد کرده‌اند و معتقدند پیوند دادن آیات قرآن که از نظر زمانى و مکانى و سبب نزول با هم تفاوت دارند، کارى تکلّف‌آمیز و بى‌ثمر است، اما حوّى بیان مى‌دارد که استدلال آنان علیه مدعایشان است نه له آن؛ چه، قرآن پراکنده و تدریجى و با اسباب گوناگون نازل شده است، اما درعین‌حال منسجم و به‌هم‌پیوسته است.[۴]
دیدگاهى جامع برای فهم قرآن: در واقع، نویسنده در سراسر تفسیر خویش از نظریه وحدت قرآن بهره گرفته است و از طریق شناخت سیاق آیات و مقاصد سوره‌ها و پیوند آنها به سیاق قرآنى، فهم ویژه‌اى از آیات قرآن به دست داده است.[۵]

نویسنده، دیدگاه ویژه‌اى درباره وحدت موضوعى و انسجام مضمونى سوره‌هاى قرآن دارد. از نظر او وحدت موضوعى قرآن دو سطح دارد: سوره‌ها و آیات.

الف)- وحدت در سطح سوره‌ها: حوّى برای نشان دادن وحدت موضوعى در سطح سوره‌ها، با تکیه بر روایات، قرآن را به چهار بخش (قسم) تقسیم مى‌کند: بخش نخست (قسم الطوال) از بقره تا توبه؛ بخش دوم (قسم المئین) تا سوره قصص؛ بخش سوم (قسم المثانی) تا سورهق و بخش چهارم (قسم المفصَّل) تا انتهاى قرآن که بخش‌هاى دوم تا چهارم خود از مجموعه‌هاى متعددى از سوره‌ها تشکیل شده‌اند. به نظر وى در هر قسم و مجموعه وحدت مضمونى وجود دارد.

حوّى تأکید مى‌کند که در روایات تنها به سوره‌هاى قسم طوال اشاره شده است، ولى در مورد قسم‌هاى مئین و مثانى مطلبى نیامده است. درباره سوره‌هاى تشکیل‌دهنده قسم مفصّل نیز اختلاف هست. بنابراین، وى کوشیده است با بهره‌گیرى از شواهد لفظى و صورى، سوره‌هاى تشکیل‌دهنده هر قسم را مشخص کند. از آنجا که در روایات آمده است که قسم طوال از هفت سوره تشکیل شده است و با توجه به اینکه دو سوره انفال و توبه سوره واحدى تلقى شده‌اند و به همین سبب میان این دو بسمله نیامده است، سوره آغازین قسم مئین، یونس خواهد بود. او برای تعیین حد فاصل قسم مئین و مثانى (یعنى سوره قصص) به چند نشانه بارز صورى استناد کرده است:

اولاً: سه سوره قصص، نمل و شعراء که هر سه با حروف مقطعه «طس» آغاز مى‌شوند، مجموعه‌اى (زمره) واحد را تشکیل مى‌دهند و در قسم واحدى قرار مى‌گیرند.

ثانیاً: تعداد آیات این سه سوره حدود صد آیه است که نام این قسم (مئین) نیز مأخوذ از آن است؛ حال‌آنکه سوره بعدى (عنکبوت) شصت و نه آیه دارد.

ثالثاً: حروف مقطعه «الم» به شکل منفرد بعد از سوره آل عمران تا سوره قصص تکرار نشده است. اما چهار سوره عنکبوت، روم، لقمان و سجده با «الم» آغاز مى‌شوند که حاکى از آغاز قسم جدید است.[۶]

نویسنده نظیر تحلیل فوق را درباره سوره آغازین قسم مفصّل انجام داده است. او نخست به اختلافات در این باره اشاره کرده است و نهایتاً با استفاده از شواهدى صورى نشان داده است که سوره «ق» پایان قسم مثانى است و قسم مفصل با سوره ذاریات آغاز شده است.[۷]

از نظر حوّى سوره بقره بیان تفصیلى مقاصد و مفاهیمى است که به‌اجمال در سوره فاتحه طرح شده است. البته او نخستین کسى نیست که متفطّن اهمیت سوره فاتحه و جایگاه محورى آن نسبت به دیگر سوره‌هاى قرآن شده است و دیگران پیش از او به این موضوع پرداخته‌اند. آنچه نظریه وى را از دیگران متمایز مى‌سازد آن است که وى دیگر سوره‌هاى قرآن را در مقام بسط و تفصیل مفاهیم طرح‌شده در سوره بقره مى‌داند.[۸]

حوّى برای مشخص کردن مجموعه‌هاى هر قسم غالباً ً از علائم لفظى و گاه از شواهد معنوى استفاده مى‌کند. یکى از مهم‌ترین نشانه‌هایى که او بدین منظور بدان‌ها استناد جسته است، حروف مقطعه در آغاز سوره‌هاست. حوّى معتقد است که از کارکردهاى حروف مقطعه، کمک به فهم وحدت قرآنى است که از طریق تعیین آغاز و پایان مجموعه‌ها، یا اشاره به جایگاه سوره در یک مجموعه، یا پیوند دادن سوره با سیاق کلى قرآن و نظایر آن تحقق مى‌یابد. در واقع، در نظریه حوّى حروف مقطعه کلیدهاى فهم وحدت کلى در قرآن محسوب مى‌شوند. نشانه دیگرى که حوّى برای تشخیص مجموعه‌ها به کار گرفته است، آغاز سوره‌ها با قسم است. وى از